ΠΑΠΠΑΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ

Ο ΠΑΠΠΑΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ

†   Ἡ Αὐτοῦ Ἐλέῳ Θεοῦ Ἁπαγκοσμιότης (Α.Ε.Θ.Α.)

Ο Πάππας Ἱδρυτὴς Τῆς Ὁμολογίας

Ὁ Παλαιᾶς, Νέας Εἰρηνουπόλεως, Ἀθήνης, Συμπάσης Ἑστίας Καὶ Ἁπάσης Οἰκουμένης

Ἰωάννης Ι΄ - Ε΄  Ἱλαρίων Α΄  (Ὁ Σιῶκος)

1. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ (Β.Σ.) ΤΗΣ "ΑΥΤΟΥ ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΟΣ" ("Α.Ε.Θ.Α."), ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, ΤΟΥ "ΠΑΛΑΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΕΙΡΗΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΘΗΝΗΣ, ΣΥΜΠΑΣΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ" Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄ ΤΟΥ ΣΙΩΚΟΥ.

2. "ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΩΑΝΝΟΥ". ΥΠΟ ΤΗΣ "Α.Ε.Θ.Α.", ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, ΤΟΥ "ΠΑΛΑΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΕΙΡΗΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΘΗΝΗΣ, ΣΥΜΠΑΣΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ" Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄ ΤΟΥ ΣΙΩΚΟΥ.

Περὶ τοῦ Δογματάρχου καὶ Ὁμολογιάρχου Ἱδρυτοῦ καὶ Ἰσαποστόλου Πάππα τοῦ Καινορθοδόξου Τριαδιανισμοῦ, Κ.κ. Ἰωάννου Ι΄ - Ε΄ Ἱλαρίωνος Α΄, τοῦ Σιώκου (Σώκου), καὶ τῆς Παππείας αὐτοῦ, ἐλέχθησαν, κατὰ πᾶσαν πιθανότητα, αἱ γνωσταὶ ἐκεῖναι καὶ ἐπ' ὀνόματι, τόσον τοῦ Βυζαντινοῦ Αὐτοκράτορος Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, ὅσον καί τινων Παλαιορθοδόξων Ἁγίων, φερόμεναι «ἀπόκρυφοι» προφητεῖαι, δεδομένου ὅτι εἰς τὸ πρόσωπον καὶ τὸν βίον αὐτοῦ εὑρίσκουσιν ἀκριβῆ καὶ θαυμαστὴν ἐπαλήθευσιν πολλαὶ ἐξ αὐτῶν.

Ὅσον ἀφορᾷ τὰς τοιαύτας προφητείας, ἐφιστῶμεν γενικῶς καὶ λίαν ἐξαιρέτως τὴν προσοχὴν καὶ ἐπισημαίνομεν ἐξ ἀρχῆς ὅτι πρόκειται περὶ μικτῶν καὶ οὐχὶ καθαρῶν, ἐν τῷ συνόλῳ αὐτῶν, προφητειῶν, αἱ ὁποῖαι ἀναμειγνύουσιν ἀληθῆ μετὰ μυθικῶν καὶ ἐπιπλάστων καὶ ψευδῶν καὶ σκοπίμως, ἴσως, παραπλανητικῶν στοιχείων, ἐνίοτε δὲ καὶ ἄκρως ἀντιθέτων καὶ ἐντελῶς διαστρεβλωτικῶν, ἐν σχέσει πρὸς τὰ ἀληθινά, καὶ ἐμπερικλείουσι καὶ ἀλληγορικὰς καὶ οὐχὶ κατὰ γράμμα ἑρμηνείας.

Τοῦτο, μᾶλλον, σημαίνει ὅτι οἱ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τὸ πρῶτον, ἐμπνευσθέντες καὶ γράψαντες, ἢ οἱ ὕστερον μεταγράψαντες τὰς τοιαύτας, ἢ ἀμφότεροι, προσέθεσαν εἰς τὴν γραφήν, ἢ εἰς τὴν μεταγραφὴν αὐτῶν, ἢ εἰς ἀμφοτέρας, καὶ τὴν περὶ τοῦ ἀναμενομένου τούτου Ἰωάννου «ἰδίαν φαντασίαν καὶ ἐκδοχήν», ἕκαστος ἐξ αὐτῶν φαντασθεὶς τοῦτον ὅπως ὁ ἴδιος θὰ ἤθελε νὰ ᾖ, κατὰ τὰς ἰδίας αὐτοῦ ἰδεολογίας καὶ προσδοκίας περὶ ἐκείνου, καὶ οὐχὶ καθὼς ἐκεῖνός ἐστι.

Τοῦτο, προφανῶς, προενοήθη «κατ' οἰκονομίαν» ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀπ' αἰῶνος ἐμπνεύσαντος τὸν περὶ τοῦ ἱστορικοῦ προσώπου τοῦ ἐν λόγῳ Ἰωάννου προφητικὸν λόγον εἰς τοὺς συγγραφεῖς τῶν τοιούτων προφητειῶν, προκειμένου νὰ ἐπικαλυφθῇ ἡ περὶ αὐτοῦ ἱστορικὴ ἀλήθεια ἐντὸς τοῦ μυθικοῦ καὶ ἐπιπλάστου περικαλύμματος καὶ οὕτω νὰ προστατευθῇ τὸ ἱστορικὸν αὐτοῦ πρόσωπον «ἐκ παντοίων κινδύνων», εἰς τοὺς ὁποίους τοῦτο, πιθανόν, νὰ ἐξετίθετο, εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν ὁ περὶ αὐτοῦ θεῖος προφητικὸς λόγος ἐγίνετο καθαρὸς καὶ σαφέστατος καὶ παναληθής.

Διὸ καὶ πᾶν τοιοῦτον κείμενον τῆς παραδόσεως, εἴτε ἱστορικόν, εἴτε προφητικόν, ὡς νόθον καὶ μικτόν, ἔκ τε μυθοπλαστικῶν καὶ ἐκ γνησίων στοιχείων, δὲν ἀναγνωρίζεται ἐπισήμως οὔτε ἐπικυροῦται κανονικῶς ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας, ἀλλ' ἁπλῶς τελεῖ ἐν γνώσει καὶ ἐπαφίεται εἰς τὴν διακριτικὴν χρῆσιν αὐτῆς.

Ἐναπόκειται, συνεπῶς, εἰς τὴν θεολογικὴν ἐπιστήμην, πολλῷ δὲ μᾶλλον εἰς αὐτὸν τοῦτον τὸν Ἰωάννην τῶν ἐν λόγῳ προφητειῶν, ἐπελθόντα, νὰ διακρίνῃ τὶς ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ τὶς ὁ περὶ αὐτοῦ πλάνος μῦθος, ἐν δὲ πάσῃ περιπτώσει, τὸ τοῦ Παύλου κρατείτω, «προφητείας μὴ ἐξουθενεῖτε», δεδομένου ὅτι ἐν τῷ μυθικῷ περιβλήματι τῶν ἀποκρύφων τούτων προφητειῶν κρύπτεται, πράγματι, μία ἱστορικὴ πραγματικότης καὶ προσωπικότης.

Βάσει, λοιπόν, τῆς ἀκριβοῦς μελέτης καὶ τῆς ὀρθῆς κατανοήσεως τῶν τοιούτων προφητειῶν―μέρος μέν, σημειωτέον, τῶν ὁποίων ἔχει συμπεριληφθῇ καὶ εἰς τὴν ἑλληνικὴν πατρολογίαν τοῦ Μιγνίου, τὸ δὲ σύνολον, πλήν, μετά τινων παραλλαγῶν, εἰς τὸ γνωστὸν πόνημα τοῦ Παναγοπούλου ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἅγιοι καὶ σοφοὶ περὶ τῶν μελλόντων νὰ συμβῶσι»―δὲν πρόκειται, ἀσφαλῶς, περὶ κοσμικοῦ τινος βασιλέως, ὁ ὁποῖος πρόκειται, δῆθεν, νὰ ὁδηγήσῃ τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος καὶ τὸν ἑλληνισμὸν εἰς τὴν πολιτικὴν ἀνασύστασιν τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας καὶ εἰς τοιαύτην πολιτειακὴν καὶ ἐπίγειον ἑλληνικὴν κοσμοκρατορίαν, ἕδραν ἔχουσαν τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἐπὶ τῶν ἐσχάτων τοῦ κόσμου ἡμερῶν―λαϊκὴ παρερμηνεία ἡ ὁποία, εὐλόγως, ἀποτελεῖ προϊὸν φαιδρᾶς καὶ νοσηρᾶς ἑλληνικῆς ἐθνικιστικῆς φαντασίας καὶ τοιαύτης μεγαλαύχου καυχήσεως, θυμηδίαν προκαλούσης τοῖς σοφοῖς καὶ τοῖς συνετοῖς―ἀλλὰ περὶ ἐσχάτου πνευματικοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ βασιλέως καὶ τοιαύτης βασιλείας, ὀρθοδόξου, ὄντως, θεολόγου καὶ οἰκουμενικοῦ διδασκάλου, ἀρχιερέως, ποιμένος καὶ πατριάρχου, ὁ ὁποῖος ἔχει προορισθῇ, κληθῇ καὶ χρισθῇ ἐκ τῆς θείας προνοίας καὶ χάριτος, «ἐκ κοιλίας μητρὸς» καὶ «ἐκ γαστρὸς ἐλαίου ἁγίου αὐτοῦ», τουτέστιν, «ἐκ κολυμβήθρας», εἰς τὴν ἀνάληψιν καὶ ἐκτέλεσιν οἰκουμενικοῦ πνευματικοῦ ἔργου καὶ ἱερᾶς καὶ θείας ὑψηλῆς ἀποστολῆς, ἐπὶ τῶν ἐσχάτων τῆς ἱστορίας χρόνων―ὡς δὲ ὑπονοοῦσί τινες ἐκ τῶν τοιούτων προφητειῶν, πρὸ τῆς ἐλεύσεως τοῦ «λύκου», εἴτε, δηλαδή, αὐτοῦ τούτου τοῦ ἀντιχρίστου, εἴτε ἑτέρου τινὸς ἀντιχρίστου ἀνδρός―ἐπέχων, σαφῶς, θέσιν Ἰσαποστόλου.

Τοῦτο τεκμαίρεται σαφῶς:

1. Ἐκ τῆς ἀποκρύφου προφητείας τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ταρασίου Κωνσταντινουπόλεως (8ος-9ος αἰ.): «Καὶ τότε ἐξυπνήσει ὁ ἅγιος βασιλεύς, ὁ ἐν ἀρχῇ μὲν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ τόν.., ἐν δὲ τῷ τέλει τὸ σ, ἔχων, ἃ σημαίνουσι σωτηρίαν... Καὶ σώσει τὰ πρόβατα αὐτοῦ κηρύττων αὐτοῖς τὸ α καὶ τὸ ω ὅπερ ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔχει» (Δημητρίου Παναγοπούλου, «Ἅγιοι καὶ σοφοὶ περὶ τῶν μελλόντων νὰ συμβῶσιν»).

Ἐν προκειμένῳ, γίνεται σαφὴς λόγος περὶ λογικῶν προβάτων, τουτέστι, πιστῶν, περὶ βασιλέως λογικῶν προβάτων καὶ ἱεροκήρυκος τοῦ θείου λόγου, ἤτοι, ἀρχιερέως ποιμένος, ὅστις πρόκειται νὰ κηρύξῃ εἰς τοὺς πιστοὺς πᾶσαν τὴν ὀρθόδοξον πίστιν, ἀπ' ἀρχῆς ἄχρι τέλους αὐτῆς, καὶ περὶ σωτηρίας τῶν λογικῶν προβάτων ὑπὸ τοῦ βασιλέως αὐτῶν καὶ ἱεροκήρυκος, τῶν πιστῶν, δηλονότι, ὑπὸ τοῦ ἀρχιερέως, διὰ τοῦ ὀρθοδόξου κηρύγματος, ἅτινα, ἀσφαλῶς, ἐλέγχονται ὡς ποιμαντικά, ὑπὸ τὴν εὐρείαν ἔννοιαν, καθήκοντα πνευματικοῦ βασιλέως, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, ἀρχιερέως, καὶ οὐχὶ βασιλικά, κοσμικοῦ τινος βασιλέως.

Ὅσον δὲ ἀφορᾷ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ἐν προκειμένῳ προφητευομένου προσώπου, παρέχονται δύο στοιχεῖα˙ πρῶτον, ὅτι τὸ τελικὸν γράμμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ θὰ εἶναι τὸ «σ», τουτέστι, τὸ «ς», χωρίς, ὅμως, νὰ δηλῶται τὸ ἀρχικὸν γράμμα, ἀμφοτέρων τῶν τοιούτων γραμμάτων, τοῦ τε ἀρχικοῦ καὶ τοῦ τελικοῦ, καὶ συνεπῶς, ὁλοκλήρου τοῦ τοιούτου ὀνόματος, σημαινόντων «σωτηρία»˙ καὶ δεύτερον, ὅτι τὸ ὄνομα αὐτοῦ θὰ ἐμπεριέχει τὰ γράμματα «α» καὶ «ω»˙ ἅτινα στοιχεῖα, ἐν συνδυασμῷ μετ' ἀλλήλων καὶ ἐν παραβολῇ πρὸς τὰ δεδομένα τῶν λοιπῶν σχετικῶν ἀποκρύφων προφητειῶν, ὑποδεικνύουσι τὸ ὄνομα «Ἰωάννης».

Πλήν, ὅμως, ὧδε ἐγείρονται τρεῖς λογικαὶ ἐνστάσεις˙ πρῶτον, ὅτι τὸ ἀρχικὸν γράμμα τοῦ ὀνόματος δὲν δηλοῦται ἀλλ' ὑποδηλοῦται ὅτι εἶναι τὸ «ι»˙ δεύτερον, ὅτι αὐτὸ μὲν τοῦτο τὸ ἐξηλληνισμένον ἑβραϊκὸν ὄνομα «Ἰωάννης», κατ' ἀκρίβειαν, δὲν σημαίνει «σωτηρία» ἀλλὰ «θεοδωρία», δεδομένου δὲ ὅτι ἡ σωτηρία ἐπιγινώσκεται ὡς «δῶρον θεοῦ», ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «θεοδωρία», μόνον εἰς τὸ πλάτος τῆς εὐρυτέρας ἐννοίας αὐτοῦ, δύναται ἔτι νὰ ἑρμηνευθῇ καὶ ὡς «σωτηρία»˙ καὶ τρίτον, ὅτι εἰς τὸ ὄνομα «Ἰωάννης» τὰ γράμματα «α» καὶ «ω» ἐμπεριέχονται κατ' ἀνάστροφον τάξιν καὶ σειράν, ὡς «ωα», καὶ οὐχὶ σύστροφον, ὡς «αω».

Ἐν μὲν σχέσει πρὸς τὴν δευτέραν ἔνστασιν, δύναταί τις νὰ εἴπῃ ὅτι ἐπειδὴ τό τε ἀρχικὸν καὶ τὸ τελικὸν γράμμα τοῦ ὀνόματος «Ἰωάννης», ἅτινα ἀμφότερα συντομογραφοῦσιν αὐτὸ ὡς «ΙΣ», εἰσὶ τὰ ἴδια ἀκριβῶς καὶ τὰ αὐτὰ μετὰ τῶν ἀντιστοίχων ἀρχικολήκτων γραμμάτων τοῦ ὀνόματος «Ἰησοῦς», τουτέστι, «Σωτὴρ» καὶ «σωτηρία», ἅτινα, συνεπῶς, συντομογραφοῦσι καὶ αὐτὸ ὥσπερ τὸ ὄνομα «Ἰωάννης», ὡσαύτως ὡς «ΙΣ», μεθερμηνεύθη ὧδε καὶ τὸ ὄνομα «Ἰωάννης» («ΙΣ») ὥσπερ καὶ τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς» («ΙΣ»), ἤτοι, ὡς «Σωτήρ»˙ ἐν δὲ σχέσει πρὸς τὴν τρίτην ἔνστασιν, ἡ ἀναστροφὴ τῆς κανονικῆς ἀλφαβητικῆς τάξεως καὶ σειρᾶς δὲν εἶναι κακότυπος ἀλλὰ παράτυπος.

Ἡ ἀκριβής, ὅμως, λύσις τῶν προκειμένων ἀποριῶν ἐξευρίσκεται εἰς ἀμφότερα τὰ ὀνόματα καὶ τὸ ἐπώνυμον τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου Κ.κ. Ἰωάννου Ἱλαρίωνος Σιώκου, εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ὁποίου πολλαὶ τῶν τοιούτων προφητειῶν ἐπαληθεύονται.

Εἰς μὲν περίπτωσιν καθ' ἣν ἐφαρμοσθῇ ἡ ἀκριβὴς ἑρμηνεία καὶ δεδομένου, πρῶτον, ὅτι δὲν δηλοῦται τὸ ἀρχικὸν γράμμα τοῦ ὀνόματος, δεύτερον, ὅτι τὸ δηλούμενον τελικὸν γράμμα εἶναι τὸ «σ», τουτέστι, τὸ «ς», τρίτον, ὅτι μεταξὺ τοῦ ἀρχικοῦ «σ» καὶ τοῦ τελικοῦ «ς» ὑφίσταται ἀντίθεσις ὡς πρὸς τὴν γραφὴν δικαιολογοῦσα τὴν ἀντιθετικὴν σύνταξιν τοῦ λόγου εἰς τὴν ὡς ἄνω φράσιν «ὁ ἐν ἀρχῇ μὲν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ τόν.., ἐν δὲ τῷ τέλει τὸ σ, ἔχων» καὶ τέταρτον, ὅτι ἡ σημασία τοῦ ὅλου ὀνόματος ὁρίζεται ὡς «σωτηρία», τὸ τοιοῦτον ὄνομα εἶναι τὸ ἐπώνυμον «σιῶκος» («σῶκος»), τὸ ὁποῖον ἐτυμολογεῖται ἐκ τῆς ῥίζης τοῦ ῥήματος «σῴζειν», σημαίνει «ἰσχυρὸς ἢ δυνατὸς πρὸς σωτηρίαν», ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «σωστικός», καὶ ἐμπεριέχει ἐν αὐτῷ καὶ τὸ «α» καὶ τὸ «ω» καὶ δὴ κατὰ τὴν σύστροφον τάξιν καὶ σειράν, δεδομένου ὅτι ὁ ἀρχικὸς τύπος αὐτοῦ εἶναι τὸ «σάFοκος», ἐξ οὗ τὸ «σάοκος», τὸ ὁποῖον ἐν τέλει συναιρεῖται εἰς «σῶκος», πλήν, μετὰ τὴν συναίρεσιν, δὲν δηλοῦται, πλέον, τὸ «α» ἀλλ' ὑποδηλοῦται, δηλουμένου μόνου τοῦ προϊόντος τῆς συναιρέσεως αὐτοῦ μετὰ τοῦ «ο», ἤτοι, τοῦ «ω».

Διὸ καὶ κατ' ἄλλην ἐφαρμογὴν τῆς ἀκριβοῦς ἑρμηνείας, διὰ μὲν τῆς ὡς ἄνω φράσεως «ὁ ἐν ἀρχῇ μὲν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ τόν.., ἐν δὲ τῷ τέλει τὸ σ, ἔχων, ἃ σημαίνουσι σωτηρίαν», ὑποδηλοῦται τὸ ἐπώνυμον «σιῶκος» («σῶκος»), διὰ δὲ τῆς ὡς ἄνω φράσεως «καὶ σώσει τὰ πρόβατα αὐτοῦ κηρύττων αὐτοῖς τὸ α καὶ τὸ ω ὅπερ ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔχει», τό τε ὄνομα «Ἰωάννης», τὸ ἐμπεριέχον τὰ γράμματα «α» καὶ «ω» ἀναστρόφως, ὡς «ωα», καὶ τὸ ὄνομα «Ἱλαρίων», τὸ ἐμπεριέχον τὰ αὐτὰ συστρόφως, ὡς «αω», ἅτινα, διὰ τοῦτο, ἐλέγχονται ὡς συμπληρωματικὰ μετ' ἀλλήλων.

Ὅθεν, καὶ τὸ ἐπώνυμον τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου, τὸ «Σιῶκος», ἐμπεριέχει, καὶ αὐτό, καὶ τὸ «α», πρὸ τῆς συναιρέσεως τοῦ ῥιζικοῦ θέματος «σαο-» εἰς «σω-», καὶ τὸ «ω», μετὰ τὴν τοιαύτην συναίρεσιν˙ ἄρα καὶ τὰ τρία αὐτοῦ, ἐν γένει, ὀνόματα, καὶ τὸ πρῶτον κυριώνυμον «Ἰωάννης» καὶ τὸ δεύτερον κυριώνυμον «Ἱλαρίων» καὶ τὸ ἐπώνυμον «Σιῶκος», ἐμπεριέχουσι καὶ τὸ «α» καὶ τὸ «ω», πρὸς δόξαν, μέν, τοῦ Θείου Τριαδικοῦ Ὀνόματος καὶ Δόγματος, τοῦ ὑπ' αὐτοῦ κηρυσσομένου, εἰς τριπλῆν δὲ ἐπαλήθευσιν καὶ ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἰδίας καὶ προσωπικῆς αὐτοῦ ταυτότητος.

Καὶ τὸ μὲν πρῶτον κυριώνυμον τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου, τὸ ἐξηλληνισμένον ἑβραϊκὸν «Ἰωάννης», τὸ φέρον ἐν αὐτῷ ἀναστρόφως τὸ «α» καὶ τὸ «ω» («ωα»), ἤτοι, τὸ προτάσσον τὸ τέλος («ω») τῆς ἀρχῆς («α») καὶ μᾶλλον ὡς ὑποδηλωτικὸν τοῦ τέλους παρὰ τῆς ἀρχῆς ἐκλαμβανόμενον, ὡς τοιοῦτον, συσχετίζεται συμβολικῶς κυριώτερον πρὸς τὴν Παλαιὰν Ἱερουσαλήμ, τὴν κατ' ἐξοχὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ τὸ Παλαιορθόδοξον Δόγμα τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος Κ.κ. Ἰωάννης Ι΄   ἔδωκε τέλος, ἀποτειχισθεὶς ἐξ αὐτοῦ, ἐν ᾧ πρότερον διῆγε, καὶ προβὰς εἰς καινὴν δογματικήν τε καὶ ἐκκλησιαστικὴν ἀρχήν, εἰς τὴν ἵδρυσιν, δηλονότι, τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ, καὶ οὕτως, ἀπό τινος τέλους εἴς τινα ἀρχὴν ἀναστρόφως, τὸ πρῶτον, ἀχθείς˙ καὶ δή, συμπίπτει ἱστορικῶς νὰ τιτλοφορῆται ἀρχιερατικῶς τε καὶ παππικῶς, ὡς Παλαιᾶς Εἰρηνουπόλεως, τουτέστιν, Ἱεροσολύμων, διὰ τοῦ τελικοῦ ἀριθμοῦ «δέκα (ι΄  )», ὡς «Ἰωάννης ὁ Δέκατος (Ι΄  )».

Τὸ δὲ δεύτερον κυριώνυμον αὐτοῦ, τὸ ἑλληνικὸν «Ἱλαρίων», τὸ φέρον ἐν αὐτῷ συστρόφως τὸ «α» καὶ τὸ «ω» («αω»), τὸ προτάσσον, δηλονότι, τὴν ἀρχὴν («α») τοῦ τέλους («ω») καὶ μᾶλλον ὡς ὑποδηλωτικὸν τῆς ἀρχῆς παρὰ τοῦ τέλους ὑπολαμβανόμενον, ὡς τοιοῦτον, ἀναφέρεται συμβολικῶς κυριώτερον εἰς τὴν Καινὴν Ἱερουσαλήμ, ἤτοι, τὴν Ἀθήνην, καὶ τὸ Καινορθόδοξον Δόγμα τοῦ Τριαδιανισμοῦ, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος Κ.κ. Ἱλαρίων Α΄ ἔδωκε τὴν δογματικήν τε καὶ ἐκκλησιαστικὴν ἀρχήν, εἰσηγηθεὶς καὶ ἱδρύσας αὐτό, καὶ οὕτως, ἔκ τινος ἀρχῆς εἴς τι τέλος συστρόφως, τὸ ὕστερον, κινηθείς˙ συμπίπτει δὲ ἱστορικῶς νὰ τιτλοφορῆται ἀρχιερατικῶς καὶ παππικῶς, ὡς Νέας Εἰρηνουπόλεως, τουτέστιν, Ἀθηνῶν, διὰ τοῦ ἀρχικοῦ ἀριθμοῦ «ἓν (α΄  )», ὡς «Ἱλαρίων ὁ Πρῶτος (Α΄  )».

Εἰς δὲ περίπτωσιν καθ' ἣν ἐφαρμοσθῇ ἡ πλατεῖα ἑρμηνεία, ὑποδηλοῦται τὸ ὄνομα «Ἰωάννης», τὸ ὁποῖον, ὡς προείρηται, κατ' ἀκρίβειαν, μέν, σημαίνει «θεοδωρία», κατ' εὐρυτέραν, δέ, ἔννοιαν, λόγῳ ἐπιγνώσεως τῆς σωτηρίας ὡς θεοδωρίας, ἢ κατὰ μεθερμηνείαν, λόγῳ τῆς αὐτῆς συντομογραφίας αὐτοῦ («ΙΣ») ἐν σχέσει πρὸς τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς», γίνεται ἀντιληπτὸν ὡς «σωτηρία» καὶ ἐμπεριέχει ἐν αὐτῷ ἀμφότερα τὰ γράμματα «α» καὶ «ω» κατ' ἀνάστροφον τάξιν καὶ σειρὰν («ωα»).

Ἐν δὲ τῇ τοιαύτῃ περιπτώσει, ἡ κατὰ πλάτος ἑρμηνεία τοῦ ὀνόματος «Ἰωάννης» ὡς «Σωτὴρ» ὀφείλεται, ἐπιπλέον καὶ προπαντός, τόσον εἰς τὸν προσδιορισμὸν καὶ τὴν ἐξειδίκευσιν τῆς ἐννοίας τοῦ κυριωνύμου «Ἰωάννης» ὑπὸ τοῦ ἐπωνύμου «Σιῶκος» («Σῶκος»)―τοῦ ἐκ τῆς ῥίζης τοῦ ῥήματος «σῴζειν» ἐτυμολογουμένου καὶ ὡς «σωτῆρος» ἑρμηνευομένου―ὡς «ὁ Σιῶκος (Σῶκος) Ἰωάννης», τουτέστιν, «ὁ Σωτὴρ Ἰωάννης», ἡ «σωτήριος», δηλονότι, «θεοδωρία», δηλαδή, ἡ «σωτηρία», ὅσον καὶ εἰς τὴν ταὐτοτυπίαν τοῦ συντετμημένου τύπου αὐτοῦ «Ἰῶ» μετὰ τοῦ «ιῶ» τοῦ ἐμπεριεχομένου ἐν τῷ ἐπωνύμῳ «Σιῶκος», ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας τὸ κύριον ὄνομα «Ἰωάννης» θεωρεῖται ὡς ὑπὸ τὴν σύντμησιν τοῦ «Ἰῶ» ἐμπεριεχόμενον ἐν τῷ ἐπωνύμῳ «Σιῶκος» καὶ ὁμοίως αὐτῷ νοηματοδοτούμενον, ὡς «Σωτήρ»˙ ὅθεν, ὧδε, τὸ κυριώνυμον «Ἰωάννης» λαμβάνει τὴν σημασίαν τοῦ «Σωτῆρος» συσχετιζόμενον πρὸς τὸ προσδιοριστικὸν αὐτοῦ καί, προσέτι, ταὐτότυπον πρὸς αὐτό, κατὰ τὸ «ἰῶ», ἐπώνυμον «Σιῶκος» καὶ θεωρούμενον ὁμοῦ καὶ ἐν συνδυασμῷ μετ' αὐτοῦ.

Τὸ μὲν πρῶτον, σημειωτέον, κυριώνυμον «Ἰωάννης», ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος ἔλαβε πρὸς τιμὴν τοῦ ἐκ τοῦ κατὰ σάρκα πατρὸς αὐτοῦ Βασιλείου πάππου αὐτοῦ Ἰωάννου (Σιώκου), τὸ δὲ δεύτερον κυριώνυμον «Ἱλαρίων», πρὸς τιμὴν πνευματικοῦ τινος, ἐν Σαλαμῖνι, πατρὸς τοῦ εἰς Μικρόσχημον Μοναχὸν (ἀκύρως) κείραντος αὐτὸν παλαιορθοδόξου μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Τυρνάβου κυροῦ Ἰγνατίου (Λάππα), ὀνόματι «Ἱλαρίωνος» (Ἀθανασίου).

Σημειωτέον, τέλος, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Ἅγιος Ταράσιος, ὁ ὁποῖος, ἐν προκειμένῳ, φέρεται ὅτι προφητεύει ἐξ ἀποκρύφου τὰ τοιαῦτα περὶ τοῦ ἀναμενομένου Ποιμένος Ἰωάννου―ὁ ὁποῖος μέλλει νὰ ἔλθῃ ὡς θεόπνευστος καὶ θεοδίδακτος Οἰκουμενικὸς Διδάσκαλος καὶ νὰ κηρύξῃ εἰς τὰ λογικὰ πρόβατα τῆς ποίμνης αὐτοῦ τὸ «α» καὶ τὸ «ω» τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ θεολογίας, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχει ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ, νὰ ἀποκαταστήσῃ, δηλονότι, ἐπὶ τῆς γῆς, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν, τὴν γνησίαν ὀρθοδοξίαν―διετέλεσεν Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἐν τῷ καιρῷ τῆς πάλαι καὶ ἐν τοῖς Παλαιορθοδόξοις γενομένης «ἀποκαταστάσεως τῆς ὀρθοδοξίας», ἀπὸ τῆς τότε κακοδόξου αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας, ὡς καὶ Πρόεδρος τῆς Ἑβδόμης (Ζ΄  ) Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ἀποκαταστησάσης αὐτήν.

2. Ἐκ τῆς ἀποκρύφου προφητείας τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι τοῦ ἀγγελιοφόρου Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, Αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου (9ος-10ος αἰ.): «Τὸ δὲ ὄνομά μου, ἰῶτα καὶ ῶ, σὺν τῇ μακρᾷ, ὃ λέγεται Ἰῶ, καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον εἰς Χριστιανῶν πρεσβείαν, ἵνα τούτους φυλάττω χρόνους λστ΄.  Ἔπειτα πορεύομαι, ὅθεν ἐξῆλθον, εἶτα ἔρχεται καὶ ὁ λύκος ὀλίγας τινὰς ἡμέρας» (Δημητρίου Παναγοπούλου, «Ἅγιοι καὶ σοφοὶ περὶ τῶν μελλόντων νὰ συμβῶσιν»).

Ὧδε, ἀφ' ἑνός, μέν, γίνεται πάλιν σαφὴς λόγος περὶ πρέσβεως τῶν χριστιανῶν, ἤτοι, ἀρχιερέως καὶ ποιμένος, ὅστις προορίζεται ὑπὸ τῆς θείας προνοίας καὶ χάριτος προκειμένου νὰ διαφυλάττῃ αὐτοὺς ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει δι' ἱκανὸν χρόνον καὶ ἀντιπαραβάλλεται πρός τινα προβατόσχημον λύκον, ὁ ὁποῖος πρόκειται νὰ ἐπέλθῃ μετ' αὐτὸν καὶ νὰ δράσῃ δι' ὀλίγον καιρόν, ὑπονοουμένου, μᾶλλον, ὑπὸ τῆς ἐν λόγῳ προφητείας, αὐτοῦ τούτου τοῦ ἀντιχρίστου, ἢ ἀντιχρίστου τινός˙ ἀφ' ἑτέρου δέ, γίνεται ὡσαύτως σαφὴς ὑπαινιγμὸς καὶ περὶ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, τὸ ὁποῖον, εἴτε θὰ συντμᾶται ὡς «Ἰῶ», θὰ εἶναι, δηλαδή, τὸ κύριον ὄνομα «Ἰωάννης», εἴτε θὰ ἐμπεριέχει ἐν αὐτῷ τὸ «-ιῶ-»˙ πλήν, ὅμως, εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ κυριωνύμου «Ἰωάννης», ὁ συντετμημένος τύπος «Ἰῶ», ὡς «ἰῶτα καὶ ῶ, σὺν τῇ μακρᾷ», τουτέστιν, «ἰῶτα καὶ ῶ, μετὰ τῆς περισπωμένης», δὲν δηλοῦται ἀλλ' ὑποδηλοῦται δι' αὐτοῦ, δεδομένου ὅτι συνήθως γράφεται τὸ πλῆρες ὄνομα καὶ οὐχὶ ἡ σύντμησις αὐτοῦ, ἡ ὁποία ἀφίεται ἐννοουμένη δι' αὐτοῦ.

Καὶ πάλιν, ἡ ἀκριβὴς λύσις τοῦ προβλήματος δίδεται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου καὶ προκύπτει ἐκ τῶν ἰδίων αὐτοῦ προσωπογραφικῶν στοιχείων, δεδομένου ὅτι ὧδε ὁ ἀπόκρυφος προφητικὸς λόγος ὑπαινίσσεται, εἰδικώτερον μέν, τὸ ἐπώνυμον αὐτοῦ «Σιῶκος», τὸ καὶ τὸ ἰῶτα (ι) καὶ τὸ περισπώμενον ὠμέγα (ῶ) ἐμφανῶς ἐμπεριέχον ἐν αὐτῷ, γενικώτερον δέ, καὶ τὸ πρῶτον κυριώνυμον αὐτοῦ «Ἰωάννης», τοῦ ὁποίου ὡς σύντμησις καὶ συντομογραφία θεωρεῖται τὸ «Ἰῶ»˙ λόγῳ δὲ τῆς ὡς εἴρηται ταὐτοτυπίας τῆς συντμήσεως «Ἰῶ», ἐκ τοῦ κυρίου αὐτοῦ ὀνόματος «Ἰωάννης», πρὸς τὸ «-ιῶ-», τὸ ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ «Σιῶκος», τὸ κυριώνυμον αὐτοῦ «Ἰωάννης» φαίνεται ὡσεὶ ἐνυπάρχον καὶ ἐμπεριεχόμενον ἐν τῷ ἐπωνύμῳ αὐτοῦ «Σιῶκος», ὑπὸ τὸν ἴδιον αὐτοῦ συντετμημένον τύπον «Ἰῶ».

Ἄνευ δὲ τῆς περισπωμένης, τὸ τοιοῦτον «-ιω-» ἐμπεριέχεται ἐμφανῶς προσέτι καὶ εἰς τὸ δεύτερον κυριώνυμον αὐτοῦ «Ἱλαρίων», ὅπου, ἀντιθέτως, ἀντὶ τοῦ «ω», τονίζεται τὸ «ι» καὶ λαμβάνει ὀξεῖαν˙ ὅθεν, καὶ τὰ τρία αὐτοῦ, ἐν γένει, ὀνόματα, καὶ τὸ «Σιῶκος» καὶ τὸ «Ἰωάννης» καὶ τὸ «Ἱλαρίων», ἐκτὸς τοῦ «α» καὶ τοῦ «ω», ἐμπεριέχουσιν, ἐπιπλέον, ἐν αὐτοῖς καὶ τὸ «ιω», πρὸς δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καὶ πρὸς τρισσὴν πίστωσιν τῆς προσωπικῆς αὐτοῦ ταυτότητος.

Τὸ δὲ ἐπώνυμον αὐτοῦ «Σιῶκος» ἐτυμολογεῖται, καταρχήν, ἐκ τοῦ ποιητικοῦ τύπου «σῶκος» καὶ ἀποτελεῖ τὸν ἀντίστοιχον πεζὸν καὶ περισσότερον εὐφωνικόν, κατὰ τὴν προφοράν, τύπον αὐτοῦ, ἐπεντιθεμένου του -j- (γιώτ), εὐφωνίας χάριν, καὶ παρισταμένου ὡς -ι- (ἰῶτα), ὥσπερ καὶ εἰς τὴν παρομοίαν περίπτωσιν τοῦ ποιητικοῦ τύπου «σωπή», ἄνευ τοῦ εὐφωνικοῦ -j- (γιώτ), καὶ τοῦ ἀντιστοίχου αὐτοῦ πεζοῦ τύπου «σιωπή», μετὰ τοῦ εὐφωνικοῦ -j- (γιώτ).

Τὸ τοιοῦτον ποιητικόν, καὶ δή, ὁμηρικόν, «σῶκος» ἐτυμολογεῖται ἐκ τοῦ ἀρχικοῦ τύπου «σα-F-o-κο-ς», ἐξ οὗ ὁ μέσος τύπος «σάοκος», ἐξ οὗ ὁ τελικὸς συνῃρημένος τύπος «σῶκος»˙ οἱ ὁποῖοι τύποι ἐτυμολογοῦνται ἐκ τῆς ῥίζης τοῦ ῥήματος «σῴζειν» (ἐκ τοῦ «σω-ίζειν»), ἡ ὁποία ῥίζα εἶναι ἡ ἀρχικὴ «σα-F-ο-», ἐξ ἧς ἡ μέση ῥίζα «σαο-», ἐξ ἧς ἡ τελικὴ συνῃρημένη ῥίζα «σω-»˙ ἐξ ἧς ῥίζης «σω-», προστιθεμένης μὲν τῆς καταλήξεως «-ίζειν», προκύπτει ὁ ἀρχικὸς ῥηματικὸς τύπος «σωίζειν» καὶ ἐξ αὐτοῦ ὁ τελικὸς ῥηματικὸς τύπος «σῴζειν», προστιθεμένων δὲ τοῦ σπανίου ἐπιθήματος «-κο-» καὶ τῆς καταλήξεως «-ς», προκύπτει ὁ ἀρχικὸς ποιητικὸς ὀνοματικὸς τύπος «σῶκος» καὶ ἐξ αὐτοῦ ὁ τελικὸς πεζὸς ὀνοματικὸς τύπος «σιῶκος», τόσον μετὰ τῆς εἰδικῆς σημασίας, «ἰσχυρὸς ἢ δυνατὸς τοῦ σῴζειν», ἤτοι, «ἰσχυρὸς ἢ δυνατὸς πρὸς σωτηρίαν», τουτέστι, «σωτήρ», ἢ «σῶος», ὅσον καὶ μετὰ τῆς γενικῆς σημασίας, «ἰσχυρὸς ἢ δυνατός».

Οὕτως, ὡς «σῶκος» (ποιητικόν), ἀναφέρεται εἰς τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου καὶ ἀποδίδεται ὑπ' αὐτοῦ, εἴτε ὡς ἐπώνυμον, εἴτε καὶ ὡς κύριον ὄνομα, εἰς τὸ ἀρχαιοελληνικὸν θεϊκὸν εἴδωλον τοῦ Ἑρμοῦ («σῶκος ἐριούνιος Ἑρμῆς»). Ἀποτελεῖ, ἐπίσης, προσωνύμιον τοῦ πλανήτου «Ἑρμοῦ», ὡς καὶ κύριον ὄνομα μυθικοῦ τινος ἡμιθέου ἥρωος, ἢ ἀρχαιοελληνικοῦ εὐβοϊκοῦ θεϊκοῦ εἰδώλου, προπάτορος καὶ βασιλέως τῶν Κουρήτων, τουτέστι, δαιμόνων, κατωτέρων εἰδωλολατρικῶν θεοτήτων τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ εἰδωλολατρικοῦ πανθέου, ἀκολούθων ἢ προπόλων ἀνωτέρων εἰδωλολατρικῶν θεοτήτων αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι συνδέονται καὶ μετὰ τῆς εἰδωλολατρικῆς λατρείας τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ θεϊκοῦ εἰδώλου Ἑρμοῦ.

Ὁ δὲ Ἡσύχιος ἐτυμολογεῖ, ἢ μᾶλλον, παρετυμολογεῖ, τὸ «σῶκος», εἴτε ὡς συντετμημένον τύπον ἐκ τοῦ «σωσίοικος», εἴτε ὡς συνῃρημένον τύπον ἐκ τοῦ «σάοικος», ἀμφοτέρων μετὰ τῆς αὐτῆς σημασίας, τοῦ «σῴζοντος τοὺς οἴκους»˙ ἀναφέρει δὲ ἔτι διὰ τὸν Ἑρμῆν καὶ τὸν τύπον «σωκόος», τὸν ὁποῖον ἐτυμολογεῖ, ἢ μᾶλλον, πάλιν παρετυμολογεῖ, ἐκ τῆς περιφράσεως, «ὁ σῶα ἀκούων».

Ἔχει, προσέτι, ὑποστηριχθῇ ὑπό τινων νεωτέρων καὶ ἡ ἐτυμολογία αὐτοῦ ἐκ τοῦ ὀνόματος «Σωκράτης» καὶ ἡ ἄποψις ὅτι ἀποτελεῖ τὸν κατὰ σύντμησιν τύπον τοῦ τοιούτου πλήρους ὀνόματος, τὸ ὁποῖον, ὅμως, καὶ αὐτὸ ἐτυμολογεῖται καὶ πάλιν ἐκ τοῦ αὐτοῦ ῥήματος «σῴζειν» (Σωκράτης < σῶς + κράτης < σῶος + κράτης < σῴζειν + κρατεῖν).

Ἀνάλογον δὲ πρὸς τὸ ἀρχαιοελληνικὸν «σῶκος» θεωρεῖται ὑπό τινων φιλολόγων, τόσον τὸ λατινικὸν "sacer", μετὰ τῆς σημασίας «ἱερός», ἀλλ' ἐν προκειμένῳ, μᾶλλον βάσει ἑτέρας ἐτυμολογίας τοῦ «σῶκος» ἐκ τοῦ «σηκός», τὸ ὁποῖον σημαίνει τὸν τύμβον ἢ τὸν τάφον ἢ τὸν ἱερὸν ναόν, τὸ ἱερόν, τοῦ ἡμιθέου ἥρωος, τὸ ἡρῷον, δηλονότι, ἐν διακρίσει πρὸς τὸ ἱερὸν τοῦ θεοῦ, τὸ ὁποῖον καλεῖται κατ' ἐξοχὴν ὡς «ναός», ὅσον καὶ τὸ σανσκριτικὸν "sahys", μετὰ τῆς σημασίας «ἰσχυρός».

Κατὰ δὲ μεταφορὰν τῆς ἀρχαιοελληνικῆς ἐννοίας αὐτοῦ, «ἰσχυρὸς ἢ δυνατός», καὶ ὑπὸ τοὺς τύπους «σῶκος» ἢ «σόκκος» ἢ «σόκος» ἢ «σώκιστρον» ἢ «σωκάριον», ἔλαβεν ἀργότερον, εἰς τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους, ἐπιπλέον καὶ τὴν σημασίαν τοῦ «ἰσχυροῦ ἢ δυνατοῦ σχοινίου μετὰ βρόχου (θηλειᾶς) εἰς τὸ ἄκρον αὐτοῦ», χρησιμεύοντος εἰς τὸν πόλεμον, πρὸς σύλληψιν καὶ κατακρήμνισιν τῶν ἀντιπάλων ἱππέων ἀπὸ τῶν ἵππων αὐτῶν, ἐν ὥρᾳ ἱππασίας.

Ἐκ μὲν τοῦ τύπου «σῶκος» παρήχθησαν τὰ ῥήματα, πρῶτον, «σωκεῖν», εἰς τοὺς ἀρχαιοελληνικοὺς χρόνους τῶν μεγάλων δραματικῶν ποιητῶν Αἰσχύλου καὶ Σοφοκλέους, μετὰ τῆς σημασίας τοῦ «ἔχειν δύναμιν ἢ ἰσχύν, ἢ ἱκανότητα τοῦ πράττειν τι», καὶ δεύτερον, «σωκίζειν», εἰς τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους, μετὰ τῆς σημασίας τοῦ «ἐμπλέκειν δι' ἰσχυροῦ ἢ δυνατοῦ βρόχου (θηλειᾶς)»˙ ἐκ δὲ τοῦ τύπου «σόκκος», τὰ ῥήματα «σοκκεύειν» καὶ «σοκκίζειν», μετὰ τῆς αὐτῆς, ἐν σχέσει πρὸς τὸ «σωκίζειν», ἐννοίας˙ ἐκ δὲ τοῦ τύπου «σόκος», πρῶτον, τὸ ῥῆμα «σοκεύειν», μετὰ τῆς αὐτῆς, ὡσαύτως, ἐννοίας, καὶ δεύτερον, τὸ ῥῆμα «σοκάρειν», μετὰ τῆς ναυτικῆς ἐννοίας τοῦ «τεντώνειν τινά τὸ ἰσχυρὸν ἢ δυνατὸν σχοινίον πλοίου, σφίγγοντα τὸ ἄλλον ἄκρον αὐτοῦ», ὡς καὶ ἡ ναυτικὴ ῥηματικὴ προστακτικὴ β΄ ἑνικοῦ προσώπου «σόκα» (ναυτικὸν κέλευσμα), ὡς ἐκ ῥήματος «σοκᾶν», μετὰ τῆς αὐτῆς, κελευστικῆς, ἐν προκειμένῳ, ἐννοίας, τὸ αὐτὸ δὲ ῥῆμα «σοκᾶν» ὑπονοεῖται καὶ εἰς τὴν ῥηματικὴν ὁριστικὴν γ΄ ἑνικοῦ προσώπου «σοκᾷ», τὴν ὑπὸ τοῦ Ἡσυχίου ἀναφερομένην καὶ ἑρμηνευομένην ὡς «βροχίζειν, ὀχλεύειν».

Εἶναι, ἐπίσης, γνωστὴ ἡ βυζαντινὴ ἑλληνικὴ πόλις καὶ ἐπισκοπὴ τῶν Σωκίων, τὰ Σώκια, εἰς τὴν δυτικὴν Μικρασίαν, νοτίως τῆς Σμύρνης καὶ πλησίον τῶν ἀκτῶν τοῦ Κόλπου τῆς Ἐφέσου, εἰς τὴν κοιλάδα τοῦ ποταμοῦ Μαιάνδρου, πέριξ τῆς ὁποίας κεῖνται τὰ ἐρείπια τῶν ἀρχαιοελληνικῶν πόλεων τῆς Πριήνης, τῆς Μυοῦντος, τῆς Μιλήτου, τῆς Ἡρακλείας καὶ τῆς Μαγνησίας, ἐπὶ τοῦ Μαιάνδρου.

3. Ἐκ τῆς ὑπ' ἀνωνύμου τινὸς παραφράσεως τῆς ἀποκρύφου προφητείας (χρησμῶν) τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, Αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου (9ος-10ος αἰ.): «Ἔγειραι, ὁ καθεύδων, καὶ ἀνάστα ἐκ τοῦ μνημείου˙ καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός˙ προσκαλεῖται γάρ σε τοῦ ποιμαίνειν λαὸν περιούσιον» (Ἑλληνικὴ ΠατρολογίαJ.- P. Migne, Τόμος 107, Ἀνωνύμου Παράφρασις Τῶν Τοῦ Βασιλέως Λέοντος Χρησμῶν).

Ὁ μὲν ἐναργὴς λόγος, «προσκαλεῖται γάρ σε τοῦ ποιμαίνειν λαὸν περιούσιον», δηλοῖ καὶ πάλιν ὅτι πρόκειται περὶ ἀρχιερέως καὶ ποιμένος τοῦ θείου περιουσίου λαοῦ, ἤτοι, περὶ πνευματικοῦ καὶ οὐχὶ κοσμικοῦ βασιλέως.

Ὁ δὲ ἀλληγορικὸς λόγος, «ἔγειραι, ὁ καθεύδων, καὶ ἀνάστα ἐκ τοῦ μνημείου», ἐκ τῆς τοιαύτης ὑπ' ἀνωνύμου τινὸς παραφράσεως τῶν ἀποκρύφων προφητικῶν χρησμῶν τῶν ἐπ' ὀνόματι τοῦ Βυζαντινοῦ Αὐτοκράτορος Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ φερομένων―καθὼς καὶ ἡ ὡς ἄνω ἀναλόγου ἐκφράσεως καὶ ἑρμηνείας ἀπόκρυφος προφητεία ἡ φερομένη ἐπ' ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Ταρασίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως («καὶ τότε ἐξυπνήσει ὁ ἅγιος βασιλεύς»)―ἐξῆψεν ἀπ' αἰώνων τὴν φαιδρὰν καὶ νοσηρὰν φαντασίαν τῶν ἑλλήνων ἐθνικιστῶν οἱ ὁποῖοι παρερμήνευσαν κατὰ γράμμα τὸ νόημα αὐτοῦ, συμπεραίνοντες, οὕτως, ὅτι πρόκειται, δῆθεν, περὶ θείας καὶ θαυματουργικῆς σωματικῆς νεκραναστάσεως τοῦ ὡς κοσμικοῦ, κατ' αὐτούς, βασιλέως ἀναμενομένου Ἰωάννου καὶ τοιούτω ταυτίζοντες τὸν ἀναμενόμενον μετὰ τοῦ ὑπὸ τοῦ γνωστοῦ λαϊκοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικιστικοῦ μύθου θρυλουμένου ὡς «μεμαρμαρωμένου βασιλέως»―ὅστις, κατά τινας ἐξ αὐτῶν, πιθανολογεῖται ὅτι εἶναι ὁ Ἅγιος Βυζαντινὸς Αὐτοκράτωρ Ἰωάννης Γ΄ ὁ Δούξ, ὁ Βατάτζης (13ος αἰ.)―τὸν ὁποῖον οὗτοι ἀναμένουσι νὰ ἀναστηθῇ κατὰ κυριολεξίαν, ἤτοι, σωματικῶς, ἐκ τῶν νεκρῶν, ἐπ' ἐσχάτων τῶν τοῦ κόσμου ἡμερῶν, προκειμένου νὰ ὁδηγήσῃ τοὺς ἕλληνας εἰς τὴν πολιτικὴν ἀνασύστασιν τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καὶ εἰς τοιαύτην ἐπίγειον κοσμοκρατορίαν.

Οἱ δὲ γνῶσται τῆς ἁγιογραφικῆς παραδόσεως ἐπίστανται σαφῶς ὅτι ὁ προκείμενος λόγος ἀνήκει, αὐτούσιος, σχεδόν, καὶ αὐτολεξεί, εἰς τὸν Ἀπόστολον Παῦλον καὶ τὴν πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολὴν Αὐτοῦ, χρωμένου αὐτῷ παραβολικῶς καὶ ἀλληγορικῶς, καὶ οὐχὶ κυριολεκτικῶς, προκειμένου οὕτω νὰ ἐπισημάνῃ εἰς τοὺς Ἐφεσίους τὴν ἀνάγκην τῆς πνευματικῆς ἀφυπνίσεως καὶ ἐγέρσεως αὐτῶν ἐκ τοῦ ζοφεροῦ ὕπνου τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀγνοίας τῆς θείας ἀληθείας, τῆς ἀπειρίας τῆς θείας χάριτος καὶ τῆς δουλείας τῶν ψυχοσωματικῶν παθῶν, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, ἐκ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, ἥτις ἀφύπνισις καὶ ἔγερσις νοεῖται καὶ καλεῖται ὡς «πνευματικὴ νεκρανάστασις» τοῦ πιστοῦ: «Διὸ λέγει˙ Ἔγειρε, ὁ καθεύδων, καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός» (Ἐφ. ε΄, 14).

Ὅθεν, ὧδε ὑπονοεῖται ἡ πνευματικὴ ἀφύπνισις καὶ ἡ τοιαύτη ἐν γένει προπαρασκευὴ τοῦ ἀναμενομένου Ἰωάννου, πρὸ τῆς ὑπ' αὐτοῦ ἀναλήψεως καὶ ἐκτελέσεως τῆς ἱερᾶς καὶ θείας οἰκουμενικῆς ἀποστολῆς αὐτοῦ, ὅπως ἄλλωστε ἐπισημαίνει καὶ τονίζει καὶ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, λέγων ὅτι πρῶτον δεῖ φωτισθῆναι καὶ εἶτα φωτίσαι τὸν φωτίζοντα καὶ διδάσκοντα ἑτέρους.

Καὶ ὧδε ἐξαιρέτως ἐπιγινώσκεται καὶ τὸ χριστομίμητον αὐτοῦ, δεδομένου ὅτι καὶ οἱ ἰουδαῖοι ὁμοεθνεῖς τοῦ Χριστοῦ, καὶ δή, οἱ ἰουδαῖοι ἐθνικισταί, εἶχον παρεξηγήσῃ τὸ πνευματικὸν νόημα τῶν περὶ Ἐκείνου προειρημένων «μεσσιανικῶν» καὶ «βασιλικῶν» βιβλικῶν προφητειῶν καὶ ἐνόμιζον περὶ τοῦ ἀναμενομένου Μεσσίου τὸ αὐτό, ὅτι δῆθεν προέκειτο περὶ κοσμικοῦ ἰουδαίου βασιλέως καὶ παγκοσμίου βασιλείας καὶ κοσμοκρατορίας τοῦ ἰουδαϊκοῦ ἐθνικισμοῦ, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «σιωνισμοῦ», ἐπὶ τῆς γῆς˙ διὸ καὶ ἐν τέλει ἀπέρριψαν τὸν Μεσσίαν Ἰησοῦν ἐλθόντα, ἐξυβρίσαντες Αὐτὸν ὡς ἀλαζόνα καὶ μάνητα, ἔχοντα περὶ ἑαυτοῦ μεγάλην ἰδέαν καὶ ὀνομάζοντα ἑαυτὸν μεσσίαν καὶ υἱὸν τοῦ θεοῦ, καὶ βλασφημήσαντες Αὐτὸν ὡς δημαγωγὸν καὶ λαοπλάνον, κηρύσσοντα ἴδιον καινοφανὲς δόγμα καὶ ἦθος καὶ καταργοῦντα τὸν μωσαϊκὸν νόμον καὶ τὴν ἰουδαϊκὴν παράδοσιν.

Ὥσπερ καὶ πολλοὶ τῶν ἑλλήνων, θὰ ἀπορρίψωσι καὶ αὐτοὶ τὸν ἐν λόγῳ Ἰσαπόστολον Ἰωάννην ἐλθόντα καὶ κηρύσσοντα τὴν Προαδαμιαίαν καὶ Τριαδικὴν Θείαν Ἐνανθρώπησιν καὶ τὴν δογματικὴν καὶ φυσικὴν διάκρισιν τοῦ Προαδαμιαίου καὶ Προπτωτικοῦ Θεοψυχανθρώπου Υἱοῦ, τοῦ ὡσαύτως Προαδαμιαίου καὶ Προπτωτικοῦ καὶ Ἑνὸς καὶ Μόνου Θεοψυχανθρώπου Πατρὸς Αὐτοῦ, ἀπὸ τοῦ Μεγίστου Προφήτου καὶ Μεσίτου τῆς Καινῆς Διαθήκης, τοῦ Ἀδαμιαίου καὶ Ἀποπτωτικοῦ (πρῴην Μεταπτωτικοῦ) Ψυχανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ οὕτω ποιοῦντα τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθοῦς Ὀρθοδοξίας, τὴν ὁποίαν ὁ ἐν σαρκὶ Τρισάγιος Θεὸς καὶ ἡ Θεία Αὐτοῦ Πρόνοια ἐπεφύλαξε διὰ τὰς ἐσχάτας ἡμέρας, διὰ τοῦ ἀναμενομένου τούτου Ἰσαποστόλου˙ καὶ θὰ ἐξυβρίσωσι καὶ θὰ δυσφημήσωσιν αὐτόν, ὡσαύτως, ὡς ἀλαζόνα καὶ μάνητα καὶ δημαγωγὸν καὶ λαοπλάνον καὶ αἱρεσιάρχην καὶ προβατόσχημον λύκον, κηρύσσοντα τὸ Καινορθόδοξον δόγμα καὶ ἦθος καὶ ἀποδεικνύοντα καὶ καταργοῦντα πᾶσαν τὴν κακόδοξον καὶ ψευδορθόδοξον αἵρεσιν τοῦ Παλαιορθοδόξου δόγματος αὐτῶν.

Καὶ τοῦτο, σημειωτέον, ἔτι προεφητεύθη ἐν τῇ τοιαύτῃ ὑπ' ἀνωνύμου τινὸς παραφράσει τῶν ἀποκρύφων προφητικῶν χρησμῶν τῶν φερομένων ἐπ' ὀνόματι τοῦ Βυζαντινοῦ Αὐτοκράτορος Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, ὡς ἑξῆς: «Ἔστι δὲ δυσώνυμος κλῆσις αὐτοῦ θηριώνυμος λύκος».

4. Ἐκ τῆς ἀποκρύφου προφητείας (χρησμῶν) τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, Αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου (9ος-10ος αἰ.):

«Πατριάρχης. Ἰῶ. Ἰσαάκιος συγκοπὴν φόνου αἵματος. Ἰῶ, Ἰῶ. Εὐχαριστία. Κῶ καὶ κῶ ἡ τοῦ πτωχοῦ ἐπικράτησις. Βλέπε δὲ σὺ ὁ τὰ θεῖα φρονῶν καὶ τὰ θεῖα φέρων ἐπ' ὤμων, μή σου ἡ κόνις ὄνειδος γένηται, καὶ πώγωνα βαθὺν ἐνδίκως καρήσῃ, καὶ μεγάλως ἀγριωθήσῃ. Αὐτὸς ὁ φόνου σύμβουλος ἀρχιερεύς, οὗ τὸ ὄνομα Ἰῶ. Καὶ ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἠλειμμένος, ἐπώνυμος Μεναχεὶμ» (Ἑλληνικὴ ΠατρολογίαJ.-P. Migne, Τόμος 107, Τοῦ Σοφωτάτου Βασιλέως Λέοντος Χρησμοί, Χρησμὸς 11).

Ἐνθάδε βεβαιοῦται ῥητῶς, σαφῶς καὶ ἀσφαλῶς ὅτι πρόκειται περὶ ἀρχιερέως καὶ πατριάρχου ὁ ὁποῖος θὰ φέρει τὸ ὄνομα «Ἰωάννης» καὶ τὰ θεῖα ἐπ' ὤμων αὐτοῦ, τουτέστι, τὸ ἀρχιερατικὸν ὠμόφορον ἢ ὠμοφόριον. Ἐντύπωσιν δὲ προκαλοῦσι τὰ περὶ συμβουλίας καὶ ἠθικῆς αὐτουργίας εἰς φόνον, τὰ κατὰ τοῦ ἀναμενομένου τούτου ἀρχιερέως καὶ πατριάρχου Ἰωάννου, ἐν προκειμένῳ, λεγόμενα καὶ καταλογιζόμενα καὶ ἐπαπειλοῦντα αὐτὸν δι' ἐκκοπῆς τοῦ ἀρχιερατικοῦ αὐτοῦ πώγωνος, ἤτοι, διὰ καθαιρέσεως, ἅτινα, προφανῶς, ἢ ἔχουσιν ἀλληγορικὸν νόημα, ἢ ἀποτελοῦσι προϊὸν ἰδίας καὶ νοσηρᾶς φαντασίας καὶ μυθοπλασίας καὶ λειτουργοῦσι σκοπίμως καὶ ὡς ἄνω παραπλανητικῶς περὶ τοῦ ἱστορικοῦ προσώπου αὐτοῦ.

Ἐν προκειμένῳ, πέραν τοῦ «-ιῶ-», ὁ ἐπ' ὀνόματι τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ ἀπόκρυφος προφητικὸς λόγος ἀποκαλύπτει καὶ τὸ «-κῶ-» τὸ ὁποῖον ὁ ἀναμενόμενος Ποιμὴν Ἰωάννης θὰ ἔχει, ἐπιπλέον, ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ˙ ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, θὰ ἐνόμιζέ τις ὅτι πρόκειται περὶ τῆς συντμήσεως «Κῶ» τοῦ κυρίου ὀνόματος «Κωνσταντῖνος», ἀναλόγως πρὸς τὴν σύντμησιν «Ἰῶ» τοῦ κυριωνύμου «Ἰωάννης», καὶ ἐκ τούτου θὰ συνεπέραινεν ὅτι ὁ ἱερὸς οὗτος Ποιμὴν θὰ ἔχει δύο κύρια ὀνόματα, τὸ «Ἰωάννης» καὶ τὸ «Κωνσταντῖνος».

Καὶ πάλιν, ὅμως, τὰ προσωπογραφικὰ στοιχεῖα τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου ὁδηγοῦσιν εἰς τὴν ἀκριβῆ ἑρμηνείαν τοῦ τοιούτου λόγου, δεδομένου ὅτι τὸ ἐπώνυμον αὐτοῦ «Σιῶκος», εἰς τὸν ποιητικὸν τύπον «Σῶκος», ἔχει καὶ ἀνάστροφον ἀνάγνωσιν ὡς «ςοκῶσ», ἐξ ἧς προκύπτει τὸ «-κῶ-»˙ ἄρα, ἐκ μὲν τῆς συστρόφου ἀναγνώσεως τοῦ πεζοῦ τύπου «Σιῶκος», προκύπτει τὸ «-ιῶ-», ἐκ δὲ τῆς ἀναστρόφου ἀναγνώσεως τοῦ ποιητικοῦ τύπου «Σῶκος» («ςοκῶσ»), τὸ «-κῶ-».

Ἀπὸ τοῦδε καὶ ἐφεξῆς, κλιμακοῦται καὶ κορυφοῦται ἡ θεία προόρασις τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ περὶ τοῦ ἀναμενομένου Πατριάρχου Ἰωάννου καὶ προχωρεῖ ἔτι καὶ ἔτι εἰς τὴν προφητικὴν ἀποκάλυψιν λίαν προσωπικῶν περὶ τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἱστορικῶν λεπτομερειῶν, ἤτοι, τῆς ἡμέρας τῆς γεννήσεως αὐτοῦ, ἡ ὁποία θὰ εἶναι τὸ Σάββατον, τοῦ ὀνόματος τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, τὸ ὁποῖον θὰ εἶναι τὸ «Βασιλεύς», τουτέστι, τὸ «Βασίλειος», κατ' ἄλλην γραφήν, καὶ προπάντων, τῶν δύο σπουδαιοτέρων θείων σημείων τῆς κλήσεως καὶ τῆς ἐκλογῆς αὐτοῦ ὑπὸ τῆς Θείας Προνοίας, τῆς φυσικῆς ἐλαίας ἐπὶ τὴν δεξιὰν ὀφρὺν καὶ τῆς θαυμαστῆς σταυροσχημίας τοῦ ἁγίου ἐλαίου ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, πάντα τὰ ὁποῖα κέκτηνται ἀκριβῆ καὶ ἀδιάψευστον ἱστορικὴν ἐκπλήρωσιν ἐν τῷ προσώπῳ καὶ τῷ βίῳ τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου:

1. Ἐκ τῆς ὑπ' ἀνωνύμου τινὸς παραφράσεως τῆς ἀποκρύφου προφητείας (χρησμῶν) τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, Αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου (9ος-10ος αἰ.): «Τὸ δὲ ὄνομα τοῦ βασιλέως κεκρυμμένον ἐν τοῖς ἔθνεσιν. Ὁμοιοῖ δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ» (Ἑλληνικὴ Πατρολογία J.- P. Migne, Τόμος 107, Ἀνωνύμου Παράφρασις Τῶν Τοῦ Βασιλέως Λέοντος Χρησμῶν).

Συνεπῶς καὶ συμφώνως πρὸς τὴν προκειμένην ἀπόκρυφον προφητείαν, ὁ ἀναμενόμενος Πατριάρχης Ἰωάννης, ὡς ἐκ τοῦ ἰδίου αὐτοῦ ὀνόματος, συσχετίζεται προσωπικῶς καὶ συμβολικῶς μετὰ τῆς ἑβδόμης καὶ ἐσχάτης ἡμέρας τοῦ Σαββάτου («Ἰωάννης = Σάββατον»)˙ διό, προδήλως, καὶ ἡ ἡμέρα τῆς γεννήσεως αὐτοῦ, ἡ χαρακτηρίζουσα αὐτὸν λίαν καὶ κατ' ἐξοχὴν προσωπικῶς, ὡς ἡ «ἰδία αὐτοῦ ἡμέρα», ὥσπερ καὶ τὸ ἴδιον αὐτοῦ ὄνομα, δὲν δύναται νὰ εἶναι ἄλλη παρὰ μόνον τὸ Σάββατον˙ ὧδε, ἐμμέσως, πλήν, σαφῶς, ὑποδηλοῦται ἡ ἡμέρα τῆς τοῦ Ἰωάννου τούτου γεννήσεως˙ τὸ «ἴδιον αὐτοῦ ὄνομα», τὸ Ἰωάννης, εἶναι ὅμοιον πρὸς τὴν «ἰδίαν αὐτοῦ ἡμέραν», ἤτοι, πρὸς τὴν ἡμέραν τῆς γεννήσεως αὐτοῦ, τὸ Σάββατον.

Πράγματι, τὸ ὄνομα «Ἰωάννης», τὸ ὁποῖον, κατ' ἀκρίβειαν, σημαίνει «χάρις ἢ δωρεὰ ἢ εὐλογία θεοῦ», ὡς πρὸς τὴν εὐρεῖαν αὐτοῦ σημασίαν, εἶναι παρόμοιον μετὰ τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς σημασίας τῆς ἑβδόμης καὶ ἐσχάτης ἡμέρας τοῦ Σαββάτου, τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς εὐλόγησεν ὡς ἡμέραν καταπαύσεως ἀπὸ τῆς δημιουργικῆς Αὐτοῦ ἐργασίας καὶ ἰδίας Αὐτοῦ ἀναπαύσεως, δεδομένου ὅτι τὸ «Ἰωάννης» ὀνοματοδοτεῖ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον εἰς τὸν ὁποῖον «ἀναπέπαυται ἡ θεία χάρις, δωρεὰ καὶ εὐλογία», ὅπως εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου, τὸ ὁποῖον, καὶ ὡς ὄνομα, σημαίνει «ἀνάπαυσις».

Ὁ δὲ Ἁπαγκοσμιώτατος, ἐγεννήθη, πράγματι, Σάββατον, καὶ δή, Μέγα Σάββατον, κατὰ τὸ μέγιστον τῶν Σαββάτων τοῦ ἔτους, 5ην Ἀπριλίου 1980, σημεῖον ὑποδηλοῦν καὶ τοῦτο συμβολικῶς τὸ μέγα ἔργον εἰς τὸ ὁποῖον οὗτος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ παιδιόθεν ἐκλήθη.

2. Ἐκ τῆς ὑπ' ἀνωνύμου τινὸς παραφράσεως τῆς ἀποκρύφου προφητείας (χρησμῶν) τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, Αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου (9ος-10ος αἰ.): «Ὁ ἐκ μοίρας δουλικῆς (ἢ δουκικῆς), καὶ ἐκ γένους βασιλικοῦ καταγόμενος, Βασιλέως υἱὸς καὶ αὐτὸς βασιλεὺς τῆς δόξης» (Ἑλληνικὴ ΠατρολογίαJ.- P. Migne, Τόμος 107, Ἀνωνύμου Παράφρασις Τῶν Τοῦ Βασιλέως Λέοντος Χρησμῶν).

Δεδομένου ὅτι ὁ Λέων Στ΄ ὁ Σοφός:

α΄ . Ἦτο κατὰ σάρκα υἱὸς καὶ ἄμεσος διάδοχος τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορος Βασιλείου Α΄ τοῦ Μακεδόνος, προήρχετο, δηλαδή, ἐκ τῆς ἐνδοξοτέρας βυζαντινῆς βασιλικῆς δυναστείας τῶν Μακεδόνων, ἱδρυτὴς τῆς ὁποίας ἦτο ὁ κατὰ σάρκα πατὴρ καὶ προκάτοχος αὐτοῦ (ὁ Βασίλειος Α΄ ὁ Μακεδών).

β΄ . Χαρακτηρίζων τὸν ἀναμενόμενον Ἰωάννην ὡς «Βασιλέως υἱόν», γράφει τὸ ὄνομα «βασιλεὺς» μετὰ τοῦ μεγάλου καὶ κεφαλαίου γράμματος «Β» καὶ οὐχὶ μετὰ τοῦ μικροῦ γράμματος «β»˙ εἴτε ἐπειδὴ πρόκειται περὶ τοῦ κυρίου καὶ οὐχὶ τοῦ προσηγορικοῦ τύπου τοῦ τοιούτου ὀνόματος, ἐπειδή, δηλαδή, ἐννοεῖ, ἐν προκειμένῳ, τὸ κύριον ὄνομα «Βασιλεύς», τουτέστι, «Βασίλειος», καὶ οὐχὶ τὸ προσηγορικὸν ὄνομα «βασιλεύς», τουτέστιν, «ἡγεμών»˙ εἴτε ἐπειδὴ πρόκειται περὶ μεγάλου καὶ σπουδαίου τινὸς βασιλέως˙ εἴτε ἐπειδὴ πρόκειται περὶ βασιλέως τινός, ἢ περί τινος μεγάλου καὶ σπουδαίου βασιλέως, ὁ ὁποῖος, ἐπιπλέον, φέρει καὶ τὸ κύριον ὄνομα «Βασιλεύς», ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, ὀνομάζεται «Βασίλειος».

Εἰς μὲν τὴν ἀρχαιοελληνικήν, σημειωτέον, γλῶσσαν, τὸ ὄνομα «βασιλεὺς» ὑφίσταται καὶ ὡς προσηγορικόν, ὡς «βασιλεύς», μετὰ τῆς σημασίας τοῦ ἡγεμόνος, ἀλλὰ καὶ ὡς κύριον ὄνομα, ὡς «Βασιλεύς», ταὐτόσημον, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, μετὰ τοῦ κυρίου ὀνόματος «Βασίλειος» καὶ ἐναλλακτικὸν ἀντ' αὐτοῦ˙ εἰς δὲ τὴν παλαιορθόδοξον χριστιανικὴν ἁγιολογίαν, ὑπὸ τὸ κυριώνυμον «Βασιλεύς» («Βασίλειος»), ἀναφέρονται δύο Ἅγιοι Ἐπίσκοποι, ὁ Ἅγιος Βασιλεὺς (Βασίλειος), Ἐπίσκοπος Χερσῶνος (Μαρτίου 7), καὶ ὁ Ἅγιος Βασιλεὺς (Βασίλειος), Ἐπίσκοπος Ἀμασείας (Ἀπριλίου 26), ἀμφότεροι οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐξίσου γνωστοὶ καὶ ὑπὸ τὸ ταὐτόσημον κυριώνυμον «Βασίλειος».

Σημειωτέον δὲ ἔτι, ὅτι ἡ ἐν λόγῳ φράσις, «Βασιλέως υἱὸς καὶ αὐτὸς βασιλεὺς τῆς δόξης», ἐπειδὴ δὲν ἐμπεριέχει κάπου τὸ κόμμα ὡς σημεῖον στίξεως, δύναται νὰ ἐκληφθῇ συντακτικῶς καὶ ἐννοιολογικῶς κατὰ δύο διαφόρους τρόπους˙ εἴτε ὡς «Βασιλέως υἱὸς καὶ αὐτός, βασιλεὺς τῆς δόξης», δηλαδή, «καὶ αὐτός, ἐπίσης, εἶναι υἱὸς Βασιλέως τινός, ὅπως καί τις ἄλλος (ὥσπερ καὶ αὐτὸς ὁ Λέων, ὁ περὶ τοῦ Ἰωάννου προφητεύων, ὁ υἱὸς Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος), εἶναι ἔνδοξος βασιλεύς»˙ εἴτε ὡς «Βασιλέως υἱός, καὶ αὐτὸς βασιλεὺς τῆς δόξης», δηλαδή, «εἶναι υἱὸς Βασιλέως τινός, καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι βασιλεὺς τῆς δόξης».

γ΄ . Ἀναφερόμενος εἰς τὸν ἀναμενόμενον Ἰωάννην, σὺν τοῖς ἄλλοις, γράφει περὶ αὐτοῦ ὅτι θὰ κατάγεται «ἐκ γένους βασιλικοῦ».

δ΄ . Εἶναι ὁ κατ' ἐξοχὴν προφητικῶς ἀναφερόμενος καὶ ἀποκαλύπτων ἰδιαιτέρας προσωπογραφικὰς λεπτομερείας περὶ τοῦ ἀναμενομένου «χριστοῦ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ» Πατριάρχου Ἰωάννου, ὅπως ἄλλοτε καὶ ὁ Προφητάναξ Δαυῒδ περὶ τοῦ ἀπογόνου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τεκμαίρεται εὐλόγως ὅτι ὁ Λέων Στ΄ ὁ Σοφὸς θεωρεῖ:

α΄ . Εἴτε ὅτι ὁ Ἰωάννης οὗτος θὰ εἶναι κατὰ σάρκα ἀπόγονος αὐτοῦ καὶ τοῦ ἰδίου αὐτοῦ βυζαντινοῦ βασιλικοῦ οἴκου τῶν Μακεδόνων, ἱδρυτὴς τοῦ ὁποίου ἦτο ὁ κατὰ σάρκα πατὴρ καὶ προκάτοχος τοῦ θρόνου αὐτοῦ, Βασίλειος Α΄ ὁ Μακεδών, καὶ ὅτι ἡ ἐκ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, Βασιλείου Α΄ τοῦ Μακεδόνος, βασιλικὴ καταγωγὴ τοῦ Ἰωάννου θὰ σημαίνεται συμβολικῶς διὰ τοῦ αὐτοῦ ὀνόματος «Βασίλειος», τὸ ὁποῖον θὰ φέρει καὶ ὁ κατὰ σάρκα πατὴρ τοῦ Ἰωάννου.

β΄  . Εἴτε ὅτι ὁ ἐρχόμενος Ἰωάννης θὰ εἶναι κατὰ πνεῦμα ἀπόγονος αὐτοῦ καὶ τοῦ κατὰ σάρκα πατρὸς καὶ προκατόχου αὐτοῦ Βασιλείου Α΄ τοῦ Μακεδόνος, λόγῳ ὁμοιοτήτων τινῶν καὶ κοινῶν προσωπογραφικῶν στοιχείων, ὅπως τὸ ὄνομα «Βασίλειος» τοῦ κατὰ σάρκα πατρὸς τοῦ Ἰωάννου κ.τ.ὅ., οὕτως ὥστε νὰ δυνηθῇ νὰ ἐκληφθῇ «ὡσεὶ κατὰ σάρκα» ἀπόγονος αὐτοῦ.

Αἱ ὁμοιότητες αὗται ὄντως ἐπιγινώσκονται εἰς τὴν βιογραφίαν τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου καὶ εἶναι αἱ ἑξῆς:

α΄ . Ὁ κατὰ σάρκα πατὴρ αὐτοῦ ἐλέγετο, πράγματι, καὶ αὐτός, κατ' ὄνομα, «Βασίλειος», ὡς καὶ ὁ κατὰ σάρκα πατὴρ τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, Βασίλειος Α΄ ὁ Μακεδών.

β΄ . Ὁ κατὰ σάρκα πατὴρ αὐτοῦ Βασίλειος ἔπαθε τὸ βαρὺ καὶ θανατηφόρον ἐγκεφαλικὸν ἐπεισόδιον κατὰ τὴν 29ην Αὐγούστου, κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ θανάτου τοῦ κατὰ σάρκα πατρὸς τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, Βασιλείου Α΄ τοῦ Μακεδόνος (καταλήξας μετὰ τρεῖς, περίπου, μῆνας, κατὰ τὴν 14ην Νοεμβρίου).

γ΄ . Ὁ ἀδελφὸς τοῦ κατὰ σάρκα πατρὸς αὐτοῦ Βασιλείου φέρει τὸ ὄνομα «Κωνσταντῖνος», ὅπως καὶ οἱ δύο αὐτάδελφοι ἀπόγονοι τοῦ Βασιλείου Α΄ τοῦ Μακεδόνος, ὁ Βασίλειος Β΄ (ὁ Βουλγαροκτόνος) καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Η΄.

δ΄ . Περὶ τοῦ Βασιλείου Α΄ τοῦ Μακεδόνος, ἐκ τῶν ἱστορικῶν πηγῶν, γνωρίζομεν ὅτι ἦτο ἰσχυρότατός τις καὶ δυνατώτατος τῷ σώματι ἀνήρ, μεγάλης σωματικῆς δυνάμεως καὶ ἰσχύος, ἱκανώτατος, μάλιστα, ὡς πρὸς τὸ δαμάζειν καὶ ἱππεύειν ἔτι καὶ τοὺς ἀγριωτέρους ἵππους˙ ἡ δὲ τοιαύτη καὶ τοσαύτη σωματικὴ αὐτοῦ ῥωμαλεότης, καὶ δή, ἡ εἰς τὴν ἱππασίαν ἀριστεία αὐτοῦ, καὶ ἡ φήμη τῶν κατορθωμάτων αὐτοῦ, προσείλκυσε τὸ ἴδιον ενδιαφέρον τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Γ΄ (τοῦ Μεθύσου), ὁ ὁποῖος, θαυμάσας καὶ λίαν ἐκτιμήσας αὐτήν, διὰ ταύτην καὶ μόνην, ἀνεκήρυξεν αὐτὸν «συναυτοκράτορα», ὁμοῦ μετ' αὐτοῦ˙ συνέβη δέ, καθὼς λέγεται, ὁ ἔνδοξος οὗτος βασιλεὺς νὰ εὕρῃ ἄδοξον θάνατον, καὶ δή, ἐν ὥρᾳ ἱππασίας, εἰς ἣν ἐξαιρέτως διεκρίθη καὶ τὴν ὁποίαν τοσοῦτον ἠγάπησεν, ἐν ᾧ ἐπεδίδετο ἔφιππος εἰς τὸ κυνήγιον τῆς ἐλάφου, διαπερασθεὶς καὶ κεντηθεὶς ὑπὸ τῶν κεράτων ἐλάφου τινός.

Ὁ δὲ πατὴρ τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου Βασίλειος (ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν ἀσθενικὴν σωματικὴν ἰδιοσυγκρασίαν τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου), ἦτο, πράγματι, καὶ αὐτός, ἀνὴρ δυνατὸς καὶ ἰσχυρὸς τῷ σώματι, καὶ μάλιστα, ὅπως διηγεῖτο καὶ ὁ ἴδιος ἀλλὰ καὶ οἱ παλαιότεροι ἐν Καλλιπεύκῃ Ὀλύμπου, ὅπου ἐγεννήθη καὶ ἠνδρώθη, κατὰ τὴν νεανικὴν αὐτοῦ ἡλικίαν, εἶχε κατορθώσῃ νὰ ἱππεύσῃ καὶ νὰ δαμάσῃ ἕνα ἀγριώτατον ἵππον, ὃν οὐδεὶς τῶν τότε Καλλιπευκιωτῶν ἠδυνήθη νὰ ἐξημερώσῃ, γεγονὸς τὸ ὁποῖον κατέστησεν αὐτὸν περίφημον ἐν τοῖς συγχωριανοῖς αὐτοῦ.

Καὶ δεδομένου ὅτι τὸ ἐπώνυμον «Σῶκος», ὡς προείρηται, σημαίνει «ἰσχυρός, δυνατός», εἰς δὲ τὴν βυζαντινὴν ἐποχήν, ἔλαβε καὶ τὴν σχετικὴν μετὰ τῆς ἱππασίας σημασίαν αὐτοῦ, ὡς ἰσχυροῦ καὶ δυνατοῦ σχοινίου μετὰ βρόχου (θηλειᾶς), χρησιμεύοντος εἰς τὸν ἐν ὥρᾳ ἱππασίας κατακρημνισμὸν τῶν ἱππέων ἀπὸ τῶν ἵππων αὐτῶν, τὸ νὰ εἶχεν ἀποδοθῇ τιμητικῶς καὶ ἐκθειαστικῶς τὸ τοιοῦτον ὁμηρικὸν καὶ «θεϊκόν» ἐπώνυμον «Σῶκος» εἰς τὸν τοσοῦτον ἰσχυρὸν καὶ δυνατὸν τῷ σώματι ἄνδρα Βασίλειον, ὑπὸ τῶν συγχρόνων αὐτοῦ βυζαντινῶν, τῶν θαυμαζόντων καὶ οὕτως εἰπεῖν «ἀποθεούντων» αὐτὸν διὰ τὴν μεγάλην αὐτοῦ σωματικήν, καὶ δή, ἱππευτικήν, δύναμιν καὶ ἰσχὺν καὶ διὰ ταύτην θεωρούντων αὐτὸν «ὡσεὶ ἡμίθεον», εἶναι, μέν, θεωρητικῶς, πιθανόν, πλήν, ὅμως, δὲν δύναται νὰ ἀποδειχθῇ ἱστορικῶς καὶ ἐπιστημονικῶς.

ε΄. Ὁ πατὴρ τοῦ Λέοντος τοῦ Σοφοῦ Βασίλειος ὁ Μακεδὼν ἦτο κοινωνὸς τῶν ἐρωτικῶν καὶ γαμηλίων ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων καὶ μαρτυρεῖται δὶς τελετὴ γάμου αὐτοῦ («ἀδελφοποιήσεως») μετὰ δύο ἀνδρῶν, ὁ δὲ δεύτερος ἀνὴρ αὐτοῦ ἐλέγετο «Ἰωάννης», ὁ δὲ Ἁπαγκοσμιώτατος διατελεῖ ὑπέρμαχος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τῆς ὁμοφυλογαμίας (καὶ κατ' ἐξοχὴν τῆς ἀνδρικῆς), δικαιώσας ἀμφοτέρας δογματολογικῶς καὶ ἠθικολογικῶς.

στ΄. Ὁ πατὴρ τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ Βασίλειος Α΄ ὁ Μακεδὼν κατέστη «Συναυτοκράτωρ» ὑπὸ τοῦ Αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Γ΄ τοῦ Μεθύσου κατὰ τὴν Κυριακὴν τῆς Πεντηκοστῆς, 26ην Μαΐου τοῦ 866 μ.Χ., ὁ δὲ Ἁπαγκοσμιώτατος ἐχειροτονήθη «Πρεσβύτερος» κατὰ τὴν Κυριακὴν τῆς Πεντηκοστῆς, 27ην Μαΐου τοῦ 2007 μ.Χ..

ζ΄. Ἡ εἰς Αὐτοκράτορα «αὐτοανακήρυξις» τοῦ Βασιλείου Α΄ τοῦ Μακεδόνος, τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Μακεδονικῆς Δυναστείας (μετὰ τὴν ἐξ αὐτοῦ δολοφονίαν τοῦ Μιχαὴλ Γ΄ τοῦ Μεθύσου, ὅστις εἶχεν ἀνακηρύξῃ αὐτὸν μόνον «συναυτοκράτορα»), εἶναι, σαφῶς, παρομοία πρὸς τὴν εἰς Ἀρχιερέα καὶ Πάππαν «αὐτοανάδειξιν» καὶ «αὐτοχρισίαν» τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου, ὡς Ἱδρυτοῦ τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια Αὐτοῦ.

Ἡ οἱαδήποτε δὲ κατὰ κυριολεξίαν καὶ κατὰ σάρκα βασιλικὴ ἐκ πατρὸς ἢ ἐκ μητρὸς ἢ ἐξ ἀμφοτέρων καταγωγὴ τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου, εἶναι ἀδύνατον, ἀσφαλῶς, κατ' ἄνθρωπον, νὰ ἀποδειχθῇ, περὶ δὲ αὐτῆς, «Κύριος οἶδε».

Πάντως, ἐκ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Χαρικλείας, ἧς τὸ ὄνομα φέρει τὴν «χάριν» ὁμοῦ μετὰ τοῦ «κλέους» μεμειγμένην, ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος ἔτυχεν, οὐχὶ μόνον ἱερατικῆς ἐξ αἵματος καταγωγῆς, καθότι καὶ ὁ προπάππους αὐτῆς Ἠλίας (ὁ Παπαλεξανδρῆς) καὶ ὁ ἐγγονὸς ἐκείνου καὶ ἀδελφὸς τῆς μητρὸς αὐτῆς Εὐρυκλείας (Σκαθάρου) Γεώργιος (ὁ Σκάθαρος) ἦσαν παλαιορθόδοξοι ἱερεῖς (πρεσβύτεροι) ἐφημερεύσαντες ἀμφότεροι ἐν Μελιβοίᾳ Κισσάβου, ἀλλά, προσέτι, καὶ ἐξ ἀγχιστείας συγγενείας μετὰ τοῦ Παλαιορθοδόξου Ἁγίου Ἰωσὴφ (τοῦ Κόττη) τοῦ Ἁγιορείτου, τοῦ ἐπικαλουμένου «Ἡσυχαστοῦ» καὶ «Σπηλαιώτου», καθότι ὁ πρῶτος ἐξάδερφος τοῦ πατρὸς αὐτῆς Εὐθυμίου (Μασούρα) Ἰωάννης (Γάλλος), υἱὸς τῆς Ἑλένης (Μασούρα), ἀδελφῆς τοῦ πατρὸς τοῦ Εὐθυμίου, Στεφάνου (Μασούρα), ἰατρός, διατελέσας καὶ δήμαρχος Καλλιθέας Ἀττικῆς, ἐνυμφεύθη τὴν θυγατέρα ἐξ αἵματος συγγενοῦς τινος τοῦ Ἁγίου, στρατηγοῦ, ἐκ Πάρου, ὀνόματι Ἐμμανουὴλ (Κόττη), τὴν Εἰρήνην (Κόττη).

Ταύτην δὲ τὴν μετὰ τοῦ ἐν λόγῳ Ἁγίου Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ μακρινὴν συγγένειαν προσφυῶς καὶ ἐξαιρέτως ὧδε ἐπισημαίνομεν, καθότι καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος Κ.κ. Ἰωάννης− Ἱλαρίων ἠξιώθη θεόθεν νὰ ἔχῃ παιδιόθεν τοιαῦτα ἡσυχαστικὰ καὶ θεῖα πνευματικὰ χαρίσματα καὶ μυστικὰ βιώματα διαπύρου καρδιακῆς προσευχῆς καὶ θείου κατὰ χάριν ἔρωτος, ἐκ τῶν ὁποίων, κυρίως, ἤχθη εἰς τὴν σπουδὴν τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης, ἀλλ' ἔτι καὶ εἰς αὐτὴν τὴν ἱερωσύνην.

3. Ἐκ τῆς ὑπ' ἀνωνύμου τινὸς παραφράσεως τῆς ἀποκρύφου προφητείας (χρησμῶν) τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, Αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου (9ος-10ος αἰ.): «Ἀποκαλύψει ὁ Θεὸς καὶ ἐμφανίσει, καὶ χρίσει αὐτὸν ἔλαιον εἰς τὰ τέλη τῶν ἡμερῶν˙ ὅς ἐστιν ἠλειμμένος ἀπὸ γαστρὸς ἐλαίου ἁγίου αὐτοῦ... Καὶ ἅγιος τῷ Κυρίῳ˙ ἐλαίας ἔχων εἰς τὰ δεξιὰ μέρη... καὶ ἐπὶ τὴν δεξιὰν ὀφρὺν διὰ τὸ τῆς ἐλεημοσύνης μέτρον» (Ἑλληνικὴ ΠατρολογίαJ.- P. Migne, Τόμος 107, Ἀνωνύμου Παράφρασις Τῶν Τοῦ Βασιλέως Λέοντος Χρησμῶν).

Θαυμάζοντες, ὧδε, εἰς τὴν ἀποκορύφωσιν αὐτοῦ, καὶ τῷ ὄντι ὁμολογοῦντες τὸ θεῖον καὶ προορατικὸν τοῦ βασιλέως Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ χάρισμα, σπάνιον, πράγματι, διὰ βασιλέα καὶ ἄρχοντα κοσμικόν, καὶ δηλωτικόν, σαφῶς, τῆς αὐτοῦ ἁγιότητος καὶ πνευματικότητος, προχωροῦμεν εἰς τὴν πίστωσιν τῶν περὶ τοῦ ἀναμενομένου Πατριάρχου Ἰωάννου κυριωτέρων ἀποκρύφων προφητειῶν αὐτοῦ καὶ τὴν μετ' ἐκπλήξεως διαπίστωσιν ὅτι ὄντως, τὸ πρόσωπον τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου, «φωτογραφίζεται», κατὰ κυριολεξίαν, ὑπὸ τοῦ Λεοντείου θείου καὶ προορατικοῦ χαρίσματος.

Δύο, λοιπόν, τὰ κύρια καὶ καίρια θεῖα σημεῖα τῆς ἐκ θεοῦ κλήσεως καὶ ἐκλογῆς τοῦ ἀναμενομένου Πατριάρχου Ἰωάννου, πλὴν πάντων τῶν λοιπῶν στοιχείων˙ ἡ ἐπὶ τὴν δεξιὰν ὀφρὺν ἐκ γενετῆς φυσικὴ ἐλαία καὶ ἡ θαυμαστὴ σταυροσχημία διὰ τοῦ ἁγίου ἐλαίου ἐν τῇ βαπτισματικῇ κολυμβήθρᾳ, ἤτοι, ἡ ἐλαία καὶ τὸ ἔλαιον˙ τὸ μέν, φυσικόν, ἐπιδηλοῦν αὐτὸν ὡς θεῖον ἐκλεκτὸν «ἐκ κοιλίας μητρός», τουτέστιν, ἀπὸ τῆς φυσικῆς γεννήσεως˙ τὸ δέ, θαυμαστόν, καθιστῶν αὐτὸν ὡς σκεῦος θείας ἐκλογῆς «ἐκ κολυμβήθρας», ἀπὸ τῆς πνευματικῆς, δηλονότι, ἀναγεννήσεως˙ καὶ ἐάν, ὑποθετικῶς, ἀγνοήσῃ τις πάντα τὰ ὑπόλοιπα στοιχεῖα, ἀμφότερα ταῦτα τὰ σημεῖα, αὐτὰ καὶ μόνα, ἐπαρκοῦσι καὶ πιστοῦσιν ὁμοῦ καὶ ἀπὸ κοινοῦ τὸ γνήσιον καὶ τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ἀδιάψευστον καὶ τὸ ἀναμφισβήτητον τοῦ ἐν λόγῳ προσώπου:

α΄  . «Ἀποκαλύψει ὁ Θεὸς καὶ ἐμφανίσει, καὶ χρίσει αὐτὸν ἔλαιον εἰς τὰ τέλη τῶν ἡμερῶν. Ὅς ἐστιν ἠλειμμένος ἀπὸ γαστρὸς ἐλαίου ἁγίου αὐτοῦ».

Λέγων μὲν ὁ Λέων «ἠλειμμένος», ἐκ τοῦ ῥήματος «ἀλείφεσθαι», ἐννοεῖ «κεχρισμένος», ἐκ τοῦ ταὐτοσήμου ῥήματος «χρίεσθαι», τὸ ὁποῖον σημαίνει τὸ αὐτό, «ἀλείφεσθαι»˙ ἐννοεῖ, δηλονότι, «ἐλαίῳ χριστός»˙ ἐννοεῖ, δηλαδή, «εἰλημμένος», ἐκ τοῦ ῥήματος «λαμβάνεσθαι», τουτέστι, «προωρισμένος»˙ ποιεῖ δέ, ἐν προκειμένῳ, τὸ τοιοῦτον λογοπαίγνιον μεταξὺ τῶν ὁμοήχων ὅρων «ἠλειμμένος» καὶ «εἰλημμένος», χρησιμοποιῶν, προδήλως, τὸ φιλολογικὸν σχῆμα τοῦ ἀναγραμματισμοῦ, διότι ὁ ἀναμενόμενος Πατριάρχης Ἰωάννης θὰ προορισθῇ ἄνωθεν ὑπὸ τῆς Θείας Προνοίας καὶ θὰ ἐκληφθῇ παιδιόθεν ὑπὸ τῆς Θείας Χάριτος, ὡς «θεῖος ἐκλεκτός», ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «σκεῦος θείας ἐκλογῆς», ἀνὰ μέσον πολλῶν συνανθρώπων αὐτοῦ, ἀδελφῶν καὶ πιστῶν, πρὸς μέγα τι καὶ ὑψηλὸν θεῖον ἔργον, κατὰ τρόπον σχηματικὸν καὶ συμβολικόν, ἤτοι, διὰ θείου, σπανίου καὶ θαυμαστοῦ, χρισματικοῦ καὶ συμβολικοῦ σχήματος καὶ σημείου, τὸ ὁποῖον θὰ σχετίζεται μετὰ τῆς ῥίψεως τοῦ ἁγίου ἐλαίου πρὸ τοῦ βαπτίσματος αὐτοῦ εἰς τὴν κολυμβήθραν, κατὰ τὴν βαπτισματικὴν ἱεροτελεστίαν.

Λέγων δὲ «γαστὴρ ἐλαίου ἁγίου», τουτέστι, «γαστὴρ γέμουσα ἐλαίου ἁγίου», καὶ δεδομένου ὅτι ὁ ὅρος «γαστὴρ» σημαίνει, ἀφ' ἑνός, μέν, τὴν κοιλίαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν μήτραν τῆς γυναικός, ἀφ' ἑτέρου, δέ, τὴν γάστραν, δηλαδή, τὴν κατσαρόλαν καὶ πᾶν ὅμοιον αὐτῇ σκεῦος, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς βαπτισματικῆς κολυμβήθρας, δὲν εννοεῖ, ἀσφαλῶς, τὴν φυσικὴν γαστέρα, τὴν κοιλίαν και τὴν μήτραν, διότι οὐδεμία φυσικὴ γαστὴρ εἶναι γεμάτη ἐξ ἁγίου ἐλαίου˙ ἀλλ' ἐννοεῖ, σαφῶς, τὴν πνευματικὴν γαστέρα, τὴν νοητὴν κοιλίαν καὶ τὴν πνευματικὴν μήτραν τῆς κολυμβήθρας τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, ἐκ τῆς ὁποίας ἀναγεννᾶται νοητῶς καὶ πνευματικῶς ἕκαστος πιστὸς καὶ ἡ ὁποία δέχεται ἐντὸς τῶν κόλπων αὐτῆς οὐχὶ μόνον τὴν ῥίψιν τοῦ ἁγίου βαπτισματικοῦ ὕδατος ἀλλ' ἔτι καὶ τὴν ἐπίρριψιν τοῦ ἁγίου προβαπτισματικοῦ ἐλαίου, τὸ ὁποῖον οὕτως ἀνακρᾶται ὁμοῦ μετὰ τοῦ ὕδατος, πρὸ τῆς βαπτίσεως τοῦ πιστοῦ, κατὰ τὸ τυπικόν, βεβαίως, τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ˙ ὅπερ, ὅμως, ἐξ ὀρθοδόξου ἐπόψεως καὶ κατὰ τὸ Καινορθόδοξον Δόγμα τοῦ Τριαδιανισμοῦ, ἀποδεικνύεται κακόδοξον καὶ ἐσφαλμένον, ὡς πρὸς τὴν τοιαύτην προβαπτισματικὴν ἀνάκρασιν καὶ σύμφυρσιν τῶν δύο τοιούτων στοιχείων, δεδομένου ὅτι τὸ βάπτισμα, ὡς ἀπόπλυσις καὶ ὑπέρβασις τοῦ χρίσματος, πρέπει νὰ τελῆται εἰς ἁγνὸν καὶ καθαρὸν ὕδωρ καὶ ἐπ' οὐδενὶ εἰς νόθον καὶ μικτὸν ὑδρέλαιον.

Τὸ τοιοῦτον σπάνιον καὶ θαυμαστὸν θεῖον σημεῖον ἐγένετο ὄντως κατὰ τὴν βάπτισιν τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου, γενομένην τῇ Κυριακῇ, 5ῃ Ὀκτωβρίου 1980, καὶ δή, ἐν αὐτῷ τῷ Ἱερῷ Ναῷ τῆς Θείας Τριάδος, ἐν τῇ πόλει τῆς Λαρίσης, ὅπου καὶ ἐγεννήθη, ἓξ ἀκριβῶς μῆνας μετὰ τὴν γέννησιν αὐτοῦ (Μέγα Σάββατον, 5ην Ἀπριλίου 1980).

Κατὰ τὴν ἀληθῆ καὶ ἀδιάψευστον καὶ γνωστὴν ἐν Λαρίσῃ προσωπικὴν μαρτυρίαν τοῦ βαπτίσαντος αὐτὸν καὶ ἐκπλαγέντος παλαιορθοδόξου ἱερέως, Πρωτοπρεσβυτέρου κ. Βασιλείου Τσιλιμίγκα, ὁ ὁποῖος, τότε, ὑπηρέτει ὡς Ἐφημέριος εἰς τὸν ἐν λόγῳ Ἱερὸν Ναόν, ἐν ᾧ ἔρριπτε, κατὰ τὸ παλαιορθόδοξον τελετουργικόν, τὸ ἅγιον ἔλαιον εἰς τὴν κολυμβήθραν, τοῦτο δὲν διελύετο εὐθύς, κατὰ τὸ φυσικὸν καὶ τὸ σύνηθες, ἀλλά, διά τινα χρόνον, ἔμενεν ὅλον ἀδιάλυτον καὶ ἐσχημάτιζεν ἐπὶ τοῦ ἁγίου ὕδατος τὸ σημεῖον καὶ τὸ σχῆμα τοῦ σταυροῦ, κατὰ τὸ ὁποῖον εἶχε μόλις ῥιφθῇ ὑπ' αὐτοῦ.

Ὁ δὲ ἱερεὺς Βασίλειος, τότε, ἐξεπλάγη, ἑρμηνεύων τὸ γενόμενον καὶ λέγων ὅτι «τὸ παιδίον τοῦτο θὰ γίνῃ ἱερεύς», ὥσπερ καὶ ἐγένετο. Καὶ μάλιστα, οὗτος ὁ ἰδὼν καὶ μαρτυρῶν τὸ θεῖον τοῦτο σημεῖον ἱερεὺς Βασίλειος, ὁ ὁποῖος εἶτα μετετέθη καὶ ὑπηρέτει εἰς τὸν ἱερὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Νικολάου πόλεως Λαρίσης, οὗ ἐνορίτης διετέλει παιδιόθεν ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος, ὑπέγραψεν ἀργότερον καὶ ἔδωκε καὶ τὴν ἱερατικὴν αὐτοῦ συμμαρτυρίαν, προκειμένου ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος νὰ χειροτονηθῇ εἰς Διάκονον.

Τὸ αὐτὸ ἀκριβῶς σπάνιον καὶ θαυμαστὸν γεγονὸς ἀναφέρεται ἔτι καὶ εἰς τὴν βάπτισιν τοῦ μεγάλου ἕλληνος λογοτέχνου, καὶ παρ' ὀλίγον ἱερέως, Ἀλεξάνδρου Μωραϊτίδου (Παπαδιαμάντη). Συμφώνως πρὸς τὰς ἱστορικὰς πηγάς: «Ἐβαπτίσθη τῇ Δευτέρᾳ ἡμέρᾳ τοῦ Πάσχα καὶ ὠνομάσθη Ἀλέξανδρος˙ ἔτυχε δέ, τότε, ἐν ᾧ ὁ βαπτίζων αὐτὸν παπὰ Νικόλας ἔρριπτε τὸ ἔλαιον εἰς τὴν κολυμβήθραν, νὰ σχηματισθῇ αὐτομάτως ἐπὶ τοῦ ὕδατος αὐτῆς σταυρὸς διὰ τοῦ ἐλαίου˙ τὸ δὲ περίεργον τοῦτο συμβεβηκὸς ἐξήγησεν ὁ παπὰ Νικόλας εἰπὼν ὅτι αὐτὸ τὸ παιδὶ θὰ γίνῃ μεγάλος».

Διὰ δὲ τῆς φράσεως «ἀποκαλύψει ὁ Θεὸς καὶ ἐμφανίσει, καὶ χρίσει αὐτὸν ἔλαιον εἰς τὰ τέλη τῶν ἡμερῶν», ὁ Λέων ὑπονοεῖ οὐχὶ μόνον τὴν θαυμαστὴν σταυροσχημίαν διὰ τοῦ ἁγίου ἐλαίου ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, ἀλλὰ καὶ τὴν θεσπέσιον Ἱερὰν Ἀκολουθίαν τῆς Ἀρχιερατικῆς Μυροχρισίας, ἀντὶ τῆς ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας, τὴν ὁποίαν ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος θεοπνεύστως συνέταξεν εἰδικῶς, διὰ τὴν τελείωσιν τῆς ἰδίας αὐτοῦ ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, λόγῳ τῆς πλήρους, δογματικῆς τε καὶ ἐκκλησιαστικῆς, ἀποτειχίσεως αὐτοῦ, ἀπὸ τῆς ὑπ' αὐτοῦ θεοπνεύστως ἐπιγνωσθείσης τε καὶ καταγνωσθείσης κακοδόξου καὶ ψευδορθοδόξου αἱρέσεως τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ καὶ γενικῶς, διὰ τὸ τρίτον ἐντελεχειακὸν στάδιον τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ.

Λέγων δὲ ὁ Λέων «εἰς τὰ τέλη τῶν ἡμερῶν», τοποθετεῖ, προφανῶς, χρονολογικῶς τὸν ὅλον βίον καὶ τὴν ἱεραποστολικὴν δρᾶσιν τοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου εἰς τὰ ἔσχατα τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου.

β΄  . «Καὶ ἅγιος τῷ Κυρίῳ˙ ἐλαίας ἔχων εἰς τὰ δεξιὰ μέρη... καὶ ἐπὶ τὴν δεξιὰν ὀφρὺν διὰ τὸ τῆς ἐλεημοσύνης μέτρον».

Λέγων μὲν ὁ Λέων περὶ τοῦ ἀναμενομένου Πατριάρχου Ἰωάννου ὅτι τελεῖ «ἅγιος τῷ Κυρίῳ», ἐννοεῖ, κατὰ κυριολεξίαν τοῦ τοιούτου ὅρου, «κεχωρισμένος», τουτέστιν, «εἰλημμένος» ἢ «ἐκλεκτὸς» ἢ «προωρισμένος» ἐκ Θεοῦ πρὸς ἀνάληψιν καὶ ἐκτέλεσιν θείου τινὸς ἔργου καὶ ἱερᾶς ἀποστολῆς.

Λέγων δὲ ὅτι οὗτος θὰ ἔχει ὡς «σῆμα κατατεθὲν» ἐπ' αὐτοῦ, ὡς περίβλεπτον ὑπὸ πάντων σημεῖον καὶ περιφανὲς σύμβολον τῆς θείας αὐτοῦ ἐκλογῆς, ἐλαίαν τινὰ ἐπί τὴν δεξιὰν αὐτοῦ ὀφρύν, προστίθησιν, ἐπὶ τοῦ πρωτεύοντος καὶ θαυμαστοῦ συμβολικού σημείου τῆς «ἀπὸ γαστρὸς ἐλαίου ἁγίου» θείας σημάνσεως αὐτοῦ, καὶ ἓν ἔτι δευτερεῦον καὶ φυσικὸν συμβολικὸν σημεῖον, οὕτως ὥστε οὗτος νὰ καταστῇ ἀναμφισβήτητος καὶ σεβαστὸς ὑπὸ πάντων˙ καὶ δεδομένου ὅτι οἱ ὅροι «ἔλαιον» καὶ «ἐλαία» εἶναι ὁμόλογοι μετ' ἀλλήλων ἀλλὰ καὶ συσχετικοὶ μετὰ τῶν ὅρων «ἔλεος» καὶ «ἵλεως», ὁ Λέων ἑρμηνεύει συμβολικῶς τὸ φυσικὸν τοῦτο σημεῖον τῆς ἐπὶ τὴν δεξιὰν ὀφρὺν ἐλαίας καὶ λέγει ὅτι αὕτη ὑποδηλοῖ «τὸ τῆς ἐλεημοσύνης μέτρον»˙ τὸ μέγα, δηλονότι, καὶ πλούσιον ἔλεος, τὸ ὁποῖον οὗτος ἐδέχθη ὑπὸ τοῦ θεοῦ καὶ τὸ ὁποῖον θὰ ἀνταποδώσῃ καὶ αὐτὸς εἰς τοὺς συνανθρώπους αὐτοῦ καὶ κυρίως διὰ τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας αὐτοῦ, τῆς λεγομένης «πνευματικῆς ἐλεημοσύνης».

Μετ' ἐκπλήξεως καὶ πάλιν διαπιστοῦται ὅτι ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος φέρει, πράγματι, ἐκ γενετῆς, ἐπὶ τὴν δεξιὰν αὐτοῦ ὀφρύν, ἐπὶ τὸ παράρρινον, ἀκριβῶς, αὐτῆς ἄκρον, μίαν καλαίσθητον καὶ εὐδιάκριτον φυσικὴν ἐλαίαν καὶ περὶ τούτου μαρτυροῦσι πάντες οἱ παιδιόθεν ὁρώντες αὐτὸν κατ' ὄψιν.

Ἄλλαι σχετικαὶ ἀπόκρυφοι προφητεῖαι περὶ τοῦ ἀναμενομένου Ἰωάννου, εὑρίσκουσαι ἐπαλήθευσιν εἰς τὸν βίον τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου, εἶναι αἱ κάτωθι:

1. Ἐκ τῆς ἀποκρύφου προφητείας τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Μεθοδίου Πατάρων (4ος αἰ.): «...Οὗτος πορεύσεται εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδώσει τὴν βασιλείαν αὐτοῦ τῷ Θεῷ, καὶ ἔκτοτε βασιλεύσουσιν οἱ τέσσαρες υἱοὶ αὐτοῦ, καὶ ὁ μὲν πρῶτος βασιλεύσει ἐν τῇ Ῥώμῃ, ὁ δὲ δεύτερος ἐν Ἀλεξανδρείᾳ, ὁ τρίτος ἐν Θεσσαλονίκῃ καὶ ὁ τέταρτος ἐν Ἑπταλόφῳ» (Δημητρίου Παναγοπούλου, «Ἅγιοι καὶ σοφοὶ περὶ τῶν μελλόντων νὰ συμβῶσιν»).

Ἐν προκειμένῳ, ὁ ἀπόκρυφος προφητικὸς λόγος ἐκτρέπεται πάλιν εἰς περὶ Ἰωάννου μυθοπλασίας, εἰς τὰς ὁποίας ὑπαινίσσεται τὸν ἐξηλληνισμένον ἑβραϊκὸν πατριαρχικὸν τίτλον αὐτοῦ ὡς «Ἱεροσολύμων», τὴν ὑπ' αὐτοῦ ὀρθόδοξον ἐπανίδρυσιν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ῥώμης, καθὼς καὶ τὴν ὑπ' αὐτοῦ μεταφορὰν τῆς ἕδρας τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως εἰς τὴν Θεσσαλονίκην.

Ταῦτα πάντα ἐκπληροῦνται εἰς τὴν Παππείαν τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου καὶ εἰς τὰς Παππικὰς Αὐτοῦ Ἀποφάνσεις.

2. Ἐκ τῆς ἀποκρύφου προφητείας τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι Ἁγίου τινὸς ἀνδρὸς ἀναφερομένου πρὸς τὸν βασιλέα Μανουὴλ τὸν Παλαιολόγον: «Τότε ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ καταβήσεται διὰ νεύσεως θεοῦ... καὶ τὸν εἰρηνικὸν στέψει βασιλέα» (Δημητρίου Παναγοπούλου, «Ἅγιοι καὶ σοφοὶ περὶ τῶν μελλόντων νὰ συμβῶσιν»).

Ὧδε, ὑπονοεῖται ἡ τελετὴ τῆς ἀρχιερατικῆς αὐτοχρισίας (θεοχρισίας) τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου, μηδενὸς παλαιορθοδόξου καὶ ψευδορθοδόξου καὶ κακοδόξου ἀρχιερέως χειροθετοῦντος ἢ χρίοντος αὐτὸν εἰς τὸν ἀρχιερατικὸν τίτλον καὶ τὸ ὀφφίκιον, καθὼς καὶ ὁ ἑλληνικὸς ἀρχιερατικὸς καὶ παππικὸς τίτλος αὐτοῦ ὡς «Εἰρηνουπόλεως», ἤτοι, τῆς «Πόλεως τῆς Εἰρήνης», δηλαδή, τῆς Ἱερουσαλήμ.

3. Ἐκ τῆς ἀποκρύφου προφητείας τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι τοῦ ἀγγελιοφόρου Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, Αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου (9ος-10ος αἰ.): «Ὅταν ὁ τλήμων, ὁ πένης βιώτης ἐκ Νότου ἥξει πρὸς Σὲ τὴν Ἑπτάλοφον, τότε Βυζαντὶς κυρίαν καταστήσει Σὲ τὴν Βαβυλῶνα Βασίλισσαν τοῦ κόσμου» (Δημητρίου Παναγοπούλου, «Ἅγιοι καὶ σοφοὶ περὶ τῶν μελλόντων νὰ συμβῶσιν»).

Ἐν προκειμένῳ, ὑπονοεῖται ἡ ἐκ Νότου ἀνάβασις, ἤτοι, ἡ ἐκ τοῦ ἄκρου τῆς Πελοποννήσου, ἄνοδος τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου εἰς τὴν Παππικὴν Ἀρχικαθέδραν αὐτοῦ, τὴν ἑπτάλοφον Ἀθήνην, ὡς «Νέαν Εἰρηνούπολιν», τουτέστι, «Νέαν Ἱερουσαλήμ», μετὰ τὴν ὁποίαν ἄνοδον, καὶ αἱ τρεῖς ὡς «ἑπτάλοφοι» θεωρούμεναι πόλεις, ἡ Ἱερουσαλήμ - Ἀθήνη, ἡ Κωνσταντινούπολις - Θεσσαλονίκη καὶ ἡ Ῥώμη, θὰ ἀναδειχθῶσιν ὑπ' αὐτοῦ εἰς τὰς τρεῖς «Παπικὰς Καθέδρας» τῆς Οἰκουμένης, καὶ κατ' ἐξοχὴν ἡ Ἱερουσαλήμ - Ἀθήνη, ὡς «Παππικὴ Ἀρχικαθέδρα», εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ, ὡς ὥρισται εἰς τὰς Παππικὰς Ἀποφάνσεις αὐτοῦ.

4. Ἐκ τῆς ὑπ' ἀνωνύμου τινὸς παραφράσεως τῆς ἀποκρύφου προφητείας (χρησμῶν) τῆς φερομένης ἐπ' ὀνόματι τοῦ Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ, Αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου (9ος-10ος αἰ.): «...Ὃν ἐδίωξαν τῆς οἰκίας αὐτοῦ οἱ ἄνθρωποι˙ καὶ δεδώκασι τὴν στρωμνὴν αὐτοῦ ἐν ταῖς νήσοις, πλέοντος καὶ ἁλιεύοντος...Ὃν ἐδόκουν οἱ ἄνθρωποι ὡς οὐδὲν ὄντα, καὶ εἰς οὐδὲν χρησιμεύοντα...Ὃν ἐξουδένουν οἱ ἄνθρωποι ὡς νεκρὸν ὄντα, καὶ μηδὲν χρησιμεύοντα...» (Ἑλληνικὴ Πατρολογία J.- P. Migne, Τόμος 107, Ἀνωνύμου Παράφρασις Τῶν Τοῦ Βασιλέως Λέοντος Χρησμῶν).

Ὁσάκις ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος ἀναγινώσκει ἔτι καὶ τοὺς Λεοντείους τούτους λόγους βαθέως συγκινεῖται καὶ λίαν θαυμάζει καὶ παραδέχεται καὶ ἀναγνωρίζει τὸ προορατικὸν χάρισμα τοῦ ἐν λόγῳ βυζαντινοῦ βασιλέως, ὁ ὁποῖος κατ' ἐξοχὴν προεῖδεν «ἐν Πνεύματι» καὶ κατέγραψεν ἀπ' αἰώνων τοιαύτας καὶ τοσαύτας συγκλονιστικὰς λεπτομερείας περὶ τοῦ βίου αὐτοῦ, φροντίσας, ὡς σοφός, νὰ ἀναμείξῃ αὐτὰς ὁμοῦ μετὰ μυθοπλαστικῶν καὶ σκοπίμως παραπλανητικῶν πολλῶν ἄλλων στοιχείων, «ἵνα οἱ βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ οἱ ἀκούοντες μὴ συνιῶσι».

Πράγματι, ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος ἠναγκάσθη ἄκων καὶ παρὰ τὴν ἰδίαν αὐτοῦ θέλησιν καὶ μετὰ πολλῆς στενοχωρίας νὰ φύγῃ ἐκ τῆς ἰδίας αὐτοῦ οἰκίας καὶ τῆς ἰδιαιτέρας αὐτοῦ πατρίδος, τῆς πόλεως Λαρίσης, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἦλθεν εἰς ῥῆξιν μετὰ τοῦ τότε ἐν Λαρίσῃ κρατοῦντος ἐπισκοπικοῦ καθεστῶτος καὶ ἐθεωρήθη ὡς «ἄχρηστος» καὶ «εἰς οὐδὲν χρησιμεύων» ὑπὸ τοῦ τότε παλαιορθοδόξου μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Τυρνάβου κυροῦ Ἰγνατίου (Λάππα), τοῦ χειροτονήσαντος αὐτὸν εἰς Διάκονον, καὶ ὑπὸ τῆς μητροπολιτικῆς ἐκείνου αὐλῆς˙ τοσοῦτον δὲ ἀπεθρασύνθη ὁ ἐν λόγῳ ὑπερόπτης καὶ ἀλαζὼν μητροπολίτης κατὰ τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου, ὥστε νὰ ἐξυβρίσῃ καὶ νὰ ἐξουδενώσῃ καὶ νὰ κακοχαρακτηρίσῃ, ἐν τέλει, αὐτὸν οὐχὶ μόνον ὡς «ἄχρηστον» καὶ «μηδὲν χρησιμεύοντα» ἐκείνῳ καὶ τοῖς ἐκείνου αὐλικοῖς ἀλλ' ἔτι καὶ ὡς «παράσιτον» τῆς ἱερᾶς μητροπόλεως.

Πλήν, ὅμως, οἱ ἄνθρωποι, εἴτε ἐν γνώσει καὶ βουλήσει, εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ καὶ ἀβουλίᾳ αὐτῶν, καθίστανται ὄργανα ἐξυπηρετήσεως τῶν θείων ἀνεξιχνιάστων βουλῶν˙ ἐν προκειμένῳ, τὸ θεῖον θέλημα εἷλκε τὸν Ἁπαγκοσμιώτατον ἄκοντα καὶ ἀνοικειοθελῶς πρὸς τὸν Νότον καὶ εἰς τὴν ἄκραν Πελοπόννησον καὶ πρὸς ἐπίτευξιν τοῦ θείου σχεδίου ἐχρησιμοποίει οὐχὶ μόνον τὸ τότε κρατοῦν ἐν Λαρίσῃ ἀντίξοον ἐπισκοπικὸν καθεστώς, τὸ ὁποῖον δὲν ηὐνόει τὴν εἰσέτι ἐκεῖ παραμονὴν τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου, ἀλλ' ἔτι καὶ αὐτὴν τὴν κατὰ σάρκα μητέρα αὐτοῦ, ἡ ὁποία, ἀπὸ ἐτῶν, θελχθεῖσα ἐκ τοῦ φυσικοῦ κάλλους τοῦ Νομοῦ Λακωνίας, ἐπόθει πεισμόνως καὶ οὕτως εἰπεῖν «ἀνερμηνεύτως» νὰ μετακομίσῃ ἐκεῖσε ἐκ Λαρίσης καὶ νὰ ἐγκατασταθῇ μονίμως ἐν Σπάρτῃ.

Καὶ ὅτε ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος, νεοχειροτόνητος ὢν Διάκονος, ἠναγκάσθη, λόγῳ τῶν ἀντιξόων συνθηκῶν, νὰ φύγῃ ἐκ Λαρίσης καὶ νὰ ἀναζητήσῃ ἑτέραν ἱερὰν μητρόπολιν, ἡ μήτηρ αὐτοῦ εὗρε τὴν εὐκαιρίαν καὶ παρεκάλει καὶ ἐπίεζεν αὐτὸν νὰ μεταβῶσιν εἰς Πελοπόννησον καὶ εἰς Σπάρτην˙ ὁ δὲ Ἁπαγκοσμιώτατος ἠρνεῖτο καὶ δὲν ἤθελε νὰ ἀπομακρυνθῇ τοσοῦτον ἀπὸ τῆς ἰδιαιτέρας αὐτοῦ πατρίδος καὶ ἀνεζήτει πλησιαιτέραν ἱερὰν μητρόπολιν καὶ ἐλογομάχει ἐντόνως περὶ τούτου μετὰ τῆς μητρὸς αὐτοῦ˙ ἀλλ' ἐν τέλει, ἕνεκεν δυσχερειῶν προκυψασῶν εἰς τὴν τοιαύτην ἀναζήτησιν καὶ ἐξ αἰτίας καὶ τῶν ἐπιμόνων πιέσεων τὰς ὁποίας ἤσκει εἰς αὐτὸν ἡ μήτηρ αὐτοῦ, μὴ ἔχων ἄλλην ἐπιλογήν, ἐκάμφθη καὶ φυγὼν ἐκ Λαρίσης μετέβη εἰς τὴν παλαιορθόδοξον ἱερὰν μητρόπολιν Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης, χαριτολογῶν καὶ προσφυῶς λέγων τὸ «Λάκων ἄκων», ὅτι, δηλαδή, ἐγένετο Λάκων παρὰ τὴν ἰδίαν αὐτοῦ θέλησιν.

Διὸ καὶ μετὰ πάροδον ὀλίγου καιροῦ, μὴ δυνηθεὶς νὰ προσαρμοσθῇ καὶ νὰ διαμένῃ τοσοῦτον μακρὰν τῆς γενέτειρας αὐτοῦ Λαρίσης καὶ ἀναζητῶν πάλιν πλησιεστέραν αὐτῇ ἱερὰν μητρόπολιν, ἔφυγεν ἐκ Σπάρτης καὶ ἀνέβη ἐκ Πελοποννήσου εἰς Μακεδονίαν καὶ εἶτα μετετέθη εἰς Θεσσαλίαν, εἰς Καρδίτσαν, πλησίον τῆς Λαρίσης˙ ὅπου καὶ πάλιν, δυστυχῶς, εὗρε μάχην καὶ ἀντιπαλότητα κατ' αὐτοῦ, ἐξαναγκασθεὶς καὶ πάλιν εἰς φυγὴν εἰς Μακεδονίαν καὶ ἐκεῖθεν εἰς Θρᾴκην˙ μεθ' ἥν, μὴ ἔχων, πάλιν, ἑτέραν ἐπιλογὴν καὶ πάλιν καμφθεὶς εἰς τὰς παρακλήσεις τῆς αὐτοῦ μητρός, κατέβη καὶ πάλιν εἰς τὸν Νότον καὶ εἰς τὸ ἄκρον τῆς Πελοποννήσου, πλήν, εἰς Μάνην˙ ἵνα πληρωθῇ τὸ τοῦ Λέοντος περὶ αὐτοῦ ῥηθέν, «ὃν ἐδίωξαν τῆς οἰκίας αὐτοῦ οἱ ἄνθρωποι καὶ δεδώκασι τὴν στρωμνὴν αὐτοῦ ἐν ταῖς νήσοις, πλέοντος καὶ ἁλιεύοντος».

Λέγων μὲν ὁ Λέων «νήσοις» ὑπονοεῖ σαφῶς τὴν Πελοπόννησον καὶ τὰς χώρας αὐτῆς˙ λέγων δὲ «πλέοντος καὶ ἁλιεύοντος», ὑπονοεῖ, ἀσφαλῶς, τὴν νοητὴν καὶ πνευματικὴν ἁλιείαν τῶν λογικῶν ἰχθύων, τουτέστι, τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὸ τοιοῦτον ἔργον τοῦ ἱεροκήρυκος, ὡς διετέλεσε καὶ ἐν Σπάρτῃ καὶ ἐν Μάνῃ καὶ ἐν Ἑλλάδι ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος.

Ὅθεν, θεία τις ἀναγκαστικὴ δύναμις κατήγαγε δὶς τὸν Ἁπαγκοσμιώτατον, ἀντιδρῶντα καὶ ἀνθιστάμενον, εἰς Νότον καὶ εἰς ἄκραν Πελοπόννησον, διότι ἐκεῖθεν ἤθελε νὰ ἐκκινηθῇ ἡ ἵδρυσις τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ καὶ ἡ πνευματικὴ βασιλεία τοῦ ἀναμενομένου Πατριάρχου Ἰωάννου˙ καὶ τοῦτο, διότι ἐκεῖ ἔληξε καὶ ἐτελειώθη καὶ ἡ κοσμικὴ βυζαντινὴ βασιλεία, τὴν ὁποίαν ὁ ἀναμενόμενος οὗτος Πατριάρχης Ἰωάννης τῶν ἀποκρύφων προφητειῶν θὰ ἀνασυστήσῃ κατὰ πνευματικὸν καὶ οὐχὶ κοσμικόν, ὡς λαϊκῶς παρερμηνεύθη, τρόπον, ἱδρύων τὴν Καινορθόδοξον Χριστιανικὴν Ὁμολογίαν τοῦ Τριαδιανισμοῦ˙ καὶ δὲν εἶναι, ἀσφαλῶς, τυχαῖον ἀλλὰ καὶ τοῦτο θεοπρονόητον, ὅτι ὁ Ἁπαγκοσμιώτατος, φυγὼν ἐκ Λαρίσης καὶ ἐλθὼν εἰς Σπάρτην, διωρίσθη ὡς Διάκονος ἐν Μυστρᾷ, ἐκεῖ ἀκριβῶς ὅπου ἔσβησε καὶ τὸ ἔσχατον ἴχνος τῆς βυζαντινῆς βασιλείας.

Λέοντος Στ΄ τοῦ Σοφοῦ καὶ ἡγιασμένου βασιλέως, αἰωνία ἡ μνήμη!

Ὁποίων καὶ ὁπόσων πνευματικῶν χαρισμάτων ἠξίωσεν ἡ Θεία Χάρις ἕνα κοσμικὸν βασιλέα καὶ ἄρχοντα, ὅστις, κατὰ τὴν πνευματικότητα, ὑπερέβη ἔτι καὶ ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς, οἵτινες, μάλιστα, περιεφρόνουν καὶ ἐσυκοφάντουν αὐτὸν ὡς ἀνήθικον καὶ ἁμαρτωλόν!

Ὄντως, ὁ βασιλεὺς Λέων Στ΄ ὁ Σοφός, ὑπῆρξεν ἡγιασμένος ἐν βασιλεῦσι˙ διὸ καὶ ἡμεῖς, ὡς ἀντίδωρον εὐγνωμοσύνης, εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ, ὡς Πάππαι Ἱδρυταὶ τῆς Ὁμολογίας, προέβημεν εἰς τὴν ἐπικύρωσιν τῆς Αὐτοῦ θείας πνευματικότητος, ἤτοι, εἰς τὴν ἐπίσημον ἁγιοκατάταξιν Αὐτοῦ (Παππικὴ Ἀπόφανσις 12 / 29 - 05 - 2022).

Δόξα τῷ ἐν σαρκὶ Τρισαγίῳ Θεῷ καὶ τῷ Χριστῷ Αὐτοῦ Ἰησοῦ, πάντων ἕνεκεν καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

3. ΠΑΠΠΙΚΗ ΣΦΡΑΓΙΣ ΚΑΙ ΠΑΠΠΙΚΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΗΣ "ΑΥΤΟΥ ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΟΣ" ("Α.Ε.Θ.Α."), ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ, ΥΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΟΝ ΟΝΟΜΑ "Η ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΡΙΑΔΙΑΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΩΝ ΗΡΩΩΝ" ("Η. Μ. Ε. Τ. Ο. Χ. Η."), ΤΟΥ "ΠΑΛΑΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΕΙΡΗΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΘΗΝΗΣ, ΣΥΜΠΑΣΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ" Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄ ΤΟΥ ΣΙΩΚΟΥ (ΕΝ ΣΥΝΟΨΕΙ).

Ἡ γνησία Παππικὴ Σφραγὶς τῆς «Αὐτοῦ Ἐλέῳ Θεοῦ Ἁπαγκοσμιότητος» («Α.Ε.Θ.Α.»), τοῦ ἀπὸ 9ης Μαρτίου 2021 (09-03-2021) καὶ βάσει τῶν ὑπ' ἀριθ. 1/09-03-2021, 2/09-08-2021 καὶ 3/13-08-2021 (καὶ 4/29-08-2021) Παππικῶν αὐτοῦ Ἀποφάνσεων (βλ. Παππικαὶ Ἀποφάνσεις) Ἐξονομασθέντος Ἱδρυτοῦ Πάππα τῆς Καινῆς Ὀρθοδόξου (Καινορθοδόξου) Χριστιανικῆς Ὁμολογίας Πίστεως τοῦ Τριαδιανισμοῦ, ὑπὸ τὸ ἀκροστίχιον ὄνομα «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η», τοῦ «Παλαιᾶς, Νέας Εἰρηνουπόλεως, Ἀθήνης, Συμπάσης Ἑστίας Καὶ Ἁπάσης Οἰκουμένης» Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄  ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄  (τοῦ Σιώκου).

Ὡς μὲν «Παλαιὰ Εἰρηνούπολις», ἐπεκλήθη ὑπ' αὐτοῦ τοῦ Ἱδρυτοῦ Πάππα, ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Δόγματι, ἡ Ἁγία Πόλις Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία, ἑλληνιστί, μεθερμηνεύεται, κατὰ τὸ πιθανώτερον, ὡς «Πόλις τῆς Εἰρήνης», ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «Εἰρηνούπολις», ὡς δὲ «Νέα Εἰρηνούπολις», τουτέστι, «Νέα Ἱερουσαλήμ», ἐπωνομάσθη ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ ἡ Ἱερὰ Πόλις τῶν Ἀθηνῶν, ὅπως ἄλλωστε ἐπεξηγεῖται καὶ ὑπὸ τῆς ἐπακολουθούσης, εἰς τὸν ὡς ἄνω τίτλον αὐτοῦ, γενικῆς (ἐπεξηγηματικῆς) «Ἀθήνης», εἰς τὰ πλαίσια τῆς ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Δόγματι συμβολικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως ἀμφοτέρων τῶν «οἰκουμενικῶν» τούτων πόλεων εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν Ἀρχιεπισκοπήν, ἔχουσαν, ὡς μὲν ἱστορικὴν καὶ παλαιὰν ἕδραν, τὰ Ἱεροσόλυμα, ὡς δὲ κυβερνητικὴν καὶ νέαν, τὰς Ἀθήνας, αἱ ὁποῖαι, ὡς «Νέα Εἰρηνούπολις», ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Δόγματι, καθίστανται ἡ «Παππικὴ Ἀρχικαθέδρα τῆς Ἁπάσης Οἰκουμένης», ἤτοι, τῆς Ἁπαγκοσμίου Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως.

Οὕτως ἑρμηνεύεται καὶ ἡ διπλῆ τιτλοφορία τοῦ Ἁπαγκοσμιωτάτου Ἱδρυτοῦ, ὑπὸ τὸ πρῶτον ἑβραϊκὸν ὄνομα αὐτοῦ «Ἰωάννης», ὁ ὁποῖος, ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Δόγματι, ὡς μὲν «Παλαιᾶς Εἰρηνουπόλεως» («Ἱεροσολύμων»), τιτλοφορεῖται ὡς «ΙΩΑΝΝΗΣ Ι΄», βάσει τοῦ ὑπὸ τοῦ ἱστορικοῦ Στεφανίδου παραδιδομένου ἱεροσολυμιτικοῦ ἐπισκοπικοῦ καταλόγου τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ (μετὰ τὸν Ἰωάννην Θ΄  τὸν Μερκουρόπουλον), ὡς δὲ «Νέας Εἰρηνουπόλεως» («Ἀθηνῶν»), ὡς «ΙΩΑΝΝΗΣ Ε΄», βάσει τοῦ ὑπὸ τοῦ ἱστορικοῦ Νερούτσου παραδιδομένου ἀθηναϊκοῦ ἐπισκοπικοῦ καταλόγου τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ (μετὰ τὸν κατὰ Νεροῦτσον Ἰωάννην Δ΄ τὸν Βλαχερνίτην καὶ οὐχὶ Ε΄), δεδομένου ὅτι τὸ Καινορθόδοξον Δόγμα τοῦ Τριαδιανισμοῦ, διὰ τυπικοὺς καὶ ἱστορικοὺς λόγους, λαμβάνει ὑπ' ὄψιν Αὐτοῦ τοὺς ἐπισκοπικοὺς καταλόγους τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐκ τοῦ ὁποίου προέκυψεν ὡς ἀκριβὴς δογματικὴ διόρθωσις.

Ὑπὸ δὲ τὸ δεύτερον ἑλληνικὸν ὄνομα αὐτοῦ «Ἱλαρίων» καὶ βάσει τῶν αὐτῶν ἐπισκοπικῶν καταλόγων, καὶ ὡς Παλαιᾶς καὶ ὡς Νέας Εἰρηνουπόλεως, τιτλοφορεῖται ἁπλῶς ὡς «ΙΛΑΡΙΩΝ Α΄».

Καὶ ὁ μὲν Παπικὸς Οἰκουμενικὸς Τίτλος αὐτοῦ, ὡς «Συμπάσης Ἑστίας», προκύπτει ὡς σύντμησις ἐκ τοῦ πλήρους Παπικοῦ Οἰκουμενικοῦ Τίτλου αὐτοῦ, ὡς «Συμπάσης Ἑστίας Οἰκουμένης», ὑποδηλῶν τὴν βάσει τῆς ὑπ' ἀριθ. 4/29-08-2021 Παππικῆς αὐτοῦ Ἀποφάνσεως (βλ. Παππικαὶ Ἀποφάνσεις), ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Δόγματι, τριαδικὴν γενικὴν ἐκκλησιαστικὴν διαίρεσιν τῆς «Ἁπάσης Οἰκουμένης», πρῶτον, εἰς «Ἑστίαν Οἰκουμένην», περιλαμβάνουσαν πᾶσαν τὴν Κεντρικὴν Οἰκουμένην, ἤτοι, πᾶσαν τὴν βιβλικὴν Ἁγίαν Γῆν τῆς Ἐπαγγελίας (σημερινὰ κράτη Ἰσραήλ, Παλαιστίνης, Ἰορδανίας καὶ Λιβάνου καὶ τὸ ἐξ Αἰγύπτου θεῖον Ὅρος Σινᾶ), ὡς καὶ πᾶσαν τὴν ἐξ Ἑλλάδος Ἱερὰν Γῆν τῆς Ἀττικῆς, δεύτερον, εἰς «Ἑῴαν Οἰκουμένην», περιλαμβάνουσαν πᾶσαν τὴν Ἀνατολικὴν Οἰκουμένην, καὶ τρίτον, εἰς «Ἑσπερίαν Οἰκουμένην», περιλαμβάνουσαν πᾶσαν τὴν Δυτικὴν Οἰκουμένην.

Ὁ δὲ Παππικὸς (μετὰ τοῦ διπλοῦ «π») Τρὶς Οἰκουμενικὸς Τίτλος αὐτοῦ, ὡς «Ἁπάσης Οἰκουμένης», δηλοῖ τὴν ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Δόγματι διάκρισιν τοῦ Πρώτου τῇ τάξει μεταξὺ τῶν Τριῶν Οἰκουμενικῶν Παπῶν, ὡς «Πάππα τῶν Παπῶν» καὶ «Τρὶς Οἰκουμενικοῦ», τουτέστι, τοῦ «Πάπα Συμπάσης Ἑστίας Οἰκουμένης Καὶ Κέντρου Ὀμφαλικοῦ Γῆς», ὁ ὁποῖος ἐξυψοῦται κατ' ἐπαύξησιν εἰς «Πάππαν Ἁπάσης Οἰκουμένης» (μετὰ τοῦ διπλοῦ «π») καὶ προσφωνεῖται κατ' ἐπίτασιν ὡς «Ἁπαγκοσμιώτατος» (μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ «α»), ἀμφοτέρων τῶν Παπῶν προσφωνουμένων ὡς «Παγκοσμιωτάτων».

4. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ Α.Ε.Θ.Α., ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄ (ΤΟΥ ΣΙΩΚΟΥ), ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΑΥΤΟΥ.

Ἡ Αὐτοῦ Ἐλέῳ Θεοῦ Ἁπαγκοσμιότης (Ἀ.Ε.Θ.Α.), ὁ Πάππας Ἱδρυτὴς τῆς Καινορθοδόξου Χριστιανικῆς Ὁμολογίας τοῦ Τριαδιανισμοῦ Κ.κ. Ἰωάννης Ι΄ - Ε΄ Ἱλαρίων Α΄ (ὁ Σιῶκος), ἕλκει ἱστορικῶς τὴν Ἱερατικὴν Αὐτοῦ Γενεαλογίαν καὶ τὴν Ἀποστολικὴν Αὐτοῦ Διαδοχήν, κατὰ τὴν μίαν καὶ τὴν αὐτὴν εἰς Πρεσβύτερον Χειροτονίαν Αὐτοῦ καὶ κατὰ τοὺς ἐσχάτους Ἑπτὰ Ἱερατικοὺς Προγόνους καὶ ἀμέσους ἢ ἐμμέσους Πρεσβυτέρους Χειροτονητὰς Αὐτοῦ, ἐκ τοῦ Παλαιορθοδόξου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ συγκεκριμένως, ἀπὸ τοῦ Παλαιορθοδόξου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωακεὶμ Β΄ (τοῦ Κοκκώδη), ὁ ὁποῖος ὑπῆρξεν ὁ πρῶτος ἐκ τῶν ἑπτὰ ἐσχάτων τοιούτων ἱερατικὸς πρόγονος καὶ ἔμμεσος Πρεσβύτερος χειροτονητὴς Αὐτοῦ.

Ὅπως, λοιπόν, προκύπτει ἐκκλησιαστικῶς καὶ σαφῶς ἐκ τοῦ κάτωθι ἐκτιθεμένου ἐσχάτου ἑπταδικοῦ ἱερατικοῦ γενεαλογικοῦ δένδρου Αὐτοῦ, ὁ Κ.κ. Ἰωάννης Ι΄ - Ε΄ Ἱλαρίων Α΄ (ὁ Σιῶκος), ὡς Πρεσβύτερος καὶ Ἀποστολικὸς Διάδοχος, γενεαλογεῖται ἱερατικῶς καὶ ἐμμέσως ἐκ δύο ὁμωνύμων καὶ ἀλληλοδιαδόχων Παλαιορθοδόξων Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Ἰωακεὶμ Β΄ (τοῦ Κοκκώδη) καὶ τοῦ Ἰωακεὶμ Γ΄ (τοῦ Δεβετζῆ ἢ Δημητριάδου), ἐξ ἑνὸς Παλαιορθοδόξου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, τοῦ Ἰακώβου (τοῦ Βαβανάτσου), καθὼς καὶ ἐξ ἑνὸς διατελέσαντος Τοποτηρητοῦ τοῦ Παλαιορθοδόξου Ἀρχιεπισκοπικοῦ Θρόνου τῶν Ἀθηνῶν, τοῦ Καλαβρύτων Γεωργίου (τοῦ Πάτση).

[Οἱ Παλαιορθόδοξοι, σημειωτέον, τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, στὰ πλαίσια τῶν πλείστων αἱρετικῶν τους δοξασιῶν, ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ τελοῦν χειροτονία ἀντὶ γιὰ χειροθεσία ἀρχιερέως, συγχέοντας τὴν καταργηθεῖσα ἱερατικὴ τάξη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὴν ἱεραρχία τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ἔτσι ἐπαναλαμβάνοντας δύο φορὲς τὴν ἴδια μία χειροτονία τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ διπλοχειροτονούμενοι στὸν ἴδιο ἱερατικὸ βαθμό. Ἡ ἀρχιερωσύνη στὴν Καινὴ Διαθήκη, ὅπως σαφῶς ἀποδείξαμε, εἶναι ἁπλῶς «ἀρχηγικὸς» ἱερατικὸς τίτλος («ὀφφίκιο») ἐπισκοπικῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας στὰ πλαίσια τοῦ ἴδιου βαθμοῦ ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας τοῦ Πρεσβυτέρου, τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι ὅλοι οἱ Πρεσβύτεροι δὲν διαφέρουν μεταξύ τους «φύσει», ὡς πρὸς τὴν ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, τὴ λεγόμενη «πνευματικὴ ἱεραρχία», δεδομένου ὅτι ὅλοι τελοῦν αὐτοδύναμα, σὲ χωριστὸ ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ σὲ χωριστὴ λατρευτικὴ σύναξη, τὸ κορυφαῖο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀλλὰ μόνο «θέσει», ὡς πρὸς τὸ ὀφφίκιο, τὴ λεγόμενη «διοικητικὴ ἱεραρχία», ὅτι δηλαδὴ ὁ ἀρχιερεὺς εἶναι ἁπλῶς ὁ «πρῶτος τῇ τάξει», ὁ διοικητικῶς προϊστάμενος τῶν κατὰ τὴν ἱερωσύνη ὁμοβάθμων του Πρεσβυτέρων ἱερέων, ὁ «ἀρχιπρεσβύτερος», ὁ ἀρχηγὸς τοῦ κορυφαίου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου, δεδομένου ὅτι κάθε ἱερατικὸς βαθμὸς ἔχει τὸν προϊστάμενο ἀρχηγό του, οἱ ἱερεῖς (πρεσβύτεροι) ἔχουν τὸν ἀρχιερέα (ἀρχιπρεσβύτερο), οἱ διάκονοι τὸν ἀρχιδιάκονο, οἱ ψάλτες τὸν ἀρχιψάλτη κ.λ.π..]

1. Παλαιορθόδοξος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰωακεὶμ Β΄ (ὁ Κοκκώδης).

Ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον τὸν διάδοχον καὶ φερώνυμον αὐτοῦ Παλαιορθόδοξον Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ἰωακεὶμ Γ΄ (τὸν Δεβετζῆν ἢ Δημητριάδην).

Ο κατά κόσμον Ιωάννης Κοκκώδης γεννήθηκε στην Καλιμασιά της Χίου το 1802. Υπηρέτησε ως γραμματέας των Μητροπολιτών Βελιγραδίου Αγαθαγγέλου (1815-1825) και Σοφίας Ιωακείμ (1822-1830). Ο τελευταίος τον χειροτόνησε Διάκονο. Μετά από υπηρεσία τριάντα και πλέον μηνών προσελήφθη ως Αρχιδιάκονος και γραμματέας του Μητροπολίτου Ιωαννίνων Βενεδίκτου (1826-1830). Τον Δεκέμβριο του 1827 σε ηλικία μόλις 25 ετών χειροτονήθηκε Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως. Τον Ιούλιο του 1835 εξελέγη Μητροπολίτης Ιωαννίνων. Στις 21 Αυγούστου 1838 παύθηκε και εστάλη στο Άγιον Όρος. Διέμενε στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας. Στις 7 Αυγούστου 1840 αποκαταστάθηκε στη Μητρόπολη Ιωαννίνων. Τον Ιούνιο του 1842 προσαρτήθηκε στην επαρχία του το τμήμα Βελλάς, το οποίο αποσπάστηκε από τη Μητρόπολη Πωγωνιανής. Έκτοτε έφερε τον τίτλο "Ιωαννίνων και Βελλάς". Τον Απρίλιο του 1845 εξελέγη Μητροπολίτης Κυζίκου. Στις 4 Οκτωβρίου 1860 εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης. Στις 18 Αυγούστου 1863 παραιτήθηκε αφού προηγουμένως είχε παυθεί από την Υψηλή Πύλη. Διέμενε στην Αρτάκη της Κυζίκου. Το 1872 εγκαταστάθηκε στο Μουχλιό (Balat) της Κωνσταντινουπόλεως. Στις 23 Νοεμβρίου 1873 εξελέγη για δεύτερη φορά Οικουμενικός Πατριάρχης. Τον Φεβρουάριο του 1878 ασθένησε από καρδιακό νόσημα. Εκοιμήθη στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Χάλκης στις 5 Αυγούστου 1878.

2. Παλαιορθόδοξος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰωακεὶμ Γ΄ (ὁ Δεβετζῆς ἢ Δημητριάδης).

Ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος ὑπὸ τοῦ ὁμωνύμου καὶ προκατόχου αὐτοῦ Παλαιορθοδόξου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωακεὶμ Β΄ (τοῦ Κοκκώδη) καὶ ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον ("Ἐπίσκοπον") τὸν Παλαιορθόδοξον Μητροπολίτην Καισαρείας Καλλίνικον (τὸν Δελικάνην).

* Ἡ ἐν λόγῳ, σημειωτέον, χειροτονία τοῦ τοιούτου Καλλινίκου, καίτοι τελεσθεῖσα, κατὰ τὸ Παλαιορθόδοξον Δόγμα, ὡς χειροτονία ἐπισκόπου, δὲν ἐκλαμβάνεται, ἐν προκειμένῳ, κατὰ τὸ Καινορθόδοξον Δόγμα, ὡς διπλοχειροτονία εἰς τὸν ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν βαθμὸν τοῦ πρεσβυτέρου, ἀλλ' ὡς ἡ μία καὶ ἡ αὐτὴ ἅπαξ γενομένη εἰς πρεσβύτερον χειροτονία αὐτοῦ, δεδομένου ὅτι ὁ Καλλίνικος οὗτος ἦτο, τὸ πρῶτον, παλαιορθόδοξος χριστιανὸς ὁ ὁποῖος εἶτα ἠσπάσθη τὸν ῥωμαιοκαθολικισμὸν καὶ ἐχειροτονήθη ἀκύρως διάκονος καὶ πρεσβύτερος ἀλλ' ἔπειτα ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὸν ἀνατολικὸν χριστιανισμὸν καὶ ἐχειροτονήθη ἐγκύρως ὡς ἐπίσκοπος, ἤτοι, ἅπαξ ὡς πρεσβύτερος, καὶ οὕτως ἐθεραπεύθη, κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν οἰκονομίαν, ἡ ἱερωσύνη αὐτοῦ.

Ο κατά κόσμον Χρήστος Δεβετζής ή Δημητριάδης γεννήθηκε στο Βαφεοχώρι (Μπογιατζή-κιοΐ) της Κωνσταντινουπόλεως στις 18 Ιανουαρίου 1834. Το 1848 κατόπιν συστάσεως του Μητροπολίτου Κυζίκου Ιωακείμ προσελήφθη στην υπηρεσία του Μητροπολίτου Πωγωνιανής Αγαπίου, ο οποίος από τις αρχές του 1849 διέμενε στο Βουκουρέστι. Μετά την κοίμηση του Αγαπίου παρέμεινε στο Βουκουρέστι στην υπηρεσία του διαδεχθέντος τον Αγάπιο Μητροπολίτου Πωγωνιανής Νικάνδρου. Κατά την παραμονή στο Βουκουρέστι εξέμαθε τη Βλαχική γλώσσα. Στο Βουκουρέστι χειροτονήθηκε Διάκονος στις 10 Αυγούστου 1852 από τον Μητροπολίτη Πωγωνιανής Νίκανδρο. Το 1854 μετέβη στη Βιέννη όπου υπηρέτησε ως Διάκονος αρχικώς της ενορίας Αγίου Γεωργίου και κατόπιν μέχρι το 1860 στην ενορία Αγίας Τριάδος. Παράλληλα επιδόθηκε σε σπουδές και μελέτες και εξέμαθε τη γερμανική γλώσσα. Κατά την πρώτη Πατριαρχεία του γέροντός του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιωακείμ του Β΄ (του από Κυζίκου) προσελήφθη στις 12 Νοεμβρίου 1860 στην Πατριαρχική αυλή ως Δευτερεύων των Πατριαρχικών Διακόνων. Στις 2 Μαρτίου 1863 κατά τη Θεία Λειτουργία της χειροτονίας του Μητροπολίτου Βιζύης Πλάτωνος χειροτονήθηκε και ο Ιωακείμ Πρεσβύτερος από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ τον Β΄. Στις 3 Μαρτίου 1863 (Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως) προχειρίστηκε σε Μέγα Πρωτοσύγκελο των Πατριαρχείων. Στις 18 Ιουλίου 1863 μετά την παύση του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιωακείμ του Β΄ παύθηκε και ο Μέγας Πρωτοσύγκελος Ιωακείμ ύστερα από πρόταση του τοποτηρητή Μητροπολίτη Ρασκοπρεσρένης Μελετίου. Έκτοτε ιδιώτευε. Στις 11 Δεκεμβρίου 1864 χειροτονήθηκε στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως Μητροπολίτης Βάρνης. Τη χειροτονία τέλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Σωφρόνιος ο Γ΄, συμπαραστατούμενος από 9 Συνοδικούς Αρχιερείς. Στις 9 Ιανουαρίου 1874 κατά τη δεύτερη Πατριαρχεία του Ιωακείμ του Β΄ εξελέγη Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Στις 4 Οκτωβρίου 1878 εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης διαδεχθείς τον κοιμηθέντα γέροντά του. Στις 30 Μαρτίου 1884 παραιτήθηκε εξαιτίας επιπλοκών κατά την προσπάθεια επίλυσης του λεγόμενου προνομιακού ζητήματος. Αποσύρθηκε αρχικά στην οικία του στο Βαφεοχώρι και εν συνεχεία στο Κελί του Μυλοποτάμου στο Άγιον Όρος. Από εκεί κλήθηκε για δεύτερη φορά στον Οικουμενικό Θρόνο στις 25 Μαΐου 1901. Εκοιμήθη στην Κωνσταντινούπολη στις 13 Νοεμβρίου 1912 προσβληθείς από πνευμονία.

3. Παλαιορθόδοξος Μητροπολίτης Καισαρείας Καλλίνικος (ὁ Δελικάνης).

Ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος ("Ἐπίσκοπος") ὑπὸ τοῦ Παλαιορθοδόξου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωακεὶμ Γ΄ (τοῦ Δεβετζῆ ἢ Δημητριάδου) καὶ (ὡς Μητροπολίτης Βερροίας) ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον τὸν Παλαιορθόδοξον Μητροπολίτην Χίου Παντελεήμονα (τὸν Φωστίνην).

Ο Καλλίνικος Δελικάνης γεννήθηκε στη Λέσβο το 1855. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Ρώμη ασπάστηκε την Ρωμαιοκαθολική ομολογία και χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος. Το 1885 έγινε δεκτός στην Ορθόδοξη πίστη με τον βαθμό του Πρεσβυτέρου. Υπηρέτησε ως Ιερατικώς Προϊστάμενος της Ενορίας Ευαγγελιστρίας Προπόδων Ταταούλων Κωνσταντινουπόλεως, Επόπτης των Σχολών Κωνσταντινουπόλεως και Ιεροκήρυκας της Κοινότητας του Πέραν. Υπηρέτησε επίσης ως Αρχειοφύλακας του Οικουμενικού Πατριαρχείου (6 Μαρτίου 1901-1909) και ως Αρχισυντάκτης του επίσημου περιοδικού του Οικουμενικού Πατριαρχείου "Εκκλησιαστική Αλήθεια". Στις 13 Σεπτεμβρίου 1909 χειροτονήθηκε στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι Κωνσταντινουπόλεως Μητροπολίτης Βελεγράδων. Τη χειροτονία τέλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄, συμπαραστατούμενος από τους Μητροπολίτες Νικομηδείας Φιλόθεο, Νικαίας Ιερώνυμο, Αγκύρας Σωφρόνιο, Ελασσώνος Πολύκαρπο, Προικοννήσου Σωφρόνιο, Ηλιουπόλεως Πανάρετο και Σαράντα Εκκλησιών Άνθιμο. Στις 23 Ιουνίου 1911 εξελέγη Μητροπολίτης Βερροίας και στις 10 Φεβρουαρίου 1922 Μητροπολίτης Κυζίκου. Στις 26 Ιουλίου 1932 εξελέγη Μητροπολίτης της πρωτοθρόνου Μητροπόλεως Καισαρείας. Εκοιμήθη στη Χάλκη των Πριγκηποννήσων στις 11 Σεπτεμβρίου 1934.

4. Παλαιορθόδοξος Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων (ὁ Φωστίνης).

Ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος ὑπὸ τοῦ Παλαιορθοδόξου Μητροπολίτου Καισαρείας (ὡς Βερροίας) Καλλινίκου (τοῦ Δελικάνη) καὶ (ὡς Μητροπολίτης Καρυστίας) ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον τὸν Παλαιορθόδοξον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Ἰάκωβον Βαβανάτσον.

Ο Παντελεήμων Φωστίνης γεννήθηκε στο Κρανίδι Ερμιονίδος το 1888. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1912. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1908 και Πρεσβύτερος το 1912 από τον Μητροπολίτη Βερροίας Καλλίνικο. Υπηρέτησε ως Στρατιωτικός Ιερέας κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και ως Ιεροκήρυκας στην Αθήνα. Στις 24 Δεκεμβρίου 1922 χειροτονήθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου. Τη χειροτονία τέλεσε ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανός, συμπαραστατούμενος από τους Μητροπολίτες Ναυπακτίας Αμβρόσιο, Τρίκκης Πολύκαρπο, Κορινθίας Δαμασκηνό, Κερκύρας Αθηναγόρα και Τριφυλίας Ανδρέα. Στις 25 Φεβρουαρίου 1943 παραιτήθηκε της ενεργού υπηρεσίας. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1946 εξελέγη Μητροπολίτης Χίου, Ψαρών και Οινουσσών. Εκοιμήθη στη Χίο στις 12 Μαρτίου 1962.

5. Παλαιορθόδοξος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἰάκωβος (ὁ Βαβανάτσος).

Ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος ὑπὸ τοῦ Παλαιορθοδόξου Μητροπολίτου Χίου (ὡς Καρυστίας) Παντελεήμονος (τοῦ Φωστίνη) καὶ (ὡς Ἐπίσκοπος Χριστουπόλεως) ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον τὸν Παλαιορθόδοξον Μητροπολίτην Καλαβρύτων Γεώργιον (τὸν Πάτσην).

Ο Ιάκωβος Βαβανάτσος γεννήθηκε στο Γαλαξείδι Παρνασίδος το 1895. Στις 11 Ιανουαρίου 1935 χειροτονήθηκε τιτουλάριος Επίσκοπος Χριστουπόλεως, Βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1936 εξελέγη Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος. Στις 12 Ιανουαρίου 1962 εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, παραιτήθηκε όμως στις 25 Ιανουαρίου 1962. Στις 4 Φεβρουαρίου 1963 επανήλθε στον θρόνο της Μητροπόλεως Αττικής και Μεγαρίδος ως Πρόεδρος αυτής. Στις 6 Μαρτίου 1968 κηρύχθηκε έκπτωτος και έκτοτε διέμενε σχολάζων ως πρώην Αθηνών. Εκοιμήθη στην Αθήνα στις 25 Οκτωβρίου 1984.

6. Παλαιορθόδοξος Μητροπολίτης Καλαβρύτων Γεώργιος (ὁ Πάτσης), Τοποτηρητὴς Ἀθηνῶν.

Ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος ὑπὸ τοῦ Παλαιορθοδόξου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν (ὡς Ἐπισκόπου Χριστουπόλεως) Ἰακώβου (τοῦ Βαβανάτσου) καὶ (ὡς Τοποτηρητὴς Κορινθίας) ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον τὸν Παλαιορθόδοξον Μητροπολίτην Φιλίππων Προκόπιον (τὸν Τσακουμάκαν).

Ο Γεώργιος Πάτσης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1903. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1924. Διάκονος και Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε το 1936 από τον Επίσκοπο Χριστουπόλεως Ιάκωβο. Υπηρέτησε στη Μέση Εκπαίδευση ως Καθηγητής των Θρησκευτικών. Στις 18 Απριλίου 1943 χειροτονήθηκε τιτουλάριος Επίσκοπος Σταυρουπόλεως. Στις 20 Ιουνίου 1952 εξελέγη Μητροπολίτης Θήρας και στις 8 Νοεμβρίου 1957 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Εκοιμήθη στο Αίγιο στις 23 Απριλίου 1978.

7. Παλαιορθόδοξος Μητροπολίτης Φιλίππων Προκόπιος (ὁ Τσακουμάκας).

Ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος ὑπὸ τοῦ Παλαιορθοδόξου Μητροπολίτου Καλαβρύτων (ὡς Τοποτηρητοῦ Κορινθίας) Γεωργίου (τοῦ Πάτση) καὶ ἐχειροτόνησεν εἰς Πρεσβύτερον τὴν Α.Ε.Θ.Α., αὐτὸν τὸν Πάππαν Ἱδρυτὴν τῆς Καινορθοδόξου Χριστιανικῆς Ὁμολογίας τοῦ Τριαδιανισμοῦ, Κ.κ. Ἰωάννην Ι΄ - Ε΄ Ἱλαρίωνα Α΄ (τὸν Σιῶκον), ὁ ὁποῖος, συμβολικῶς, ἕπεται καὶ ἐπέρχεται ὡς ὄγδοος καὶ καινός, ἤτοι, καινορθόδοξος, ἐν σχέσει καὶ ἀντιθέσει πρὸς τοὺς προηγουμένους ἑπτὰ παλαιούς, ἤτοι, παλαιορθοδόξους, ἱερατικοὺς προγόνους Αὐτοῦ.

Ο κατά κόσμον Μιχαήλ Τσακουμάκας γεννήθηκε στο χωριό Βουνό της Χίου στις 2 Ιουνίου 1939. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1963. Εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού Κορινθίας. Διάκονος χειροτονήθηκε στις 15 Απριλίου 1960 από τον Μητροπολίτη Κορινθίας Προκόπιο και Πρεσβύτερος στις 29 Αυγούστου 1965 από τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων Γεώργιο. Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Κορινθίας. Επίσης διετέλεσε Καθηγητής της Εκκλησιαστικής Σχολής Κορίνθου από το 1971 μέχρι το 1974. Στις 25 Μαΐου 1974 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου. Εκοιμήθη στη Θάσο στις 29 Ιουλίου 2017 συνεπεία καρδιακού επεισοδίου.