ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

1. ΕΝ ΠΕΡΙΛΗΨΕΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΥΠΟ ΙΔΡΥΣΙΝ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝΤΟΣ ΠΑΛΑΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩΘΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΝΗΚΟΥΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΝΗΣΙΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΗΝ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΣΙΩΚΟΝ, ΘΕΟΛΟΓΟΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΑ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΠΑΣΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ.

ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΜΕΝ, ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ, ΥΦ' ΗΜΩΝ, ΕΙΣ ΤΗΝ FACEBOOK OFFICIAL PAGE ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΜΩΝ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ΥΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η» (facebook.com/new.orthodox.triadians/?ref=pages_you_manage), ΕΙΣ ΤΑΣ 10-07-2021, ΑΝΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΔΕ, ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ΥΦ' ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΑΥΤΩΝ, ΚΑΙ ΕΝΘΑΔΕ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΚΑΙ ΟΜΩΝΥΜΟΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΑΥΤΟΥ «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η», ΕΙΣ ΤΑΣ 18-08-2021.

2. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ, ΘΕΣΦΑΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΥ ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η»

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩΘΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΝΗΚΟΥΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΝΗΣΙΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΗΝ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΣΙΩΚΟΝ, ΘΕΟΛΟΓΟΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΑ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΠΑΣΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ.

Τὸ ἐπίσημον, Ἱερόν, Θέσφατον καὶ Συμβολικόν, ἔναρθρον, τετρασύλλαβον καὶ ἑπταγράμματον, Ἑλληνικὸν Ὄνομα τῆς Καινῆς Ὀρθοδόξου (Καινορθοδόξου) Χριστιανικῆς Δογματικῆς Ὁμολογίας τοῦ Τριαδιανισμοῦ, «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η», τὸ ὁποῖον, ἡμεῖς οἱ ἴδιοι καὶ οἱ αὐτοί, ὡς Πνευματικοὶ Ἱδρυταὶ καὶ Ἐπιστημονικοὶ Ὑπεύθυνοι Αὐτῆς, θεοπνεύστως καὶ θεαρέστως ἀπεδώσαμεν εἰς Αὐτήν, διατελεῖ, τόσον ὡς Ἴδιον Ὄνομα, μετὰ τῆς ἰδίας αὐτοῦ σημασίας, ὅσον καὶ ὡς Ἀκροστίχιον Ὄγδοον Ὄνομα, ἐκ τῶν κεφαλαίων γραμμάτων τῶν κάτωθι ἐκτιθεμένων Ἑπτὰ Ἱερῶν Ἑλληνικῶν Ὀνομάτων, πάντα δὲ τὰ Ἱερὰ Μέλη Αὐτῆς, καλοῦνται ἐν συντόμῳ «Τριαδιανοὶ Ὀρθόδοξοι» ἢ «Καινορθόδοξοι» ἢ «Μετοχιανοί»:

α΄. «Ἡ»: Τὸ προτασσόμενον ἄρθρον δηλοῖ τὴν συγκεκριμένην καὶ ἀπόλυτον θεολογικήν, δογματικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν μοναδικότητα, ὅτι, δηλαδή, δὲν ὑφίστανται πολλαὶ ὀρθαὶ δογματικαί, τουτέστιν, «ὀρθόδοξοι», ἀλήθειαι καὶ πολλαὶ ὀρθόδοξοι θεολογίαι καὶ πολλαὶ ὀρθόδοξοι ἐκκλησίαι αἱ ὁποῖαι κατέχουσιν, ἑκάστη μέρος τῆς θείας ἀληθείας, διὸ καὶ πρέπει, δῆθεν, νὰ συνενωθῶσι πᾶσαι μετ' ἀλλήλων ὥστε νὰ συναπαρτίσωσι τὸ εἰς πολλὰ μέρη κατακεκερματισμένον ἕν, κατὰ τὸ παναιρετικὸν καὶ παγκακόδοξον καὶ τεκτονιστικὸν δόγμα τῆς πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν λεγομένην «θεωρίαν τῶν κλάδων», ἀλλὰ μία καὶ μόνη.

Ἐξ ἀρχῆς, λοιπόν, καθίσταται ἀρίδηλον καὶ ἀδιαμφισβήτητον ὅτι ἡ Καινορθόδοξος Χριστιανικὴ Δογματικὴ Ὁμολογία τοῦ Τριαδιανισμοῦ, ὑπὸ τὸ ὄνομα «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η», δὲν ἔχει οὐδεμίαν ἀπολύτως θεολογικήν, δογματολογικὴν καὶ ἐκκλησιολογικὴν σχέσιν καὶ κοινωνίαν, οὔτε μετὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ θρησκευτικοῦ, δηλονότι, καὶ ὁμολογιακοῦ παγκοσμίου συγκρητισμοῦ, τὸν ὁποῖον ἐπιγινώσκει καὶ καταγινώσκει ὡς αἵρεσιν καὶ παναίρεσιν, οὔτε μετὰ τοῦ γεννήτορος αὐτοῦ, τοῦ Τεκτονισμοῦ, καὶ πάντων τῶν στοῶν καὶ τῶν κλάδων αὐτοῦ, πάντα τὸν ὁποίον ἐπιγινώσκει καὶ καταγινώσκει ὡς ἄλλην γνωστὴν θρησκείαν ἀποκρυφιστικοῦ χαρακτῆρος, μετ' ἰδίας μυστειακῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς παγκοσμίου ὀργανώσεως, ὡς καὶ μετ' ἰδίας παγκοσμίου διεισδύσεως εἰς τὴν πολιτειακὴν ἐξουσίαν, ἤτοι, εἰς τὰ πολιτικὰ κόμματα καὶ τὰς κυβερνήσεις τῶν κρατῶν τῆς γῆς.

Εὐνόητον, ὅτι ὅσοι Τέκτονες ἢ Οἰκουμενισταὶ βουληθῶσι νὰ ἐνταχθῶσιν ὡς μέλη εἰς τὴν Καινορθόδοξον Χριστιανικὴν Δογματικὴν Ὁμολογίαν «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η», θὰ πρέπει, πρῶτον, νὰ ἀποποιηθῶσιν ὁπωσδήποτε τὴν οἱανδήποτε ἰδιότητα τοῦ Τέκτονος ἢ τοῦ Οἰκουμενιστοῦ καὶ ὕστερον νὰ αἰτηθῶσι τὴν ἔνταξιν αὐτῶν, ἐν πλήρει καὶ εἰλικρινεῖ μετανοίᾳ καὶ ἄνευ οὐδενὸς ὑποκρυπτομένου δόλου καὶ οὐδεμιᾶς κρυψινοίας καὶ ὑποκρίσεως.

β΄. «Μία»: Ὡς μὲν λέξις, αὐτὴ αὕτη, δηλοῖ τὴν θεολογικήν, δογματικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν ἑνότητα, ὁμοῦ δὲ μετὰ τοῦ προτασσομένου ἄρθρου «ἡ», ἤτοι, «ἡ μία», δηλοῖ ἐπιπλέον καὶ τὴν τοιαύτην, θεολογικήν, δογματολογικὴν καὶ ἐκκλησιολογικήν, μοναδικότητα, ὡς προείρηται.

γ΄. «Ἐκκλησία»: Δηλοῖ τὸ σύνολον τῶν θείων ἐκκαλουμένων, ἀδαμιαίων καὶ μεταπτωτικῶν, μυστῶν ἢ πιστῶν, τῶν τὴν αὐτὴν θείαν καὶ ὑψηλὴν κλῆσιν ἢ ἔκκλησιν ἢ πρόσκλησιν ἐχόντων πρὸς τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν καὶ εἰς τὴν μετὰ τοῦ πρὸ πλάσεως καὶ πτώσεως Ἀδὰμ καὶ ὅλως ἀπροϋποθέτως τῆς σωτηρίας αὐτοῦ καὶ τοῦ γένους αὐτοῦ ὅλου σαρκωθέντος Ἐν Τριάδι Θεοῦ, μετὰ τῶν Τριῶν, δηλονότι, προαδαμιαίων καὶ προπτωτικῶν Θεοψυχανθρώπων, διὰ τοῦ ἀδαμιαίου καὶ ἀποπτωτικοῦ Χριστοῦ Αὐτῶν Μεσίτου, ὑπὲρ φύσιν καὶ κατὰ χάριν ἕνωσιν καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς κατά χάριν θέωσιν.

Κατ' ἀκρίβειαν, ὁ ὅρος «Ἐκκλησία» ἀφορᾷ εἰς τοὺς λεγομένους «ἐκκλήτους» καὶ ἐτυμολογεῖται ἐκ τῆς τοιαύτης λέξεως, ἀναφέρεται, δηλαδή, εἰς τὰ μέλη τοῦ δευτερογενοῦς, ὡς «ψυχικοῦ» νοουμένου, ἐκκλησιαστικοῦ συνόλου, τοῦ προκύπτοντος ἐκ τῆς κανονικῆς, τουτέστιν, ἱεροκανονικῆς, διοικητικῆς ὀργανώσεως τοῦ πρωτογενοῦς, ὡς «πνευματικοῦ» νοουμένου, μυστικοῦ συνόλου, τοῦ λεγομένου «μυστείας», κατὰ δὲ συνεκδοχήν, σημαίνει ἀμφότερα, καὶ τὸ «εὐχαριστιακὸν» σῶμα τῶν μυστῶν καὶ τὸ «ἱεροκανονικὸν» σῶμα τῶν ἐκκλήτων, καὶ τὸ «μυστικὸν» καὶ τὸ «ἐκκλησιαστικὸν» σῶμα, καὶ τὴν «μυστείαν» καὶ τὴν «ἐκκλησίαν», ἐντελεχειακὴν ἐξέλιξιν τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἡ «πολιτεία», ἤτοι, τὸ τριτογενὲς καὶ ὡς «σαρκικὸν» νοούμενον πολιτειακὸν σύνολον, τὸ «πολιτειακὸν» σῶμα, τὸ «νομικὸν» σῶμα τῶν πολιτῶν, τὸ προκύπτον ἐκ τῆς νομικῆς διοικητικῆς ὀργανώσεως τοῦ πρωτογενοῦς μυστικοῦ καὶ τοῦ δευτερογενοῦς ἐκκλησιαστικοῦ συνόλου, κατὰ τὸ ἐντελεχειακὸν σχῆμα τῆς τριαδικῆς ἀντεπιδείξεως τῶν τριῶν «κατὰ πλάτος» ὑφ' ἡμῶν λεγομένων χρισμάτων, ἤτοι, τοῦ «μύστου», τοῦ «ἐκκλήτου» καὶ τοῦ «πολίτου», καὶ ἀναλόγως, τῆς «μυστείας», τῆς «ἐκκλησίας» καὶ τῆς «πολιτείας».

Διὸ καὶ ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὰ καθ' ἡμᾶς καὶ εἰς τὴν ὑφ' ἡμῶν (τῶν κεκαρμένων καὶ ἀφιερωμένων ἀναξίων δούλων τῆς Θείας Ἐνανθρωπησάσης Τριάδος καὶ τῶν κεχρισμένων καὶ καθιερωμένων ἐλαχίστων μισθωτῶν, τουτέστι, λειτουργῶν, τῆς Χάριτος Αὐτῆς καὶ τῶν βεβαπτισμένων καὶ τεθεωμένων ἀσώτων υἱῶν τῆς Δωρεᾶς Αὐτῆς), «τριμερῆ» ἵδρυσιν τῆς Καινορθοδόξου Χριστιανικῆς Δογματικῆς Ὁμολογίας «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η», κινούμεθα κατὰ πάντα ἐπιστημονικῶς, ἤτοι, ἐντελεχειακῶς, ἀντεπιδεικτικῶς καὶ τριαδολογικῶς (ὡς τῷ Τριαδιανισμῷ καὶ ἡμῖν τοῖς αὐτοῖς προσήκει, τοῖς μετὰ τὸν Τρισυπόστατον Θεοψυχάνθρωπον, τοὺς Τρεῖς, δηλονότι, Θεοψυχανθρώπους, τὸν Χριστὸν Αὐτῶν Ἰησοῦν καὶ τοὺς Ἐκείνου Ἀποστόλους τετάρτοις λογιζομένοις Ἱδρυταῖς, ἤτοι, Ἰσαποστόλοις), ἀρχόμενοι, πρῶτον, ἀπὸ τῆς μυστειακῆς «πνευματικῆς» ἱδρύσεως, ἤτοι, ἀπὸ τῆς δογματικῆς καὶ λειτουργικῆς ὀργανώσεως, ἀπὸ τῆς ἐκφράσεως, δηλονότι, τῶν θείων δογμάτων τῆς πίστεως καὶ τῆς ῥυθμίσεως τῶν θείων καὶ ἱερῶν δραμάτων τῆς λειτουργικῆς ζωῆς, ἀπὸ τῆς ἐνθησαυρίσεως, δηλαδή, τῆς θείας ἀληθείας καὶ τῆς ἀποταμιεύσεως τῆς θείας χάριτος, προχωροῦντες, δεύτερον, εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν «ψυχικὴν» ἵδρυσιν, ἤτοι, εἰς τὴν κανονικήν, τὴν ἱεροκανονικὴν ὀργάνωσιν, εἰς τὴν θέσπισιν, δηλονότι, τῶν ἱερῶν κανόνων τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως καὶ τῆς ἐν γένει ἠθικῆς διαγωγῆς τῶν μελῶν τῆς ἐκκλησίας, καὶ καταλήγοντες, τρίτον, εἰς τὴν πολιτειακὴν «σαρκικὴν» ἵδρυσιν, ἤτοι, εἰς τὴν νομικὴν ὀργάνωσιν, εἰς τὴν ἐπίκτησιν, δηλονότι, τῆς νομικῆς προσωπικότητος καὶ τὴν ἀναγνώρισιν ἐκ μέρους τῆς εὐνομουμένης πολιτείας.

Καὶ ἡ μὲν «μυστεία» καὶ ἡ ἰδιότης τοῦ «μύστου» ἀναλογεῖ εἰς τὴν θείαν φύσιν τοῦ Τρισυποστάτου Θεοψυχανθρώπου (ἤτοι, τοῦ τριαδικῶς καὶ ὅλως, πρό τε πλάσεως καὶ πτώσεως Ἀδὰμ καὶ ἀπροϋποθέτως τῆς σωτηρίας αὐτοῦ καὶ τοῦ γένους αὐτοῦ, ἐνανθρωπήσαντος Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὡς τὸ Καινορθόδοξον Δόγμα, δι' ἡμῶν καὶ ἐν τῷ Δογματικῷ Τόμῳ ἡμῶν, τρανῶς καταπέδειξε), διὸ καὶ νοεῖται ἐπὶ τὸ πνευματικώτερον, ἡ δὲ «ἐκκλησία» καὶ ἡ ἰδιότης τοῦ «ἐκκλήτου», εἰς τὴν ψυχικὴν φύσιν Αὐτοῦ, νοουμένη ἐπὶ τὸ ψυχικώτερον, ἡ δὲ «πολιτεία» καὶ ἡ ἰδιότης τοῦ «πολίτου», εἰς τὴν σωματικὴν φύσιν τοῦ Αὐτοῦ, νοουμένη ἐπὶ τὸ σαρκικώτερον, ὅπως δὲ καὶ αἱ τρεῖς αὗται φύσεις, καὶ ἡ θεία καὶ ἡ ψυχικὴ καὶ ἡ σωματική, ἑνοῦνται διακριτῶς καὶ ἀσυγχύτως εἰς τὴν μίαν καὶ τὴν αὐτὴν θείαν ὑπόστασιν (πρόσωπον) ἑκάστου τῶν Τριῶν Θεοψυχανθρώπου, οὕτω καὶ αἱ τρεῖς αὗται ἐξουσίαι, ἡ μυστειακή, ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἡ πολιτειακή, ἑνοῦνται διακριτῶς καὶ ἀσυγχύτως εἰς τὸν Τρισυπόστατον Θεοψυχάνθρωπον καὶ ἀνήκουσι πρωταρχικῶς εἰς Αὐτόν, δευτερευόντως δὲ καὶ εἰς τὸν Χριστὸν Αὐτοῦ Ἰησοῦν καὶ εἰς τοὺς Ἀποστόλους Ἐκείνου, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς ἔχοντας τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν Ἱερεῖς, κατ' ἐξοχὴν δέ, εἰς τοὺς ἔχοντας τὸν ἱερατικὸν τίτλον καὶ τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιερέως, ἤτοι, εἰς τοὺς Ἐπισκόπους, δεδομένης δὲ τῆς συστρόφου καὶ τῆς ἀναστρόφου ἐντελεχειακῆς κινήσεως, εἴτε, συστρόφως, ἐκ τῆς ἀρχετύπου μυστείας, διὰ τῆς ἐκτύπου ἐκκλησίας, εἰς τὴν ἀντίτυπον πολιτείαν, εἴτε ἀναστρόφως, ἐκ τῆς ἀντιτύπου πολιτείας, διὰ τῆς ἐκτύπου ἐκκλησίας, εἰς τὴν ἀρχέτυπον μυστείαν, καὶ οἱ μυστειακοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες δύνανται νὰ καθιστῶνται καὶ πολιτειακοὶ ἄρχοντες, ἐν τῷ συστρόφῳ σχήματι τοῦ λεγομένου «παποκαισαρισμοῦ», ἀλλὰ καὶ οἱ πολιτειακοὶ ἄρχοντες, καὶ ἐκκλησιαστικοὶ καὶ μυστειακοί, ἐν τῷ ἀναστρόφῳ σχήματι τοῦ λεγομένου «καισαροπαπισμοῦ», πλήν, πάντες πάντοτε διακρίνοντες καὶ μηδέποτε συγχέοντες τὰς τρεῖς τοιαύτας, εἰς τὸ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πρόσωπον αὐτῶν, ὑποστατικῶς, διακριτῶς καὶ ἀσυγχύτως ἡνωμένας ἐξουσίας.

Τοῦτο ὀρθοδόξως φρονεῖ καὶ ὀρθῶς δογματίζει τὸ ὑφ' ἡμῶν Καινορθόδοξον Δόγμα, ἀποκαθιστῶν καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου τὴν ὀρθοδοξίαν, οἱ δὲ ἐπ' ὀνόματι τῶν Ἀποστόλων φερόμενοι ἱεροὶ κανόνες τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος, συνιστῶσι μὲν ὀρθοδόξως τὴν εἰς ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πρόσωπον, κατ' ἐξοχὴν τοῦ ἐπισκόπου, ὑποστατικὴν ἕνωσιν τῶν δύο πρώτων ἐξουσιῶν, τῆς μυστειακῆς καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς (41ος ἀποστολικὸς κανών), ἀλλ' αἱρετικῶς καὶ κακοδόξως, ἐξαιροῦσι καὶ δὲν ἐπιτρέπουσι τὴν εἰς τὴν τοιαύτην ὑποστατικὴν ἕνωσιν ὀφειλομένην καὶ ἀνεξαίρετον συμμετοχὴν καὶ τῆς τρίτης, τῆς πολιτειακής ἐξουσίας (6ος, 81ος καὶ 83ος ἀποστολικοὶ κανόνες), προσβάλλοντες, οὕτω, δογματολογικῶς, τὴν εἰς τὸ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ θεῖον πρόσωπον καὶ κατὰ τὸν διάφορον καὶ εἰς ἕκαστον τῶν τριῶν θείων προσώπων ἀναλογοῦντα ὑποστατικὸν τρόπον, πρό τε πλάσεως καὶ πτώσεως Ἀδὰμ καὶ ὅλως ἀπροϋποθέτως τῆς ἀδαμιαίας σωτηρίας (ὅπως ἀπέδειξε δι' ἡμῶν καὶ ὀρθοτομεῖ τὸ ὑφ' ἡμῶν Καινορθόδοξον Δόγμα), γενομένην ὑποστατικὴν ἕνωσιν τῶν τριῶν τοιούτων φύσεων καὶ ἐξαιροῦντες ἐξ αὐτῆς τὴν τρίτην, σωματικὴν φύσιν, καὶ οὕτως, ὑπολαμβάνοντες τοὺς καθ' ἡμᾶς καὶ κατὰ τὸ ὑφ' ἡμᾶς ὄντως καὶ ἀκραιφνῶς ὀρθόδοξον Καινορθόδοξον Δόγμα Τρεῖς Προαδαμιαίους Θεοψυχανθρώπους «ὡσεὶ ἀσωμάτους», ἄνευ τῆς σωματικῆς φύσεως.

Παιδαγωγικῶς, προφανῶς, κρίνοντες, ἐν προκειμένῳ, οἱ συντάκται τῶν ἐν λόγῳ, «ἀποστολικῶν» λεγομένων, κανόνων καὶ προβλέποντες, τόσον τὴν δεσποτικὴν ἐκτροπὴν καὶ αὐθαιρεσίαν τῶν ἐπισκόπων, εἰς περίπτωσιν κατὰ τὴν ὁποίαν εἶχον καὶ ἤσκουν καὶ τὴν τρίτην, πολιτειακήν, ἐξουσίαν, εἰς τὰ πλαίσια τοῦ συστρόφου ἐντελεχειακοῦ σχήματος τοῦ παποκαισαρισμοῦ, ὅσον καὶ τὴν ἀπειλουμένην ὑποταγὴν τῆς ἐκκλησίας εἰς τὴν πολιτείαν καὶ τὴν ἐκκοσμίκευσιν αὐτῆς, κατὰ τὸ ἀνάστροφον ἐντελεχειακὸν σχῆμα τοῦ καισαροπαπισμοῦ, προετίμησαν μᾶλλον τὸ «πεσεῖν εἰς αἵρεσιν», προκειμένου νὰ προλάβωσι τὰ χείρονα, κατὰ τὸ παροιμιῶδες, «τὸ μὴ χεῖρον βέλτιστον», πλήν, ὅμως, προσέβαλον τὸ ὀρθὸν δόγμα.

Ἐν προκειμένῳ, συνεπῶς, ἐδικαιώθη δογματολογικῶς ὑφ' ἡμῶν καὶ ὑπὸ τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ ὁ κατὰ τὰ ἄλλα ὑφ' ἡμῶν καὶ τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος ἡμῶν καταδικασθεὶς ὡς παναιρετικὸς καὶ παγκακόδοξος Δυτικὸς Χριστιανισμός, ἤτοι, ὁ λεγόμενος «Ῥωμαιοκαθολικισμός», ὡς καὶ ὁ ἀρχηγὸς αὐτοῦ, ὁ λεγόμενος καὶ φερόμενος ὡς «Πάπας τῆς Ῥώμης», ὁ προβὰς εἰς τὴν ἐπίκτησιν καὶ τῆς τρίτης, τῆς πολιτειακῆς, δηλονότι, ἐξουσίας.

Ἡμεῖς δέ, ἐκζητοῦντες καὶ ἐξευρίσκοντες μίαν πρακτικὴν συμβιβαστικὴν λύσιν, παραλλήλως πρὸς τὴν ὑφ' ἡμῶν τῶν αὐτῶν ἵδρυσιν καὶ ὀργάνωσιν τῆς μυστείας καὶ τῆς ἐκκλησίας τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος, τῆς συνεκδοχικῶς καὶ ἐν μιᾷ λέξει καλουμένης «ἐκκλησίας», θὰ προβῶμεν καὶ εἰς τὴν ἵδρυσιν καὶ ὀργάνωσιν τοῦ πολιτικοῦ ὀργανισμοῦ Αὐτοῦ, πλήν, ὁρίζοντες ὡς πρόεδρον τοῦ κόμματος ἐκ τῶν τῆς κατωτάτης γενικῆς ἱερωσύνης τοῦ χρίσματος καινορθοδόξων πιστῶν, τῶν κοινῶς λεγομένων «λαϊκῶν», καὶ μὴ ἀναλαμβάνοντες ἡμεῖς οἱ ἴδιοι καὶ οἱ αὐτοὶ τὴν προεδρίαν αὐτοῦ, ἀλλ' ἔχοντες μόνον τὴν γενικὴν αὐτοῦ ἐπίβλεψιν καὶ τὴν ἀνωτάτην ἐποπτείαν.

Ἀποβλέπομεν, ἐν ἄλλοις λόγοις, εἰς τὴν παράλληλον ὕπαρξιν καὶ λειτουργίαν καὶ εἰς τὴν «διάκρισιν τῶν ῥόλων» δύο ἀνωτέρων ὀργάνων τοῦ ὑπὸ ἵδρυσιν πολιτικοῦ τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος ἡμῶν κόμματος, τοῦ μὲν ἀνωτάτου καὶ λεγομένου «Ἐποπτικοῦ Συμβουλίου», τὸ ὁποῖον θὰ ἀσκεῖ τὴν ἀνωτάτην ἐποπτείαν τοῦ κόμματος καὶ θὰ ταυτίζεται πρὸς τὴν Ἱερὰν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος ἡμῶν Σύνοδον, τοῦ δὲ ἀνωτέρου καὶ λεγομένου «Διοικητικοῦ Συμβουλίου», τὸ ὁποῖον θὰ ἀσκεῖ τὴν διοίκησιν τοῦ κόμματος, κατὰ πάντα τὰ ὑπὸ τοῦ καταστατικοῦ αὐτοῦ χάρτου ὁριζόμενα.

Προδηλοῦμεν δὲ ὧδε καὶ τὸ ὑφ' ἡμῶν παραχθὲν καὶ διὰ πρώτην φορὰν εἰσαχθὲν εἰς τὸν ἑλληνικὸν λόγον καὶ δοθὲν εἰς τὸ κόμμα τοῦτο ὄνομα, τὸ πεπνυμένον καὶ συμβολικόν, τρισύλλαβον καὶ ἑπταγράμματον ἑλληνικὸν ὄνομα αὐτοῦ «Δ Ι Κ Α Π Π Α», προφερόμενον ὡς «δίκαππα» καί, ὡς μὲν ἰδία λέξις, σημαῖνον τὸ διπλοῦν, τὸ κανονικὸν ὁμοῦ καὶ τὸ ἀντεστραμμένον, γράμμα «κάππα», τὸ «ꓘꓗ», τὸ σχηματίζον τὸν ἑξάκτινον ἀστέρα καὶ ὑποδηλοῦν σημειογραφικῶς τὴν περίφρασιν «Καινορθόδοξοι Καινοδημοκράται», ὡς δὲ ἀκροστίχιος λέξις, προκύπτον ὡς ὄγδοον ὄνομα ἐκ τῶν κεφαλαίων γραμμάτων τῶν κάτωθι δηλουμένων ἑπτὰ ἑλληνικῶν ὀνομάτων καὶ σημαῖνον τὰ ἑξῆς:

Δημοκρατικὸν

Ἵδρυμα (: Κόμμα)

Καινῆς (: Νέας)

Ἀδούλου (: 1. Ὁ ἀδούλωτος. 2. Ὁ μὴ ἔχων ἢ ποιῶν δούλους.)

Πολιτικῆς

Πολιτειακῆς

Ἀρχῆς (: 1. Ἐξουσιαστικὴ ἀρχή. 2. Χρονικὴ ἀρχή.)

Καὶ δεδομένης τῆς ὑπὸ τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ ἐν τῷ ἱδρυτικῷ Αὐτοῦ «Μεγάλῳ Παππικῷ Δογματικῷ Καὶ Κανονικῷ Τόμῳ» ἡμῶν θεολογικῆς καὶ ἀνθρωπολογικῆς δικαιώσεως καὶ φυσικῆς καὶ ἠθικῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ὁμοφυλοφιλίας (καὶ κατ' ἐξοχὴν τῆς ἀνδρικῆς), τονίζομεν καὶ ἐπισημαίνομεν ὅτι τόσον «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η», ὅσον καὶ τὸ «Δ Ι Κ Α Π Π Α», θὰ ἔχουσι συλλήβδην, ἀπ' αὐτῆς ταύτης τῆς ἱδρύσεως αὐτῶν, ἀντιρατσιστικόν, ὁμολογιακὸν καὶ κομματικόν, χαρακτῆρα, δεχόμενα καὶ τιμῶντα καὶ διακονοῦντα καὶ ὑποστηρίζοντα πάντα ἄνθρωπον, εἴτε ὁμοφυλόφιλον, εἴτε ἑτεροφυλόφιλον, ὡς καὶ πάντα τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, τὸ δὲ «Δ Ι Κ Α Π Π Α», παρὰ τὸν ἴδιον καὶ σαφῆ «καινορθόδοξον» θρησκευτικὸν καὶ ὁμολογιακὸν αὐτοῦ χρωματισμόν, θὰ πρεσβεύει τὴν θρησκευτικὴν οὐδετερότητα τῆς δημοκρατικῆς πολιτείας, ὑπερασπιζόμενον πάντα τὰ δημοκρατικὰ ἰδεώδη καὶ ἐξασφαλίζον τὸν γνήσιον καὶ ἀμερόληπτον δημοκρατικὸν χαρακτῆρα τῆς πολιτείας.

Εὐνόητον, ὅτι προκειμένου νὰ καταστῇ τις πολιτικὸν μέλος ἢ κομματικὸν στέλεχος τοῦ ὑπὸ ἵδρυσιν ΔΙΚΑΠΠΑ θὰ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ διατελῇ πρωτίστως «Τριαδιανὸς Ὀρθόδοξος» ἢ «Καινορθόδοξος» ἢ «Μετοχιανός», ἱερόν, δηλαδή, μέλος τῆς ὑπὸ ἵδρυσιν ΜΕΤΟΧΗΣ, οἱ δὲ ψηφοφόροι τοῦ κόμματος θὰ εἶναι σαφῶς ἀνεξάρτητοι θρησκευτικῶν καὶ ὁμολογιακῶν χρωματισμῶν. Πᾶς πολίτης ὁ ὁποῖος θὰ συμφωνεῖ μετὰ τῆς δημοκρατικῆς πολιτικῆς θεωρίας καὶ πράξεως τοῦ ΔΙΚΑΠΠΑ θὰ δύναται, ἀσφαλῶς, νὰ εἶναι ψηφοφόρος αὐτοῦ, ἀσχέτως θρησκεύματος ἢ δογματικῆς ὁμολογίας.

δ΄. «Τριαδιανῶν»: Δηλοῖ τοὺς πιστοὺς ἢ μύστας ἢ μετόχους τοῦ πρώτου καὶ κορυφαίου ὀρθοῦ δόγματος τῆς Θείας ἐν Μονάδι Τριάδος καὶ ἐν Τριάδι Μονάδος καὶ τῆς Θείας Τριαδικῆς καὶ Προαδαμιαίας Ἐνανθρωπήσεως, πρό τε πλάσεως καὶ πτώσεως Ἀδὰμ καὶ ὅλως ἀπροϋποθέτως τῆς σωτηρίας αὐτοῦ καὶ τοῦ γένους αὐτοῦ, ἐκ τοῦ ὁποίου πρωταρχικοῦ καὶ τριαδικοῦ θείου δόγματος ἀπορρέει καθοδικῶς, τουτέστι, «κατέρχεται», πᾶσα ἡ τριαδολογία τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ πᾶσα ἡ ὀρθοδοξία.

ε΄. «Ὀρθοδόξων»: Ἀκολουθεῖ νομοτελειακῶς μετὰ τὸ ὄνομα «Τριαδιανῶν», καί, μόνον ὑπὸ τὴν τοιαύτην εἰδικὴν ὀρθὴν δογματικὴν προϋπόθεσιν καὶ διαπίστωσιν, τῆς ὀρθῆς, δηλαδή, τριαδολογικής πίστεως, δηλοῖ, ἐν γένει, τὴν μετοχὴν παντὸς ὀρθοῦ δόγματος τῆς θείας ἀληθείας. Ἐν ἄλλοις λόγοις, οὐδεὶς ἐπονομάζεται «Ὀρθόδοξος», ἐάν, πρῶτον, δὲν ὀνομασθῇ «Τριαδιανός», ἄνευ, δηλαδή, τῆς πρωτορθοδόξου πίστεως εἰς τὸ πρωτοκορυφαῖον τριαδολογικὸν δόγμα τῆς Θείας Ἐνανθρωπησάσης Τριάδος.

στ΄. «Χριστῶν»: Ἀκολουθεῖ νομοτελειακῶς μετὰ τὸ ὄνομα «Ὀρθοδόξων», καί, μόνον ὑπὸ τὴν τοιαύτην γενικὴν ὀρθὴν δογματικὴν προϋπόθεσιν καὶ διαπίστωσιν, τῆς ἐν γένει, δηλαδή, μετοχῆς παντὸς ὀρθοῦ δόγματος τῆς θείας ἀληθείας, δηλοῖ τὴν διὰ τῆς χρίσεως μετοχὴν τῆς καθιερωτικῆς θείας χάριτος, δεδομένου ὅτι τὸ μυστήριον τοῦ χρίσματος εἶναι τὸ πρῶτον ἐκ τῶν κατ' ἐξοχὴν λεγομένων «μυστηρίων», τουτέστι, τῶν ἀνωτέρων μυστηρίων, ἐν διακρίσει πρὸς τὰ λεγόμενα «μυστηριοειδῆ», τουτέστι, τὰ κατώτερα μυστήρια, τὰ γνωστὰ καὶ ὡς «μυστηριακαὶ τελεταί», διὰ τοῦ ὁποίου καθίσταται διὰ πρώτην φορὰν εἰς ἀνώτερον μυστηριακὸν ἐπίπεδον μεθεκτὴ ἡ θεία ἁγιαστική, φωτιστικὴ καὶ καθαρτικὴ ὁμοῦ χάρις, εἰς τὸ εἶδος τῆς λεγομένης «θείας καθιερώσεως», τῆς ἐπιλεγομένης καὶ «θείας μισθωτείας», ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν δογματικήν πλάνην τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ (καὶ ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν), ὁ ὁποῖος ἐπιθέτει καὶ ἐπιτελεῖ πρωθυστέρως τὸ σαφῶς κατώτερον χρῖσμα τῆς «θείας καθιερώσεως» ἢ «θείας μισθωτείας» (ἤτοι, τὸ χρισματικὸν εἶδος τοῦ μυρελαίου, ἓν ἐκ τῶν ἕξ, ἐν συνόλῳ, κατωτέρων καὶ ἀνωτέρων, ἀλλεπαλλήλων χρισματικῶν εἰδῶν τῆς «θείας καθιερώσεως» ἢ «θείας μισθωτείας», τὰ ὁποῖα πρῶτοι ἡμεῖς ὁρίζομεν ἐπακριβῶς ὡς ἓξ τὸν ἀριθμὸν ἐν τῷ Δογματικῷ ἡμῶν Τόμῳ), μετὰ τὸ σαφῶς ἀνώτερον βάπτισμα τῆς «θείας υἱοθεσίας» καὶ οὐχὶ πρὸ αὐτοῦ, ὅπως ὀφείλει.

Τρία, σημειωτέον, εἶναι τὰ στάδια τῆς πνευματικῆς ἐκ θεοῦ γεννήσεως, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «ἀναγεννήσεως» τοῦ πιστοῦ, ἀνάλογα πρὸς τὰ στάδια τῆς φυσικῆς γεννήσεως αὐτοῦ, δεδομένου ὅτι ἀμφότεραι αἱ γεννήσεις αὗται ἐπιγινώσκονται ὡς συνδυαστικαί, ἤτοι, «τεκνογονικαί», ἡ μὲν φυσική, ἀνὰ μέσον τοῦ κατὰ φύσιν γεννῶντος πατρὸς καὶ τῆς κατὰ φύσιν τικτούσης μητρός, ἡ δὲ πνευματική, μεταξὺ τοῦ κατὰ χάριν γεννῶντος πατρός, τοῦ ὅλου, ἐν προκειμένῳ, τριαδικοῦ θεοῦ, καὶ τῶν τριῶν θείων ὑποστάσεων, καὶ οὐχὶ μόνον τοῦ θεοῦ πατρὸς (δεδομένου ὅτι πρόκειται δι' «οἰκονομικὴν» πνευματικὴν γέννησιν καὶ ὅτι πᾶσαι αἱ «οἰκονομικαὶ» θεῖαι ἐνέργειαι εἶναι κοιναὶ μεταξὺ τῶν τριῶν θείων ὑποστάσεων), καὶ τῆς κατὰ χάριν τικτούσης μητρός, τῆς ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὁρίζεται ὡς ὁ νοητὸς μυστικὸς χῶρος δράσεως τῶν θείων ἀκτίστων, «οἰκονομικῶν» λεγομένων, ἐνεργειῶν, εἰς τὰ πλαίσια τῆς λεγομένης «θείας οἰκονομίας», τῆς σχέσεως, δηλαδή, μεταξὺ τοῦ ἀκτίστου τριαδικοῦ θεοῦ, ὡς δημιουργοῦ, καὶ τῆς κτίσεως αὐτοῦ, ὡς θείας δημιουργίας.

Τὰ τρία τοιαύτα καὶ κοινὰ μετ' ἀμφοτέρων τῶν γεννήσεων στάδια, μεταξὺ τῆς φυσικῆς («κατὰ φύσιν») καὶ τῆς πνευματικῆς («κατὰ χάριν»), εἶναι ἡ σύλληψις, ἡ κύησις καὶ ἡ γέννησις, ὁ δὲ συνδυαστικός, τουτέστι, «τεκνογονικός», χαρακτὴρ τῆς ἐκ θεοῦ πνευματικῆς γεννήσεως τοῦ πιστοῦ δηλοῖ ὅτι αὕτη δὲν δύναται νὰ πραγματοποιηθῇ ἐκτὸς ἀλλὰ μόνον ἐντὸς τοῦ τοιούτου νοητοῦ καὶ μυστικοῦ μητρικοῦ χώρου τῆς ἐκκλησίας.

Εἰς τὰ πλαίσια τῆς θείας καὶ πνευματικῆς κατὰ χάριν τεκνογονίας τοῦ πιστοῦ, ἀνὰ μέσον τοῦ τριαδικοῦ θεοῦ καὶ τῆς ἐκκλησίας αὐτοῦ, ἤτοι, τῆς ἐκ θεοῦ πνευματικῆς γεννήσεως καὶ τῆς ἐξ ἐκκλησίας πνευματικῆς τέξεως τοῦ πιστοῦ, καὶ τὰ τρία ταῦτα στάδια ὁμοῦ, καὶ ἡ πνευματικὴ σύλληψις καὶ ἡ πνευματικὴ κύησις καὶ ἡ πνευματικὴ γέννησις, ἐπιγινώσκονται τριαδικῶς, δηλαδή, κατὰ τρεῖς τρόπους ἀντιλήψεως, καὶ κατ' ἀφῃρημένον καὶ κατὰ διακεκριμένον καὶ κατὰ συγκεκριμένον ἀντιληπτικὸν τρόπον, ἢ εἰς τρεῖς ὁμοκέντρους κύκλους, ὡς ἑξῆς:

1. Πέριξ ὁμόκεντρος κύκλος: Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, γενικώτερα.

Ἀφῃρημένη ἀντίληψις: Πνευματικὴ σύλληψις, κύησις καὶ γέννησις τοῦ πιστοῦ «ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ»: Θεία Ἀφιέρωσις, Θεία Καθιέρωσις καὶ Θέωσις «ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ»: Θεία Δουλεία, Θεία Μισθωτεία καὶ Θεία Υἱοθεσία «ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ».

2. Ἐντὸς ὁμόκεντρος κύκλος: Ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ, εἰδικώτερα.

Διακεκριμένη ἀντίληψις: Πνευματικὴ σύλληψις, κύησις καὶ γέννησις τοῦ πιστοῦ «ἐν τῷ ναῷ»: Περιττοτομία − Ὑπαπαντή, Χρῖσμα καὶ Βάπτισμα «ἐν τῷ ναῷ».

3. Ἔνδον ὁμόκεντρος κύκλος: Ἡ Κολυμβήθρα τοῦ Θεοῦ, εἰδικώτατα.

Συγκεκριμένη ἀντίληψις: Πνευματικὴ σύλληψις (εἴσοδος εἰς μήτραν), κύησις (πρόοδος ἐν μήτρᾳ) καὶ γέννησις (ἔξοδος ἐκ μήτρας) τοῦ πιστοῦ «εἰς τὴν κολυμβήθραν, ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ καὶ ἐκ τῆς κολυμβήθρας»: Κατάδυσις (εἴσοδος εἰς ὕδωρ), Ἔνδυσις (πρόοδος ἐν ὕδατι) καὶ Ἀνάδυσις (ἔξοδος ἐξ ὕδατος) «εἰς τὴν κολυμβήθραν, ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ καὶ ἐκ τῆς κολυμβήθρας».

Τοῦτο σημαίνει ὅτι τὸ Βάπτισμα (Γέννησις, Ἀνάδυσις, Υἱοθεσία, Θέωσις), ὡς ἀνώτερον μυστήριον, ἐμπεριέχει ἐν Αὐτῷ καὶ ὑπερβαίνει καθ' Ἑαυτὸ καὶ τὸ κατώτερον Χρῖσμα (Κύησιν, Ἔνδυσιν, Μισθωτείαν, Καθιέρωσιν) καὶ τὴν κατωτάτην Περιττοτομίαν − Ὑπαπαντὴν (Σύλληψιν, Κατάδυσιν, Δουλείαν, Ἀφιέρωσιν).

4. Κέντρον ὁμοκέντρων κύκλων: Ἡ Θεία Χάρις.

Ὡς «πνευματικὴ σύλληψις» ὁρίζεται ἡ μέθεξις τῆς ἁγιαστικῆς, φωτιστικῆς καὶ καθαρτικῆς θείας ἀφιερωτικῆς χάριτος, ἡ ὁποία ἐπιγινώσκεται ὡς κατώτερον μυστήριον ἢ μυστηριακὴ τελετὴ ἢ μυστηριοειδές, λεγομένον «θεία ἀφιέρωσις», ἐπιλεγόμενον καὶ «θεία δουλεία» καὶ διακρινόμενον εἰς δύο ὑποείδη, ἀφ' ἑνὸς μέν, εἰς τὴν εἰς αὐτὸν τοῦτον τὸν θεὸν ἀφιέρωσιν, ἡ ὁποία τελεῖται πρώτη, κατὰ τὴν ὀγδόην ἡμέραν μετὰ τὴν φυσικὴν γέννησιν τοῦ παιδίου, διὰ τῆς τελετῆς τῆς ὑφ' ἡμῶν λεγομένης «περιττοτομίας», καὶ ἀντιστοιχεῖ εἰς τὸ πρῶτον φυσικὸν συλληπτικὸν ὑποστάδιον τῆς κυρίως καὶ κατ' ἐξοχὴν λεγομένης «συλλήψεως», ἀφ' ἑτέρου δέ, εἰς τὴν εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ ἀφιέρωσιν, ἡ ὁποία τελεῖται δευτέρα, κατὰ τὴν τεσσαρακοστὴν ἡμέραν μετὰ τὴν φυσικὴν γέννησιν τοῦ παιδίου, διὰ τῆς τελετῆς τῆς λεγομένης «ὑπαπαντῆς», καὶ ἀντιστοιχεῖ εἰς τὸ δεύτερον φυσικὸν συλληπτικὸν ὑποστάδιον τῆς λεγομένης «ἐμφυτεύσεως» ἢ «κατασκηνώσεως».

Οὕτως ἀκριβῶς, καὶ ὡς «ἐμφύτευσιν» καὶ ὡς «κατασκήνωσιν», καὶ ἀναλόγως πρὸς τὸ τοιοῦτον φυσικὸν συλληπτικὸν ὑποστάδιον τῆς «ἐμφυτεύσεως» ἢ «κατασκηνώσεως», ὠνόμασε καὶ ὁ ἱερὸς ψαλμῳδὸς εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην τὴν ἀφιέρωσιν καὶ τὴν φοίτησιν τοῦ πιστοῦ εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ, λέγων: «Πεφυτευμένοι ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσουσιν». Ἔτι λέγων: «Κύριε, τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου; Ἢ τίς κατασκηνώσει ἐν ὄρει ἁγίῳ σου»; Καὶ προσέτι λέγων: «Μακάριος ὃν ἐξελέξω καὶ προσελάβου, κατασκηνώσει ἐν ταῖς αὐλαῖς σου, πλησθησόμεθα ἐν τοῖς ἀγαθοῖς τοῦ οἴκου σου, ἅγιος ὁ ναός σου, θαυμαστὸς ἐν δικαιοσύνῃ».

Ἡ ὑφ' ἡμῶν λεγομένη «περιττοτομία» εἶναι συγχρόνως καὶ ἁγιαστικὴ καὶ φωτιστικὴ καὶ καθαρτική, εἰς αὐτὸν τὸν θεὸν ἀφιερωτική, μυστηριακὴ τελετὴ (κατώτερον μυστήριον ἢ μυστηριοειδὲς) κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ πιστὸς περιτέμνει καὶ ἀποκόπτει καὶ ἀφαιρεῖ ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ σώματος αὐτοῦ καὶ ἀφιεροῖ ἓν «περιττὸν» μέρος, τὸ ὁποῖον, γενικῶς, δὲν χρησιμεύει εἰς τὸ ἀνθρώπινον σῶμα, διὸ καὶ δύναται νὰ περιτμηθῇ καὶ νὰ ἀποκοπῇ καὶ νὰ ἀφαιρεθῇ καὶ νὰ ἀφιερωθῇ, ἀναλόγως δὲ πρὸς τὸ τοιοῦτον, περιτεμνόμενον καὶ ἀφιερούμενον, ἴδιον περιττόν μέρος, ὑποδιακρίνεται εἰς τρία εἴδη:

1. Εἰς τὴν πεοτομίαν, τὴν κατ' ἐξοχὴν λεγομένην «περιτομήν», ἤτοι, εἰς τὴν ἀποκοπὴν τῆς περιττῆς ἀκροβυστίας τοῦ ἀνδρικοῦ πέους, ἡ ὁποία ἐτελεῖτο εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, καταργηθεῖσα ἐν τῇ Καινῇ, εὐλόγως, ὡς εἰδεχθής, βδελυκτὴ καὶ βάρβαρος πρᾶξις.

2. Εἰς τὴν τριχοτομίαν, τὴν λεγομένην «τριχοκουρίαν» ἢ «κουράν», ἡ ὁποία, ὡς άφιερωτικὴ εἰς θεὸν πρᾶξις καὶ εἶδος περιττοτομίας, ἀναφέρεται, πρῶτον, εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην, χαρακτηρίζουσα τοὺς λεγομένους «Ναζιραίους», διετηρήθη δὲ ὡς τοιαύτη καὶ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, πλήν, μὴ ὀρθοδόξως κατανοηθεῖσα καὶ μὴ κατ' ὀρθὴν τάξιν τελουμένη ὑπὸ τοῦ μωροκακοδόξου καὶ ψευδορθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος, τὸ ὁποῖον ἐπιτελεῖ καὶ ταύτην πρωθυστέρως καὶ μάλιστα δὶς πρωθυστέρως, ὡς ἐσχάτην τελετουργικὴν πρᾶξιν, καὶ μετὰ τὸ βάπτισμα τῆς θείας υἱοθεσίας καὶ μετὰ τὸ χρῖσμα τῆς θείας μισθωτείας, κατὰ τὴν ὀγδόην μετ' ἀμφότερα ἡμέραν, ἐν ᾧ, κατ' ἀλήθειαν, πρόκειται διὰ τὴν πρωτίστην, εἰς θεὸν ἀφιερωτικήν, τελετουργικὴν πρᾶξιν, τὴν περιττοτομίαν τῆς θείας δουλείας, ἡ ὁποία τελεῖται πρώτη πρώτη, πρὸ τοῦ χρίσματος καὶ τοῦ βαπτίσματος, κατὰ τὴν ὀγδόην μετὰ τὴν φυσικὴν γέννησιν τοῦ παιδίου ἡμέραν.

3. Εἰς τὴν ὑφ' ἡμῶν καὶ ἐν τῷ Δογματικῷ Τόμῳ ἡμῶν καὶ εἰς τὸ Καινορθόδοξον Δόγμα ἡμῶν εἰσαχθεῖσαν ὀνυχοτομίαν, εἰς περίπτωσιν κατὰ τὴν ὁποίαν ἀδυνατεῖ ἡ τέλεσις τῆς τριχοτομίας ἢ τριχοκουρίας ἢ κουρᾶς.

Ὅθεν, ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ, κατηργήθη μὲν ἡ ἰουδαϊκὴ περιτομὴ τῆς ἀκροβυστίας, ὡς εἰδεχθὲς εἶδος περιττοτομίας, ἀλλὰ δὲν κατηργήθη, ἀσφαλῶς, ἡ ἐν γένει περιττοτομία, ἐξακολουθοῦσα, τοῦ λοιποῦ, ὑπὸ τὸ δεκτὸν εἶδος τῆς τριχοτομίας ἢ τριχοκουρίας ἢ κουρᾶς (ἢ τῆς ὑφ' ἡμῶν ὀνυχοτομίας), διότι αὕτη δὲν δύναται νὰ καταργηθῇ, ὡς πρωτίστη καὶ βασικὴ καὶ εἰσαγωγικὴ εἰς τὸ μυστικὸν σῶμα τῆς ἐκκλησίας καὶ κατωτέρα πασῶν μυστηριακὴ τελετὴ ἢ κατώτερον πάντων μυστήριον ἢ «μυστηριοειδές», διὰ τοῦ ὁποίου παρέχεται ὁμοῦ και ἡ ἁγιαστικὴ καὶ ἡ φωτιστικὴ καὶ ἡ καθαρτικὴ χάρις τῆς εἰς θεὸν θείας ἀφιερώσεως ἢ θείας δουλείας, ἡ μὲν ἁγιαστικὴ θεία χάρις, νοουμένη ἀλληγορικῶς, ὡς ἀποκοπὴ ἀπὸ τοῦ κόσμου καὶ εἰς θεὸν ἀφιέρωσις τοῦ ὅλου ψυχοσωματικοῦ ἀνθρώπου, καὶ συνεκδοχικῶς, διὰ τῆς ἀποκοπῆς καὶ τῆς εἰς θεὸν ἀφιερώσεως τοῦ περιττοῦ μέρους ἐκ τοῦ ἰδίου σώματος αὐτοῦ, ἡ δὲ καθαρτικὴ θεία χάρις, νοουμένη ἀλληγορικῶς, ὡς ἀποκοπὴ καὶ ἀπομάκρυνσις τῶν «περιττῶν», τουτέστιν, «ἐπιβλαβῶν», παθῶν ἀπὸ τοῦ οὕτως ἀφιερουμένου πιστοῦ.

Μετὰ τὸ πρῶτον διμερὲς στάδιον τῆς πνευματικῆς συλλήψεως τοῦ πιστοῦ ἐκ θεοῦ ἐν τῇ μήτρᾳ τῆς ἐκκλησίας, μετὰ τὴν περιττοτομίαν (τριχοκουρίαν) καὶ τὴν ὑπαπαντὴν αὐτοῦ, ἤτοι, μετὰ τὴν εἰς θεὸν καὶ εἰς τὸν ναὸν τοῦ θεοῦ θείαν ἀφιέρωσιν ἢ θείαν δουλείαν αὐτοῦ, ἀκολουθεῖ τὸ δεύτερον καὶ μέσον στάδιον τῆς πνευματικῆς κυήσεως αὐτοῦ, ἡ ἐκ θεοῦ θεία καθιέρωσις ἢ θεία μισθωτεία αὐτοῦ, ἡ ὁποία τελεῖται διὰ τοῦ ὅλου μυστηρίου τοῦ χρίσματος, τὸ ὁποῖον, ὅπως πρῶτοι ἡμεῖς ὁρίζομεν ἐν τῷ Δογματικῷ ἡμῶν Τόμῳ, περιλαμβάνει ἐπακριβῶς ἓξ διάφορα καὶ ἀλλεπάλληλα, τὸ ἓν μετὰ τὸ ἄλλο ἐπιτελούμενα, καὶ ἁγιαστικὰ καὶ φωτιστικὰ καὶ καθαρτικά, χρισματικὰ εἴδη, δύο κατώτερα μυστηριοειδῆ χρίσματα καὶ τέσσαρα ἀνώτερα χρισματικὰ μυστήρια, πάντα τὰ ὁποῖα καλοῦνται ὑφ' ἡμῶν «κατὰ μῆκος χρίσματα», διακρινόμενα ἀπὸ τῶν τριῶν ὑφ' ἡμῶν καλουμένων «κατὰ πλάτος χρισμάτων», τῶν ἐμπεριεχομένων ἐν ἑκάστῳ τῶν ἓξ «κατὰ μῆκος χρισμάτων», εἰς τὴν προσιδιάζουσαν ἑνὶ ἑκάστῳ ἐκείνων μορφήν.

Οἱ δὲ Παλαιορθόδοξοι αἱρετικοὶ ἐπιγινώσκουσι μὲν καὶ ἐπιτελοῦσι μόνον τὰ δύο ἐκ τῶν ἓξ κατὰ μῆκος χρισμάτων, τὸ τοῦ μυρελαίου καὶ τὸ τοῦ ἐλαίου, ἀλλὰ καὶ ταῦτα οὐχὶ ὀρθοδόξως καὶ κατὰ τὴν ὀρθὴν τάξιν καὶ καθὼς πρέπει, παρερμηνεύουσι δὲ καὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται καλῶς καὶ δὲν ὁρίζουσιν ὀρθῶς καὶ τὰ τρία κατὰ πλάτος χρίσματα.

Μετὰ δὲ καὶ τὸ δεύτερον στάδιον τῆς πνευματικῆς κυήσεως τοῦ πιστοῦ, μετὰ τὸ ὅλον, κατὰ μῆκος καὶ κατὰ πλάτος, χρισματικὸν μυστήριον, ἤτοι, μετὰ τὴν ἐκ θεοῦ καθιέρωσιν ἢ θείαν μισθωτείαν αὐτοῦ, ἐπακολουθεῖ τὸ τρίτον καὶ τελικὸν στάδιον τῆς ἐκ θεοῦ καὶ ἐκ τῆς μήτρας τῆς ἐκκλησίας πνευματικῆς γεννήσεως καὶ τέξεως, τουτέστιν, ἀναγεννήσεως, αὐτοῦ, τῆς λεγομένης «θείας υἱοθεσίας», τῆς κατ' ἐξοχὴν ἁγιαστικῆς καὶ φωτιστικῆς καὶ καθαρτικῆς χάριτος καὶ ἰδιότητος τοῦ κατὰ χάριν υἱοῦ τοῦ θεοῦ, δηλαδή, τοῦ κατὰ χάριν θεοῦ, ἡ ὁποία μεταδίδεται καὶ ἐπικτᾶται διὰ τοῦ μυστηρίου τοῦ ἐν τῷ ὕδατι βαπτίσματος.

Συνεπῶς, ἕκαστος πιστός, πρῶτον, περιττοτομεῖται καὶ ὑπαπαντᾶται καὶ ἀφιεροῦται εἰς θεὸν καὶ εἰς τὸν θεῖον ναὸν καὶ οὕτω συλλαμβάνεται ἐκ θεοῦ καὶ εἰς τὴν μήτραν τῆς ἐκκλησίας κατὰ χάριν ὡς «δοῦλος θεοῦ», δεύτερον, χρίεται καὶ καθιεροῦται ἐκ θεοῦ καὶ οὕτω κυεῖται ἐν τῇ μήτρᾳ τῆς ἐκκλησίας κατὰ χάριν ὡς «μισθωτὸς θεοῦ», ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «χριστὸς θεοῦ», τρίτον δέ, βαπτίζεται καὶ ἀποπλύνεται ἀπὸ τοῦ ὅλου χρίσματος καὶ θεοῦται ἐκ θεοῦ καὶ οὕτω γεννᾶται ἐξ αὐτοῦ καὶ τίκτεται ἐκ τῆς ἐκκλησίας κατὰ χάριν ὡς «υἱὸς θεοῦ», ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, υἱοθετεῖται ὡς «κατὰ χάριν θεός».

Ἀνακεφαλαιοῦντες περὶ τοῦ κατωτέρου, περιττοτομικοῦ καὶ ὑπαπαντικοῦ, ἱεροῦ μυστηριοειδοῦς τῆς θείας ἀφιερώσεως ἢ θείας δουλείας, τοῦ μέσου, χρισματικοῦ καὶ πολυειδοῦς, ἱεροῦ μυστηρίου τῆς θείας καθιερώσεως ἢ θείας μισθωτείας καὶ τοῦ ἀνωτέρου, βαπτισματικοῦ, θείου μυστηρίου τῆς ὑφ' ἡμῶν λεγομένης «πρώτης θεώσεως», τῆς θείας υἱοθεσίας (ἐκ τῶν τεσσάρων, ἐν συνόλῳ, κατὰ χάριν θεώσεων, τουτέστι, κατὰ χάριν θεωτικῶν θείων μυστηρίων, τῶν ἀρχομένων ἀπὸ τῆς κατὰ χάριν θείας υἱοθεσίας, ἐκ τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος), διευκρινίζομεν ὅτι πᾶν ἱερὸν καὶ θεῖον μυστήριον, ἢ μυστηριοειδές, ἀποτελεῖ ἓν ἴδιον, τρισύνθετον καὶ ἀδιάσπαστον μυστικὸν ἄτομον, συνιστώμενον ἐκ τριῶν ἰδίων μυστικῶν στοιχείων ἢ ποιῶν θείας χάριτος, ἐκ τοῦ ἁγιασμοῦ ἢ ἁγιαστικῆς χάριτος, ἐκ τοῦ φωτισμοῦ ἢ φωτιστικῆς χάριτος καὶ ἐκ τοῦ καθαρμοῦ ἢ καθαρτικῆς χάριτος, ὁ δὲ φωτισμὸς καὶ ὁ καθαρμός, ἡ φωτιστικὴ καὶ ἡ καθαρτικὴ χάρις, συνιστῶσιν ἀπὸ κοινοῦ τὸν ἁγνισμὸν ἢ τὴν ἁγνιστικὴν χάριν, ἐν διακρίσει πρὸς τὸν ἁγιασμὸν ἢ τὴν ἁγιαστικὴν χάριν, διὸ καὶ πᾶν μυστήριον ἢ μυστηριοειδὲς ἔχει πάντοτε ἓν καὶ τὸ αὐτὸ ὑλικὸν στοιχεῖον ὡς σύμβολον καὶ δοχεῖον καὶ διὰ τὰς τρεῖς αὐτοῦ συστατικὰς χάριτας, καὶ διὰ τὴν ἁγιαστικὴν καὶ διὰ τὴν φωτιστικὴν καὶ διὰ τὴν καθαρτικήν, εἰς δὲ τὴν περίπτωσιν τῶν πολυσυμβολικῶν μυστηρίων, ὡς ἡ θεία εὐχαριστία, ἡ ἔχουσα τρία, συσχετικὰ μετ' ἀλλήλων, ὑλικὰ στοιχεῖα, ὡς σύμβολα καὶ δοχεῖα, τὸν ἄρτον, τὸν οἶνον καὶ τὸ ζέον ὕδωρ, δι' ἑκάστου αὐτῶν σημαίνονται, ἀχωρίστως, ἀσφαλῶς, καὶ αἱ τρεῖς ὁμοῦ χάριτες.

Ὅθεν, πάντα τὰ μυστήρια καὶ τὰ μυστηριοειδῆ καὶ καθαίρουσι καὶ φωτίζουσι καὶ ἁγιάζουσι καὶ ὅσον καθαίρουσι, τόσον καὶ φωτίζουσι, τοσοῦτον καὶ ἁγιάζουσι, κλιμακούμενα ἀπὸ τοῦ ἰσχυροῦ, διὰ τοῦ ἰσχυροτέρου εἰς τὸ ἰσχυρότατον, ὡς πρὸς τὴν ἁγιαστικήν, τὴν φωτιστικὴν καὶ τὴν καθαρτικὴν αὐτῶν ἰσχύν.

Ἐν τέλει, παραδίδομεν τὸν ὀρθόδοξον, «σταυροειδῆ» καὶ οὐχὶ «παράλληλον», συσχετισμὸν μεταξὺ τῶν δύο τριαδικῶν ἐντελεχειακῶν ἀντεπιδείξεων, ἀφ' ἑνός, τοῦ ἁγιασμοῦ, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τοῦ καθαρμοῦ, καὶ ἀφ' ἑτέρου, τῆς θείας υἱοθεσίας ἢ θεώσεως, τῆς θείας μισθωτείας ἢ καθιερώσεως καὶ τῆς θείας δουλείας ἢ ἀφιερώσεως, ὡς ἑξῆς:

1. Θεία Υἱοθεσία (Θέωσις): Ἁγιασμὸς + Φωτισμὸς + Καθαρμός.

2. Θεία Μισθωτεία (Καθιέρωσις): Ἁγιασμὸς + Φωτισμὸς + Καθαρμός.

3. Θεία Δουλεία (Ἀφιέρωσις): Ἁγιασμὸς + Φωτισμὸς + Καθαρμός.

Τοῦτο, ἀσφαλῶς, δὲν σημαίνει ὅτι τὰ ὑπογεγραμμισμένα στοιχεῖα εἶναι ἔτι ἐπηυξημένα καὶ μείζονα εἰς ἰσχὺν ἐν σχέσει πρὸς τὰ μὴ ὑπογεγραμμισμένα, ὅτι δῆθεν, δηλαδή, ἡ Θεία Υἱοθεσία εἶναι περισσότερον ἁγιαστικὴ καὶ ὀλιγώτερον φωτιστικὴ καὶ καθαρτική, ἢ ἡ Θεία Μισθωτεία, περισσότερον φωτιστικὴ καὶ ὀλιγώτερον ἁγιαστικὴ καὶ καθαρτική, ἢ ἡ Θεία Δουλεία, περισσότερον καθαρτικὴ καὶ ὀλιγώτερον ἁγιαστικὴ καὶ φωτιστική, ἀλλ' ὅτι τὰ ὑπογεγραμμισμένα στοιχεῖα προσιδιάζουσι περισσότερον, ἐκ ποιοτικῆς καὶ ἐντελεχειακῆς ἐπόψεως, ἕκαστον πρὸς μίαν ἀνάλογον πρὸς ἑαυτὸ ἐκ τῶν τριῶν τούτων μυστηριακῶν βαθμίδων, ὅτι δηλαδὴ ἡ Θεία Δουλεία, ἡ Θεία Ἀφιέρωσις, εἶναι παχυτέρα ἰδιότης, ὅπως ὁ Καθαρμός, ἡ Θεία Μισθωτεία, ἡ Θεία Καθιέρωσις, μέση, τουτέστιν, ἡμιπαχεῖα, ἰδιότης, ὅπως ὁ Φωτισμός, ἡ δὲ Θεία Υἱοθεσία, αὐτὴ αὕτη ἡ Θέωσις (ἡ πρώτη, δηλονότι, καὶ βασικὴ καὶ κατωτέρα ἐκ τῶν ὑφ' ἡμῶν καὶ ἐν τῷ Δογματικῷ Τόμῳ ἡμῶν ἐπιγινωσκομένων τεσσάρων, τὸν ἀριθμὸν καὶ τὸ εἶδος, κατὰ χάριν θεώσεων), λεπτοτέρα ἰδιότης, ὅπως ὁ Ἁγιασμός.

Οὐδείς, λοιπόν, καθίσταται «χριστὸς θεοῦ» καὶ μέτοχος τῆς θείας χάριτος, ἐάν, πρῶτον, δὲν καταστῇ «ὀρθόδοξος» καὶ μέτοχος τῆς θείας ἀληθείας.

Ὁ πληθυντικὸς ἀριθμὸς «χριστῶν» εἰς τὴν περίφρασιν «χριστῶν ἡρώων» ὑποδηλοῖ τὴν προΰπαρξιν καὶ διάκρισιν τοῦ ἑνὸς καὶ μόνου χριστοῦ ἀρχετύπου ὡς πρὸς τὰ χριστά, ἐπίσης, ἔκτυπα, τουτέστι, τὰς χριστὰς εἰκόνας αὐτοῦ, τοῦ Χριστοῦ, δηλονότι, πρὸς τοὺς Χριστιανούς.

Διὰ τοῦτο, δὲν χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος «Χριστιανῶν», ἀλλ' ἀκριβέστερον, ὁ ὅρος «Χριστῶν», διότι καὶ αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς ἦτο Χριστὸς «ἐν πνεύματι ἁγίῳ», ὁ πρῶτος τῶν «ἐν πνεύματι χριστῶν τοῦ θεοῦ» καὶ τὸ ὁμοιωτικὸν καὶ μιμητικὸν ἀρχέτυπον πάντων τῶν «χριστῶν τοῦ θεοῦ», καί, συνεπῶς, δὲν ἐξαιρεῖται τῆς αὐτῆς θείας χρίσεως, οὔτε ἐκ τοῦ αὐτοῦ συνόλου τῶν θείων χριστῶν, ἀλλὰ μόνον διακρίνεται ἀνὰ μέσον τῶν ὑπολοίπων θείων χριστῶν ὡς κεφαλαῖον ἀρχέτυπον μιμήσεως ἢ ὁμοιώσεως αὐτῶν, ὡς κεφαλὴ τοῦ σώματος αὐτῶν, τουτέστιν, ὡς «Ἀρχίχριστος».

Ὁ Ἰησοῦς, λοιπόν, ἦτο ὁ Πρῶτος καὶ ὁ Κορυφαῖος Τριαδιανὸς Ὀρθόδοξος Χριστὸς Ἥρως τοῦ ὅλου σαρκωθέντος Τριαδικοῦ Θεοῦ, τῶν Τριῶν Θεοψυχανθρώπων, τῶν μετ' Αὐτοῦ, ὡς Μεσίτου, συναψάντων τὴν Καινὴν Διαθήκην, καὶ ἀναγωγικὸν ἀρχέτυπον πάντων τῶν ὑπολοίπων ἀδελφῶν Αὐτοῦ, ἢ ταὐτόν, κατὰ Παῦλον, εἰπεῖν, «πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς».

Ἀντιθέτως πρὸς τὸν ἀδαμιαῖον καὶ μεταδαμιαῖον Ψυχάνθρωπον Ἰησοῦν, τὸν κατὰ φύσιν υἱὸν καὶ ἀπόγονον τοῦ Ψυχανθρώπου Ἀδὰμ (διὸ καὶ μὴ κατὰ φύσιν ἀλλὰ κατὰ χάριν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τουτέστιν, Υἱόθετον Αὐτοῦ, διατελοῦντα, διότι, σαφῶς, δύναταί τις νὰ ἔχῃ δύο διαφόρους φύσεις ὑποστατικῶς ἡνωμένας εἰς ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πρόσωπον, εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ὡς ὁ προαδαμιαῖος Θεοψυχάνθρωπος καὶ ὁ κατ' εἰκόνα Αὐτοῦ ἀδαμιαῖος Ψυχάνθρωπος, ἀλλ' οὐδεὶς δύναται νὰ ἔχῃ δύο διαφόρους κατὰ φύσιν πατέρας, ἕνα διάφορον πατέρα δι' ἑκάστην διάφορον φύσιν ἐκ τῶν δύο αὐτοῦ καθ' ὑπόστασιν, εἰς τὴν ὑπόστασιν αὐτοῦ, ἡνωμένων φύσεων, ὡς μὲν Θεός, γεννώμενος, ὁμαλῶς, ἐκ τοῦ Ἀγεννήτου Θεοῦ Πατρός, ὡς δὲ Ψυχάνθρωπος, γεννώμενος, ἀνωμελῶς, ἐξ ἑτέρου καὶ δευτέρου, ἐκ τοῦ Ἀγεννήτου Ψυχανθρώπου Προπάτορος Ἀδάμ, διὰ μέσου τῆς ἐξ αὐτοῦ ὑπὲρ φύσιν παρθενογενετικῆς παρθενομητροπάτορος, τῆς καὶ μητρὸς καὶ πατρὸς τοῦ αὐτοῦ τέκνου οὔσης, καὶ οὐχὶ γεννώμενος, ὁμαλῶς καὶ κατ' ἄμφω, καὶ ὡς Θεὸς καὶ ὡς Ψυχάνθρωπος, ἐκ τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ μόνου καὶ τοῦ αὐτοῦ προσαρκωθέντος Ἀγεννήτου Θεοψυχανθρώπου Πατρὸς Αὐτοῦ καὶ Προπάτορος πάντων τῶν Ψυχανθρώπων κατὰ φύσιν ὑιῶν καὶ ἀπογόνων Αὐτοῦ, ὡς Ψυχανθρώπου, διότι, ἀσφαλῶς, πᾶς διφυὴς διατελεῖ «διπλοῦς τὴν φύσιν ἀλλ' ἁπλοῦς τὴν ὑπόστασιν», διὸ καὶ ἕνα καὶ μόνον καὶ τὸν αὐτὸν καὶ τὸν ἴδιον ἀκριβῶς πατέρα ἔχει δι' ἀμφοτέρας τὰς φύσεις αὐτοῦ καὶ οὐχὶ δύο πατέρας, ἕνα διὰ τὴν μίαν καὶ ἄλλον ἕνα, διαφορετικόν, διὰ τὴν ἄλλην φύσιν, ὡς οἱ Παλαιορθόδοξοι αἱρετικοὶ μωροκακοδόξως καὶ ἀτόπως ἀποφαίνονται, δεδομένου ὅτι τὰ πατρωνυμικὰ χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς «ὑποστατικὰ» καὶ οὐχὶ ὡς «φυσικὰ» ἰδιώματα, ἀφορῶντα εἰς τὴν ὑπόστασιν καὶ οὐχὶ εἰς τὴν φύσιν ἢ τὰς φύσεις τῆς ὑποστάσεως, διὸ καὶ ὅταν ἔχωμεν μίαν καὶ μόνην καὶ τὴν αὐτὴν ὑπόστασιν, ἔχομεν, συνεπῶς, καὶ μίαν καὶ μόνην καὶ τὴν αὐτὴν πατρότητα τῆς ὑποστάσεως, εἴτε μονοφυοῦς εἴτε διφυοῦς αὐτῆς διατελούσης), ὁ προαδαμιαῖος καὶ Τρισυπόστατος Θεοψυχάνθρωπος, οἱ Τρεῖς, δηλονότι, προαδαμιαίοι Θεοψυχάνθρωποι, ἐξαιροῦνται, ἀσφαλῶς, πάσης θείας χρίσεως καὶ οὔτε οἱ ἴδιοι καὶ οἱ αὐτοὶ τελοῦσι «χριστοὶ θεοῦ», οὔτε συμπεριλαμβάνονται εἰς τὸ σύνολον τῶν θείων χριστῶν, οὔτε ὡς Ψυχάνθρωποι, διότι, λόγῳ τῆς ἀντιδόσεως τῶν ἰδιωμάτων εἰς τὰ αὐτὰ θεῖα πρόσωπα, εἰς τὰ ὁποῖα ἑνοῦνται ὑποστατικῶς καὶ ἀσυγχύτως αἱ δύο, κατὰ συμπερίληψιν, πλήν, τρεῖς, κατ' ἀκρίβειαν, φύσεις αὐτῶν, ἡ θεία καὶ ἡ ψυχανθρωπίνη, ἤτοι, ἡ ψυχικὴ καὶ ἡ σωματική, ὡς Ψυχάνθρωποι, κέκτηνται «ὑποστατικῶς» καὶ «αὐτομάτως» τὴν θείαν χάριν τῆς θείας Αὐτῶν ἐνεδρευούσης φύσεως, «κατ' ἀντίδοσιν» καὶ οὐχὶ «κατὰ χρῖσιν», ὅπως οἱ κοινοὶ καὶ λοιποὶ ἄνθρωποι.

Ἓν ἔτι, λοιπόν, σοβαρὸν δογματικὸν σφάλμα τὸ ὁποῖον ὑπέλαθε καὶ διέφυγε τῆς προσοχῆς τοῦ αἱρετικοῦ Παλαιορθοδόξου Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ (καὶ ἄλλων ἐξ αὐτοῦ προκυψασῶν αἱρετικῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν), ὁ ὁποῖος, ἐκτὸς τῶν ἄλλων κακοδοξιῶν αὐτοῦ, δογματίζει καὶ ὀνομάζει τὸν Θεοψυχάνθρωπον, ὡς Ψυχάνθρωπον, ὡς Χριστὸν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Χάριτος.

Ἡ ὄντως, ὅμως, Ὀρθοδοξία, τὸ Καινορθόδοξον Δόγμα καὶ ὁ Τριαδιανισμός, σαφῶς καὶ ἀποφθεγματικῶς δι' ἡμῶν ἀποφαίνεται: «Οὐδεὶς Θεοψυχάνθρωπος Χριστὸς καὶ οὐδεὶς Χριστὸς Θεοψυχάνθρωπος».

Ὁ Θεοψυχάνθρωπος, καὶ ὡς Θεὸς καὶ ὡς Ψυχάνθρωπος, πάντοτε «χρίει» καὶ διὰ τῆς χρίσεως καθιστᾷ μέτοχον τῆς θείας αὐτοῦ χάριτος ψυχάνθρωπόν τινα καὶ οὐδέποτε καὶ ὑπ' οὐδενὸς ὁ ἴδιος καὶ ὁ αὐτὸς «χρίεται», οὔτε ὡς Θεός, οὔτε ὡς Ψυχάνθρωπος, οὔτε ὑφ' Ἑαυτοῦ τοῦ ἰδίου, οὔτε ὑφ' ἑτέρου Θεοψυχανθρώπου, οὔτε ὑπὸ ψυχανθρώπου τινός, καὶ οὐδαμῶς καὶ κατ' οὐδένα τρόπον τελεῖ «χριστὸς θεοῦ», οὔτε ὡς «αὐτόχριστος», οὔτε ὡς «ἑτερόχριστος», διότι πρόκειται, ἀσφαλῶς, περὶ τοῦ αὐτοῦ θείου ἐνανθρωπήσαντος προσώπου, περὶ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ σαρκωθέντος ἢ σαρκοφορήσαντος Θεοῦ. Ἀναλόγως, ὁ Θεοψυχάνθρωπος, ὁ ἴδιος καὶ ὁ αὐτός, ὡς Ψυχάνθρωπος, οὔτε βαπτίζεται ἀλλὰ μόνον βαπτίζει κ.λ.π..

ζ΄. «Ἡρώων»: Ἀκολουθεῖ νομοτελειακῶς μετὰ τὸ ὄνομα «Χριστῶν» καί, προϋποτιθεμένων ὅλων τῶν προηγουμένων ὀνομάτων, τὸ ἀρχαῖον ἑλληνικὸν ὄνομα «Ἥρως», τὸ ὁποῖον, εἰς τὴν ἑλληνικὴν ἀρχαιότητα, ἐσήμαινε τὸν «ἡμίθεον», δηλοῖ τὴν ὑπερνίκησιν καὶ ὑπέρβασιν τῆς μεταπτωτικῆς ἀδαμιαίας φύσεως καὶ τὴν κατὰ τὸ μέτρον, βεβαίως, τοῦ δυνατοῦ ἀποκατάστασιν εἰς τὴν ὑφ' ἡμῶν καὶ ἐν τῷ Δογματικῷ Τόμῳ ἡμῶν ἐπιγνωσθεῖσαν καὶ κληθεῖσαν ὡς «ἀποπτωτικὴν» ἀδαμιαίαν φύσιν, καὶ οὐχί, ἀσφαλῶς, εἰς αὐτὴν ταύτην τὴν προπτωτικὴν ἀδαμιαίαν φύσιν, ὅπερ μετὰ πτῶσιν ἀδύνατον, δεδομένου ὅτι ὅποιος διατελεῖ «Τριαδιανός», ἄρα «Ὀρθόδοξος», ἄρα «Χριστός», ἐνίκησεν, ἐν τέλει καὶ εἰς τὸ εὖρος τῆς ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς αὐτοῦ, τῆς ἕως τῆς Ἐσχάτης καὶ Καθολικῆς τῶν νεκρῶν Ἀναστάσεως ἐκτεινομένης, τὸν μεταπτωτικὸν ἑαυτόν, τὸν κόσμον, τὸν διάβολον, τὴν ἁμαρτίαν, τὴν φθορὰν καὶ τὸν θάνατον καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν καὶ εἰς τὴν διὰ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ φύσιν καὶ κατὰ χάριν ἕνωσιν μετὰ τοῦ ὅλως ἀπροϋποθέτως τῆς ἀδαμιαίας πτώσεώς τε καὶ σωτηρίας, πρό τε πλάσεως καὶ πτώσεως Ἀδάμ, ὅλου σαρκωθέντος καὶ ἐγκοσμικευθέντος καὶ ἐνανθρωπήσαντος Ἐν Τριάδι Θεοῦ, ἤτοι, μετὰ τῶν Τριῶν Θεοψυχανθρώπων, καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς κατὰ χάριν θέωσιν, κατὰ τὸ ῥηθὲν τοῦ Ἀρχιχρίστου Ἰησοῦ, «ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον», ἄρα, ἀναγνωρίζεται ἐπαξίως ὡς «ἥρως θεοῦ», τουτέστιν, «ἡμίθεος», ἤτοι, ὡς «κατὰ χάριν θεός», ἄξιος τῆς θείας αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν καὶ πρὸς θέωσιν κλήσεως, νικητὴς καὶ θριαμβευτής, κατὰ τὸ γραφικόν, «ἐγὼ δὲ εἶπα, θεοὶ ἐστὲ καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες».

Ὁ πρῶτος, ὡς εἴπομεν, καὶ κορυφαῖος πάντων τῶν λοιπῶν Τριαδιανὸς Ὀρθόδοξος Χριστὸς Ἥρως, ὁ ὁποῖος ἐνίκησε τὴν κατὰ θεὸν ἁμαρτίαν, τὴν φθοράν, τὸν θάνατον καὶ τὸν μεταπτωτικὸν ἀδαμιαῖον ἑαυτὸν καὶ διὰ τῆς προδρομικῆς Αὐτοῦ ἀναστάσεως, πρὸ τῆς τῶν πάντων καθολικῆς ἀναστάσεως, προδραμὼν καὶ προλαβὼν πάντας τοὺς συναδαμιαίους Αὐτοῦ, ἡνώθη κατ' ἄμεσον τρόπον, ὡς ἀποπτωτικὸς ἀδαμιαῖος ψυχάνθρωπος, τουτέστιν, ὡς ἀπὸ τῆς ἀδαμιαίας πτώσεως ἀναστάς, μετὰ τοῦ προπτωτικοῦ καὶ προαδαμιαίου Τρισυποστάτου Θεοψυχανθρώπου (δι' ὑπερφυσικῆς, κατωτέρας γαμηλίου καὶ ἀνωτέρας εὐχαριστιακῆς, μίξεως, ὡς καὶ φυσικῶς καὶ ἠθικοφυσικῶς ἑτεροειδής, καὶ οὐχὶ δι' εὐχαριστιακῆς κράσεως, ἤτοι, συσσωμίας καὶ συναιμίας, διὰ τῆς ὁποίας ἑνοῦνται μόνον οἱ φυσικῶς καὶ ἠθικοφυσικῶς ὁμοειδεῖς, ἢ καὶ οἱ δυνάμενοι νὰ ἀφομοιωθῶσι μετ' ἀλλήλων ἑτεροειδεῖς, μόνον ὁ ἐξ Ἀδάμ, δηλονότι, ἀποπτωτικός, μετὰ τοῦ ἐξ Ἀδὰμ μεταπτωτικοῦ, ὁ δυνάμενος νὰ ἀφομοιώσῃ πρὸς ἑαυτὸν τὸν μεταπτωτικὸν καὶ νὰ μεταβάλῃ καὶ ἐκεῖνον εἰς ἀποπτωτικόν, ὅπως μετεβλήθη καὶ ὁ ἴδιος, πρῶτον μεταπτωτικὸς ὢν καὶ ὕστερον ἀποπτωτικὸς γενόμενος) καὶ οὕτως ἑνωθεὶς ἐθεώθη κατὰ χάριν, ἦτο ὁ ἀδαμιαῖος Ἰησοῦς, γενόμενος οὕτω σύνδεσμος, μέσον ἑνώσεως ἢ «Μεσίτης», ὡς ἀποπτωτικὸς (πρῴην μεταπτωτικὸς) ἀδαμιαῖος ψυχάνθρωπος, ἀνὰ μέσον τῶν δύο ἄκρων, τοῦ προπτωτικοῦ καὶ προαδαμιαίου Τρισυποστάτου Θεοψυχανθρώπου, τῶν Τριῶν Θεοψυχανθρώπων, καὶ τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀδαμιαίου ψυχανθρώπου, τὰ ὁποῖα ἄκρα, ἄνευ τοῦ μέσου τούτου, δὲν δύνανται ἀμέσως νὰ ἑνωθῶσιν, ὅπως ἀκριβῶς δὲν ἑνοῦνται ἀμέσως τὸ ἄκτιστον καὶ ἄϋλον ἄκρον, ἡ θεότης, καὶ τὸ κτιστόν καὶ ἔνυλον ἄκρον, ἡ σωματικὴ ἀνθρωπότης, ἄνευ τοῦ κτιστοῦ καὶ ἡμιΰλου μέσου, τῆς ψυχῆς.

Τὸ Καινορθόδοξον, λοιπόν, Δόγμα, ὁ Τριαδιανισμός, ἡ ἀληθὴς Ὀρθοδοξία, ἀπέδειξε θεολογικῶς, δι' ἡμῶν τῶν πνευματικῶν Αὐτοῦ ἱδρυτῶν καὶ ἐπιστημονικῶν Αὐτοῦ ὑπευθύνων, καὶ διετράνωσε δογματικῶς τὸ γεγονὸς καὶ τὸν σκοπὸν τῆς προδρομικῆς πάντων τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως, μέσῳ τῆς τριαδικῆς ἀντεπιδείξεως τῶν τριῶν ἠθικοφυσικῶν ἀνθρωπολογικῶν τύπων, τοῦ προπτωτικοῦ, τοῦ ἀποπτωτικοῦ καὶ τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου.

Πρὸ παντός, ὁ Τριαδιανισμὸς ἀπέδειξε δι' ἡμῶν τὸ γεγονὸς καὶ τὸν σκοπὸν τῆς προαδαμιαίας καὶ τριαδικῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, ἡ ὁποία ἀπεκρύβη, μᾶλλον δὲ εἰπεῖν, συνεκαλύφθη σκοπίμως εἰς τὴν βιβλικὴν παράδοσιν ὑπὸ τῆς θείας σοφίας καὶ πανουργίας.

Σαφῶς, ὁ ἀληθὴς λόγος τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως ἐπιγινώσκεται εἰς τὴν ἀντίστροφον ἀναλογίαν μεταξὺ τῶν δύο διαφόρων θείων τριαδικῶν ἐντελεχειακῶν ἀντεπιδείξεων, τῆς μὲν ἀϊδίου καὶ ἐσωτερικῆς, «ὑποστατικῆς» λεγομένης, θείας τριαδικῆς ἀντεπιδείξεως, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ θεότης ἀντεπιδείκνυται ὡς «ὑπόστασις», τουτέστιν, ὡς «προσωπικὴ ἀτομικὴ ὕπαρξις», ἤτοι, ὡς ἀτομία τῆς ζωῆς, διὰ τοῦ σχήματος τῶν τριῶν διαφόρων ἀτόμων τῆς θείας νοερᾶς ζωῆς, τῶν λεγομένων «θείων προσώπων» ἢ «θείων ὑποστάσεων», τοῦ «ἀγεννήτου», τοῦ «γεννητοῦ» καὶ τοῦ «ἐκπορευτοῦ», τὰ ὁποῖα διατελοῦσι κατὰ φύσιν ἡνωμένα μετ' ἀλλήλων, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «πεφύκασιν ἡνωμένα», εἰς ἓν καὶ μόνον καὶ τὸ αὐτὸ καὶ τὸ ἴδιον ἀκριβῶς ἄτομον θείας νοερᾶς οὐσίας (καὶ ἐνεργείας), ἑνοῦνται, δηλαδή, δι' «ὁμοουσιαστικῆς ἑνώσεως», ἄνευ προηγηθείσης χωριστῆς οὐσιαστικῆς ἀτομικῆς ὑπάρξεως εἰς τρία ἴδια ἀρχικὰ ἄτομα οὐσίας καὶ ἐπελθούσης κατὰ κρᾶσιν ἑνώσεως μετ' ἀλλήλων εἰς ἓν καὶ τὸ αὐτὸ τελικὸν οὐσιαστικὸν ἄτομον, τῆς δὲ οἰκονομικῆς καὶ ἐξωτερικῆς, «φυσικῆς» λεγομένης, θείας τριαδικῆς ἀντεπιδείξεως, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ θεότης ἀντεπιδείκνυται ὠς «φύσις», τουτέστιν, ὡς «ἰδία φυσικὴ ὕπαρξις», διὰ τοῦ σχήματος τῶν τριῶν διαφόρων φύσεων τῶν ὄντων, τοῦ «ἀΰλου» (ἀκτίστου ἀνεμήτου πνεύματος), τοῦ «ἡμιΰλου» (κτιστοῦ νεμητοῦ ἀδομήτου ἡμιπνεύματος, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «πνευματοσώματος») καὶ τοῦ «ἐνύλου» (κτιστοῦ νεμητοῦ δομητοῦ σώματος), ἤτοι, τριῶν διαφόρων ἀτόμων οὐσίας (καὶ ἐνεργείας), τὰ ὁποῖα ἑνοῦνται μετ' ἀλλήλων εἰς ἓν καὶ μόνον καὶ τὸ αὐτὸ καὶ τὸ ἴδιον ἀκριβῶς ἄτομον θείας νοερᾶς ζωῆς ἢ «θεῖον πρόσωπον» ἢ «θείαν ὑπόστασιν», ἑνοῦνται, δηλαδή, δι' «ὁμοϋποστατικῆς ἑνώσεως».

Δεδομένου δὲ ὅτι ἔχομεν τρεῖς διαφόρους καὶ ὁμοουσίους (καὶ ὁμοενεργοὺς) θείας ὑποστάσεις, ἑκάστη τῶν ὁποίων κατέχει ὁλόκληρον τὴν μίαν καὶ τὴν μόνην καὶ τὴν αὐτὴν καὶ τὴν ἰδίαν ἀκριβῶς σαρκωθεῖσαν θείαν οὐσίαν (καὶ ἐνέργειαν) καὶ ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν οὔτε τὸ ἓν καὶ τὸ μόνον καὶ τὸ αὐτὸ καὶ τὸ ἴδιον ἀκριβῶς ἄτομον θείας οὐσίας (καὶ ἐνεργείας) νὰ αὐτοαναιρῆται, ἤτοι, εἰς τὴν μίαν θείαν ὑπόστασιν νὰ σαρκῶται καὶ εἰς τὰς ἄλλας δύο θείας ὑποστάσεις νὰ μὴ σαρκῶται (τὸ ὁποῖον θὰ ἦτο δυνατὸν μόνον εἰς τὴν περίπτωσιν τῆς νομῆς τῆς θείας οὐσίας, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ ἀτομία τῆς θείας οὐσίας δὲν θὰ ἦτο μοναδικὴ ἀλλὰ θὰ περιελάμβανε πλείονα τοῦ ἑνὸς οὐσιαστικὰ ἄτομα, ἄλλα σαρκούμενα καὶ ἄλλα μὴ σαρκούμενα), οὔτε ἡ μὲν θεία ὑπόστασις, ἡ πάντοτε ἐντὸς καὶ οὐδέποτε ἐκτὸς τῆς ὑπ' αὐτῆς κατεχομένης θείας οὐσίας ὑπάρχουσα, νὰ διαμένῃ ἀσάρκωτος καὶ ἐκτὸς θείας ἐνανθρωπήσεως, ἡ δὲ θεία οὐσία ἡ κατεχομένη ὑπ' αὐτῆς νὰ διατελῇ σεσαρκωμένη καὶ ἐντὸς θείας ἐνανθρωπήσεως (διότι πάντοτε ἡ θεία ὑπόστασις ὑπάρχει ἐντὸς τῆς ἰδίας αὐτῆς θείας οὐσίας, τὴν ὁποίαν αὐτὴ ἡ ἰδία κατέχει, διὸ καὶ πάντοτε διατελεῖ συνακόλουθος τῆς ὑφ' ἑαυτῆς κατεχομένης θείας οὐσίας καὶ ὑπάρχει ὅπου καὶ ὅπως ὑπάρχει καὶ ἡ ἀνήκουσα εἰς αὐτὴν θεία οὐσία, ἤτοι, εἰς οἱανδήποτε φυσικὴν κατάστασιν ἐπιγινώσκεται ὑπάρχουσα καὶ ἡ ἰδία αὐτῆς θεία οὐσία, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ χώρου, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ καθ' ὑπόστασιν προσλήμματος τῆς σαρκός), τεκμαίρεται καὶ ἀποδεικνύεται ἀναμφισβητήτως τὸ ὑποχρεωτικὸν καὶ ἀναπόφευκτον τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως καὶ διὰ τὰς τρεῖς ὁμοουσίους καὶ ὁμοενεργοὺς καὶ ὁμοτρόπους, διὸ καὶ ἀπολύτως ἀχωρίστους, θείας ὑποστάσεις.

Πρὸ τῆς θείας, σημειωτέον, ἐνανθρωπήσεως, ἡ θεότης καλεῖται «ἄσαρκος», μετὰ δὲ τὴν θείαν ἐνανθρώπησιν, δὲν καλεῖται πλέον «ἄσαρκος», ἀλλὰ μετακαλεῖται ὡς «ἔκσαρκος ὁμοῦ καὶ ἔνσαρκος», ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «ἐξένσαρκος», ἤτοι, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ προσλήμματος τῆς σαρκὸς «ὁμοῦ» καὶ οὐχὶ «ἐναλλὰξ» ὑπάρχουσα, χωρίς, δηλαδή, νὰ ἀποβάλλῃ καὶ νὰ προσλαμβάνῃ πάλιν ἀλλεπαλλήλως τὸ σαρκικὸν πρόσλημμα, ὅπερ ἐστὶ μυστήριον ὑπέρλογον καὶ ἀνερμήνευτον, ἀπορρέον ἐκ τῆς θείας φυσικῆς τελειότητος.

Ὅθεν, εἰς μὲν τὴν ἐσωτερικὴν ὑποστατικὴν τριάδα, ἐπιγινώσκομεν τρία θεῖα νοερὰ ἄτομα ζωῆς (πρόσωπα ἢ ὑποστάσεις) εἰς ἓν καὶ τὸ αὐτὸ θεῖον νοερὸν ἄτομον οὐσίας (καὶ ἐνεργείας), εἰς δὲ τὴν ἐξωτερικὴν φυσικὴν τριάδα, τρία ἄτομα οὐσίας (καὶ ἐνεργείας), ἓν νοερόν, ἓν νοητὸν καὶ ἓν αἰσθητόν, εἰς ἓν καὶ τὸ αὐτὸ θεῖον νοερὸν ἄτομον ζωῆς (πρόσωπον ἢ ὑπόστασιν), ἐπιγινωσκόμενον καὶ κατὰ τοὺς τρεῖς διαφόρους θείους ὑποστατικοὺς τρόπους, ἡ δὲ ἀντίστροφος αὕτη, ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν, ἀναλογία, ἐπαληθεύει ἀμοιβαίως τὰ ἔξω ἐκ τῶν ἔσω καὶ τὰ ἔσω ἐκ τῶν ἔξω, ὅτι δηλαδὴ τὰ ἔξω τρία εἶναι ἓν διότι καὶ τὰ ἔσω τρία εἶναι ἕν, καὶ τὰ ἔσω τρία εἶναι ἓν διότι καὶ τὰ ἔξω τρία εἶναι ἕν.

Εὐνόητον, ὅτι δὲν τριπλασιάζεται ἡ θεία ἐνανθρώπησις, ἐπειδὴ αὕτη εἶναι τριαδική, δεδομένου ὅτι τριπλασιασμὸς σημαίνει ἐπανάληψις τοῦ αὐτοῦ πράγματος, κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον, ἄρα, αὕτη θὰ ἐτριπλασιάζετο εἰς περίπτωσιν κατὰ τὴν ὁποίαν εἶχομεν ἕνα καὶ μόνον θεῖον ὑποστατικὸν τρόπον καὶ τρεῖς ἀδιαφόρους μετ' ἀλλήλων Θεοψυχανθρώπους, τοῦ αὐτοῦ θείου ὑποστατικοῦ τρόπου, ἀλλὰ τοὐναντίον, ἐὰν δὲν εἶχομεν τριαδικὴν θείαν ἐνανθρώπησιν, ἐπιγινωσκομένην καὶ κατὰ τοὺς τρεῖς διαφόρους θείους ὑποστατικοὺς τρόπους, αὕτη θὰ ἦτο ἐλλειπής.

Τὰ δὲ λοιπὰ πάντα τὰ σχετικὰ περὶ τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως ἀναλύομεν πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως εἰς τὸν «Μέγαν Παππικὸν Δογματικὸν Καὶ Κανονικὸν Τόμον» ἡμῶν, τὸν τὸ Καινορθόδοξον Δόγμα ὄντως ὀρθοδόξως καθιδρύοντα.

Τὸ Καινορθόδοξον, λοιπόν, Δόγμα διέκρινε σαφῶς δι' ἡμῶν καὶ ἐν τῷ Δογματικῷ Τόμῳ ἡμῶν τὸν προαδαμιαῖον καὶ προπτωτικὸν Θεοψυχάνθρωπον ἀπὸ τοῦ ἀδαμιαίου καὶ ἀποπτωτικοῦ, πρῴην μεταπτωτικοῦ, Χριστοῦ Μεσίτου καὶ Ἐξιλαστηρίου Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ, Ψυχανθρώπου Ἰησοῦ, δεδομένου ὅτι ἀπὸ μεταπτωτικῆς, τουτέστι, «ῥυπαρᾶς», φύσεως οὐδέποτε προέρχεται καὶ παράγεται καὶ προκύπτει προπτωτική, τουτέστι, «καθαρά», φύσις (ἀπόλυτος καθαρότης), ἀλλὰ μόνον ἀποπτωτική, τουτέστι, «κεκαθαρμένη», φύσις (σχετικὴ καθαρότης), εἴτε «ἐκ γενετῆς», εἴτε «διὰ βιοτῆς» συμβῇ καὶ επέλθῃ ἡ τοιαύτη ἠθικοφυσικὴ πλύσις, κάθαρσις καὶ μεταβολή, καὶ ἐπέγνωσεν ὅτι εἰς τὴν ἠθικοφυσικὴν ὀντολογίαν τοῦ ἀπτώτου ἀνήκει μόνον ὁ προπτωτικός, τουτέστι, «καθαρός», ψυχάνθρωπος, ὁ ὁποῖος σαφῶς διακρίνεται ἀπὸ τοῦ ἀποπτωτικοῦ, τουτέστι, «κεκαθαρμένου», εἴτε «ἐκ γενετῆς», εἴτε «διὰ βιοτῆς», ψυχανθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀποπτωτικός, ὁμοῦ μετὰ τοῦ μεταπτωτικοῦ, τουτέστι, «ῥυπαροῦ», εἴτε «ἐκ γενετῆς», εἴτε «διὰ βιοτῆς», ψυχανθρώπου, ἀνήκουσιν εἰς τὴν ἀντίθετον ἠθικοφυσικὴν ὀντολογίαν τοῦ πτωτοῦ, τοῦ πάλαι ποτὲ ἅπαξ πεσόντος.

Ἡ ἀνάστασις, συνεπῶς, ἡ ὁποία προϋποθέτει πάντοτε τὴν πτῶσιν καὶ ὁρίζεται βάσει αὐτῆς, οὐδέποτε χαρακτηρίζει τὸν προπτωτικὸν ἀλλὰ πάντοτε τὸν ἀποπτωτικόν, τὸν πρῴην μεταπτωτικὸν ἄνθρωπον, τὸν εἰς πλύσιν καὶ κάθαρσιν, εἴτε «ἐκ γενετῆς», εἴτε «διὰ βιοτῆς» αὐτοῦ, ὑποβληθέντα καὶ οὕτως ἀπὸ τοῦ μεταπτωτικοῦ ῥύπου καθαρθέντα καὶ ἀπὸ τῆς ἀποκαταστάσεως αὐτοῦ καὶ ἐφεξῆς μηκέτι πίπτοντα καὶ τοῦ λοιποῦ ἄπτωτον μένοντα, ὅπερ λέγεται «ἡμίπτωτον» ἢ «ἀποπτωτικὸν» καὶ οὐχὶ «ἄπτωτον» ἢ «προπτωτικόν».

Ὁ μωροκακόδοξος Ἀνατολικὸς καὶ Δυτικὸς Χριστιανισμός, ὁ ὁποῖος, προφανῶς, δὲν δύναται νὰ διακρίνῃ τὴν δεξιὰν ἀπὸ τῆς ἀριστερᾶς καὶ τὸν «προπτωτικὸν» ἢ «καθαρὸν» ἢ «ἑστῶτα» ἀπὸ τοῦ «ἀποπτωτικοῦ» ἢ «κεκαθαρμένου» ἢ «ἀναστάντος» ἀνθρώπου, τοῦ πρῴην «μεταπτωτικοῦ» ἢ «ῥυπαροῦ» ἢ «πεπτωκότος», καὶ συνεπῶς, τὸν προαδαμιαῖον καὶ προπτωτικὸν Θεοψυχάνθρωπον ἀπὸ τοῦ ἀδαμιαίου καὶ μεταδαμιαίου καὶ ἀποπτωτικοῦ (πρῴην μεταπτωτικοῦ) Χριστοῦ Ψυχανθρώπου καὶ Ἐξιλαστηρίου Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ, σὺν τοῖς ἄλλοις, δογματίζει καὶ ὀνομάζει ἀδαμιαῖον καὶ μεταδαμιαῖον Θεοψυχάνθρωπον, «ἐκ γενετῆς ἀποπτωτικὸν καὶ κεκαθαρμένον», ὁ ὁποῖος, «ἅμα τῇ προσλήψει», ὑπέβαλεν εἰς πλύσιν καὶ κάθαρσιν ἀπὸ τοῦ ἀδαμιαίου μεταπτωτικοῦ ῥύπου τὴν ἀδαμιαίαν μεταπτωτικὴν φύσιν, τὴν ὁποίαν οὕτω προσέλαβεν ὡς «ἐκ γενετῆς ἀποπτωτικὴν καὶ κεκαθαρμένην» καὶ οὐχὶ «προπτωτικὴν καὶ καθαράν».

Πέραν τοῦ ὅτι ὑποστατικὴ πρόσληψις τῆς ψυχικῆς καὶ τῆς σωματικῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῶν «ὡσεὶ μιᾶς ψυχανθρωπίνης φύσεως» συμπεριληπτικῶς ἀμφοτέρων θεωρουμένων, ἐκ τοῦ «ἀνοικείου» γενεαλογικοῦ δένδρου τοῦ Ἀδάμ, ἐκτὸς τῆς «ἀνοικείας» ἠθικοφυσικῆς ἐκ γενετῆς ἀποπτωτικότητος ἀλλὰ καὶ τοῦ «ἀνοικείου» ἰδίου φυσικοῦ εἴδους τοῦ ψυχανθρώπου Ἀδὰμ (δεδομένων τῶν ὑφ' ἡμῶν καὶ ἐν τῷ Δογματικῷ Τόμῳ ἡμῶν διακριτῶν τριῶν ἰδίων ἀνθρωπίνων φυσικῶν εἰδῶν τοῦ Θεοψυχανθρώπου, τοῦ Ψυχανθρώπου καὶ τοῦ Αὐτανθρώπου, τοῦ Ὀρθοβάμονος, δηλονότι, Πιθήκου, ἑνὸς ἐκ τῶν τοῦ Γίββωνος εἰδῶν), διὰ τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ Πατρός, συνεπάγεται, πρὸ πάντων, καὶ Διπατορισμὸν καὶ Ὑποστατικὴν Διχοτόμησιν τῆς Διφυοῦς Θείας Ὑποστάσεως, τὴν ὑφ' ἡμῶν κληθεῖσαν αἵρεσιν τοῦ "Adamoque", τουτέστι, «καὶ ἐκ τοῦ Ἀδάμ», ἐφ' ὅσον, οὕτως, ὡς Θεός, τελεῖ Υἱὸς τοῦ Ἀγεννήτου Θεοῦ Πατρὸς καὶ ἀνήκει εἰς τὸ θεῖον γενεαλογικὸν Αὐτοῦ δένδρον, ἐν ᾧ, ὡς Ψυχάνθρωπος, τελεῖ Υἱὸς ἑτέρου καὶ δευτέρου καὶ ξένου καὶ ἀλλοτρίου, τοῦ Ἀγεννήτου Πατρὸς καὶ Προπάτορος Ἀδάμ, καὶ ἀνήκει εἰς ἕτερον καὶ δεύτερον καὶ ξένον καὶ ἀλλότριον, ψυχανθρώπινον, γενεαλογικόν δένδρον, τοῦ Ἀδάμ, καὶ οὐχὶ εἰς τὸ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ καὶ τὸ οἰκεῖον, θεοψυχανθρώπινον, γενεαλογικὸν δένδρον τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ καὶ τοῦ μόνου Θεοψυχανθρώπου Πατρὸς καὶ Προπάτορος, τοῦ καὶ ἀϊδίως, ὡς Θεόν, καὶ οἰκονομικῶς, ὡς Ψυχάνθρωπον, τὸν Υἱὸν γεννῶντος.

Ἐν προκειμένῳ, προσήκει τοῖς Παλαιορθοδόξοις τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ (ὡς καὶ τῷ Δυτικῷ Χριστιανισμῷ καὶ πάσῃ τοιαύτῃ αἱρετικῇ χριστιανικῇ ὁμολογίᾳ) τὸ εὐαγγελικὸν ἐκεῖνο λόγιον τοῦ Χριστοῦ, «οὐ δύναται δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς πονηροὺς ποιεῖν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖν», ἤτοι, ἐκ τῆς μεταπτωτικῆς ἀδαμιαίας, «σαπρᾶς», φύσεως δὲν δύναται νὰ προέλθῃ προπτωτικὴ καὶ «ἀπολύτως καλὴ» ἀλλὰ μόνον ἀποπτωτικὴ καὶ «σχετικῶς καλὴ» φύσις.

Ὅθεν, οἱ ὑφ' ἡμῶν καὶ ἐν τῷ Δογματικῷ Τόμῳ ἡμῶν ὡς αἱρετικοὶ ἐπιγνωσθέντες καὶ καταγνωσθέντες καὶ ὡς «Παλαιορθόδοξοι» ἐπικληθέντες Ἀνατολικοὶ Χριστιανοὶ (ὡς καὶ αἱ ἐξ αὐτῶν προκύψασαι λοιπαὶ καὶ γνωσταὶ αἱρετικαὶ χριστιανικαὶ ὁμολογίαι) κατέστησαν «αὐτοὶ πλανώμενοι καὶ ἑτέρους πλανῶντες», ἐπὶ δισχιλιετίαν ὅλην, προσδιδόντες βαρύτητα εἰς τὴν πίστιν καὶ τὴν θείαν χάριν καὶ ἀδιαφορούντες διὰ τὴν γνῶσιν τῶν ὀρθῶν δογμάτων καὶ τὴν θείαν ἀλήθειαν.

Πλὴν τῶν λοιπῶν βαρειῶν δογματικῶν κατηγοριῶν, ἐν τῷ Δογματικῷ Τόμῳ ἡμῶν, καταπροσήψαμεν εἰς αὐτοὺς πάντας, καὶ εἰς τοὺς ὑφ' ἡμῶν καλουμένους «Παλαιορθοδόξους» τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ εἰς τοὺς λοιποὺς ὁμόφρονας αὐτοῖς καὶ ἐξ αὐτῶν προϊόντας αἱρετικούς, τὴν βαρυτάτην δογματικὴν κατηγορίαν τοῦ «Ἡμινεστοριανοῦ», ὡς ἐν μέρει ἀποδεχομένους καὶ διατηροῦντας τὴν θείαν ὑποστατικὴν ἕνωσιν, μόνον εἰς τὴν δευτέραν Θείαν Ὑπόστασιν τοῦ Υἱοῦ καὶ δὴ ἐν τῇ κακοδόξῳ διπατοριστικῇ μορφῇ τοῦ "Adamoque", τουτέστι, «καὶ ἐκ τοῦ Ἀδάμ», καὶ ἐν μέρει ἀπορρίπτοντας καὶ διαλύοντας αὐτήν, εἰς τὰς ἄλλας δύο θείας Ὑποστάσεις, καὶ οὕτως αὐτοὺς ἐξ ἑαυτῶν περὶ τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως δογματολογικῶς αὐτοαναιρουμένους καὶ κατέχοντας τὴν μέσην «ἡμικακόδοξον» δογματικὴν θέσιν, ἀνὰ μέσον τοῦ «ὀρθοδόξου», πρώτου ἀκραίου, Καινορθοδόξου ἡμῶν Δόγματος, τοῦ ἀποδεχομένου καθολικῶς καὶ τριαδικῶς ἅπασαν τὴν θείαν ἐνανθρώπησιν, καὶ τῶν Τριῶν Θείων Ὑποστάσεων, καὶ τοῦ «κακοδόξου», ἐσχάτου ἀκραίου, Νεστοριανοῦ Δόγματος, τοῦ ἀπορρίπτοντος καθολικῶς καὶ τριαδικῶς ἅπασαν τὴν θείαν ἐνανθρώπησιν, καὶ τῶν Τριῶν Θείων Ὑποστάσεων.

Καὶ ὁ μὲν αἱρεσιάρχης Νεστόριος, ἀπορρίπτων ἅπασαν θείαν ἐνανθρώπησιν, οἱασδήποτε Θείας ἐκ τῶν Τριῶν Ὑποστάσεως καὶ οἱασδήποτε μορφῆς, εἴτε μονοπατοριστικῆς, εἴτε διπατοριστικῆς, καί, συνεπῶς, ἀρνούμενος καὶ διαλύων ἅπαντα ὡς Θεοψυχάνθρωπον λεγόμενον καὶ φερόμενον, οὕτως ἠρνεῖτο καὶ διέλυε καὶ τὸν ὑπὸ τοῦ τότε ἑνιαίου Ἀνατολικοῦ καὶ Δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς Θεοψυχάνθρωπον δογματιζόμενον καὶ ὀνομαζόμενον Ἰησοῦν καὶ οὐχὶ διὰ τὸ διπατοριστικὸν τοῦ χριστιανικοῦ δόγματος, οὔτε λόγῳ διακρίσεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοψυχανθρώπου ἀπὸ τοῦ Ψευδοθεοψυχανθρώπου, ὁμολογῶν δύο πατέρας καὶ δύο ἀντιστοίχους εἰς αὐτοὺς υἱούς, ἀφ' ἑνὸς μέν, τὸν Θεὸν Πατέρα καὶ τὸν ἀντιστοιχοῦντα εἰς Αὐτὸν Θεὸν Υἱόν, ἀφ' ἑτέρου δέ, τὸν ψυχάνθρωπον προπάτορα Ἀδὰμ καὶ τὸν ἀντιστοιχοῦντα εἰς αὐτὸν ψυχάνθρωπον υἱόν, τουτέστιν, ἀπόγονον, Ἰησοῦν, ἀλλὰ, παρὰ τὸ κακόδοξον καὶ ἄτοπον τῆς ὁμολογίας, ἤτοι, παρὰ τὴν ἀπόρριψιν τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, ἐκφράζων μονοπατορικὸν καὶ ὁμαλὸν καὶ οὐχὶ διπατορικὸν καὶ ἀνωμελὲς δόγμα.

Ὁ δὲ μωροκακόδοξος Ἀνατολικὸς καὶ Δυτικὸς Χριστιανισμός, παρὰ τὴν μερικὴν ἀποδοχὴν τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, ἐξέφρασε τὸ γνωστὸν διπατοριστικὸν καὶ ἀνωμελὲς δόγμα τοῦ δῆθεν Θεοψυχανθρώπου Ἰησοῦ, τὸ ὑφ' ἡμῶν σαφῶς ὡς "Adamoque" («καὶ ἐκ τοῦ Ἀδὰμ») ἐπιγνωσθέν, ὁμολογῶν δύο διαφόρους πατέρας καὶ ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν υἱὸν ἀντιστοιχοῦντα εἰς ἀμφοτέρους, ἤτοι, δύο διαφόρους τὴν φύσιν καὶ τὴν ὑπόστασιν μονοφυεῖς ἀγεννήτους πατέρας (γεννητικὰς ἀρχὰς) συνδυαζομένους ἀσυγχύτως καὶ ἀτόπως μετ' ἀλλήλων εἰς τὴν ὑπόστασιν ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ διφυοῦς γεννητοῦ υἱοῦ καὶ γεννῶντας ἀμφοτέρους τὸν ἕνα καὶ τὸν μόνον καὶ τὸν αὐτὸν καὶ τὸν ἴδιον ἀκριβῶς διφυῆ υἱόν, τὸν μὲν Ἀγέννητον Θεὸν Πατέρα, κατὰ τὴν μίαν, τὴν θείαν, ἄκτιστον φύσιν τοῦ διφυοῦς Υἱοῦ, τὸν δὲ ἀγέννητον ψυχάνθρωπον προπάτορα Ἀδὰμ (διὰ μέσου τῆς ἐξ αὐτοῦ ὑπὲρ φύσιν παρθενομητροπάτορος), κατὰ τὴν ἄλλην, τὴν ψυχικὴν καὶ τὴν σωματικήν, κτιστὴν καὶ διττὴν φύσιν τοῦ αὐτοῦ διφυοῦς Υἱοῦ, τοῦ διπάτορος, δῆθεν Θεοψυχανθρώπου, Ἰησοῦ.

Καὶ εὐλόγως διερωτᾶται πᾶς θεολόγος νοῦς, ποῖον ἐκ τῶν δύο τοιούτων κακοδόξων δογμάτων εἶναι χεῖρον καὶ τί προσβάλλει περισσότερον δογματολογικῶς τὴν θείαν ἐνανθρώπησιν καὶ αὐτὸν τοῦτον τὸν Θεοψυχάνθρωπον, ἡ συλλήβδην ἀπόρριψις τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως ἢ ἡ διπατοριστικὴ καὶ λοιπὴ διαστροφὴ αὐτῆς καὶ ἡ σύγχυσις τοῦ ἀληθινοῦ Θεοψυχανθρώπου μετὰ τοῦ Ψευδοθεοψυχανθρώπου καὶ ἡ ἀντιποίησις τῆς Ὑποστάσεως Αὐτοῦ ὑπ' ἐκείνου;

Σαφῶς, ἡ θεία ἐνανθρώπησις, ἢ θὰ γίνῃ ὁμαλῶς καὶ καθὼς πρέπει, ἢ καλύτερον νὰ μὴ συμβῇ καθόλου, δὲν ἐπιτρέπεται, δηλαδή, θεολογικῶς καὶ δογματολογικῶς, νὰ παραδεχθῶμεν διαστροφικήν, διπατορικὴν καὶ λοιπήν, θείαν ἐνανθρώπησιν καὶ ἀνωμελῆ, διπατορικὸν καὶ λοιπόν, Θεοψυχάνθρωπον.

Ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ταύτην, οἱ Παλαιορθόδοξοι τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ πάντες οἱ ὁμόφρονες αὐτοῖς, ἀπεδείχθησαν, ἀσφαλῶς, χείρονες καὶ ἀνωμελέστεροι δογματολογικῶς ἔτι καὶ αὐτοῦ τούτου τοῦ Νεστορίου, τὸν ὁποῖον κατεδίκασαν, καὶ τοῦτο, διότι ἐποίησαν ἀνεπίτρεπτον ἐν τῷ μέσῳ συναίρεσιν δύο ἀλληλοαναιρουμένων καὶ οὐχὶ ἀλληλοπροσαιρουμένων, ἐν προκειμένῳ, δογματικῶν ἄκρων, δεδομένου ὅτι ἀλληλοσυναιρούμενα εἰς τὸ μέσον εἶναι πάντοτε τὰ ἀλληλοπροσαιρούμενα ἀκραῖα ἰδιώματα καὶ οὐδέποτε τὰ ἀλληλοαναιρούμενα, ὅτι δηλαδὴ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ συναιρῶνται τὸ καλὸν καὶ τὸ κακὸν μετ' ἀλλήλων, ὡς «ἡμίκαλον» ἢ «ἡμίκακον», οὔτε ἡ ὀρθοδοξία μετὰ τῆς κακοδοξίας, ὡς «ἡμιορθοδοξία» ἢ «ἡμικακοδοξία». Ἢ ὀρθόδοξος θὰ εἶναι ὁ πιστὸς καὶ ἡ πίστις ἢ κακόδοξος καὶ οὐχὶ «ἡμιορθόδοξος» ἢ «ἡμικακόδοξος», δίκην «ἡμιόνου».

Ὅθεν, αὐτὴ αὕτη ἡ δογματικὴ ἀντίρρησις, τουτέστιν, ἡ ἀπόρριψις, τῆς θείας φύσεως εἰς τὴν ὑπόστασιν τοῦ ἐκ τοῦ πεπτωκότος, τουτέστι, μεταπτωτικοῦ, προπάτορος Ἀδὰμ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ δογματικὴ παραδοχὴ ὅτι Οὗτος μέν, δὲν ἦτο, τῷ ὄντι, ὁ δεύτερος ἐκ τῶν Τριῶν ἀληθινὸς Θεοψυχάνθρωπος, ἤτοι, ὁ σαρκωθεὶς κατὰ φύσιν Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ προσαρκωθέντος Θεοῦ Νοῦ καὶ Πατρός, ἀλλ' ὁ κατὰ χάριν Υἱός, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, ὁ Υἱόθετος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἐξιλαστήριος Ἀμνὸς Αὐτοῦ καὶ ὁ Ἀποπτωτικὸς καὶ Εὐχαριστιακὸς Μεσίτης τῆς Θείας Αὐτοῦ Καινῆς Διαθήκης, ἡ δὲ μήτηρ τοῦ Ἰησοῦ Μαριάμ, δὲν ἦτο, πράγματι, ἡ ἀληθινὴ «Θεοτόκος», ἀλλ' ἡ «Χριστοτόκος», δὲν ἀποτελεῖ αἵρεσιν, ἀλλὰ τοὐναντίον, εἶναι ἡ ἀληθὴς καὶ ἀκραιφνὴς ὀρθοδοξία, πάντοτε, ὅμως, ὑπὸ τὴν ὀρθόδοξον Τριαδιανὴν προϋπόθεσιν, τοῦ ὑφ' ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ, ὅτι γίνεται παραδεκτὴ ἡ Τριαδικὴ καὶ Προαδαμιαία Θεία Ἐνανθρώπησις, διὰ τὸν ὑφ' ἡμῶν προεκτεθέντα θεολογικὸν καὶ δογματικὸν λόγον, καὶ διακρίνεται, ὡς προείπομεν, ὁ ἀληθινὸς «Θεοψυχάνθρωπος» Υἱὸς ἀπὸ τοῦ «Ψευδοθεοψυχανθρώπου» Υἱοῦ (ὡς καὶ ἡ ἀληθινὴ «Θεοτόκος», ἡ ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ Θεοψυχανθρώπου Πατρὸς καὶ Προπάτορος καὶ πάντοτε συνδυαστικὴ ὁμοῦ μετ' Αὐτοῦ ὡς Μήτηρ καὶ Προμήτωρ, ἀπὸ τῆς «Ψευδοθεοτόκου», δῆθεν ἀσυνδυάστου, Παρθενομητροπάτορος) καὶ οὐδέποτε ὑπὸ τὴν κακόδοξον Νεστοριανὴν προϋπόθεσιν, τοῦ ὑπὸ τοῦ Νεστορίου δόγματος τοῦ Νεστοριανισμοῦ, ὅτι δῆθεν δὲν ὑφίσταται οὐδεμία θεία ἐνανθρώπησις καὶ οὐδεὶς Θεοψυχάνθρωπος καὶ οὐδεμία Θεοτόκος, τῆς συλλήβδην, δηλαδή, καὶ ὁλοτελοῦς καὶ ἀπολύτου δογματικῆς ἀπαρνήσεως τῆς καθ' οἱονδήποτε δογματικὸν σχῆμα ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῆς θείας, τῆς ψυχικῆς καὶ τῆς σωματικῆς φύσεως, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, θεοῦ καὶ ψυχανθρώπου, διὸ καὶ ὁ Νεστόριος καὶ ὁ ὑπ' αὐτοῦ Νεστοριανισμός, ἐν τέλει, δὲν δικαιοῦνται ἀλλὰ καταδικάζονται δογματολογικῶς, ὁ μέν, ὡς αἱρεσιάρχης, ὁ δέ, ὡς αἵρεσις.

Εἰς τὸ αὐτό, λοιπόν, τέρμα, καταλήγουσιν, ἐν προκειμένῳ, δύο διάφοροι καὶ ἀντίθετοι ἀφετηρίαι καὶ ὁδοί, τουτέστιν, εἰς τὸ αὐτὸ ὀρθὸν δόγμα, τοῦ ἀδαμιαίου υἱοῦ καὶ Ψυχανθρώπου Χριστοῦ Ἰησοῦ καὶ τῆς ἐξ Ἀδὰμ Χριστοτόκου καὶ Ψυχανθρωποτόκου μητρὸς Αὐτοῦ Μαριάμ, συγκλίνουσι καὶ τὸ ὀρθόδοξον πρῶτον ἄκρον, ὁ ὑφ' ἡμῶν Τριαδιανισμός, καὶ τὸ κακόδοξον ἔσχατον ἄκρον, ὁ ὑπὸ τοῦ Νεστορίου Νεστοριανισμός, ὁ μέν, ἐκ τῆς ὀρθοδόξου ἀφετηρίας καὶ διὰ τῆς ὀρθοδόξου ὁδοῦ τῆς ἀπολύτου παραδοχῆς τῆς Τριαδικῆς καὶ Προαδαμιαίας Θείας Ἐνανθρωπήσεως καὶ τῆς διακρίσεως τοῦ Θεοψυχανθρώπου ἀπὸ τοῦ Ψευδοθεοψυχανθρώπου, ὁ δέ, ἐκ τῆς κακοδόξου ἀφετηρίας καὶ διὰ τῆς κακοδόξου ὁδοῦ τῆς ἀπολύτου ἀπορρίψεως ἁπάσης θείας ἐνανθρωπήσεως καὶ ἅπαντος Θεοψυχανθρώπου, ὁ δὲ Χριστιανισμός, ἐπιγινώσκεται ἀνοήτως καὶ ἀπρεπῶς εἰς τὸ ἡμικακόδοξον μέσον συμβιβάζων ὀξυμώρως καὶ ἀνεπιτρέπτως τὰ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα ἀλληλοαναιρούμενα δογματικὰ ἄκρα, ὡς Ἡμινεστοριανισμός, καὶ ἀποδεχόμενος καὶ ἀπορρίπτων ὁμοῦ τὴν θείαν ἐνανθρώπησιν.

Διὸ καὶ τὸ ὑφ' ἡμῶν ἀκριβέστατον καὶ ὀρθοδοξότατον Καινορθόδοξον Δόγμα τοῦ Τριαδιανισμοῦ οὐδεμίαν ἀπολύτως θεολογικὴν καὶ δογματολογικὴν σχέσιν ἔχει μετὰ τοῦ ὑπὸ τοῦ Νεστορίου κακοδοξοτάτου δόγματος τοῦ Νεστοριανισμοῦ, ἐπιγινωσκόμενον σαφῶς ὡς «Ἀντινεστοριανισμός», ἤτοι, ὡς τὸ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετον καὶ ἀναιρετικὸν ὀρθόδοξον δογματικὸν ἄκρον, ἐν σχέσει πρὸς τὸν κακόδοξον «Νεστοριανισμόν», ἀναιροῦν ἀπολύτως τὸ αἱρετικὸν δόγμα αὐτοῦ, ἀλλὰ τὸ Χριστιανικὸν Δόγμα, τοῦ Ἀνατολικοῦ καὶ τοῦ Δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐπεγνώσθη καὶ κατεγνώσθη ὑφ' ἡμῶν ἀναμφισβητήτως ὡς «Ἡμινεστοριανισμός», ἤτοι, ὡς δογματικὸν μέσον, ἀποτολμῶν, ὅλως ἀτόπως, νὰ ἐπιτύχῃ τὸν δογματικὸν συμβιβασμὸν ἀνὰ μέσον τῶν δύο ἐκ διαμέτρου ἀντιθέτων καὶ ἀλληλοαναιρουμένων δογματικῶν τούτων ἄκρων, τοῦ ὑφ' ἡμῶν Τριαδιανισμοῦ καὶ τοῦ ὑπὸ τοῦ Νεστορίου Νεστοριανισμοῦ, διὸ καὶ ἐν τέλει, αὐτὸ τὸ ἴδιον αὐτοαναιρούμενον, ὡς ἐν μέρει παραδεχόμενον καὶ ἐν μέρει ἀπορρίπτον τὴν θείαν ἐνανθρώπησιν, ἤτοι, ὡς ἐν μέρει ἀναιροῦν τὸν Νεστοριανισμὸν καὶ ἐν μέρει συνυπάρχον δογματικῶς μετ' αὐτοῦ.

Καὶ ἐν προκειμένῳ, δὲν εὐθύνεται μόνον αὐτὴ ἡ θεία σοφία καὶ πανουργία, ἡ ὁποία σαφῶς καὶ τεκμαρτῶς καὶ σκοπίμως ἐξηπάτησεν αὐτοὺς ἐν ταῖς γραφαῖς, ἀλλὰ καὶ ἐν πάσῃ τῇ λεγομένῃ «ἱστορικῇ θείᾳ ἀποκαλύψει», εὑροῦσα, προφανῶς, αὐτοὺς «ἀπλάστους καὶ ἀπαιδεύτους καὶ ἐλαφροὺς ταῖς δογματικαῖς φρεσίν», ἀλλὰ πρὸ παντός, εὐθύνονται καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι, οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ἤσκησαν σοβαρὸν καὶ αὐστηρὸν καὶ ἀκριβῆ θεολογικὸν καὶ δογματολογικὸν ἔλεγχον εἰς τὴν ἐν γένει θεολογικὴν καὶ δογματικὴν παράδοσιν αὐτῶν, διὸ καὶ ἐν προκειμένῳ ἁρμόζει αὐτοῖς τὸ γραφικόν, «μὴ ἀντίλεγε τῇ ἀληθείᾳ καὶ περὶ τῆς ἀπαιδευσίας σου ἐντράπηθι».

Καὶ τοῦτο, διότι ὁ Χριστιανισμὸς ἔδωκεν ἀφελῶς καὶ ἀνοήτως βαρύτητα εἰς τὴν προσωπικὴν αὐθεντίαν καὶ τὸ ἴδιον κῦρος τῶν λεγόντων καὶ γραφόντων «ἁγίων», «ἱερῶν» καὶ «θείων» προσώπων τῆς ἱστορικῆς θείας ἀποκαλύψεως, εἰς τὸ ποῖος λέγει καὶ γράφει τι, εἰς τὴν τυφλὴν πίστιν καὶ τὴν ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνην εἰς τὴν τοιαύτην «ἁγίαν», «ἱερὰν» καὶ «θείαν» προσωπικὴν αὐθεντίαν καὶ τὰ ὑπ' αὐτῆς λεγόμενα καὶ γραφόμενα, ὅπερ ἐστὶ προσωπολατρία καὶ εἰδωλολατρία, καὶ οὐχὶ εἰς αὐτὰ ταῦτα τὰ λεγόμενα καὶ γραφόμενα, εἰς τὸ τὶ λέγει καὶ γράφει τις, καὶ εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ὀρθοδοξότητος ἢ μὴ τοῦ περιεχομένου αὐτῶν, ὅπερ ἐστὶ ἡ ἀληθὴς ἐπιστήμη.

Καὶ διὰ τοῦτο, ἐξηπατήθη σκοπίμως, περὶ τῆς μιᾶς καὶ ὀρθῆς δογματικῆς ἀληθείας, ὑπὸ τῆς θείας σοφίας καὶ πανουργίας, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «θείας διπλωματίας καὶ ἐξωτερικῆς πολιτικῆς», ἡ ὁποία, ὡς ἐκ τῶν πραγμάτων διαπιστοῦται, προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσῃ καὶ νὰ διεκπεραιώσῃ τὸ ἀπόκρυφον καὶ θεῖον αὐτῆς σχέδιον, δύναται καὶ νὰ ἀναμειγνύῃ τὴν ἀλήθειαν ὁμοῦ μετὰ τοῦ μύθου ἐν ταῖς γραφαῖς καὶ νὰ χρησιμοποιῇ ἔτι καὶ αὐτὴν τὴν θείαν καὶ θαυματουργικὴν αὐτῆς παντοδυναμίαν καὶ χάριν, οὕτως ὥστε νὰ γίνηται περισσότερον πειστικὴ καὶ νὰ καθιστᾷ τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας ὀλιγώτερον ἐνδιαφέρουσαν διὰ τοὺς πολλούς. Καὶ Θεόν, βεβαίως, ἁμαρτάνοντα οὐδεὶς δύναται τιμωρεῖν, ἀλλ' ἀπὸ τῶν ἐνεχομένων ἀνθρώπων θὰ ζητηθῇ, ἀσφαλῶς, πᾶσα εὐθύνη.

η΄. «Ἡ Μετοχή»: 1. «Δύναμις». Ὁ ὅρος «μετοχὴ» σημαίνει «συμμετοχὴ» καὶ κατ' ἐπέκτασιν, «συναγωγὴ» ἢ «ἐκκλησία», δεδομένου ὅτι μία συναγωγὴ ἢ ἐκκλησία εἶναι τὸ προϊὸν τῆς συμμετοχῆς ἑνὸς συνόλου πιστῶν ἢ μυστῶν ἢ μετόχων εἰς κοινὰ λειτουργικὰ ἢ τελετουργικὰ καὶ λοιπὰ ἱερὰ δρώμενα ἢ δράματα. Ἡ πρώτη, λοιπόν, εἰδικὴ ἔννοια τοῦ τοιούτου ἐνάρθρου ὅρου εἶναι «ἡ ἐκκλησία», τουτέστιν, «ἡ μία καὶ μόνη ἐκκλησία». 2. «Ἐνέργεια». Ἡ δευτέρα, εἰδικωτέρα ἔννοια αὐτοῦ, εἶναι «μέθεξις», ἤτοι, μέθεξις, ἀφ' ἑνός, τῆς ἐπιγνώσεως τῆς θείας ἀληθείας, καὶ μέθεξις, ἀφ' ἑτέρου, τῆς ἀκτίστου θείας ἐνεργείας, τῆς καλουμένης «θείας χάριτος» ἢ «θείας δωρεᾶς», σημαίνουσα τὸν νοητόν, δογματικὸν καὶ ἐκκλησιαστικόν, χῶρον, εἰς τὸν ὁποῖον καθίσταται δυνατὴ καὶ ἐνεργεῖται μυστικῶς ἡ τοιαύτη μέθεξις τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν καὶ τῆς ἀληθοῦς θείας γνώσεως. 3. «Ἐνέργημα». Καὶ ἡ τρίτη, εἰδικωτάτη ἔννοια αὐτοῦ, εἶναι «μερὶς» ἢ «κλῆρος» εἰς τὸν πλοῦτον τῶν ἐπουρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων ἀγαθῶν καὶ θησαυρισμάτων, τῶν πνευματικῶν καὶ τῶν ὑλικῶν ἐνεργημάτων τῆς θείας χάριτος καὶ τῆς θείας βασιλείας.

ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΜΕΝ, ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ, ΥΦ' ΗΜΩΝ, ΕΙΣ ΤΗΝ FACEBOOK OFFICIAL PAGE ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΜΩΝ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ΥΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η» (facebook.com/new.orthodox.triadians/?ref=pages_you_manage), ΕΙΣ ΤΑΣ 22-07-2021, ΑΝΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΔΕ, ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ΥΦ' ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΑΥΤΩΝ, ΚΑΙ ΕΝΘΑΔΕ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑΝ, ΟΜΩΝΥΜΟΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΑΥΤΟΥ «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η», ΕΙΣ ΤΑΣ 18-08-2021.