ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΙΑ II

ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ

Αναδημοσιεύουμε επιπλέον κι εδώ, συναφώς προς τις προηγούμενες δογματολογικές μας μελέτες (βλ. Δογματολογία I), τόσο την υπ' αριθ. 7 / 09 - 10 - 2021, όσο και την υπ' αριθ. 18 / 07 - 11 - 2022 Δογματικές και Κανονικές Παππικές μας Αποφάνσεις.

ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ

ΠΑΠΠΙΚΗ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ 7 / 09 - 10 - 2021

Ἀπαγορεύεται πᾶσα ἀντιγραφὴ καὶ κλοπὴ τῆς παρούσης

ΗΜΕΙΣ ΟΙ ΑΥΤΟΙ ΣΥΝ Τῼ ΕΝ ΣΑΡΚΙ ΤΡΙΣΑΓΙῼ ΘΕῼ ΚΑΙ Τῼ ΧΡΙΣΤῼ ΑΥΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

ΣΥΝΕΙΔΟΤΕΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΑΥΤΩΝ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΟΙΚΕΙΑ ΗΜΙΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΤΑ ΑΠΟΡΡΕΟΝΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΗΜΕΤΕΡΟΥ ΥΨΗΛΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΑΡΧΟΥ ΚΑΙ

ΟΜΟΛΟΓΙΑΡΧΟΥ, ΗΤΟΙ, ΤΟΥ ΕΙΣΗΓΗΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, ΚΑΙ ΔΗ ΟΡΘΟΥ, ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑΣ

ΚΑΙ ΔΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΤ' ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΑΥΤΗΣ, Ή ΤΑΥΤΟΝ ΕΙΠΕΙΝ, ΤΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΘΕΟΨΥΧΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΝ ΜΕΣΙΤΗΝ

ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΑΥΤΩΝ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, ΙΗΣΟΥΝ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

ΛΑΒΟΝΤΕΣ ΤΕ ΥΠ' ΟΨΕΙ:

1. Πᾶσαν τὴν τῷ ὄντι Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν εἰσαχθέντος καὶ καθιδρυθέντος «Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ», καθ' ἣν τὸ ὑφ' Ἡμῶν τῶν ἰδίων λεγόμενον καὶ τοῦ Ἡμετέρου σαφῶς διακρινόμενον ὡς «Παλαιορθόδοξον Δόγμα τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ» ἐπεγνώσθη περιτράνως καὶ κατεγνώσθη ἀμετακλήτως ὑφ' Ἡμῶν τῶν Αὐτῶν ὡς ψευδορθόδοξον, κακόδοξον καὶ αἱρετικόν, βρῖθον καὶ γέμον ὅλον αἱρετικῶν δογμάτων καὶ ἀτόπων δοξασιῶν.

2. Τὸν 15ον Κανόνα τῆς λεγομένης «Πρωτοδευτέρας» καὶ ὑπὸ πολλῶν «ὡσεὶ Πανορθοδόξου» θεωρουμένης καὶ οὐχὶ «Οἰκουμενικῆς», ὡς ἐστί, Παλαιορθοδόξου Συνόδου―ἣν Ἡμεῖς οἱ ἴδιοι καὶ οἱ Αὐτοὶ ἀναγνωρίζομεν ὡς Οἰκουμενικὴν τῶν Παλαιορθοδόξων αἱρετικῶν (καὶ οὐχὶ Ἡμῶν τῶν Καινορθοδόξων καὶ ὄντως ὀρθοδόξων) Σύνοδον καὶ συγκαταλέγομεν ἀνὰ μέσον τῶν λοιπῶν Παλαιορθοδόξων Οἰκουμενικῶν γενομένων Συνόδων―τὸν ὁρίζοντα ῥητῶς, σαφῶς καὶ ἀσφαλῶς ὅτι τὰς αἱρέσεις οὐ μόνον ἐπιγινώσκουσιν ἀλλὰ καὶ καταγινώσκουσι (καταδικάζουσι) καὶ οὐχὶ μόνον αἱ Σύνοδοι ἀλλὰ καὶ οἱ λεγόμενοι «Πατέρες» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤτοι, οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι Ἱερεῖς, ἤ, ἐν γένει, οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι Διδάσκαλοι Αὐτῆς˙ καὶ ὅτι ἡ λεγομένη «δογματικὴ ἀποτείχισις» τῶν ὀρθοδόξων τὸ φρόνημα κληρικῶν, ἤτοι, ἡ πρὸ συνοδικῆς συγκλήσεως, διαγνώσεως καὶ καταγνώσεως ὑφ' ἑαυτῶν καὶ μόνων, τῇ ἰδίᾳ αὐτῶν πρωτοβουλίᾳ καὶ αὐτεξουσιότητι, αὐτόβουλος ἀποκήρυξις τῆς οἰκείας καὶ προϊσταμένης αὐτῶν ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν αὕτη φανῇ κηρύττουσα «δημοσίᾳ» καὶ διδάσκουσα «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» καὶ «ἐπ' ἐκκλησίας» αἵρεσίν τινα ἐπεγνωσμένην καὶ κατεγνωσμένην, εἴτε ὑπὸ Συνόδου τινός, εἴτε ὑπὸ Πατρός τινος, Ὀρθοδόξου, δηλονότι, Θεολόγου Ἱερέως ἢ Διδασκάλου, οὐχὶ μόνον δὲν κατακρίνεται ὡς σχίσμα, ἀλλὰ τοὐναντίον, ἐπαινεῖται ὡς ὑγιὴς ζῆλος ὀρθοδόξου πίστεως˙ ἐν ᾧ ἱερῷ κανόνι οἱ καθιστάμενοι παλαιορθόδοξοι ἀρχιερεῖς ὁμολογοῦσιν ἐνόρκως καὶ ὡσαύτως ἐμμονὴν καὶ ἀμετάθετον τήρησιν, εἰς τὰ πλαίσια τῆς ὡς κάτω γενικῆς αὐτῶν ἐνόρκου ὁμολογίας περὶ ἐμμονῆς καὶ προσηλώσεως εἰς πάντα τὰ θεῖα δόγματα (ὅρους πίστεως), πάντας τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ πάσας τὰς ἱερὰς παραδόσεις τῆς πίστεως αὐτῶν.

3. Ὅτι ὁ ὡς ἄνω Κανών, εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν καὶ αὐτὸ τὸ Παλαιορθόδοξον Δόγμα, τὸ θεσπίσαν αὐτὸν διὰ τὰς κατὰ τὴν δογματικὴν αὐτοῦ κρίσιν καὶ ἀντίληψιν αἱρέσεις, ἐπιγνωσθῇ καὶ καταγνωσθῇ (καταδικασθῇ), ἔτι καὶ αὐτὸ τοῦτο, ἀληθῶς ὡς αἵρεσις ὑπό τινος ὄντως Ὀρθοδόξου Θεολόγου Ἱερέως ἢ Διδασκάλου, ἐπεκτείνεται συνεπῶς καὶ ἀντιστρέφεται ἀναποφεύκτως καὶ γυρίζει ἐναντίον καὶ εἰς βάρος τοῦ τοιούτου θεσπίσαντος καὶ αἱρετικοῦ καὶ αὐτοῦ ἀποδειχθέντος δόγματος, συμπεριλαμβάνων, πλέον, καὶ αὐτὸ τὸ ἴδιον εἰς τὸν κατάλογον τῶν ἐπεγνωσμένων καὶ κατεγνωσμένων αἱρέσεων καὶ οὕτως ἐξουσιοδοτῶν τὸν ὀρθοτομήσαντα ἐπιγνώστην καὶ καταγνώστην καὶ φορέα τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης (πρεσβύτερον) εἰς τὴν πλήρη, δογματικήν τε καὶ ἐκκλησιαστικήν, ἀποτείχισιν αὐτοῦ, ἤτοι, εἰς τὴν ἵδρυσιν νέας, τῷ ὄντι ὀρθοδόξου, χριστιανικῆς δογματικῆς ὁμολογίας, ἐκκλησίας καὶ ἱεραρχίας, πρὸς ἀποκατάστασιν καὶ ἐπέκεινα διαφύλαξιν ἀνοθεύτου τῆς ὀρθῆς δογματικῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἐν αὐτῇ θείας χάριτος.

4. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ βάσει τοῦ Ὑποδείγματος αὐτοῦ τούτου τοῦ Χριστοῦ, ὡς Πρώτου καὶ Γενικοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς γνωστῆς θρησκείας τοῦ ἐν γένει λεγομένου «Χριστιανισμοῦ»―ὅστις, ἀπὸ τοῦ πνευματικοῦ καὶ συμβολικοῦ, ὁλοκλήρου τε καὶ ἀμερίστου, τουτέστιν, ἐμπεριεκτικοῦ καὶ τῶν ἑπτὰ κάτωθι ἱερατικῶν βαθμῶν, ἱεροῦ χρίσματος καὶ τοῦ τοιούτου θείου βαπτίσματος Αὐτοῦ (ἐξ ὧν, ἐν ταῖς Γραφαῖς, ἀναφέρεται μόνον τὸ πνευματικὸν καὶ συμβολικὸν βάπτισμα, τοῦ χρίσματος, τοῦ προγενομένου μὲν αὐτοῦ συμβολικῶς, ἐπικυρωθέντος δὲ ὁμοῦ μετ' αὐτοῦ πνευματικῶς, ἐν τῇ μιᾷ καὶ τῇ αὐτῇ καταβάσει τοῦ Πνεύματος, δι' εὐνοήτους τινὰς λόγους, παραλειπομένου, ὡς εὐκόλως ἐννοουμένου), δι' ὧν καθῄρεσε τὴν ἰουδαϊκήν, συμβολικὴν μόνην, ἀρχιερωσύνην, καὶ μέχρι τῆς πλήρους, δογματικῆς τε καὶ ἐκκλησιαστικῆς, ἀποτειχίσεως Αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, εἰς ὃν πρότερον διῆγε, καὶ τῆς εὐσήμου ἡμέρας τῆς ἐπισήμου συνάψεως καὶ ἱδρύσεως τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ (ἥτις ἡμέρα ἐπιγινώσκεται ἡ ἡμέρα τῆς «ἐκτὸς τῶν τειχῶν» τῆς Πόλεως Ἱερουσαλὴμ σταυρικῆς θυσίας Αὐτοῦ, ὑποδηλούσης συμβολικῶς τὴν ἀπὸ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ πλήρη, δογματικήν τε καὶ ἐκκλησιαστικήν, «ἀποτείχισιν» Αὐτοῦ), ἐξηκολούθει παραλλήλως καὶ ὅλως τυπικῶς νὰ τηρῇ καὶ τὰ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Νόμου―ἀπὸ τῆς πρώτης ἐπιγνώσεως καὶ καταγνώσεως (καταδίκης) τῆς πάλαι κακοδοξίας ὑπὸ τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς νέας ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ὁ ὁποῖος, κατὰ τὴν θεόσδοτον, ἐν ταῖς Γραφαῖς, ἐντολήν, «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε», μέλλει νὰ ἀποτειχισθῇ πλήρως, δογματικῶς τε καὶ ἐκκλησιαστικῶς, ἀπὸ τῆς ὑπ' αὐτοῦ ὡς κακοδόξου ἐπιγνωσθείσης καὶ καταγνωσθείσης ὁμολογίας, εἰς ἣν πρότερον διῆγε, καί, σὺν θεῷ, νὰ ἱδρύσῃ ἐπισήμως τὴν ὀρθόδοξον, ἕως τῆς εὐσήμου ἡμέρας τῆς τοιαύτης ἐπισήμου καὶ πλήρους, δογματικῆς τε καὶ ἐκκλησιαστικῆς, ἀποτειχίσεως αὐτοῦ καὶ τῆς ὑπ' αὐτοῦ ἱδρύσεως τῆς νέας ὀρθῆς δογματικῆς ὁμολογίας, μεσολαβεῖ καὶ διαρκεῖ ἀρκούντως μέση καὶ μεταβατικὴ καὶ μικτὴ καὶ προπαρασκευαστική τις περίοδος («προσυμβατική»), καθ' ἣν ἡ νέα ὀρθόδοξος ὁμολογία τελεῖ «ὑπὸ ἵδρυσιν» καὶ ὁ ἱερὸς Ἱδρυτὴς κηρύσσει αὐτὴν «ἐν ἐγρηγόρσει», τουτέστιν, ὑφ' ἱδρυτικὴν ἑτοιμότητα, καί, παραλλήλως πρὸς τὴν ἑτοιμασίαν τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς, ἐξακολουθεῖ ἔτι διάγων, ὅλως τυπικῶς, καὶ ἐν τῇ κακοδόξῳ ὁμολογίᾳ.

5. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, ὡς «ἱερεῖς», ἐπιγινώσκονται καὶ ὀνομάζονται γενικῶς ἅπαντες οἱ κεκτημένοι οἱονδήποτε ἐκ τῶν ἑπτὰ βαθμῶν ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας―ἤτοι, τηρουμένης καὶ μετεχομένης τῆς ἐντελεχειακῆς κλίμακος αὐτῶν ἀναστρόφως τε καὶ τελειοστρόφως, ἐκ τοῦ ἀτελοῦς ἀντιτύπου (αἰτιατοῦ), διὰ τῶν ἡμιτελῶν τύπων (αἰτιατοῦ αἰτίου ἢ μεσαιτίου), πρὸς τὸ τέλειον ἀρχέτυπον (αἴτιον ἢ πρωταίτιον), τοῦ Μύστου ἢ Πιστοῦ ἢ Μαθητίου (ἀντιτύπου), τοῦ φέροντος τὴν Γενικὴν Ἱερωσύνην (Χρῖσμα) καὶ κοινῶς λεγομένου «λαϊκοῦ», τοῦ Ψάλτου ἢ Μαθητοῦ (ἐκτύπου), τοῦ Ἀναγνώστου ἢ Ἑταίρου (προτύπου), τοῦ Προφήτου ἢ Διδασκάλου (προτεροτύπου), τοῦ Ὑποδιακόνου ἢ Ὑπηρέτου (πρωτοτύπου) καὶ τοῦ Διακόνου ἢ Ὑποτελεστοῦ ἢ Πρέσβεως (πρωτιστοτύπου), τῶν φερόντων τὴν Μέσην Ἱερωσύνην, καὶ τοῦ κατ' ἐξοχὴν ὀνομαζομένου «Ἱερέως» ἢ Τελεστοῦ ἢ Πρεσβυτέρου (ἀρχετύπου), τοῦ φέροντος τὴν Εἰδικὴν Ἱερωσύνην, ὡς ὀγδόου, ἐμπεριεκτικοῦ καὶ ὑπερβατικοῦ πάντων βαθμοῦ, συλλειτουργοῦντος μετὰ πάντων τῶν ἑπτὰ βαθμῶν καὶ δι' αὐτῶν ἐπενεργοῦντος, λογιζομένου αὐτοῦ τούτου τοῦ Ὑπεριερέως ἢ Ὑπερτελεστοῦ ἢ Πρεσβυτάτου Θεοῦ, ἤτοι, τῆς ὕπερθεν Θείας Τελεταρχικῆς Χάριτος―διὸ καὶ ὁ ὅρος «καθαίρεσις» χρησιμοποιεῖται δι' ἕκαστον καὶ διὰ πάντας τοὺς ἑπτὰ ἱερατικοὺς βαθμοὺς καὶ ἐλλείπει ὁ ὅρος «ἀφορισμός», ἅπας δὲ καθαιρούμενος καθαιρεῖται καὶ ἐκπίπτει ἀφ' ἁπάντων τῶν ὑπ' αὐτοῦ κεκτημένων ἱερατικῶν βαθμῶν καὶ ἐκβάλλεται ἐκτὸς τοῦ μυστικοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας «ὡσεὶ ἀνίερος», μηδὲ εἰς αὐτὴν τὴν Γενικὴν Ἱερωσύνην (Χρῖσμα) παραμένων.

6. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος ἡ Ἀρχιερωσύνη εἰς τὴν ἰσχύουσαν ἱερατικὴν τάξιν τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ὅλως ἀντιθέτως πρὸς τὴν ἐν τῇ Καινῇ καταργηθεῖσαν ἱερατικὴν τάξιν τῆς Παλαιᾶς, δὲν ἀποτελεῖ μείζονα τῆς Ἱερωσύνης καὶ μέγιστον πάντων διάφορον βαθμὸν τελετουργικῆς καὶ μυσταγωγικῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, τουτέστι, χειροτονίαν―ὡς μὴ τελετουργοῦσα μεῖζόν τι μυστήριον τῆς μείζονος θείας εὐχαριστίας, τῆς ὑπὸ τῆς Ἱερωσύνης (ὑπὸ πάντων τῶν Πρεσβυτέρων) ὁλοκλήρου, ἀσφαλῶς, καὶ οὐχὶ ἡμισείας τελεσιουργουμένης, καὶ δεδομένου ὅτι τὸ μυστήριον τῆς Ἱερωσύνης, ὡς χρισματικὸν μυστήριον, εἶναι, σαφῶς, κατώτερον τοῦ κορυφαίου εὐχαριστιακοῦ μυστηρίου, ὑπάρχον καὶ ἀποσκοποῦν εἰς τὴν τέλεσιν αὐτοῦ καὶ πάντων τῶν εἰς αὐτὸ ἀφορώντων καὶ τελειουμένων ἱερῶν καὶ θείων μυστηρίων, διὸ καὶ τοῦτο, ἀσφαλῶς, τελεῖται ὑπὸ πάντων τῶν τὴν εὐχαριστίαν τελούντων Πρεσβυτέρων, πλήν, τοῦτο, ἁρμόζει μᾶλλον νὰ τελῆται ὑπὸ τοῦ Πρώτου τῇ τάξει Πρεσβυτέρου, τοῦ κεκτημένου τὸν πρῶτον ἱερατικὸν τίτλον καὶ τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιερέως―ἀλλὰ μείζονα καὶ μέγιστον πάντων ἱερατικὸν τίτλον καὶ ὀφφίκιον ἐπισκοπικῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας, ἀπονεμόμενον, ὡς εἴθισται, εἰς ἀνάλογον διοριστήριον τελετήν, ἤτοι, δι' ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας˙ ἥτις, ὡς πᾶσαι αἱ διοριστικαὶ τῶν ἱερῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων χειροθεσίαι, δὲν κρίνεται ὡς «ἄκρως ἀναγκαία» καὶ «ἀπολύτως ἀπαραίτητος» καὶ δύναται ἔτι καὶ νὰ παραλειφθῇ, ὡς μὴ ἀναφερομένη, μηδαμῶς συγχεομένη καὶ μηδόλως ἐπηρεάζουσα αὐτὴν τὴν ἱερὰν δρᾶσιν αὐτῆς ταύτης τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας μηδὲ τὰ ἱερὰ δράματα αὐτῆς, τὰ ὑπ' αὐτῆς ταύτης καὶ μόνης τῆς χειροτονίας τῆς Ἱερωσύνης τελούμενα καὶ οὐχὶ ὑπὸ τῶν χειροθεσιῶν τῶν ἱερατικῶν αὐτῆς τίτλων καὶ ὀφφικίων˙ δι' ὧν, ἀσφαλῶς, δὲν παρέχεται τελετουργικὴ καὶ μυσταγωγικὴ μείζων τις, τῆς διὰ τῆς χειροτονίας ἤδη κεκτημένης, «καθαγιαστικὴ» χάρις, ἡ λεγομένη «ἱεροποιός», ἤτοι, χάρις θείας καὶ μυστικῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, εἴτε πρὸς ἐπιτέλεσιν τῶν ἱερῶν καὶ τῶν θείων μυστηρίων καὶ τῶν ἱερῶν μυστηριακῶν τελετῶν, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, μυστηριοειδῶν («εἰδικὴ ἱερωσύνη»), εἴτε δι' οἱανδήποτε ἄλλην ἱερὰν ἱκάνωσιν, ἢτοι πρὸς ἱκάνωσιν δευτερευούσης ἱερᾶς ὑπηρεσίας αὐτῶν («μέση ἱερωσύνη»), ἢ εἰς ἱκάνωσιν ἁπλῆς καὶ μόνης ἱερᾶς συμμετοχῆς εἰς αὐτὰ («γενικὴ ἱερωσύνη»), ἀλλ' ἐκλεκτικὴ καὶ διακριτική τις «ἁγιαστικὴ» χάρις, ἡ λεγομένη «διοριστήριος», χάρις, δηλαδή, θείας καὶ μυστικῆς προτιμήσεως, ἐπιλογῆς, ἐκλογῆς, προβολῆς καὶ διακρίσεως τοῦ τιτλούχου καὶ ὀφφικιούχου ὡς «πρώτου τῇ τάξει», ἢ παντοιοτρόπως ἄλλως «πρωτεύοντος», ἀνὰ μέσον τῶν πολλῶν καὶ λοιπῶν κατὰ τὴν ἱερωσύνην, κατὰ τὴν ἱερατικήν, δηλονότι, δύναμιν καὶ ἐνέργειαν, ὁμοβάθμων αὐτῷ, τουτέστιν, ὁμοδυνάμων καὶ ὁμοενεργῶν.

7. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, ἀντὶ τῆς χειροθεσίας, δύναται νὰ τελεσθῇ καὶ χρῖσμα ἰσοδύναμον μετ' αὐτῆς καὶ ἐνθησαυρίζον ἐν αὐτῷ τὴν ἀνάλογον διοριστήριον θείαν χάριν, ὁπωσδήποτε διάφορον καὶ διακρινόμενον τοῦ χρίσματος τῆς χειροτονίας καὶ τῆς ἱεροποιοῦ θείας χάριτος˙ ἐν δὲ τῇ τοιαύτῃ περιπτώσει, εἶναι, ἀσφαλῶς, δυνατὴ καὶ ἡ αὐτοχρισία τοῦ τελετουργοῦ ἱερέως (ὡς ἀρχιερέως, πρωθιερέως κ.τ.ὅ.), ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν αὐτοχειροθεσίαν τοῦ ἱερέως τελεστοῦ, ἡ ὁποία δὲν ἐπιτρέπεται˙ δεδομένου ὅτι εἰς πᾶσαν περίπτωσιν καθ' ἣν ἔχομεν μετάδοσιν τῆς θείας χάριτος δι' ὑλικοῦ τινος στοιχείου, ὡς συμβόλου καὶ δοχείου αὐτῆς, εἶναι ἐπιτρεπτὴ ἡ αὐτομετάδοσις τοῦ μυστηρίου ὑπὸ τοῦ τελετουργοῦ ἱερέως εἰς ἑαυτόν, διότι ἡ ἱερατικὴ αὐτοῦ, ἁγιαστικὴ ἢ καθαγιαστική, ἐνέργεια, κατὰ μὲν ἄμεσον τρόπον, ἐφαρμόζεται εἰς τὸ ὑπ' αὐτοῦ εὐλογούμενον καὶ ἁγιαζόμενον ἢ καθαγιαζόμενον ὑλικὸν στοιχεῖον, τὸ ὁποῖον συνδέεται μετὰ τῆς ἐξαιτουμένης ἀναλόγου θείας χάριτος, κατὰ δὲ ἔμμεσον τρόπον, ἐπιστρέφεται εἰς ἑαυτόν, διὰ τῆς αὐτομεταδόσεως τοῦ μυστηρίου, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν περίπτωσιν τῆς αὐτοχειροθεσίας, καθ' ἥν, ἥ τε ἐφαρμογὴ καὶ ἡ ἐπιστροφὴ εἰς ἑαυτὸν εἶναι ἄμεσος˙ διὸ καὶ ἔχομεν τὴν αὐτοτέλεσιν καὶ αὐτομετάδοσιν τοῦ ἀνωτάτου μυστηρίου τῆς θείας εὐχαριστίας ὑπ' αὐτοῦ καὶ μόνου τοῦ λειτουργοῦ ἱερέως (πρεσβυτέρου) καὶ εἰς ἑαυτόν, τὴν λεγομένην «αὐτοκοινωνησίαν» ἢ «αὐτομεταληψίαν», καθ' ἣν ὁ λειτουργῶν, κοινωνῶν καὶ μεταλαμβάνων, αὐτὸς καὶ μόνος, ἱερεὺς (πρεσβύτερος) λέγει τὸ τύποις γεγραμμένον, «μεταδίδοταί μοι τῷ ἀναξίῳ Πρεσβυτέρῳ», τὸ δηλοῦν καὶ ἐπικυροῦν τὴν αὐτομεταδοτικότητα τοῦ κορυφαίου τούτου καὶ θείου μυστηρίου καί, ἀναλόγως καὶ συνεπῶς, πᾶσαν αὐτομεταδοτικότητα παντὸς ἱεροῦ καὶ θείου μυστηρίου καὶ παντὸς ἱεροῦ μυστηριοειδοῦς (μυστηριακῆς τελετῆς), ὡς καὶ τὴν αὐτοτέλεσιν καὶ αὐτομετάδοσιν τοῦ κατωτέρου χρισματικοῦ μυστηρίου τοῦ εὐχελαίου, ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ καὶ μόνου καὶ εἰς ἑαυτόν, τὴν καλουμένην «αὐτοχρισίαν», ἄρα, καὶ τὴν ὑφ' Ἡμῶν τῶν Αὐτῶν, τὸ πρῶτον, ὀρθοδόξως τε καὶ κανονικῶς, εἰσαγομένην αὐτοτέλεσιν καὶ αὐτομετάδοσιν τοῦ ὑποδεεστέρου μυστηριοειδοῦς (μυστηριακῆς τελετῆς) τῆς ἀρχιερατικῆς χρίσεως (χρίσματος), τῆς πρὸς τὴν ἀρχιερατικὴν χειροθεσίαν ἰσοδυνάμου, ὑπ' αὐτοῦ καὶ μόνου τοῦ ἀρχιερατικῶς χριομένου ἱερέως (πρεσβυτέρου) καὶ εἰς ἑαυτόν, καὶ ὑφ' Ἡμῶν ἐπικαλουμένην «ἀρχιερατικὴν αὐτοχρισίαν», τόσον εἰδικῶς, εἰς τὴν ἰδιάζουσαν καὶ σπανίαν περίπτωσιν τῆς δογματικῆς τε καὶ ἐκκλησιαστικῆς ὅλης ἀποτειχίσεως, μεθ' ἱδρύσεως νέας καὶ ὄντως ὀρθοδόξου χριστιανικῆς δογματικῆς ὁμολογίας, εἰς τὰ θρησκευτικὰ πλαίσια τοῦ ἐν γένει Χριστιανισμοῦ, ὅσον καὶ γενικῶς, εἰς πᾶσαν ἰδίαν καὶ σπανίαν περίπτωσιν ἐπιγινωσκομένην εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν πρᾶξιν.

8. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, ἡ κατάστασις εἰς τὸν ἱερατικὸν τίτλον καὶ τὸ ὀφφίκιον τῆς ἀρχιερωσύνης ἐπιγινώσκεται ἐξελισσομένη ἐντελεχειακῶς, συστρόφως τε καὶ τελειοστρόφως, εἰς τρία στάδια˙ πρῶτον, εἰς τὸ τοῦ ἀτελοῦς «τοποτηρητοῦ», τοῦ καὶ ἄνευ δευτερευούσης ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) καὶ ἄνευ πρωτευούσης ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας (μὴ ἐπιτρεπτῆς τῆς αὐτοχειροθεσίας), ἢ χρίσεως (χρίσματος) ἰσοδυναμούσης πρὸς αὐτὴν (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς αὐτοχρισίας), ἀσκοῦντος «ἀφῃρημένως» ἀρχιερατικὰ καθήκοντα ἱερέως (πρεσβυτέρου), ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «τοποτηροῦντος» ἐπισκοπήν τινα, τουτέστι, τηροῦντος τὸν τόπον καὶ τὴν τάξιν καὶ τὴν ἀρχὴν αὐτῆς, αὐτῇ καὶ μόνῃ τῇ κανονικῇ ἀδείᾳ καὶ γραπτῇ ἐξουσιοδοτήσει τῆς ἁρμοδίας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς˙ δεύτερον, εἰς τὸ τοῦ ἡμιτελοῦς «ἀρχιερατεύοντος», τοῦ μετὰ δευτερευούσης, μέν, ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως), ἀλλ' ἄνευ, ἔτι, πρωτευούσης ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας (μὴ ἐπιτρεπτῆς τῆς αὐτοχειροθεσίας), ἢ χρίσεως (χρίσματος) ἰσοδυνάμου πρὸς αὐτὴν (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς αὐτοχρισίας), ἀσκοῦντος «διακεκριμένως» ἀρχιερατικὰ καθήκοντα ἱερέως (πρεσβυτέρου)˙ καὶ τρίτον, εἰς τὸ τοῦ τελείου «ἀρχιερέως», τοῦ καὶ μετὰ δευτερευούσης ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) καὶ μετὰ πρωτευούσης ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας (μὴ ἐπιτρεπτῆς τῆς αὐτοχειροθεσίας), ἢ χρίσεως (χρίσματος) ἰσοδυνάμου πρὸς αὐτὴν (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς αὐτοχρισίας), ἀσκοῦντος «συγκεκριμένως» ἀρχιερατικὰ καθήκοντα ἱερέως (πρεσβυτέρου)˙ καὶ συσχετίζεται μετὰ τῆς ἐντελεχείας τῆς ἐν γένει καταστάσεως, εἴτε εἴς τινα ἱερατικὸν βαθμόν, εἴτε εἴς τινα ἱερατικὸν τίτλον καὶ ὀφφίκιον, τῆς ἐξελισσομένης, μέν, ἀντιστρόφως καὶ ἀτελοστρόφως, εἰς τὰ τρία στάδια τῆς μυστικῆς, τῆς συμβολικῆς καὶ τῆς κανονικῆς, ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, καταστάσεως, τουτέστι, καταστατικῆς πράξεως, ἐν δὲ προκειμένῳ, τηρουμένης ἀναστρόφως τε καὶ τελειοστρόφως, καὶ διασπωμένης ἀκριβῶς ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς καὶ εἰς δύο μέρη˙ πρῶτον, εἰς τὴν κανονικήν, ἢ προσέτι καὶ νομικήν, κατάστασιν, ἤτοι, τὴν ἔγγραφον, ἐνυπόγραφον καὶ ἐνσφράγιστον ἐκκλησιαστικήν, ἢ προσέτι καὶ πολιτειακήν, καταστατικὴν πρᾶξιν («πιττάκιον») τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως), καὶ τὴν δευτερεύουσαν συμβολικήν τε καὶ μυστικὴν κατάστασιν, ἤτοι, τὴν ἱερολογίαν τῆς τοιαύτης κανονικῆς, ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, προγενομένης καταστατικῆς πράξεως τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) μετὰ τῶν διασήμων ἢ εὐσήμων ἢ παρασήμων τοῦ ἀρχιερατικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου, τῶν μὴ λειτουργικῶν, δηλονότι, καὶ τελετουργικῶν ἱερῶν ἀμφίων, τῶν σημαινόντων αὐτὸν τὸν κατὰ χάριν κεκτημένον βαθμὸν αὐτῆς ταύτης τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας (ἱερωσύνης), ἀλλ' ἁπλῶς, τυπικῶς καὶ συμβατικῶς, τῶν διακριτικῶν συμβόλων τοῦ κατὰ χάριν ἐπικτήτου ἱερατικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου, τῶν ἐπὶ τοῖς λειτουργικοῖς καὶ τελετουργικοῖς ἱεροῖς ἀμφίοις τοῦ κεκτημένου ἐκ τῶν ἑπτὰ ἱερατικοῦ βαθμοῦ «διακοσμητικῶς» καὶ «ἐπιδεικτικῶς» προσαρτουμένων˙ καὶ δεύτερον, εἰς τὴν κυρίαν καὶ κατ' ἐξοχὴν καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν μυστικὴν κατάστασιν, ἤτοι, τὴν μέθεξιν τῆς διοριστηρίου καὶ ἐν προκειμένῳ ἀρχιερατικῆς θείας χάριτος, καὶ τὴν πρωτεύουσαν συμβολικὴν κατάστασιν, ἤτοι, τὴν ἱερολογίαν τῆς ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας (μὴ ἐπιτρεπτῆς τῆς αὐτοχειροθεσίας), ἢ τῆς ἀρχιερατικῆς χρίσεως (χρίσματος), τῆς ἰσοδυνάμου πρὸς αὐτὴν (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς αὐτοχρισίας)˙ δι' ἧς ἡ διοριστήριος καὶ ἀρχιερατικὴ θεία χάρις θεόθεν παρέχεται καὶ γίνεται μεθεκτὴ ὑπὸ τοῦ ἀρχιερατικῶς χειροθετουμένου, συνδεομένη μυστικῶς μετὰ τῶν ὡς ἄνω ἀρχιερατικῶν διασήμων ἢ εὐσήμων ἢ παρασήμων καὶ σημαινομένη συμβολικῶς δι' αὐτῶν˙ ἥτις ἐντελέχεια τῆς μυστικῆς, τῆς συμβολικῆς καὶ τῆς κανονικῆς, ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, καταστάσεως, ἐν πάσῃ τοιαύτῃ περιπτώσει, ἐφαρμοζομένη εἰς πᾶσαν διοριστήριον χειροθεσίαν, καὶ ὅλως ἀντιθέτως πρὸς τὴν περίπτωσιν τῆς ἱεροποιοῦ χειροτονίας, εἰς ἣν αὕτη ἐφαρμόζεται ἀδιάσπαστος, ἐν μιᾷ καὶ τῇ αὐτῇ ἱερᾷ τελετῇ, δύναται ἀλλὰ καὶ πρέπει, δι' ἐντελεχειακοὺς λόγους καὶ πρὸς ἀνάπτυξιν, γενικῶς, τῆς ἐντελεχείας τῆς εἰς πάντα ἱερατικὸν τίτλον καὶ ὀφφίκιον καταστάσεως, νὰ διασπασθῇ εἰς τὸ μέσον καὶ εἰς τὰς ὡς ἄνω δύο ἱεροτελεστίας, εἰς μὲν τὴν δευτερεύουσαν ἱερολογίαν τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως), εἰς δὲ τὴν πρωτεύουσαν ἱερολογίαν τῆς ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας (μὴ ἐπιτρεπτῆς τῆς αὐτοχειροθεσίας), ἢ χρίσεως (χρίσματος) ἰσοδυναμούσης πρὸς αὐτὴν (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς αὐτοχρισίας), διὰ τὸν προεκτεθέντα λόγον˙ ἐπειδή, δηλαδή, πρόκειται περὶ διασήμων ἢ εὐσήμων ἢ παρασήμων, τουτέστι, διακριτικῶν, διακοσμητικῶν καὶ ἐπιδεικτικῶν ἱερῶν ἀμφίων − συμβόλων ἱερατικοῦ τινος τίτλου καὶ ὀφφικίου, ἅτινα, ὡς ἐκ τῆς ἰδίας αὐτῶν φύσεως, δὲν εἶναι ἄκρως ἀναγκαῖον καὶ ἀπολύτως ἀπαραίτητον νὰ συνδέωνται μετὰ τῆς ἀναλογούσης διοριστηρίου θείας χάριτος, τῆς διὰ τῆς προσιδιαζούσης διοριστικῆς χειροθεσίας παρεχομένης, ἀλλὰ δύνανται νὰ ἀπονέμωνται καὶ νὰ φέρωνται καὶ ἁπλῶς, ἄνευ μυστικῆς συνδέσεως μετ' αὐτῆς, εἴτε δι' αὐτῆς καὶ μόνης τῆς κανονικῆς, ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, καταστατικῆς πράξεως («πιττακίου») τῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως), ὥσπερ πάντα τὰ κοινὰ διάσημα, εὔσημα καὶ παράσημα τῶν πολιτειακῶν τίτλων καὶ ἀξιωμάτων, εἴτε καὶ ἔν τινι δευτερευούσῃ, ἐν σχέσει πρὸς τὴν πρωτεύουσαν χειροθεσίαν, συμβολικῇ τε καὶ μυστικῇ ἱερολογίᾳ τῆς τοιαύτης κανονικῆς, ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, καταστατικῆς πράξεως, οὕτως δὲ ἢ ἄλλως καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει, εἴτε ἄνευ οὐδεμιᾶς, εἴτε μετά τινος ἱερολογίας φερόμενα, οὐδαμῶς διατελοῦσιν ἄμοιρα θείας τινὸς χάριτος, καθότι φέρονται προσηρτημένα ἐπ' αὐτοῖς τοῖς ἱεροῖς, λειτουργικοῖς τε καὶ τελετουργικοῖς, αὐτῆς ταύτης τῆς ἱερωσύνης ἀμφίοις καὶ «ἐν ἐνεργείᾳ» αὐτῆς˙ διὸ καὶ πᾶσαι αἱ διοριστικαὶ τῶν ἱερατικῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων χειροθεσίαι δύνανται ἔτι καὶ νὰ παραλείπωνται, πλήν, ὅμως, ὅστις θέλει νὰ διατελῇ ἐν πάσῃ τελειότητι καὶ εὐταξίᾳ, πρέπει νὰ μεριμνᾷ καὶ νὰ μὴν ἀμελῇ διὰ τὴν ἐπιτέλεσιν ἔτι καὶ τῶν τοιούτων.

9. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, τὸ μὲν ἀφῃρημένον καὶ ἀτελὲς στάδιον τοῦ «τοποτηρητοῦ», νοεῖται ὡς «σύλληψις τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως», τὸ δὲ διακεκριμένον καὶ ἡμιτελὲς στάδιον τοῦ «ἀρχιερατεύοντος», ὡς «κύησις τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως», τὸ δὲ συγκεκριμένον καὶ τέλειον στάδιον τοῦ «ἀρχιερέως», ὡς «γέννησις τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως»˙ καὶ ἡ μὲν ἀρχιερατικὴ σύλληψις τοῦ δογματάρχου καὶ ὁμολογιάρχου ἱδρυτοῦ, τουτέστι, τὸ «τοποτηρητεῖν», ἀναλογεῖ πρὸς τὴν ὑπ' αὐτοῦ σύλληψιν τῆς δογματικῆς ὁμολογίας˙ καθ' ἥν, ὡς «θεῖος τοποτηρητής», ποιεῖ τὴν αὐτοδικίαν καὶ τὴν ἐρημοδικίαν, ἐπιβάλλων τοῖς ἐνεχομένοις κακοδόξοις καὶ ψευδορθοδόξοις αἱρετικοῖς, ὡς μὲν ὑποδίκοις, τὴν ἀργίαν, ὡς δὲ καταδίκοις, τὴν καθαίρεσιν˙ ἡ δὲ ἀρχιερατικὴ κύησις αὐτοῦ, τουτέστι, τὸ «ἀρχιερατεύειν», ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὴν ὑπ' αὐτοῦ κύησιν τῆς ὁμολογίας˙ καθ' ἥν, ὡς «θεεξονόμαστος καὶ θεένδυτος ἀρχιερατεύων», τελεῖ τὴν τελετὴν τῆς καθαιρέσεως (ἀρσιχειρίαν) τῶν ὡς ἄνω καταγνωσθέντων, ὁμοῦ μετὰ τῆς δευτερευούσης ἱερολογίας τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) ἑαυτοῦ˙ ἡ δὲ ἀρχιερατικὴ γέννησις αὐτοῦ, τουτέστι, τὸ «ἀρχιερεύειν», προσιδιάζει πρὸς τὴν ὑπ' αὐτοῦ γέννησιν τῆς ὁμολογίας, ἤτοι, πρὸς τὴν ἐπίσημον ἵδρυσιν αὐτῆς˙ καθ' ἥν, ὡς «θεόχριστος ἀρχιερεύς», τελεῖ τὴν πρωτεύουσαν ἱερολογίαν τῆς πρὸς τὴν ἀρχιερατικὴν χειροθεσίαν ἰσοδυνάμου ἀρχιερατικῆς χρίσεως (χρίσματος) αὐτοῦ, κωλυομένης, ἐν προκειμένῳ, οὐχὶ μόνον τῆς αὐτοχειροθεσίας, ἀλλά, κατ' ἀκρίβειαν, καὶ αὐτῆς τῆς ἑτεροχειροθεσίας, ἔτι καὶ εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν αὕτη ἐλεγχθῇ δυνατή, καὶ ἐπιτρεπομένης μόνης τῆς αὐτοχρισίας˙ καθότι ὁ δογματάρχης καὶ ὁμολογιάρχης ἱδρυτής, ἐν σχέσει, μέν, πρὸς τοὺς ὑπ' αὐτοῦ διαφωτιζομένους καὶ ἐντασσομένους εἰς τὴν δογματικὴν ὁμολογίαν καὶ ἐκκλησίαν καὶ ἱεραρχίαν ἣν οὗτος ἱδρύει, προσήκει νὰ διατελῇ ὁ αὐτὸς πατὴρ ἁπάντων, χειροτονητής τε καὶ χειροθετητὴς αὐτῶν, καὶ υἱὸς οὐδενός, καὶ ὑπ' οὐδενὸς ἐξ αὐτῶν οὔτε χειροτονούμενος οὔτε χειροθετούμενος˙ ἐν σχέσει δὲ πρὸς τοὺς κακοδόξους, πρῴην ὁμοδόξους αὐτῷ, ἐκ τῆς αἱρέσεως τῶν ὁποίων δογματικῶς τε καὶ ἐκκλησιαστικῶς ὅλως ἀποτειχίζεται, ἁρμόζει νὰ τυγχάνῃ μόνον εἰς πρεσβύτερον χειροτονηθείς, οὐχὶ δὲ καὶ ἀρχιερατικῶς, ἐπιπλέον, ὑπ' αὐτῶν χειροθετηθεὶς καὶ οὕτω πληρώσας τὴν πνευματικὴν μετ' αὐτῶν σύσχεσιν καὶ τὴν τοιαύτην ἐξ αὐτῶν καταγωγὴν καὶ οὐδὲν ἴδιον καὶ καινὸν ἔχων ἐπ' αὐτοῦ˙ δεδομένου ὅτι ἡ μὲν πρωτογενὴς ἱερωσύνη, ἀποτελεῖ κοινὸν μεταξὺ πασῶν τῶν χριστιανικῶν δογματικῶν ὁμολογιῶν ἀγαθόν, ἀνῆκον εἰς τὴν κοινὴν χριστιανικὴν παράδοσιν καὶ κληρονομίαν˙ ἡ δὲ ὑπὸ τῆς πρωτογενοῦς καὶ κατὰ χάριν κεκτημένης ἱερωσύνης (χειροτονίας) τελεσιουργουμένη, τουτέστιν, ἐν ἱερᾷ τελετῇ δι' αὐτῆς θεόθεν ἀπονεμομένη, δευτερογενὴς καὶ κατά χάριν ἐπίκτητος ἀρχιερωσύνη (χειροθεσία), διακρίνεται ὡς ἴδιον καὶ διάφορον, διδόμενον καὶ ἰσχύον, κατὰ κανόνα, εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια ἑκάστης ὁμολογίας˙ ἡ δὲ προτέρα κατάστασις αὐτοῦ, ὡς πρεσβυτέρου, ὑφισταμένου τὴν ὀρθόδοξον δογματικὴν ἀφύπνισιν καὶ ἀποδεχομένου τὸν θεῖον ἐπανευαγγελιστικὸν διαφωτισμόν, ἀναλογεῖ πρὸς ἀμφοτέρας τὰς «προσυλληπτικὰς περιόδους», τήν τε προκαταστατικήν, τοῦ ἀρχιερέως, καὶ τὴν προϊδρυτικήν, τῆς ὁμολογίας.

10. Ὅτι ὁ μὲν μὴν Μάρτιος, ὀνομασθεὶς οὕτως ἐκ τοῦ λατινικοῦ ὀνόματος "Mars−Martis", τοῦ κατ' ἀπόδοσιν τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος «Ἄρης−Ἄρεως», δι' οὗ ὠνομάζετο ὁ ἀρχαιοελληνικὸς εἰδωλολατρικὸς «θεὸς τοῦ πολέμου», παρὰ μὲν τοῖς ἀρχαῖοις, ἦτο ὁ καθιερωμένος μὴν τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐτησίων πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων, παρὰ δὲ τοῖς νεοέλλησιν, ἐγένετο ὁ μὴν ἐπικηρύξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, παρὰ δὲ πᾶσιν, ἐπιγινώσκεται ὡς ὁ μὴν τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ ἡλιακοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀναζωογονήσεως τῆς φύσεως, λόγῳ τῆς κατ' αὐτὸν γινομένης Ἐαρινῆς Ἰσημερίας, τῆς σηματοδοτούσης τὴν ἀρχὴν τῆς Ἀνοίξεως˙ διὸ καὶ ἐκλαμβάνεται συμβολικῶς ὡς ὁ μὴν πάσης «καινῆς» ἀρχῆς καὶ πάσης «ἐπαναστατικῆς» ἀλλαγῆς˙ ὁ δὲ ἀριθμὸς ἐννέα (9), ὡς μὲν ἑπόμενος μετὰ τὸν ἀριθμὸν ὀκτὼ (8), τὸν συμβολίζοντα τὴν Καινὴν Διαθήκην, ὡς ὑπερβᾶσαν τὴν Παλαιάν, τὴν διὰ τοῦ ἀριθμοῦ ἑπτὰ (7) συμβολικῶς ὑποδηλουμένην, συμβολίζει τὴν προσέτι, δογματικήν τε καὶ ἐκκλησιαστικήν, ἀνακαίνισιν καὶ μετάλλαξιν, εἰς τὰ αὐτά, ἐν γένει, ἐξελισσόμενα καὶ διευρυνόμενα θρησκευτικὰ πλαίσια τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς δὲ ἐπιγινωσκόμενος ἀνατρέπων ἐπακριβῶς τὸν ἀριθμὸν ἓξ (6), τὸν ὑπὸ τῶν υἱῶν τοῦ διαβόλου ἐκλαμβανόμενον ὡς συμβολικὸν αὐτοῦ, συμβολίζει πᾶσαν ἀντισατανικότητα καὶ τὴν ἀνατροπὴν παντὸς σατανισμοῦ˙ ὁ δὲ ἀριθμὸς εἴκοσι καὶ ἓν (21), εἰς ὃν λήγει τὸ τρέχον ἔτος, δισχιλιοστὸν καὶ εἰκοστὸν καὶ πρῶτον (2021), ἐπιγινώσκεται ὑφ' Ἡμῶν τῶν Αὐτῶν ὡς συμβολίζων τὸ τριαδικὸν ἐντελεχειακὸν σχῆμα τῶν εἴκοσι καὶ ἓν (21) βαθμίδων τῆς κλίμακος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, ἀποκορυφουμένης εἰς τὴν πρωτοκορυφαίαν εἰκοστὴν καὶ πρώτην (21ην) βαθμίδα τοῦ Ἡμετέρου Παππικοῦ ἱερατικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου˙ αὐτὸ δὲ τοῦτο τὸ τρέχον ἔτος 2021, ἀποτελεῖ, τὴν μὲν ἐπέτειον τῶν διακοσίων (200) χρόνων ἀπὸ τῆς κηρύξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, τὸ δὲ πλήρωμα τοῦ τεσσαρακοστοῦ καὶ πρώτου (41ου) ἔτους τῆς Ἡμετέρας ἡλικίας, ἀριθμοῦ συμβολικῶς ἀντιστοιχοῦντος, εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, πρὸς τὸν Ἡμέτερον ἱερατικὸν τίτλον καὶ τὸ ὀφφίκιον τοῦ Πατριάρχου˙ δεδομένου ὅτι πᾶν Καινορθόδοξον Πατριαρχεῖον, συντίθεται καὶ συναπαρτίζεται ἐκ τεσσαράκοντα καὶ ἓν (41) Ἐκκλησιαρχείων, αὐτῇ καὶ μόνῃ τῇ ἐξαιρέσει τοῦ ἀσυνθέτου, μέν, Ἡμετέρου Πατριαρχείου Πρωταρχαίας Βάσεως, ἀλλ' ἰσοδυνάμου καὶ αὐτοῦ πρὸς πάντα τὰ σύνθετα, διὸ καὶ διὰ τοῦ αὐτοῦ ἀριθμοῦ 41 συμβολικῶς, ὡς καὶ ἐκεῖνα, δυναμένου καὶ τούτου νὰ ὑποδηλῶται˙ ἄρα, ὅτι ἡ 9η Μαρτίου 2021, ἐπιγινώσκεται ὡς ἡ πλέον κατάλληλος ἡμερομηνία καὶ ἡ κατ' ἐξοχὴν ἰδανικὴ ἡμεροχρονολογία καὶ διὰ τὴν ἀρχιερατικὴν σύλληψιν καὶ διὰ τὴν εὐθὺς ἢ ὀλίγον μετ' αὐτὴν ἀρχομένην ἀρχιερατικὴν κύησιν τοῦ Δογματάρχου καὶ Ὁμολογιάρχου Ἱδρυτοῦ τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος, καὶ ὡς Τοποτηρητοῦ καὶ ὡς Ἀρχιερατεύοντος, ἤτοι, καὶ διὰ τὴν ὑπ' αὐτοῦ σύλληψιν καὶ διὰ τὴν εὐθὺς ἢ ὀλίγον μετ' αὐτὴν ἀρχὴν τῆς κυήσεως τῆς Καινορθοδόξου Χριστιανικῆς Ὁμολογίας τοῦ Τριαδιανισμοῦ, ὡς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς, δογματικῆς τε καὶ ἐκκλησιαστικῆς, ὅλης ἀνακαινίσεως, ἐπανιδρύσεως καὶ ἐπαναστάσεως, ὑπὸ τὸ νόημα τοῦ ὑπὲρ τῆς ὄντως ὀρθοδόξου ἀληθείας πνευματικοῦ πολέμου καὶ ἀγῶνος κατὰ πασῶν τῶν ἐναντίων δυνάμεων.

11. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ βάσει τῆς διακρίσεως τῆς λεγομένης «φυσικῆς» ἀπὸ τῆς καλουμένης «ἠθικῆς» τελειότητος, ὡς καὶ τῆς ἀναλόγου καὶ συνεποῦς διακρίσεως τοῦ λεγομένου «φυσικοῦ» ἀπὸ τοῦ καλουμένου «γνωμικοῦ» θελήματος καὶ προσώπου, διακρίνεται, ἀναλόγως καὶ συνεπῶς, καὶ ἡ λεγομένη «φυσική», τουτέστιν, «ὑπερφυσική», δηλαδή, «μυστικὴ» ἢ «μυσταγωγικὴ» ἢ «τελετουργική», ἱερωσύνη ἀπὸ τῆς καλουμένης «ἠθικῆς» ἱερωσύνης, τῆς ἱερότητος, δηλονότι, τοῦ ἠθικοῦ χαρακτῆρος τοῦ ἐπικαλουμένου ὡς «ἠθικοῦ» ἀνθρώπου˙ διὸ καὶ οὐδὲν «ἠθικὸν» λεγόμενον κώλυμα ἀναγνωρίζεται καὶ ἰσχύει διὰ τὴν κτῆσιν καὶ τὴν χρῆσιν τῆς ὑπερφυσικῆς ἱερωσύνης, ὡς μὴ συγχεομένης μετὰ τῆς ἠθικῆς ἱερωσύνης ἢ ἱερότητος τοῦ ἠθικοῦ χαρακτῆρος˙ καὶ δεδομένου ὅτι οὔτε ἡ κτῆσις τῆς φυσικῆς τελειότητος συνεπάγεται καὶ κτῆσιν τῆς ἠθικῆς τελειότητος, ὡς τοῦτο καταφαίνεται, πρῶτον, εἰς τὸν πρωθαμαρτήσαντα, δυστυχῶς, ὡς ὑφ' Ἡμῶν καὶ ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Ἡμῶν Δόγματι, ἀπεδείχθη, Θεόν, καὶ δεύτερον, εἰς τὸν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ χωρισθέντα καὶ ἐφαμαρτήσαντα διάβολον, οἵτινες ἀμφότεροι κέκτηνται τὴν ὑπερφυσικὴν ἢ φυσικὴν αὐτῶν δύναμιν παρὰ τὴν ἑαυτῶν ἁμαρτίαν˙ οὔτε ἡ ἀπώλεια τῆς ἠθικῆς τελειότητος συνεπάγεται καὶ ἀπώλειαν τῆς φυσικῆς τελειότητος, παρὰ μόνον εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν αὕτη ἐπιβληθῇ αὐθαιρέτως, βιαίως, δυναστικῶς, τιμωρητικῶς καὶ ἐκδικητικῶς, ἐνδεχομένως δὲ καὶ ὑποκριτικῶς, ὑπὸ τὸ πρόσχημα, δῆθεν, καὶ τὸ προσωπεῖον τῆς ἀγάπης, ὑπὸ τοῦ ἰσχυροτέρου εἰς τὸν ἀσθενέστερον, διά τινα ἠθικὴν αὐτοῦ παράβασιν, ἐπιγινωσκομένην κατὰ τὸ «δίκαιον τοῦ ἰσχυροῦ», τὸ ὁποῖον, σημειωτέον, δὲν ταυτίζεται πάντοτε καὶ καθόλου πρὸς τὸ «ὀρθὸν δίκαιον», ἀλλὰ δύναται ἔτι καὶ νὰ ἀντιτιθῆται πρὸς αὐτό˙ ἀλλ' ἀναγνωρίζονται καὶ ἰσχύουσι μόνον τὰ ἐπιγινωσκόμενα καὶ ἐπικαλούμενα ὡς «τελετουργικὰ» κωλύματα, ὅπως ἡ ἀλλαξοπιστία, ὁριζομένη, εἴτε ὡς ἵδρυσις, εἴτε ὡς ἔνταξις καὶ προσχώρησις εἰς ἄλλην θρησκείαν ἢ εἰς ἑτέραν αἱρετικὴν δογματικὴν ὁμολογίαν, τὸ ἐκκλησιαστικὸν σχίσμα, ὁριζόμενον εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς αὐτῆς καὶ τῆς ἰδίας ἀκριβῶς δογματικῆς ὁμολογίας καὶ τῆς ἐν γένει ἐκκλησίας καὶ ἱεραρχίας αὐτῆς, ἡ σιμωνία, ὁριζομένη εἰς δύο εἴδη, ὡς κάτωθι, ἡ διπλοχειροτονία, ἡ βεβήλωσις ἱερῶν τελετῶν καὶ ναῶν κ.τ.ὅ.

12. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ ὡς προκύπτει ἐκ τῆς παραλλήλου καὶ συνοπτικῆς ἐξετάσεως τῶν ἐντελεχειῶν τῆς ἱερωσύνης καὶ τῆς ἠθικῆς, τῆς μὲν ἐντελεχείας τῆς ἱερωσύνης, ἐπιγινωσκομένης, ἐν προκειμένῳ, γενικῶς καὶ τριαδικῶς, ὡς «εἰδικῆς − μέσης − γενικῆς ἱερωσύνης», τῆς δὲ ἐντελεχείας τῆς ἠθικῆς, ἐπιγινωσκομένης γενικῶς καὶ δὶς τριαδικῶς, ἤτοι, συνθέτως, ἐκ δύο ἀντιρρόπων καὶ ἀποκλινουσῶν τριαδικῶν ἐντελεχειῶν μετὰ κοινοῦ ἀρχετύπου, ἐκ μὲν τῆς φθινούσης (κάτω) ἐντελεχείας, «ἠθικός − ἡμιηθικός − ἀνήθικος», ἐκ δὲ τῆς αὐξούσης (ἄνω) ἐντελεχείας, «ἠθικός − ἠθικώτερος − ἠθικώτατος», ἡ ἐν λόγῳ φθίνουσα ἐντελέχεια τῆς ἱερωσύνης («εἰδική − μέση − γενικὴ ἱερωσύνη») παραλληλίζεται καὶ ἀντιστοιχεῖ, ἀναστρόφως τε καὶ τελειοστρόφως, μόνον πρὸς τὴν αὔξουσαν (ἄνω) ἐντελέχειαν τῆς ἠθικῆς, τὴν ὑπὲρ τὴν ἠθικὴν βάσιν˙ καὶ ἡ μὲν γενικὴ ἱερωσύνη, ἀναλογεῖ πρὸς τὸν ἠθικόν, ἡ δὲ μέση ἱερωσύνη, πρὸς τὸν ἠθικώτερον, ἡ δὲ εἰδικὴ ἱερωσύνη, πρὸς τὸν ἠθικώτατον χαρακτῆρα, καὶ ἐπ' οὐδενὶ πρὸς τὸν ἀνήθικον, τὸν ἡμιηθικὸν καὶ τὸν ἠθικὸν χαρακτῆρα τῆς φθινούσης (κάτω) ἠθικῆς ἐντελεχείας, τῆς ὑπὸ τὴν ἠθικὴν βάσιν˙ τὸ ὁποῖον ἀκριβῶς σημαίνει ὅτι εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν ὑποτεθῇ ὅτι ἰσχύουσιν ἠθικὰ κωλύματα, κωλύοντα τὴν μυστικήν, μυσταγωγικὴν καὶ τελετουργικὴν ἱερωσύνην, ταῦτα ἐπιγινώσκονται τὰ ἴδια ἀκριβῶς καὶ τὰ αὐτὰ ἀπαραλλάκτως δι' ἅπάντας, καὶ τοὺς ἑπτὰ ἱερατικοὺς βαθμούς, καὶ οὐχὶ μόνον διὰ τοὺς ἀνωτέρους βαθμοὺς τῆς μέσης ἱερωσύνης καὶ τὸν ἀνώτατον βαθμὸν τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης, τουτέστι, δι' ἅπαντα ἀνεξαιρέτως τὰ μέλη τοῦ ἱεροῦ μυστικοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας, ἀπὸ τοῦ ἁπλοῦ πιστοῦ, τοῦ φέροντος τὴν γενικὴν ἱερωσύνην (χρῖσμα), τοῦ κοινῶς λεγομένου «λαϊκοῦ», ἕως τοῦ πρεσβυτέρου, τοῦ φέροντος τὴν εἰδικὴν ἱερωσύνην˙ ὅπερ ἀποδεικνύει τὸ ἄτοπον τοῦ τοιούτου, περὶ δῆθεν ἰσχύος ἠθικῶν κωλυμάτων τῆς μυστικῆς ἱερωσύνης, κακοδόξου, ὄντως, δόγματος τῶν παλαιορθοδόξων ἠθικιστῶν αἱρετικῶν (παλαιορθοδόξου ἠθικιστικῆς αἱρέσεως), διότι, ἐφαρμοζόμενον εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν πρᾶξιν, κωλύει, καθαιρεῖ καὶ διαλύει πᾶν τὸ μυστικὸν ἐκκλησιαστικὸν σῶμα.

13. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος ὑφίσταται μετάδοσις, ὑφίσταται δέσμευσις, ὑφίσταται καὶ ἀποδέσμευσις τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας παντὸς ἐκ τῆς κλίμακος τῶν ἑπτὰ ἱερατικῶν βαθμῶν―αὐτῆς ταύτης τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, τῆς «σφραγῖδος» τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας, μηδέποτε ἐκλειπούσης ἀλλὰ μόνον ἀπενεργοποιουμένης ἄχρι καιροῦ ἐπανενεργοποιήσεως αὐτῆς―ἑκάστη τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ ἴδιον ἱερὸν μυστήριον καὶ μέρος τοῦ ὅλου τριαδικοῦ μυστηρίου τῶν τριῶν ἐν ἀντεπιδείξει μετ' ἀλλήλων διατελουσῶν ἱερατικῶν ἕξεων («μετάδοσις − ἀποδέσμευσις − δέσμευσις»)˙ διὸ καὶ ἐνεργεῖται, τῷ ὄντι καὶ τῷ πράγματι, ἀπολύτως καὶ μόνον διὰ τῆς ἀναλόγου μυστικῆς καὶ συμβολικῆς ἱεροτελεστίας, εὐχολογίας καὶ ἱεροπραξίας, ἤτοι, διὰ τῆς προσιδιαζούσης μυστικῆς καὶ συμβολικῆς πράξεως, εὐχῆς καὶ τελετῆς, καὶ οὐχὶ διὰ σχετικῆς κανονικῆς, τουτέστιν, ἐκκλησιαστικῆς (συνοδικῆς), ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, τουτέστι, πολιτειακῆς, πράξεως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ, ἁπλῶς καὶ προϋποθετικῶς, τὴν δευτερεύουσαν πρᾶξιν (ἀπόφασιν) τῆς ἐγκρίσεως καὶ οὐχὶ αὐτὴν τὴν κυρίαν πρᾶξιν αὐτῆς ταύτης τῆς ἐκτελέσεως τοῦ ἐγκριθέντος˙ καὶ ἡ μὲν ἀρχέτυπος μετάδοσις τῆς ἱερωσύνης, ὡς ἴδιον μυστήριον, τελεσιουργεῖται διὰ τῆς «τάσεως τῶν χειρῶν», ἤτοι, διὰ τῆς τελετῆς τῆς λεγομένης «χειροτονίας», τῆς ἐντὸς τῆς θείας λειτουργίας, ὡς πράξεως κατατάξεως, τελουμένης καὶ ἀπαιτούσης τὴν φυσικὴν παρουσίαν καὶ τὴν ἱερὰν συμμετοχὴν τοῦ χειροτονουμένου˙ ἡ δὲ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος τῆς μεταδόσεως, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, ἀντίτυπος, δέσμευσις τῆς ἱερωσύνης, ὡς ἴδιον μυστήριον, τελετουργεῖται διὰ τῆς «ἄρσεως τῶν χειρῶν», ἤτοι, διὰ τῆς τελετῆς τῆς ὑφ' Ἡμῶν καλουμένης «ἀρσιχειρίας», τῆς ἐκτὸς τῆς θείας λειτουργίας, ὡς πράξεως ἀποτάξεως, τελουμένης καὶ μὴ ἀπαιτούσης τὴν φυσικὴν παρουσίαν καὶ τὴν ἱερὰν συμμετοχὴν τοῦ ἀρσιχειρουμένου˙ ἡ δὲ μέση καὶ ἔκτυπος ἀποδέσμευσις τῆς ἱερωσύνης, ὡς ἴδιον μυστήριον καὶ ὡς εἰκὼν τῆς μεταδόσεως, τελεῖται διὰ τῆς «ἐπανατάσεως τῶν χειρῶν», ἤτοι, διὰ τῆς τελετῆς τῆς ὐφ' Ἡμῶν, ἀναλόγως μὲν καὶ ἀντιστρόφως πρὸς τὴν ἀρσιχειρίαν, ἐν σχέσει δὲ καὶ διακρίσει πρὸς τὴν χειροτονίαν, ὀνομαζομένης «τασιχειρίας», τῆς ἐντὸς τῆς θείας λειτουργίας καὶ αὐτῆς, ὡς πράξεως ἐπανεντάξεως, τελουμένης, ὡς καὶ ἡ μετάδοσις, καὶ ἀπαιτούσης τὴν φυσικὴν παρουσίαν καὶ τὴν ἱερὰν συμμετοχὴν τοῦ τασιχειρουμένου.

14. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν παραλειφθῶσι καὶ δὲν ἐπιτελεσθῶσιν αἱ πάντῃ ἀπαράλειπτοι καὶ ὑποχρεωτικαὶ τελεταί, εἴτε τῆς ἀρσιχειρίας, εἰς περίπτωσιν καθαιρέσεως, εἴτε τῆς τασιχειρίας, εἰς περίπτωσιν ἀποκαταστάσεως, ἡ Θεία Χάρις δὲν ἀναπληροῖ τὰ ἐλλείποντα τοιαῦτα, πάντες δὲ οἱ πρὸς καθαίρεσιν, μένουσιν ἀκαθαίρετοι, καὶ πάντες οἱ πρὸς ἀποκατάστασιν, ἀναποκατάστατοι˙ ὅπως ἀκριβῶς καὶ εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν παραλειφθῇ καὶ δὲν ἐπιτελεσθῇ καὶ ἡ ὅλως ἀπαράλειπτος καὶ ὑποχρεωτικὴ τελετὴ τῆς χειροτονίας τῶν προβαλλομένων εἴς τινα ἱερατικὸν βαθμόν, πάντες οὗτοι μένουσιν ἀκατάστατοι εἰς αὐτόν˙ διότι ἡ τοιαύτη ἀναπλήρωσις ἰσχύει μόνον ὑπὸ τὰς δύο ἀπαραιτήτους προϋποθέσεις τοῦ «κατὰ τὴν τέλεσιν» καὶ τοῦ «κατὰ τὴν δύναμιν» καὶ οὐχὶ τοῦ «ἄνευ τῆς τελέσεως» καὶ τοῦ «ὑπὲρ τὴν δύναμιν», τὸ ὁποῖον σημαίνει ὅτι ὑπὸ τῆς Τελεταρχικῆς Θείας Χάριτος ἀναπληροῦνται, ἀφ' ἑνός, μέν, μόνον τὰ ὑφ' Ἡμῶν λεγόμενα «συγγνωστά», ὅσα, δηλονότι, κατὰ τὴν τέλεσιν συγχωροῦνται νὰ παραλειφθῶσιν ὑπὸ τοῦ τελεστοῦ ἱερέως, ὅσα, δηλαδή, δὲν συνιστῶσι τελετουργικὰς πράξεις μείζονος σημασίας καὶ τῶν ὁποίων ἡ κατὰ τὴν τέλεσιν παράλειψις χαρακτηρίζει τὴν ὅλην τελετὴν ὡς «παράτυπον», οὐχὶ δὲ καὶ τὰ ὑφ' Ἡμῶν λεγόμενα «ἀσύγγνωστα», ἤτοι, αἱ μείζονος σημασίας τελετουργικαὶ πράξεις, τῶν ὁποίων, ἀσφαλῶς, ἡ κατὰ τὴν τέλεσιν παράλειψις δὲν συγχωρεῖται καὶ χαρακτηρίζει καὶ ἀκυροῖ «ἐν τῇ πράξει» τὴν τελετὴν ὡς «κακότυπον»˙ ἀφ' ἑτέρου, δέ, οἰκονομοῦνται μόνον τὰ ὑφ' Ἡμῶν λεγόμενα «οἰκεῖα», ὅσα, δηλαδή, κατὰ τὴν τέλεσιν παραλειπόμενα ἐμπίπτουσιν εἰς τὴν ἰδίαν καὶ διὰ τῆς χειροτονίας κατὰ χάριν κεκτημένην ἱερατικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν τοῦ τελετουργοῦ καὶ δὲν ὑπερβαίνουσι τὰ ἴδια αὐτοῦ μέτρα, τοῦ κεκτημένου ὑπ' αὐτοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ˙ εἰ δὲ μή, ἡ τοιαύτη, εἴτε καθόλου, εἴτε ἐν μέρει, ὑπέρμετρος καὶ ὑπερδυναμικὴ τελετὴ χαρακτηρίζεται καὶ ἀκυροῦται ἅπασα καὶ ὁλόκληρος, ἐξ ἀρχῆς ἕως τέλους αὐτῆς, ἐν τῇ τελετουργικῇ πράξει, ὡς «κακότυπος»˙ δεδομένου ὅτι ἡ Θεία Τελεταρχικὴ Χάρις, οὔτε «αὐτολειτουργεῖ», ἀφ' ἑαυτῆς, αὐτὴ καὶ μόνη, οὔτε «ἡμιαυτολειτουργεῖ», τουτέστιν, «ἡμισυλλειτουργεῖ», ἀλλὰ πάντοτε «συλλειτουργεῖ» ὁμοῦ μετὰ τοῦ λειτουργοῦ Αὐτῆς καὶ καθόλου καὶ οὐχὶ μόνον κατὰ τὸ ἥμισυ τῆς τελετῆς, ἤτοι, συλλειτουργεῖ μετ' αὐτοῦ πάντοτε κατὰ τὸ μέτρον τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, τὸ δοθὲν αὐτῷ ὑπ' Αὐτῆς, καὶ οὐδέποτε ὑπερμέτρως καὶ ὑπερδυναμικῶς, συνενεργεῖ, δηλονότι, καὶ συντελεσιουργεῖ μετ' αὐτοῦ ἁπάσας ἀνεξαιρέτως καὶ ὁλοκλήρους τὰς εἰς τὴν ἰδίαν αὐτοῦ δύναμιν ἐμπιπτούσας καὶ οἰκείας αὐτῷ ἱερὰς τελετὰς καὶ οὐδεμίαν ἀπολύτως ἄλλην ὑπερβαίνουσαν, καθόλου ἢ ἐν μέρει, τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ ἀνοικείαν ἢ ἡμιοικείαν αὐτῷ˙ οὔτε δυνάμεθα, ἀσφαλῶς, νὰ ἔχωμεν προσωρινὴν ἐπίτασιν τῆς οἰκείας δυνάμεως τοῦ λειτουργοῦ ὑπὸ τῆς Χάριτος, μόνον διὰ τὸν χρόνον διαρκείας τῆς ὅλης ὑπὲρ δύναμιν αὐτοῦ τελετῆς, ἢ τοῦ ὑπὲρ δύναμιν αὐτοῦ μέρους αὐτῆς, τουτέστι, προσωρινὴν καὶ καθ' ἑκάστην τέλεσιν ἐπαναληπτὴν ὑπ' αὐτῆς καὶ μόνης τῆς Χάριτος χειροτονίαν, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «ἐλαστικὴν ἱερωσύνην», διὰ μικρόν, μόνον, χρόνον ἐκτανυομένην ὑπὲρ τὰ οἰκεῖα μέτρα καὶ πάλιν ἀποτανυομένην καὶ ἐπιστρέφουσαν εἰς τὰ ἴδια αὐτῆς μέτρα, κατὰ τὴν φύσιν καὶ τὸν τρόπον τοῦ ἐλάσματος˙ οὐδὲ ἐλέγχεται δυνατὴ ἡ «ἐξ ἀποστάσεως συλλειτουργία» ἐλάσσονος τὴν δύναμιν ἱερέως καὶ μείζονος τὴν δύναμιν ἀρχιερέως, ἀμφοτέρων εὑρισκομένων εἰς δύο διαφόρους καὶ χωριστοὺς τόπους καὶ ἱεροὺς ναοὺς καὶ λειτουργούντων, αὐτῶν καὶ μόνων, εἰς δύο διάφορα καὶ χωριστὰ ἱερὰ θυσιαστήρια καὶ συγκροτούντων δύο διαφόρους καὶ χωριστὰς εὐχαριστιακὰς συνάξεις καὶ τελεσιουργούντων δύο διαφόρους καὶ χωριστὰς θείας λειτουργίας, ἤτοι, ἡ πόρρω καὶ μακρόθεν διπλῆ εὐχαριστιακὴ εὐλογία, ὁ εἰς διπλοῦν, δηλαδή, καθαγιασμὸς δύο διαφόρων καὶ χωριστῶν εὐχαριστιακῶν ἄρτων, προτιθεμένων επὶ δύο διαφόρων καὶ χωριστῶν ἱερῶν θυσιαστηρίων, ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ λειτουργοῦ καὶ μείζονος τὴν δύναμιν ἀρχιερέως καὶ ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου ὅπου αὐτὸς οὗτος λειτουργεῖ.

15. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν τύχωσιν ὡς συλλειτουργοὶ εἷς ἀκαθαίρετος καὶ ἐνεργὸς ἱερεὺς καὶ εἷς καθῃρημένος καὶ ἀνενεργὸς ἱερεύς, καθαιρεθεὶς τῷ ὄντι καὶ τῷ πράγματι διὰ τελετῆς καθαιρέσεως, τουτέστιν, ἀρσιχειρίας, αὐτὴ αὕτη ἡ μετ' ἀλλήλων συλλειτουργία δὲν δύναται νὰ ἀποβῇ ἰσοδύναμος, οὔτε πρὸς τελετὴν καθαιρέσεως, ἤτοι, ἀρσιχειρίας, διὰ τὸν ἀκαθαίρετον καὶ ἐνεργόν, καὶ νὰ ἀπενεργοποιήσῃ αὐτόν, οὔτε πρὸς τελετὴν ἀποκαταστάσεως, ἤτοι, τασιχειρίας, διὰ τὸν καθῃρημένον καὶ ἀνενεργόν, καὶ νὰ ἐπανενεργοποιήσῃ ἐκεῖνον˙ ὥσπερ καὶ εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν ἐπιγνωσθῶσιν ὡς συλλειτουργοὶ εἷς κεχειροτονημένος καὶ εἷς ἀχειροτόνητος, αὐτὸ μὲν τοῦτο τὸ μετ' ἀλλήλων συλλείτουργον, δὲν δύναται νὰ ἀποβῇ, διὰ τὸν ἀχειροτόνητον, ἰσοδύναμον πρὸς τελετὴν χειροτονίας καὶ μεταδοτικὸν τοῦ ἀναλόγου ἱερατικοῦ βαθμοῦ, ὅσον δὲ ἀφορᾷ εἰς τὴν ἐγκυρότητα ἢ ἀκυρότητα τῆς τελετῆς καὶ τὰς ἐπιβαλλομένας ποινάς, ἰσχύουσιν ἀναλόγως πάντα τὰ ἐφεξῆς˙ καὶ εἰς μὲν περίπτωσιν καθ' ἣν ὡς κύριος λειτουργὸς φανῇ ὁ ἀκαθαίρετος καὶ ἐνεργὸς ἱερεύς, τελῶν πάσας τὰς κυρίας τελετουργικὰς πράξεις, καὶ ὡς δευτερεύων συλλειτουργὸς αὐτῷ, ὁ καθῃρημένος καὶ ἀνενεργός, ἐπιτελῶν τὰς δευτερευούσας, ἡ τελετὴ κρίνεται ὡς «παράτυπος» καὶ «ἔγκυρος», εἰς δὲ τὴν ἀντίστροφον περίπτωσιν, ἡ τελετὴ ἐλέγχεται ὡς «κακότυπος» καὶ «ἄκυρος»˙ καὶ εἰς μὲν περίπτωσιν καθ' ἣν ἀποδειχθῇ ὅτι ὁ μετὰ τοῦ καθῃρημένου καὶ ἀνενεργοῦ συλλειτουργήσας ἀκαθαίρετος καὶ ἐνεργὸς ἱερεύς, βουληθείς, ἐπεδίωξε καὶ ἐπέτυχε καὶ προεκάλεσεν ὁ ἴδιος καὶ ὁ αὐτὸς τὴν τοιαύτην συλλειτουργίαν, ἤ, ἐρωτηθείς, συγκατετέθη τῇ ἰδίᾳ ἑαυτοῦ βουλήσει εἰς αὐτήν, καὶ εἴτε τὸ ἕν, εἴτε τὸ ἄλλο, εἴτε ἀμφότερα ἐν συνδυασμῷ, ἐποίησε κατ' ἐπανάληψιν, τρὶς ἢ τετράκις, τιμωρεῖται διὰ καθαιρέσεως˙ εἰς δὲ περίπτωσιν καθ' ἣν ἐλεγχθῇ ὅτι παρὰ τὴν βούλησιν καὶ τὴν ἄρνησιν ἢ ἐν ἀγνοίᾳ αὐτοῦ ἤχθη εἰς τὴν τοιαύτην συλλειτουργίαν ἐκ τῶν δυσχερῶν πραγμάτων καὶ περιστάσεων ἢ ἐκ δόλου, καὶ τρὶς καὶ τετράκις καὶ πολλάκις, οὗτος μέν, ὡς ἀνεύθυνος, ἀπαλλάσσεται πάσης ποινῆς, διὰ τὴν βίαν καὶ δυναστείαν, περίστασιν ἢ ἄγνοιαν˙ οἱ δὲ βίᾳ καὶ δυναστείᾳ, περιστάσει ἢ δόλῳ χρησάμενοι καὶ οὑτωσὶν ἐκταπεινώσαντες αὐτόν, ἔστω καὶ ἅπαξ, καὶ διὰ μίαν καὶ μόνην φοράν, ὡς ὑπεύθυνοι, καθῃρημένοι μὲν καὶ ἀνενεργοὶ ὄντες, ἐπιβαρύνουσιν ὑπερλίαν τὴν ἤδη βεβαρυμμένην καὶ χαλεπὴν θέσιν ἑαυτῶν καὶ κινδυνεύουσι σφόδρα σφόδρα ὡς πρὸς τὴν ἀποδέσμευσιν καὶ ἀποκατάστασιν αὐτῶν, ἀκαθαίρετοι δὲ καὶ ἐνεργοί, καθαιροῦνται καὶ δεσμεύονται ἅπαντες.

16. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ δεδομένου, ὡς προείρηται, ὅτι ἡ «ἱεροποιὸς» καὶ «καθαγιαστικὴ» χάρις τῆς χειροτονίας, ἡ παρέχουσα αὐτὴν ταύτην τὴν ἱερατικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν καὶ τελεσιουργοῦσα πάντα τὰ μυστήρια καὶ τὰ μυστηριοειδῆ, τὰς μυστηριακάς, δηλονότι, τελετάς, δὲν συγχέεται πρὸς τὴν «διοριστήριον» καὶ «ἁγιαστικὴν» χάριν τῆς χειροθεσίας, τὴν ἀπονέμουσαν τοὺς ἱερατικοὺς τίτλους καὶ τὰ ὀφφίκια καὶ ἐπιγινωσκομένην ἁπλῶς, τυπικῶς καὶ συμβατικῶς, ὡς «διακοσμητικὴν» καὶ οὐχὶ «λειτουργικήν», τόσον ὁ ἱερεὺς (πρεσβύτερος) ὁ δι' ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας, ἢ ἰσοδυνάμου πρὸς αὐτὴν ἀρχιερατικῆς χρίσεως (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς ἀρχιερατικῆς αὐτοχρισίας), διακεκοσμημένος μετὰ τοῦ ἱερατικοῦ τίτλου καὶ τοῦ ὀφφικίου τοῦ «ἀρχιερέως» καὶ οὕτω τετελειωμένος ὡς πρὸς τὴν ἀρχιερατικὴν κατάστασιν αὐτοῦ, ὅσον καὶ ὁ ἱερεὺς (πρεσβύτερος) ὁ κεκτημένος πρᾶξιν (κανονικήν, ἢ προσέτι καὶ νομικήν, κατάστασιν) καὶ ἱερολογίαν (δευτερεύουσαν συμβολικήν τε καὶ μυστικὴν κατάστασιν) ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) καὶ οὕτως εὑρισκόμενος ἔτι εἰς τὸ μέσον στάδιον τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, τὸ τοῦ «ἀρχιερατεύοντος», ὅσον καὶ ὁ ἱερεὺς (πρεσβύτερος) ὁ ἐπιγινωσκόμενος ἁπλῶς καὶ ἀτύπως ὡς «τοποτηρητής», ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐπισήμου καὶ τυπικῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, αὐτῇ καὶ μόνῃ τῇ κανονικῇ ἀδείᾳ καὶ γραπτῇ ἐξουσιοδοτήσει τῆς ἁρμοδίας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, καὶ οὕτως, ἔτι εὑρισκόμενος εἰς τὸ ἀρχικὸν στάδιον τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, ὅσον καὶ ἅπαντες ἀνεξαιρέτως καὶ γενικῶς οἱ ἔχοντες χειροτονίαν πρεσβυτέρου ἱερεῖς καὶ δι' ὅσον χρόνον κέκτηνται ἐνεργὴν ταύτην, δύνανται, ἀσφαλῶς, νὰ ἐπιτελῶσι καὶ πάσας τὰς χειροτονίας καὶ πάσας τὰς ἀρσιχειρίας καὶ πάσας τὰς τασιχειρίας˙ πλήν, εἰς ἀμφοτέρας τὰς περιπτώσεις τῆς καθαιρέσεως καὶ δεσμεύσεως (ἀρσιχειρίας) καὶ τῆς ἀποκαταστάσεως καὶ ἀποδεσμεύσεως (τασιχειρίας) συμπρεσβυτέρων ἱερέων ἐχόντων τὸν ἱερατικὸν τίτλον καὶ τὸ ὀφφίκιον καὶ τὴν στολὴν τοῦ ἀρχιερέως, εἴτε τελείως, ὡς «ἀρχιερέων», εἴτε ἡμιτελῶς, ὡς «ἀρχιερατευόντων», θὰ ἦτο καλύτερον, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, τυπικώτερον, οἱ πρεσβύτεροι οἱ τελοῦντες τὴν ἀρσιχειρίαν («ἀρσιχειροῦντες») ἢ τὴν τασιχειρίαν («τασιχειροῦντες»), νὰ εὑρίσκωνται, τοὐλάχιστον, εἰς τὸ μέσον στάδιον τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, διάγοντες ὡς ἀρχιερατεύοντες˙ ὡσαύτως δὲ προτιμητέον καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν πρεσβυτέρων τῶν εἰς συμπρεσβυτέρους τελούντων τὴν ἀρχιερατικὴν χειροθεσίαν («χειροθετούντων»).

17. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ δεδομένου ὅτι ὁ πνευματικὸς γάμος τοῦ ἱερέως (πρεσβυτέρου) μετὰ τῆς ἐκκλησίας, ὡς ὢν μυστήριον καὶ οὐχὶ μυστηριακὴ τελετὴ (μυστηριοειδές), συνάπτεται μυστικῶς κατὰ τὸ μυστήριον τῆς εἰς πρεσβύτερον χειροτονίας αὐτοῦ καὶ οὐχὶ κατὰ τὴν μυστηριακὴν τελετὴν (μυστηριοειδὲς) τῆς εἰς ἀρχιερέα χειροθεσίας αὐτοῦ˙ διὸ καὶ νοεῖται μεθ' ὁλοκλήρου τοῦ μυστικοῦ εὐχαριστιακοῦ σώματος, τουτέστι, τοῦ πληρώματος, αὐτῆς, καὶ οὐχὶ μόνον μετὰ τοῦ τοπικοῦ ἐκκλησιάσματος τῆς ἐπισκοπῆς αὐτοῦ˙ καὶ τοῦτο, διότι ἡ ἐκκλησία, κατὰ μὲν τὴν μυστηριακὴν καὶ εὐχαριστιακήν, τὴν «πραγματικὴν» ὕπαρξιν αὐτῆς, εἰς ἣν ἀφορᾷ ἡ ἱεροποιὸς χειροτονία καὶ ὁ δι' αὐτῆς συναπτόμενος πνευματικὸς γάμος, διατελεῖ ἓν καὶ ἀδιαίρετον μυστικὸν καὶ εὐχαριστιακὸν σῶμα, κατὰ δὲ τὴν διοικητικὴν καὶ διαρθρωτικήν, τὴν «συμβατικὴν» ὕπαρξιν αὐτῆς, εἰς ἣν ἀναφέρεται ἡ διοριστήριος χειροθεσία καὶ ἡ δι' αὐτῆς ἐπίσημος ἀπονομὴ τοῦ ἀρχιερατικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου, διαιρεῖται καὶ καταμερίζεται εἰς πλείονας κατὰ τόπους ἐπισκοπάς˙ διὸ καὶ δὲν στοιχειοθετεῖται, κατ' ἀλήθειαν, τὸ πνευματικὸν ἔγκλημα τῆς λεγομένης «μοιχεπιβασίας», ἀλλὰ μόνον τὸ κανονικὸν ἀδίκημα τῆς λεγομένης «εἰσπηδήσεως» εἰς ἑτέραν ἐπισκοπικὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν˙ ὅτι ἡ ποιμαντικὴ εὐθύνη καὶ ἡ κανονικὴ δικαιοδοσία τοῦ ἱερατικοῦ τίτλου καὶ τοῦ ὀφφικίου τοῦ ἐπισκόπου ἀνατίθεται θεόθεν καὶ κατ' ἐξοχὴν διὰ τῆς διοριστηρίου ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας, δι' ἧς συνίσταται τὸ τέλειον ἀρχιερατικὸν σχῆμα τοῦ «ἀρχιερέως», προηγουμένων ἐντελεχειακῶς τοῦ ἡμιτελοῦς ἀρχιερατικοῦ σχήματος τοῦ «ἀρχιερατεύοντος» καὶ τοῦ ἀτελοῦς ἀρχιερατικοῦ σχήματος τοῦ «τοποτηρητοῦ»˙ καὶ ὅτι ἡ ἀνάθεσις ἐπισκοπικῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας εἰς ὡρισμένον τόπον ἰσοδυναμεῖ πρὸς τὴν ἀνάθεσιν ἱεραποστολικῆς εὐθύνης καὶ δράσεως, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «εὐαγγελισμοῦ», τουτέστι, «διαφωτισμοῦ», τῶν ἀνθρώπων εἰς ὡρισμένην περιοχήν˙ ὅτι, δηλαδή, ὁ Ἰσαπόστολος (Μείζων ἢ Μείων) ἢ ὁ ἁπλοῦς Ἱεραπόστολος, ὡς πνευματικὸς Εὐαγγελιστὴς καὶ Φωτιστὴς καὶ Πατὴρ τῆς ὑπ' εὐθύνην αὐτοῦ χώρας, εἶναι συνάμα καὶ ὁ κανονικὸς Ἀρχιερεὺς καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ὁ Πρῶτος τῇ τάξει Ποιμὴν αὐτῆς˙ προκειμένου νὰ τιτλοφορηθῇ ἢ ἐξονομασθῇ καὶ ἀμφιοφορηθῇ ἢ ἐνδυθῇ τις κανονικῶς ὡς ἀρχιερατεύων, θὰ πρέπει νὰ ἔχῃ διατελέσῃ πρότερον ὡς τοποτηρητὴς ἐπισκοπικῆς τινος ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας˙ νὰ μέλλῃ νὰ ἱδρυθῇ, ἢ ἐπανιδρυθῇ, ἱεραποστολικῶς καὶ ἐξ ἀρχῆς ἐπισκοπή τις, εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια δογματικῆς τινος ὁμολογίας καὶ τῆς ἐν γένει ὁμολογιακῆς αὐτῆς ἀνὰ τὸν κόσμον (ἐξωτερικῆς) ἱεραποστολῆς, ἧς ὑπὸ ἵδρυσιν ἐπισκοπῆς τὴν πλήρη, πνευματικὴν καὶ κανονικήν, ἢ προσέτι καὶ νομικήν, ἱδρυτικὴν εὐθύνην καὶ τὴν ἐπὶ τούτῳ προαπαιτουμένην ἱεραποστολικὴν δρᾶσιν εἰς τὴν χώραν αὐτῆς ἀναλαμβάνῃ ὁ διὰ τοῦ ἐπισκοπικοῦ τίτλου αὐτῆς ἀναλόγως καὶ προληπτικῶς, ἐν προκειμένῳ, τιτλοφορούμενος («προτιτλοφορούμενος») ἱδρυτὴς ἢ ἐπανιδρυτής, εἴτε ὡς Ἰσαπόστολος (Μείζων ἢ Μείων), εἴτε ὡς ἁπλοῦς Ἱεραπόστολος˙ ὅπως ἀκριβῶς, κατὰ τὴν παράδοσιν, συνέβη καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν τοῦ Χριστοῦ Ἀποστόλων, μετὰ τὴν Πεντηκοστήν, ὅτε οἱ Ἀπόστολοι, βαλόντες κλῆρον, πρῶτον διένειμαν μετ' ἀλλήλων τὰς χώρας τῶν ἐθνῶν καὶ καθώρισαν προληπτικῶς τὴν ἱεραποστολικὴν ὁμοῦ καὶ ἀρχιεπισκοπικὴν δικαιοδοσίαν ἑκάστου, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «προΐδρυσαν» τὰς ὑπὸ ἵδρυσιν ἐπισκοπὰς ἑκάστου ἐξ αὐτῶν, καὶ ὕστερον ἤρξαντο τοῦ ἱεραποστολικοῦ ὁμοῦ καὶ ἀρχιεπισκοπικοῦ ἔργου Αὐτῶν, ὡς Ἀπόστολοι ὁμοῦ καὶ Καθολικοὶ Ἀρχιεπίσκοποι, καθιδρύοντες τὰς προλαχούσας Αὐτοῖς ἐπισκοπάς˙ ἐν ἀμφοτέραις δὲ ταῖς περιπτώσεσι, τόσον τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων, τῶν καθισταμένων ὑπὸ τοῦ Μείζονος Ἰσαποστόλου, ὅσον καὶ τῶν ἁπλῶν Ἱεραποστόλων, τῶν καθισταμένων, εἴτε ὑπὸ τοῦ Μείζονος Ἰσαποστόλου, τοῦ Πάππα Ἱδρυτοῦ τῆς Ὁμολογίας, εἴτε ὑπὸ τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων Αὐτῆς, τῶν Συνεργῶν Αὐτοῦ, εἴτε ὑπὸ τῆς ἑκάστοτε ἁρμοδίας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς Αὐτῆς, προκειμένου νὰ προτιτλοφορηθῶσιν ὡς ἀρχιερατεύοντες, προαπαιτεῖται σχετικὴ κανονικὴ ἀπόφανσις τῆς καταστατικῆς ἑκάστου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς περὶ τῆς ὡς ἄνω ἱεραποστολικῆς προϊδρύσεως τῶν ἀναλόγων ἐπισκοπῶν˙ εἰς δὲ τὴν ἰδίαν καὶ μόνην καὶ πρωταρχικὴν περίπτωσιν αὐτοῦ τούτου τοῦ Πάππα Ἱδρυτοῦ τῆς Ὁμολογίας, οὗτος, πρῶτον προτιτλοφορεῖται, αὐτὸς καὶ μόνος, ὡς ἀρχιερατεύων, καὶ ὕστερον ἐξαπολύει κανονικῶς τὰς περὶ τῆς προϊδρύσεως ἁπασῶν τῶν ἐπισκοπῶν Αὐτῆς (συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἰδίας καὶ οἰκείας ἐπισκοπῆς, διὰ τοῦ τίτλου τῆς ὁποίας προτιτλοφορεῖται) Παππικὰς Αὐτοῦ Ἀποφάνσεις, καθότι ὁ αἴτιος Ἱδρυτὴς (Ἐπίσκοπος) πρέπει νὰ προηγῆται τοῦ αἰτιατοῦ Ἱδρύματος (Ἐπισκοπῆς) καὶ οὐχὶ ἀντιστρόφως, ὡς εἰς τὰς περιπτώσεις τῶν Συνεργῶν καὶ τῶν Διαδόχων Αὐτοῦ˙ νὰ προϋπάρχῃ ἤδη πνευματικῶς καὶ κανονικῶς, ἢ προσέτι καὶ νομικῶς, καθιδρυμένη ἐπισκοπή τις (ἢ ἄρτι καθιδρυθεῖσα ἐξ ἀποσπάσεως ἐξ ἄλλης τινὸς ἐπισκοπῆς), εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια δογματικῆς τινος ὁμολογίας καὶ τῆς ἐν γένει ἐκκλησιαστικῆς διαρθρώσεως αὐτῆς, ἐπὶ τῆς διαδοχῆς (ἢ τῆς ἀρχῆς) τοῦ θρόνου τῆς ὁποίας ἐπισκοπῆς θὰ προβληθῇ ὡς διάδοχος (ἢ ὡς πρῶτος ἐπίσκοπος) ὁ ἀρχιερατικῶς ἐξονομασθησόμενος («ἐπιτιτλοφορούμενος»)˙ πλήν, ἐπ' οὐδενὶ αὕτη νοεῖται ὡς «πάλαι ποτὲ διαλάμψασα ἐπισκοπή», ἡ ὁποία δὲν πρόκειται νὰ ἐπανιδρυθῇ πάλιν ἱεραποστολικῶς καὶ ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ τοῦ διὰ τοῦ ἐπισκοπικοῦ τίτλου αὐτῆς τιτλοφορουμένου («παρατιτλοφορουμένου») καὶ ἡ ὁποία μάλιστα ἐνδέχεται νὰ ἔχῃ ἤδη συμπεριληφθῇ εἰς τὰ κανονικὰ ὅρια νεωτέρας τινὸς ἐπισκοπῆς ἐχούσης ἐπίσκοπον˙ εἰ δὲ μή, ἐπιγινώσκεται τὸ κανονικὸν ἄτοπον τῆς εἰς τὸ κενὸν πιπτούσης (οὐτοπικῆς) ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας, ἤ, ἐνδεχομένως, καὶ τὸ κανονικὸν ἀδίκημα τῆς εἰσπηδήσεως εἰς ξένην ἐπισκοπικὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν˙ καὶ νὰ ὑπάρχῃ διαθέσιμος ἀρχιερατικός τις τίτλος, σημαίνων ἐπισκοπικὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν μὴ ἑτέρῳ ἤδη ἀνήκουσαν, κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) αὐτοῦ, εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς αὐτῆς καὶ τῆς ἰδίας ἀκριβῶς δογματικῆς ὁμολογίας˙ εἰ δὲ μή, στοιχειοθετεῖται τὸ κανονικὸν ἀδίκημα τῆς καλουμένης «εἰσπηδήσεως» εἰς ἄλλην ἐπισκοπικὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν.

18. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, προκειμένου νὰ τιτλοφορηθῇ ἢ ἐξονομασθῇ καὶ ἀμφιοφορηθῇ ἢ ἐνδυθῇ τις κανονικῶς ὡς ἀρχιερατεύων, θὰ πρέπει νὰ λάβῃ, οὐχὶ μόνον εἰδικῶς, ἀλλὰ καὶ γενικῶς διαθέσιμον ἀρχιερατικόν τινα τίτλον, σημαίνοντα ἐπισκοπικὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν μὴ ἑτέρῳ ἤδη ἀνήκουσαν, κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας καὶ τοῦ ἐξονομασμοῦ αὐτοῦ, οὐχὶ μόνον εἰς τὰ εἰδικὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς αὐτῆς καὶ τῆς ἰδίας ἀκριβῶς δογματικῆς ὁμολογίας, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ γενικὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια πασῶν τῶν δογματικῶν ὁμολογιῶν τῆς ἐν γένει θρησκείας τοῦ Χριστιανισμοῦ˙ εἰ δὲ μή, ὑποπίπτει εἰς τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς ἀποδεχόμενος τὴν δογματικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν καὶ συνύπαρξιν ἀνὰ μέσον πασῶν τῶν χριστιανικῶν δογματικῶν ὁμολογιῶν καὶ τὴν ἀμοιβαίαν ἀναγνώρισιν μεταξὺ πάντων τῶν ἐπισκόπων αὐτῶν, ὅτι, δηλαδή, δύνανται νὰ συνυπάρχωσι δογματικῶς καὶ ἐκκλησιαστικῶς εἰς τὸν αὐτόν, ἐν γένει, τόπον δύο ἢ πλείονες ἐπίσκοποι δύο ἢ πλειόνων χριστιανικῶν δογματικῶν ὁμολογιῶν φέροντες τὸν αὐτόν, ἐν γένει, ἐπισκοπικὸν τίτλον καὶ ἀναγνωρίζοντες ἀλλήλους, χωρὶς νὰ καθαιρῶσιν ὁ εἷς τὸν ἄλλον˙ τὸ ὁποῖον ἀκριβῶς σημαίνει, ὅτι εἴτε πρὸ τῆς ἱερολογίας τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως), εἴτε, καλύτερον, κατὰ τὰ προεκτεθέντα, καὶ τυπικώτερον, κατ' αὐτὴν καὶ εἰς τὴν αὐτὴν ἱερὰν τελετήν, θὰ πρέπει νὰ ἔχῃ ἤδη προτελεσθῇ, ἤ, προτιμώτερον, νὰ συντελεσθῇ ὁμοῦ καὶ ἡ ἀρσιχειρία, δέσμευσις καὶ καθαίρεσις πάντων τῶν λοιπῶν ὁμοτίτλων ἢ ὁμοιοτίτλων αἱρετικῶν ἐπισκόπων πασῶν τῶν λοιπῶν αἱρετικῶν χριστιανικῶν δογματικῶν ὁμολογιῶν.

19. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, πᾶς μὲν ὁ θρασέως καὶ τελετουργικῶς ἐπικαλούμενος τὴν ἀρσιχειρητικήν, καθαιρετικὴν καὶ δεσμευτικὴν Θείαν Τελεταρχικὴν Χάριν καὶ ὀργίλως, ἀδίκως, ἐκδικητικῶς, αὐθαιρέτως, βιαίως καὶ δυναστικῶς ἀρσιχειρῶν, καθαιρῶν καὶ δεσμεύων ἑτέρους, ἀντιστρέφει τὴν τοιαύτην χάριν ἐναντίον καὶ εἰς βάρος ἑαυτοῦ καὶ οὕτως ὅλως ἀρσιχειρεῖ καὶ καθαιρεῖ καὶ δεσμεύει ἑαυτόν, κακόδοξοι δὲ καὶ ψευδορθόδοξοι ὀρθοδόξους καθαιροῦντες, ἑαυτοὺς καθαιροῦσι καὶ οὐρανοὺς λιθοβολοῦσι καὶ πρὸς κέντρα λακτίζουσιν.

20. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, βάσει τῆς ἠθικοφυσικῆς τριαδικῆς ἀντεπιδείξεως, μεταξὺ τῶν δύο ἄκρων, τοῦ μὲν ἀπτώτου ἢ προπτώτου ἢ προπτωτικοῦ, τοῦ δὲ ὁλοπτώτου ἢ μεταπτώτου ἢ μεταπτωτικοῦ, καὶ τοῦ μέσου, τοῦ ἡμιπτώτου ἢ ἀποπτώτου ἢ ἀποπτωτικοῦ, τοῦ μεσολαβοῦντος καὶ ἀμφότερα τὰ ἄκρα ἑνοῦντος, συνίσταται τὸ ὅλον εὐχαριστιακὸν μυστήριον τῆς ἐκκλησίας, ὡς μυστικὴ εὐχαριστιακὴ ἕνωσις ἀνὰ μέσον τοῦ πρώτου ἀκραίου, τοῦ προαδαμιαίου καὶ προπτωτικοῦ Θεοψυχανθρώπου, καὶ τοῦ ἐσχάτου ἀκραίου, τοῦ ἀδαμιαίου καὶ μεταπτωτικοῦ Ψυχανθρώπου, διὰ τοῦ μετ' ἀλλήλων μεσολαβοῦντος Μεσίτου, τοῦ ἀδαμιαίου καὶ ἀποπτωτικοῦ Ψυχανθρώπου Ἰησοῦ, καὶ ἑρμηνεύονται ὀρθοδόξως οἱ εὐαγγελικοὶ ἐκκλησιολογικοὶ λόγοι τοῦ Χριστοῦ, «οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν»˙ τουτέστιν, «ὅπου εὑρίσκονται συνηγμένοι εἰς τὸ ὄνομά μου, ἀναγνωρίζοντες τὴν μετ' ἀλλήλων Μεσιτείαν μου, δύο ἀκραῖοι, εἷς ἐξ ἑκάστου ἄκρου, εἷς, ἔστω, προαδαμιαῖος καὶ προπτωτικὸς Θεοψυχάνθρωπος, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Θείας Ἐνανθρωπησάσης Τριάδος, καὶ εἷς, ἔστω, ἀδαμιαῖος καὶ μεταπτωτικὸς Ψυχάνθρωπος, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς ἀδαμιαίας καὶ μεταπτωτικῆς Ψυχανθρωπότητος, ἤ, βέλτιον, τρεῖς ἀκραῖοι ἑκατέρωθεν, τρεῖς ἐξ ἑκάστου ἄκρου, καὶ οἱ τρεῖς προαδαμιαῖοι καὶ προπτωτικοὶ Θεοψυχάνθρωποι, καὶ ἰσάριθμοι τρεῖς ἀδαμιαῖοι καὶ μεταπτωτικοὶ Ψυχάνθρωποι, ὡς Ἐκπρόσωποι τῆς ἀδαμιαίας καὶ μεταπτωτικῆς Ψυχανθρωπότητος, ἐκεῖ εὑρίσκομαι καὶ ἐγώ, εἰς τὸ μέσον αὐτῶν, ὡς ἀδαμιαῖος καὶ ἀποπτωτικὸς Μεσίτης, συμβάλλων εἰς τὴν μετ' ἀλλήλων ὑπερφυῆ ἕνωσιν»˙ τὸ ὁποῖον ἀκριβῶς σημαίνει ὅτι πᾶσαι αἱ τελεταὶ ἃς τελετουργεῖ αὐτὴ καὶ μόνη ἡ Τελετουργικὴ Ἱερωσύνη, ἔστω εἷς καὶ μόνος ἱερεὺς τελεστής, πολλῷ δὲ μᾶλλον, αὐτὸς οὗτος καὶ μόνος ὁ Πάππας Ἱδρυτὴς τῆς Ὁμολογίας, ἄνευ συμμετοχῆς οὐδενὸς ἑτέρου, διατελοῦσιν ἔγκυροι εἰς τὸ παντελές, μηδεμιᾶς στερούμεναι ἐκκλησιαστικότητος.

21. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, διακρίνεται ἡ λεγομένη «ἱδρυτικὴ» τῆς καλουμένης «διαδοχικῆς» φάσεως μιᾶς χριστιανικῆς δογματικῆς ὁμολογίας, τῆς ἐκκλησίας καὶ τῆς ἱεραρχίας αὐτῆς˙ καὶ ἡ μὲν «ἱδρυτικὴ» φάσις, ταυτίζεται πρὸς τὴν ἀντίστροφόν τε καὶ ἀτελόστροφον ἐντελεχειακὴν κίνησιν, ἐν τῇ ἐπιγινωσκομένῃ ὡς «Ἐντελεχείᾳ τῆς Ποίμνης», καθ' ἣν ἡ ἐντελέχεια κινεῖται ἐκ τοῦ Ἀρχιποίμενος, διὰ τῶν Ποιμένων, πρὸς τὸ Ποίμνιον, ἤτοι, ἐκ τοῦ τελείου ἀρχετύπου, τοῦ αἰτίου, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, πρωταιτίου, διὰ τῶν ἡμιτελῶν τύπων, τοῦ αἰτιατοῦ αἰτίου, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, μεσαιτίου, πρὸς τὸ ἀτελὲς ἀντίτυπον, τὸ αἰτιατόν, ἀρχετυποῦντος, ἐν προκειμένῳ, ὡς Ἀρχιποίμενος (ἀρχετύπου), τοῦ Τρισυποστάτου Θεοψυχανθρώπου, τῶν Τριῶν, δηλονότι, Θεοψυχανθρώπων, πρωτιστοτυποῦντος, ὡς Πρωτιστοποίμενος (πρωτιστοτύπου), τοῦ Μεσίτου τῆς Καινῆς Διαθήκης, Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρωτοτυπούντων, ὡς Πρωτοποιμένων (πρωτοτύπου), τῶν Δώδεκα καὶ τῶν, ὡς συντόμως εἰπεῖν, Ἑβδομήκοντα, ἢ μᾶλλον, κατὰ Σωφρόνιον, εἰπεῖν, Ἑβδομήκοντα καὶ Δύο, ὡς δὲ ἀληθῶς, καθ' Ἡμᾶς, εἰπεῖν, Ἑβδομήκοντα καὶ Ὀκτώ, καὶ τῶν, ὡς συνελόντι εἰπεῖν, Δύο Ἀποστόλων (Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοχρίστου καὶ Παύλου τοῦ Φιλοχρίστου), ὡς δὲ ἀκριβῶς, καθ' Ἡμᾶς, εἰπεῖν, Πέντε Ἀποστόλων (Ἰακώβου, Ἰωσῆ, Ἰούδα καὶ Σίμωνος, τῶν Ἀδελφοχρίστων, καὶ Παύλου τοῦ Φιλοχρίστου), προτεροτυπούντων, ὡς Προτεροποιμένων (προτεροτύπου), τοῦ μὲν Μείζονος Ἰσαποστόλου, τουτέστι, τοῦ Πάππα Ἱδρυτοῦ τῆς Ὁμολογίας, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἱεραρχίας Αὐτῆς, τῶν δὲ Μειόνων Ἰσαποστόλων, τουτέστι, τῶν ὑπὸ τοῦ Μείζονος Ἰσαποστόλου ἐν τῇ ἱδρύσει καθισταμένων Συνεργῶν, προτυπούντων, ὡς Προποιμένων (προτύπου), τῶν ὑπὸ τοῦ Μείζονος καὶ τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων ἐν τῇ ἱδρύσει καθισταμένων Ἐπισκόπων, ἐκτυπούντων, ὡς Ποιμένων (ἐκτύπου), τῶν λοιπῶν Πρεσβυτέρων καὶ πάντων τῶν λοιπῶν Κληρικῶν, τῶν ὑπὸ τοῦ Μείζονος καὶ τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων καὶ τῶν Ἐπισκόπων ἐν τῇ ἱδρύσει καθισταμένων, καὶ ἀντιτυπούντων, ὡς Ποιμνίου (ἀντιτύπου), τῶν Πιστῶν, τῶν ὑπὸ τοῦ Μείζονος καὶ τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων καὶ τῶν Ἐπισκόπων καὶ τῶν λοιπῶν Πρεσβυτέρων καὶ πάντων τῶν λοιπῶν Κληρικῶν καὶ διὰ τῆς ἐν γένει ἱεραποστολικῆς δράσεως ἁπάντων τούτων ἐν τῇ ἱδρύσει τῆς Ὁμολογίας ἐντασσομένων εἰς Αὐτήν, τουτέστι, κατηχουμένων καὶ φωτιζομένων καί, διὰ τῆς προσηκούσης τελετῆς μυήσεως, καθισταμένων ὡς μελῶν Αὐτῆς˙ ἡ δὲ «διαδοχικὴ» φάσις, ἤτοι, ἡ δι' ἐκλογῆς ἐκ τῆς συγκροτηθείσης κληρικολαϊκῆς ἐκκλησιαστικῆς κυριαρχίας τῆς προκαθιδρυθείσης Ὁμολογίας διαδοχὴ τοῦ Μείζονος καὶ τῶν ὑπ' Αὐτοῦ ἐν τῇ ἱδρύσει κατασταθέντων Μειόνων Ἰσαποστόλων καὶ τῶν ὑπὸ τοῦ Μείζονος καὶ τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων ἐν τῇ ἱδρύσει κατασταθέντων Ἐπισκόπων, τῶν διὰ τῆς ὅλης ἱεραποστολικῆς δραστηριότητος αὐτῶν συγκροτησάντων τὴν μὴ πρὸ ταύτης καὶ πρὸ τούτων ὑπάρχουσαν τοιαύτην κληρικολαϊκὴν ἐκκλησιαστικὴν βάσιν ἐξουσίας, διὸ καὶ μηδὲν ἐπ' αὐτῶν ἐκλογικὸν δικαίωμα ἔχουσαν, ὡς «φύσει» καὶ «καταβολῇ» καὶ οὐχὶ «κρίσει» καὶ «δοκιμῇ» οὐδὲ «αἱρέσει» καὶ «ἐκλογῇ» ταγῶν αὐτῆς, ταυτίζεται πρὸς τὴν ἀνάστροφόν τε καὶ τελειόστροφον ἐντελεχειακὴν κίνησιν, ἐν τῇ ἐν λόγῳ καὶ ὡς ἄνω ἐντελεχείᾳ, ἐπιγινωσκομένην, ἐκ τοῦ ὑπὸ τῶν ἐν τῇ ἱδρυτικῇ φάσει τῆς Ὁμολογίας ὡς ἄνω Ποιμένων συγκροτηθέντος καὶ μὴ ἐκείνων ἀλλὰ τῶν διαδόχων ἐκείνων προϋπάρχοντος Ποιμνίου, πρὸς τοὺς τῶν τοιούτων διαδόχους Ποιμένας, ἐπιτρέπεται δὲ κανονικῶς καὶ ἐπέρχεται χρονικῶς μόνον μετὰ θάνατον πάντων αὐτῶν, καθότι πάντες οὗτοι, ὡς πρὸ τῆς ἱδρύσεως, ὡς Ἱδρυταί, προϋπάρχοντες, ἢ ὡς ἐν τῇ ἱδρύσει, ὡς Συνεργάται, κατασταθέντες, διατελοῦσι «Στύλοι» τῆς Ὁμολογίας, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἱεραρχίας Αὐτῆς, ἰσόβιοι, δηλονότι, καὶ διαχρονικοὶ καὶ πάγιοι˙ διὸ καὶ κατ' ἐξοχὴν ὁ Θεοπρόβλητος Πάππας Ἱδρυτής, ὁ καὶ Θεοδίδακτος Διδάσκαλος Εἰσηγητής, τῆς Ὁμολογίας, ὡς προϋπάρχων τῆς Ἱδρύσεως καὶ τοῦ Ἱεροῦ Ἱδρύματος Αὐτῆς, οὐδέποτε καὶ οὐδαμῶς καὶ ὑπ' οὐδενὸς ἐπιλέγεται, οὐδέποτε καὶ οὐδαμῶς καὶ ὑπ' οὐδενὸς ἐκλέγεται, οὐδέποτε καὶ οὐδαμῶς καὶ ὑπ' οὐδενὸς καθίσταται καὶ οὐδέποτε καὶ οὐδαμῶς καὶ ὑπ' οὐδενὸς παύεται˙ ἀλλ' ὡς Μείζων Ἰσαπόστολος, θεόθεν ἐπιλεγόμενος, οὐρανόθεν ἐκλεγόμενος, ὕπερθεν καθιστάμενος καὶ «Ἐλέῳ Θεοῦ» καὶ τοῦ Χριστοῦ Αὐτοῦ «εἰς τύπον καὶ τόπον» αὐτοῦ τούτου τοῦ Πρώτου «κατ' ἄνθρωπον» Ἱδρυτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἱστάμενος, πάντοτε καὶ παντοίως καὶ πάντας ἐπιλέγει, πάντοτε καὶ παντοίως καὶ πάντας ἐκλέγει, πάντοτε καὶ παντοίως καὶ πάντας καθίστησι καὶ πάντοτε καὶ παντοίως καὶ πάντας παύει, ὑπερκείμενος ἅπαντος Ἱεροῦ Συνοδικοῦ Σχήματος Αὐτῆς, αὐτὸς καὶ μόνος ἀποφαινόμενος καὶ αὐτενεργῶν, ὅλως αὐτεξουσίως καὶ αὐτοβούλως, κατὰ τὴν ἔμφρονα καὶ θεόφρονα κρίσιν Ἑαυτοῦ καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς συνοδικῆς γνώμης καὶ ἐξουσιοδοτήσεως, καὶ ἐπικυρῶν παντοίως καὶ πάντοτε ἅπαν Ἱερὸν Συνοδικὸν Σχῆμα Αὐτῆς καὶ ἅπασαν ἀπόφασιν Αὐτοῦ καὶ μηδαμῶς καὶ μηδέποτε ὑπ' Αὐτοῦ καὶ τῶν ἀποφάσεων Αὐτοῦ ἐπικυρούμενος˙ καὶ οὕτως ὅλως διατελεῖ θεοπροτίμητος, θεεπίλεκτος, θεέκλεκτος, θεοπρόβλητος, θεοκατάστατος, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, θεόχριστος, θεεξούσιος καὶ θεοπαγής, ἰσόβιος, δηλονότι, Ποιμήν, καὶ εἷς καὶ μόνος Πατὴρ Αὐτῆς.

22. Ὅτι πᾶς ἐπιγνωσθεὶς αἱρετικὸς καὶ κακόδοξος δὲν καταγινώσκεται, τουτέστι, καταδικάζεται, «διὰ τὸ πεσεῖν εἰς αἵρεσιν», ἀλλὰ «διὰ τὸ ἐμμένειν τῇ αἱρέσει»˙ προκειμένου δὲ νὰ ἐπιβεβαιωθῇ ἡ ἐμμονὴ ἢ νὰ διαπιστωθῇ ἡ τυχὸν μετάνοια αὐτοῦ ἐγκαλεῖται ὡς αἱρετικὸς καὶ καλεῖται πρῶτον εἰς δίκην καὶ ἀπολογίαν ἐνώπιον τῆς ἁρμοδίας ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς˙ εἰς δὲ περίπτωσιν καθ' ἣν οὗτος ἀρνηθῇ πεισμόνως νὰ παραστῇ, ἢ εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν οὗτος ἀποστείλῃ ἐγγράφως καὶ ἐνυπογράφως δήλωσιν ἐμμονῆς ἐν τῇ αἱρέσει αὐτοῦ, ἢ εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν ἡ εἰς τὴν αἵρεσιν ἐμμονὴ αὐτοῦ ἐλεγχθῇ ὑπάρχουσα ἤδη «δημοσίᾳ προδεδηλωμένη» καὶ «τοῖς πᾶσι γνωστὴ» καὶ «ἐκ τῶν πραγμάτων ὁλοφάνερος» καὶ «καθ' ὅλα ἀναμφισβήτητος», καθίσταται, ἀσφαλῶς, σεβαστὴ ἡ οὑτωσὶ «δεδηλωμένη» καὶ «ἐκπεφρασμένη» θρησκευτικὴ αὐτοῦ συνείδησις καὶ ἐλευθερία―ὁ βιασμὸς τῆς ὁποίας ἄλλωστε ἀπαγορεύεται καὶ κατὰ νόμον ὡς «προσηλυτισμός»―καὶ ἐν τέλει θεωρεῖται ὡς «ἐμμένων τῇ αἱρέσει» καὶ «ἀμετάθετος τῇ πλάνῃ»˙ διὸ καὶ ἐν πάσῃ τοιαύτῃ περιπτώσει διεξάγεται ἐρημοδικία, δικάζεται καὶ καταδικάζεται ἐρήμην καὶ προχωρεῖ καὶ τελεσιδικεῖ καὶ τελεσιουργεῖται ἡ καθαίρεσις αὐτοῦ ὡς ἀμετανοήτου αἱρετικοῦ.

23. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, αἱ τρεῖς ἱερατικαὶ καταστάσεις τῆς μεταδόσεως, τῆς ἀποδεσμεύσεως καὶ τῆς δεσμεύσεως τῆς ἱερωσύνης, ἤτοι, τῆς χειροτονίας, τῆς τασιχειρίας καὶ τῆς ἀρσιχειρίας, ἀντιστοιχοῦσι πρὸς τὰς τρεῖς ἠθικοφυσικὰς καταστάσεις τοῦ προπτωτικοῦ, τοῦ ἀποπτωτικοῦ καὶ τοῦ μεταπτωτικοῦ˙ διὸ καὶ πᾶς κεκτημένος παντοίαν ἱερωσύνην, εἴτε εἰδικήν, εἴτε μέσην, εἴτε γενικήν, καὶ πεσὼν καὶ ἐμμένων τῇ αἱρέσει δὲν δύναται, ἀσφαλῶς, νὰ μένῃ ἀτιμώρητος καὶ ἀκαθαίρετος, ἀλλά, πρῶτον, ὑποβάλλεται εἰς καθαίρεσιν καὶ δέσμευσιν, ὕστερον, παραμένει, δι' ἱκανὸν χρόνον, ἐν τῇ καθαιρέσει καὶ τῇ δεσμεύσει, ἄχρις ὡριμάνσεως καὶ ἐπιγνώσεως τῆς εἰλικρινοῦς καὶ ἀνυποκρίτου μετανοίας αὐτοῦ, καὶ μεθύστερον ἀποκαθίσταται καὶ ἀποδεσμεύεται καὶ ἐπανεντάσσεται ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ ἐκκλησίᾳ, κατὰ τὴν κρίσιν τῆς ἁρμοδίας ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς.

24. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, οὔτε δικάζονται, οὔτε καταδικάζονται, οὔτε καθαιροῦνται, οὔτε αὐτὸς οὗτος ὁ Θεός, οὔτε οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, εἴτε ζῶντες, εἴτε κεκοιμημένοι, ὡς ὑπερβαίνοντες τὰ ἀνθρώπινα φυσικὰ μέτρα, ἀλλ' οὔτε καὶ οἱ κεκοιμημένοι, γενικῶς, ὡς μεταστάντες ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἀνήκοντες, πλέον, εἰς τὴν θείαν κρίσιν καὶ δικαιοδοσίαν.

25. Ὅτι πᾶς Ἀρχιερεὺς ἐν τοῖς ὑφ' Ἡμῶν καλουμένοις Παλαιορθοδόξοις τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, κατὰ τὴν ἱερολογουμένην τελετὴν τῆς ἀρχιερατικῆς αὐτοῦ καταστάσεως καὶ συμφώνως πρὸς τὸ τελετουργικὸν αὐτῆς τυπικόν, πρὸ τοῦ κατασταθῆναι ἀρχιερεύς, ὑποχρεοῦται, πρῶτον, νὰ ὁμολογήσῃ ἐπ' ἐκκλησίας καὶ νὰ ἱερολογήσῃ ἐνόρκως τὴν βεβαίαν αὐτοῦ καὶ ἀμετάθετον πίστιν, ἐμμονὴν καὶ προσήλωσιν ἐν πᾶσι τοῖς δόγμασι (ὅροις πίστεως) καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ἱεροῖς κανόσι καὶ ἐν πάσαις ταῖς παραδόσεσι τῆς πίστεως αὐτοῦ, ἀμφιοφορῶν καὶ φέρων τὸ ἱερὸν ἐπιτραχήλιον ὁμοῦ μετὰ τοῦ ἱεροῦ φελωνίου αὐτοῦ καὶ οὕτως ἐνεργῶν αὐτὴν ταύτην τὴν ἱερωσύνην αὐτοῦ, ἐν ᾧ διατελεῖ ἀπαγγέλλων τὸ ἱερὸν κείμενον τῶν συνθηκῶν τῆς πίστεως, καὶ οὐχὶ ἁπλῶς ἐπικαλούμενος τὸ τῆς ἱερωσύνης αὐτοῦ ἱερὸν ὄνομα˙ ἥτις, ἐν προκειμένῳ, ἐπίκλησις περιττεύει, μηδόλως οὖσα ἀπαραίτητος δι' αὐτὴν τὴν σύστασιν καὶ ἐπίγνωσιν τοῦ ὅρκου, δεδομένου ὅτι καθ' ἣν ὥραν ἀπαγγέλλονται αἱ συνθῆκαι τῆς πίστεως ὑπὸ τοῦ φέροντος τὰ ἱερὰ ἄμφια ἱερέως (πρεσβυτέρου), τοῦ καθισταμένου ὡς ἀρχιερέως, ἐνεργεῖται αὐτὴ αὕτη ἡ ἱερωσύνη αὐτοῦ καὶ ἱερολογεῖται πᾶν τὸ ἀπαγγελλόμενον ἱερὸν κείμενον καὶ πᾶσα λέξις αὐτοῦ˙ ὅπερ ἐστὶν ὁ τελειότερος καὶ ὁ βαρύτερος καὶ ὁ δεσμευτικώτερος πάντων ὅρκος, εἰδικῶς, «ἐπ' αὐτῇ ταύτῃ τῇ ἱερωσύνῃ» διδόμενος, τουτέστιν, «ἐπὶ τῇ ἱερᾷ ἀμφιοφορίᾳ καὶ τῇ ἐνεργείᾳ τῆς ἱερωσύνης», καὶ οὐχὶ γενικῶς, «ἐπὶ τῇ ἐπικλήσει τοῦ ἱεροῦ ὀνόματος αὐτῆς», ἥτις, βεβαίως, ἐπίκλησις συνιστᾷ καὶ αὕτη ὅρκον, πλήν, ἐλαφρότερον.

26. Ὅτι τὸ τοιοῦτον ἐπίσημον καὶ διὰ τῶν ἱερῶν ἀμφίων ἱερολογούμενον κείμενον τῶν ὅρκων τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, ἢ ἀρχιερατικῶν ὅρκων, τῶν Παλαιορθοδόξων Ἀρχιερέων, τὸ συμπεριληφθὲν καὶ ἐν τῷ Μεγάλῳ Εὐχολογίῳ αὐτῶν―τὸ ὁποῖον, σημειωτέον, ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ὑπογράφει προσέτι καὶ τῇ ἰδίᾳ αὐτοῦ ὑπογραφῇ καὶ ὑποβάλλει καὶ ἐγγράφως καὶ ἐνυπογράφως τῇ οἰκείᾳ ἱερᾷ συνόδῳ―χαρακτηρίζεται ὑπὸ σαφεστάτης, ἀκριβεστάτης καὶ τελειοτάτης γραφῆς, μηδεμιᾶς ἀπολύτως ἀμφισβητήσεως καὶ γενικῆς ἑρμηνείας ἢ παρερμηνείας ἐπιδεχομένης, ἔχον, ἐν τῷ ὑπερλίαν ἐπιμάχῳ αὐτοῦ σημείῳ, αὐτολεξεὶ ὡς ἑξῆς˙ «μηδὲν προστιθείς, μηδὲν ἀφαιρῶν, μηδὲν μεταβάλλων, μήτε τῶν δογμάτων μήτε τῶν παραδόσεων, ἀλλὰ τούτοις ἐμμένων».

27. Τὸν 7ον Κανόνα τῆς καλουμένης «Τρίτης» (Γ΄) Παλαιορθοδόξου Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸν ἐπὶ τῇ ἐσχάτῃ ποινῇ τοῦ ἀναθεματισμοῦ δι' ἅπαντας τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἀντιφρονοῦντας ἀνακηρύσσοντα ὁλόκληρον τὸ παλαιορθόδοξον σύμβολον τῆς πίστεως (Νικαίας-Κων/πόλεως) καὶ ἅπαν τὸ κείμενον αὐτοῦ ὡς ὅλως καὶ ἀπολύτως δογματολογικῶς ἀδιαπραγμάτευτον, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «ἀναντίρρητον», καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας ἀπαρασάλευτον, ἔτι δὲ καὶ μέχρι λέξεως καὶ συλλαβῆς καὶ γράμματος ἀπαράλλακτον καὶ ἀμετάβλητον, τὸ ὑφ' Ἡμῶν τῶν αὐτῶν καὶ ἐν τῷ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξῳ Δόγματι ὡς αἱρετικόν, κακόδοξόν τε καὶ ψευδορθόδοξον τρανῶς καὶ περιφανῶς ἐπιγνωσθέν τε καὶ καταγνωσθέν˙ ἐν ᾧ ἱερῷ κανόνι οἱ καθιστάμενοι παλαιορθόδοξοι ἀρχιερεῖς ὁμολογοῦσιν ἐνόρκως καὶ ὡσαύτως ἐμμονὴν καὶ ἀμετάθετον τήρησιν, εἰς τὰ πλαίσια τῆς ὡς ἄνω γενικῆς αὐτῶν ἐνόρκου ὁμολογίας περὶ ἐμμονῆς καὶ προσηλώσεως εἰς πάντα τὰ θεῖα δόγματα (ὅρους πίστεως), πάντας τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ πάσας τὰς ἱερὰς παραδόσεις τῆς πίστεως αὐτῶν.

28. Ὅτι οὐδεὶς τῶν λοιπῶν παλαιορθοδόξων ἱερέων ἱερολογεῖ προσωπικῶς, εἰδικῶς καὶ τελετουργικῶς καὶ ὑποβάλλει κανονικῶς, ἐγγράφως καὶ ἐνυπογράφως τοιούτους ὅρκους καὶ τοιαύτας συνθήκας πίστεως βεβαιοῦντας ῥητῶς, σαφῶς καὶ ἀσφαλῶς τὴν ἐμμονὴν αὐτοῦ ἐν τῇ πίστει, προκειμένου νὰ κατασταθῇ, εἴτε διὰ χειροτονίας, εἴς τινα βαθμὸν ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, εἴτε διὰ χειροθεσίας, εἴς τινα τῶν ἱερατικῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων, ἢ ἔστω, καὶ μετὰ τὴν οἵαν κατάστασιν αὐτοῦ˙ διὸ καὶ οὗτοι δὲν ἐρημοδικοῦνται ἀλλ' ἐγκαλοῦνται ὡς αἱρετικοὶ καὶ καλοῦνται, πρῶτον, εἰς δίκην καὶ ἀπολογίαν, πρὸ τῆς καταδίκης αὐτῶν ὡς ἀμετανοήτων αἱρετικῶν, προκειμένου νὰ διαπιστωθῇ τὸ ἔμμονον κακόδοξον αὐτῶν φρόνημα ἢ ἡ τυχὸν δογματικὴ αὐτῶν μεταμέλεια.

29. Τὸν 68ον Κανόνα τῶν ἐπ' ὀνόματι τῶν Ἀποστόλων φερόμενον, ἐκ τοῦ Παλαιορθοδόξου Κανονικοῦ Δικαίου―ὃν καὶ Ἡμεῖς οἱ αὐτοὶ ἐν τῷ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξῳ Δόγματι ἀναγνωρίζομεν καὶ ἐπικυροῦμεν, καὶ συναριθμοῦμεν καὶ ἐν τοῖς κανόσιν Αὐτοῦ ἀπολύτως, ἄνευ ὁρισμοῦ καὶ ἐφαρμογῆς οὐδεμιᾶς κανονικῆς οἰκονομίας―τὸν τὰς διπλοχειροτονίας διὰ καθαιρέσεως κολάζοντα, τὸν ἐπικυρωθέντα ὑπὸ τοῦ 2ου Κανόνος τῆς λεγομένης «Πενθέκτης» Παλαιορθοδόξου Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὡς καὶ ὑπὸ τοῦ 1ου Κανόνος τῆς λεγομένης «Ἑβδόμης» (Ζ΄) τοιαύτης, καὶ ἤδη ἀπὸ τῶν τελῶν τοῦ 7ου μ.Χ. αἰῶνος ἰσχύοντα˙ ἐν ᾧ ἱερῷ κανόνι οἱ καθιστάμενοι παλαιορθόδοξοι ἀρχιερεῖς ὁμολογοῦσιν ἐνόρκως καὶ ὡσαύτως ἐμμονὴν καὶ ἀμετάθετον τήρησιν, εἰς τὰ πλαίσια τῆς ὡς ἄνω γενικῆς αὐτῶν ἐνόρκου ὁμολογίας περὶ ἐμμονῆς καὶ προσηλώσεως εἰς πάντα τὰ θεῖα δόγματα (ὅρους πίστεως), πάντας τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ πάσας τὰς ἱερὰς παραδόσεις τῆς πίστεως αὐτῶν.

30. Τὸν μὲν 22ον Κανόνα τῆς λεγομένης «Πενθέκτης» Παλαιορθοδόξου Οἰκουμενικῆς Συνόδου―ὃν καὶ Ἡμεῖς οἱ αὐτοὶ ἐν τῷ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξῳ Δόγματι ἀναγνωρίζομεν καὶ ἐπικυροῦμεν, καὶ συναριθμοῦμεν καὶ ἐν τοῖς κανόσιν Αὐτοῦ ἀπολύτως, ἄνευ ὁρισμοῦ καὶ ἐφαρμογῆς οὐδεμιᾶς κανονικῆς οἰκονομίας―τὸν τὴν «ἐπὶ καταστάσει εἰς ἱερατικήν τινα ἀξίαν ἢ ἀρχὴν» σιμωνίαν διὰ καθαιρέσεως κολάζοντα, τὴν δι' οἵων, δηλονότι, ἀνταλλαγμάτων, ἐπιτελουμένην χειροτονίαν, ἢ χειροθεσίαν, δηλαδή, τὴν ἀντὶ χρημάτων ἢ κτημάτων ἢ πραγμάτων κατὰ χάριν κτῆσιν ἱερατικοῦ τινος βαθμοῦ, ἢ κατὰ χάριν ἐπίκτησιν ἱερατικοῦ τινος τίτλου καὶ ὀφφικίου˙ τὸν δὲ 23ον τῆς Αὐτῆς―ὃν καὶ Ἡμεῖς οἱ αὐτοὶ ἐν τῷ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξῳ Δόγματι ὡσαύτως ἀναγνωρίζομεν καὶ ἐπικυροῦμεν, καὶ συναριθμοῦμεν καὶ ἐν τοῖς κανόσιν Αὐτοῦ, πλήν, μεθ' ὁρισμοῦ τῆς κατ' ἐπανάληψιν ἐπιγνώσεως τῆς πράξεως, τρὶς ἢ τετράκις―τὸν καὶ τὴν «ἐπί τινι ἱεροτελεστίᾳ καὶ ἱεροπραξίᾳ» σιμωνιακὴν ἀπαίτησιν διὰ καθαιρέσεως πάλιν τιμωροῦντα, τὴν κατ' ἀπαίτησιν, δηλονότι, ἀποδοχὴν οἵων ἀνταλλαγμάτων, ἢ χρημάτων ἢ κτημάτων ἢ πραγμάτων, ὑπὸ τοῦ τελεστοῦ ἱερέως ἐκ τῶν οἵων ἱεροτελεστιῶν καὶ ἱεροπραξιῶν, καὶ δή, ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς θείας κοινωνίας καὶ μεταλήψεως˙ ὅστις ἱερεύς, προκειμένου νὰ προβῇ εἰς τὴν τέλεσιν ἱερᾶς τινος πράξεως ἢ τελετῆς, καὶ δή, εἰς τὴν μετάδοσιν τοῦ εὐχαριστιακοῦ μυστηρίου, προβάλλει τὴν σιμωνιακὴν ἀπαίτησιν τῆς δοσοληψίας, ἤτοι, τῆς ἀποδοχῆς ἀνταλλάγματός τινος ἢ δώρου (χρημάτων, κτημάτων ἢ ἄλλων τινῶν πραγμάτων), ἐκ τῶν πιστῶν, πρὸς ἴδιον αὐτοῦ ὄφελος, ἢ καὶ πρὸς ὄφελος ἑτέρου˙ μετὰ τῆς λίαν ἀπαραιτήτου διευκρινίσεως ὅτι ἡ αὐτοπροαίρετος καὶ ἐλευθέρα καὶ μὴ βιαία καὶ δυναστική, βίᾳ καὶ δυναστείᾳ καὶ ἀπαιτήσει τοῦ ἱεροτελεστοῦ, εὐγνώμων ἀνταπόδοσις χρημάτων καὶ ἐν γένει ὑλικῶν ἀγαθῶν ὑπὸ τῶν πιστῶν, «ἐξ ἀφορμῆς», μόνον, οὐχὶ δὲ καὶ «ἐξ αἰτίας», τῶν οἵων ἱεροτελεστιῶν καὶ ἱεροπραξιῶν, οὐχὶ μόνον δὲν κολάζεται ὡς ἐφάμαρτος, ἀλλὰ τοὐναντίον, ἐπαινεῖται ὡς θεάρεστος πρᾶξις, ὡς ἐφαρμόζουσα τὴν ἀποστολικὴν προτροπήν, «τὸ ὑμῶν περίσσευμα εἰς τὸ ἐκείνων ὑστέρημα», καὶ οὕτω ποιοῦσα τὴν «ἀλληλοσυμπλήρωσιν» ἀνὰ μέσον ἱερέων καὶ πιστῶν, τῶν μὲν ἱερέων, ἐκ τοῦ πνευματικοῦ αὐτῶν περισσεύματος τῆς ἱερωσύνης, ἀναπληρούντων τὸ πνευματικὸν ὑστέρημα τῶν πιστῶν, τῶν δὲ πιστῶν, ἐκ τοῦ ὑλικοῦ ἐκείνων περισσεύματος τῶν ἀγαθῶν, ἀναπληρούντων τὸ οἷον ὑλικὸν ὑστέρημα τῶν ἱερέων˙ ὑπὸ τὴν ἀνυπέρθετον, βεβαίως, προϋπόθεσιν, ἔτι καὶ ἡ τοιαύτη ἐλευθέρα καὶ αὐτοπροαίρετος, ἀμοιβαία καὶ ἀμφίδρομος μετ' ἀλλήλων σύσχεσις νὰ διαμείβηται ὑπὸ τὸ τοιοῦτον ὀρθόδοξον καὶ παύλειον νόημα τῆς «ἀλληλοσυμπληρώσεως» ἱερατείου καὶ ποιμνίου, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἱεροτελεστιῶν», καὶ οὐχὶ ὑπὸ τὸ κακόδοξον καὶ σιμωνιακὸν νόημα τῆς «ἀγοραπωλησίας» τῆς ἀπράτου θείας χάριτος, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «ἐξ αἰτίας τῶν ἱεροτελεστιῶν», καὶ τῆς ἀνταλλαγῆς αὐτῆς ἀντὶ χρημάτων καὶ ἐν γένει ὑλικῶν ἀγαθῶν˙ ἐν οἷς ἱεροῖς κανόσιν οἱ καθιστάμενοι παλαιορθόδοξοι ἀρχιερεῖς ὁμολογοῦσιν ἐνόρκως καὶ ὡσαύτως ἐμμονὴν καὶ ἀμετάθετον τήρησιν, εἰς τὰ πλαίσια τῆς ὡς ἄνω γενικῆς αὐτῶν ἐνόρκου ὁμολογίας περὶ ἐμμονῆς καὶ προσηλώσεως εἰς πάντα τὰ θεῖα δόγματα (ὅρους πίστεως), πάντας τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ πάσας τὰς ἱερὰς παραδόσεις τῆς πίστεως αὐτῶν.

31. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, εἰς περίπτωσιν μέν, καθ' ἥν τις ἀλλαξοπιστήσῃ, ἤτοι, ἐνταχθῇ διὰ τελετῆς μυήσεως καὶ οὕτω προσχωρήσῃ εἰς ἄλλην θρησκείαν ἢ εἰς ἑτέραν δογματικὴν ὁμολογίαν, ἡ τοιαύτη μέν, τελετὴ τῆς ἀλλαξοπιστικῆς μυήσεως ἰσοδυναμεῖ πρὸς τελετὴν ἀρσιχειρίας καὶ καθαιρέσεως ἀπὸ παντὸς ὑπ' αὐτοῦ κεκτημένου ἱερατικοῦ βαθμοῦ καὶ δεσμεύσεως πάσης ὑπ' αὐτοῦ φερομένης ἱερωσύνης˙ δεδομένου ὅτι ἡ Θεία Χάρις δὲν δύναται νὰ συνυπάρχῃ ὁμοῦ μετὰ τῆς σατανικῆς ἐπενεργείας, διὸ καὶ ἐν πάσῃ τοιαύτῃ περιπτώσει, Αὕτη ὑπείκει, ἀποχωρεῖ καὶ φυγαδεύεται, σεβομένη τὴν προσωπικὴν ἐλευθερίαν, βούλησιν, προαίρεσιν καὶ ἐπιλογὴν καὶ παραδιδοῦσα τὸν οὕτως ἀλλαξοπιστήσαντα εἰς τὸν σατανᾶν, καὶ διὰ τῆς ὁριστικῆς ἀποχωρήσεως Αὐτῆς ἐπικυροῖ «ἐκ τοῦ ἀντιθέτου» τὴν οἵαν τελετὴν τῆς ἀλλαξοπιστικῆς μυήσεως, ὡς καὶ διὰ τῆς παρουσίας Αὐτῆς ἐπικυροῖ πάντα τὰ ὑπ' Αὐτῆς τελεταρχούμενα˙ ἡ δὲ εἰς ἀπάντησιν αὐτῆς τελετὴ τῆς ἀρσιχειρίας, καθαιρέσεως καὶ δεσμεύσεως, ὁμοῦ μετ' ἀναθεματισμοῦ, ἡ διὰ τυπικοὺς καὶ μόνον λόγους τελουμένη ὕστερον ὑπὸ τῆς ἁρμοδίας ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, μεταχαρακτηρίζεται ἔχουσα ἁπλῶς καὶ τυπικῶς τὸ νόημα τῆς ἐπιβεβαιώσεως καὶ ἐπαυξήσεως τῆς ὡς ἄνω προτετελεσμένης ἤδη δεσμεύσεως˙ εἰς περίπτωσιν δέ, καθ' ἣν ἡ τελετὴ τῆς ἀλλαξοπιστικῆς μυήσεως δὲν δυνηθῇ νὰ φανερωθῇ καὶ νὰ ἐλεγχθῇ, ἐν τῷ κρυπτῷ γινομένη καὶ διαμένουσα, αὐτὸς μὲν ὁ κρυφίως ἀλλαξοπιστήσας καὶ μυηθείς, διατελεῖ δεδεσμευμένος πάσῃ ἱερωσύνῃ, πάντα δὲ τὰ ἱερατικὰ ὑπ' αὐτοῦ ἐπ' ἐκκλησίας τελούμενα ἔργα, θεωροῦνται «κατ' οἰκονομίαν» ὡς ἔγκυρα, χάριν τοῦ ἐν ἀγνοίᾳ τῆς μυστικῆς ἀλλαξοπιστίας αὐτοῦ διατελοῦντος θείου λαοῦ καὶ ἄχρι τῆς ἐπιγνώσεως αὐτῆς καὶ τῆς μετὰ τὴν ἐπίγνωσιν τυπικῆς, ὡς ἄνω, τελέσεως τῆς τελετῆς τῆς ἀρσιχειρίας, ἢ μέχρι τῆς ἄνευ ἐπιγνώσεως αὐτῆς καὶ μετ' ἐρημοδικίαν ἐπιτελέσεως τῆς τοιαύτης διὰ πάντας τοὺς μυστικῶς ἀλλαξοπιστήσαντας, «ὧν τὰ ὀνόματα Κύριος οἶδεν».

32. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν ἡ ἀλλαξοπιστικὴ μύησις τελεσθῇ ἐν τῷ κρυπτῷ καὶ δὲν καταστῇ δυνατὸν νὰ ἐπιγνωσθῇ, ὡς ἡ τῶν λεγομένων «τεκτόνων» ἢ «μασσώνων» καὶ πάντων τῶν ἐν πᾶσι τοῖς τεκτονιστικοῖς προθαλάμοις ἢ παρακλάδοις ἢ τάγμασι μεμυημένων, διατάσσεται καὶ διεξάγεται ἐρημοδικία καὶ ἐπιβάλλεται καὶ τελετουργεῖται ἡ ὡς ἄνω τυπικὴ ἀρσιχειρία, δέσμευσις καὶ καθαίρεσις ἁπάντων τῶν μυστικῶς ἀλλαξοπιστησάντων, «ὧν τὰ ὀνόματα καὶ τὰ πρόσωπα καὶ τὰ κρύφια Κύριος γινώσκει», καθότι οἱ τοιοῦτοι κρύφιοι, βέβηλοι καὶ δόλιοι δὲν συγχωρεῖται νὰ διαμένωσιν ἀτιμώρητοι, πολλῷ δὲ μᾶλλον καὶ ἐπ' ἐκκλησίας ἱεροπρακτοῦντες, μετὰ δὲ τὴν τέλεσιν τῆς τοιαύτης, πάντα τὰ ὑπ' αὐτῶν ἐπ' ἐκκλησίας ἱερουργούμενα διατελοῦσιν ἄκυρα, μηκέτι χάριν τοῦ ἐν ἀγνοίᾳ θείου λαοῦ κατ' οἰκονομίαν ὑπὸ τῆς θείας χάριτος ἐγκυρούμενα˙ ὡσαύτως δέ, καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν πάντων τῶν κρυπτοσιμωνιακῶν, καὶ δή, τῆς «ἐπὶ καταστάσει εἰς ἱερατικήν τινα ἀξίαν ἢ ἀρχὴν» σιμωνίας, τῶν ἐπὶ χρήμασι, δηλονότι, ἢ κτήμασιν ἢ πράγμασι χειροτονιῶν, ἢ χειροθεσιῶν, ὡς καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν διπλοχειροτονιῶν, τόσον τῶν κρυφῶν, τῶν μὴ δυναμένων ἐπιγνωσθῆναι, ὅσον καὶ τῶν φανερῶν καὶ ἐκ τῶν πραγμάτων ἐπεγνωσμένων καὶ τοῖς πᾶσι γνωστῶν, τῶν μὴ χρῃζουσῶν, οὔτε τῆς δικαστικῆς βασάνου, προκειμένου νὰ ἀποδειχθῇ ἡ πραγματικότης αὐτῶν, οὔτε τῆς ἐνδίκου παρουσίας καὶ τῆς κανονικῆς ἀπολογίας τῶν ἐνεχομένων, προκειμένου νὰ ἐπιβεβαιωθῇ ἡ ἀμετανοησία ἢ νὰ διαπιστωθῇ ἡ μετάνοια αὐτῶν καὶ ἀναλόγως, νὰ ἐπιβληθῇ ἢ νὰ ἀποφευχθῇ ἢ νὰ μετριασθῇ ἡ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς, ἡ ὁποία, ἐν προκειμένῳ, ἐπιβάλλεται ὅλως καὶ ἀπολύτως καὶ οὕτως ἢ ἄλλως, ἄνευ ὁρισμοῦ καὶ ἐφαρμογῆς οὐδεμιᾶς κανονικῆς οἰκονομίας, μηδὲ τοῦ ἐλαφρυντικοῦ τῆς ἀγνοίας ἀναγνωριζομένου.

33. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, εἰς περίπτωσιν μέν, καθ' ἣν κρυφίως τις καὶ ἐν τελετῇ μυήσεως ἀλλαξοπιστήσας καὶ οὑτωσὶ τὴν Θείαν Χάριν ἀπ' αὐτοῦ ἐκδιώξας καὶ αὐθωρεὶ ὑπ' Αὐτῆς, ὑπεικούσης καὶ φευγούσης, κατὰ πᾶσαν φερομένην ἱερωσύνην, δεσμευθείς, μετὰ τὴν τελεσθεῖσαν μυστικὴν ἀλλαξοπιστίαν καὶ τὴν παραχρῆμα, ἅμα τῇ φυγῇ τῆς ὑπειξάσης Χάριτος, ἱερατικὴν δέσμευσιν αὐτοῦ, ἀποτολμήσας, χειροτονηθῇ ὑποκριτικῶς καὶ θρασέως εἰς ἀνώτερον τοῦ κατὰ τὴν Χαριτοφυγίαν κεκτημένου καὶ δεσμευθέντος ἱερατικὸν βαθμόν, ἐμπαίζων θεῷ, ἑαυτῷ καὶ ἀνθρώποις, ἡ τοιαύτη χειροτονία, ὡς καὶ πᾶσα ἄλλη μετ' αὐτήν, ἐπιγινώσκεται, ἀσφαλῶς, ἄκυρος˙ εἰς περίπτωσιν δὲ εἰλικρινοῦς μεταμελείας καὶ φανερᾶς ὁμολογίας τοῦ τοιούτου, πρῶτον, ἐπιβάλλεται καὶ τελεῖται αὐτῷ ἡ ὡς ἄνω μεταχαρακτηριζομένη ἀρσιχειρία, ὑπὸ τὸ ὡς ἄνω τυπικὸν νόημα τῆς ἐπιβεβαιώσεως καὶ ἐπαυξήσεως τῆς ἤδη προτετελεσμένης, ἐν τῇ τελετῇ τῆς ἀλλαξοπιστικῆς μυήσεως, δεσμεύσεως αὐτοῦ ὑπὸ τῆς ὑπειξάσης καὶ φυγούσης Χάριτος˙ ὕστερον, οὗτος διατελεῖ ἐν μετανοίᾳ καὶ συντριβῇ, παραμένων ἐν τῇ καθαιρέσει καὶ τῇ δεσμεύσει ἐπὶ χρόνον ἱκανόν˙ μεθύστερον, ἀποδεσμεύεται καὶ ἀποκαθίσταται, τελουμένης τῆς τασιχειρίας˙ καὶ ἐν τέλει, κατὰ τὴν περὶ τῆς ἀξιότητος αὐτοῦ κρίσιν τῆς ἁρμοδίας ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἐπαναχειροτονεῖται, τελουμένων ἐξ ἀρχῆς πασῶν τῶν ἀκύρων χειροτονιῶν αὐτοῦ, ἄνευ οὐδεμιᾶς «κατ' οἰκονομίαν» ἀναγνωρίσεως αὐτῶν˙ δεδομένου ὅτι κατὰ τὸν χρόνον τῆς τελέσεως αὐτῶν διετέλει ἔτι ἐν τῇ ἐν τῷ κρυπτῷ ἐπιτελεσθείσῃ ἀλλαξοπιστικῇ μυήσει, ἄνευ τελείας ἀποταγῆς αὐτῆς καὶ εἰλικρινοῦς μεταμελείας καὶ φανερᾶς ὁμολογίας καὶ ἱερᾶς τελετουργίας, πρῶτον, ἀρσιχειρίας καὶ ἐν συνεχείᾳ τασιχειρίας―ἥτις, σημειωτέον, τασιχειρία δὲν ἀναπληροῦται τελετουργικῶς ὑπὸ τῆς χειροτονίας καὶ δὲν συγχέεται ὁμοῦ μετ' αὐτῆς, ἀλλ' ἀποτελεῖ τελετουργικὴν προϋπόθεσιν αὐτῆς εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ἀρσιχειρίας, καθαιρέσεως καὶ δεσμεύσεως―δεδεσμευμένος ὑπὸ τῆς ὑπειξάσης καὶ φυγούσης Θείας Χάριτος, τῆς μηδέποτε καὶ μηδαμῶς καὶ μηδόλως συνυπαρχούσης, μήτε συμμειγνυμένης, μήτε ἐναλλασσομένης, μετὰ τῆς σατανικῆς ἐπενεργείας, ἐν τῷ ἐπαράτῳ οἰκουμενιστικῷ σχήματι τῆς πανθρησκείας καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ.

34. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ βάσει τῆς ἰδίας συντάξεως καὶ τῶν ἐπιτηδείων ἑρμηνευτικῶν δυνατοτήτων τοῦ ἀμφισήμου καὶ πολυσήμου ἀρχαιοελληνικοῦ λόγου τῶν λειτουργικῶν καὶ τῶν ἐν γένει τελετουργικῶν ἐν χρήσει κειμένων τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος, κατὰ τὴν ὡς ἄνω, ἀπὸ 9ης Μαρτίου 2021 ἀρξαμένην, μεταβατικὴν περίοδον μεταξὺ Παλαιορθοδόξου καὶ Καινορθοδόξου Δόγματος, ἐπιτρέπεται μέν, «κατ' οἰκονομίαν» καὶ «κατ' ἀνοχήν», ἡ φανερὰ καὶ εἰς ἐπήκοον ἐπ' ἐκκλησίας μνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τῶν ἀπὸ 9ης Μαρτίου 2021 καὶ διὰ τῆς ὑπ' ἀριθ. 1 / 09 - 03 - 2021 ἱερολογηθείσης Ἡμετέρας Παππικῆς Ἀποφάνσεως ἐν εὐχῇ, πράξει καὶ τελετῇ ἀρσιχειρίας, καθῃρημένων, ὡς καὶ τῶν καθ' ἑκάστην 9ην ἑκάστου ἐπέκεινα Μηνὸς καθαιρουμένων, ὡσαύτως, ὑφ' Ἡμῶν, ὡς ἐνόρκων καὶ ἐμμόνων αἱρετικῶν, παλαιορθοδόξων ἀρχιερέων, ὑπὸ τῶν ὑπὸ ἔνταξιν καὶ προσχώρησιν εἰς τὸ ὑπὸ ἵδρυσιν Καινορθόδοξον Ἡμῶν Δόγμα παλαιορθοδόξων λειτουργῶν καὶ τελετουργῶν ἱερέων (πρεσβυτέρων) καὶ παραλλήλως πρὸς τὴν μυστικὴν ὑπ' αὐτῶν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος Ἡμῶν―Ἡμῶν τῶν Αὐτῶν, ὡς Ὁμολογιακῶν Ἱδρυτῶν καὶ Ἰσαποστόλων, ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Ἡμῶν Δόγματι, δοκούντων, κατὰ τὴν ἐν λόγῳ μεταβατικὴν περίοδον, μνημονευόντων παραλλήλως καὶ μυστικῶς «ὑπὲρ τῆς Ἁγίας καὶ Ἀποστολικῆς Ἡμῶν Συνόδου»―πρὸ τῆς εὐσήμου ἡμέρας τῆς ὑφ' Ἡμῶν ἐπισήμου ἱδρύσεως τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος, ὡς καὶ κατὰ τὴν μετ' αὐτὴν δοθησομένην ὑφ' Ἡμῶν «περίοδον χάριτος», ἀλλὰ μόνον ὑπὸ τὴν γραμματικὴν καὶ ἑρμηνευτικὴν προϋπόθεσιν τῆς γενικῆς «ἡμῶν» ὡς «ὑμῶν» ἐν τῇ συνήθει ἐκφωνήσει «ὑπὲρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (τάδε)», τουτέστι, μόνον ὡς «ὑπὲρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ὑμῶν (τάδε)», ὡς «ὑμῶν» ἐννοουμένου, ἐν προκειμένῳ, τοῦ παλαιορθοδόξου ἐκκλησιάσματος˙ καὶ μόνον ὑπὸ τὴν εὐχετικὴν τῆς μετανοίας καὶ ἀποκαταστάσεως ἑρμηνείαν καὶ ἔννοιαν τοῦ τοιούτου λόγου, ἤτοι, «ὑπὲρ μετανοίας καὶ ἀποκαταστάσεως τοῦ καθῃρημένου ἀρχιεπισκόπου ὑμῶν (τάδε)»˙ ἀπαγορεύεται δὲ ἡ ἐξαγωγὴ τῆς ἀρχιερατικῆς μερίδος τῶν καθῃρημένων παλαιορθοδόξων αἱρετικῶν ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ δισκαρίου κατὰ τὴν προσκομιδὴν καὶ ἀντικαθίσταται ὑπὸ τῆς ἐξαγωγῆς τῆς μερίδος Ἡμῶν, ὡς ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Ἡμῶν Δόγματι, τὰ μὲν νῦν, ἀρχιερατευόντων, εἶτα δέ, ἀρχιερευσόντων˙ ὅσον δὲ ἀφορᾷ εἰς τὴν μετ' ἐκείνων καὶ πάντων τῶν καθῃρημένων συλλειτουργίαν, ἰσχύουσι πάντα τὰ ὡς ἄνω.

ΟΡΘΩΣ ΤΕ ΑΥΤΟΔΙΚΗΣΑΝΤΕΣ

ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣ ΕΡΗΜΟΔΙΚΗΣΑΝΤΕΣ

ΤΗΝ ΤΗΣ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΚΑΤΑΓΝΩΣΙΝ

ΟΜΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΥ

ΩΣ ΕΠΙ ΜΙΚΡΟΝ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΑΙ (ΤΡΙΩΝ ΚΑΙ ΗΜΙΣΕΙΩΝ ΩΡΩΝ)

ΔΙΚῌ ΘΕΙᾼ ΕΠΕΒΑΛΟΜΕΝ

ΕΚ ΠΑΣΗΣ ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΩΝ «ΠΑΛΑΙΟΡΘΟΔΟΞΩΝ»

ΚΑΙ ΕΚ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

ΟΥΣ ΟΛΩΣ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΩΣ ΟΥΔΕ ΚΑΤΩΝΟΜΑΣΑΜΕΝ

ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΩΘΙ «ΤΟΙΟΥΤΩΝ»

1ΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ

ΩΣ ΕΝΟΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΕΜΜΟΝΟΥΣ Τῌ ΑΙΡΕΣΕΙ

2ΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΙΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΚΟΥΣ

ΩΣ ΜΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΥΦΛΟΥΣ

3ΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΙΜΩΝΙΑΚΟΥΣ

ΩΣ ΒΕΒΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΟΛΙΟΥΣ

4ΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΤΕΚΤΟΝΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣΣΩΝΟΥΣ

ΩΣ ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΥΣ

ΚΑΙ 5ΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ

ΩΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΑΣ

ΜΟΝῌ Τῌ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΖΩΝΤΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ

ΩΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ

ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΔΕ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΑΡΧΙΚΗΝ ΧΑΡΙΝ

ΩΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΥΟΝΤΕΣ ΟΥΡΑΝΟΘΕΝ ΕΠΙΚΑΛΕΣΑΜΕΝΟΙ

ΕΠΕΤΕΛΕΣΑΜΕΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤ' ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΥ ΑΡΣΙΧΕΙΡΙΑΝ

ΕΠΑΓΑΓΟΝΤΕΣ ΑΥΤΗΝ ΕΦ' ΕΚΑΣΤΟΝ ΚΑΙ ΕΠΙ ΠΑΝΤΑΣ (ΕΦ' ΩΡΑΣ ΕΞ)

ΟΥΣ ΩΣ «ΤΟΙΟΥΤΟΥΣ» ΩΣ ΑΝΩ ΚΑΤΕΓΝΩΚΑΜΕΝ

ΤΟΥΣ ΔΕ ΛΟΙΠΟΥΣ ΤΟΥΣ «ΜΗ ΤΟΙΟΥΤΟΥΣ»

ΠΑΝΤΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΑΦΗΚΑΜΕΝ

ΑΧΡΙ ΚΑΙΡΟΥ ΚΡΙΣΕΩΣ ΑΥΤΩΝ

Τῌ ΤΡΙΤῌ 9ῌ ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 ΩΣ ΕΝ Τῌ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 1 / 09 - 03 - 2021

ΕΞΑΠΟΛΥΘΕΙΣῌ ΠΑΠΠΙΚῌ ΗΜΩΝ ΑΠΟΦΑΝΣΕΙ

ΚΑΙ ΕΝ ΤΑΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΣ ΗΜΩΝ ΚΑΛΩΣ ΑΠΕΦΑΝΘΗΜΕΝ

ΤΑΥΤΑ ΔΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑ ΒΑΘΕΙΑΣ ΛΥΠΗΣ

ΚΑΙ ΣΥΝΟΧΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΠΟΙΗΣΑΜΕΝ

ΕΠΕΥΧΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΠΑΝΤΩΝ

† Ὁ Παλαιᾶς, Νέας Εἰρηνουπόλεως, Ἀθήνης, Συμπάσης Ἑστίας Καὶ Ἁπάσης Οἰκουμένης Ἰωάννης Ι΄ - Ε΄ Ἱλαρίων Α΄ (Ὁ Σιῶκος)

ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ

ΠΑΠΠΙΚΗ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ 18 / 07 - 11 - 2022

Ἀπαγορεύεται κάθε ἀντιγραφὴ καὶ κλοπὴ τῆς παρούσης

ΗΜΕΙΣ ΟΙ ΑΥΤΟΙ ΣΥΝ Τῼ ΕΝ ΣΑΡΚΙ ΤΡΙΣΑΓΙῼ ΘΕῼ ΚΑΙ Τῼ ΧΡΙΣΤῼ ΑΥΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

ΣΥΝΕΙΔΟΤΕΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΑΥΤΩΝ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΟΙΚΕΙΑ ΗΜΙΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΤΑ ΑΠΟΡΡΕΟΝΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΗΜΕΤΕΡΟΥ ΥΨΗΛΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΑΡΧΟΥ ΚΑΙ

ΟΜΟΛΟΓΙΑΡΧΟΥ, ΗΤΟΙ, ΤΟΥ ΕΙΣΗΓΗΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, ΚΑΙ ΔΗ ΟΡΘΟΥ, ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑΣ

ΚΑΙ ΔΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΤ' ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΑΥΤΗΣ, Ή ΤΑΥΤΟΝ ΕΙΠΕΙΝ, ΤΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΘΕΟΨΥΧΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΝ ΜΕΣΙΤΗΝ

ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΑΥΤΩΝ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, ΙΗΣΟΥΝ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

ΛΑΒΟΝΤΕΣ ΤΕ ΥΠ' ΟΨΕΙ:

Τὴν ΥΠ' ΑΡΙΘ. 7 / 09 - 10 - 2021 ἐξαπολυθεῖσαν Ἡμετέραν Παππικὴν Ἀπόφανσιν, «Περὶ τῆς Αὐτοδικίας, ἤτοι, τῆς ὑφ' Ἑαυτοῦ καὶ Μόνου Δίκης καὶ Καταδίκης, τῆς Ἐρημοδικίας, ἤτοι, τῆς ἐρήμην τῶν ἐνεχομένων Δίκης καὶ Καταδίκης, καὶ τῆς Ἀρσιχειρίας, ἤτοι, τῆς τελετῆς Καθαιρέσεως (μετ' Ἀναθεματισμοῦ) τῶν βάσει τῆς ΥΠ' ΑΡΙΘ. 1 / 09 - 03 - 2021 Ἐξ. Παππ. Αὐτοῦ Ἀποφάνσεως καταγνωσθέντων αἱρετικῶν».

ΑΠΟΦΑΙΝΟΜΕΘΑ

ΠΕΡΙ ΕΝΙΩΝ

ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

ΕΝ Τῼ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΚΑΙ ΥΦ' ΗΜΑΣ

ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞῼ ΔΟΓΜΑΤΙ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ

ΩΣ ΚΑΤΩΘΙ:

Στὶς 09-10-21, ὡς γνωστόν, ἐκδώσαμε τὴν 7η Παππική Μας Ἀπόφανση (ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἀνάπτυξη τῆς ἀπὸ 09-03-21 1ης Παππικῆς Μας Ἀποφάνσεως), μὲ τὴν ὁποία, μεταξὺ ἄλλων, διακρίναμε, σαφῶς, τὴ λεγόμενη «ἱδρυτική» ἀπὸ τὴν καλούμενη «διαδοχική» φάση μιᾶς νέας χριστιανικῆς ὁμολογίας, ἡ ὁποία ἱδρυτικὴ φάση ἀκολουθεῖ καὶ μιμεῖται πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸ σχῆμα τῆς γενικῆς ἱδρύσεως τῆς θρησκείας τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς πρώτης πρώτης ὁμολογιακῆς της μορφῆς ἀπὸ τὸν Πρῶτο καὶ Γενικό, κατ' ἄνθρωπο, Ἱδρυτή της Ἰησοῦ Χριστό, διότι, λόγῳ τοῦ διαφορετικοῦ ὁμολογιακοῦ χαρακτῆρος, σὲ σχέση μὲ τὴν ἀρχαία ὁμολογιακὴ μορφή, λογίζεται ὡς «ἐπανιδρυτική» καὶ θεωρεῖται ὡς «ἐπανορθωτική» τῆς ἀρχαίας προγεγενημένης ἱδρύσεως.

Καὶ στὰ πλαίσια τῆς ὁποίας ἐπανιδρυτικῆς καὶ ἐπανορθωτικῆς φάσης, ὅλα, ἀσφαλῶς, ἀρχίζουν πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἀπὸ ἕνα διδάσκαλο, εἰσηγητή, πατέρα καὶ ποιμένα τῆς νέας ὁμολογίας, ὁ ὁποίος, ὡς πατὴρ καὶ ποιμὴν τῆς ὁμολογίας, δὲν ἐπιλέγεται οὔτε ἐκλέγεται ἀπὸ κανένα ἄνθρωπο (καὶ διότι ἀκόμη οὔτε κἂν ὑφίσταται ἡ κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ κυριαρχία τῆς νέας ὁμολογίας, τῆς ὁποίας κυριαρχίας ὁ ἴδιος προϋπάρχει καὶ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος δημιουργεῖ ἐξαρχῆς καὶ συγκροτεῖ σὲ κληρικολαϊκὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα), ἀλλὰ τοὐναντίον, ὁ ἴδιος, ὡς πνευματικὴ καὶ ποιμαντικὴ ἱδρυτικὴ ἀρχὴ τῆς ὁμολογίας, ἐπιλέγει τοὺς συνεργάτες του καὶ ὁ ἴδιος ἄμεσα ἀλλὰ καὶ μέσῳ αὐτῶν διεξάγει ἱεραποστολικὴ δράση καὶ χειροτονεῖ καὶ χειροθετεῖ νέους κληρικοὺς καὶ ἐντάσσει καὶ μυεῖ ὅλους ὅσους συμφωνοῦν μὲ τὴ νέα κηρυσσόμενη ὁμολογία πίστεώς του στὸ μυστειακὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ σῶμά της, μὲ τελικὸ ἀποτέλεσμα τὴ συγκρότηση τοῦ κληρικολαϊκοῦ σώματος τῆς ἐκκλησιαστικῆς της κυριαρχίας.

Καὶ ἡ ὁποία κυριαρχία, μετὰ τὴ συγκρότησή της, δὲν ἔχει, ἀσφαλῶς, κανένα ἐκλογικό, ἐκ τῶν ὑστέρων, ἱεροκανονικὸ δικαίωμα οὔτε ἐπὶ αὐτῆς τῆς ἱδρυτικῆς της ἀρχῆς οὔτε ἐπὶ τῶν ἐπιλέκτων συνεργατῶν τῆς ἱδρυτικῆς της ἀρχῆς μέσῳ τῶν ὁποίων ἐκείνη τὴ συγκρότησε σὲ μυστειακὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ κληρικολαϊκὸ σῶμα, ἀλλὰ μόνο μετὰ τὸ θάνατό τους καὶ μόνο στὰ χρονικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς καλουμένης «διαδοχικῆς» φάσης, διεξάγει ἱεροκανονικὲς ἐκλογές, μὲ τὴ συμμετοχὴ ὅλων ἀνεξαιρέτως καὶ τῶν κληρικῶν καὶ τῶν λαϊκῶν μελῶν της, γιὰ τὴν ἀνάδειξη τῶν διαδόχων τῶν διὰ θανάτου καὶ μόνο ἐκλιπόντων ἱδρυτῶν της.

Ἐξυπακούεται, συνεπῶς, ὅτι οὔτε αὐτὸς ὁ Πάππας Ἱδρυτὴς τῆς Ὁμολογίας οὔτε οἱ ἐπίλεκτοι Συνεργοί του, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στὴν «ἱδρυτική» φάση της, ἐκλέγονται ἀπὸ κλῆρο καὶ λαό, ἀλλά, μὲ τὴν ὅλη ἱεραποστολικὴ δράση τους, συγκροτοῦν τὴν κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ κυριαρχία σὲ μυστειακὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ ὡς ἐκ τούτου ὅλοι ἀνεξαιρέτως διατελοῦν διὰ βίου πάγιοι καὶ ἰσόβιοι Στύλοι τῆς Ὁμολογίας, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς διαδόχους τους, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στὴ «διαδοχική» φάση τῆς ὁμολογίας καὶ γι' αὐτὸ ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἐκλέγονται ἀπὸ τὴ συγκροτηθεῖσα κληρικολαϊκὴ εκκλησιαστικὴ κυριαρχία.

Στὰ πλαίσια, λοιπόν, τῆς παρούσης Παππικῆς Ἀποφάνσεώς Μας, ὁρίζουμε ὅτι ὅλοι γενικῶς καὶ ἀνεξαιρέτως ὅσοι θὰ ἀνήκουν, ὡς διάδοχοί Μας καὶ τῶν ἐπιλέκτων συνεργατῶν Μας, στὴ διαδοχικὴ φάση τῆς Ὁμολογίας Μας θὰ ἐκλέγονται μὲ τὴν ἄμεση καὶ ὄχι ἔμμεση συμμετοχὴ ὅλων γενικῶς καὶ ἀνεξαιρέτως τῶν μελῶν τῆς συγκροτηθείσης κληρικολαϊκῆς ἐκκλησιαστικῆς κυριαρχίας της, ἀπὸ ὅλο ἀνεξαιρέτως τὸν κλῆρο καὶ ἀπὸ ὅλο ἀνεξαιρέτως τὸ λαό της, ἄμεσα καὶ ἀπευθείας ἀπὸ τὴν κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ βάση ἐξουσίας της, μὲ τὴν ἱερὰ ψῆφο τοῦ καθενὸς καὶ τῆς καθεμιᾶς, καὶ ὄχι ἔμμεσα καὶ διαμέσου ἀντιπροσώπων, καὶ τὸ σπουδαιότερο, ἀνὰ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα, ἀνὰ τέσσερα ἔτη, γενικῶς, οἱ ὑποδιάκονοι, διάκονοι καὶ πρεσβύτεροι κληρικοὶ καὶ ἀνὰ πέντε ἔτη, εἰδικῶς, οἱ πρεσβύτεροι ἱερεῖς ποὺ ἔχουν τίτλο καὶ ὀφφίκιο ἀρχιερέως (ἀρχιπρεσβυτέρου), διατελοῦντες ὅλοι ἀνεξαιρέτως αἱρετοὶ καὶ οὐδεὶς ἀπολύτως ἰσόβιος, προκειμένου, ἔτσι, νὰ ἀποτρέψουμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ τυραννία τῶν ἐπισκόπων καὶ γενικώτερα τῶν φορέων καὶ ἀσκητῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας καὶ πρὸς μεῖζον ὄφελος τοῦ ποιμνίου, κατὰ τὸ γεγραμμένο: «Καὶ εἰ μὴ ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σάρξ˙ διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι».

Τὸ «Ἐκλογικὸ Σύστημα Τοῦ Ἱερατείου», ἰσχῦον, κατὰ κανόνα καὶ κατ' ἀκρίβεια, γιὰ τὴ διαδοχικὴ φάση τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ, ὡς Πάππαι Ἱδρυταὶ τῆς Ὁμολογίας, θὰ εἰσάγουμε ἀναλυτικῶς καὶ λεπτομερῶς μὲ ἀνάλογη μέλλουσα Παππική Μας Ἀπόφανση.

Εἶναι, ἐπίσης, αὐτονόητο, ὅτι ὁ Πάππας Ἱδρυτὴς τῆς Ὁμολογίας, ὁ ὁποῖος, ὡς πνευματικὴ καὶ ποιμαντικὴ ἱδρυτική της ἀρχή, οὔτε ἐπιλέγεται οὔτε ἐκλέγεται οὔτε παύεται ἀπὸ κανένα ἀπολύτως ἀλλὰ ὁ ἴδιος ἐπιλέγει καὶ ἐκλέγει καὶ παύει ὅλους ἀνεξαιρέτως ὅσους τὴν ἀσπάζονται, ὑπέρκειται κάθε εἴδους ἱεροσυνοδικῆς ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας της, ὡς θεοκατάστατη προσωπικὴ αὐτεξουσία καὶ ὑπερεξουσία, ἔχει, δηλαδή, τὸ ὅλο ἱεροκανονικὸ δικαίωμα καὶ τὸ ἀπόλυτο παππικὸ πρωτεῖο νὰ ἀποφαίνεται καὶ νὰ ἐνεργεῖ αὐτὸς καὶ μόνος, κατὰ τὴν ἔμφρονα καὶ θεόφρονα κρίση του, χωρὶς οὐδεμία ἀπολύτως ἱεροσυνοδικὴ γνώμη καὶ ἐξουσιοδότηση, διορίζοντας καὶ ἐπικυρώνοντας ἢ ἀκυρώνοντας ἢ μεταβάλλοντας, καθόλου ἢ ἐν μέρει, ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ ἱερὰ συνοδικὰ σχήματα τῆς ὁμολογίας καὶ ὅλες ἀνεξαιρέτως τὶς ἀποφάσεις τους, χωρὶς ὁ ἴδιος καὶ οἱ ἀποφάσεις του νὰ ἐπικυρώνονται ἢ νὰ ἀκυρώνονται ἢ νὰ μεταβάλλονται, καθόλου ἢ ἐν μέρει, ἀπὸ καμία ἀπολύτως ἱερὰ σύνοδό της, ἀλλὰ μόνο ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἴδιο.

Εἶναι, ὡσαύτως, εὔλογο, ὅτι στὸν Πάππα Ἱδρυτὴ τῆς Ὁμολογίας καὶ γιὰ ὅσο χρόνο αὐτὸς ζεῖ ἐπὶ γῆς, ἀνήκουν ἱεροκανονικῶς καὶ αὐτοδικαίως ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἐπισκοπικοὶ τίτλοι καὶ τὰ ὀφφίκιά της καὶ ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ ἐπισκοπικὲς ποιμαντικὲς εὐθῦνες καὶ ἱεροκανονικὲς δικαιοδοσίες της σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, τόσο πρὶν τὶς ἀπονείμει στοὺς κατὰ τόπους Ἐπισκόπους της, ὅσο καὶ μετὰ τὴν ἀπονομή τους, ὅτι δηλαδή, ὅλοι γενικῶς καὶ ἀνεξαιρέτως οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ὁμολογίας, στὴν ἱδρυτικὴ φάση της, καθίστανται ἀπὸ τὸν Πάππα Ἱδρυτή της, εἴτε ἄμεσα ἀπὸ τὸν ἴδιο, εἴτε ἔμμεσα καὶ διαμέσου τῶν ἐπὶ τούτῳ ἐξουσιοδοτημένων συνεργῶν καὶ ἐκπροσώπων του, «εἰς τύπον καὶ τόπον αὐτοῦ», μόνο, δηλαδή, ὡς «ἱεροκανονικοὶ ἐπίτροποί» του στὶς κατὰ τόπους ἀνὰ τὴν οἰκουμένη Ἐπισκοπές της καὶ ὄχι ὡς «ἱεροκανονικοὶ κυριάρχες» τῶν Ἐπισκοπῶν της, ἐνῷ, αὐτὸς ὁ Πάππας Ἱδρυτὴς τῆς Ὁμολογίας καθίσταται θεόθεν (διὰ τῆς τελέσεως ἀπὸ τὸν ἴδιο τῆς ἱερολογίας καὶ τῆς ἱεροπραξίας τοῦ ἀρχιερατικοῦ του χρίσματος, τοῦ πρὸς ἀρχιερατικὴ χειροθεσία ἰσοδυνάμου) «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ», δηλαδή, ὡς ὁ εἷς καὶ μόνος καὶ ὅλος ἱεροκανονικός, κατ' ἄνθρωπο, κυριάρχης ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη Ἐπισκοπῶν της, ὁ ὁποῖος φέρει τὸν καθολικὸ τίτλο τοῦ «Ἁπάσης Οἰκουμένης» κυριαρχικῶς καὶ οὐσιαστικῶς καὶ ὄχι ἁπλῶς πρωτοκαθεδρικῶς καὶ τυπικῶς, ὅπως, ἀντιθέτως, οἱ διάδοχοί του.

Καὶ γι' αὐτὸ ἀκριβῶς, κάθε εἴδους ἄλλος κατασταθεὶς Ἐπίσκοπος τῆς Ὁμολογίας, στὴν ἱδρυτικὴ φάση της, ὑποχρεώνεται ἱεροκανονικῶς καὶ νὰ ἀναφέρει καὶ νὰ ἀναγράφει πρῶτα τὸ ὄνομα τοῦ ζῶντος Πάππα Ἱδρυτοῦ τῆς Ὁμολογίας στὸν ὁποῖο, ὅσο ζεῖ ἐπὶ γῆς, ἀνήκει, κατ' ἄνθρωπο κυριαρχικῶς, κάθε εἴδους Ἐπισκοπή της καὶ ἔπειτα τὸ δικό του ὄνομα, ὡς ἱεροκανονικοῦ ἐπιτρόπου καὶ ἐκπροσώπου τοῦ Ἱδρυτοῦ Πάππα στὴν οἱαδήποτε Ἐπισκοπὴ τῆς Ὁμολογίας.

Διὰ τῆς παρούσης, λοιπόν, Παππικῆς Ἀποφάνσεώς Μας καὶ βάσει τῆς ὑπ' ἀριθ. 7 / 09 - 10 - 2021 ἐξαπολυθείσης Παππικῆς Μας Ἀποφάνσεως («Διακηρύξεως Προϊδρύσεως Τῆς Ὁμολογίας»), ὡς Πάππαι Ἱδρυταὶ τῆς Ὁμολογίας, παρέχουμε, ἐπιπλέον, σὲ ὅλους τοὺς τυχὸν ἐκφράζοντες ἀπορία ἢ ἐγείροντες ἔνσταση ἢ ἀμφισβήτηση περὶ τοῦ ἱεροκανονικοῦ δικαιώματος καὶ τῆς κανονικότητος τῆς ἀναθέσεως τοῦ Ἀρχιερατικοῦ καὶ Παππικοῦ Μας Τίτλου καὶ Ὀφφικίου καί, εἴτε εἰς ἐπίρρωσιν τοῦ ἀσθενοῦς ἢ ἐπιστηριγμὸ τοῦ ὀλισθηροῦ τῆς θεολογικῆς αὐτῶν διανοήσεως, εἴτε πρὸς ἀποστόμωσιν τῆς ἀθυροστομίας ἢ καταστολὴ τῆς προπετείας αὐτῶν, καὶ τὶς κάτωθι δογματικὲς καὶ κανονικές, γι' αὐτούς, ἐπιλύσεις ἢ ἀπαντήσεις.

Θὰ πρέπει, καταρχήν, νὰ γίνει ὁπωσδήποτε διάκριση μεταξὺ τῆς ὄντως ὀρθοδόξου περὶ ἱερωσύνης καὶ ἀρχιερωσύνης, στὴν Καινὴ καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, δογματικῆς ἀντιλήψεως, τὴν ὁποία ἐξέφρασε θεολογικὰ καὶ τεκμηριωμένα τὸ Καινορθόδοξο Δόγμα τοῦ Τριαδιανισμοῦ, τὸ ὁποῖο, ὡς θεολόγοι ἐπιστήμονες καὶ πρεσβύτεροι ἱερεῖς, εἰσαγάγαμε, προϊδρύσαμε καὶ καθιδρύσαμε Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι καὶ οἱ αὐτοί, ἀπὸ τὴν κακόδοξο καὶ δογματολογικῶς ἀτεκμηρίωτη καὶ θεολογικῶς ἐσφαλμένη καὶ ὅλως αὐθαίρετη καὶ αἱρετικὴ καὶ κατὰ κακή, μόνο, παράδοση ὑφισταμένη καὶ διαιωνιζομένη ἀντίστοιχη δογματικὴ ἀντίληψη τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ.

Συμφώνως, λοιπόν, πρὸς τὴν κακὴ καὶ χρονία δογματικὴ ἀντίληψη τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ἱερωσύνη καὶ ἡ ἀρχιερωσύνη ἐξακολουθοῦν ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὴ τὴν «πνευματική» ἐποχὴ τῆς Καινῆς τῆς Χάριτος Διαθήκης νὰ ὁρίζονται ὅπως καὶ στὴ «συμβολική» ἐκείνη περίοδο τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ μέν, ὡς κατώτερος βαθμὸς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, ὑπὸ τὸ ὄνομα «πρεσβύτερος», ἡ δέ, ὡς ἀνώτερος αὐτῆς καὶ ἀνώτατος πάντων ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας βαθμός, ὑπὸ τὸ ὄνομα «ἐπίσκοπος».

Τὸ ὁποῖο, ὡς πρὸς τὴν ἀνάθεση τῆς ἀρχιερωσύνης τῶν παλαιορθοδόξων ἐπισκόπων, σημαίνει ὅτι προκειμένου νὰ κατασταθεῖ Ἀρχιερεὺς κάποιος Πρεσβύτερος, θὰ πρέπει νὰ λάβει δεύτερη, ἀνώτερη τῆς χειροτονίας τοῦ βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου ποὺ ὁ ἴδιος κατέχει καὶ ἀνώτατη πασῶν χειροτονία Ἐπισκόπου ἀπὸ κάποιον ποὺ ἤδη προκατέχει διὰ τοιαύτης χειροτονίας τὸν ἀνώτερο αὐτὸ καὶ ἀνώτατο βαθμὸ τοῦ Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος, ἐπιπλέον, ὅταν τελεῖ τὴ χειροτονία, στὰ πλαίσια τῆς τελέσεως τῆς θείας λειτουργίας, πρέπει νὰ συμμαρτυρεῖται ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ συμμετοχὴ ἢ τὸ «συλλείτουργο» καὶ ἑνὸς ἄλλου, τοὐλάχιστον, δευτέρου ἐπισκόπου, ἐὰν δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ συλλειτουργοῦν τρεῖς μαζὶ ἢ περισσότεροι ἢ ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῆς τοπικῆς συνόδου ἡ ὁποία ἐξέλεξε τὸ νέο ἐπίσκοπο.

Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ ὁμολογία τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ εὑρίσκεται ἤδη ἐν ἐξελίξει καὶ διάγει ἀπ' αἰώνων τὴ διαδοχική της φάση, τὴ χρονική, δηλαδή, περίοδο τῆς διαδοχῆς τοῦ Διδασκάλου Ἱδρυτοῦ της καὶ τῶν κατὰ τὴν παρελθοῦσα ἱδρυτικὴ φάση της Ἀποστόλων Συνεργῶν του, γι' αὐτὸ καὶ οἱ νέοι ἐπίσκοποί της, ὡς διάδοχοι τοῦ Ἱδρυτοῦ της καὶ τῶν Συνεργατῶν του, πρέπει, ἐφεξῆς, νὰ ἐκλέγονται καὶ ὄχι μόνο ἀπὸ κάποια τοπικὴ σύνοδο ἄλλων ἐπισκόπων της ἀλλὰ ἀπὸ ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῆς κληρικολαϊκῆς ἐκκλησιαστικῆς κυριαρχίας τῆς ὑπὸ πλήρωση κενῆς ἢ χηρευούσης τοπικῆς ἐπισκοπῆς, καθ' ὅσα διατάσσει ἡ ἱεροκανονικὴ παράδοση τῆς ὁμολογίας τους, τὴν ὁποία, ἐν προκειμένῳ, οἱ ἐπίσκοποί τους ὄχι μόνο δὲν τηροῦν ἀλλὰ καὶ σκοπίμως παρερμηνεύουν.

Καὶ πιὸ συγκεκριμένα, προκειμένου νὰ στήσουν καὶ νὰ μεθοδεύσουν τὴν ἐν λόγῳ παρερμηνεία, ἔχουν ἐξαιρέσει, καταρχήν, καὶ ἀποκρύψει ἐπίτηδες ἀπὸ τὶς ἐπίσημες ἐκδόσεις τοῦ ἱεροκανονικοῦ τους δικαίου τὴν Κανονικὴ Ἐπιστολὴ τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς τους Συνόδου πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας, ἡ ὁποία, ἀσφαλῶς, ἀποτελεῖ ἰσοδύναμο μὲ τοὺς εἴκοσι κανόνες της καὶ ἀναπόσπαστο σὲ σχέση μὲ αὐτοὺς ἱεροκανονικὸ ἔργο της καὶ στὰ πλαίσια τοῦ κειμένου τῆς ὁποίας ἐμπεριέχεται ἡ κανονικὴ διάταξη ποὺ ῥυθμίζει τὰ τῆς ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων τους σὲ ὅλες τὶς τοπικές τους ἐκκλησίες, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀλεξανδρινὴ ἐκκλησία, ἄμεσα ἀπὸ τὴν κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστική τους κυριαρχία καὶ ὄχι διαμέσου ἀντιπροσώπων: «Εἰ δέ τινας συμβαίη ἀναπαύσασθαι τῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τηνικαῦτα προσαναβαίνειν εἰς τὴν τιμὴν τοῦ τετελευτηκότος, τοὺς ἄρτι προσληφθέντας, μόνον εἰ ἄξιοι φαίνοιντο, καὶ ὁ λαὸς αἱροῖτο, συνεπιψηφίζοντος αὐτῷ καὶ ἐπισφραγίζοντος τοῦ τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπισκόπου» (P.G. 67, σελ. 81).

Τὴν Κανονική, σημειωτέον, Ἐπιστολὴ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς τους Συνόδου πρὸς τὴν Τοπικὴ Σύνοδο τῆς Παμφυλίας, ἀντιθέτως, δὲν τὴν ἔχουν ἀποκρύψει καὶ ἐξαιρέσει ἀπὸ τὶς ἐπίσημες ἱεροκανονικές τους ἐκδόσεις, ἀλλὰ τὴ συναριθμοῦν μαζὶ μὲ τοὺς ὀκτώ της κανόνες, ὡς ἰσοδύναμο μὲ ἐκείνους ἱεροκανονικό της ἔργο.

Δὲν εἶχε, δηλαδή, Κανονικὴ Ἐπιστολὴ ἡ Α΄ Οἰκουμενική τους Σύνοδος πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας, ὅπως εἶχε ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδός τους πρὸς τὴν Τοπικὴ Σύνοδο τῆς Παμφυλίας; Σαφῶς εἶχε καὶ μάλιστα διασώζεται αὐτολεξεὶ ἀπὸ τὸν ἔγκυρο ἱστορικὸ Σωκράτη καὶ ἄλλους βυζαντινοὺς ἱστορικοὺς καὶ περὶ τῆς ἱστορικῆς της ὑποστάσεως οὐδεμία ἀμφισβήτηση ἐγείρεται. Καὶ τότε, γιατὶ τὴ μέν, ἀποκρύπτουν καὶ ἐξαιροῦν, τὴ δέ, φανερώνουν καὶ συναριθμοῦν στὶς ἐπίσημες ἐκδόσεις τοῦ ἱεροκανονικοῦ τους δικαίου; Πρόκειται, σαφῶς, γιὰ ἱεροκανονικὸ ἔγκλημα ἀπόκρυψης καὶ ἐξαίρεσης κανονικῆς διατάξεως καὶ μάλιστα οἰκουμενικῆς συνόδου τους μὲ προφανῆ δόλιο σκοπό.

Ἐν συνεχείᾳ, βάσει τῆς σκοπίμου καὶ δολίου αὐτῆς ἀποκρύψεως καὶ ἐξαιρέσεως καὶ ἐπιπλέον, ταὐτίζοντας καὶ συγχέοντας ἐσκεμμένα καὶ τὸ ἰδιαίτερο καὶ διαφορετικὸ νόημα ποὺ καὶ στὴν ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία εἶχαν ἀλλὰ καὶ στὴ νεοελληνικὴ γλῶσσα διατηροῦν οἱ διακριτοὶ μεταξύ τους ὅροι «λαός» καὶ «ὄχλος», προχωροῦν σὲ «ἀστεία» παρερμηνεία καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου καὶ τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ κειμένου τοῦ 13ου Κανόνος τῆς Τοπικῆς τους Συνόδου τῆς Λαοδικείας, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει μόνο στὸν «ὄχλο» καὶ ὄχι, ἀσφαλῶς, στὸ «λαό» νὰ συμμετέχει στὶς ἐπισκοπικὲς ἐκλογὲς καὶ ἔτσι, ὄχι μόνο δὲν ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὴν ὡς ἄνω κανονικὴ διάταξη τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τους, ἀλλά, τοὐναντίον, ἀποτελεῖ ἀποδοχὴ καὶ διευκρίνιση καὶ διασφάλισή της ἀπὸ τυχὸν ὀχλοκρατικὲς καὶ φατριαστικὲς παρερμηνεῖες: «Περὶ τοῦ μὴ τοῖς ὄχλοις ἐπιτρέπειν τὰς ἐκλογὰς ποιεῖσθαι τῶν μελλόντων καθίστασθαι εἰς ἱερατεῖον».

Ἡ Τοπική τους, δηλαδή, Σύνοδος τῆς Λαοδικείας, μὲ τὸν κανόνα της αὐτό, διευκρινίζει ὅτι ὅταν ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ λέγει στὴν ὡς ἄνω κανονική της διάταξη «καὶ ὁ λαὸς αἱροῖτο» σὲ καμία περίπτωση δὲν ἐννοεῖ «ὁ ὄχλος» ἀλλὰ ἐννοεῖ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ὁποῖο καὶ λέγει, «ὁ λαός», τὸ συνειδητό, δηλαδή, καὶ πειθαρχημένο κληρικολαϊκὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ ὄχι οἱ ἀσυνείδητες, ἀπείθαρχες, θορυβώδεις καὶ ταραχώδεις λαϊκὲς μάζες. Μὲ ἄλλα λόγια, διακρίνει τὴ «δημοκρατία» ἀπὸ τὴν «ὀχλοκρατία» καὶ τὸ «δημοκρατικό» τρόπο ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων ἀπὸ τὸ λαὸ ἢ δῆμο τῶν πιστῶν, ἀπὸ τὸν «ὀχλοκρατικό» τρόπο ἐπιβολῆς τους ἀπὸ τὸν ὄχλο τῶν ὀπαδῶν.

Δὲν εἶναι ἄλλωστε, οὔτε λογικῶς δυνατό, οὔτε θεσμικῶς ἐπιτρεπτό, μία μεταγενέστερη, μέν, χρονολογικά, ἀλλὰ κατώτερη θεσμικὰ τοπικὴ σύνοδος, ὅπως ἡ Τοπικὴ Σύνοδος τῆς Λαοδικείας τῶν Παλαιορθοδόξων τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ (343 - 381 ἢ 360 μ.Χ.), ἡ ὁποία μάλιστα ἀπέχει λίγες μόνο δεκαετίες ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενική τους Σύνοδο τῆς Νικαίας (325 μ.Χ.), οὔτε νὰ ἀγνοεῖ, οὔτε νὰ ἀθετεῖ, νὰ καταργεῖ, δηλαδή, ἢ νὰ τροποποιεῖ, ἱεροκανονικὲς διατάξεις μιᾶς προγενέστερης καὶ ἀνώτερης σὲ σχέση μὲ αὐτὴ καὶ ἀνώτατης πασῶν οἰκουμενικῆς τους συνόδου.

Ὡσαύτως εἶναι παράλογο καὶ ἡ ἴδια αὐτὴ ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδός τους νὰ ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὸν ἑαυτό της καὶ ἐδῶ νὰ φάσκει καὶ ἐκεῖ νὰ ἀντιφάσκει καὶ ἄλλα νὰ ὁρίζει περὶ τῆς ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων στὴν Κανονικὴ Ἐπιστολή της πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ ἄλλα στὸν 4ο Κανόνα της, ὁ ὁποῖος, σαφῶς, δὲν ἀναφέρεται στὴν «ἐκλογή» ἀλλὰ στὴν μετὰ τὴν ἐκλογὴ «κατάσταση», στὴν «ἐπικύρωση», δηλαδή, τῆς προγενομένης ἐκλογῆς καὶ τὴ «χειροτονία» τῶν ἐπισκόπων, συμφώνως, βεβαίως, πρὸς τὴν ἐσφαλμένη καὶ αἱρετικὴ δογματικὴ περὶ ἱερωσύνης καὶ ἀρχιερωσύνης ἀντίληψη τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, κατὰ τὴν ὁποία ἡ ἀρχιερωσύνη στὴν Καινὴ Διαθήκη θεωρεῖται ἀνάλογα πρὸς τὴν Παλαιά, ὡς ἀνώτερος τῆς ἱερωσύνης τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ ἀνώτατος πάντων βαθμὸς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, ὡς δεύτερη, δηλαδή, χειροτονία: «Ἐπίσκοπον προσήκει μάλιστα μὲν ὑπὸ πάντων τῶν ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ καθίστασθαι˙ εἰ δὲ δυσχερὲς εἴη τὸ τοιοῦτο, ἢ διὰ κατεπείγουσαν ἀνάγκην, ἢ διὰ μῆκος ὁδοῦ, ἐξ ἅπαντος τρεῖς ἐπὶ τὸ αὐτὸ συναγομένους, συμψήφων γινομένων καὶ τῶν ἀπόντων, καὶ συντιθεμένων διὰ γραμμάτων, τότε τὴν χειροτονίαν ποιεῖσθαι˙ τὸ δὲ κῦρος τῶν γενομένων δίδοσθαι καθ' ἑκάστην ἐπαρχίαν τῷ μητροπολίτῃ».

Τὸ ἰδιαίτερο καὶ διαφορετικὸ ἐκκλησιαστικὸ νόημα τῶν ὅρων «ἐκλογή» καὶ «κατάστασις» ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος τῆς ἐκλογῆς καὶ τῆς καταστάσεως θεμελιώνονται στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καὶ συγκεκριμένα, στὴν ἐκλογὴ καὶ κατάσταση τῶν ἑπτὰ διακόνων, ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι, ἀπευθυνόμενοι πρὸς τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν («μαθητῶν»), ὁρίζουν νὰ «ἐκλέξει» πρῶτα ὁ λαὸς τοὺς νέους κληρικοὺς καὶ οἱ ἴδιοι ἔπειτα νὰ «καταστήσουν» στὸ διακονικὸ βαθμὸ τοὺς ἐκλεγέντες, νὰ ἐπικυρώσουν, δηλαδή, πνευματικὰ τὴ λαϊκὴ ἐτυμηγορία, θέτοντας τὰ χέρια τους ἐπάνω στὶς κεφαλὲς τῶν ἀπὸ τὸ λαὸ ἐκλεγέντων, ἐπικαλούμενοι τὴ θεία χάρη καὶ μεταδίδοντάς τους τὸ ἱερὸ διακονικὸ χάρισμα: «Ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης. Καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους. Καὶ ἐξελέξαντο... οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας».

Ἐν προκειμένῳ, διακρίνεται μὲ σαφήνεια, ὄχι μόνο τὸ νόημα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὅρων «ἐκλογή» καὶ «κατάστασις» ἀλλὰ καὶ ὁ ἰδιαίτερος ῥόλος τοῦ λαοῦ καὶ τῶν ἐπισκόπων, ὡς διαδόχων τῶν ἀποστόλων, στὴν ἀνάδειξη τῶν κληρικῶν κάθε βαθμοῦ καὶ ὄχι μόνο τῶν διακόνων.

Ὁ λαὸς (κλῆρος καὶ λαὸς μαζί) ὁρίζεται σαφέστατα ὡς «ἐκλογικὸ σῶμα», στὸ ὁποῖο ἀνήκει ἡ ἐκλογικὴ ἁρμοδιότητα, ἡ «διὰ ψήφου» ἐκλογὴ τῶν νέων κληρικῶν, ἡ πρώτη, δηλαδή, ψηφοφορία τῆς ἐκλογῆς τους, ἐνῷ, οἱ ἐπίσκοποι, ὡς «ἐπικυρωτικὸ ἢ καταστατικὸ σῶμα», στὸ ὁποῖο ἀνήκει ἡ ἐπικυρωτικὴ ἢ καταστατικὴ ἁρμοδιότητα, ἡ «διά τε ψήφου καὶ χειρῶν» ἐπικύρωση τοῦ ἀποτελέσματος τῆς λαϊκῆς ἐκλογῆς τῶν νέων κληρικῶν, ἀφενός, δηλαδή, ἡ δεύτερη ψηφοφορία τῆς ἐπικύρωσης ἢ ἔγκρισης τῆς λαϊκῆς ἐκλογῆς τους, καὶ ἀφετέρου, ἡ πνευματικὴ ἐπικύρωσή της, μὲ τὴν τελετὴ τῆς προσιδιαζούσης χειροτονίας τους.

Τὸ πρῶτο, λοιπόν, στάδιο τῆς «ἐκλογῆς» τῶν ἐπισκόπων καὶ ὅλων τῶν ἐκλεγομένων κληρικῶν τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, σύμφωνα μὲ τὴ δογματικὴ καὶ κανονική τους παράδοση, περιλαμβάνει μία μόνο πράξη, αὐτὴ καθεαυτὴ τὴ διὰ ψήφου ἐκλογή, τὴν πρώτη, τὴν ἐκλογικὴ ψηφοφορία, ἀπὸ τὸ ἁρμόδιο ἐκλογικὸ κληρικολαϊκὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, τὸ ὁποῖο ὁρίζεται ὡς «κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ βάση ἐξουσίας» ἢ «κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ κυριαρχία», ἐνῷ, τὸ δεύτερο στάδιο τῆς «καταστάσεώς» τους στὸν ἀνάλογο ἱερατικὸ βαθμό, δύο ὑποδιακριτὲς πράξεις, τὴ διὰ ψήφου ἱεροκανονικὴ ἐπικύρωση τῆς προγενομένης κληρικολαϊκῆς ἐκλογῆς, τὴ δεύτερη, τὴν ἐπικυρωτικὴ ἢ καταστατικὴ ψηφοφορία, καὶ τὴ διὰ χειρῶν μυστικὴ καὶ συμβολικὴ ἐπικύρωσή της, τὴ χειροτονητήριο ἢ καταστατικὴ τελετουργία, ἀπὸ τὸ ἁρμόδιο ἐπικυρωτικὸ ἢ καταστατικὸ ἱεροσυνοδικὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα.

Αὐτὸ ἀκριβῶς ὁρίζει κατὰ γράμμα καὶ ἡ ὡς ἄνω κανονικὴ διάταξη τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῶν Παλαιορθοδόξων τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ στὰ πλαίσια τῆς Κανονικῆς της Ἐπιστολῆς πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας.

Ἐν προκειμένῳ, χρειάζεται προσοχὴ στὴ μετάφραση τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ κειμένου, διότι τὸ ῥῆμα «ἐπιψηφίζειν», τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὸ λαό, ἔχει, στὴν ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία, τὸ εἰδικὸ νόημα τῆς «εἰσαγωγῆς ἑνὸς ζητήματος γιὰ ψηφοφορία σὲ ἕνα κοινοβούλιο ἀπὸ τὸν πρόεδρό του» καὶ συνεπῶς, ἀνάλογο νόημα ἔχει ἐδῶ καὶ τὸ ῥῆμα «συνεπιψηφίζειν», τὸ ὁποῖο σημαίνει «εἰσάγω ἐπιπλέον καὶ ἐγώ, ὡς πρόεδρος, στὸ δικό μου κοινοβούλιο τὸ ἴδιο ζήτημα πρὸς ψηφοφορία» καὶ ἀναφέρεται στὸν ἀρχιεπίσκοπο τῆς Ἀλεξανδρείας, ὡς πρόεδρο τῆς οἰκείας ἱερᾶς συνόδου τῶν ὑπ' αὐτὸν ἐπισκόπων.

Καὶ ἐπειδή, ἀσφαλῶς, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑφίστανται παράλληλα δύο διαφορετικὰ ἐκλογικὰ ἐκκλησιαστικὰ σώματα ποὺ ψηφίζουν γιὰ τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἐκλογικὴ ὑπόθεση, ἐδῶ ὑπονοεῖται, σαφῶς, ὅτι τὸ ἕνα ἐκκλησιαστικὸ σῶμα εἶναι ἐκλογικὸ καὶ ψηφίζει πρῶτο γιὰ νὰ ἐκλέξει τὸ νέο ἐπίσκοπο, ἐνῷ, τὸ ἄλλο ἐκκλησιαστικὸ σῶμα εἶναι ἐπικυρωτικὸ καὶ καταστατικὸ καὶ ψηφίζει δεύτερο προκειμένου νὰ ἐπικυρώσει τὸ ἐκλογικὸ ἀποτέλεσμα καὶ νὰ καταστήσει τὸν ἐκλεγέντα στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα.

Οἱ ἐπίσκοποι, σημειωτέον, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν τὴν τοπικὴ ἱερὰ σύνοδο στὴν ὁποία ὑπάγεται ἡ κενὴ ἢ χηρεύουσα ἐπισκοπὴ δὲν ἔχουν κανένα ἐκλογικὸ δικαίωμα ἐπὶ αὐτῆς καθεαυτῆς τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου ἐπισκόπου της, διότι δὲν ἀνήκουν ὡς μέλη στὸ κληρικολαϊκὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμά της ἀλλ' ἕκαστος ἀνήκει στὸ κληρικολαϊκὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα τῆς ἐπισκοπῆς του. Ἔχουν, λοιπόν, μόνο ἐπικυρωτικὸ ἢ καταστατικὸ δικαίωμα ἐπὶ τῆς ἐπικυρώσεως τῆς ἐκλογῆς καὶ τῆς ὅλης καταστάσεως τοῦ νέου ἐπισκόπου.

Οἱ ἀπόστολοι, ἀντιθέτως, εἶχαν ἐπιπλέον καὶ ἐκλογικὸ δικαίωμα, τόσο στὴν περίπτωση τῆς ἐκλογῆς τοῦ συναποστόλου τους Ματθίου, ὅσο καὶ στὴν περίπτωση τῆς ἐκλογῆς τῶν ἑπτὰ διακόνων, διότι ἀνῆκαν ὡς μέλη στὸ κληρικολαϊκὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα τῆς πρωτοχριστιανικῆς κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων, παρὰ ταῦτα, ὅμως, στὴ δεύτερη περίπτωση, δὲν εἶναι βέβαιο ἂν συμμετεῖχαν καὶ οἱ ἴδιοι στὴν ἐκλογή, διότι ἡ σχετικὴ ἱστορικὴ διήγηση τῶν Πράξεων ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἐν προκειμένῳ ἄσκησαν μόνο τὸ καταστατικό τους δικαίωμα.

Ἐπιπλέον, στὴ δεύτερη περίπτωση τῆς ἐκλογῆς τῶν ἑπτὰ διακόνων, ἐνῷ ἀνήκει στὴν ἱδρυτικὴ καὶ ὄχι στὴ διαδοχικὴ φάση τῆς ἀρχαίας πρωτοχριστιανικῆς ἐκκλησίας, δεδομένου ὅτι πρόκειται γιὰ ἐκλογὴ καὶ κατάσταση τῶν πρώτων πρώτων φορέων τοῦ διακονικοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ, δηλαδή, γιὰ ἵδρυσή του, οἱ Ἀπόστολοι, ἀντὶ τῆς κατ' ἀκρίβεια ἐκλογῆς τῶν πρώτων διακόνων ἀπὸ τοὺς ἴδιους, ἀπὸ τὴν Ἀποστολική, δηλαδή, Σύνοδο, ἐπέτρεψαν τὴν κατ' οἰκονομία ἐκλογή τους ἀπὸ τὸ λαό.

Ἐν τέλει, τὸ ῥῆμα «ἐπισφραγίζειν» ἀναφέρεται στὴν ὑποβολή, ἀφενός, τοῦ ἀποτελέσματος ἀμφοτέρων τῶν ψηφοφοριῶν, καὶ τῆς «ἐκλογικῆς» καὶ τῆς «καταστατικῆς», στὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ πρόεδρο τῆς τοπικῆς ἐπισκοπικῆς συνόδου τῆς Ἀλεξανδρείας προκειμένου νὰ τὸ ἀναγνωρίσει καὶ νὰ ὑπογράψει τὶς σχετικὲς ἱεροκανονικὲς πράξεις καὶ στὴν ἐπιτέλεση, ἀφετέρου, ἀπὸ αὐτὸν καὶ μὲ τὴ συμμετοχὴ τῆς ὑπ' αὐτὸν ἱερᾶς συνόδου τῆς ἐπισκοπικῆς χειροτονίας τοῦ νέου ἐπισκόπου, κατὰ τὴ δογματικὴ περὶ ἱερωσύνης καὶ ἀρχιερωσύνης ἀντίληψη τῆς ὁμολογίας τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ.

Σὲ περίπτωση, σημειωτέον, ποὺ γιὰ λόγους «κατεπειγούσης ἀνάγκης» ἢ «μήκους ὁδοῦ» καθίσταται ἀδύνατη ἡ παρουσία καὶ συμμετοχὴ τῆς ὁλομελείας τῆς οἰκείας ἱερᾶς συνόδου εἴτε στὸ πρῶτο, εἴτε σὲ ἀμφότερα τὰ ὑποστάδια τοῦ δευτέρου σταδίου τῆς καταστάσεως, καὶ στὴν καταστατικὴ ψηφοφορία καὶ στὴν καταστατικὴ τελετουργία (χειροτονία) τοῦ νέου ἐπισκόπου, ἀπαιτεῖται, ἀπὸ τὶς σχετικὲς διατάξεις τοῦ ἱεροκανονικοῦ δικαίου τῆς ὁμολογίας τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ (οἱ ὁποῖες, ἀσφαλῶς, ἀναφέρονται καὶ ἰσχύουν μόνο στὴ διαδοχικὴ καὶ ὄχι στὴν ἱδρυτικὴ φάση μιᾶς χριστιανικῆς ὁμολογίας καὶ ἐξασφαλίζουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνέχεια καὶ τὴν κανονικὴ διαδοχὴ τοῦ ἱδρυτοῦ καὶ τῶν συνεργατῶν του), ὁπωσδήποτε ἡ παρουσία τριῶν, ἢ ἔστω δύο, ἐπισκόπων καὶ ἡ διὰ γραμμάτων (ἐπιστολῶν) συμμετοχὴ τῶν ἀπόντων μελῶν.

Αὐτὸ ἄλλωστε ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ἐν λόγῳ ψηφοφορία δὲν εἶναι ἐκλογική, μὲ «ψῆφο ἐκλογῆς», ὅπως ἀφελῶς, ἀνοήτως ἢ δολίως ἰσχυρίζονται οἱ ἐπίσκοποι τῆς ὁμολογίας τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ καταστατικὴ καὶ ἐπικυρωτικὴ τῆς ἤδη προγενομένης ἐκλογῆς, μὲ «ψῆφο καταστάσεως», διότι ἡ ἐκλογικὴ ψηφοφορία οὐδέποτε διεξάγεται καὶ ἀπὸ ἀπόντες διὰ γραμμάτων καὶ ἐπιστολῶν ἀλλὰ πάντοτε καὶ μόνο ἀπὸ τοὺς παρόντες, ἀπαιτεῖ, δηλαδή, τὴν αὐτοπρόσωπη παρουσία καὶ διὰ ζώσης συμμετοχὴ ὅλων ὅσων συμμετέχουν σὲ αὐτή, εἰ δὲ μή, εἶναι, αὐτονόητα, ἄκυρη καὶ ἀνυπόστατη.

Τόσο πιὰ ἐπιπόλαιοι, ἀπερίσκεπτοι ἢ ἀνόητοι θὰ ἦταν οἱ συγκροτήσαντες τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῶν Παλαιορθοδόξων τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ θεσπίσαντες τὶς προκείμενες ἱεροκανονικὲς διατάξεις, σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ διατάσσουν ἀκόμη καὶ συμμετοχὴ ἀπόντων σὲ ἐκλογικὴ ψηφοφορία μὲ «ψῆφο ἐκλογῆς διὰ ταχυδρομείου», βλακώδη καὶ ἄκυρα πράγματα ποὺ ὑποτιμοῦν καὶ αὐτὴ τὴ στοιχειώδη νοημοσύνη;

Μόνο στὴν καταστατικὴ ψηφοφορία καθίσταται, εὐλόγως, δυνατὴ ἡ διὰ γραμμάτων ἢ ἐπιστολῶν ἢ «ψήφων καταστάσεως» συμμετοχὴ καὶ τῶν ἀπόντων, διότι δὲν πρόκειται γιὰ κύριες ἐκλογικὲς διαδικασίες καὶ ἀρχαιρεσίες ποὺ γιὰ τὴν ἐγκυρότητά τους ἀπαιτοῦν ὁπωσδήποτε τὴν αὐτοπρόσωπη παρουσία καὶ συμμετοχὴ τῶν ψηφοφόρων ἐκλεκτόρων ἀλλὰ γιὰ μετεκλογικὴ ἱεροσυνοδικὴ σύσκεψη, μετὰ τὴν κληρικολαϊκὴ ἐκλογή, προκειμένου οἱ ἐπίσκοποι νὰ συμφωνήσουν μεταξύ τους καὶ νὰ συγκατατεθοῦν, νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν προγενομένη κληρικολαϊκὴ ἐκλογὴ καὶ νὰ ἐγκρίνουν τὴν καταστατικὴ τελετουργία τοῦ ἐκλεγέντος, γι' αὐτὸ καὶ ἐν προκειμένῳ πρέπει νὰ γίνει ψηφοφορία μὲ «ψῆφο καταστάσεως» καὶ μόνο ἀναμεταξύ τους (χωρίς, μέν, τὴν κληρικολαϊκὴ συμμετοχή, ἀλλὰ βάσει τῆς ἤδη προτετελεσμένης κληρικολαϊκῆς ἐκλογῆς), ἡ δεύτερη, ἡ καταστατικὴ ψηφοφορία, ἡ ὁποία ἐρείδεται πάντοτε στὴν πρώτη, τὴν ἐκλογικὴ ψηφοφορία, καὶ οὐδέποτε νοεῖται καὶ διεξάγεται μεμονωμένη καὶ ἄνευ προγενέσεως ἐκείνης.

Οἱ δόλιοι αὐτοὶ ἐπίσκοποι τῆς ὁμολογίας τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ ποὺ εἶχαν τὸ θράσος νὰ παρερμηνεύσουν ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ ἱεροκανονικό τους δίκαιο θὰ ἦσαν ἱκανοὶ ὄχι μόνο τοὺς ἀπόντες ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀποθανόντες ἐπισκόπους νὰ ἐπιστρατεύσουν ὡς ψηφοφόρους ἐκλέκτορες, ἀκόμη καὶ τοὺς ταχυδρόμους διακομιστὲς τῶν ἐπιστολῶν τῶν ἀπόντων, καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ ταχυδρομικὰ περιστέρια γιὰ νὰ ψηφίσουν καὶ νὰ ἐκλέξουν ἀντὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, προκειμένου νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἐκλογὴ τῶν ἀρεστῶν τους.

Οὔτε οἱ ἀποθανόντες οὔτε οἱ ἀπόντες ψηφίζουν ἐκλογικῶς, μὲ «ψῆφο ἐκλογῆς», ἐξ ἀποστάσεως καὶ δι' ἐπιστολῶν καὶ ταχυδρόμων ἢ ταχυδρομικῶν ὀρνίθων, ἀλλὰ μόνο οἱ παρόντες καὶ ὅσοι εὑρίσκονται παρόντες στὴν ἐκλογικὴ ψηφοφορία, εἰ δὲ μή, δὲν εἶναι ἔγκυρη.

Ἕτερον ἑκάτερον. Ἄλλη, σαφῶς, ἡ «ψῆφος τῆς ἐκλογῆς» καὶ ἄλλη ἡ «ψῆφος τῆς καταστάσεως».

Ὅλα, λοιπόν, τὰ παραπάνω βλακοειδῆ καὶ ἀστεῖα ἄτοπα στὰ ὁποῖα καταλήγουν οἱ ἑρμηνεῖες ποὺ δίνουν οἱ παλαιορθόδοξοι ἐπίσκοποι στὶς σχετικὲς ἱεροκανονικές τους διατάξεις, προκαλῶντας τὸ γέλωτα καὶ τὴ θυμηδία, ἂν ὄχι τὴν ὀργή, τῶν σοφῶν καὶ τῶν συνετῶν, ἀποδεικνύουν σαφέστατα ὅτι πρόκειται γιὰ προϊὸν σκοπίμου καὶ δολίου παρερμηνείας τῶν ἐν λόγῳ ἱερῶν κανόνων τους.

Οἱ ἐπίσκοποι, συνεπῶς, τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, οἱ ὁποῖοι διάγουν τὴ διαδοχικὴ φάση τῆς ὁμολογίας τους, ὡς διάδοχοι τοῦ Ἱδρυτοῦ της καὶ τῶν Συνεργῶν του, μὲ δόλιο τρόπο καὶ σκοπὸ παρερμήνευσαν ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ ἱεροκανονικό τους δίκαιο προκειμένου νὰ ἀποκλείσουν τὴ συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ κλήρου στὶς ἐπισκοπικὲς ἐκλογές, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποκοποῦν ἀντικανονικὰ καὶ ἀντιεκκλησιαστικὰ ἀπὸ τὴν κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ βάση ἐξουσίας τους, τὴν κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ κυριαρχία, νὰ μεταβάλουν τὸ ἐπισκοπικὸ ἐκλογικὸ σύστημα ἀπὸ σχετικὰ δημοκρατικὸ (λόγῳ τῆς ἰσοβιότητος καὶ μὴ αἱρετότητος) σὲ καθαρὰ ὀλιγαρχικὸ καὶ νὰ ἀλληλοεκλέγονται μεταξύ τους, ἐρήμην τοῦ ἱεροῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, ἀναπαράγοντας τὴν ὀλιγαρχική τους σύνοδο καὶ διαιωνίζοντας τὸ ὀλιγαρχικὸ συνοδικό τους πολίτευμα μὲ ὀλιγαρχικὲς συνοδικὲς ἐκλογές.

Τὸ ὁποῖο, ἀσφαλῶς, ὡς πρὸς τὴν κανονικότητα τῆς ἀναθέσεως τῆς ἀρχιερωσύνης τους, σημαίνει ὅτι δὲν ἔχουν οὔτε κανονικὴ ἀρχιερατικὴ ἐκλογὴ οὔτε κανονικὴ ἀρχιερατικὴ κατάσταση, τὸ ἴδιο καὶ ἀπὸ δημοκρατικὴ καὶ συνταγματικὴ θεώρηση.

Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς προκατόχους τους ἐπισκόπους ποὺ ἀνήκουν στὴν ἱδρυτικὴ φάση τῆς ὁμολογίας τους, τὸν Διδάσκαλο Ἱδρυτή της καὶ τοὺς Συνεργάτες του Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι, ἀσφαλῶς, δὲν ἐκλέγονται, ἀλλὰ ἐπιλέγονται, ὁ μὲν θεόπνευστος Διδάσκαλος Ἱδρυτής, ἄμεσα ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη, οἱ δὲ Συνεργοί του Ἀπόστολοι, ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη διαμέσου τοῦ κεχαριτωμένου Ἱδρυτοῦ.

Ἐπειδή, ἀσφαλῶς, κατὰ τὴν ἱδρυτικὴ φάση μιᾶς ὁμολογίας πίστεως, δὲν ὑφίσταται κἄν, ἢ δὲν ἔχει ἀκόμη συγκροτηθεῖ τὸ σῶμα τῆς κληρικολαϊκῆς ἐκκλησιαστικῆς της κυριαρχίας, τὸ ὁποῖο θὰ προκύψει καὶ θὰ συγκροτηθεῖ ἀργότερα ὡς προϊὸν τῆς ὅλης ἱεραποστολικῆς δράσεως τοῦ Διδασκάλου Ἱδρυτοῦ τῆς Ὁμολογίας καὶ τῶν κατὰ τὴν ἱδρυτικὴ φάση της Ἀποστόλων Συνεργῶν του καὶ τῶν Συνεργατῶν ἐκείνων, ὅλοι, ἀσφαλῶς, οἱ ὁποῖοι, ὡς Ἱδρυτικοὶ Στύλοι τῆς Ὁμολογίας, εἶναι «φύσει καὶ καταβολῇ» Ἐπίσκοποι παρὰ τὸ ὅτι δὲν ὑφίστανται ἀκόμη ἐπισκοπὲς καὶ οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουν ἐκλεγεῖ ἀπὸ τὸ ὡσαύτως ἀνύπαρκτο ἀκόμη κληρικολαϊκὸ ἐκκλησιαστικό τους σῶμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο, οὕτως ἢ ἄλλως, δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε ὀρθολογικῶς οὔτε ἱεροκανονικῶς καὶ οὔτε ἐκ τῶν ὑστέρων, καὶ μετὰ τὴ συγκρότησή του σὲ σῶμα ἀπὸ αὐτούς, νὰ ἐκλεγοῦν.

Διότι οὐδέποτε τὰ τέκνα οὔτε ἐκλέγουν οὔτε καταργοῦν τοὺς πατέρες τους ἀλλὰ διατελοῦν πάντοτε ἐκ φύσεως γεννημένα καὶ διὰ βίου ἐξηρτημένα ἀπὸ αὐτούς, ἔχοντας, ἐν προκειμένῳ, καὶ λογικὸ καὶ κανονικὸ δικαίωμα ἐκλογῆς μόνο ἐπὶ τῆς διαδοχῆς τῶν πατέρων τους καὶ τῶν διαδόχων ἐκείνων.

Ἡ δογματικὴ καὶ κανονικὴ αὐτὴ ἀρχὴ διατυπώθηκε ἀποφθεγματικῶς στὰ Εὐαγγέλια ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Διδάσκαλο Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος, ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς Ἀποστόλους Συνεργούς Του, τοὺς εἶπε: «Οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς».

Δὲν ἐξελέγη ὁ Ἰησοῦς οὔτε κατεστάθη Ἐπίσκοπος ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπὸ τὴ Σύνοδο τῶν Ἀποστόλων τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ἐπέλεξε ἕνα ἕνα καὶ κατέστησε στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ διετέλει ἐξαρχῆς «αὐτοδικαίως» Ἐπίσκοπος, ἐπιλεγεὶς καὶ κατασταθεὶς καὶ στὴν ἱερωσύνη καὶ στὴν ἀρχιερωσύνη τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀπὸ τὴ Θεία Πνευματικὴ Χάρη, ἡ ὁποία κατῆλθε «ἐν εἴδει περιστερᾶς» κατὰ τὸ Βάπτισμά Του στὸν Ἰορδάνη, οὔτε χρειαζόταν οὔτε λάμβανε τὴ συνοδικὴ ἔγκριση καὶ ἐξουσιοδότηση τῶν Ἀποστόλων προκειμένου νὰ λάβει κάποια ἀπόφαση, οὔτε καὶ ἕκαστος ἑπόμενος Ἀπόστολος ἐξελέγη ἀπὸ τὴ Σύνοδο τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῶν προηγουμένων Ἀποστόλων, ἀλλὰ ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι, πρὶν τὴν Ἀνάληψη τοῦ Ἰησοῦ, ἐπελέγησαν ἀπευθείας μόνο ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ ἐκλογὴ προαπαιτεῖ τὴν ὕπαρξη τῆς κληρικολαϊκῆς ἐκκλησιαστικῆς κυριαρχίας καὶ ἀναφέρεται στὴ διαδοχικὴ καὶ ὄχι στὴν ἱδρυτικὴ φάση μιᾶς ὁμολογίας κατὰ τὴν ὁποία δὲν ὑφίσταται ἢ δὲν ἔχει ἀκόμη συγκροτηθεῖ ἡ κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ βάση ἐξουσίας.

Ἀντιθέτως, μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Ἰησοῦ, ὅταν εἶχε κάπως συγκροτηθεῖ ἡ πρώτη χριστιανικὴ θρησκευτικὴ κοινότητα τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἤδη ἀριθμοῦσε περίπου ἑκατὸν εἴκοσι πρόσωπα, προκειμένου νὰ ἀναδειχθεῖ στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα ὁ διάδοχος τοῦ ἀποσκιρτήσαντος καὶ ἐκλιπόντος Ἀποστόλου Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτου, ὁ Ἀπόστολος Ματθίας, οἱ ἕνδεκα Ἀπόστολοι διεξήγαγαν ἐκλογὲς ἀπὸ τὴν ὑφιστάμενη κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ κυριαρχία.

Καὶ στὴν ὡς ἄνω ἀκριβῶς δογματικὴ καὶ κανονικὴ ἀρχὴ («οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς») ἐρείδεται καὶ τὸ «Ἀπόλυτον Παππικὸν Πρωτεῖον» τοῦ Διδασκάλου Ἱδρυτοῦ τῆς Καινορθοδόξου Χριστιανικῆς Ὁμολογίας τοῦ Τριαδιανισμοῦ, στὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς ὁμολογίας ποὺ ἱδρύει, βάσει τοῦ ὁποίου ὁ Πάππας Ἱδρυτὴς τῆς Ὁμολογίας δύναται νὰ ἀποφαίνεται καὶ νὰ ἐνεργεῖ περὶ παντὸς ζητήματος ὅλως ἀφ' ἑαυτοῦ, αὐτὸς καὶ μόνος, κατὰ τὴν ἔμφρονα καὶ θεόφρονα κρίση του, ἄνευ οὐδεμιᾶς συνόδου ἐπισκόπων καὶ χωρὶς καμία ἀπολύτως συνοδικὴ σύσκεψη, συναπόφαση, ἔγκριση ἢ ἐξουσιοδότηση, διότι ὁ ἴδιος, ὡς Ἐπίσκοπος, οὔτε ἐπελέγη οὔτε κατεστάθη ἀπὸ κάποιον ἄλλο ἀνώτερο ἐπίσκοπο τῆς ὁμολογίας ποὺ ἵδρυσε, οὔτε ἐξελέγη οὔτε κατεστάθη ἀπὸ κάποιο ἱεροσυνοδικὸ σχῆμα ἐπισκόπων της, οὕτως ὥστε νὰ διατελεῖ ὑπόλογος σὲ ἐκεῖνον ποὺ τὸν ἐπέλεξε καὶ τὸν κατέστησε ἐπίσκοπο ἢ σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἐξέλεξαν καὶ τὸν κατέστησαν ἐπίσκοπο καὶ ὡς ἐκ τούτου νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ συσκέπτεται καὶ νὰ συναποφασίζει μαζί του ἢ μαζί τους καὶ νὰ αἰτεῖται τὴν προσωπικὴ ἔγκρισή του ἢ νὰ χρῄζει τῆς συνοδικῆς ἐξουσιοδοτήσεώς τους περὶ παντὸς θέματος, ἀλλὰ τοὐναντίον, ὁ ἴδιος ἐπιλέγει καὶ καθιστᾷ μόνος του ἐπισκόπους, ἤ, ἂν ὁ ἴδιος θέλει νὰ χρησιμοποιήσει κάποιο συνοδικὸ σχῆμα ἐπισκόπων τῆς ὁμολογίας του, ἐκλέγει καὶ καθιστᾷ στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα, ὡς πρόεδρος συνόδου μαζὶ μὲ ἄλλους ἐπισκόπους, ὅποιον κρίνει κατάλληλο καὶ ὁ ἴδιος, πάλι, τοιουτοτρόπως παύει ἀπὸ τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα ὅποιον κρίνει ἀκατάλληλο ἀπ' ὅσους ἔχει μυήσει καὶ ἐντάξει στὴν ὁμολογία ποὺ ἔχει ἱδρύσει.

Καὶ σὲ ὑποθετική, ἀκόμη, περίπτωση ποὺ οἱ Πατέρες καὶ οἱ Στύλοι τῆς Ἱδρύσεως μιᾶς Ὁμολογίας ἐτίθεντο, ἀπὸ νομική, μόνο, καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἱεροκανονικὴ ἄποψη, ἐκ τῶν ὑστέρων ὑπὸ τὴν ἐκλογικὴ κρίση τῶν τέκνων τους, ἐὰν δὲν ἐκλέγονταν καὶ νομικῶς ὡς Ἐπίσκοποι καὶ ἀπορρίπτονταν ἀπὸ τὰ τέκνα καὶ ἐκλέγονταν ἄλλοι ἀντ' αὐτῶν, τότε, τὰ τέκνα τῆς Ὁμολογίας θὰ διέπρατταν τὸ ἱεροκανονικὸ ἔγκλημα τοῦ σχίσματος ἐναντίον τῶν Πατέρων Ἱδρυτῶν της (διότι ἐν προκειμένῳ θὰ ἐκμεταλλεύονταν καὶ θὰ χρησιμοποιοῦσαν τὸ νόμο τοῦ Καίσαρος καὶ τῆς Πολιτείας εἰς βάρος τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἱεροκανονικῆς της τάξεως προκειμένου νὰ ἀνατρέψουν διοικητικῶς τοὺς Πατέρες τους καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση τῆς Ὁμολογίας, προκαλῶντας σχῖσμα στὸ κληρικολαϊκὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμά της) καὶ κατὰ συνέπεια θὰ ἀναθεματίζονταν καὶ θὰ ἀποκηρύσσονταν οἱ υἱοὶ ἀπὸ τοὺς Πατέρες ὡς γενόμενοι «υἱοὶ διαβόλου», δηλαδή, ὡς σχισματικοὶ ἐναντίον τους, καὶ θὰ ἐκβάλλονταν ἀπὸ ἐκείνους ἐκτὸς τοῦ κληρικολαϊκοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος τῆς Ὁμολογίας (στὸ ὁποῖο, προηγουμένως, εἶχαν ἐνταχθεῖ ἀπὸ ἐκείνους), ἐκπίπτοντας ἀπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ μέλους του καὶ ἐν τέλει θὰ ἀκυρωνόταν καὶ νομικῶς ἡ ἐπισκοπικὴ ἐκλογὴ τῶν οἱωνδήποτε ἀντὶ τῶν Πατέρων νομικῶς ἐκλεγέντων, λόγῳ ἀπωλείας ἐκ μέρους τους τῆς πνευματικῆς ἰδιότητος τοῦ μέλους τῆς Ὁμολογίας, στὴν ὁποία, ἀσφαλῶς, βασίζεται ὁ νόμος προκειμένου νὰ ἀναγνωρίσει τὴν οἱαδήποτε κατ' αὐτὸν θεωρούμενη ἐπισκοπικὴ ἐκλογὴ σὲ ὁποιαδήποτε χριστιανικὴ ὁμολογία, δεδομένου ὅτι ὅποιος ἔχει ἐκβληθεῖ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἀρχή, καὶ μάλιστα ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν πνευματικὸ ἱδρυτὴ καὶ πατέρα, μιᾶς ὁμολογίας μὲ ἀναθεματισμὸ ἐκτὸς αὐτῆς δὲν δύναται, πλέον, νὰ ἀναγνωρίζεται κατὰ νόμον ὡς ἐπίσκοπός της.

Κατὰ τὸν 41ον, σημειωτέον, ἐπ' ὀνόματι τῶν Ἀποστόλων Κανόνα τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν ἐπιτρέπεται ὁ χωρισμὸς τῆς πνευματικῆς ἀπὸ τὴ διοικητικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀρχὴ καὶ ἡ ἄσκηση ἑκάστης ἀπὸ διάφορο πρόσωπο κατὰ δυαρχικὸ σχῆμα, στὰ πλαίσια τῆς αὐτῆς ἐπισκοπῆς, ἀλλ' ἀμφότερες οἱ ἐξουσίες αὐτὲς πρέπει νὰ ἑνώνονται ὑποστατικῶς καὶ ἀσυγχύτως στὸ ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ πρόσωπο τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου καὶ νὰ ἀσκοῦνται ἀπὸ τὸν ἴδιο, ἕνα καὶ μοναδικό, τοπικὸ ἐκκλησιαστικὸ ἄρχοντα.

Συνεπῶς, ὁ Διδάσκαλος Ἱδρυτὴς τῆς Ὁμολογίας, στὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς Ὁμολογίας ποὺ ἵδρυσε καὶ γιὰ ὅσο ζεῖ, εἶναι ἡ «φύσει καὶ καταβολῇ» ἀνώτατη πνευματικὴ καὶ ποιμαντική, δογματικὴ καὶ κανονική, κατ' ἄνθρωπο ἐκκλησιαστική της ἀρχή, χωρὶς νὰ ἐπιλέγεται, χωρὶς νὰ ἐκλέγεται καὶ χωρὶς νὰ καταργεῖται, ὡς Ἐπίσκοπος, ἀπὸ κανένα μέλος τῆς Ὁμολογίας του, ἡ ὁποία, ὡς ἱδρυθεῖσα, κατ' ἄνθρωπο, ἀπὸ τὸν ἴδιο, ἀποτελεῖ, σαφῶς, καὶ δική του, ὡς Μείζονος Ἰσαποστόλου, μετὰ Θεόν, Χριστὸν καὶ Ἀποστόλους, πνευματικὴ ἰδιοκτησία (συνιδιοκτησία) καί, συνεπῶς, καὶ δικό του διοικητικὸ ἐκκλησιαστικὸ κτῆμα (σύγκτημα), ὑπὸ τὴν ἀπαραίτητη, βεβαίως, προϋπόθεση ὅτι πρὶν ἱδρύσει τὴν Ὁμολογία εἶχε ἤδη λάβει, διὰ τῆς προσηκούσης ἀνωτάτης χειροτονίας, καὶ κατεῖχε τὸ πλήρωμα τῶν βαθμῶν τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, ὁλόκληρη τὴν τελετουργικὴ ἱερωσύνη, δυνάμενος νὰ τελετουργεῖ ὅλες ἀνεξαιρέτως τὶς τελετές.

Ἔτσι, κάθε ἰδιαίτερη καὶ διαφορετικὴ ὁμολογία πίστεως, ἡ ὁποία προέκυψε μὲ ἀπόσπαση καὶ διακρίθηκε δογματικῶς καὶ ἐκκλησιαστικῶς ἀπὸ τὸν ἀρχικὸ δογματικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ κορμό, ὁ ὁποῖος, σήμερα, εἶναι γνωστὸς ὑπὸ τὸ ὁμολογιακὸ ὄνομα «Ἀνατολικὸς Χριστιανισμός», ἔχει τὴ δική της ἱδρυτικὴ (ἐπανιδρυτική) καὶ τὴ δική της διαδοχικὴ φάση, τὸ δικό της Ἱδρυτὴ Διδάσκαλο (Ἐπανιδρυτή), τοὺς δικούς της Ἀποστόλους Συνεργούς, τοῦ Διδασκάλου Ἱδρυτοῦ (Ἐπανιδρυτοῦ), τὸ δικό της κληρικολαϊκὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα (κληρικολαϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ κυριαρχία) καὶ τοὺς δικούς της διαδόχους, τῶν Πατέρων καὶ τῶν Στύλων τῆς Ἱδρύσεώς της (Ἐπανιδρύσεως).

Ὅσο, συνεπῶς, ἀφορᾷ τὶς ποικίλες δογματολογικῶς καὶ ἐκκλησιολογικῶς διαφοροποιηθεῖσες καὶ ἀποσπασθεῖσες ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ ὁμολογία τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ ἑτερόδοξες χριστιανικὲς ὁμολογίες πίστεως (οἱ ὁποῖες, μαζὶ μὲ τὴν ἀρχικὴ ὁμολογία τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, ὑφίστανται, ἑκάστη κατὰ τὸ ἰδιαίτερο καὶ διαφορετικὸ ὁμολογιακὸ εἶδος της, στὰ εὐρύτερα πλαίσια τοῦ κοινοῦ χριστιανικοῦ θρησκεύματος, ἀσχέτως ἐὰν ὅλες ἀνεξαιρέτως αὐτὲς λέγονται, κατ' ὄνομα μόνο, ἢ ἂν εἶναι, ὄντως, ὀρθόδοξες καὶ ἐὰν ἔχουν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μεταξύ τους, στὰ εἰδεχθῆ πλαίσια τῆς παναιρέσεως καὶ τῆς πανθρησκείας τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἢ ὄχι) ἀναγνωρίζουν, ὡς Πρῶτο, μέν, καὶ Γενικό, κατ' ἄνθρωπο, Ἱδρυτή τους, τὸ Διδάσκαλο Ἰησοῦ, μετὰ τῶν Ἀποστόλων Συνεργῶν Του, ὡς Δεύτερο, δέ, καὶ Εἰδικό, κατ' ἄνθρωπο, Ἐπανιδρυτή τους, ἱστάμενο «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ», τὸν Εἰσηγητὴ τῆς Ὁμολογίας (Μείζονα Ἰσαπόστολο), μετὰ τῶν Συνεργατῶν του (Μειόνων Ἰσαποστόλων), ἱσταμένων «εἰς τύπον καὶ τόπον τῶν τοῦ Χριστοῦ Ἀποστόλων».

Ἀντιθέτως, λοιπόν, πρὸς τὴν αὐθαίρετη καὶ κακόδοξο γνώμη τῆς ὁμολογίας τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ περὶ τῆς ἱερωσύνης καὶ τῆς ἀρχιερωσύνης στὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ συμφώνως πρὸς τὴν θεολογικῶς τεκμηριωμένη καὶ ὄντως ὀρθόδοξο ἀντίληψη τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ περὶ ἀμφοτέρων, ὅπως αὐτὴ ἐξεφράσθη μὲ σαφήνεια καὶ δογματολογικὴ ἀκρίβεια στὶς θεολογικές Μας μελέτες, ἡ ἀρχιερωσύνη στὴν Καινὴ καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι ἁπλῶς «ἀρχηγικός» ἱερατικὸς τίτλος («ὀφφίκιο») ἐπισκοπικῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας στὰ πλαίσια τοῦ ἴδιου βαθμοῦ ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας τοῦ Πρεσβυτέρου.

Τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι ὅλοι οἱ Πρεσβύτεροι δὲν διαφέρουν μεταξύ τους «φύσει», ὡς πρὸς τὴν ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, τὴ λεγόμενη «πνευματικὴ ἱεραρχία», δεδομένου ὅτι ὅλοι τελοῦν αὐτοδύναμα, σὲ χωριστὸ ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ σὲ χωριστὴ λατρευτικὴ σύναξη, τὸ κορυφαῖο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀλλὰ μόνο «θέσει», ὡς πρὸς τὸ ὀφφίκιο, τὴ λεγόμενη «διοικητικὴ ἱεραρχία».

Ὅτι δηλαδὴ ὁ ἀρχιερεὺς εἶναι ἁπλῶς ὁ «πρῶτος τῇ τάξει», ὁ διοικητικῶς προϊστάμενος τῶν κατὰ τὴν ἱερωσύνη ὁμοβάθμων του Πρεσβυτέρων ἱερέων, ὁ «ἀρχιπρεσβύτερος», ὁ ἀρχηγὸς τοῦ κορυφαίου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου, δεδομένου ὅτι κάθε ἱερατικὸς βαθμὸς ἔχει τὸν προϊστάμενο ἀρχηγό του, οἱ ἱερεῖς (πρεσβύτεροι) ἔχουν τὸν ἀρχιερέα (ἀρχιπρεσβύτερο), οἱ διάκονοι τὸν ἀρχιδιάκονο, οἱ ψάλτες τὸν ἀρχιψάλτη κ.λ.π..

Συνεπῶς, ἡ λεγόμενη «Ἀποστολικὴ Διαδοχή» ἀναφέρεται στὴ μετάδοση τοῦ κορυφαίου βαθμοῦ ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ ἀνατίθεται μὲ τὴ μία καὶ τὴν αὐτὴ χειροτονία τοῦ Πρεσβυτέρου, δεδομένου ὅτι μόνο ἡ χειροτονία τοῦ Πρεσβυτέρου, διαμέσου τῆς ὁποίας μεταδίδεται ἢ ἀνατίθεται ἡ πρωτογενὴς καὶ κορυφαία τελετουργικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐπιτελοῦνται ὅλες οἱ δευτερογενεῖς, εἴτε ἀνώτερες εἴτε κατώτερες, σὲ σχέση μὲ αὐτή, ἱερές τελετές, χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸ στοιχεῖο τῆς διαδοχῆς, δηλαδή, τῆς ἀναπαραγωγῆς ἀπὸ τὸν ἑαυτό της, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ὑπόλοιπες δευτερογενεῖς καὶ κατώτερες ἱερατικὲς δυνάμεις καὶ ἐνέργειες, τῶν ἕξι κατωτέρων ἱερατικῶν βαθμῶν, γιὰ τὶς ὁποῖες, κατὰ κανόνα, δὲν ἰσχύει ὅτι παράγονται μία φορά, τὴν πρώτη φορά, ἀπὸ τὴν πρωτογενῆ καὶ ἀνώτατη ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες φορὲς ἀναπαράγονται ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ ὅτι παράγονται ἀπευθείας καὶ ἐκ νέου ἀπὸ τὴν πρωτογενῆ καὶ ἀνώτατη τελετουργικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, τοῦ ἑβδόμου καὶ ἀνωτάτου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου, κάθε φορὰ ποὺ θὰ χρειασθεῖ.

Ἐπὶ παραδείγματι, ὁ πρῶτος πρῶτος φορεὺς τοῦ ἕκτου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ Διάκονου δὲν χειροτονεῖται καταρχὴν ἀπὸ τὸν Πρεσβύτερο καὶ ἐν συνεχείᾳ χειροτονεῖ τὸν δεύτερο φορέα καὶ ὁ δεύτερος Διάκονος τὸν τρίτο καὶ ὁ τρίτος Διάκονος τὸν τέταρτο κ.ο.κ., ἀναπαράγοντας ἔμμεσα μὲ χειροτονία καὶ ἀναμεταδίδοντας ἐπέκεινα μὲ διαδοχή, ὁ ἕνας Διάκονος στὸν ἄλλο, τὴ Χάρη τῆς Διακονίας ποὺ ἔλαβε ἄμεσα ὁ πρῶτος Διάκονος μὲ χειροτονία ἀπὸ τὸν Πρεσβύτερο, ἀλλὰ ὅλοι οἱ φορεῖς τοῦ Διακονικοῦ βαθμοῦ, πάντες οἱ Διάκονοι, εἴτε χειροτονοῦνται, εἴτε χρίονται (μὲ χρῖσμα ἰσοδύναμο πρὸς τὴν ἀνάλογη χειροτονία), ἄμεσα καὶ ἀπευθείας ἀπὸ τὸ βαθμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου.

Τὸ ἀνάλογο, κατὰ κανόνα, ἰσχύει καὶ στὴ μετάδοση ὅλων τῶν δευτερογενῶν καὶ κατωτέρων τῆς «ἱεροποιοῦ» χειροτονίας τοῦ Πρεσβυτέρου «διοριστηρίων» χειροθεσιῶν ὅλων τῶν ἱερατικῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων ὅλων τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν, οἱ ὁποῖοι τίτλοι καὶ τὰ ὀφφίκια δὲν ἀναπαράγονται ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους μὲ διαδοχὴ μετὰ τὴν πρώτη παραγωγή τους ἀπὸ τὸν ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου ἀλλὰ παράγονται, ἐπίσης, ἄμεσα καὶ ἀπευθείας καὶ ἐκ νέου, εἴτε μὲ χειροθεσία, εἴτε μὲ ἰσοδύναμο πρὸς τὴν ἀνάλογη χειροθεσία χρῖσμα, ἀπὸ τὴν πρωτογενῆ τελετουργικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια τοῦ Πρεσβυτέρου, ὅταν χρειασθεῖ.

Ἡ πρωτογενής, λοιπόν, πλήρης καὶ παντελεστικὴ τελετουργικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια τοῦ ἑβδόμου καὶ κορυφαίου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου ἐμπεριέχει μέσα της «ἐν δυνάμει» ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ δευτερογενῆ, εἴτε ἀνώτερα εἴτε κατώτερα, σὲ σχέση μὲ αὐτή, εἴδη τῶν ἱερῶν καὶ τῶν θείων τελετῶν ποὺ δύναται νὰ τελέσει ἄνθρωπος μὲ τὴ συνεργία τῆς Θείας Τελεταρχικῆς Χάριτος καὶ ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ ἀναλογοῦντα εἴδη τῶν πνευματικῶν ἱερῶν καὶ θείων χαρίτων ποὺ μεταδίδονται «ἐν ἐνεργείᾳ» μὲ τὴν τέλεση ἑκάστης ἱερᾶς ἢ θείας τελετῆς, ἄρα ἐμπεριέχει καὶ τὴ «διοριστήριο», δευτερογενῆ καὶ κατώτερη ἱερὰ καὶ πνευματικὴ χάρη τοῦ ἱερατικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου τῆς ποιμαντικῆς ἀρχιερωσύνης (σὲ σχέση μὲ τὴν «ἱεροποιό», πρωτογενῆ καὶ ἀνώτερη ἱερὰ χάρη τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ τῆς τελετουργικῆς ἢ εἰδικῆς ἱερωσύνης τοῦ Πρεσβυτέρου) καί, ὡς ἐκ τούτου, προκειμένου ἡ «ἐν δυνάμει» αὐτὴ ἐπίκτηση οἱασδήποτε χάριτος, καὶ ἐν προκειμένῳ τῆς ἀρχιερατικῆς, νὰ γίνει «ἐν ἐνεργείᾳ», τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει εἶναι ὁ Πρεσβύτερος Ἱερεὺς νὰ προχωρήσει στὴν ἐπιτέλεση τῆς ἀναλόγου ἱερᾶς τελετῆς, μὲ τὴν κατάλληλη, βεβαίως, στοιχειολογία (ἐὰν γίνει τελετουργικὴ χρήση ὑλικῶν στοιχείων ὡς συμβόλων καὶ δοχείων τῆς ἐξαιτουμένης θείας χάριτος), τὴ δέουσα ἱερολογία (εὐχολογία) καὶ τὴν προσήκουσα ἱεροπραξία.

Οὐδέν, συνεπῶς, ἱερὸ ἢ θεῖο τελετουργικὸ ἔργο αὐτοτελετουργεῖται, ἀπὸ μόνο του καὶ ἀφ' ἑαυτοῦ καὶ ἀνεξαρτήτως τῆς πρωτογενοῦς τελετουργικῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας τοῦ κορυφαίου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου, ἀλλὰ τὰ πάντα τελεσιουργοῦνται ἀπὸ τὴν παντελεστικὴ εἰδικὴ ἱερωσύνη τοῦ Πρεσβυτέρου Ἱερέως καὶ τελετουργικῶς ἐξαρτῶνται ἀπὸ αὐτὴ ὡς δευτερογενῆ ἱερὰ ἢ θεῖα τελετουργικά της δρώμενα, προϊόντα ἢ ἐνεργήματα, εἴτε ἀνώτερα εἴτε κατώτερα ἀπὸ αὐτή, κατὰ τὸ ποιὸν καὶ τὸ εἶδος τῆς ἱερᾶς καὶ θείας χάρης.

Ἡ χάρη τῶν ἱερατικῶν τίτλων ἢ ὀφφικίων δὲν εἶναι τελετουργική, ὅπως, ἀντιθέτως, ἡ χάρη τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης τοῦ Πρεσβυτέρου, δὲν εἶναι τὰ ὀφφίκια καὶ οἱ τίτλοι τελεστικὲς ἱερατικὲς δυνάμεις καὶ ἐνέργειες, οὕτως ὥστε νὰ αὐτοτελετουργοῦνται καὶ νὰ αὐτοαναπαράγονται καὶ νὰ αὐτοαναμεταδίδονται μὲ διαδοχὴ ὅπως ἡ εἰδικὴ ἱερωσύνη, ἀλλὰ ὁρίζονται μόνο ὡς «διακοσμήσεις πρωτείας τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν», ἁπλῶς, δηλαδή, ὡς «χάρη διακρίσεως τοῦ πρώτου τῇ τάξει», τοῦ ἀνωτέρου προϊσταμένου ἑνὸς ἱερατικοῦ βαθμοῦ, ἢ τοῦ «πρωτεύοντος», κάθε ἄλλου κατωτέρου προϊσταμένου κάποιου ἱερατικοῦ βαθμοῦ.

Ἐνῷ, λοιπόν, ὅπως προείπαμε, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ φορεῖς τοῦ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἰδίου ἀκριβῶς ἱερατικοῦ βαθμοῦ εἶναι ἴσοι κατὰ τὴν ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, τὴ λεγόμενη «πνευματικὴ ἱεραρχία», διαφέρουν ὡς πρὸς τὴν ποιμαντικὴ εὐθύνη καὶ τὴν κανονικὴ δικαιοδοσία, τη λεγόμενη «διοικητικὴ ἱεραρχία».

Συνεπῶς, ἡ διὰ χειροτονίας μετάδοση ἢ ἀνάθεση τῆς πρωτογενοῦς ἱερωσύνης τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ ἡ κατάσταση στὸν ἐν λόγῳ κορυφαῖο ἱερατικὸ βαθμὸ συνεπάγεται καὶ «ἐν δυνάμει» μετάδοση ἢ ἀνάθεση καὶ ἐπίκτηση τοῦ ποιμαντικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου τῆς δευτερογενοῦς ἀρχιερωσύνης, ἡ ὁποία τελετουργικῶς ἐμπεριέχεται «ἐν δυνάμει» μέσα στὴν ἱερωσύνη.

Προκειμένου, ὅμως, ἕνας χειροτονημένος Πρεσβύτερος νὰ μεταβεῖ ἀπὸ τὸ «ἐν δυνάμει» στὸ «ἐν ἐνεργείᾳ» μιᾶς ἱερᾶς τελετῆς καὶ νὰ προβεῖ στὴν τέλεσή της, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἤδη διὰ τῆς χειροτονίας κεκτημένη τελετουργικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, χρειάζεται, ἐπιπλέον, καὶ τὴν κανονικὴ ἄδεια τῆς προϊσταμένης οἰκείας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς τῆς ὁμολογίας στὴν ὁποία ἀνήκει, τὸ ὄνομα τῆς ὁποίας ἀρχῆς ὀφείλει νὰ μνημονεύσει κατὰ τὴν τέλεση τῶν ἐν λόγῳ ἱερῶν δρωμένων, ὡς ἱεροκανονικὸ τεκμήριο ὅτι τὴν ἀναγνωρίζει, ἐκτός, βεβαίως, ἂν ἔχει προβεῖ σὲ δογματικὴ ἀποτείχιση, εἴτε μερική, παραμένοντας στὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς ὁμολογίας του, βάσει τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, εἴτε ὁλική, διακηρύσσοντας καὶ ἱδρύοντας νέα ὁμολογία πίστεως, σὲ ἄλλα δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια, βάσει καὶ κατ' ἐπέκταση τοῦ αὐτοῦ Κανόνος.

Ἐδῶ ἄλλωστε ἔγκειται καὶ ἡ σύγχυση τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, τὸ ὁποῖο συνέχεε τὴν ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια τελέσεως ἑνὸς μυστηρίου ἢ μυστηριοειδοῦς (μυστηριακῆς τελετῆς), ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὴν «πνευματικὴ ἱεραρχία τῶν βαθμῶν ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας», δηλαδή, στὴ «χειροτονία», μὲ τὴν ἱεροκανονικὴ ἄδεια τελέσεώς του, ἡ ὁποία συσχετίζεται μὲ τὴ «διοικητικὴ ἱεραρχία τῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας», δηλαδή, μὲ τὴ «χειροθεσία».

Ἐν προκειμένῳ, ὁ ἱερεὺς ὁ ὁποῖος τελεσιουργεῖ αὐτοδύναμα τὸ κορυφαῖο εὐχαριστιακὸ μυστήριο, σὲ χωριστό, δηλαδή, ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ σὲ χωριστὴ λατρευτικὴ σύναξη, αὐτὸς καὶ μόνος, χωρὶς νὰ συλλειτουργεῖ μὲ τὸν ἀρχιερέα στὸ ἴδιο ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ στὴν ἴδια λατρευτικὴ σύναξη, κατέχει, ἀναμφισβήτητα, τὸν αὐτὸ καὶ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς κορυφαῖο βαθμὸ ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, τὸν ὁποῖο κατέχει καὶ ὁ ἀρχιερεύς, ἄρα, ἀπὸ ἄποψη ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας («πνευματικῆς ἱεραρχίας»), δύναται, σαφέστατα, νὰ ἐπιτελεῖ καὶ τὸ κατώτερο χρισματικὸ μυστήριο τῆς μεταδόσεως τῆς ἱερωσύνης, πλήν, ὅμως, ἀπὸ ἄποψη ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας («διοικητικῆς ἱεραρχίας»), δὲν ἔχει τὴν ἱεροκανονικὴ ἄδεια προκειμένου νὰ προβεῖ στὴν τέλεσή του, διότι τὸ κανονικὸ δικαίωμα τῆς τελέσεώς του ἀνήκει στὸν ἀρχιερέα, ἐκτὸς καὶ ἂν ὁ οἰκεῖος ἀρχιερεὺς καὶ ἡ τοπικὴ ἐπισκοπικὴ σύνοδος τὸν ἀδειοδοτήσουν γιὰ νὰ τὸ τελέσει, ἢ ἐὰν ὁ ἴδιος ἔχει προβεῖ σὲ πλήρη δογματικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἀποτείχιση καὶ ἔχει ἱδρύσει νέα ὁμολογία, ἐκκλησία καὶ ἱεραρχία.

Ὁ Διάκονος, σημειωτέον, καθὼς καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι, κατώτεροι τοῦ Πρεσβυτέρου, βαθμοὶ τῆς Μέσης Ἱερωσύνης, δὲν ἀσκεῖ τὴ Διακονία του αὐτοδύναμα ἀλλὰ ἑτεροδύναμα, συλλειτουργῶντας πάντοτε μὲ τὸν ἀρχιερέα (ἀρχιπρεσβύτερο) καὶ κάθε ἄλλο Πρεσβύτερο στὸ ἴδιο ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ στὴν ἴδια λατρευτικὴ σύναξη.

Ἄλλο «δύναμις», ἄλλο «κυριότης» καὶ ἄλλο «ἐξουσία» ἑνὸς ἱερατικοῦ βαθμοῦ. Καὶ περαιτέρω, στὰ πλαίσια τῆς «ἐξουσίας» κάθε ἱερατικοῦ βαθμοῦ, ἄλλο ἡ «πραγματικὴ ἐξουσία», ἡ ὁποία ἀναφέρεται σὲ αὐτὴ καθεαυτὴ τὴν ἱερατικὴ δύναμη καὶ κυριότητα τοῦ βαθμοῦ, καὶ ἄλλο ἡ «συμβατικὴ ἐξουσία», ἡ ὁποία συσχετίζεται μὲ τοὺς ἱερατικοὺς τίτλους καὶ τὰ ὀφφίκια τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας τοῦ βαθμοῦ.

Τὸ τριαδικὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «Ἐξουσία - Δύναμις - Κυριότης» χαρακτηρίζει γενικῶς τὴν ἐνέργεια καὶ εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὰ τρία ὁμώνυμα ἀγγελικὰ τάγματα τῆς δεύτερης καὶ μέσης τάξης τῶν ἀσωμάτων κτιστῶν πνευμάτων, ἀναφερόμενο στὴν ἄκτιστη θεία ἐνέργεια.

Τὸ χρισματικὸ ἐντελεχειακὸ τρίπτυχο «Ἐξουσία - Δύναμις - Κυριότης», τὸ ὁποῖο ἐφαρμόζεται εἰδικῶς στὸ ὅλο μυστήριο τοῦ χρίσματος καὶ ἐκτίθεται παρακάτω, ἀποτελεῖ τὴν «κατὰ μῆκος» ἢ «κατακόρυφο» ἐντελέχεια στὸ σταυροειδὲς ἐντελεχειακὸ σύμπλεγμα τῶν λεγομένων «κατὰ μῆκος καὶ κατὰ πλάτος χρισμάτων», σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐντελεχειακὴ τριάδα «Μύστης - Ἔκκλητος - Πολίτης» ἢ «Μυστεία - Ἐκκλησία - Πολιτεία», ἡ ὁποία συνιστᾷ τὴν «κατὰ πλάτος» ἢ «ὁριζόντια» ἐντελέχεια.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καθένα ἀπὸ τὰ τρία (κατὰ σύμπτυξη) καὶ ἕξι (κατ' ἀνάπτυξη) «κατὰ μῆκος» χρίσματα, καὶ ἡ ἐξουσία, καὶ ὡς πραγματικὴ καὶ ὡς συμβατικὴ ἐξουσία, καὶ ἡ δύναμη καὶ ἡ κυριότητα, ἐμπεριέχει μέσα του καὶ τὰ τρία «κατὰ πλάτος» χρίσματα, καὶ τὸν μύστη (μυστεία) καὶ τὸν ἔκκλητο (ἐκκλησία) καὶ τὸν πολίτη (πολιτεία), στὴν προσιδιάζουσα μορφὴ καὶ στὸν ἀναλογοῦντα βαθμό.

Ἄλλο, λοιπόν, ἡ δύναμη τοῦ μύστου, ἐκκλήτου καὶ πολίτου (δυναμικὴ μορφή), ἄλλο ἡ κυριότητα τοῦ μύστου, ἐκκλήτου καὶ πολίτου (ἀσκητικὴ ἐνεργειακὴ μορφὴ καὶ καρπωματικὴ ἐνεργηματικὴ μορφή) καὶ ἄλλο ἡ ἐξουσία τοῦ μύστου, ἐκκλήτου καὶ πολίτου (ἀδειοδοτικὴ ἐνεργειακὴ μορφὴ καὶ ἀδειοδοτικὴ ἐνεργηματικὴ μορφή).

Καὶ περαιτέρω, στὰ πλαίσια τῆς ἐξουσιαστικῆς ὑποδιακρίσεως, ἄλλο ἡ πραγματικὴ ἐξουσία τοῦ μύστου, ἐκκλήτου καὶ πολίτου (πραγματικὴ ἀδειοδοτικὴ ἐνεργειακὴ μορφὴ καὶ πραγματικὴ ἀδειοδοτικὴ ἐνεργηματικὴ μορφή) καὶ ἄλλο ἡ συμβατικὴ ἐξουσία τοῦ μύστου, ἐκκλήτου καὶ πολίτου (συμβατικὴ ἀδειοδοτικὴ ἐνεργειακὴ μορφὴ καὶ συμβατικὴ ἀδειοδοτικὴ ἐνεργηματικὴ μορφή).

Τὸ χρῖσμα τοῦ μύστου (μυστικοῦ σώματος ἢ μυστείας) ἀναφέρεται στὴν κυρίως λεγομένη «ἱερατεία» καὶ διαιρεῖται στοὺς ἑπτὰ ἱερατικοὺς βαθμοὺς τῆς μυστειακῆς πνευματικῆς ἀξίας (μύστου, ψάλτου, ἀναγνώστου, προφήτου καὶ διδασκάλου, ὑποδιακόνου, διακόνου καὶ πρεσβυτέρου), τὸ χρῖσμα τοῦ ἐκκλήτου (ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἢ ἐκκλησίας) συσχετίζεται μὲ τὴν κυρίως καλουμένη «οἰκονομία» καὶ μὲ τὸ ἀναλογοῦν σὲ καθένα ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ ἱερατικοὺς βαθμοὺς μέτρο ἐκκλησιαστικῆς κυβερνητικῆς ἀξίας, τὸ δὲ χρῖσμα τοῦ πολίτου (πολιτειακοῦ σώματος ἢ πολιτείας), ἀφορᾷ τὴν κυρίως ὀνομαζομένη «βασιλεία» καὶ τὸ προσιδιάζον σὲ καθένα ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ ἱερατικοὺς βαθμοὺς μέτρο πολιτειακῆς κυβερνητικῆς ἀξίας.

Ἐν προκειμένῳ, ἡ μυστικότητα καὶ ἡ συμβολικότητα ὁρίζονται ἀσύγχυτα μαζὶ (ἐντελεχειακὴ σύμπτυξη) ὑπὸ τὸ κοινὸ ὄνομα «μυστεία», ἐνῷ, ἡ ἱεροκανονικότητα καὶ ἡ νομιμότητα ὁρίζονται χωριστὰ (ἐντελεχειακὴ ἀνάπτυξη), ἡ μέν, ὑπὸ τὸ ἰδιαίτερο ὄνομα «ἐκκλησία», ἡ δέ, ὑπὸ τὸ ἰδιαίτερο ὄνομα «πολιτεία», σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα τῶν τριῶν καταστατικῶν πράξεων, ὅπου ἡ μυστικότητα καὶ ἡ συμβολικότητα ὁρίζονται χωριστὰ (ἐντελεχειακὴ ἀνάπτυξη), ἡ μέν, ὑπὸ τὸ ἰδιαίτερο ὄνομα «μυστικὴ πράξη», ἡ δέ, ὑπὸ τὸ ἰδιαίτερο ὄνομα «συμβολικὴ πράξη», ἐνῷ, ἡ ἱεροκανονικότητα καὶ ἡ νομιμότητα ὁρίζονται ἀσύγχυτα μαζὶ (ἐντελεχειακὴ σύμπτυξη) ὑπὸ τὸ κοινὸ ὄνομα «νομοκανονικὴ πράξη».

Διότι, στὴν πρώτη περίπτωση, πρόκειται γιὰ ἐντελεχειακὴ ἀντεπίδειξη τῶν τριῶν θεσμικῶν σωμάτων στὰ ὁποῖα συγκροτοῦνται οἱ ἀνθρώπινες κοινωνίες καὶ τὰ ὁποῖα διακρίνονται καὶ κατηγοριοποιοῦνται ὡς «μυστειακὸ σῶμα», δηλαδή, «μυστικὸ καὶ συμβολικό», ὡς «ἐκκλησιαστικὸ σῶμα», δηλαδή, «κανονικό» ἢ «ἱεροκανονικό», καὶ ὡς «πολιτειακὸ σῶμα», δηλαδή, «νομικό», ἐνῷ, στὴ δεύτερη περίπτωση, ἔχουμε ἐντελεχειακὴ ἀντεπίδειξη μιᾶς «ἐνθέου πράξεως», τῆς «μυστικῆς θεουργίας», μιᾶς ὑποδιαιρετῆς «ἐμψύχου πράξεως», τῆς «συμβολικῆς χειρουργίας», τῆς «χειροτονίας» καὶ τῆς «χειροθεσίας», καὶ μιᾶς καὶ διττῆς «ἀψύχου πράξεως», γραπτῆς καὶ τοῦ χαρτίου, τῆς «κανονικῆς» καὶ τῆς «νομικῆς», ἤ, μὲ μία λέξη, «νομοκανονικῆς».

Καθένα ἀπὸ τὰ τρία παραπάνω «κατὰ πλάτος» χρίσματα, καὶ ἡ «ἱερατεία» τοῦ μύστου καὶ τῆς μυστείας καὶ ἡ «οἰκονομία» τοῦ ἐκκλήτου καὶ τῆς ἐκκλησίας καὶ ἡ «βασιλεία» τοῦ πολίτου καὶ τῆς πολιτείας, θεωρεῖται, εἴτε κατ' ἀκρίβεια, εἴτε κατ' ἐπέκταση, καὶ ὡς «ἱερατεία» καὶ ὡς «οἰκονομία» καὶ ὡς «βασιλεία», δεδομένου ὅτι καὶ ἡ ἱερατεία εἶναι πνευματικὴ οἰκονομία τῆς θείας ἀληθείας καὶ τῆς θείας χάριτος καὶ πνευματικὴ βασιλεία κατὰ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου καὶ τῶν ἐναντίων πνευματικῶν δυνάμεων, καὶ ἡ οἰκονομία, ἡ ἐκκλησιαστική, δηλαδή, διοίκηση ἢ διαχείριση, εἶναι καὶ ἱερὸ καὶ βασιλικὸ ἔργο, ἀλλὰ καὶ ἡ βασιλεία, ἡ πολιτειακή, δηλαδή, διακυβέρνηση, εἶναι, καὶ αὐτή, καὶ ἱερὸ καὶ οἰκονομικὸ ἔργο. Καὶ ὡς θεῖα χαρίσματα μεταδίδονται καὶ τὰ τρία μαζὶ καὶ ἀδιάσπαστα μεταξύ τους στὰ τελετουργικὰ πλαίσια τῆς μεταδόσεως ἑκάστου τῶν ἑπτὰ ἱερατικῶν βαθμῶν.

Ἀκόμη μία, λοιπόν, δογματολογικὴ ἀστοχία τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ ὑπῆρξε ἡ ἀδυναμία του νὰ διακρίνει καὶ νὰ ὁρίσει ὀρθοδόξως τὰ τρία αὐτὰ «κατὰ πλάτος» χρίσματα τοῦ Χριστοῦ (ἱερατεία μύστου, οἰκονομία ἐκκλήτου, βασιλεία πολίτου), παραλείποντας τὴν οἰκονομία τοῦ ἐκκλήτου καὶ ἐξαιρῶντας καὶ διαχωρίζοντας τὴν προφητεία, τὸν τέταρτο καὶ κατάμεσο ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ προφήτου καὶ διδασκάλου, ἀπὸ τὴν ἑπτάδα τῶν βαθμῶν τῆς ἱερατείας τοῦ μύστου καὶ ἔτσι θεωρῶντας κακοδόξως τὰ ἐν λόγῳ τρία χρίσματα ὡς προφητεία, ἀρχιερωσύνη καὶ βασιλεία.

Ἡ παρανοϊκή, σημειωτέον, καὶ ἀδικαιολόγητη αὐτὴ ἐξαίρεση ἢ παράλειψη τοῦ τετάρτου καὶ καταμέσου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ προφήτου καὶ διδασκάλου (ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ἀκριβῶς στὸ μέσο τῆς ἑπταδικῆς κλίμακος τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν καὶ ὀρθολογικῶς καὶ ἐντελεχειακῶς ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ συνόλου της) ἀπὸ τὸ Παλαιορθόδοξο Δόγμα τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ προκάλεσε κενὸ καὶ ἔλλειμμα ἑνὸς βαθμοῦ στὴν ἑπτάδα τῶν ἱερατικῶν του βαθμῶν καὶ εὐλόγως ἀποτέλεσε ἕνα ἀπὸ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Ἀνατολικὸς Χριστιανισμὸς παρεξήγησε τὸν ἱερατικὸ τίτλο καὶ τὸ ὀφφίκιο τῆς ἀρχιερωσύνης στὴν Καινὴ Διαθήκη δῆθεν ὡς ἀνώτερο ἀπὸ τὸν ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ ἀνώτατο πάντων βαθμό, προκειμένου νὰ καλύψει τὸ ἐν λόγῳ κενὸ καὶ νὰ συμπληρώσει τὴν ἐλλειπῆ βαθμολογική του ἑπτάδα.

Δύναμη Τῶν Ἱερατικῶν Βαθμῶν (Αἴτιο)

1. Ἱερατικὴ Δύναμη: Ὡς «δύναμις» καλεῖται ἡ «εἰσαγωγή» ἢ «ἐνδιάθεσις», ἡ ἐνθησαύριση, δηλαδή, ἢ ἀποταμίευση τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας τοῦ βαθμοῦ, διὰ τῆς ἀναλόγου χειροτονίας (ἢ χρίσεως), στὸν χειροτονούμενο (ἢ χριόμενο) καὶ ἡ τοιουτοτρόπως κτήση καὶ κατοχὴ αὐτῆς ἀπὸ ἐκεῖνο, ἡ ἐνδιάθετη, δηλονότι, πρωτογενὴς μορφὴ τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας τοῦ βαθμοῦ, ἡ ἐνδιάθετη («εἰσακτή») ἱερατικὴ ἐνέργεια.

Μὲ ἄλλα λόγια, δύναμη τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ εἶναι ἡ ἐνδιάθετη δυνατότητα ἢ ἱκανότητα τοῦ βαθμοῦ νὰ παράγει τὸ ἱερατικὸ ἔργο ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ καὶ προσιδιάζει στὰ οἰκεῖα μέτρα του, γι' αὐτὸ καὶ ὁρίζεται τελετουργικῶς ὡς «ἱεροδυνηρὸς ἐνέργεια» («ἡ τὰ ἱερὰ δυναμένη ποιεῖν»).

Στὴν Εἰδικὴ Ἱερωσύνη, στὸν ἕβδομο, δηλαδή, καὶ κορυφαῖο βαθμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου Ἐπιτελεστοῦ, ὡς παραγωγὴ τοῦ ἀναλογοῦντος ἱερατικοῦ ἔργου, ὁρίζεται αὐτὴ καθεαυτὴ ἡ πρωτεύουσα ἱερὰ καὶ θεία ἐπιτέλεση ὅλων γενικῶς καὶ ἀνεξαιρέτως τῶν ἱερῶν καὶ τῶν θείων τελετῶν.

Στὴ Μέση Ἱερωσύνη, στὸν ἕκτο, δηλαδή, βαθμὸ τοῦ Διακόνου Ὑποτελεστοῦ, στὸν πέμπτο βαθμὸ τοῦ Ὑποδιακόνου Ὑπηρέτου, στὸν τέταρτο βαθμὸ τοῦ Προφήτου καὶ Κήρυκος Διδασκάλου, στὸν τρίτο βαθμὸ τοῦ Ἀναγνώστου Ἑταίρου καὶ στὸ δεύτερο βαθμὸ τοῦ Ψάλτου Μαθητοῦ, ὡς παραγωγὴ τοῦ ἀναλογοῦντος ἱερατικοῦ ἔργου, ὁρίζεται ἡ παντοειδὴς δευτερεύουσα ἱερὰ καὶ θεία ὑπηρεσία κατὰ τὴν ἐπιτέλεση ὅλων γενικῶς καὶ ἀνεξαιρέτως τῶν ἱερῶν καὶ τῶν θείων τελετῶν.

Στὴ Γενικὴ Ἱερωσύνη (Χρῖσμα), στὸν πρῶτο, δηλαδή, καὶ βασικὸ βαθμὸ τοῦ Μύστου Μαθητίου (Πιστοῦ), ὡς παραγωγὴ τοῦ ἀναλογοῦντος ἱερατικοῦ ἔργου, ὁρίζεται ἁπλῶς ὁ ἐκκλησιασμὸς καὶ ἡ διὰ τῆς αὐτοπροσώπου παρουσίας ἱερὰ καὶ θεία συμμετοχὴ τῶν πιστῶν κατὰ τὴν ἐπιτέλεση ὅλων γενικῶς καὶ ἀνεξαιρέτως τῶν ἱερῶν καὶ τῶν θείων τελετῶν.

Ἡ ἱερατικὴ δύναμη κάθε βαθμοῦ, ὡς θεόθεν δοθὲν χάρισμα, εἶναι, κατὰ τὴν Παύλειο ὁρολογία (τοῦ Ἀποστόλου Παύλου), «ἀμεταμέλητος», δηλαδή, δὲν ἐκλείπει μὲ τὴν ἱεροτελεστία τῆς καθαίρεσης, μὲ τὴν ὁποία μόνο ἀπενεργοποιεῖται, «ἄχρι καιροῦ ἐπανενεργοποιήσεως αὐτῆς».

Εὐνόητον, ὅτι ἡ ἀπενεργοποίηση τῆς κεκτημένης ἱερατικῆς δυνάμεως κάθε εἴδους βαθμοῦ στὸν χειροτονηθέντα φορέα της πραγματοποιεῖται μόνο με μυστικὴ καὶ συμβολικὴ καθαιρετικὴ πράξη, μὲ τὴν τελετὴ τῆς καθαιρέσεως, μὲ τὴν κατάλληλη, δηλαδή, ἱερολογία (εὐχολογία) καὶ ἱεροπραξία, καὶ ὄχι ἁπλῶς μὲ τὴν ἀπόφαση, τὴ σύνταξη καὶ τὴ δημοσίευση τῆς κανονικῆς πράξεως τῆς καθαιρέσεως, ὅπως σαφῶς ὁρίζουμε στὴν ὑπ' ἀριθ. 7 / 09 - 10 - 2021 Παππική Μας Ἀπόφανση.

Προϊόντα Τῆς Δύναμης Τῶν Ἱερατικῶν Βαθμῶν (Αἰτιατά)

Ἀνιόντα Τῆς Δύναμης Τῶν Ἱερατικῶν Βαθμῶν (Ἀνώτερα Προϊόντα)

2. Ἱερατικὴ Κυριότητα: Ὡς «κυριότης» καλοῦνται συμπεριληπτικῶς, τόσο ἡ ἄσκηση τῆς «ἱερατικῆς ἐνεργείας», ὅσο καὶ ἡ κάρπωση τῶν ἐξ αὐτῆς «ἱερατικῶν ἐνεργημάτων» τοῦ βαθμοῦ, ἄρα, ἡ κυριότητα τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ διακρίνεται σὲ «κυριότητα ἐνεργείας» καὶ σὲ «κυριότητα ἐνεργημάτων».

Ι. Κυριότητα Ἱερατικῆς Ἐνέργειας: Ὡς «κυριότης ἐνεργείας» καλεῖται ἡ ἄσκηση τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας τοῦ βαθμοῦ, ἐνῷ, ὡς «ἐνέργεια», καλοῦνται περιληπτικῶς, τόσο ἡ «ἐξαγωγή» ἢ «ἐξαγόρευσις», ὅσο καὶ ἡ «παραγωγή» ἢ «ὑπαγόρευσις» τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας τοῦ βαθμοῦ ἀπὸ τὴν «ἐνδιάθετη» («εἰσακτή»), πρωτογενῆ καὶ προκεκτημένη αἰτία ἱερατικὴ δύναμη τοῦ χειροτονηθέντος, τόσο, δηλαδή, ἡ ἐξαγορεύσιμη, ὅσο καὶ ἡ ὑπαγορεύσιμη, οἱ δευτερογενεῖς μορφὲς τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας τοῦ βαθμοῦ, ἡ «ἐξαγόρευτη» («ἐξακτή») καὶ ἡ «ὑπαγόρευτη» («παρακτή») αἰτιατὲς ἱερατικὲς ἐνέργειες.

Α΄. Ἐξαγόρευτη Ἱερατικὴ Ἐνέργεια: Ὡς «ἐξαγόρευτη ἢ ἐξακτὴ ἐνέργεια» ὁρίζεται τελετουργικῶς ἡ ἱερατικὴ ἐνέργεια ἡ ὁποία παράγει τὰ λεγόμενα «ἱερὰ ἐνεργήματα» καὶ καλεῖται ὡς «ἱεροποιὸς ἐνέργεια» («ἡ τὰ ἱερὰ ποιοῦσα»), εἴτε, δηλαδή, αὐτὴ καθεαυτὴ ἡ πρωτεύουσα ἱερὰ ἐπιτέλεση, εἴτε ἡ παντοειδὴς δευτερεύουσα ἱερὰ ὑπηρεσία, εἴτε ἡ αὐτοπρόσωπη ἱερὰ συμμετοχὴ στὰ ἱερὰ κατώτατα μυστηριοειδῆ (μυστηριακὲς τελετές) καὶ τὰ ἱερὰ κατώτερα μυστήρια.

Β΄. Ὑπαγόρευτη Ἱερατικὴ Ἐνέργεια: Ὡς «ὑπαγόρευτη ἢ παρακτὴ ἐνέργεια» ὁρίζεται τελετουργικῶς ἡ ἱερατικὴ ἐνέργεια ἡ ὁποία παράγει τὰ λεγόμενα «θεῖα ἐνεργήματα» καὶ καλεῖται ὡς «θειοποιὸς ἐνέργεια» («ἡ τὰ θεῖα ποιοῦσα»), εἴτε, δηλαδή, αὐτὴ καθεαυτὴ ἡ πρωτεύουσα θεία ἐπιτέλεση, εἴτε ἡ παντοειδὴς δευτερεύουσα θεία ὑπηρεσία, εἴτε ἡ αὐτοπρόσωπη θεία συμμετοχὴ στὰ θεῖα ἀνώτερα μυστήρια καὶ τὸ θεῖο ἀνώτατο εὐχαριστιακὸ μυστήριο.

ΙΙ. Κυριότητα Ἱερατικῶν Ἐνεργημάτων: Ὡς «κυριότης ἐνεργημάτων» καλεῖται ἡ κάρπωση τῶν ἱερατικῶν ἐνεργημάτων τοῦ βαθμοῦ κατὰ συνέπεια τῆς ἀσκήσεως τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας αὐτοῦ, ἐνῷ, ὡς «ἐνεργήματα», καλοῦνται περιληπτικῶς τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας τοῦ βαθμοῦ, τόσο τὰ «ἱερά» ἀποτελέσματα τῆς «ἐξαγορεύτου ἢ ἐξακτῆς ἱεροποιοῦ ἐνεργείας», ὅσο καὶ τὰ «θεῖα» ἀποτελέσματα τῆς «ὑπαγορεύτου ἢ παρακτῆς θειοποιοῦ ἐνεργείας».

Α΄. Ἱερατικὰ Ἐνεργήματα Ἐξαγόρευτης Ἱερατικῆς Ἐνέργειας: Ὡς «ἐνεργήματα τῆς ἐξαγόρευτης ἢ ἐξακτῆς ἐνεργείας» ὁρίζονται τελετουργικῶς τὰ «ἱερά» ἀποτελέσματα τῆς «ἐξαγόρευτης ἢ ἐξακτῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας», τῆς καλουμένης «ἱεροποιοῦ», εἴτε, δηλαδή, ἀπὸ αὐτὴ καθεαυτὴ τὴν πρωτεύουσα ἱερὰ ἐπιτέλεση, εἴτε ἀπὸ τὴν παντοειδῆ δευτερεύουσα ἱερὰ ὑπηρεσία, εἴτε ἀπὸ τὴν αὐτοπρόσωπη ἱερὰ συμμετοχὴ στὰ ἱερὰ κατώτατα μυστηριοειδῆ (μυστηριακὲς τελετές) καὶ τὰ ἱερὰ κατώτερα μυστήρια.

Β΄. Ἱερατικὰ Ἐνεργήματα Ὑπαγόρευτης Ἱερατικῆς Ἐνέργειας: Ὡς «ἐνεργήματα τῆς ὑπαγόρευτης ἢ παρακτῆς ἐνεργείας» ὁρίζονται τελετουργικῶς τὰ «θεῖα» ἀποτελέσματα τῆς «ὑπαγόρευτης ἢ παρακτῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας», τῆς καλουμένης «θειοποιοῦ», εἴτε, δηλαδή, ἀπὸ αὐτὴ καθεαυτὴ τὴν πρωτεύουσα θεία ἐπιτέλεση, εἴτε ἀπὸ τὴν παντοειδῆ δευτερεύουσα θεία ὑπηρεσία, εἴτε ἀπὸ τὴν αὐτοπρόσωπη θεία συμμετοχὴ στὰ θεῖα ἀνώτερα μυστήρια καὶ τὸ θεῖο ἀνώτατο εὐχαριστιακὸ μυστήριο.

Κατιόντα Τῆς Δύναμης Τῶν Ἱερατικῶν Βαθμῶν (Κατώτερα Προϊόντα)

3. Ἱερατικὴ Ἐξουσία: Ὡς «ἐξουσία» καλοῦνται συμπεριληπτικῶς, τόσο ἡ ἄδεια ἢ ἐλευθερία τῆς «ἐξαγωγῆς ἢ ἐξαγορεύσεως» καὶ τῆς «παραγωγῆς ἢ ὑπαγορεύσεως» τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας ἀπὸ τὴν «εἰσαγωγὴ ἢ ἐνδιάθεση» τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως τοῦ βαθμοῦ, ὅσο καὶ ἡ ἄδεια ἢ ἐλευθερία τῆς παραγωγῆς τῶν ἱερατικῶν ἐνεργημάτων τοῦ βαθμοῦ ἀπὸ τὴν ἐξαγορευθεῖσα ἢ ὑπαγορευθεῖσα ἱερατική του ἐνέργεια. Ἡ ἐξουσία τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ, ἀπὸ ποιοτικὴ ἄποψη, διακρίνεται σὲ «πραγματική» καὶ σὲ «συμβατική», ἐνῷ, ἀπὸ ἐντελεχειακὴ ἄποψη, σὲ «ἐξουσία ἐνεργείας» καὶ σὲ «ἐξουσία ἐνεργημάτων».

Πραγματικὴ Καὶ Συμβατικὴ Ἐξουσία Τῶν Ἱερατικῶν Βαθμῶν

Ἡ «ἐξουσία», ἡ ὁποία ἐτυμολογεῖται ἀπὸ τὸ ῥῆμα «ἔξεστιν» (ἐπιτρέπεται), παράγεται, σαφῶς, ἀπὸ τὴ δύναμη, ἡ ὁποία εἶναι συνώνυμο τοῦ οὐσιαστικοῦ «ἐνουσία», ἐκ τοῦ ῥήματος «ἔνεστιν» (εἶναι δυνατό), δεδομένου ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ ῥήματος «ἐξεῖναι» εἶναι παράγωγο τῆς ἐννοίας τοῦ ῥήματος «ἐνεῖναι» καὶ ὁρίζεται βάσει αὐτῆς. Μὲ ἄλλα λόγια, προκειμένου κάτι νὰ γίνει ἐπιτρεπτό, πρέπει, πρῶτα, νὰ καταστεῖ δυνατό.

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ δύναμη, τὴν ἐνδιάθετη, δηλαδή, ἐνέργεια, καὶ τὴν κυριότητα, τὴν ἐξαγόρευτη, δηλαδή, καὶ τὴν ὑπαγόρευτη ἐνέργεια καὶ τὰ ἀντίστοιχα ἐνεργήματά τους, ἡ ἐξουσία, αὐτὴ καθεαυτή, δὲν ὁρίζεται οὔτε ὡς ἐνέργεια οὔτε ὡς ἐνέργημα ἀλλὰ ὡς «ῥυθμιστικὴ παράμετρος» τῆς ἐνδιαθέτου ἐνεργείας ἢ δυνάμεως ἡ ὁποία παράγεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ δύναμη στὸ ἐσωτερικό της καὶ ῥυθμίζει τὴ σχέση της μὲ τὴν κυριότητα.

Μὲ πιὸ ἁπλᾶ λόγια, ἡ ἐξουσία μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ παραβολικῶς ὡς ἐσωτερικὸς «διακόπτης ἀσφαλείας» τῆς ἴδιας τῆς δυνάμεως ὁ ὁποῖος ἐπιτρέπει ἢ ἀπαγορεύει τὴν ἐξαγόρευση ἢ ἐξαγωγὴ καὶ τὴν ὑπαγόρευση ἢ παραγωγὴ τῆς ἐνεργείας μέσα ἀπὸ τὴν ἐνδιάθεση ἢ εἰσαγωγὴ τῆς δυνάμεως.

Συνεπῶς, ἡ ἄδεια ἢ ἐλευθερία, ἡ ἐξουσία τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ, ἡ ὁποία παράγεται ἐσωτερικῶς, καθοδικῶς καὶ ῥυθμιστικῶς ἀπὸ καὶ γιὰ τὴν ἴδια τὴν ἱερατική του δύναμη, ἀποτελεῖ, δηλαδή, κατώτερο ἐσωτερικὸ προϊόν της («κατιὸν τῆς δυνάμεως» ἢ «ὑπὸ τὴν δύναμιν» ἢ «ἔσω τῆς δυνάμεως») καὶ ῥυθμιστική της παράμετρο γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ ἢ τὴν παραγωγὴ τῆς ἱερατικῆς κυριότητος, διακρίνεται σὲ «ἐξουσία ἐνεργείας» καὶ σὲ «ἐξουσία ἐνεργημάτων» καί, μὲ βάση τὴν ἱερατικὴ δύναμη, διατελεῖ σὲ συμμετρικὴ ἀντιδιαστολὴ σὲ σχέση μὲ τὴν κυριότητα τοῦ βαθμοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἀνοδικὸ καὶ ἀνώτερο ἐξωτερικὸ προϊὸν τῆς δυνάμεώς του («ἀνιὸν τῆς δυνάμεως» ἢ «ὑπὲρ τὴν δύναμιν» ἢ «ἔξω τῆς δυνάμεως»). Καὶ ἔτσι, πηγάζει ἀπὸ τὴν αὐτὴ δύναμη ταὐτόχρονα καὶ ἀντίστροφα μὲ τὴν κυριότητα τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ.

Πρόκειται, σαφῶς, γιὰ τὸ σύνθετο ἐντελεχειακὸ σχῆμα τῶν ἀποκλινουσῶν ἐντελεχειῶν, μὲ κοινὴ ἀρχὴ καὶ διάφορο τέλος, μὲ κοινό, δηλαδή, ἀρχέτυπο καὶ διαφορετικὸ ἀντίτυπο, τὸ ὁποῖο συναπαρτίζουν, μία ἀνοδική, ἀφενός, καὶ αὔξουσα (τελειόστροφη) καὶ μία καθοδική, ἀφετέρου, καὶ φθίνουσα (ἀτελόστροφη) τριαδικὴ ἐντελέχεια, ἀμφότερες οἱ ὁποῖες συντίθενται σὲ μία ἑνιαία, ἀνοδικὴ καὶ αὔξουσα πενταδικὴ ἐντελέχεια (τελειόστροφη), ὡς ἑξῆς:

Μεμονωμένη θεώρηση ἀποκλινουσῶν ἐντελεχειῶν

Αὔξουσα τριαδικὴ ἐντελέχεια Δυνάμεως - Κυριότητος

1. Ἀρχέτυπο: Δύναμις (ἀτελές).

2. Ἔκτυπο: Κυριότης Ἐνεργείας (ἡμιτελές).

3. Ἀντίτυπο: Κυριότης Ἐνεργήματος (τέλειο).

Φθίνουσα τριαδικὴ ἐντελέχεια Δυνάμεως - Ἐξουσίας

1. Ἀρχέτυπο: Δύναμις (τέλειο).

2. Ἔκτυπο: Ἐξουσία Ἐνεργείας (ἡμιτελές).

3. Ἀντίτυπο: Ἐξουσία Ἐνεργήματος (ἀτελές).

Σύνθετη θεώρηση ἀποκλινουσῶν ἐντελεχειῶν

Αὔξουσα πενταδικὴ ἐντελέχεια «Ἐξουσία - Δύναμις - Κυριότης»

3. Ἀντίτυπο: Κυριότης Ἐνεργήματος (τέλειο).

2. Ἔκτυπο: Κυριότης Ἐνεργείας (ἡμιτελές).

1. Ἀρχέτυπο: Δύναμις (ἀτελές/τέλειο).

2. Ἔκτυπο: Ἐξουσία Ἐνεργείας (ἡμιτελές).

3. Ἀντίτυπο: Ἐξουσία Ἐνεργήματος (ἀτελές).

Ἀπὸ ἐντελεχειακὴ ἄποψη, ἡ ἐνέργεια εἶναι πάντοτε ἡμιτελὴς σὲ σχέση μὲ τὸ τέλειο ἐνέργημά της, διότι κάθε ἐνέργεια τελειοποιεῖται μὲ τὴν παραγωγὴ τοῦ ἐνεργήματός της καὶ γνωστοποιεῖται ἀπὸ τὸ ἐνέργημά της, γι' αὐτὸ καὶ ἡ κυριότητα τῆς ἐνεργείας εἶναι ἀτελέστερη ἀπὸ τὴν κυριότητα τοῦ ἐνεργήματος.

Στὴν περίπτωση, σημειωτέον, τῆς ἀκτίστου ποιητικῆς ἐνεργείας, κτιστὸ δὲν εἶναι αὐτὸ καθεαυτὸ τὸ ἐνέργημά της, τὸ «πρῶτο ἢ ἄμεσο ποίημα», ἀλλὰ ἡ ταὐτόχρονη ὑλοποίησή του, τὸ «δεύτερο ἢ ἔμμεσο ποίημα», δεδομένου ὅτι τὰ ἄμεσα ἀποτελέσματα ἢ ἐνεργήματα κάθε ἐνέργειας, εἴτε ἄκτιστης καὶ θείας, εἴτε κτιστῆς καὶ κοσμικῆς, εἶναι ὀντολογικῶς τῆς αὐτῆς φύσεως μὲ αὐτὴ (ἄκτιστα τῆς ἀκτίστου καὶ κτιστὰ τῆς κτιστῆς) καὶ ἐντελεχειακῶς κατά τι τελειότερα ἀπὸ αὐτή.

Κάθε κτιστό, ἑπομένως, ἀποτέλεσμα κάθε ἄκτιστης θείας ἐνέργειας εἶναι πάντοτε ἔμμεσο καὶ ὄχι ἄμεσο ἐνέργημά της καὶ ὁρίζεται ὡς «ἡ ἐν ταυτῷ κτιστὴ ὑλοποίηση τοῦ ἀκτίστου θείου ἐνεργήματος».

Στὸ κατιόν, ὅμως, ἐντελεχειακὸ σχῆμα τῆς ἐξουσίας καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ἀνιὸν ἐντελεχειακὸ σχῆμα τῆς κυριότητος, ἡ ἐξουσία τῆς ἐνεργείας εἶναι τελειότερη ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ ἐνεργήματος, διότι, ἐν προκειμένῳ, ἡ ἐξουσία τῆς ἐνεργείας εἶναι «τὸ ζητούμενον» καὶ «τὸ δυσκολώτερον», ἐνῷ, ἡ ἐξουσία τοῦ ἐνεργήματος, «τὸ δεδομένον μετὰ τὸ ζητούμενον» ἢ «τὸ συνημμένον μετὰ τοῦ ζητουμένου» γι' αὐτὸ καὶ «τὸ εὐκολώτερον», δεδομένου ὅτι δὲν ὑφίσταται ἐξαγόρευτη καὶ ὑπαγόρευτη ἐνέργεια ἄνευ ἀναλόγου ἐνεργήματος ἀλλὰ εἶναι πάντοτε ἀλληλένδετη καὶ ταὐτόχρονη μὲ τὸ προσιδιάζον ἐνέργημά της, τὸ ὁποῖο, ἐν προκειμένῳ, σημαίνει ὅτι ἐὰν δοθεῖ ἡ ἄδεια τῆς ἐξαγορεύσεως ἢ ἐξαγωγῆς καὶ τῆς ὑπαγορεύσεως ἢ παραγωγῆς τῆς ἐνεργείας ἀπὸ τὴν ἐνδιάθεση τῆς δυνάμεως, δίνεται μαζὶ μὲ αὐτὴ «συνημμένως» καὶ «αὐτομάτως» καὶ ἡ ἄδεια τῆς παραγωγῆς τῶν ἀντιστοίχων ἐνεργημάτων.

Καὶ ἡ ἐκ τῆς δυνάμεως κυριότητα καὶ ἡ ἐκ τῆς δυνάμεως ἐξουσία συνυπάρχουν καὶ τὰ δύο ἀναπόσπαστα καὶ ἀντιδιασταλτικὰ μεταξύ τους καὶ συνεπιγινώσκονται ταὐτόχρονα καὶ συναναστέλλονται ἀμφότερα μόνο μὲ τὴν τελετὴ τῆς καθαιρέσεως, μὲ τὴν ὁποία αἴρεται πᾶσα ἡ ἐξουσία καὶ δεσμεύεται ὅλη ἡ κυριότητα καὶ τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας καὶ τῶν ἱερατικῶν ἐνεργημάτων, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἱερατικὴ δύναμη, ἡ ὁποία, ὅπως διευκρινίσαμε, παραμένει, πλήν, στὸ ἑξῆς ἀνενεργή, μέχρις ὅτου ἐνεργοποιηθεῖ πάλι καὶ μόνο μὲ τὴν κατάλληλη τελετὴ τῆς ἀποδεσμεύσεως ἢ ἀποκαταστάσεως.

Σχετικὰ μὲ τὴν τάξη τῆς μεταδόσεως τῆς δυνάμεως, τῆς κυριότητος καὶ τῆς ἐξουσίας τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν πρέπει νὰ τηρεῖται τὸ ὡς ἄνω σύνθετο καὶ τελειόστροφο ἐντελεχειακὸ σχῆμα «Ἐξουσία - Δύναμις - Κυριότης».

Καὶ ἡ μὲν (πραγματική) ἐξουσία τοῦ ἱερατικοῦ ἐνεργήματος καὶ τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας, νὰ μεταδίδεται πρώτη μὲ τὶς δύο ἀντίστοιχες χειροθεσίες (ἢ μὲ τὰ δύο κατώτερα χρίσματα) τοῦ προαγιασμοῦ, ἡ δὲ δύναμη, δεύτερη, μὲ τὴ μία προηγούμενη ἀνάλογη χειροτονία (ἢ μὲ τὸ πρῶτο ἀνώτερο χρῖσμα) τοῦ καθαγιασμοῦ, ἡ δὲ κυριότητα τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας καὶ τοῦ ἱερατικοῦ ἐνεργήματος, τρίτη, μὲ τὶς δύο ἑπόμενες προσιδιάζουσες χειροτονίες (ἢ μὲ τὸ δεύτερο καὶ τρίτο ἀνώτερο χρῖσμα καὶ μὲ τὸ τέταρτο ἀνώτερο χρῖσμα) τοῦ καθαγιασμοῦ.

Ὅλοι, λοιπόν, οἱ χειροτονημένοι ὡς Πρεσβύτεροι οἱ ὁποῖοι τελετουργοῦν αὐτοδύναμα τὸ κορυφαῖο καὶ πληρέστατο, κατ' ἄνθρωπο, θεῖο μυστήριο τῆς εὐχαριστίας, σὲ χωριστὸ ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ σὲ χωριστὴ λατρευτικὴ σύναξη, κατέχουν, σαφέστατα καὶ ἀναμφισβήτητα καὶ ὅλη τὴν ἱερατικὴ δύναμη καὶ ὅλη τὴν ἱερατικὴ κυριότητα, ἄρα, καὶ ὅλη τὴν (πραγματική) ἱερατικὴ ἐξουσία, διατελοῦν, δηλαδή, ἕκαστος αὐτοδύναμος, κατὰ τὴν ἱερατικὴ δύναμη, αὐτενεργός, κατὰ τὴν ἱερατικὴ κυριότητα, κατὰ τὴν ἱερατική, δηλαδή, ἐνέργεια καὶ τὰ ἱερατικὰ ἐνεργήματα, καὶ αὐτεξούσιος, κατὰ τὴν (πραγματική) ἱερατικὴ ἐξουσία, καὶ ὅλοι μεταξύ τους ὁμοδύναμοι, ὁμοενεργοὶ καὶ (πραγματικῶς) ὁμοεξούσιοι.

Ἡ παραπάνω περιγραφεῖσα ἔννοια τῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας συνιστᾷ τὴ λεγόμενη «πραγματικὴ ἐξουσία» ἑκάστου φορέως τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ, ἡ ὁποία, ὅπως προείπαμε, ἀναφέρεται σὲ αὐτὴ καθεαυτὴ τὴν ἱερατικὴ δύναμη καὶ κυριότητα τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ καὶ ἔχει οὐσιαστικὴ καὶ ἐντελεχειακὴ σχέση μαζί τους.

Ἐὰν ὑποτεθεῖ ὅτι ἕκαστος φορεὺς τοῦ ἑβδόμου καὶ κορυφαίου βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου Ἱερέως ἀσκοῦσε τὰ ἱερατικά του καθήκοντα ἀνεξάρτητα ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὁμοβάθμους του Πρεσβυτέρους, στὰ πλαίσια δικοῦ του ἀνεξάρτητου ἐκκλησιαστικοῦ σχήματος καὶ μὲ δικό του ἀνεξάρτητο ποίμνιο, χωρὶς νὰ συμμετέχει, μὲ τὸ ποίμνιό του, σὲ κάποιο κοινὸ ἱερατικὸ συνασπισμὸ καὶ ἑνιαῖο ἐκκλησιαστικὸ σχηματισμὸ πολλῶν μαζὶ Πρεσβυτέρων συναδέλφων του, τότε θὰ ἀρκοῦσε, γιὰ τὸν καθένα ἀνεξάρτητο Πρεσβύτερο φορέα τοῦ βαθμοῦ, αὐτὴ καὶ μόνη ἡ «πραγματικὴ ἱερατικὴ ἐξουσία», ὅπως ἔχει ἤδη ὁρισθεῖ.

Ἐπειδή, ὅμως, γιὰ εὐνοήτους λόγους κοινῆς ἐκκλησιαστικῆς ὠφελείας, οἱ Πρεσβύτεροι, μὲ τὰ ποίμνιά τους, συνασπίζονται σὲ σύνθετα καὶ πολύπλοκα κοινὰ ἱερατικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ σχήματα, εἶναι, ἐκ τῶν πραγμάτων, ὑποχρεωμένοι νὰ συμφωνοῦν μεταξύ τους καὶ νὰ ἀναγνωρίζουν ἀνάμεσά τους, τόσο τὸν «πρῶτο τῇ τάξει», τὸν λεγόμενο «ἀρχιπρεσβύτερο» ἢ «ἀρχιερέα», ὅσο καὶ τοὺς ὑπολοίπους «πρωτεύοντες», τοὺς καλουμένους «πρωτοπρεσβυτέρους» ἢ «πρωθιερεῖς», τὸ ὁποῖο, στὴν ἐκκλησιαστικὴ πράξη, συνεπάγεται ἀναπόφευκτα περιορισμὸ στὴν ἄσκηση κάποιων ἱερατικῶν δικαιωμάτων τους, ὅπως ἡ τέλεση τῶν δύο μυστηρίων τῆς πνευματικῆς πατρότητος, τοῦ μυστηρίου τῆς μεταδόσεως τῆς ἱερωσύνης, ἀφενός, καὶ ἀφετέρου, τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως, σχετικὰ μὲ τὴν ἐπιτέλεση τῶν ὁποίων θὰ πρέπει νὰ ὑποχωρήσουν καὶ νὰ ἀναγνωρίσουν ὡς ποιμαντικῶς καὶ κανονικῶς ἁρμοδίους τὸν ἀρχιερέα, γιὰ ἀμφότερα, καὶ τοὺς πρωθιερεῖς, μόνο γιὰ τὴν ἐξομολόγηση, μὲ συμβατικὴ καὶ τυπικὴ ἀνάθεση ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα.

Ὁ περιορισμὸς αὐτός, ὅπως γίνεται ἀντιληπτό, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ εἶναι «πραγματικός», νὰ ἀναφέρεται, δηλαδή, στὴν ἱερατικὴ δύναμη, κυριότητα καὶ πραγματικὴ ἐξουσία τοῦ βαθμοῦ τους, διότι, ἀφενός, ὅλοι οἱ Πρεσβύτεροι ἐπιτελοῦν αὐτοδύναμα τὸ κορυφαῖο εὐχαριστιακὸ μυστήριο, ἄρα καὶ ὅλα τὰ κατώτερά του, ὅπως τὰ δύο αὐτὰ μυστήρια τῆς πνευματικῆς πατρότητος, καὶ γι' αὐτό, ἀσφαλῶς, κατέχουν τὸν κορυφαῖο, κατ' ἄνθρωπο, ἱερατικὸ βαθμό, καὶ ἐπειδή, ἀφετέρου, δὲν εἶναι καθῃρημένοι μὲ τελετὴ καθαιρέσεως, οὔτε καὶ εἶναι δυνατὸ νὰ τελεσθεῖ μερικὴ καθαίρεση καὶ νὰ ἀρθεῖ μέρος τῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας καὶ νὰ δεσμευθεῖ ἀνάλογο μέρος τῆς ἱερατικῆς κυριότητος, καὶ μάλιστα τὸ κατώτερο (καὶ ἐν προκειμένῳ τὸ χρισματικό), καὶ νὰ παραμείνει ἀδέσμευτο τὸ ἄλλο μέρος, καὶ μάλιστα τὸ ἀνώτερο (καὶ ἐν προκειμένῳ τὸ εὐχαριστιακό).

Πρόκειται, συνεπῶς, γιὰ «συμβατικό» περιορισμό, ὁ ὁποῖος προέκυψε «κατὰ σύμβαση», στὰ πλαίσια, δηλαδή, συμφωνίας μεταξὺ τῶν Πρεσβυτέρων ποὺ συγκροτοῦν ἕνα κοινὸ ἱερατικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ συνασπισμὸ καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀναγνωρίζουν ἀνάμεσά τους τὸν «πρῶτο» καὶ τοὺς «πρωτεύοντες».

Πρόκειται, δηλαδή, γιὰ «ἠθικὴ καὶ πειθαρχικὴ δέσμευση» τοῦ Πρεσβυτέρου ὅτι γιὰ ὅσο χρονικὸ διάστημα συμμετέχει ὡς μέλος στὸν ὑπὸ τὸν ἀρχιερέα κοινὸ ἱερατικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ συνασπισμὸ δὲν πρόκειται νὰ διεκδικήσει τὰ συμβατικῶς περιορισμένα ἱερατικά του δικαιώματα καὶ νὰ κάνει χρήση τῆς «πραγματικῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας» του καὶ νὰ προβεῖ αὐτεξουσίως, τόσο στὴν ἐπιτέλεση τῶν δύο αὐτῶν μυστηρίων τῆς πνευματικῆς πατρότητος, τῆς ἐξομολογήσεως καὶ τῆς μεταδόσεως τῆς ἱερωσύνης, ὅσο καὶ σὲ κάθε ἄλλη αὐτεξούσια πράξη, χωρὶς τὴ συμβατικὴ καὶ τυπικὴ ἄδεια τοῦ ἀρχιερέως.

Σὲ κάθε διαφορετικὴ περίπτωση ποὺ ὁ Πρεσβύτερος τοῦ συνασπισμοῦ δὲν τηρήσει τὴν ἠθικὴ αὐτὴ καὶ πειθαρχική του δέσμευση καὶ προχωρήσει αὐτεξούσια καὶ δικαιωματικά, εἴτε στὴν ἐπιτέλεση κάποιου ἀπὸ τὰ δύο αὐτὰ μυστήρια ἢ ἀμφοτέρων, εἴτε σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη αὐτόβουλη πράξη, ἐγείρει ἐκκλησιαστικὸ σχῖσμα ἢ προκαλεῖ σχισματοειδῆ ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση καὶ ἂν δὲν δυνηθεῖ νὰ αἰτιολογήσει δίκαια τὸ σχῖσμα του ἢ τὴ σχισματοειδῆ του διαγωγὴ ἀντιμετωπίζει τὴ δίκαιη ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς καθαιρέσεως ἀπὸ τοὺς ἄλλους Πρεσβυτέρους τοῦ συνασπισμοῦ.

Καὶ ἡ ὁποία, σημειωτέον, καθαίρεση, γιὰ νὰ εἶναι ἔγκυρη καὶ νὰ ἔχει πραγματικὴ ἰσχύ, θὰ πρέπει ὁπωσδήποτε, ὅπως προαναφέρθηκε, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ δίκαιη λήψη τῆς σχετικῆς ἀποφάσεως ἀπὸ τὰ ἁρμόδια πειθαρχικὰ ὄργανα τοῦ συνασπισμοῦ, νὰ ἱερολογηθεῖ (εὐχολογηθεῖ) καὶ νὰ ἱεροπρακτηθεῖ καὶ νὰ βεβαιωθεῖ δίκαια καὶ στὴν τελετουργικὴ πράξη, μὲ τὴν κατάλληλη καθαιρετικὴ ἱερολογία (εὐχολογία) καὶ ἱεροπραξία, μὲ τὴ δέουσα, δηλαδή, μυστικὴ καὶ συμβολικὴ πράξη ἢ τελετὴ τῆς καθαιρέσεως, εἰ δὲ μή, ἂν ἐπιβληθεῖ μόνο μὲ ἔγγραφη, ἐνυπόγραφη καὶ ἐνσφράγιστη ἱεροκανονικὴ πράξη, ἔχει μόνο συμβατικὴ καὶ τυπικὴ καὶ ὄχι πραγματικὴ καὶ οὐσιαστική, πνευματική, δηλαδή, ἰσχύ, καὶ ὁ συμβατικῶς καθαιρεθεὶς Πρεσβύτερος παραμένει πραγματικῶς ἀκαθαίρετος καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ φέρει ἐνεργὴ τὴν ἱερωσύνη του.

Σημειωτέον, ἐπίσης, ὅτι ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ ἱεροτελεστίες ποὺ ἐπιτελεῖ κάθε πραγματικῶς ἀκαθαίρετος καὶ πνευματικῶς ἐνεργὸς Πρεσβύτερος, ἔστω καὶ αὐτεξουσίως καὶ σχισματικῶς ἢ σχισματοειδῶς, στὸ ὄνομα, δηλαδή, τῆς κεκτημένης πραγματικῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας καὶ ἐλευθερίας του, καὶ ἀσυμβάτως καὶ ἀπειθάρχως, καὶ χωρίς, δηλαδή, τὴ συμβατικὴ καὶ τυπικὴ ἄδεια τοῦ οἰκείου ἀρχιερέως καὶ ἄνευ μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματός του, εἶναι ἀναμφισβήτητα ἔγκυρες, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση, βεβαίως, ὅτι κατὰ τὰ ἄλλα δὲν εἶναι οὔτε τελετουργικῶς «κακότυπες», ὅτι, δηλαδή, ἐπιτελοῦνται μὲ ὀρθὸ καὶ ὀρθόδοξο τελετουργικὸ τυπικό, οὔτε ποινικῶς «ἄδικες», ὅσο ἀφορᾷ εἰδικὰ τὴν ποινικὴ τελετὴ τῆς καθαιρέσεως.

Ἄλλο «ἀσύμβατη», ἄλλο «παράτυπη» καὶ ἄλλο «κακότυπη» τελετή. «Ἀσύμβατη» λέγεται ἡ τελετὴ ποὺ ἐπιτελεῖται αὐτεξούσια, στὸ ὄνομα τῆς «πραγματικῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας» τοῦ Πρεσβυτέρου Τελεστοῦ, χωρὶς τὴν ἄδεια τοῦ ἀρχιερέως καὶ ἄνευ μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματός του. «Παράτυπη», ἡ τελετὴ ποὺ παρεκκλίνει ἀκίνδυνα ἀπὸ τὸν ὀρθὸ τελετουργικὸ κανόνα καὶ τὸ δέον τελετουργικὸ τυπικό, χωρὶς νὰ κινδυνεύει νὰ καταστεῖ ἄκυρη. Καὶ «κακότυπη», εἴτε ἡ «κακή» τελετή, ἡ ὁποία προσβάλλει σοβαρὰ τὸν ὀρθὸ τελετουργικὸ κανόνα καὶ τὸ δέον τελετουργικὸ τυπικὸ σὲ βαθμὸ ἀκυρότητος, εἴτε ἡ «κακόδοξη», ἡ αἱρετική, δηλαδή, τελετή. Ἡ ἀσύμβατη τελετή, αὐτὴ καθεαυτή, δὲν δύναται νὰ θεωρηθεῖ οὔτε ὡς παράτυπη οὔτε ὡς κακότυπη ἐάν, κατὰ τὰ ἄλλα, κατὰ τὸν τρόπο, δηλαδή, τῆς τελέσεώς της, δὲν εἶναι ὄντως παράτυπη καὶ πράγματι κακότυπη.

Καὶ οἱ μὲν τελετουργικῶς κακότυπες ἱεροτελεστίες ἀκυρώνονται στὴν τελετουργικὴ πράξη, λόγῳ τοῦ κακοῦ ἢ κακοδόξου τελετουργικοῦ τυπικοῦ τῆς τελέσεώς τους, ἐπειδή, δηλαδή, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, δὲν ὑφίσταται συμφωνία μεταξὺ τῆς μυστικῆς τελετουργικῆς πράξεως, τὴν ὁποία τελετουργεῖ ἀοράτως καὶ νοερῶς ὁ Ὑπερτελεστὴς Θεός, ἡ Θεία, δηλονότι, καὶ Τελεταρχικὴ Χάρη, καὶ τῆς συμβολικῆς τελετουργικῆς πράξεως, τὴν ὁποία τελετουργεῖ ἡμιορατῶς καὶ ὁρατῶς, νοητῶς καὶ αἰσθητῶς, ὁ ἐπιτελεστὴς ψυχάνθρωπος.

Καὶ ἂν τὸ τελετουργικό τους τυπικὸ ἐλεγχθεῖ μόνο ὡς «κακό», δὲν ἐπισύρει αὐτόματη δέσμευση τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας τοῦ τελετουργοῦ τους, ἀλλά, προκειμένου νὰ δεσμευθεῖ ἡ ἱερατική του ἐνέργεια, θὰ πρέπει, πρῶτον, νὰ ἐπιτελεῖ κατ' ἐπανάληψη καὶ κατὰ συρροὴ κακότυπες τελετές, καὶ δεύτερον, νὰ τελεσθεῖ ὁπωσδήποτε ἡ τελετὴ τῆς καθαιρέσεώς του.

Ἐάν, ὅμως, αὐτὸ ἐλεγχθεῖ ἐπιπλέον καὶ ὡς «κακόδοξο», τότε ἡ θεία χάρη ἀποχωρεῖ καὶ μὲ τὴν ἀποχώρησή της δεσμεύεται ἀναποφεύκτως καὶ αὐτομάτως καὶ ἡ ἱερατικὴ ἐνέργεια τοῦ αἱρετικοῦ τελετουργοῦ, καθὼς καὶ ὅλων γενικῶς τῶν συμμετεχόντων στὴν αἱρετικὴ τελετουργία, διότι, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, τελεσιουργήθηκε, ἱερολογήθηκε (εὐχολογήθηκε), δηλαδή, στὴν τελετουργικὴ πράξη, καὶ ἱεροπρακτήθηκε μυστικῶς ἡ αἵρεση καὶ ἡ μύηση τοῦ αἱρετικοῦ ἐπιτελεστοῦ καὶ τῶν συμμετασχόντων μυστῶν του στὴν ἐν λόγῳ αἵρεση.

Αὐτό, βεβαίως, ἰσχύει μόνο γιὰ αἵρεση «ἐπεγνωσμένη» καὶ «κατεγνωσμένη», εἴτε συνοδικῶς, ἀπὸ κάποια οἰκουμενικὴ ἢ τοπικὴ σύνοδο, εἴτε προσωπικῶς, ἀπὸ κάποιο ὄντως ὀρθόδοξο Θεολόγο Διδάσκαλο, Κληρικὸ ἢ Μοναχό, ἢ ἀκόμη καὶ Λαϊκό, καὶ μόνο μετὰ τὴ δημοσίευση τῆς ὁριστικῆς ἐπιγνώσεως (διαγνώσεως) καὶ καταγνώσεώς (καταδίκης) της, εἰ δὲ μή, ἐὰν ἡ αἵρεση δὲν ἔχει ἀκόμη ἐπιγνωσθεῖ καὶ καταγνωσθεῖ ὁριστικῶς, ἡ αἱρετικὴ τελετὴ θεωρεῖται ὡς «κακή» καὶ ὄχι ἀκόμη «κακόδοξη», ἄνευ ἀναποφεύκτου καὶ αὐτομάτου δεσμεύσεως τῆς ἱερωσύνης τοῦ ἐπιτελεστοῦ της.

Παρὰ ταῦτα, ὅμως, ἐπειδή, ἐκ τῶν πραγμάτων, δὲν λαμβάνουν ἀμέσως ὅλοι γνώση τῆς δημοσιεύσεως τῆς ὁριστικῆς ἐπιγνώσεως καὶ καταγνώσεως τῆς αἱρέσεως, ἢ ἐπειδὴ κάποιοι δὲν τὴν κατανοοῦν ἄμεσα καὶ χρειάζονται περισσότερο χρόνο προκειμένου νὰ τὴ μελετήσουν καὶ νὰ τὴν κατανοήσουν, ἀναγνωρίζεται κατ' οἰκονομία καὶ γιὰ ὅλους γενικῶς τοὺς ὑπολοίπους, πλήν, βεβαίως, καὶ ἐκτὸς αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ ἐπιγνώστου καὶ καταγνώστου, «περίοδος χάριτος», ἱκανό, δηλαδή, καὶ λογικὸ χρονικὸ διάστημα, τὸ ὁποῖο ὁρίζεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἐπιγνώστη καὶ καταγνώστη τῆς αἱρέσεως καὶ τὸ ὁποῖο δὲν δύναται νὰ εἶναι μικρότερο τοῦ ἑνὸς ἔτους ἀπὸ τὴ δημοσίευση. Ἀπὸ τὴν περίοδο αὐτὴ τῆς χάριτος ἐξαιροῦνται, εὐλόγως, ὅσοι ἐλεγχθοῦν «ἔμμονοι τῇ αἱρέσει» καὶ «ἀμετάθετοι τῇ πλάνῃ», καθ' ὅσα ῥητῶς ὁρίζουμε στὴν ὑπ' ἀριθ. 7 / 09 - 10 - 2021 Παππική Μας Ἀπόφανση.

Σὲ περίπτωση, σημειωτέον, ποὺ ὁ ἐπιγνώστης καὶ καταγνώστης τῆς αἱρέσεως προβεῖ σὲ πλήρη δογματικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν ἐκ μέρους του ἐπεγνωσμένη καὶ κατεγνωσμένη αἱρετικὴ ὁμολογία, ἀποχωρήσει, δηλαδή, ἀπὸ αὐτὴ ὁριστικῶς καὶ προχωρήσει σὲ διακήρυξη καὶ ἵδρυση ὀρθοδόξου νέας ὁμολογίας, τότε, ὡς ἡμερομηνία δημοσιεύσεως τῆς ὁριστικῆς ἐπιγνώσεως καὶ καταγνώσεως τῆς αἱρετικῆς ὁμολογίας ἐκλαμβάνεται ἡ ἡμερομηνία τῆς ὁριστικῆς ἀποχωρήσεώς του ἀπὸ αὐτή, κατὰ τὴν ὁποία δημοσιεύει τὸ ὀρθόδοξο νέο σύμβολο πίστεως, στὰ πλαίσια τῆς «διακηρύξεως τῆς καθιδρύσεως» τῆς ὀρθοδόξου νέας ὁμολογίας του.

Δεδομένου, λοιπόν, ὅτι ἡ ἡμερομηνία δημοσιεύσεως τῆς ὑπ' ἀριθ. 9 / 25 - 12 - 2021 Παππικῆς Μας Ἀποφάνσεως («Διακηρύξεως Καθιδρύσεως Τῆς Ὁμολογίας») καὶ τοῦ Τριαδιανοῦ Καινορθοδόξου Συμβόλου Τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο εἰσαγάγαμε δογματικῶς καὶ κανονικῶς δι' αὐτῆς, ἡ ἡμερομηνία, δηλαδή, τῆς ἐκ μέρους Μας δημοσιεύσεως τῆς ὁριστικῆς ἐπιγνώσεως καὶ καταγνώσεως τῆς αἱρέσεως τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς ὁριστικῆς ἀποχωρήσεώς Μας ἀπὸ αὐτὴ εἶναι ἡ 25η Δεκεμβρίου 2021, στὰ πλαίσια τῆς παρούσης Παππικῆς Μας Ἀπόφανσης διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἐν λόγῳ Περίοδος Χάριτος ἔχει ἤδη ἀρχίσει ἀπὸ τῆς 25ης Δεκεμβρίου 2021 καὶ εὑρίσκεται σὲ ἐξέλιξη καὶ προδηλώνουμε ὅτι ἀναλόγως θὰ διαπιστώσουμε καὶ τὴ λήξη της, μὲ σχετικὴ μέλλουσα Παππική Μας Ἀπόφανση, «ἐν καιρῷ εὐθέτῳ», ὅταν, δηλαδή, οἱ ἴδιοι κρίνουμε τὸν καιρὸ ὥριμο.

Οἱ δὲ ποινικῶς ἄδικες καθαιρετικὲς τελετὲς δὲν δύνανται, μέν, νὰ ἔχουν πραγματικὴ καὶ πνευματικὴ ἰσχὺ ἐπὶ τῶν ἀδίκως καθαιρουμένων, ἐπειδή, ὅπως εὐστόχως ἀναφέρει καὶ ἡ λαϊκὴ παροιμία, «τὸ ἄδικο δὲν εὐλογεῖται», δὲν τελετουργεῖται, δηλαδή, ἀπὸ τὴ Θεία Τελεταρχικὴ Χάρη, ἔστω καὶ ἂν ἡ καθαιρετικὴ τελετὴ ἐπιτελεῖται ἀπὸ τὸν ψυχάνθρωπο ἐπιτελεστή της.

Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ἂν ἡ ἄδικη καθαιρετικὴ τελετὴ δὲν εἶναι κακότυπη, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἀκυρωθεῖ στὴν τελετουργικὴ πράξη καὶ ἀντιστρέφεται καὶ γυρίζει ἐναντίον καὶ εἰς βάρος τοῦ ἐπιτελεστοῦ της καὶ λογίζεται ὡς «αὐτοκαθαίρεση» καὶ «αὐτοδέσμευσή» του. Ἐάν, πάλι, εἶναι κακότυπη, εἴτε κακή, εἴτε κακόδοξη, ἰσχύουν τὰ παραπάνω.

Στὸ ἐπιπόλαιο, συνεπῶς, ἐρώτημα τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, «πῶς εἶναι δυνατὸ ἡ θεία χάρη νὰ συλλειτουργεῖ καὶ νὰ συνεργεῖ μὲ σχισματικοὺς ἢ σχισματοειδεῖς κληρικοὺς καὶ μάλιστα καθῃρημένους», ἡ ἀπάντηση εἶναι, «ἐπειδὴ δὲν ἔχουν καθαιρεθεῖ πραγματικῶς ἀλλὰ συμβατικῶς», ἐπειδή, δηλαδή, δὲν ἔχει ἀκόμη ὁλοκληρωθεῖ ἡ διαδικασία τῆς καθαιρέσεώς τους, ἡ ὁποία περιλαμβάνει δύο πράξεις, τὴν τυπική, ἀφενός, καὶ συμβατικὴ καθαίρεση, τὴν ἱεροκανονικὴ καθαιρετικὴ πράξη, καὶ τὴν οὐσιαστική, ἀφετέρου, καὶ πραγματικὴ καθαίρεση, τὴ μυστικὴ καὶ συμβολικὴ καθαιρετικὴ πράξη.

Ἐπειδή, σαφῶς, δὲν ἔχει βεβαιωθεῖ τελετουργικῶς, στὴν τελετουργικὴ πράξη, ἡ καθαίρεσή τους, μὲ τὴν ἐπιτέλεση τῆς κατάλληλης τελετῆς τῆς καθαιρέσεως, τὴν ὁποία οἱ ἀφελεῖς Παλαιορθόδοξοι ὄχι μόνο δὲν ἐπιτελοῦν ἀλλ' οὔτε κἂν συμπεριλαμβάνουν στὰ εὐχολόγιά τους καὶ ἔτσι ἀποδεικνύουν, γιὰ ἀκόμη μία φορά, τὸ μέγεθος τῆς δογματικῆς τους ἀνοησίας καὶ ὅτι οὐδέποτε ὑπῆρξαν πράγματι ὀρθόδοξοι, οὔτε στὴ δογματική τους θεωρία οὔτε στὴ λειτουργική τους πράξη, ἀλλὰ ψευδορθόδοξοι καὶ κακόδοξοι καὶ αἱρετικοί.

Ἀτέλεστη καὶ ἀνιερολόγητη (ἀνευχολόγητη) καὶ ἀνιερόπρακτη καθαίρεση δὲν εἶναι καθαίρεση πραγματικὴ καὶ οὐσιαστικὴ ἀλλὰ τυπικὴ καὶ συμβατικὴ ἀπόφαση προκειμένου νὰ ἐπιτελεσθεῖ ἡ καθαίρεση, εἶναι, δηλαδή, πραγματικῶς ἀνυπόστατη καὶ ἀποτελεῖ, κατ' οὐσία, μόνο «ἠθικὴ καὶ πειθαρχικὴ δέσμευση» ἰσοβίου ἢ ἐπ' ἀόριστον ἀργίας.

Καὶ ἀσφαλῶς, ἂν ἡ καθαίρεση δὲν ἐπιτελεσθεῖ ἀπὸ τὴν εἰδικὴ τελετουργικὴ ἱερωσύνη τοῦ Πρεσβυτέρου, δὲν θὰ τὴν τελετουργήσει ἡ Θεία Τελεταρχικὴ Χάρη ἀπὸ μόνη Της, διότι οὐδέποτε αὐτολειτουργεῖ ἀλλὰ πάντοτε συλλειτουργεῖ καὶ συνενεργεῖ μὲ τοὺς λειτουργούς Της. Ἐν προκειμένῳ, δηλαδή, ὅπως ἐπισημάναμε καὶ στὴν ὑπ' ἀριθ. 7 / 09 - 10 - 2021 Παππική Μας Ἀπόφανση, δὲν «θεραπεύονται τὰ ἀσθενῆ» οὔτε «ἀναπληροῦνται τὰ ἐλλείποντα» ἀπὸ τὴ Θεία καὶ Τελεταρχικὴ Χάρη, διότι δὲν ὑφίσταται κἂν τελετουργικὴ πράξη.

Ἔτσι, λοιπόν, σὲ πρῶτο ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο, οἱ πρεσβύτεροι ἑνὸς δήμου ἀναγνωρίζουν μεταξύ τους τὸν «πρῶτο», τὸν «ἀρχιπρεσβύτερο» ἢ «ἀρχιερέα» ἢ «ἐπίσκοπο», καὶ σχηματίζεται ἡ «ἐπισκοπή», σὲ δεύτερο ἐπίπεδο, οἱ ἐπίσκοποι μιᾶς ἐπαρχίας ἀναγνωρίζουν μεταξύ τους τὸν «ἔπαρχο ἀρχιεπίσκοπο», τὸν ἐπικαλούμενο «μητροπολίτη», καὶ σχηματίζεται ἡ «ἐπαρχιακὴ ἀρχιεπισκοπή», ἡ ἐπικαλούμενη «μητρόπολη» κ.ο.κ..

Καὶ ἔτσι προκύπτει ἡ καλουμένη «συμβατικὴ ἐξουσία», δηλαδή, «ἡ κατὰ σύμβαση ἢ συμφωνία ποιμαντικὴ εὐθύνη καὶ κανονικὴ δικαιοδοσία», καί, στὰ τυπικὰ καὶ συμβατικὰ πλαίσιά της, οἱ «ἱερατικοὶ τίτλοι» ἢ οἱ «ἱερατικὲς πρωτεῖες» ἢ τὰ «ἱερατικὰ ὀφφίκια» καὶ ἡ λεγομένη «διοριστήριος θεία χάρις», μὲ τὴν ὁποία συσχετίζεται ἡ «θεόθεν ἀνάθεση καὶ ἀπονομή» τους.

Εὐνόητον, ὅτι κάθε Πρεσβύτερος ποὺ συμμετέχει στὴν ὡς ἄνω σύμβαση καὶ συμφωνία τῶν Συμπρεσβυτέρων του, σὲ περίπτωση ποὺ συντρέχουν ἀποχρῶντες δογματικοὶ λόγοι, δύναται ἀλλὰ καὶ ὀφείλει νὰ διαφωνήσει, νὰ διαχωρίσει τὴ θέση του καὶ νὰ ἀποχωρήσει καὶ ἐν τέλει νὰ καταστεῖ ἀνεξάρτητος, ἢ καὶ νὰ ἐκκινήσει καὶ νὰ συνάψει νέα σύμβαση καὶ συμφωνία, ὡς δογματάρχης καὶ ὁμολογιάρχης, διακηρύσσοντας καὶ ἱδρύοντας νέα ὁμολογία πίστεως, ἐκκλησία καὶ ἱεραρχία «πρὸς ἀποκατάστασιν καὶ ἐπέκεινα διαφύλαξιν ἀνοθεύτου τῆς ὀρθῆς δογματικῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἐν αὐτῇ θείας χάριτος».

Καὶ στὸ προκῦπτον ἐρώτημα, «πῶς τεκμηριώνεται θεολογικὰ ἡ ὕπαρξη τῆς διοριστηρίου θείας χάριτος καὶ ἄν, πράγματι, ὑφίσταται τέτοιο εἶδος θείας χάριτος ἢ πρόκειται περὶ νοσηρᾶς θεολογικῆς φαντασίας καὶ δοκήσεως», ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική, ἡ ἑξῆς:

Ἡ ὕπαρξη τῆς διοριστηρίου θείας χάριτος, τῆς σχετικῆς μὲ τὴ συμβατικὴ ἐξουσία τῶν ἱερατικῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων, τεκμηριώνεται δογματολογικὰ ἀπὸ τὴν κατὰ κυριολεξία σημασία τοῦ ῥήματος «ἁγιάζειν», τὸ ὁποῖο, κατ' ἀκρίβεια, σημαίνει «ξεχωρίζω, διακρίνω κάποιον ἢ κάτι ἀπὸ ἕνα σύνολο» καὶ ἐν προκειμένῳ «διακρίνω κάποιον ἀνάμεσα στὸ σύνολο ὡς πρῶτο τῇ τάξει ἢ πρωτεύοντα», ἢ μὲ ἄλλα λόγια, «διορίζω κάποιον ὡς ἄρχοντα».

Πρόκειται, σαφῶς, γιὰ εἶδος ἁγιαστικῆς θείας χάριτος ἡ ὁποία, βάσει τῆς ἐξουσιαστικῆς φύσεώς της καὶ σύμφωνα μὲ τὰ παραπάνω, ἀποτελεῖ δεύτερο καθοδικὸ καὶ κατώτερο αἰτιατὸ προϊὸν (κατιόν) τῆς χάριτος τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως τοῦ βαθμοῦ, ὁριζόμενο ὡς «συμβατικὴ ἐξουσία τοῦ μεθαγιασμοῦ», μετὰ τὸ πρῶτο κατιὸν τῆς «πραγματικῆς ἐξουσίας τοῦ προαγιασμοῦ», καὶ μεταδιδόμενο, μέν, καὶ αὐτὸ ὅπως ἐκεῖνο, μὲ τὶς δύο χειροθεσίες (ἢ δύο κατώτερα χρίσματα) ποὺ ἀντιστοιχοῦν στὴ (συμβατική) ἐξουσία τοῦ ἐνεργήματος καὶ στὴ (συμβατική) ἐξουσία τῆς ἐνεργείας, ἀλλ' ἐν προκειμένῳ μὲ ἀντίθετη, ὡς πρὸς ἐκεῖνο, τάξη καὶ σειρά, μετά, δηλαδή, τὶς χειροτονίες καὶ τὴ μετάδοση τῆς «δυνάμεως καὶ τῆς κυριότητος τοῦ καθαγιασμοῦ» καὶ μὲ τέλεση πρῶτα τῆς χειροθεσίας (ἢ χρίσματος) τῆς (συμβατικῆς) ἐξουσίας τῆς ἐνεργείας καὶ ἔπειτα τῆς χειροθεσίας (ἢ χρίσματος) τῆς (συμβατικῆς) ἐξουσίας τοῦ ἐνεργήματος, διότι, σὲ ἀντίθεση μὲ ἐκεῖνο, τελεῖται μετὰ τὸν καθαγιασμὸ τῶν χειροτονιῶν τῆς δυνάμεως καὶ τῆς κυριότητος, στὴν ἐντελεχειακὴ κάθοδο καὶ ἐπιστροφή.

Καὶ μὲ χρήση, ἐννοεῖται, τῆς κατάλληλης καὶ σχετικῆς μὲ τὴ συμβατικὴ ἐξουσία τοῦ μεθαγιασμοῦ ἱερολογίας (εὐχολογίας) καὶ ἱεροπραξίας, ἄνευ συγχύσεως μὲ τὴν παρόμοια ἱερολογία (εὐχολογία) καὶ ἱεροπραξία τῆς πραγματικῆς ἐξουσίας τοῦ προαγιασμοῦ. Ἡ χρισματικὴ στοιχειολογία, ἐν προκειμένῳ, σὲ περίπτωση ποὺ ἀντὶ τῶν δύο χειροθεσιῶν τελεσθοῦν τὰ δύο ἰσοδύναμα πρὸς αὐτὲς χρίσματα, παραμένει ἡ ἴδια καὶ ἡ αὐτή.

Οἱ ἀνθρώπινες, δυστυχῶς, φιλοδοξίες καὶ φιλαρχίες, οἱ αἱρέσεις ἀλλὰ καὶ ἡ τυραννικὴ ἄσκηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοίκησης ἀπὸ τοὺς φορεῖς της διέστρεψαν τὸ σχῆμα τῆς συμβατικῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας καὶ κατήντησαν τὰ ἱερατικὰ ὀφφίκια νὰ παρετυμολογοῦνται κακῶς καὶ νὰ συσχετίζονται μὲ τὸν «ὄφιν τὸν μέγα τὸν ἀρχαῖον τὸν καλούμενον διάβολον καὶ τὸν σατανᾶν», προκαλῶντας σχίσματα καὶ διαιρέσεις στὸ κληρικολαϊκὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, διασαλεύοντας τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα καὶ εἰρήνη καὶ ἐπιφέροντας πλεῖστα ὅσα δεινά.

Δικαιολογοῦμε, λοιπόν, τὸ σχῖσμα μόνο «δι' αἵρεσιν» ἢ καὶ «διὰ τυραννίαν», μόνο, δηλαδή, γιὰ δογματικοὺς λόγους, ἢ καὶ γιὰ λόγους τυραννικῆς ἄσκησης τῆς συμβατικῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας ἀπὸ τοὺς φορεῖς της.

Σταυροειδὴς Μετάδοση Τῶν Ἱερατικῶν Βαθμῶν

Ὡς «σταυροειδὴς μετάδοσις» ὁρίζεται ἡ «κατακόρυφος», ἀφενός, «παραγωγή» ἑνὸς κατώτερου ἀπὸ ἕνα ἀνώτερο ἱερατικὸ βαθμό, δεδομένου ὅτι κάθε ἀνώτερος βαθμὸς ἐμπεριέχει μέσα του καὶ ὑπερβαίνει κάθε κατώτερό του, καὶ ἡ «ὁριζόντια», ἀφετέρου, «ἀναπαραγωγή» ἑνὸς ἱερατικοῦ βαθμοῦ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του μὲ διαδοχή. Ἐν προκειμένῳ, διακρίνουμε τὴ «θεωρία τῆς μεταδόσεως» ἀπὸ τὴν «πράξη τῆς μεταδόσεως» τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ.

Θεωρία Τῆς Σταυροειδοῦς Μεταδόσεως Τῶν Ἱερατικῶν Βαθμῶν

Ἀπὸ θεωρητικὴ ἄποψη, κάθε ἀνώτερος ἱερατικὸς βαθμὸς δύναται καὶ νὰ παράγει κατακόρυφα κάθε κατώτερο βαθμὸ ποὺ ἐμπεριέχει μέσα του καὶ ὑπερβαίνει κατὰ τὸν ἀνώτερο ἑαυτό του ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναπαράγει ὁριζόντια τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του μὲ διαδοχή.

Ἔτσι, στὴν κλίμακα τῶν ἑπτά, κατ' ἄνθρωπο, ἱερατικῶν βαθμῶν, διακρίνουμε:

α΄. Τὸν «αἴτιο» ἢ «πρωταίτιο» ἀνώτατο καὶ κορυφαῖο ἱερατικὸ βαθμὸ τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης (τοῦ πρεσβυτέρου), ὁ ὁποῖος δύναται νὰ παράγει κατακόρυφα καὶ τοὺς πέντε κατώτερους ἱερατικοὺς βαθμοὺς τῆς μέσης ἱερωσύνης (τοῦ διακόνου, τοῦ ὑποδιακόνου, τοῦ προφήτου καὶ διδασκάλου, τοῦ ἀναγνώστου καὶ τοῦ ψάλτου) καὶ τὸν ἕκτο κατώτατο καὶ βασικὸ βαθμὸ τῆς γενικῆς ἱερωσύνης (τοῦ μύστου ἢ πιστοῦ) ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναπαράγει ὁριζόντια τὸν ἑαυτό του μὲ διαδοχή.

β΄. Τοὺς «αἰτιατοὺς αἰτίους» ἢ «μεσαιτίους» προαναφερθέντες ἱερατικοὺς βαθμοὺς τῆς μέσης ἱερωσύνης, οἱ ὁποῖοι δύνανται νὰ παραχθοῦν κατακόρυφα πρῶτα ἀπὸ τὸν κορυφαῖο καὶ ἀνώτατο ἱερατικὸ βαθμὸ τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης καὶ ἔπειτα καὶ ἀναμεταξύ τους, ὁ κατώτερος ἀπὸ τὸν ἀνώτερο, νὰ παράξουν κατακόρυφα ὁ ἀνώτερος τὸν κατώτερο καὶ ὅλοι τὸν βασικὸ καὶ κατώτατο ἱερατικὸ βαθμὸ τῆς γενικῆς ἱερωσύνης ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναπαράξουν ὁριζόντια ὁ καθένας τὸν ἑαυτό του μὲ διαδοχή.

γ΄. Τὸν «αἰτιατό» κατώτατο καὶ βασικὸ προαναφερθέντα ἱερατικὸ βαθμὸ τῆς γενικῆς ἱερωσύνης (χρίσματος), ὁ ὁποῖος, δεδομένου ὅτι δὲν ὑφίσταται κατώτερός του ἱερατικὸς βαθμός, δύναται μόνο νὰ παραχθεῖ κατακόρυφα ἀπὸ τὸν ἀνώτατο καὶ κορυφαῖο εἰδικὸ καὶ ἀπὸ τοὺς μέσους ἱερατικοὺς ἀνωτέρους του βαθμοὺς ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναπαράξει ὁριζόντια τὸν ἑαυτό του μὲ διαδοχή.

Πράξη Τῆς Σταυροειδοῦς Μεταδόσεως Τῶν Ἱερατικῶν Βαθμῶν

Ἀπὸ πρακτικὴ καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ θεωρητικὴ ἄποψη, ὅσον ἀφορὰ τοὺς μέσους καὶ τὸ γενικὸ ἱερατικοὺς βαθμοὺς (μέση καὶ γενικὴ ἱερωσύνη), κωλύεται, κατ' ἀκρίβεια, καὶ ἡ κατακόρυφη παραγωγή, τόσο μεταξὺ τῆς μέσης καὶ τῆς γενικῆς ἱερωσύνης, ὅσο καὶ μεταξὺ τῶν βαθμῶν τῆς μέσης ἱερωσύνης, ἀλλὰ καὶ ἡ ὁριζόντια ἀναπαραγωγὴ ἑκάστου τῶν βαθμῶν τῆς μέσης καὶ τῆς γενικῆς ἱερωσύνης ἀπὸ τὸν ἑαυτό του μὲ διαδοχὴ καί, λόγῳ τοῦ ὑφισταμένου πρακτικοῦ κωλύματος, ἐφαρμόζεται, κατὰ κανόνα, κατακόρυφη παραγωγὴ ἑκάστου μέσου καὶ γενικοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ ἀπευθείας ἀπὸ τὴν εἰδικὴ ἱερωσύνη τοῦ πρεσβυτέρου, κάθε φορὰ ποὺ θὰ χρειασθεῖ.

Τὸ κώλυμα, ἐν προκειμένῳ, εἶναι τελετουργικῆς φύσεως, ἐπιγινώσκεται, δηλαδή, στὴν τελετουργικὴ πράξη, δεδομένου, ἀφενός, ὅτι καὶ ἡ κατακόρυφος παραγωγὴ ἑνὸς κατώτερου ἀπὸ ἕνα ἀνώτερό του ἱερατικὸ βαθμὸ ἀλλὰ καὶ ἡ ὁριζόντια ἀναπαραγωγὴ ἑκάστου βαθμοῦ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του μὲ διαδοχή, ἀπὸ τελετουργικὴ ἄποψη, ἐνεργεῖται, κατὰ κανόνα καὶ κατ' ἀκρίβεια, μὲ τὴν ἱεροπραξία τῆς χειροτονίας (ἢ χρίσεως), καὶ ἀφετέρου, ὅτι ὅλοι οἱ κατώτεροι τοῦ πρεσβυτέρου ἱερατικοὶ βαθμοί, παρὰ τὸ ὅτι δύνανται, θεωρητικῶς, νὰ παράγουν κατακόρυφα ὁ ἀνώτερος κάποιο κατώτερό του (ἐὰν ὑφίσταται κάποιος κατώτερος βαθμός) καὶ νὰ ἀναπαράγουν ὁριζόντια ὁ καθένας τὸν ἑαυτό του, δὲν δύνανται, πρακτικῶς, νὰ χειροτονοῦν, ἄρα οὔτε καὶ νὰ καθαγιάζουν τελετουργικῶς χρῖσμα ἰσοδύναμο μὲ χειροτονία.

Καὶ τοῦτο, διότι ἡ χειροτονία εἶναι συμβολικὴ τελετουργικὴ πράξη ἡ ὁποία, ἀπὸ συμβολικὴ ἄποψη, ὑποδηλώνει τὴν ὕπαρξη τελετουργικῶν χειρῶν, δηλαδή, τελετουργικῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, δεδομένου ὅτι ἡ χεὶρ ἀντιστοιχεῖ συμβολικῶς στὴν πράξη καὶ ὑποδηλώνει τὴν πρακτικὴ ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου, ἄρα καὶ ἡ χειροτονία ἀντιστοιχεῖ συμβολικῶς στὴν τελετουργικὴ πράξη καὶ ὑποδηλώνει τὴν τελετουργικὴ ἱκανότητα τοῦ ἱερέως, τὴν τελετουργική, δηλαδή, ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, ἡ ὁποία ἀνήκει μόνο στὸν ἀνώτατο καὶ κορυφαῖο ἱερατικὸ βαθμὸ τῆς λεγόμενης «εἰδικῆς ἢ τελετουργικῆς ἱερωσύνης» τοῦ Πρεσβυτέρου Ἐπιτελεστοῦ.

Οὔτε ὁ Διάκονος, σημειωτέον, ὁ ἀνώτερος βαθμὸς τῆς μέσης ἱερωσύνης, δύναται νὰ χειροτονεῖ, παρὰ τὸ ὅτι φέρει στὰ χέρια του ἐπιμάνικα, διότι, ὡς ἱερατικὸς βαθμός, ἀπὸ τελετουργικὴ ἄποψη, ἐπιγινώσκεται ὡς «Ὑποτελεστής» καὶ «Ἡμίχειρ», ὡς βοηθός, δηλαδή, τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου, ὁ ὁποῖος τελετουργικῶς ἐπιγινώσκεται ὡς «Ἐπιτελεστής» καὶ «Ἔγχειρ».

Τόσο, λοιπόν, ἡ χειροτονία (ἢ τὸ ἰσοδύναμο μὲ χειροτονία χρῖσμα τοῦ καθαγιασμοῦ), ὡς τελετουργικὴ πράξη μεταδόσεως τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ κυριότητος τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν, ὅσο καὶ ἡ χειροθεσία (ἢ τὸ ἰσοδύναμο μὲ χειροθεσία χρῖσμα τοῦ προαγιασμοῦ καὶ τοῦ μεθαγιασμοῦ), ὡς τελετουργικὴ πράξη μεταδόσεως, εἴτε τῆς πραγματικῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν (προαγιασμοῦ), εἴτε τῆς συμβατικῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας τῶν ἱερατικῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν (μεθαγιασμοῦ), ἀνήκουν τελετουργικῶς μόνο στὴν εἰδικὴ καὶ ἐπιτελεστικὴ ἱερωσύνη τοῦ πρεσβυτέρου, «ἡ (εἰδική) ἱερωσύνη χειροτονεῖ καὶ ἡ (εἰδική) ἱερωσύνη χειροθετεῖ».

Ἐφόσον, λοιπόν, ἡ σταυροειδὴς μετάδοση τῶν βαθμῶν τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας ἐπιτελεῖται, κατὰ κανόνα καὶ κατ' ἀκρίβεια, μὲ τὴν τελετουργικὴ πράξη τῆς χειροτονίας καὶ ἡ χειροτονία ἀνήκει τελετουργικῶς στὸν εἰδικὸ ἱερατικὸ βαθμό, οἱ μέσοι καὶ ὁ γενικὸς ἱερατικοὶ βαθμοί, κατὰ κανόνα, μέν, καὶ κατ' ἀκρίβεια, δὲν δύνανται, στὴν τελετουργικὴ πράξη, νὰ μεταδίδουν σταυροειδῶς τοὺς κατωτέρους τους (ἐὰν ὑφίστανται κατώτεροί τους βαθμοί) καὶ τὸν ἑαυτό τους μὲ τὴ χειροτονία, κατ' ἐξαίρεση, ὅμως, καὶ κατ' οἰκονομία, δύνανται καὶ αὐτοί, καὶ μόνο σὲ ἔκτακτες καὶ κατεπείγουσες περιπτώσεις ἀνάγκης, νὰ ἐπιτυγχάνουν τὴ σταυροειδῆ μετάδοση μὲ ἕνα ἄλλο εἶδος ἱεροπραξίας ποὺ μαρτυρεῖται, παραδίδεται καὶ κατοχυρώνεται στὴ λεγόμενη «ἱστορικὴ θεία ἀποκάλυψη» τοῦ κειμένου τῆς ἁγίας γραφῆς καὶ ἀναλογεῖ καὶ προσιδιάζει στὰ οἰκεῖα μέτρα τους, τὴν καλούμενη «ἐξένδυση» («ἔκδυση καὶ ἔνδυση»).

Ἡ ἐξένδυση, ὡς τρόπος μεταδόσεως ἱερατικοῦ βαθμοῦ, ἀναφέρεται στὴν παλαιοδιαθηκικὴ παράδοση, συσχετίζεται μὲ τὴ μετάδοση τοῦ τετάρτου καὶ καταμέσου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ προφήτου καὶ διδασκάλου καί, κατ' ἀναλογία πρὸς αὐτόν, μὲ τὴ μετάδοση ὅλων τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν τῆς μέσης καὶ τῆς γενικῆς ἱερωσύνης καὶ ἐπιγινώσκεται συγκεκριμένα στὴν περίπτωση τῆς μετάδοσης τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος ἀπὸ τὸν προφήτη καὶ διδάσκαλο Ἠλία στὸ μαθητὴ καὶ διάδοχό του, τὸν προφήτη Ἐλισσαῖο.

Ἐν προκειμένῳ, ὁ προφήτης Ἠλίας, προκειμένου νὰ μεταδώσει τὸ κεκτημένο ἱερὸ προφητικό του ἀξίωμα στὸν προφήτη Ἐλισσαῖο, ἐξεδύθη τὸ ἱερὸ προφητικό του ἔνδυμα, τὴ λεγόμενη «μηλωτή», καὶ ἐνέδυσε μὲ αὐτὸ («δι' ἐπιρρίψεως») τὸν Ἐλισσαῖο.

Ἀναλόγως, κάθε βαθμὸς τῆς μέσης καὶ τῆς γενικῆς ἱερωσύνης, προκειμένου, μέν, νὰ μεταδώσει ὁριζόντια τὸν ἑαυτό του, θὰ πρέπει ὁ φορεὺς τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ ποὺ ἤδη τὸν προκατέχει νὰ ἐκδυθεῖ τὴν ἱερατικὴ στολὴ τοῦ βαθμοῦ του, ἐνῷ τὴ φορᾷ, καὶ νὰ ἐνδύσει μὲ αὐτὴ τὸν ὑποψήφιο φορέα του, στὰ πλαίσια μιᾶς στοιχειώδους σχετικῆς τελετῆς, προκειμένου, δέ, νὰ μεταδώσει κατακόρυφα κάποιο κατώτερό του ἱερατικὸ βαθμὸ (ἐὰν ὑφίσταται κάποιος κατώτερος), θὰ πρέπει ὁ φορεὺς τοῦ ἀνωτέρου βαθμοῦ νὰ κάνει τὸ ἴδιο, ἀλλὰ φορῶντας τὴ στολὴ τοῦ κατωτέρου βαθμοῦ τὸν ὁποῖο πρόκειται νὰ μεταδώσει καὶ τὸν ὁποῖο ἤδη ἐμπεριέχει μέσα στὸν ἀνώτερο βαθμό του καὶ τὸν ὑπερβαίνει κατ' αὐτόν.

Στὰ δογματικά, σημειωτέον, καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ Παλαιορθόδοξο Δόγμα τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, προβλέπεται, καθὼς πρέπει, φορὰ ἀναλόγου ἱερατικῆς στολῆς (χιτῶνος) ἐπιπλέον καὶ γιὰ τοὺς φορεῖς τοῦ βαθμοῦ τῆς γενικῆς ἱερωσύνης, τοὺς πιστούς, τὴν ὁποία κάθε πιστὸς πρέπει νὰ φορᾷ πάνω ἀπὸ τὰ κοινὰ ἐνδύματά του κάθε φορὰ ποὺ συμμετέχει διὰ τῆς αὐτοπροσώπου παρουσίας του σὲ ἱερὲς τελετές, ἔτσι ὥστε νὰ σημαίνεται κατὰ συμβολικὸ τρόπο ἡ χρήση (ἐνεργοποίηση) καὶ τῆς δικῆς του γενικῆς ἱερωσύνης (χρίσματος).

Ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τοῦ λεγομένου «ἀεροβαπτίσματος», ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση τῆς καλουμένης «ἐξενδύσεως», ἄν, τυχόν, ἐκλείψει ὁ ἀποχρῶν λόγος τῆς ἐκτάκτου καὶ κατεπειγούσης ἀνάγκης ὁ ὁποῖος ἐπέβαλε, ἐκ τῶν πραγμάτων, τὴν κατ' ἐξαίρεση τέλεσή της, ὅλο τὸ κατ' οἰκονομία γενόμενο θεωρεῖται, πλέον, «ὡσεὶ μὴ γενόμενο» καὶ «ἄκυρο» καὶ θὰ πρέπει νὰ ἐπιτελεσθεῖ ἐξαρχῆς ἡ κατὰ κανόνα καὶ κατ' ἀκρίβεια τελετὴ τῆς προσιδιαζούσης χειροτονίας.

Ἄρα, «ὁ πρεσβύτερος χειροτονεῖ καὶ ὁ αὐτὸς χειροθετεῖ, πάντες, δέ, οἱ λοιποὶ ἐξενδυδίσκουσι κατὰ χρείαν».

Μετάδοση Τῶν Ἱερατικῶν Τίτλων Καὶ Ὀφφικίων

Σύμφωνα μὲ ὅσα προειπώθηκαν καὶ δεδομένου ὅτι ἡ ἱερατικὴ ἐξουσία δὲν εἶναι αὐτὴ καθεαυτὴ ἡ τελεστικὴ ἱερατικὴ δύναμη ἀλλὰ ῥυθμιστική της παράμετρος, ὅτι δηλαδὴ αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ ἱερατικὴ ἐξουσία οὔτε χειροτονεῖ οὔτε χειροθετεῖ οὔτε τελετουργεῖ, ἀλλ' ἀδειοδοτεῖ, εἴτε κατὰ πραγματικὸ εἴτε κατὰ συμβατικὸ τρόπο, τὴ μόνη χειροτονοῦσα καὶ χειροθετοῦσα καὶ ὅλως τελετουργοῦσα ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, ὑφίστανται δύο τρόποι μεταδόσεως τῶν ἱερατικῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας τῆς συμβατικῆς ἐξουσίας τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν:

α΄. Κατὰ κανόνα καὶ κατ' ἀκρίβεια, «διὰ χειροθεσίας» (ἢ μὲ ἰσοδύναμο πρὸς τὴ χειροθεσία χρῖσμα), μὲ κατακόρυφο παραγωγὴ ἀπευθείας ἀπὸ τὴν εἰδικὴ ἱερατικὴ δύναμη τοῦ ἑβδόμου καὶ κορυφαίου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου, τόσο γιὰ τοὺς ἱερατικοὺς τίτλους καὶ τὰ ὀφφίκια αὐτοῦ τοῦ ἴδιου τοῦ εἰδικοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς ἱερατικοὺς τίτλους καὶ τὰ ὀφφίκια τῶν μέσων καὶ τοῦ γενικοῦ ἱερατικῶν βαθμῶν, κάθε φορὰ ποὺ θὰ χρειασθεῖ.

Ἐν προκειμένῳ, ὁ πρεσβύτερος ἀρχιερεὺς (ἀρχιπρεσβύτερος) ποὺ χειροθετεῖ συμπρεσβύτερό του σὲ ἀρχιερέα, ἐπειδὴ φέρει ἤδη καὶ τὸν ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου καὶ τὸν ἱερατικὸ τίτλο καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιερέως, ἐνδέχεται νὰ σχηματίσει τὴν ψευδαίσθηση ὅτι διὰ τῆς ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας ἐκφράζεται ἡ συμβατικὴ ἱερατικὴ ἐξουσία τῆς ἀρχιερωσύνης καὶ ἀναπαράγει τὸν ἑαυτό της μὲ ὁριζόντια μετάδοση καὶ διαδοχή, γνώμη, σαφῶς, ἐσφαλμένη καὶ κακόδοξη, διότι, ὅπως ἐξηγήσαμε, διὰ τῆς ἱερᾶς χειρουργίας, εἴτε χειροτονίας, εἴτε χειροθεσίας, ἐκφράζεται τελετουργικῶς αὐτὴ καὶ μόνη ἡ ἐπιτελεστικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια τοῦ βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου, τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι ἐδῶ ἔχουμε κατακόρυφο παραγωγὴ τοῦ ἀρχιερατικοῦ συμβατικοῦ ἐξουσιαστικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου ἀπευθείας ἀπὸ τὴν ἐπιτελεστικὴ ἱερατικὴ δύναμη τοῦ εἰδικοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ καὶ ὄχι ὁριζόντια ἀναπαραγωγὴ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἡ ὁποία δύναται νὰ γίνει μόνο δι' ἐξενδύσεως καὶ οὐδέποτε διὰ χειροθεσίας, ἐφόσον, ὅπως ἐπισημάνθηκε, ἡ ἱερατικὴ ἐξουσία, εἴτε πραγματική, εἴτε συμβατική, δὲν εἶναι ἡ ἴδια τελεστικὴ δύναμη ὥστε νὰ δύναται νὰ ἐκφράζεται τελετουργικῶς διὰ τῆς χειροθεσίας ἀλλ' ἐξουσιοδότηση τῆς ἐπιτελεστικῆς δύναμης.

β΄. Κατ' ἐξαίρεση καὶ κατ' οἰκονομία, «δι' ἐξενδύσεως», εἴτε κατὰ κατακόρυφο παραγωγὴ ἀπὸ ἕνα ἀνώτερο ἱερατικὸ τίτλο καὶ ὀφφίκιο τοῦ αὐτοῦ ἢ ἑτέρου καὶ ἀνωτέρου ἱερατικοῦ βαθμοῦ ποὺ ἐμπεριέχει μέσα του καὶ ὑπερβαίνει κατὰ τὸν ἑαυτό του ἕνα κατώτερο τοῦ αὐτοῦ ἢ ἑτέρου καὶ κατωτέρου ἱερατικοῦ βαθμοῦ, εἴτε κατὰ ὁριζόντια ἀναπαραγωγὴ ἀπὸ τὸν ζητούμενο ἱερατικὸ τίτλο καὶ ὀφφίκιο τοῦ ἀναλόγου ἱερατικοῦ βαθμοῦ, μόνο σὲ περίπτωση ἐκτάκτου καὶ κατεπειγούσης ἀνάγκης.

Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, καὶ ὁ ἐνεργῶν καὶ ὁ πάσχων τὴν ἐξένδυση θὰ πρέπει νὰ φοροῦν ἀμφότεροι τὴν ἱερατικὴ στολὴ τοῦ βαθμοῦ στὸν ὁποῖο ἀνήκει ὁ μεταδιδόμενος ἱερατικὸς τίτλος καὶ τὸ ὀφφίκιο καὶ ὁ ἐξενδυδίσκων νὰ φορᾷ ἐπιπλέον ἐπάνω στὴ στολὴ καὶ τὸ σύμβολο ἢ ἄμφιο τοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου ποὺ μεταδίδει, τὸ ὁποῖο ἐκδύεται ὁ ἴδιος καὶ μὲ τὸ ὁποῖο ἐνδύει τὸ νέο ὀφφικιοῦχο.

Καὶ βεβαίως, σὲ περίπτωση ποὺ παύσει νὰ συντρέχει ὁ σοβαρὸς λόγος τῆς ἐξαιρέτου ἀνάγκης, θὰ πρέπει νὰ τελεσθεῖ ἐξαρχῆς ἡ κανονικὴ τελετὴ τῆς χειροθεσίας.

Προκειμένου, λοιπόν, ὁ ἀρχιερεὺς νὰ ἀποστείλει τὸν (πρεσβύτερο) ἱερέα νὰ τὸν ἐκπροσωπήσει καὶ νὰ τὸν ἀναπληρώσει τελετουργικῶς καὶ εὐχαριστιακῶς σὲ χωριστὸ ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ σὲ χωριστὴ λατρευτικὴ σύναξη, σὲ σχέση μὲ τὸ θυσιαστήριο καὶ τὴ σύναξη ὅπου ὁ ἴδιος λειτουργεῖ καὶ ἐπιτελεῖ τὸ κορυφαῖο εὐχαριστιακὸ μυστήριο, εἶναι εὐνόητο ὅτι θὰ πρέπει προηγουμένως νὰ τὸν ἔχει καταστήσει διὰ χειροτονίας ὁμόβαθμό του, ὡς πρὸς τὸν βαθμὸ τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, νὰ τοῦ ἔχει μεταδώσει, δηλαδή, τὴν ἴδια ἀκριβῶς τελετουργικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια τὴν ὁποία κατέχει καὶ ὁ ἴδιος, προκειμένου καὶ ὁ ἀναπληρωτής του τελετουργὸς νὰ δυνηθεῖ νὰ ἐπιτελέσει καὶ αὐτὸς τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κορυφαῖο εὐχαριστιακὸ μυστήριο αὐτοδύναμα, σὲ ἄλλο, δηλαδή, θυσιαστήριο καὶ σὲ ἄλλη σύναξη, χωρὶς νὰ συλλειτουργεῖ μὲ τὸν ἀρχιερέα στὸ ἴδιο ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ στὴν ἴδια λατρευτικὴ σύναξη.

Ἡ διὰ χειροτονίας ὁμοβαθμοποίηση αὐτή, κατὰ τὴν ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, τοῦ τελετουργικοῦ καὶ εὐχαριστιακοῦ ἀναπληρωτοῦ τοῦ ἀρχιερέως ἀπὸ ἐκεῖνον προκειμένου νὰ καταστεῖ δυνατὴ ἡ τελετουργικὴ καὶ εὐχαριστιακή του ἀναπλήρωση στὰ ἄλλα θυσιαστήρια καὶ τὶς ἄλλες συνάξεις τῆς ποιμαντικῆς καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας του στὰ ὁποῖα καὶ τὶς ὁποῖες εἶναι φύσει ἀδύνατο νὰ εἶναι τελετουργικῶς καὶ εὐχαριστιακῶς παρὼν ὁ ἴδιος, δὲν εἶναι, ἀσφαλῶς, δυνατὸ νὰ ἔχει «δανεικὸ χαρακτῆρα», χαρακτῆρα, δηλαδή, προσωρινοῦ δανεισμοῦ τῆς χάριτος τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας ποὺ κατέχει, διότι, ἀπὸ δογματολογικὴ ἄποψη, δὲν ὑφίσταται «δάνειο χειροτονίας», δανεική, δηλαδή, καὶ προσωρινὴ καὶ ἀβέβαιη χειροτονία ἡ ὁποία χρειάζεται δεύτερη χειροτονία προκειμένου νὰ μονιμοποιηθεῖ καὶ νὰ βεβαιωθεῖ, οὔτε, βεβαίως, καὶ «ἡμιχειροτονία», μισή, δηλαδή, καὶ λειψὴ χειροτονία, ἡ ὁποία, μάλιστα, μπορεῖ ἀκόμη νὰ εἶναι καὶ «ἐλαστική» καί, κατὰ τὴν τέλεση τῶν τελετῶν, νὰ ἐκτανύεται προσωρινῶς ἀπὸ τὴ θεία χάρη προκειμένου νὰ ἀναπληρώσει τὸ μέτρο τοῦ ἐλλείμματός της καὶ νὰ τὶς τελέσει πλήρως καί, μετὰ τὴν τέλεσή τους, νὰ ἀποτανύεται πάλι καὶ νὰ ἐπιστρέφει στὰ ἐλλειπῆ της μέτρα, ἀλλὰ κάθε χειροτονία σὲ κάθε ἱερατικὸ βαθμὸ εἶναι ἐξαρχῆς ὁλόκληρη, μόνιμη καὶ βέβαιη γιὰ κάθε ἕνα φορέα της.

Ἢ ἔχει κάποιος ὅλη τὴν τελετουργικὴ ἱερωσύνη καὶ τελεῖ μόνος του αὐτοδύναμα ὁλόκληρο τὸ κορυφαῖο εὐχαριστιακὸ μυστήριο, σὲ χωριστὸ ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ σὲ χωριστὴ λατρευτικὴ σύναξη, ἢ δὲν τὴν ἔχει καὶ δὲν τελεῖ τίποτα μόνος του καὶ αὐτοδύναμα ἀλλὰ συλλειτουργεῖ παντοῦ καὶ πάντοτε μὲ τὸν κάτοχό της στὸ ἴδιο ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ στὴν ἴδια λατρευτικὴ σύναξη. Τὸ «ἡμιέχειν» καὶ «ἡμιτελεῖν», ἡ μέση κατάσταση, ἐδῶ δὲν δύναται, ἀσφαλῶς, νὰ ὑπάρχει, διότι πρόκειται γιὰ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς ἱερατικὸ βαθμό.

Ἡ Θεία Χάρη, λοιπόν, δὲν δίνει μία ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια οὔτε δανεικὴ καὶ προσωρινὴ οὔτε μὲ δόσεις καὶ ἐνέσεις ἀλλὰ πάγια καὶ πλήρη. Οἱ δογματικὲς αὐτὲς ἠλιθιότητες, οἱ ὁποῖες, κατ' οὐσία, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, διπλασιάζουν καὶ ἐπαναλαμβάνουν δύο φορὲς τὴ μία, τὴν αὐτὴ καὶ τὴν ἰδία ἀκριβῶς χειροτονία τοῦ πρεσβυτέρου, μία φορά, εἴτε μὲ προσωρινὸ χαρακτῆρα λήψης, κτήσης καὶ χρήσης ὅλης τῆς δύναμης, εἴτε μὲ τὴ μισὴ δύναμη τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ, καὶ ἄλλη μία φορά, εἴτε μὲ μόνιμο τέτοιο χαρακτῆρα, εἴτε μὲ τὴν ἄλλη μισὴ ἱερατικὴ δύναμη τοῦ βαθμοῦ, καί, ἐνδεχομένως, ὑπολανθάνουν στὴ σκέψη τῶν ἐπιπόλαιων, εἶναι θεολογικῶς «ἀπαράδεκτες» καὶ κοινῶς «ἀστεῖες», προκαλῶντας τὸ γέλωτα τῶν σοφῶν καὶ τὴ θυμηδία τῶν συνετῶν καὶ ὑποτιμῶντας σοβαρὰ τὴ νοημοσύνη τῶν ἐκφραστῶν τους, γι' αὐτὸ καὶ θὰ πρέπει νὰ ἀπασχολήσουν σοβαρὰ τὴ θεολογικὴ (εἰ μὴ καὶ τὴν ψυχιατρική) ἐπιστήμη.

Ἡ μνημόνευση, συνεπῶς, τοῦ ὀνόματος τοῦ πρεσβυτέρου ἀρχιερέως (ἀρχιπρεσβυτέρου) ἀπὸ τὸν πρεσβύτερο ἱερέα κατὰ τὴν αὐτοδύναμη ἄσκηση τῶν τελετουργικῶν του καθηκόντων καὶ τὴν τέλεση τῶν ποικίλων ἱερῶν τελετῶν δὲν ἔχει οὐδεμία σχέση μὲ τὴν ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια ποὺ προαπαιτεῖται τελετουργικῶς προκειμένου νὰ ἐπιτελεσθοῦν (ἡ ὁποία εἶναι αὐτονόητο ὅτι πρέπει νὰ προκατέχεται ὁλόκληρη ἀπὸ τὸν τελετουργό τους, ἐφόσον αὐτὸς τὶς τελετουργεῖ αὐτοδύναμα, σὲ χωριστὸ ἱερὸ ναὸ καὶ θυσιαστήριο καὶ σὲ χωριστὴ μυστικὴ καὶ λατρευτικὴ σύναξη, αὐτὸς καὶ μόνος, χωρὶς νὰ συλλειτουργεῖ μὲ τὸν ἀρχιερέα, εἰ δὲ μή, δὲν θὰ καταστεῖ δυνατὸ νὰ ἐπιτελεσθοῦν καὶ θὰ μείνουν ἀτέλεστες ἢ ἡμιτέλεστες) ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν ἱεροκανονικὴ καὶ τυπικὴ ἄδεια τῆς τελέσεώς τους καὶ τὴν τυπικὴ ἀναγνώριση τῆς οἰκείας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, στὰ πλαίσια τῆς «συμβατικῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας».

Ἔτσι, συμφώνως πρὸς τὴν τυπικὴ διάταξη τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ἱερεὺς (πρεσβύτερος) μνημονεύει τὸ ὄνομα τοῦ οἰκείου ἀρχιερέως (ἀρχιπρεσβυτέρου ἢ ἐπισκόπου), ὁ ἐπίσκοπος, τὸ ὄνομα τοῦ οἰκείου ἐπαρχιούχου ἀρχιεπισκόπου (μητροπολίτου), ὁ μητροπολίτης, τὸ ὄνομα τοῦ οἰκείου πατριάρχου, ἢ τῆς οἰκείας ἱερᾶς συνόδου, ὁ δὲ πατριάρχης, τὸ ὄνομα τῆς ἱερᾶς πατριαρχικῆς συνόδου. Πρόκειται, ἀσφαλῶς, γιὰ διαβαθμίσεις τῶν τίτλων καὶ τῶν ὀφφικίων τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας στὰ πλαίσια τοῦ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἰδίου ἀκριβῶς βαθμοῦ ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας τοῦ Πρεσβυτέρου.

Καὶ γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἔχουμε ἐξηγήσει στὰ πλαίσια τῆς Καινορθοδόξου Δογματολογίας Μας, ἡ μὲν αὐτοχειροθεσία τοῦ Πρεσβυτέρου Τελετουργοῦ στὸν ἱερατικὸ τίτλο καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιερέως (ἀρχιπρεσβυτέρου) δὲν ἐπιτρέπεται καὶ σὲ περίπτωση ποὺ τελεσθεῖ ἀρχιερατικὴ χειροθεσία θὰ πρέπει νὰ τελεσθεῖ ἀπὸ ἕνα Πρεσβύτερο σὲ ἄλλο Πρεσβύτερο, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἐπιτρεπτὴ καὶ φυσιολογικὴ αὐτοχρισία τοῦ Πρεσβυτέρου Τελετουργοῦ στὸν ἀρχιερατικὸ τίτλο καὶ τὸ ὀφφίκιο, ὅταν ἀντὶ γιὰ ἀρχιερατικὴ χειροθεσία τελεῖται ἰσοδύναμο ἀρχιερατικὸ χρῖσμα, κατὰ τὸ ὑπόδειγμα τῆς ἀκολουθίας τοῦ ἀρχιερατικοῦ Μας χρίσματος, τὴν ὁποία, σὺν θεῷ, ἔχουμε συγγράψει ἐξολοκλήρου οἱ ἴδιοι καὶ δημοσιεύσει.

Στὴν περίπτωση αὐτὴ τῆς ἀρχιερατικῆς αὐτοχρισίας τοῦ Πρεσβυτέρου Τελετουργοῦ, προκειμένου νὰ τελεσθεῖ καὶ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς «κανονικὴ τελετή», προαπαιτεῖται, εἴτε κανονικὴ ἄδεια καὶ ἐξουσιοδότηση τῆς ἁρμοδίας συνοδικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, μετὰ ἀπὸ προγενομένη συνοδικὴ ἐκλογὴ τοῦ ἐν λόγῳ Πρεσβυτέρου ὡς Ἐπισκόπου, σὲ περίπτωση ποὺ ὁ ἐν λόγῳ Πρεσβύτερος ἀνήκει σὲ χριστιανικὴ ὁμολογία ποὺ διάγει τὴ διαδοχική της φάση καὶ συντρέχει ἔκτακτος καὶ κατεπείγων ἀποχρῶν λόγος ἀνάγκης, εἴτε πλήρης δογματικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἀποτείχιση τοῦ ἐν λόγῳ Πρεσβυτέρου ἀπὸ αἱρετικὴ καὶ κακόδοξο ὁμολογία στὴν ὁποία προηγουμένως ἀνῆκε, μὲ ἵδρυση ἀπὸ αὐτὸν νέας καὶ ὀρθοδόξου χριστιανικῆς ὁμολογίας, κατὰ συνεπῆ καὶ ἀναπόφευκτη ἐπέκταση τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, σὲ περίπτωση ποὺ καὶ τὸ Παλαιορθόδοξο Δόγμα τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ ἐπιγνωσθεῖ καὶ καταγνωσθεὶ καὶ τὸ ἴδιο ὡς αἵρεση ἀπὸ Θεολόγο Πρεσβύτερο ποὺ ἀνῆκε σὲ αὐτό.

Καὶ στὶς δύο παραπάνω περιπτώσεις, οἱ ὁποῖες, ἀσφαλῶς, ἀναφέρονται μόνο σὲ ἔκτακτη καὶ κατεπείγουσα ἀνάγκη, ὑφίσταται καὶ ἀναγνωρίζεται τὸ ἱεροκανονικὸ δικαίωμα καὶ ἡ κανονικότητα τῆς ἀναθέσεως τῆς ἀρχιερατικῆς αὐτοχρισίας, εἴτε μέσῳ τῆς ἱεροσυνοδικῆς ἐξουσιοδοτήσεως, ἀπὸ τὴν οἰκεία συνοδικὴ ἀρχή, εἴτε μέσῳ τῆς ἱεροκανονικῆς ἐξουσιοδοτήσεως, βάσει καὶ κατ' ἐπέκταση τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὁ ὁποῖος, ὄχι μόνο δικαιολογεῖ καὶ ἀναγνωρίζει, ἀλλὰ καὶ ἐπαινεῖ, ἐπιπλέον, τὴν αὐτεξουσιότητα καὶ τὴν πρωτοβουλία τῶν ἀποσχιστικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Πρεσβυτέρου ὅταν συντρέχουν δογματικοὶ λόγοι καὶ προσβάλλεται ἀνοικτὰ καὶ ἀπροκάλυπτα τὸ ὀρθὸ δόγμα.

Ἀκόμη, ὅμως, καὶ σὲ περίπτωση ποὺ δὲν εἶχε θεσπισθεῖ ὁ 15ος Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ἢ καὶ στὴν περίπτωση ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἀρνοῦνται νὰ ἀποδεχθοῦν καὶ νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ὡς ἄνω συνεπῆ καὶ ἀναπόφευκτη ἐπέκτασή του, καὶ πάλι ἀναγνωρίζεται «ἐκ θεοῦ» καὶ «διὰ τῆς ἤδη ἀνατεθειμένης καὶ κεκτημένης ἱερωσύνης» τὸ ἱεροκανονικὸ δικαίωμα καὶ ἡ κανονικότητα τῆς ἀναθέσεως τῆς ἀρχιερατικῆς αὐτοχρισίας στὸ Θεολόγο Πρεσβύτερο ποὺ ἀποδεικνύει καὶ ἀποκηρύσσει ὡς αἱρετικὴ τὴν ὁμολογία στὴν ὁποία ἀνῆκε καὶ ἀποχωρεῖ ἀπὸ ἐκείνη καὶ διακηρύσσει καὶ ἱδρύει νέα ὀρθόδοξη ὁμολογία, ἐκκλησία καὶ ἱεραρχία, δεδομένου, ὅπως ἐξηγήσαμε, ὅτι ἡ ἀρχιερωσύνη ἐμπεριέχεται «ἐν δυνάμει» μέσα στὴν ἱερωσύνη καὶ ὅτι ἡ ἱερωσύνη ἔχει ἤδη ἀνατεθεῖ στὸν ἐν λόγῳ διὰ τῆς εἰς Πρεσβύτερον χειροτονίας του, λόγῳ, δηλαδή, τοῦ σχήματος τῆς «ἐν δυνάμει ἀνατεθειμένης ἀρχιερωσύνης».

Καὶ ἐν τέλει, εἶναι ὅλως θεολογικῶς παρανοϊκὸ νὰ χρειάζεται καὶ νὰ αἰτεῖται καὶ νὰ λαμβάνει ὁ ὀρθόδοξος Πρεσβύτερος τὴν κανονικὴ ἄδεια, ἐξουσιοδότηση καὶ ἀνάθεση τῶν κακοδόξων προκειμένου νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ ὁμολογία τους καὶ νὰ ἱδρύσει τὴν ὀρθόδοξη ἢ νὰ ἐκλέγουν καὶ νὰ καθιστοῦν οἱ αἱρετικοὶ ἐπισκόπους γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους. Θὰ ἀναθέσουν οἱ κακόδοξοι στοὺς ὀρθοδόξους ἐπιγνῶστες καὶ καταγνῶστες τους τὴν ἀποκατάσταση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως; Ἀναθέτει ὁ διάβολος καὶ ὁ σατανᾶς στὸ Θεὸ καὶ τὴ Θεία Χάρη; Τί ἀναμέσον σκότους καὶ φωτός, ψεύδους καὶ ἀληθείας, κακοδοξίας καὶ ὀρθοδοξίας;

Ἐν τοιαύτῃ, ἀσφαλῶς, περιπτώσει, αὐτοδίκαια «λύεται πᾶσα σύμβασις» καὶ «πᾶσα συμβατικὴ ἀνάθεσις» («συμβατικὴ ἱερατικὴ ἐξουσία»), κάθε εἴδους προηγούμενη καὶ προσυναφθεῖσα συμβατικὴ σχέση τοῦ ἀποχωροῦντος Πρεσβυτέρου μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ ἰσχύει «αὐτὴ καὶ μόνη ἡ πραγματικὴ ἀνάθεσις» («πραγματικὴ ἱερατικὴ ἐξουσία») τῆς εἰς Πρεσβύτερον χειροτονίας του, τὴν ὁποία εἶχε, μέν, λάβει ἀπὸ ἐκείνους, ἀλλὰ πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκ μέρους του ὁριστικὴ ἐπίγνωση καὶ κατάγνωση τῆς αἱρέσεώς τους καὶ πρὶν τὴν ὁριστική του ἀποχώρηση.

Τὸ σχῆμα, σημειωτέον, τῆς ἐν γένει ἀναθέσεως, εἴτε τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν, εἴτε τῶν ἱερατικῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων, εἶναι ἐντελεχειακό, τριαδικὸ καὶ ἀντεπιδεικτικό, ἔχον ὡς ἑξῆς:

1. Ἀρχέτυπο: Ἀρχὴ Ἀναθέσεως: Θεία Τελεταρχικὴ Χάρη.

2. Ἔκτυπο: Μέσο Ἀναθέσεως: Χειροτονία ἢ Χειροθεσία ἢ Χρῖσμα

[(Στοιχειολογία -) Ἱερολογία - Ἱεροπραξία]

3. Ἀντίτυπο: Ἀναλήπτης: Χειροτονούμενος ἢ Χειροθετούμενος ἢ Χριόμενος

(Ἱερεύς).

Ὡς ἐκ τούτου, οὐδέποτε ὑφίσταται «αὐτανάθεσις» τῆς ἀρχιερωσύνης στὸν Πρεσβύτερο ἀφ' ἑαυτοῦ, οὔτε καὶ στὴν περίπτωση τῆς ἀρχιερατικῆς αὐτοχρισίας τοῦ Πρεσβυτέρου Τελεστοῦ, ἀλλὰ «θεανάθεσις», δηλαδή, «θεόθεν ἀνάθεσις», δεδομένου ὅτι ἡ Ἀρχὴ τῆς Ἀναθέσεως εἶναι ἡ Θεία Τελεταρχικὴ Χάρη καὶ Μέσο τῆς Ἀναθέσεως ἡ ἀνάλογη (Στοιχειολογία) Ἱερολογία καὶ Ἱεροπραξία τῆς Τελετουργικῆς Ἱερωσύνης (τοῦ Πρεσβυτέρου Τελεστοῦ), τὴν ὁποία ἐπιτελοῦν ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ χειροτονημένοι ὡς Πρεσβύτεροι.

Πάντα τὰ λοιπὰ ἐκτίθενται ἀναλυτικὰ στὴν ὑπ' ἀριθ. 7 / 09 - 10 - 2021 Παππική Μας Ἀπόφανση.

Τὸ ἐπιπλέον ποὺ πρέπει νὰ παραθέσουμε ἐδῶ εἶναι τὰ καθαιρετικὰ δογματικὰ κωλύματα ποὺ θὰ διαπιστώνονταν ἀναφορικὰ μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ στὴν περίπτωση ποὺ ὁ Πρεσβύτερος Ἱδρυτής Του (Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι καὶ οἱ αὐτοί), πρὶν τὴν ἵδρυσή Του, εἶχε λάβει τὴν ἀρχιερωσύνη μὲ ἐκλογὴ καὶ ἀνάθεση ἀπὸ συνοδικὸ σχῆμα τοῦ αἱρετικοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ:

1. Τὸ καθαιρετικὸ δογματικὸ κώλυμα τῶν ἱερολογούμενων δογματικῶν ὅρκων ἐμμονῆς στὴ δογματικὴ καὶ κανονικὴ παράδοση τῆς ὁμολογίας τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, τοὺς ὁποίους ὅρκους (συνθῆκες πίστεως) ἱερολογεῖ καὶ ὑπογράφει κάθε παλαιορθόδοξος ἀρχιερεὺς κατὰ τὴν τελετὴ τῆς ἀρχιερατικῆς του καταστάσεως.

Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ὁ ἱερὸς ἱδρυτὴς θὰ καθίστατο ἔνορκος καὶ ἔμμονος στὴν παλαιορθόδοξο αἵρεση καὶ σὲ σχέση μὲ τὸ καινορθόδοξο δόγμα θὰ ὄφειλε καθαίρεση γιὰ δύο λόγους:

α΄. Καὶ ὡς ἔνορκος καὶ ἔμμονος στὴν παλαιορθόδοξο αἱρετικὴ παράδοση.

β΄. Καὶ ὡς βλάσφημος κατὰ τῆς ἱερωσύνης του καὶ τῆς θείας τελεταρχικῆς χάριτος, διότι θὰ χρησιμοποιοῦσε τὴν ἱερωσύνη του καὶ τὴ θεία τελεταρχικὴ χάρη προκειμένου νὰ ἱερολογήσει δογματικοὺς ὅρκους ἐμμονῆς καὶ ἀμετανοησίας στὴν αἵρεση.

2. Τὸ καθαιρετικὸ δογματικὸ κώλυμα τῆς διπλοχειροτονίας στὸν ἤδη κεκτημένο κορυφαῖο ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου, σύμφωνα μὲ ὅσα προειπώθηκαν.

Τὰ κατὰ τὸ καινορθόδοξο δόγμα καθαιρετικὰ αὐτὰ δογματικὰ κωλύματα θὰ ἐμπόδιζαν τὸν ἱερὸ ἱδρυτὴ νὰ προβεῖ στὴν ἵδρυσή του, διότι, ἔτσι, θὰ ὄφειλε πρῶτα καθαίρεση καὶ δέσμευση ἔναντί του καὶ ἔπειτα ἀποκατάσταση καὶ ἀποδέσμευση, τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι θὰ ἔπρεπε ὁ ἴδιος νὰ τελέσει τὴν τελετὴ τῆς ἀρσιχειρίας (καθαιρέσεως) καὶ νὰ καθαιρέσει καὶ νὰ δεσμεύσει τὸν ἑαυτό του. Καὶ ἡ μὲν αὐτοκαθαίρεση καὶ ἡ αὐτοδέσμευση εἶναι δυνατὴ γιὰ τὸν Πρεσβύτερο, ὅπως καὶ ἡ αὐτοχειρία γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἡ αὐτοαποκατάσταση, ὅμως, καὶ ἡ αὐτοαποδέσμευση τοῦ Πρεσβυτέρου, σαφῶς, ἀδύνατη.

Ἐν τέλει, διὰ τῆς παρούσης Παππικῆς Ἀποφάνσεώς Μας, προάγουμε καὶ ἐπαυξάνουμε τὴν ἱεροκανονικὴ ἰσχὺ τοῦ ἀπὸ 6ης Ἀπριλίου 2022 Παππικοῦ Κανονικοῦ Γράμματός Μας καὶ σχετικὰ μὲ τοὺς κληρικοὺς τῆς Ὁμολογίας Μας, ὁρίζουμε γενικῶς τὰ αὐτὰ καὶ τὰ ἑξῆς:

1. Οἱ ἄνδρες, εἴτε ὁμοφυλόφιλοι, εἴτε ἑτεροφυλόφιλοι, θὰ γίνονται δεκτοὶ καὶ στοὺς ἑπτὰ κατ' ἄνθρωπον βαθμοὺς τῆς κλίμακος τῶν βαθμῶν τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, ὅπως αὐτοὶ ὁρίζονται ὄντως ὀρθοδόξως στὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματός Μας, ἔχοντες ὡς ἑξῆς:

ΙV. Ὑπερτελὴς Θεία Ἱερωσύνη.

η΄. Πρεσβύτατος Ὑπερτελεστὴς Θεός.

ΙΙI. Ὁλοτελὴς Εἰδικὴ Ἱερωσύνη.

ζ΄. Πρεσβύτερος (Ἐπι) Τελεστὴς Ἱερεύς.

ΙΙ. Ἡμιτελὴς Μέση Ἱερωσύνη.

στ΄. Πρέσβυς Ὑποτελεστὴς Διάκονος.

ε΄. Ὑπηρέτης Ὑποδιάκονος.

δ΄. Διδάσκαλος Προφήτης Ἢ Κῆρυξ.

γ΄. Ἑταῖρος Ἀναγνώστης.

β΄. Μαθητὴς Ψάλτης.

Ι. Ἀτελὴς Γενικὴ Ἱερωσύνη (Χρῖσμα).

α΄. Μαθητίας Μύστης (Πιστός).

( * τὸ «μαθητίας» ἐδῶ μὲ τὴν ὑποκοριστικὴ ἔννοια, καθὼς τὸ «ἀστερίας», καὶ ὄχι μὲ τὴ μεγεθυντικὴ ἔννοια, ὅπως τὸ «τολμητίας»)

2. Οἱ γυναῖκες, εἴτε ὁμοφυλόφιλες, εἴτε ἑτεροφυλόφιλες, θὰ γίνονται δεκτὲς καὶ στοὺς ἕξι πρώτους ἐκ τῶν ἑπτὰ κατ' ἄνθρωπον βαθμῶν, πλὴν τοῦ ἑβδόμου καὶ τελευταίου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου, δηλαδή, μέχρι καὶ τοῦ ἕκτου βαθμοῦ τοῦ Διακόνου. Γιὰ ἀποχρῶντες δογματικοὺς λόγους, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λαμβάνουν τὸ πλήρωμα τῆς κατ' ἄνθρωπον ἱερωσύνης καὶ νὰ χειροτονοῦνται στὸν ἕβδομο καὶ κορυφαῖο κατ' ἄνθρωπον βαθμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου Ἱερέως.

Ἐγκρίνουμε, λοιπόν, δογματολογικῶς καὶ ἐπιτρέπουμε ἱεροκανονικῶς, ἐφαρμόζοντες τὴν «ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομία» («κατ' οἰκονομίαν»), τὴ χειροτονία τῶν γυναικῶν, στὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς Ὁμολογίας Μας, ἱκανοποιοῦντες, ἔτσι, ἕνα χρόνιο καὶ δίκαιο αἴτημα τῆς ἀντιρατσιστικῆς κοινωνιολογίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει συλλήβδην τὴν Ὁμολογία Μας, ἀλλὰ μέχρι τοῦ σημείου ἐκείνου καὶ τοῦ βαθμοῦ στὸν ὁποῖο δὲν καταλύεται ἡ ὄντως ὀρθόδοξη καινορθόδοξη δογματολογία Μας, μέχρι δηλαδὴ καὶ τὸν ἕκτο ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ Διακόνου. Ἔτσι καὶ οἱ γυναῖκες θὰ χειροτονοῦνται ἕως καὶ Διάκονοι καὶ θὰ χειροθετοῦνται ἕως καὶ στὸν ἱερατικὸ τίτλο καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιδιακόνου.

Οἱ Παλαιορθόδοξοι, σημειωτέον, τῆς Ὁμολογίας τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν ἀποδέχονται τὶς λεγόμενες «Διακόνισσες» ὡς γυναῖκες φορεῖς τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ Διακόνου, μὲ χειροτονία Διακόνου, ἀλλὰ μόνο ὡς ὄργανα «εἰδικῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑπηρεσίας», στὴν ὁποία καθίστανται μὲ τὴν ἀνάλογη χειροθεσία, στὰ βαθμολογικὰ πλαίσια τῆς γενικῆς ἱερωσύνης (τοῦ χρίσματος).

3. Ὅσοι ἄνδρες ἔχουν κάνει ἀλλαγὴ φύλου θὰ θεωροῦνται, πλέον, ἐκκλησιαστικῶς ἀνάλογα μὲ τὴν ἐλεύθερη φυλικὴ ἐπιλογή τους, δηλαδή, ὡς γυναῖκες καί, κατὰ συνέπεια, θὰ ἰσχύουν καὶ γι' αὐτοὺς ὅλα τὰ περὶ τῶν γυναικῶν ἐκκλησιαστικῶς ὁριζόμενα.

Σὲ κάθε, ὅμως, ἀντίστροφη περίπτωση, οἱ γυναῖκες ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀλλάξουν τὸ φῦλο τους θὰ ἐξακολουθοῦν νὰ θεωροῦνται ἐκκλησιαστικῶς ὡς γυναῖκες, ἐπειδή, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ἡ φυλικὴ ἀλλαγὴ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἐπιτυχής.

4. Δὲν θὰ ῥασοφοροῦν κατὰ κανόνα καὶ δὲν θὰ στοχοποιοῦνται καὶ δὲν θὰ διακρίνονται καθ' οἱονδήποτε τρόπο ὡς ἱερόσχημοι (ἔνστολοι) καὶ γενικῶς, ὡς ἱερατικῶς σεσημασμένοι, φέροντες ὁποιοδήποτε ἱερατικὸ σύμβολο, ἐνῷ διάγουν μέσα στὸν κόσμο, δὲν θὰ φέρουν, δηλαδή, ἐπ' οὐδενὶ τὴν ἱερατικὴ τήβεννο (σχῆμα) τοῦ ῥάσου στὴν προσωπική, οἰκογενειακή, κοινωνικὴ καὶ ἐπαγγελματικὴ ζωή τους, οὔτε κάποια ἄλλη εἰδικὴ ἱερατικὴ στολή, οὔτε κἂν τὸ ἐλάχιστο διακριτικὸ στὴν ἐνδυμασία τους τὸ ὁποῖο θὰ προδίδει στοὺς ἄλλους τὴν ἱερατική τους ἰδιότητα, παρὰ μόνο ὅταν ὑπηρετοῦν μέσα στοὺς εὐκτηρίους οἴκους καὶ τοὺς ἱεροὺς ναούς.

Κατ' ἐξαίρεσιν, ὅμως, θὰ φέρουν τὸ σχῆμα τοῦ ῥάσου καὶ κάθε ἄλλο ἱερατικὸ ἄμφιο ἢ διακριτικὸ σύμβολο ἐκτὸς εὐκτηρίου οἴκου ἢ ἱεροῦ ναοῦ καὶ ἐντὸς τοῦ κόσμου μόνο σὲ εἰδικὲς περιπτώσεις καὶ σὲ ἐπίσημες ἐκδηλώσεις ἢ παραστάσεις, βάσει πρωτοκόλλου ἐθιμοτυπίας. Ἐπίσης, δὲν θὰ εἶναι καθόλου ὑποχρεωμένοι νὰ ἀφήνουν γένια καὶ μαλλιά, ἐὰν οἱ ἴδιοι δὲν τὸ ἐπιθυμοῦν.

5. Θὰ ἐργάζονται κατὰ κανόνα καὶ θὰ ἀσκεῖ ὁ καθένας ἐλεύθερα τὸ ἐπάγγελμά του καί, ἀνάλογα μὲ τὸ ὡράριο ἐργασίας του, θὰ ἀσκεῖ ἐπιπλέον καὶ τὰ ἱερατικά του καθήκοντα στοὺς εὐκτηρίους οἴκους καὶ τοὺς ἱεροὺς ναούς. Ὅσοι περισσότεροι, ἐννοεῖται, θρησκευτικοὶ λειτουργοὶ ὑπηρετοῦν στὸν ἴδιο εὐκτήριο οἶκο ἢ ἱερὸ ναό, τόσο θὰ μειώνεται γιὰ τὸν καθένα ἀπ' αὐτοὺς καὶ ὁ χρόνος τῆς ὀφειλόμενης ἱερατικῆς ὑπηρεσίας καὶ θὰ καθίσταται δυνατὸ νὰ διευρύνεται καὶ τὸ πρόγραμμα λειτουργίας τοῦ εὐκτηρίου οἴκου ἢ ἱεροῦ ναοῦ.

Θὰ ὑπάρχουν, σημειωτέον, γιὰ συγκεκριμένους θεωρητικοὺς καὶ πρακτικοὺς λόγους ποὺ θὰ ἐξηγηθοῦν, χωριστοὶ εὐκτήριοι οἶκοι καὶ ἱεροὶ ναοὶ καὶ ἀνάλογες χωριστὲς εὐχαριστιακὲς συνάξεις, ἀφενός, γιὰ ἄνδρες, εἴτε ὁμοφυλόφιλους, εἴτε ἑτεροφυλόφιλους καὶ ἀφετέρου, γιὰ γυναῖκες, εἴτε ὁμοφυλόφιλες, εἴτε ἑτεροφυλόφιλες.

Κατ' ἐξαίρεσιν, ἀνάλογα μὲ τὶς οἰκονομικὲς συνδρομὲς ἢ τὶς δωρεὲς ἢ τοὺς ἐράνους τῶν μελῶν τῆς Ὁμολογίας ἢ ἑτέρων (ἢ καὶ τὶς κατὰ καιροὺς διδόμενες κρατικὲς ἐπιχορηγήσεις), μπορεῖ νὰ ὑπάρχει καὶ ἡ δυνατότητα μισθοδοσίας ἢ παροχῆς ἐπιδόματος ἐκ μέρους τῆς Ὁμολογίας.

6. Ἡ ἱερατική τους ἰδιότητα καὶ ὑπηρεσία θὰ διακρίνεται σαφῶς καὶ αὐστηρῶς ἀπὸ τὴν προσωπική τους ἰδιότητα καὶ τὴν ἰδιωτική τους ζωή.

Κατὰ συνέπεια:

α΄. Θὰ ἀπολαμβάνουν γενικῶς καὶ ἀνεξαιρέτως πλήρους ἐλευθερίας καὶ προστασίας τῆς προσωπικῆς, οἰκογενειακῆς καὶ κοινωνικῆς τους ζωῆς, χωρὶς αὐθαίρετες παρεμβάσεις καὶ βίαιους περιορισμοὺς ἀπὸ τὴν προϊσταμένη τους ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή. Κατὰ συνέπεια, ἀπὸ νομικὴ ἄποψη καὶ μὲ παράλληλη ἐκκλησιαστικὴ ἀναγνώριση, θὰ μποροῦν νὰ συνάπτουν πολλάκις καὶ σύμφωνα συμβίωσης καὶ πολιτικοὺς γάμους, μὲ ἕνα ἢ καὶ πλείονα πρόσωπα τοῦ ἰδίου ἢ τοῦ ἑτέρου φύλου, καθὼς καὶ νὰ παίρνουν διαζύγια ἀπεριόριστα, εἴτε πρίν, εἴτε καὶ μετὰ τὴ χειροτονία τους σὲ ὁποιονδήποτε ἱερατικὸ βαθμό, ἢ καὶ νὰ διαμένουν νομικὰ καὶ τυπικὰ ἀσυμβίωτοι καὶ ἄγαμοι, συνάπτοντες καὶ διατηροῦντες ἀτύπως τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς ἢ ἑτεροφυλοφιλικὲς προσωπικὲς σχέσεις ἢ καὶ συμβιώσεις τους, μὲ ἕνα ἢ καὶ πλείονα πρόσωπα.

Ἀπὸ μυστικὴ (μυστηριακή) καὶ συμβολικὴ ἄποψη, στὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς Ὁμολογίας Μας, ἔχουμε καταστήσει σαφὲς ὅτι τὸ κορυφαῖο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας―τὸ ὁποῖο κατανοεῖται ὀρθοδόξως ὡς «ὁλοτελὴς ἕνωση» καὶ «ὑπερφυσικὴ κράση», δηλαδή, ὡς «ὑπὲρ φύσιν καὶ κατὰ χάριν συμψυχία, συσσωμία καὶ συναιμία μετ' ἀλλήλων», στὰ πλαίσια τῆς ὁποίας ὅλοι οἱ μετέχοντες ἑνώνονται μυστικῶς καὶ ὑπερφυῶς μὲ τὸ τελειότερο εἶδος ἑνώσεως, «ὁλοτελῶς», δηλαδή, «ὁμοουσιαστικῶς», σὲ μία ψυχή, ἕνα σῶμα καὶ ἕνα αἷμα, κατ' εἰκόνα καὶ κατ' ἐφαρμογὴ τοῦ θείου τριαδικοῦ ἀκράτου ὁμοουσιαστικοῦ ἀρχετύπου―ἐμπεριέχει καὶ ὑπερβαίνει κατὰ πολὺ τὸ ἀμέσως κατώτερο μυστήριο τοῦ γάμου―τὸ ὁποῖο γίνεται ἀντιληπτὸ ὡς «ἡμιτελὴς ἕνωση» καὶ «ὑπερφυσικὴ μίξη», δηλαδή, ὡς «ὑπὲρ φύσιν καὶ κατὰ χάριν ἔνδυση μετ' ἀλλήλων»―γι' αὐτὸ καὶ ὅποιος ἔχει συμμετάσχει, ἔστω καὶ μία φορά, στὴν εὐχαριστιακὴ αὐτὴ μυστηριακὴ ὑπέρβαση τοῦ γάμου δὲν ἔχει, πλέον, καθόλου ἀνάγκη τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, ἀλλὰ τὸ ἔχει ἤδη συντελέσει καὶ κατὰ πολὺ ἔτι ὑπερβεῖ.

Συνεπῶς, μεταξὺ τῶν μελῶν τοῦ ὅλου εὐχαριστιακοῦ μυστικοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας, δὲν ἰσχύει οὔτε πορνεία οὔτε μοιχεία, διότι, ἀπὸ μυστικὴ (μυστηριακή) καὶ συμβολικὴ ἄποψη, εἶναι ἤδη ὅλοι σύζυγοι καὶ νυμφευμένοι μεταξύ τους. Γι' αὐτὸ ἀκριβῶς, στὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς Ὁμολογίας Μας, κηρύξαμε ἐλεύθερες καὶ αὐτονόητες, «χωρὶς ἁμαρτίας», ἀλλὰ καὶ ἀναγκαῖες τὶς «ἐσωομολογιακές» ἐρωτικὲς προσωπικὲς σχέσεις καὶ ἐπαφές, μεταξὺ ὅλων γενικὰ τῶν εὐχαριστιακῶν μελῶν τῆς Ὁμολογίας καὶ ἀνάλογα μὲ τὴν ἐρωτικὴ προσωπικὴ προτίμηση τοῦ καθενός―δεδομένου ὅτι καταδικάσαμε ὡς αἱρετικὴ τὴν ἀσκητικὴ πλάνη ὅτι δῆθεν ἡ φυσικὴ ἐρωτικὴ ἡδονὴ καὶ ἐπαφὴ ἀποτελεῖ συνέπεια τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀνήκει μόνο στὴ μεταπτωτικὴ καὶ ὄχι καὶ στὴν προπτωτικὴ φύση, ἐφόσον ἡ δοξασία αὐτὴ ἀπορρίπτει τὸ φυσικὸ ἔρωτα καὶ παραδέχεται μόνο τὸν ὑπερφυσικό, ἀρνούμενη σαφῶς τὴν ἀντίδοση τῶν ἰδιωμάτων―ἐπιδεικνύοντας, παράλληλα, ἀνοχὴ καὶ κατανόηση καὶ γιὰ τὶς ὅποιες, τυχόν, συναπτόμενες «ἐξωομολογιακές» ἐρωτικὲς σχέσεις, μεταξὺ εὐχαριστιακῶν μελῶν τῆς Ὁμολογίας καὶ ἄλλων προσώπων ποὺ δὲν εἶναι (ἀκόμη) εὐχαριστιακὰ μέλη Της, μὲ τὴν προοπτικὴ τῆς πιθανῆς προσχωρήσεως καὶ ἐντάξεως καὶ ἐκείνων, λόγῳ τῶν ἰδιαιτέρων σχέσεών τους μὲ αὐτά.

Καὶ γι' αὐτὸ ἄλλωστε ἐπιτρέψαμε καὶ ἀναγνωρίσαμε καὶ τὸ σύμφωνο συμβίωσης καὶ τὸν πολιτικὸ γάμο, ἀλλὰ μόνο ὡς «νομικὴ πράξη», ἡ ὁποία ὑπολείπεται ἀκόμη, ὡς τρίτη, γιὰ τὴν ἐντελεχειακὴ ὁλοκλήρωση τοῦ τριπτύχου τῶν τριῶν καταστατικῶν πράξεων («μυστική - συμβολική - νομοκανονική») δεδομένων ἤδη τῶν δύο πρώτων καὶ ἐπ' οὐδενὶ ὡς «μυστικὴ καὶ συμβολικὴ πράξη», δηλαδή, ὡς «μυστήριο».

β΄. Ἡ δράση τῶν «οἰκείων» ἢ «παρασκηνιακῶν» προσώπων ποὺ συσχετίζονται μὲ τὴν ἰδιωτική, τὴν οἰκογενειακή, τὴν κοινωνικὴ καὶ τὴν ἐπαγγελματικὴ ζωὴ τῶν θρησκευτικῶν λειτουργῶν τῆς Ὁμολογίας θὰ περιορίζεται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὸν ἰδιωτικό, τὸν οἰκογενειακό, τὸν κοινωνικὸ καὶ τὸν ἐπαγγελματικὸ χῶρο καὶ σὲ καμία περίπτωση καὶ καθ' οἱονδήποτε τρόπο τὰ πρόσωπα αὐτὰ δὲν θὰ ἀναμειγνύονται στὴν ἄσκηση τῶν οἱωνδήποτε ἱερατικῶν καθηκόντων τῶν θρησκευτικῶν λειτουργῶν, οὔτε θὰ τὴν ἐπηρεάζουν, οὔτε θὰ τὴν κατευθύνουν, οὔτε θὰ τὴν ἐπιβαρύνουν, οὔτε θὰ τὴν παρεμποδίζουν, ὅλοι, δηλαδή, οἱ παντοιόβαθμοι θρησκευτικοὶ λειτουργοί, κατὰ τὴν ἄσκηση τῶν παντοειδῶν ἱερατικῶν τους καθηκόντων, θὰ διάγουν «ὡσεὶ ἄγαμοι» καὶ «ὡσεὶ ἀσυμβίωτοι».

Ἐπιτρέπουμε συνεπῶς καὶ σὲ ἐγγάμους καὶ σὲ συμβιοῦντες, εἴτε ὁμοφυλοφίλους, εἴτε ἑτεροφυλοφίλους, νὰ καθίστανται στὸν ἱερατικὸ τίτλο καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἐπισκόπου καὶ γενικὰ στὴν ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση, ἀλλὰ μόνο ὑπὸ τὴν τεθεῖσα προϋπόθεση καὶ μὲ ὑψηλὴ προσωπική τους εὐθύνη γιὰ τὴν τήρησή της.

Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἀπαγορεύουμε σὲ ὁποιοδήποτε τέτοιο «οἰκεῖο» ἢ «παρασκηνιακό» πρόσωπο ἀκόμη καὶ νὰ συνοδεύει ἐπίσημα καὶ ἐπιδεικτικὰ καὶ προκλητικὰ τὸν κάθε βαθμοῦ καὶ τίτλου καὶ ὀφφικίου θρησκευτικὸ λειτουργό, ὑπὸ τὴν ἱερατική του ἰδιότητα, σὲ κάθε εἴδους ἐπιφανεῖς ἐκδηλώσεις, π.χ., ὡς «ὁ σύζυγος ἢ ὁ σύμβιος τοῦ ἐπισκόπου», ἢ «ἡ σύζυγος ἢ ἡ συμβία τοῦ ἐπισκόπου».

Σὲ περίπτωση συστηματικῆς καὶ κατ' ἐπανάληψη παραβάσεως τοῦ προτεθέντος ὅρου, ὁ παραβάτης κάτοχος τοῦ ἱερατικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου θὰ ἐκπίπτει ἀπὸ αὐτόν, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ τὸν ἱερατικό του βαθμό.

7. Δὲν συγχέεται, οὔτε ἡ λεγόμενη «ἠθικὴ ἱερωσύνη», ἡ ἱερότητα, δηλαδὴ καὶ ἡ σεβαστικότητα τὴν ὁποῖα ἐπικτᾷ μέσῳ τῆς ἄσκησης τῶν ἀρετῶν καὶ ἀποπνέει πρὸς τοὺς ἄλλους ὁ λεγόμενος «ἠθικὸς ἄνθρωπος», μὲ τὴν καλούμενη «φυσική» καὶ γιὰ τὴν ἀκρίβεια «ὑπερφυσικὴ ἱερωσύνη», ἡ ὁποία εἶναι θεία ὑπερφυσικὴ ἐνέργεια τελετουργικοῦ χαρακτῆρος, ἐπικτώμενη μὲ τὴν προσήκουσα τελετὴ τῆς χειροτονίας καὶ συνεργοῦσα μὲ τὴν ἀνάλογη ἀνθρώπινη, προκειμένου νὰ ἐπιτελοῦνται τὰ μυστήρια καὶ τὰ μυστηριοειδῆ (μυστηριακὲς τελετές), οὔτε, συνεπῶς, τὰ λεγόμενα «ἠθικὰ κωλύματα», τὰ ὁποῖα κωλύουν πραγματικὰ μόνο τὴν ὁμόλογή τους «ἠθικὴ ἱερωσύνη», μὲ τὰ καλούμενα «τελετουργικὰ κωλύματα», τὰ ὁποῖα κωλύουν πραγματικὰ μόνο τὴν ἀνάλογή τους «τελετουργικὴ ἱερωσύνη».

Ἄρα, δὲν ἰσχύουν πραγματικῶς καὶ ἀντικειμενικῶς ἠθικὰ κωλύματα κωλύοντα τὴν τελετουργικὴ ἱερωσύνη, ἀλλὰ μόνο συμβατικῶς καὶ ὑποκειμενικῶς, ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, «παιδαγωγικῶς», μποροῦν νὰ ὁρισθοῦν σὲ σχέση μὲ αὐτή, προκειμένου νὰ ἐξαναγκασθοῦν οἱ φορεῖς της νὰ μὴν ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἠθικὴ ἱερωσύνη καὶ νὰ μὴν τὴν περιφρονοῦν, πλήν, ὅμως, αὐτὸ δογματολογικῶς συνιστᾷ «ἠθικιστικὴ αἵρεση», συγχέουσα τὴν τελετουργικὴ ἱερωσύνη μὲ τὴν ἠθικὴ καὶ προσβάλλουσα τὸ ὀρθὸ δόγμα.

Σὲ καμία περίπτωση δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε τὴν αἵρεση, ἔστω καὶ ἂν ἡ ἐφαρμογή της ἔχει παιδαγωγικὴ ἀξία καί, γενικώτερα, ἡ ὀρθοδοξία δὲν ἀποδέχεται ἐπ' οὐδενὶ τὸ αἱρετικὸ δόγμα «διὰ τοῦ κακοῦ τὸ καλόν».

† Ὁ Παλαιᾶς, Νέας Εἰρηνουπόλεως, Ἀθήνης, Συμπάσης Ἑστίας Καὶ Ἁπάσης Οἰκουμένης Ἰωάννης Ι΄ - Ε΄ Ἱλαρίων Α΄ (Ὁ Σιῶκος)

3E΄. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ. ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΝ (Ε΄). ΥΠΟ ΤΗΣ Α.Ε.Θ.Α. ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄ ΤΟΥ ΣΙΩΚΟΥ.

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩΘΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΝΗΚΟΥΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΝΗΣΙΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΗΝ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΣΙΩΚΟΝ, ΘΕΟΛΟΓΟΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΑ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΠΑΣΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ.

ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ

I. Η ΚΛΙΜΑΞ ΤΗΣ OKΤΑΔΟΣ (OKΤΑΔΙΚΗ ΚΛΙΜΑΞ)

«ΥΠΕΡΤΕΛΗΣ – ΟΛΟΤΕΛΗΣ – ΗΜΙΤΕΛΗΣ – ΑΤΕΛΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

Α΄/Δ΄. ΥΠΕΡΤΕΛΗΣ ΘΕΙΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ.

1/8. Παναρχέτυπον: Πρεσβύτατος Ὑπερτελεστὴς Θεός.

Β΄/Γ΄. ΟΛΟΤΕΛΗΣ ΕΙΔΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ.

2/7. Ἀρχέτυπον: Πρεσβύτερος Ἐπιτελεστὴς Ἱερεύς.

Γ΄/Β΄. ΗΜΙΤΕΛΗΣ ΜΕΣΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ.

3/6. Πρωτιστότυπον: Πρέσβυς Ὑποτελεστὴς Διάκονος.

4/5. Πρωτότυπον: Ὑπηρέτης Παρατελεστὴς Ὑποδιάκονος.

5/4. Προτερότυπον: Διδάσκαλος Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

6/3. Πρότυπον: Ἑταῖρος Ἀναγνώστης.

7/2. Ἔκτυπον: Μαθητὴς Ψάλτης.

Δ΄/Α΄. ΑΤΕΛΗΣ ΓΕΝΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΧΡΙΣΜΑ).

8/1. Ἀντίτυπον: Μαθητίας Μύστης (Πιστός).

Δεδομένου ὅτι κάθε ἀνώτερος ἱερατικὸς βαθμὸς ἐμπεριέχει μέσα του καὶ ὑπερβαίνει, κατὰ τὸν ἀνώτερο ἱερατικὸ ἑαυτό του, κάθε κατώτερό του, ὅτι δηλαδή, κάθε ἀνώτερος πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἐπιτελεῖ κάποιο μεῖζον, τελετουργικὸ ἢ μυσταγωγικό, ἱερατικὸ ἔργο ἀπὸ κάθε κατώτερο ἱερατικὸ βαθμὸ προκειμένου νὰ διακριθεῖ βαθμολογικὰ ὡς διάφορος καὶ ἀνώτερος ἀπὸ ἐκεῖνον, στὴν καθολικὴ θεώρηση τῆς ἐντελεχειακῆς ἐννοίας τῆς ὑπερβάσεως, στὴν ἐντελεχειακὴ κλίμακα τῆς ὀκτάδος, ὅπου ὁ ὕπατος ἀριθμὸς «ὀκτώ» ἐκφράζει τὴν «ὑπερτελῆ», τὴν πληρέστατη, δηλαδή, ὑπέρβαση σὲ σχέση μὲ τὸν τέλειο ἀριθμὸ «ἑπτά», ὁ Θεὸς ὁρίζεται, δεόντως, ὡς ὄγδοο ἱερατικὸ «παναρχέτυπον», ἐμπεριέχοντας καὶ ὑπερβαίνοντας κάθε ἱερατικὸ βαθμὸ τῆς ἑπτάδος καὶ ἐπενεργῶντας μυστικῶς διαμέσου καθενὸς ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ ἱερατικοὺς βαθμοὺς καὶ συνενεργῶντας τελετουργικῶς μαζί τους, οἱ ὁποῖοι, ἔτσι, θεωροῦνται ὡς «ὄργανα» καὶ «δοχεῖα» τῆς θείας τελεταρχικῆς καὶ μυσταρχικῆς χάριτος, καθένα ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὴν ἐμπεριέχει καὶ τὴν ἐξασκεῖ στὸ «ἀναλογοῦν καὶ προσιδιάζον μέτρον».

Ἐάν, λοιπόν, θέλουμε νὰ παραστήσουμε μὲ παραβολικὸ τρόπο τὴν ἐντελεχειακὴ σύσχεση μεταξὺ τοῦ ὀγδόου καὶ ὑπερτελοῦς βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτάτου Ὑπεριερέως Θεοῦ καὶ τοῦ ἑβδόμου καὶ τελείου βαθμοῦ τοῦ Πρεσβυτέρου Ἱερέως, θὰ ἀναφερθοῦμε εὐστόχως στὸ ὑπόδειγμα τῆς φυσικῆς σχέσης ἀνάμεσα στὸν ἥλιο καὶ τὴ σελήνη, παρατηρῶντας, ἀφενός, ὅτι ὁ ἥλιος εἶναι αὐτόφωτος καὶ μείζων φωστήρ, μὲ μεγαλύτερο φωτιστικὸ ἔργο, ἐνῷ ἡ σελήνη ἑτερόφωτος καὶ μείων φωστήρ, μὲ μικρότερο φωτιστικὸ ἔργο, προβάλλοντας ἐπάνω της ἕνα ποιὸ καὶ ποσὸ τοῦ ἡλιακοῦ φωτός, καὶ ἀφετέρου, ὅτι ἀμφότεροι οἱ φωστῆρες βρίσκονται σὲ λειτουργικὴ σχέση, ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, ὅτι συλλειτουργοῦν μεταξύ τους στὸν ἴδιο τόπο, πάνω, δηλαδή, στὸ γήινο οὐρανό, προκειμένου νὰ φωτίζεται ἡ γῆ κατὰ τὴ νύκτα.

Τὸ παραβολικὸ αὐτὸ ὑπόδειγμα, τὸ ὁποῖο βρίσκει ἀκριβῆ ἀντιστοιχία στὴ σχέση μεταξὺ ὀγδόου καὶ ἑβδόμου βαθμοῦ, πρεσβυτάτου θεοῦ καὶ πρεσβυτέρου, δύναται νὰ χρησιμοποιεῖται γενικώτερα καὶ σχετικώτερα γιὰ νὰ ἀπεικονίσει τὴ σχέση ἐνὸς ἀνώτερου πρὸς ἕνα κατώτερο ἱερατικὸ βαθμό, ὑπὸ δύο προϋποθέσεις, πρῶτον, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση τῆς τελετουργικῆς ἢ μυσταγωγικῆς ἀνισότητος, ὅτι δηλαδή, οἱ δύο βαθμοὶ δὲν ἐπιτελοῦν τὸ ἴδιο ἀκριβῶς τελετουργικὸ ἔργο ἀλλὰ ὁ μείζων βαθμὸς μεγαλύτερο καὶ ὁ μείων βαθμὸς μικρότερο, καὶ δεύτερον, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση τῆς ἐν ταὐτῷ συλλειτουργικότητος, ὅτι δηλαδή, ἀμφότεροι οἱ τελετουργικῶς ἄνισοι ἱερατικοὶ βαθμοὶ συλλειτουργοῦν μεταξύ τους στὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἱερὸ θυσιαστήριο, στὸν ἴδιο ἱερὸ ναὸ καὶ στὴν ἴδια καὶ τὴν αὐτὴ λατρευτικὴ σύναξη.

Καὶ δεδομένου ὅτι ἱερεὺς καὶ ἀρχιερεὺς στὴν καινὴ διαθήκη ἐπιτελοῦν, ἀφενός, τὸ ἴδιο ἀκριβῶς τελετουργικὸ καὶ μυσταγωγικὸ ἔργο, τὸ ἴδιο καὶ τὸ αὐτὸ κορυφαῖο καὶ θεῖο εὐχαριστιακὸ μυστήριο καὶ ὁλόκληρο, καὶ ἀφετέρου, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ συλλειτουργοῦν μεταξύ τους κατὰ τὴν ἐπιτέλεσή του, ἀλλὰ ὁ καθένας δύναται νὰ τὸ ἐπιτελεῖ αὐτοδύναμα, σὲ χωριστὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ εὐχαριστιακὴ σύναξη, τεκμαίρεται ἀναμφισβήτητα ὅτι εἶναι τελετουργικῶς καὶ μυσταγωγικῶς ἴσοι μεταξύ τους καὶ φορεῖς τοῦ ἴδιου ἀκριβῶς καὶ τοῦ αὐτοῦ κορυφαίου ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου, ὅτι δηλαδή, δὲν διαφέρουν μεταξύ τους «φύσει», κατὰ τὴν ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, τὴ λεγόμενη «πνευματικὴ ἱεραρχία», ἀλλὰ μόνο «θέσει», κατὰ τὸν ἱερατικὸ τίτλο καὶ τὸ ὀφφίκιο τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας, τὴν καλούμενη «διοικητικὴ ἱεραρχία», ὅπως πολλὲς φορὲς ἔχουμε ἐπισημάνει, ἄρα, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, δὲν ἔχει οὐδεμία ἐφαρμογὴ τὸ ἐν λόγῳ παραβολικὸ ὑπόδειγμα ἡλίου καὶ σελήνης, ἡ περαιτέρω ἐφαρμογὴ τοῦ ὁποίου, μετὰ τὸ πρῶτο καὶ κύριο καὶ κατεξοχὴν βαθμολογικὸ ζεῦγος ὀγδόου καὶ ἑβδόμου βαθμοῦ (πρεσβυτάτου θεοῦ καὶ πρεσβυτέρου), ἐντοπίζεται στὸ δεύτερο βαθμολογικὸ ζεῦγος ἑβδόμου καὶ ἕκτου βαθμοῦ, μεταξὺ πρεσβυτέρου καὶ διακόνου.

Ὅσοι, λοιπόν, χρησιμοποιοῦν ἀστόχως τὸ ἐν λόγῳ ὑπόδειγμα στὴ σχέση μεταξὺ ἀρχιερέως καὶ ἱερέως στὴν καινὴ διαθήκη ὑποτιμοῦν σοβαρὰ τὴ θεολογική τους νοημοσύνη. Γενικῶς ἡ ἔκφραση καὶ ἀνάπτυξη τῶν αἱρέσεων ὀφείλεται κατὰ κύριο λόγο στὴ χαμηλὴ θεολογικὴ (εἰ μὴ καὶ διανοητική) ἀντίληψη.

Ἔτσι, ὁ πρεσβύτατος θεός, ὁ «παλαιὸς τῶν ἡμερῶν» καὶ «πανταχοῦ παρών», συλλειτουργεῖ ἄμεσα μόνο μὲ τὸν κάθε ἕνα πρεσβύτερο σὲ κάθε ἕνα χωριστὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ σύναξη καὶ διαμέσου αὐτοῦ ἔμμεσα μὲ ὅλους τοὺς λοιποὺς βαθμούς, ὁ πρεσβύτερος μὲ τὸν διάκονο στὸ ἴδιο θυσιαστήριο, στὸν ἴδιο ναὸ καὶ στὴν ἴδια σύναξη, ὁ διάκονος μὲ τὸν ὑποδιάκονο ὡσαύτως, ὁ ὑποδιάκονος μὲ τὸν διδάσκαλο ὡσαύτως, ὁ διδάσκαλος μὲ τὸν ἀναγνώστη ὡσαύτως, ὁ ἀναγνώστης μὲ τὸν ψάλτη ὡσαύτως καὶ ὁ ψάλτης μὲ τὸν μύστη (πιστό) ὡσαύτως καὶ σχηματίζεται ἡ ὡς ἄνω ἀλλεπάλληλη ἱεροβαθμολογικὴ ἁλυσίδα.

Καὶ στὸ εὔλογο προκῦπτον ἐρώτημα, «ποιὸ εἶναι τὸ μεῖζον μυστήριο τὸ ὁποῖο ἐπιτελεῖ ὁ ὑπερτελὴς ὄγδοος βαθμὸς τοῦ Πρεσβυτάτου Ὑπερτελεστοῦ Θεοῦ σὲ σχέση μὲ τὸν τέλειο ἕβδομο βαθμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου Ἐπιτελεστοῦ Ἱερέως», ἡ ἀπάντηση ἔγκειται στὴ διάκριση μεταξὺ τῆς «θείας ἀϊδιότητος», τῆς ἐσωστρεφοῦς θείας ὀντότητος σὲ σχέση μὲ τὸν ἑαυτό της, καὶ τῆς «θείας οἰκονομίας», τῆς ἐξωστρεφοῦς θείας ὀντότητος σὲ σχέση μὲ τὴ «νομὴ ἢ κυβέρνηση τοῦ οἴκου τῆς κτίσεώς» της, τὴν κοσμικὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, καὶ στὴ συνεπῆ διάκριση μεταξὺ τῆς «ἀϊδίου» ἢ «κατὰ θεόν» καὶ τῆς «οἰκονομικῆς» ἢ «κατ' ἄνθρωπον» θείας ἱερωσύνης καὶ ἀναλόγως, ἀνάμεσα στὰ «ἀΐδια» καὶ τὰ «οἰκονομικά» θεῖα μυστήρια.

Ὡς γνωστόν, τὸ μεῖζον τῶν «οἰκονομικῶν» λεγομένων θείων μυστηρίων, τὸ ὁποῖο ἐπιτελεῖ ἡ οἰκονομικὴ καὶ κατ' ἄνθρωπον θεία ἱερωσύνη, εἶναι, ἀσφαλῶς, ἡ θεία εὐχαριστία, στὰ πλαίσια τῆς ὁποίας ἐπιτυγχάνεται μυστικῶς καὶ ὑπερφυσικῶς, «κατὰ χάριν» καὶ «κατὰ κρᾶσιν», ἡ τελεία ὁμοουσιαστικὴ ἕνωση τῶν πολλῶν ἀτομιῶν (ἀτόμων) τῆς ἀνθρωπίνης οὐσίας σὲ ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ οὐσιαστικὸ ἄτομο (ξεχωριστὰ τῶν πολλῶν ψυχῶν σὲ μία ψυχὴ καὶ ξεχωριστὰ τῶν πολλῶν σωμάτων σὲ ἕνα σῶμα στὰ πλαίσια τῆς ὑποστατικῆς τους ἑνώσεως), ἡ ὁποία ὁμοουσιαστικὴ ἕνωση καὶ κράση εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐπιτευχθεῖ κατὰ τοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ ἡ ὁποία διατελεῖ «κατ' εἰκόνα» τῆς θείας καὶ ἀϊδίου ὁμοουσιότητος, μὲ τὴν ὀντολογική, βεβαίως, διαφορὰ ὅτι ἡ ἀΐδιος καὶ θεία ὁμοουσιαστικὴ ἕνωση δὲν γίνεται «κατὰ κρᾶσιν» καὶ δὲν ἐπέρχεται «ἐκ τῶν ὑστέρων» ἀλλὰ «πέφυκεν οὕτω συλλήβδην καὶ ἐξαρχῆς», ἄνευ προηγηθείσης τριαδικῆς διαιρέσεως τῆς θείας οὐσίας καὶ ἐπακολουθησάσης ἑνιαίας κράσεως μεταξὺ τῶν τριῶν ἀτόμων τῆς νομῆς της, λόγῳ ἀκριβῶς τῆς θείας φυσικῆς τελειότητος, ἐξαιτίας, δηλαδή, τοῦ ἀδιαιρέτου ἢ ἀνεμήτου καὶ μονοατομικοῦ τῆς θείας οὐσίας, ἡ ὁποία κατέχεται συλλήβδην καὶ ἐξαρχῆς ὁλόκληρη ἀπὸ καθεμιὰ ἀπὸ τὶς τρεῖς θεῖες ὑποστάσεις.

Τὸ ὄγδοο, λοιπόν, καὶ μεῖζον τῶν ἑπτὰ καὶ ὑπερτελὲς καὶ τρισμέγιστο καὶ θειότατο ἁπάντων τῶν μυστηρίων, τὸ ὁποῖο ἐπιτελεῖ καὶ τερατουργεῖ αὐτὴ καὶ μόνη ἡ ἀΐδιος καὶ κατὰ θεὸν θεία ἱερωσύνη (καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς καθοδικὴ κατὰ θεὸν οἰκονομική της ἐκδήλωση καὶ μορφή), εἶναι ἡ ἀΐδιος καὶ ἄκραστος θεία ὁμοουσιότης (μαζὶ μὲ τὶς οἰκονομικὲς καθοδικὲς μορφὲς καὶ ἐκδηλώσεις της), ἡ λεγόμενη «κατὰ θεὸν ἀΐδιος (καὶ κατὰ θεὸν οἰκονομική) θεία εὐχαριστία», καὶ εἰκόνα τοῦ ὑπερτελοῦς αὐτοῦ θείου μυστηρίου ἀποτελεῖ τὸ ἕβδομο καὶ τέλειο καὶ θεῖο εὐχαριστιακὸ μυστήριο, ἡ καλούμενη «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία», τὸ ὁποῖο, ὅσον ἀφορᾷ τὴ μυστηριακή του ἐκείνη διάσταση ποὺ ἀναφέρεται στὴν ὑπὲρ φύσιν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων μυστῶν μεταξύ τους, ὁρίζεται ὡς οἰκονομική, ὑπερφυσικὴ καὶ συγκραστικὴ ἀνθρωπίνη ὁμοουσιότης καὶ τελεσιουργεῖται, σὲ ὅλες τὶς μυστηριακές του διαστάσεις, ἀπὸ τὴν κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη, ἡ ὁποία, ἐπιγινωσκομένη καὶ ἀνήκουσα κατὰ φύσιν στὸ θεό, ὅπως καὶ ἡ ἀΐδιος, ἀλλὰ σὲ κατώτερη, σὲ σχέση μὲ ἐκείνη, θεία φυσικὴ κατάσταση, ὡς εἶδος οἰκονομικῆς θείας ἐνεργείας, δόθηκε κατὰ χάριν, ὡς θεία δωρεά, γενικὰ στὸν ἄνθρωπο προκειμένου νὰ λατρεύει τὸ θεὸ καὶ νὰ κοινωνεῖ κατὰ χάριν καὶ κατ' ἐνέργειαν μαζί του τελετουργικῶς μέσῳ τῶν κατεξοχὴν λεγομένων μυστηρίων καὶ τῶν λοιπῶν μυστηριακῶν τελετῶν καὶ γι' αὐτὸ ἐπιγινώσκεται θησαυριζόμενη πάντοτε μέσα στὰ ἀνθρώπινα δοχεῖα τῶν ἑπτὰ κατ' ἄνθρωπον ἱερατικῶν βαθμῶν, μὲ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν ἀπώτερο εὐχαριστιακὸ μυστηριακὸ σκοπό, καὶ οὐδέποτε οὖσα χωριστὰ καὶ ἐκτὸς αὐτῶν.

Ἡ θεία, σημειωτέον, ἄκραστος ὁμοουσιότης ἐπιγινώσκεται καὶ στὴ θεία ἀϊδιότητα, κυρίως καὶ πρωτίστως, στὸν ἀΐδιο θεό, ἀλλὰ καὶ στὴ θεία οἰκονομία, συνεπῶς καὶ καθοδικῶς, στὸν οἰκονομικὸ θεό, δὲν παύεται, δηλαδή, στὴ θεία οἰκονομία ἀλλ' ἐξακολουθεῖ νὰ ὑφίσταται καὶ σὲ ὅλες τὶς οἰκονομικὲς θεῖες φυσικὲς καταστάσεις, γι' αὐτὸ καὶ ὁ ὄγδοος κατὰ θεὸν βαθμὸς ἔχει καὶ ἀΐδιο καὶ οἰκονομικὴ μορφὴ καὶ ἐκδήλωση, ὑφίσταται, δηλαδή, καὶ ὡς «κατὰ θεὸν ἀΐδιος θεία ἱερωσύνη» καὶ ὡς «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», καὶ ἀναλόγως ὑφίσταται καὶ ἡ «κατὰ θεὸν ἀΐδιος θεία εὐχαριστία» καὶ ἡ «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία».

Στὴν οἰκονομική του, συνεπῶς, μόνο μορφὴ καὶ ἐκδήλωση, ὡς «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», μέσα στὴ λεγόμενη «θεία οἰκονομία», τὴ θεία, δηλαδή, δημιουργία, ὁ ὑπερτελεστικὸς αὐτὸς βαθμὸς συλλειτουργεῖ, ὡς «πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν», παράλληλα καὶ ταὐτόχρονα καὶ μὲ τοὺς ἑπτὰ λοιποὺς ἱερατικοὺς βαθμοὺς τῆς «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικῆς θείας ἱερωσύνης» καὶ μὲ ὅλους τοὺς φορεῖς τους, ἄμεσα μὲ τὸν ἐπιτελεστικὸ ἕβδομο βαθμὸ σὲ ὅλα τὰ χωριστὰ καὶ διάφορα κατὰ τόπους ἱερὰ θυσιαστήρια, τοὺς ἱεροὺς καὶ τοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς καὶ τὶς λατρευτικὲς καὶ τὶς εὐχαριστιακὲς συνάξεις τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ διαμέσου αὐτοῦ ἔμμεσα μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ἕξι βαθμούς.

Στὸ ἐπιπόλαιο, ἑπομένως, ἐρώτημα «τὶ τὴ χρειάζεται ὁ θεὸς τὴν ἱερωσύνη μέσα στὴν ἀϊδιότητά του» ἔχουμε ἤδη ἀπαντήσει δεόντως καὶ ἀρκούντως καὶ ἀντιτάσσουμε, ἐπιπλέον, τὸ ἐρώτημα «καὶ τί θὰ ἦταν ὁ ἀΐδιος τριαδικὸς εἷς θεός, ἀνίερος, ἄνευ ἀϊδίου ἱερωσύνης»;

Ἡ «κατὰ θεὸν θεία ἱερωσύνη» ὑφίσταται κατὰ φύσιν στὸ θεὸ καὶ ἄρχεται, πρῶτα, ὡς «κατὰ θεὸν ἀΐδιος θεία ἱερωσύνη», ἀπὸ τὴ θεία ἀϊδιότητα, ἡ ὁποία εἶναι ὁ «ἔνδον ναός», τὸ ἱερὸ βῆμα, καὶ ὁ «ἐντὸς ναός» τῆς θείας τριάδος, ὅπου τελεσιουργεῖται ἡ «κατὰ θεὸν ἀΐδιος θεία εὐχαριστία», ἡ ἄκραστος θεία ὁμοουσιότης τῶν τριῶν θείων προσώπων, προεξάρχοντος τοῦ Θεάρχου Νοῦ καὶ Πατρὸς καὶ συλλειτουργούντων τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ Υἱοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ Νόμου καὶ Παιδὸς (Ἁγίου Πνεύματος), καὶ ἐπεκτείνεται, ἔπειτα, ὡς «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», τόσο στὴ λεγόμενη «πρώτη θεία οἰκονομία» ἢ «προοικονομία», ἡ ὁποία εἶναι ὁ «πέριξ ναός» τῆς θείας τριάδος, ὅσο καὶ στὶς ὑπόλοιπες οἰκονομικὲς θεῖες φυσικὲς καταστάσεις, οἱ ὁποῖες εἶναι, γενικῶς, ὁ «ἐκτὸς ναός» τῆς θείας τριάδος, ὅπου τὸ ἀΐδιο μυστήριο τῆς ἀκράστου θείας ὁμοουσιότητος, ἡ «κατὰ θεὸν ἀΐδιος θεία εὐχαριστία», κατέρχεται ὡς οἰκονομικό, ὡς «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία», καὶ ἀπεικονίζεται περαιτέρω ὡς «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία», στὰ πλαίσια τῆς «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικῆς θείας ἱερωσύνης», ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ ὑφίσταται κατὰ φύσιν στὸ θεό, ὡς οἰκονομικὴ θεία ἐνέργεια, ἀλλὰ δὲν ἀφορᾷ τόσο αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸ θεὸ ὅσο τὸν ἄνθρωπο, στὸν ὁποῖο καὶ δίδεται κατὰ χάριν (σχετικὰ μὲ τὰ ἑπτὰ διακριτὰ εἴδη τῶν θείων φυσικῶν καταστάσεων βλέπε τὴ Β΄ Τρισμέγιστη Ἀρχιερατικὴ Εὐχή μας ποὺ ἐμπεριέχεται στὴν «Ἱερὰ καὶ Μεγάλη Ἀκολουθία τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Χρίσματός» μας, τὴν ὁποία ἔχουμε συγγράψει οἱ ἴδιοι καὶ δημοσιεύσει στὴν «Εὐχολογία – Ὑμνολογία» μας, στὴν ἱστοσελίδα μας «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η»).

Ὡς εἶδος, λοιπόν, οἰκονομικῆς θείας ἐνεργείας, ἡ κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη ἐπιγινώσκεται, ἐκδηλώνεται, ἀνήκει καὶ δρᾷ μόνο στὴ λεγόμενη «ἔνσαρκο θεία οἰκονομία», στὴν τρίτη, τέταρτη, πέμπτη καὶ ἕκτη οἰκονομικὴ θεία φυσικὴ κατάσταση, καὶ πάντοτε διαμέσου γενικῶς τῶν ἀνθρώπων φορέων καὶ λειτουργῶν της ποὺ τὴν κατέχουν καὶ τὴν ἀσκοῦν στὸν ἀνάλογο ἱερατικὸ βαθμὸ καὶ ὁπουδήποτε αὐτοὶ εἶναι αὐτοπροσώπως παρόντες καὶ τὴν ἀσκοῦν καὶ οὐδέποτε αὐτὴ καὶ μόνη καὶ ἀφ' ἑαυτῆς, ἄνευ τῆς αὐτοπροσώπου παρουσίας καὶ ἱερουργίας τῶν φορέων καὶ ἀσκητῶν της.

Εἰδικώτερα, ἡ κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη ἐνθησαυρίζεται πρῶτα καὶ ἀποταμιεύεται ἐντὸς τοῦ τρισυποστάτου θεοψυχανθρώπου, μέσα, δηλαδή, στὴν ψυχανθρωπότητα τῶν τριῶν θεοψυχανθρώπων, καὶ ἔπειτα ἀπὸ τὸν προαδαμιαῖο καὶ προπτωτικὸ θεοψυχάνθρωπο κατέρχεται καὶ στὸν ἀδαμιαῖο ψυχάνθρωπο, καὶ πρῶτα στὸν ἀποπτωτικό, στὸν μεσίτη τῆς χάριτος Ἰησοῦ Χριστό, καὶ μετὰ στὸν μεταπτωτικό, διαμέσου τοῦ μεσίτου Χριστοῦ.

Ἔτσι, ἡ θεία ἱερωσύνη ὑφίσταται καὶ ὡς «ἐμφόρητος», φερομένη ἐντὸς τοῦ ψυχανθρωπίνου προσλήμματος τοῦ θεοψυχανθρώπου ὑπὸ τὴν ἀναλογοῦσα ἐσωτερικὴ μορφὴ τῆς «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικῆς θείας ἱερωσύνης», καὶ ὡς «ἐκφόρητος», ἐκτὸς φορᾶς ἀπὸ τὸ τοιοῦτο πρόσλημμα αὐτοῦ ἀλλὰ καὶ γενικώτερα ἐκτὸς πάσης φορᾶς ἀπὸ κάθε τι κτιστό, φερομένη μόνο ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν ἄκτιστο θεό, ὑπὸ τὴν προσιδιάζουσα ἐξωτερικὴ μορφὴ τῆς «κατὰ θεὸν ἀϊδίου καὶ οἰκονομικῆς θείας ἱερωσύνης», καὶ συνοπτικῶς, μὲ μία λέξη, ὡς «ἐξεμφόρητος».

Ὑφίσταται, εὐλόγως, καὶ ἡ «κατ' ἄγγελον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», ἡ ὁποία, παρὰ τὸ ὅτι ἀνήκει στὴν «ἄσαρκο θεία οἰκονομία», διατελεῖ καὶ αὐτὴ ὡς «ἐμφόρητος», φερομένη, μέν, μέσα στὰ ἀγγελικὰ πνεύματα, ἀλλὰ ὑπὸ διάφορο σχῆμα ἐμφορήσεως σὲ σχέση μὲ τὴν κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη καὶ ἀνάλογο πρὸς τὸ σχῆμα τῆς κατὰ χάριν ἑνώσεως τῆς θείας μὲ τὴν ἀγγελικὴ φύση, τὸ ὁποῖο, βεβαίως, δὲν εἶναι ἡ τελεία ὑποστατικὴ ἕνωση, ὅπως μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλὰ ἡ ἡμιτελὴς ἀλληλοπεριχώρηση.

Γι' αὐτὸ καὶ ἡ κατ' ἄγγελον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς «ἡμιφόρητος», ὑπὸ τὴν τοιαύτη ἔννοια τῆς ἡμιτελοῦς φορᾶς της, ὡς μέση κατάσταση μεταξὺ τῆς «ἐμφορήτου» κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικῆς θείας ἱερωσύνης καὶ τῆς «ἐκφορήτου» κατὰ θεὸν ἀϊδίου καὶ οἰκονομικῆς θείας ἱερωσύνης.

Εὐνόητον, ὅτι τὸ «ἡμιφόρητον» ἀνήκει ἐντελεχειακῶς, ὡς ἔκτυπο (εἰκών), στὴν εὐρύτερη ὀντολογία τοῦ «ἐμφορήτου» ἀντιτύπου (ἀντιθέτου ἄκρου) ἡ ὁποία ἀντιδιαστέλλεται πρὸς τὴν ὀντολογία τοῦ «ἐκφορήτου» ἀρχετύπου (κανόνος) καὶ ὅτι οἱ ὅροι «ἐμφόρητος», «ἐκφόρητος» καὶ «ἐξεμφόρητος» ὁρίζονται ἀναλόγως πρὸς τοὺς συσχετικοὺς μεταξύ τους ὅρους «ἔνσαρκος», «ἔκσαρκος», «ἐξένσαρκος» καὶ «ἔνχωρος», «ἔκχωρος», «ἐξέγχωρος» καὶ διακριτῶς πρὸς τοὺς ὁμολόγους μεταξύ τους ὅρους «ἄσαρκος», «ἄχωρος» καὶ «ἀφόρητος» (μὲ τὸ νόημα ποὺ τοὺς δώσαμε σὲ προηγούμενες δογματολογικές μας μελέτες, βλέπε «Δογματολογία», στὴν ἱστοσελίδα μας «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η»).

Ἐν πάσῃ, ἑπομένως, περιπτώσει, ὅλη ἡ οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη, εἴτε κατ' ἄνθρωπον, εἴτε κατ' ἄγγελον, διατελεῖ, εἴτε μὲ τὸν ἕνα, εἴτε μὲ τὸν ἄλλο τρόπο, εἴτε, δηλαδή, ὡς ἐμφόρητος, εἴτε ὡς ἡμιφόρητος, γενικῶς καὶ πάντοτε «ἐμφορουμένη» ὀρθῶς καὶ λογικῶς μέσα στὰ ἀνθρώπινα ἢ ἀγγελικὰ ἱερατικά της δοχεῖα καὶ οὐδέποτε «περιϊπταμένη» ἀλόγως καὶ ἀτόπως γύρῳ καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτά, δεδομένου ὅτι ἀφορᾷ συγκεκριμένα τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἄγγελο καὶ ὄχι αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸ θεὸ καὶ δίδεται «κατὰ χάριν καὶ δωρεὰν» σ' αὐτοὺς ἀπὸ ἐκεῖνον, ποὺ τὴν κατέχει κατὰ φύσιν, καὶ εἰδικὰ γι' αὐτούς, στὰ πλαίσια τῆς θείας λατρείας, κυρίως γιὰ δική τους ὠφέλεια, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ θεῖο σεβασμό, τὴ θεία λατρευτικὴ προσκύνηση.

Συνοψίζοντας, ἡ ὅλη θεία ἱερωσύνη ὑφίσταται κατὰ φύσιν στὸ θεὸ καὶ περιλαμβάνει τρία εἴδη, πρῶτον, τὴν «κατὰ θεὸν θεία ἱερωσύνη», ἡ ὁποία ἀφορᾷ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸ θεὸ καὶ ὑποδιακρίνεται σὲ δύο ὑποείδη, στὴν «κατὰ θεὸν ἀΐδιο θεία ἱερωσύνη» καὶ τὴν «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», δεύτερον, τὴν «κατ' ἄγγελον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», ἡ ὁποία ἀφορᾷ κυριώτερα τὸν ἄγγελο, στὸν ὁποῖο καὶ δίδεται κατὰ χάριν, καὶ τρίτον, τὴν «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», ἡ ὁποία ἀφορᾷ κυριώτερα τὸν ἄνθρωπο, στὸν ὁποῖο καὶ δίδεται κατὰ χάριν ὡσαύτως.

Καὶ τὰ τρία αὐτὰ εἴδη τῆς θείας ἱερωσύνης ὑφίστανται σαφῶς μὲ ἀπώτερο εὐχαριστιακό, μὲ κατὰ φύσιν, δηλαδή, ἢ κατὰ χάριν ὁμοουσιαστικό, σκοπό. Καὶ ἡ μὲν «κατὰ θεὸν θεία ἱερωσύνη», εἴτε ὡς «κατὰ θεὸν ἀΐδιος θεία ἱερωσύνη», εἴτε ὡς «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», ἐπιτελεῖ τὴν «κατὰ θεὸν θεία εὐχαριστία», εἴτε ὡς «κατὰ θεὸν ἀΐδιο θεία εὐχαριστία», εἴτε ὡς «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία», ἡ δὲ «κατ' ἄγγελον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», τὴν «κατ' ἄγγελον οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία», ἐνῷ, ἡ «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», τὴν «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία».

Ἡ κατ' ἄνθρωπον, σημειωτέον, οἰκονομικὴ θεία ἱερατικὴ χάρη (ἱερωσύνη) καὶ τῶν ἑπτὰ ἱερατικῶν βαθμῶν, ἡ πνευματική, δηλαδή, μυστικὴ τελετουργικὴ ἱερωσύνη, καταπέμφθηκε κατακόρυφα, ἅπαξ, ἄμεσα καὶ «ἐν εἴδει περιστερᾶς» ἀπὸ τὸν προαδαμιαῖο καὶ προπτωτικὸ Τρισυπόστατο Θεοψυχάνθρωπο, ἀπὸ τοὺς Τρεῖς, δηλαδή, προαδαμιαίους καὶ προπτωτικοὺς Θεοψυχανθρώπους καὶ ἀπὸ τὸν ἐπουράνιο χῶρό τους, στὸν ἀδαμιαῖο καὶ μεταπτωτικὸ τότε ἀκόμη Χριστὸ καὶ στὸν ἐπίγειο χῶρό του κατὰ τὴ Βάπτισή του στὸν ποταμὸ Ἰορδάνη καὶ ἔκτοτε μετενθησαυρίστηκε καὶ μεταποταμιεύθηκε καὶ μέσα του, μὲ τὴν Πρώτη Ἄμεση Ἁγιοπνευματικὴ Κάθοδο, μὲ τὴν ὁποία ἐπικυρώθηκαν «διὰ μιᾶς» ὅλα τὰ συμβολικὰ μυστήρια καὶ ὅλα τὰ συμβολικὰ μυστηριοειδῆ (μυστηριακὲς τελετές) ποὺ εἶχαν προτελεσθεῖ σὲ αὐτὸν καὶ συμπληρώθηκαν ὡς πνευματικά, ἡ ἀφιερωτική, δηλαδή, περιττοτομία, στὸ πάλαι ποτὲ εἶδος τῆς περιτομῆς, καὶ ἡ ἀφιερωτική, ἐπίσης, ὑπαπαντή, τὸ καθιερωτικὸ ἀρχιερατικὸ χρῖσμα, τὸ ὁποῖο, γιὰ εὐνόητους λόγους, δὲν ἀναφέρεται στὶς καινοδιαθηκικὲς διηγήσεις ὡς προγενόμενο τοῦ βαπτίσματος τοῦ Ἰησοῦ, παρ' ὅτι ἱστορικῶς ἔγινε καὶ ἀσφαλῶς προηγήθηκε ἐκείνου, καὶ τὸ θεωτικὸ βάπτισμα τῆς θείας υἱοθεσίας, τὸ ὁποῖο καὶ αὐτὸ ἔγινε πρῶτα κατὰ συμβολικὸ τρόπο καὶ λίγο μετά, στὰ πλαίσια τῆς Βαπτισματικῆς Προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ, ἐπικυρώθηκε καὶ αὐτὸ ὡς πνευματικό, μὲ τὴν ἁγιοπνευματικὴ κατάβαση ποὺ ἀκολούθησε, κατὰ τὸν ἱστορικώτερο τῶν εὐαγγελιστῶν Λουκᾶ, ὁ ὁποῖος, κατ' ἀκρίβειαν, γράφει τὸ «Ἰησοῦ βαπτισθέντος καὶ προσευχομένου», ὅτι δηλαδή, ἀφοῦ βαπτίσθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἔκανε προσευχὴ γιὰ νὰ κατέλθει ἡ ἁγιοπνευματικὴ χάρη καί, ἐνῷ προσευχόταν ἐπὶ τούτῳ, δέχθηκε τὴν ἁγιοπνευματικὴ κάθοδο ὡς οὐράνια ἀπάντηση στὴν προσευχή του, ὡς προϊόν, δηλονότι, προσευχῆς.

Πλήν, ὅμως, ἡ πλήρης «κτῆσις τοῦ ἁγίου πνεύματος» ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, ἡ ὅλη, δηλαδή, Ἁγιοπνευματικὴ Ἐπίκτηση, δὲν τελείωσε ἀλλὰ ἄρχισε νὰ ἐξελίσσεται μὲ τὸ βάπτισμα τοῦ ὕδατος, δεδομένου ὅτι ἡ ὅλη Βαπτισματικὴ Ἐξιλέωση περιλαμβάνει ἐπιπλέον καὶ τὸ βάπτισμα τῶν δακρύων τῆς μετανοίας, τὸ βάπτισμα τῶν ἱδρώτων τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς ἀγωνίας, τὸ βάπτισμα τοῦ αἵματος (θάνατος, ταφὴ καὶ ἀνάσταση), τὸ βάπτισμα τοῦ ἀέρος (ἀνάληψη) καὶ τὸ βάπτισμα τοῦ πυρὸς (μεταμόρφωση καὶ πεντηκοστή), ἔτσι ὥστε, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς πεντηκοστῆς, ὁ Ἰησοῦς, εὑρισκόμενος στὸν ἐπουράνιο χῶρο τῶν Τριῶν Θεοψυχανθρώπων, ὅπου μετέβη μὲ τὴν ἀνάληψή του, νὰ φθάσει τελικὰ στὸ «πνευματικὸ πλήρωμα» καὶ ἀφοῦ εἶχε πρῶτα ὁ ἴδιος ὁλοκληρώσει τὴ βαπτισματικὴ ἐξιλέωση καὶ τὴν ἁγιοπνευματικὴ ἐπίκτηση νὰ μετακαταπέμψει ἔπειτα κατακόρυφα, ἅπαξ, «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν» καὶ ἀπὸ τὸν ἐπουράνιο χῶρο τῶν Τριῶν Θεοψυχανθρώπων, ὡς Μεσίτης τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὴν ἁγιοπνευματικὴ χάρη καὶ ἔκτοτε νὰ τὴ μετενθησαυρίσει καὶ νὰ τὴ μεταποταμιεύσει ἐπιπλέον καὶ μέσα στοὺς Ἀποστόλους καὶ διαμέσου αὐτῶν καὶ τῆς χειροτονίας ὁριζόντια καὶ ἐντὸς τῶν Πρεσβυτέρων Διαδόχων τους καὶ τῆς Ταμιούχου Ἐκκλησίας, μὲ τὴ Δεύτερη Ἔμμεση Ἁγιοπνευματικὴ Κάθοδο, ἡ ὁποία διῆλθε διαμέσου αὐτοῦ καὶ «ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ», κατὰ τὸ δικό του ἄλλωστε εὐαγγελικὸ λόγιο «τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου», ἔτσι ὥστε, ἀπὸ τὸν ἐπουράνιο χῶρο τῶν Τριῶν προαδαμιαίων καὶ προπτωτικῶν Θεοψυχανθρώπων πρὸς τὸν ἐπίγειο χῶρο τῶν ἀδαμιαίων καὶ μεταπτωτικῶν ψυχανθρώπων, νὰ ἐπιγνωσθοῦν μία ἄμεση ἅπαξ κατάπεμψη καὶ μία ἔμμεση ἅπαξ μετακατάπεμψη τῆς ἁγιοπνευματικῆς χάριτος, μέσῳ τοῦ ἀδαμιαίου καὶ ἀποπτωτικοῦ Μεσίτου Χριστοῦ.

Συνεπῶς, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Θείας Πεντηκοστῆς, ὁ προαδαμιαῖος καὶ προπτωτικὸς Τρισυπόστατος Θεοψυχάνθρωπος, οἱ Τρεῖς προαδαμιαῖοι καὶ προπτωτικοὶ Θεοψυχάνθρωποι, διαμέσου τοῦ ἀδαμιαίου καὶ ἀποπτωτικοῦ Μεσίτου Χριστοῦ, ἐπεξέτειναν τὴν Πρώτη Ἄμεση Ἁγιοπνευματικὴ Κάθοδο μὲ τὴ Δεύτερη Ἔμμεση Ἁγιοπνευματικὴ Κάθοδο καὶ μετενθησαύρισαν καὶ μεταποταμίευσαν τὸ πνευματικὸ πλήρωμα τῆς κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικῆς θείας ἱερωσύνης ἐπιπλέον καὶ μέσα στοὺς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας καὶ γι' αὐτὸ ἔκτοτε δὲν ὑφίσταται οὔτε δικαιολογεῖται οὐδεμία «περιϊπταμένη», «ἀθησαύριστος» καὶ «ἀταμίευτος» τοιαύτη ἱερωσύνη.

Εὐνόητον, ὅτι οἱ ὅροι «ἐνθησαύριση» καὶ «ἀποταμίευση» τῆς ἱερωσύνης εἶναι ὁμόλογοι πρὸς τὸν ὅρο «χειροτονία», ὅτι δηλαδή, ἡ ἐνθησαύριση καὶ ἀποταμίευση τῆς ἱερωσύνης γίνεται μὲ τὴ χειροτονία ἢ κάποια ἄλλη ἰσοδύναμη συμβολικὴ ἢ πνευματοσυμβολικὴ πράξη, ὅπως, γενικῶς, τὸ χρῖσμα, καὶ εἰδικῶς ἡ ὀρνιθοθεσία τοῦ Ἰορδάνου (πνευματοσυμβολική), ἡ ἀποστολικὴ ἐμφύσηση τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἡ φλογοθεσία τοῦ Ὑπερῴου (πνευματοσυμβολική).

Ὅπου, λοιπόν, εἶναι παρὼν ὁ ἱερεύς, ἐκεῖ εἶναι παροῦσα καὶ ἡ ἱερωσύνη καὶ ὅπου ὁ ἀρχιερεύς, ἐκεῖ καὶ ἡ ἀρχιερωσύνη, καὶ ὅπου εἶναι ἀπὼν ὁ ἱερεύς, ἐκεῖ εἶναι ἀποῦσα καὶ ἡ ἱερωσύνη καὶ ὅπου ἀπὼν ὁ ἀρχιερεύς, ἐκεῖ ἀποῦσα καὶ ἡ ἀρχιερωσύνη, ἄρα, στὴν καινὴ διαθήκη, ἡ ἀρχιερωσύνη δὲν ἀποτελεῖ ἀνώτερο τῆς ἱερωσύνης καὶ ἀνώτατο πάντων ἱερατικὸ βαθμό, ἀλλὰ ἀνώτερο καὶ ἀνώτατο ἱερατικὸ τίτλο καὶ ὀφφίκιο πρωτείας στὰ πλαίσια τοῦ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἰδίου ἀκριβῶς ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου.

Καὶ τοῦτο, διότι στὴν καινὴ διαθήκη τὰ ἱερὰ θυσιαστήρια καὶ οἱ ἱεροὶ καὶ οἱ ἐνοριακοὶ ναοὶ καὶ οἱ λατρευτικὲς καὶ οἱ εὐχαριστιακὲς συνάξεις ἔγιναν πολλαπλάσια τοῦ ἑνὸς καὶ χωριστὰ καὶ διάφορα μεταξύ τους, γι' αὐτὸ καὶ χρειαζόμαστε ἀναλόγως καὶ πολλαπλάσιους καὶ χωριστοὺς καὶ διαφόρους ἱερεῖς φορεῖς καὶ ἀσκητὲς τοῦ κορυφαίου βαθμοῦ ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας οἱ ὁποῖοι θὰ εἶναι παρόντες αὐτοπροσώπως καὶ θὰ λειτουργοῦν αὐτοδύναμα, ὁ καθένας σὲ χωριστὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ λατρευτικὴ σύναξη, καὶ θὰ τελετουργοῦν αὐτοὶ καὶ μόνοι ὁλόκληρο τὸ κορυφαῖο εὐχαριστιακὸ μυστήριο, χωρὶς νὰ συλλειτουργοῦν μὲ τὸν ἀρχιερέα καὶ μεταξύ τους στὸ ἴδιο ἱερὸ θυσιαστήριο τοῦ αὐτοῦ ναοῦ καὶ στὴν ἴδια εὐχαριστιακὴ σύναξη, δεδομένου ὅτι ὁ ἀρχιερεύς, ἄνθρωπος ὢν καὶ ὄχι θεός, δύναται φύσει νὰ εἶναι αὐτοπροσώπως παρὼν καὶ νὰ ἐπιτελεῖ τὴν εὐχαριστιακὴ θυσία μόνο σὲ ἕνα ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ ναὸ καὶ σὲ μία λατρευτικὴ σύναξη καὶ ὄχι «πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν», ὅπως αὐτὸς καὶ μόνος ὁ ὑπερτέλειος καὶ τελετάρχης καὶ μυστάρχης θεὸς πέφυκε.

Ἐν τοιαύτῃ, συνεπῶς, περιπτώσει, θὰ πρέπει, εἴτε νὰ ἔχουμε μία καὶ μόνη καὶ τὴν αὐτὴ καὶ τὴν ἰδία ἀκριβῶς εὐχαριστιακὴ σύναξη, σὲ ἕνα καὶ μόνο καὶ τὸ αὐτὸ καὶ τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἱερὸ θυσιαστήριο, τὴν ὁποία θὰ συγκροτεῖ ὁ ἔχων τὸ πλήρωμα τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας ἀρχιερεὺς καὶ οἱ λοιποὶ ἱερεῖς, ὡς μὴ ἔχοντες τὸ πλήρωμα τῆς ἱερωσύνης, νὰ συλλειτουργοῦν μαζί του στὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ στὴν ἴδια ἀκριβῶς εὐχαριστιακὴ λατρευτικὴ σύναξη, ὅπως οἱ διάκονοι καὶ οἱ λοιποὶ κατώτεροι ἱερατικοὶ βαθμοί, εἴτε, ἂν θέλουμε νὰ ἐπιτελεῖται καὶ νὰ προσφέρεται τελεία καὶ ὁλόκληρη ἡ εὐχαριστιακὴ θυσία σὲ περισσότερους καὶ χωριστοὺς ἱεροὺς ναούς, λατρευτικὲς συνάξεις καὶ θυσιαστήρια, νὰ πολλαπλασιάσουμε ἀνάλογα τοὺς φορεῖς καὶ ἀσκητὲς τοῦ πληρώματος τῆς ἱερωσύνης τὸ ὁποῖο κατέχει ὁ ἀρχιερεὺς καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἀρχιερεὺς νὰ κρατήσει γιὰ τὸν ἑαυτό του μόνο τὴν πρωτεία, νὰ διακρίνεται, δηλαδή, μόνο ὡς «πρῶτος τῇ τάξει» κάτοχος τοῦ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἰδίου ἀκριβῶς ἱερατικοῦ πληρώματος, ἀνάμεσα σὲ πολλοὺς ἄλλους ὁμοβάθμους συγκατόχους του. Μέση λύση ἐδῶ ἀδυνατεῖ.

Εἶναι, λοιπόν, εὔλογο καὶ αὐτονόητο, ὅτι ὅταν πολλαπλασιάζονται τὰ ἱερὰ θυσιαστήρια καὶ οἱ ἐνοριακοὶ ναοὶ καὶ οἱ εὐχαριστιακὲς συνάξεις καὶ τὸ κορυφαῖο εὐχαριστιακὸ μυστήριο τελεσιουργεῖται παραλλήλως καὶ συγχρόνως στὸ καθένα χωριστὰ ἀπὸ αὐτά, ὅπως συμβαίνει στὴν καινὴ διαθήκη, τότε πολλαπλασιάζονται ἀνάλογα καὶ οἱ αὐτοδύναμοι καὶ τέλειοι εὐχαριστιακοὶ τελετουργοί. Δὲν εἶναι δυνατό, τὰ μὲν νὰ πολλαπλασιάζονται καὶ νὰ χωρίζονται καὶ νὰ διαφέρουν μεταξύ τους, τὸ δὲ ἱερατικὸ πλήρωμα νὰ διατηρεῖ τὸν ἕνα καὶ τὸν αὐτὸ φορέα γιὰ ὅλα αὐτὰ παράλληλα καὶ σύγχρονα, εἴτε σὲ οἰκουμενικὸ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο, εἴτε καὶ σὲ τοπικὸ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο ἐπισκοπῆς κ.τ.ὅ..

Στὴν παλαιὰ διαθήκη, ὅπως ἤδη ἐκτενῶς ἐξηγήσαμε στὰ προηγούμενα μέρη τῆς παρούσης μελέτης, ὑπῆρχε ἄλλη ἱερατικὴ καὶ τελετουργικὴ τάξη, ἕνα μόνο ἱερὸ θυσιαστήριο, ἕνας μόνο ἱερὸς ναὸς καὶ μία μόνο λατρευτικὴ σύναξη γιὰ ὁλόκληρο τὸν ἐκλεκτὸ λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὴν ἁγία πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅπου βρισκόταν ἡ κιβωτὸς τῆς διαθήκης, γι' αὐτὸ καὶ ὅλη ἡ συμβολική, μόνο, τελετουργικὴ ἱερωσύνη, καὶ ἡ ψυχικὴ καὶ ἡ σαρκική, κατεχόταν ἀπὸ ἕνα μόνο φορέα, τὸ λεγόμενο «μέγαν ἱερέα» ἢ «ἀρχιερέα», ἐνῷ ἔλλειπε ἀκόμη ἡ πνευματικὴ μυστικὴ τελετουργικὴ ἱερωσύνη, ἡ ὁποία ἐπῆλθε στὴν καινὴ διαθήκη.

Μία ὑπολανθάνουσα στὴν ὁμολογία τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ αἱρετικὴ δοξασία φαίνεται νὰ εἶναι ἡ μυστικὴ μακρὰν ἀκτινοβολία ἢ «τηλαύγεια» τῆς παραγομένης καὶ δευτερογενοῦς χάριτος τοῦ εὐχαριστιακοῦ καθαγιασμοῦ τῶν τιμίων δώρων, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν ἀνατολικὸ χριστιανισμό, ἀνήκει στὸν φορέα τῆς παραγούσης καὶ πρωτογενοῦς χάριτος τῆς ἀρχιερωσύνης ἢ ἀρχιερέα, ἀπὸ τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, τὸ ναὸ καὶ τὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη ὅπου ὁ ἀρχιερεὺς λειτουργεῖ καὶ ἀσκεῖ τὴν ἀρχιερωσύνη του πρὸς ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ἱερὰ θυσιαστήρια, τοὺς ἱεροὺς καὶ τοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς καὶ τὶς εὐχαριστιακὲς λατρευτικὲς συνάξεις τῆς οἰκείας ἐπισκοπῆς του ὅπου ὁ ἴδιος δὲν μπορεῖ νὰ παρίσταται αὐτοπροσώπως καὶ νὰ συλλειτουργεῖ ἐκ τοῦ σύνεγγυς μὲ τοὺς ἱερεῖς ποὺ τὸν ἀναπληρώνουν, ὅτι δηλαδή, ὁ ἀρχιερεύς, ἀπὸ τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο καὶ τὸ λειτουργικὸ χῶρο ποὺ ἀσκεῖ τὴ φερομένη ἀρχιερωσύνη του, μπορεῖ νὰ ἀκτινοβολεῖ, νὰ τηλαυγάζει καὶ νὰ ἐκπέμπει μακρυὰ τὴ θεία εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ χάρη καὶ ἔτσι, κατὰ τὴν ἴδια ἡμέρα καὶ ὥρα, νὰ προσφέρει αὐτὸς ὁ ἴδιος παράλληλα καὶ ταὐτόχρονα περισσότερες τῆς μιᾶς εὐχαριστιακὲς θυσίες καὶ μὲ μία καὶ μόνη καὶ τὴν αὐτὴ εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ εὐλογία νὰ εὐλογεῖ καὶ νὰ καθαγιάζει εὐχαριστιακῶς ὅλα τὰ τίμια δῶρα ἐπάνω σὲ ὅλα τὰ ἱερὰ θυσιαστήρια τῆς ἐπισκοπῆς του ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀπουσιάζει καὶ παρὰ τὸ ὅτι εἶναι φύσει ἀδύνατο νὰ παρίσταται ἐκεῖ αὐτοπροσώπως καὶ τυγχάνει ἐκπροσωπούμενος ἀπὸ ἄλλους λειτουργούς.

Αὐτή, σημειωτέον, καθεαυτὴ ἡ παράγουσα καὶ πρωτογενὴς ἀρχιερωσύνη δὲν δύναται νὰ τηλαυγασθεῖ ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα, ἐάν, δῆθεν, ὑποτεθεῖ ὅτι ἰσχύει τὸ προκείμενο δογματικὸ ἄτοπο τῆς «ἀρχιερατικῆς τηλαυγείας», διότι εἶναι ἡ ἀρχιερατικὴ δύναμη, ἡ ἐνδιάθετος, δηλαδή, ἢ «ἐν δυνάμει» ἀρχιερατικὴ ἐνέργεια, ἀλλὰ μόνο νὰ πεμφθεῖ. Ἔτσι, τηλαυγάζεται μόνο ἡ ἐνέργεια τῆς δυνάμεως καὶ ὑποθετικῶς, ἐν προκειμένῳ, δῆθεν ἡ εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ χάρη.

Σημειωτέον, ἐπίσης, ὅτι ἡ ὑποτιθέμενη ὡς τηλαυγαζόμενη ἀρχιερατικὴ ἐνέργεια τοῦ εὐχαριστιακοῦ καθαγιασμοῦ, παρ' ὅτι ἐξωτερικεύεται, δὲν θεωρεῖται ὡς «περιϊπταμένη» ἐκτὸς φορέως, ἀλλ' ὡς «ἀκτὶς ἡλίου ἐκπεμπομένη μακράν» μέσα ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα φορέα της.

Ἐν τοιαύτῃ, ὅμως, περιπτώσει, θὰ ἔπρεπε οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ ἀρχιερέως λειτουργοὶ στὰ κατὰ τόπους ἄλλα θυσιαστήρια νὰ παραλείπουν τὴν ἐπιτέλεση τῆς εὐχαριστιακῆς καθαγιαστικῆς εὐλογίας τῶν τιμίων δώρων, ἡ ὁποία δὲν θὰ ἀνῆκε στὰ οἰκεῖα ἱερατικὰ μέτρα τους οὔτε ὡς μυστική, ἄρα οὔτε καὶ ὡς συμβολικὴ τελετουργικὴ πράξη, δεδομένου ὅτι θὰ τὴν ἐπιτελοῦσε «κατὰ τηλαύγειαν» ὁ μακρὰν ἀκτινοβολῶν καὶ ἐκπέμπων τὴν εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ χάρη ἀρχιερεὺς ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο στὸ ὁποῖο θὰ λειτουργοῦσε ἀλλὰ καὶ προκειμένου νὰ μὴ διπλασιάζεται ἡ ἐπιτέλεση τῆς τοιαύτης εὐλογίας ἀπὸ δύο λειτουργοὺς οὔτε μυστικῶς οὔτε συμβολικῶς, τὸ ὁποῖο, ὅμως, δὲν ἐπαληθεύεται ἀπὸ τὰ τελετουργικὰ τυπικὰ καὶ τὴν τελετουργικὴ πράξη τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ.

Καὶ ἄν, δηλαδή, ὁ ἀρχιερεὺς δὲν λειτουργεῖ καθόλου κάποια ἡμέρα καὶ δὲν ἀσκεῖ τὴν ἀρχιερωσύνη του σὲ κανένα ἱερὸ θυσιαστήριο ἢ ἐὰν λειτουργεῖ ἀλλὰ δὲν τὴν ἀσκεῖ παράλληλα καὶ σύγχρονα μὲ τοὺς ἱερεῖς τῆς ἐπισκοπῆς του, τότε τί γίνεται; Ἀδυνατεῖ ὁ εὐχαριστιακὸς καθαγιασμός;

Καὶ τότε, γιατί στὰ ἀρχιερατικὰ λειτουργικὰ βιβλία καὶ τυπικὰ τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ στὸν καθαγιασμὸ τῶν τιμίων δώρων ἀναφέρεται τὸ «κατάπεμψον τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα» καὶ ὄχι «καὶ ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τοὺς ἄλλους καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα καὶ ἐπὶ τὰ παρακείμενα δῶρα ἐκεῖνα»;

Πρόκειται, ἀσφαλῶς, περὶ δογματικοῦ ἀτόπου καὶ γιὰ «μαγικὴ ἀντίληψη περὶ τῆς ἱερωσύνης καὶ τῶν ἱερῶν μυστηρίων», δεδομένου ὅτι ἕνας λειτουργὸς δύναται νὰ ἐπιτελεῖ καὶ νὰ προσφέρει μία καὶ μόνη καὶ τὴν αὐτὴ εὐχαριστιακὴ θυσία κατὰ τὴν αὐτὴ ἡμέρα καὶ ὥρα καὶ νὰ εὐλογεῖ καὶ νὰ καθαγιάζει εὐχαριστιακῶς μία μόνο φορὰ τὰ ἴδια καὶ τὰ αὐτὰ τίμια δῶρα ποὺ πρόκεινται ἐπάνω σὲ ἕνα καὶ μόνο καὶ τὸ αὐτὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, μέσα σὲ ἕνα μόνο ἱερὸ ναό, στὰ πλαίσια μίας καὶ μόνης καὶ τῆς αὐτῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως καὶ μόνο ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος αὐτοπροσώπως παρὼν καὶ λειτουργῶν.

Μὲ ἁπλᾶ λόγια, κάθε λειτουργός, εἴτε θεός, εἴτε ἄγγελος, εἴτε ἄνθρωπος, ἔχει λειτουργικὸ τόπο ἐκεῖ μόνο ὅπου δύναται νὰ εἶναι ἀπὸ τὴ φύση του παρὼν καὶ νὰ λειτουργεῖ καὶ νὰ ἀσκεῖ τὴν ἱερωσύνη του καὶ ὅπου δὲν δύναται φύσει νὰ παρίσταται καὶ νὰ τελετουργεῖ δὲν ἔχει κανένα τελετουργικὸ τόπο, εἶναι τελετουργικῶς ἄτοπος ἢ οὐτοπικὸς («τελετουργικὴ οὐτοπία»).

Ἔτσι, ὁ θεός, ὡς πανταχοῦ παρών, ἔχει λειτουργικὸ τόπο σὲ κάθε χῶρο τοῦ σύμπαντος, παντοῦ παράλληλα καὶ ταὐτόχρονα καὶ ἄνευ μετακινήσεως, ἐνῷ, ὁ ἄγγελος καὶ ὁ ἄνθρωπος λειτουργός, μόνο στὸν τόπο ποὺ δύναται ὁ καθένας ἐκ φύσεως νὰ εἶναι παρὼν καὶ ἱερουργῶν, σὲ ἕνα καὶ μόνο τόπο, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἀλλάζει καὶ νὰ εἶναι κάθε φορὰ καὶ διαφορετικός, ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, παντοῦ ἀλλὰ ἑτερόχρονα καὶ ὑπὸ τὴν προϋπόθεση τῆς μετακινήσεως ἀπὸ τόπο σὲ τόπο. Καὶ ὁ θεοψυχάνθρωπος, ὡς ψυχάνθρωπος τελετουργός, ἔχει καὶ αὐτὸς τελετουργικὸ τόπο μόνο ὅπου παρίσταται φυσικῶς.

Μὲ ἄλλα λόγια, «ὁ τελετουργικὸς τόπος, ἢ ἀλλιῶς, ἡ τελετουργικὴ ἐμβέλεια, τοῦ τελετουργοῦ εἶναι ἀνάλογος πρὸς τὰ φυσικά του μέτρα» καὶ συνεπῶς, τοῦ καθενὸς ἀνθρώπινου εὐχαριστιακοῦ λειτουργοῦ, ἀνάλογος μὲ τὰ πεπερασμένα ἀνθρώπινα φυσικά του μέτρα καὶ γι' αὐτὸ ἀπολύτως περιορισμένος μόνο στὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, τὸν ἱερὸ καὶ τὸν ἐνοριακὸ ναὸ καὶ τὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη ὅπου δύναται νὰ παρίσταται ὁ ἴδιος αὐτοπροσώπως καὶ νὰ λειτουργεῖ. Γι' αὐτὸ ἄλλωστε χρειαζόμαστε περισσότερους τοῦ ἑνὸς εὐχαριστιακοὺς λειτουργούς, ἕνα γιὰ κάθε ἕνα χωριστὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, ἱερὸ καὶ ἐνοριακὸ ναὸ καὶ εὐχαριστιακὴ σύναξη, ἀλλιῶς θὰ ἀρκοῦσε ἕνας καὶ μόνος ἢ τρεῖς ἢ δεκατρεῖς γιὰ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη.

Ἐπιπλέον, λοιπόν, πρόκειται καὶ περὶ ἀνεπιτυχοῦς ἀπόπειρας ἀντιποιήσεως τῆς θείας τελεταρχικῆς ἀρχῆς, δεδομένου ὅτι μόνο ὁ τελετάρχης θεός, ὡς φύσει τέλειος ὤν, ὡς «πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν», δύναται νὰ παρίσταται ὁ ἴδιος αὐτοπροσώπως καὶ ὁ αὐτός, ὁλόκληρος καὶ ἀδιαίρετος, παραλλήλως καὶ ταὐτοχρόνως σὲ κάθε χῶρο τοῦ σύμπαντος καὶ ἔτσι νὰ ἔχει τελετουργικὸ τόπο παράλληλα καὶ ταὐτόχρονα σὲ ὅλα τὰ ἱερὰ θυσιαστήρια, τοὺς ἱεροὺς καὶ τοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς καὶ τὶς εὐχαριστιακὲς συνάξεις τῆς γῆς καὶ νὰ τελεσιουργεῖ παράλληλα καὶ ταὐτόχρονα «διὰ μιᾶς» τὸν εὐχαριστιακὸ καθαγιασμὸ σὲ ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ ἱερὰ θυσιαστήρια τῆς οἰκουμένης, συλλειτουργῶντας παράλληλα καὶ ταὐτόχρονα μὲ ὅλους τοὺς κατὰ τόπους εὐχαριστιακοὺς λειτουργούς του καὶ καθαγιάζοντας εὐχαριστιακῶς «ἐν ταὐτῷ» ὅλα τὰ προσφερόμενα ἀπὸ αὐτοὺς τίμια δῶρα καὶ ἔτσι ἑνοποιῶντας μυστικῶς ὅλους τοὺς ἱεροὺς καὶ τοὺς ἐνοριακοὺς ναούς, ὅλα τὰ ἱερὰ θυσιαστήρια, ὅλες τὶς εὐχαριστιακὲς θυσίες, ὅλες τὶς εὐχαριστιακὲς συνάξεις καὶ ὅλους τοὺς εὐχαριστιακοὺς λειτουργοὺς τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Ὅσοι, συνεπῶς, φαντάστηκαν τὴν τελετουργικὴ ἐμβέλεια τοῦ ἀρχιερέως, ὡς εὐχαριστιακοῦ λειτουργοῦ τῆς καινῆς διαθήκης, σὰν τοῦ διηπειρωτικοῦ πυρηνικοῦ πυραύλου ἀπὸ τὴ Ῥωσία μέχρι τὴν Ἀμερική, ἢ σὰν τὴν ἡλιακὴ ἀκτινοβολία, ἢ νὰ σοβαρευτοῦν, ἢ «νὰ δοῦνε γιατρό».

Ὁ ἀρχιερεύς, ὡς «πρῶτος τῇ τάξει» εὐχαριστιακὸς λειτουργὸς στὴν καινὴ διαθήκη, ἔχει τὴν ἴδια ἀκριβῶς τελετουργικὴ ἐμβέλεια καὶ τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους αὐτοδύναμους εὐχαριστιακοὺς συμπρεσβυτέρους του λειτουργοὺς ἱερεῖς, λειτουργῶντας καὶ αὐτὸς μόνος, σὲ χωριστὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ σύναξη, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἐκεῖνοι, καὶ ἐπιτελῶντας καὶ αὐτὸς τὸν εὐχαριστιακὸ καθαγιασμὸ ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὸ λειτουργικό του χῶρο, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἐκεῖνοι.

Ἡ γνώμη, πάλι, ὅτι ὁ ἴδιος λειτουργὸς μπορεῖ νὰ ἐπιτελεῖ καὶ νὰ προσφέρει περισσότερες εὐχαριστιακὲς θυσίες περισσότερες φορὲς κατὰ τὴν ἴδια ἡμέρα, ἀρκεῖ νὰ ἐπιτελεῖ τὸ εὐχαριστιακὸ μυστήριο κάθε φορὰ σὲ διαφορετικὸ καὶ ὄχι στὸ ἴδιο ἱερὸ θυσιαστήριο εἶναι, ἐπίσης, κακόδοξος καὶ διαφέρει ἀπὸ τὴν παραπάνω κακοδοξία μόνο ὡς πρὸς τὸ ἀλλεπάλληλο καὶ ἑτερόχρονο καὶ ὄχι παράλληλο καὶ ταὐτόχρονο καὶ τηλαυγαστικὸ τῆς προσφορᾶς καὶ ἐπιτελέσεώς τους.

Ἡ παραπάνω ἀστεία περὶ καινοδιαθηκικῆς ἱερωσύνης καὶ ἀρχιερωσύνης κακοδοξία, ἡ ὁποία ὑποτιμᾷ τὴ θεολογικὴ νοημοσύνη τῶν τυχὸν διανοητῶν της καί, μὲ τὴ γενικώτερη ἔννοια τοῦ ὅρου, μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς «ἐξ ἀποστάσεως συλλειτουργία μείζονος βαθμοῦ ἀρχιερέως καὶ μείονος βαθμοῦ ἱερέως» ἢ ὡς «ὑπέρμετρος τελετουργικὴ ἐμβέλεια τοῦ μείζονος βαθμοῦ τοῦ ἀρχιερέως», φαίνεται νὰ ὑπολανθάνει ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς ὁμολογίας τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος, προκειμένου, ἴσως, νὰ ἀποφύγει τὴν ἔκφρασή της, φαίνεται νὰ ἐξέβαλε σὲ ἕνα ἄλλο, ἐξίσου ἀστεῖο καὶ ὑποτιμητικὸ τῆς θεολογικῆς διανοίας, δογματικὸ ἄτοπο, σχετικὸ καὶ αὐτὸ μὲ τὴν περὶ ἱερωσύνης καὶ ἀρχιερωσύνης στὴν καινὴ διαθήκη αἱρετικὴ δογματική του ἀντίληψη.

Προκειμένου, δηλαδή, νὰ ἀποφύγει νὰ ὑποστηρίξει ὅτι ὁ ἀρχιερεὺς λειτουργὸς ἐπιτελεῖ παράλληλα καὶ ταὐτόχρονα καὶ τηλαυγαστικά, ἀπὸ τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο ποὺ παρίσταται ὁ ἴδιος αὐτοπροσώπως καὶ λειτουργεῖ καὶ μὲ τὴν ἴδια ἀκριβῶς εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ εὐλογία, τὸν εὐχαριστιακὸ καθαγιασμὸ ὅλων τῶν τιμίων δώρων ποὺ πρόκεινται ἐπάνω σὲ ὅλα τὰ ἱερὰ θυσιαστήρια τῆς ἐπισκοπῆς του, προσφέροντας παράλληλα καὶ ταὐτόχρονα δέκα καὶ πενῆντα καὶ ἑκατὸ καὶ περισσότερες εὐχαριστιακὲς θυσίες κατὰ τὴν αὐτὴ ἡμέρα καὶ τὴν ἴδια ἀκριβῶς ὥρα, χωρὶς νὰ δύναται φύσει νὰ εἶναι πανταχοῦ παρὼν καὶ νὰ συλλειτουργεῖ παράλληλα καὶ ταὐτόχρονα «ἐκ τοῦ σύνεγγυς» μὲ ὅλους τοὺς ἱερεῖς του, ὅπως τελετουργικῶς ἀπαιτεῖται γιὰ κάτι τέτοιο, ὑπερβαίνοντας τὰ οἰκεῖα φυσικὰ καὶ τὰ ἀνάλογα πρὸς αὐτὰ τελετουργικά του μέτρα καὶ ἀντιποιούμενος φαιδρῶς τὴ θεία τελεταρχικὴ ἀρχή, διανοήθηκε ὅτι ὁ ἀρχιερεύς, μὲ τὴ μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του στὴ θεία λειτουργία, πέμπει καὶ ἐξαποστέλλει τὴν ἀρχιερατικὴ δύναμη ποὺ φέρει στοὺς ἱερεῖς προκειμένου μόνο νὰ συλλειτουργήσουν ἐνεργῶς μαζί της, ἐφόσον ὁ ἴδιος ἀδυνατεῖ νὰ εἶναι αὐτοπροσώπως παρών, ἀλλὰ χωρὶς νὰ καταστοῦν καὶ αὐτοὶ ταμιοῦχοι καὶ φορεῖς της, καὶ ἔτσι νὰ δυνηθοῦν νὰ ἀναπληρώσουν τὸ ἱερατικό τους ἔλλειμμα καὶ νὰ ἐπιτελέσουν ἐκεῖνοι ὁλόκληρη τὴν εὐχαριστιακὴ θυσία σὲ χωριστὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ σύναξη, χωρὶς νὰ συλλειτουργοῦν μὲ αὐτὸν τὸν ἴδιο ποὺ εἶναι ἀπὼν ἀλλὰ μὲ τὴν παροῦσα ἀρχιερωσύνη του.

Ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν ἀτόπων δοξασιῶν εἶναι ὅτι κατὰ τὴν πρώτη ὁ εὐχαριστιακὸς καθαγιασμὸς στὰ ἱερὰ θυσιαστήρια ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀπουσιάζει ὁ ἀρχιερεὺς ἐπιτελεῖται ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἴδιο καὶ ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο ποὺ λειτουργεῖ καὶ ἀσκεῖ τὴν ἀρχιερωσύνη του «κατὰ τηλαύγειαν», μὲ μακράν, δηλαδή, ἀκτινοβολία καὶ ἐκπομπὴ τῆς παραγόμενης καὶ δευτερογενοῦς εὐχαριστιακῆς καθαγιαστικῆς χάριτος, ἐνῷ κατὰ τὴ δεύτερη ἀπὸ τοὺς λειτουργοὺς τῶν κατὰ τόπους θυσιαστηρίων οἱ ὁποῖοι συλλειτουργοῦν μὲ τὴν ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα πεμφθεῖσα ἀλλὰ μὴ ἀποταμιευθεῖσα μέσα τους παράγουσα καὶ πρωτογενῆ ἀρχιερατικὴ χάρη.

Ὑφίσταται, σημειωτέον, ἢ ὑπολανθάνει ἐνδεχομένως καὶ ἄλλη σχετικὴ αἱρετικὴ πλάνη στὴν ὁμολογία τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὴ σύσχεση μεταξὺ τῆς ἀρχιερατικῆς χάριτος καὶ τῆς χάριτος τοῦ εὐχαριστιακοῦ καθαγιασμοῦ καὶ ἰσχυρίζεται ὅτι πρόκειται γιὰ δύο αὐτόνομες καὶ παράλληλες, ἀλλὰ ὄχι ἀνεξάρτητες μεταξύ τους, χάριτες, καθεμιὰ ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔχει τὴ δική της κάθοδο ἢ κατάβαση ἢ κατάπεμψη, εἴτε ἄμεσα ἀπὸ τὸ θεό, εἴτε ἔμμεσα, μέσῳ τοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο πρῶτα ἀποταμιεύεται.

Καὶ ἡ μὲν ἀρχιερατικὴ χάρη, ἰσχυρίζεται ὅτι καταπέμφθηκε κατακόρυφα ἅπαξ, «ἐν εἴδει περιστερᾶς», ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἀποταμιεύθηκε στὸ Χριστὸ καὶ μέσῳ ἐκείνου μετακαταπέμφθηκε κατακόρυφα ἅπαξ, «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν», καὶ μεταποταμιεύθηκε στοὺς Ἀποστόλους καὶ ἔκτοτε, διαμέσου αὐτῶν καὶ τῆς δῆθεν ἀρχιερατικῆς χειροτονίας, μεταποταμιεύεται ὁριζόντια στοὺς Ἐπισκόπους, ἡ δὲ εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ χάρη, ἰσχυρίζεται ὅτι καταπέμπεται κατακόρυφα πολλάκις, σὲ κάθε θεία λειτουργία, ἀπὸ τὸ Θεὸ στὸ ἱερὸ θυσιαστήριο μὲ τὴ δῆθεν ἀρχιερατικὴ καταπεμπτικὴ δύναμη καὶ διαμεσολάβηση τοῦ Ἐπισκόπου (ὁ ὁποῖος ἵσταται εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ) καὶ θησαυρίζεται στὰ τίμια δῶρα, ἔτσι ὥστε ἡ ἀρχιερατικὴ χάρη νὰ θεωρεῖται ὡς τελετουργικὴ δύναμη ἡ ὁποία προκαλεῖ τὴ θεόθεν κατάπεμψη τῆς εὐχαριστιακῆς καθαγιαστικῆς χάριτος, δηλαδή, ὡς «καταπέμπουσα» ἢ «καταπεμπτική», καὶ συνεπῶς, ἡ χάρη τοῦ εὐχαριστιακοῦ καθαγιασμοῦ, ὡς «καταπεμπομένη».

Ὥστε μὲ αὐτὴ τὴν ἐξεζητημένη καὶ κακόδοξο ἔννοια τῆς «καταπεμπούσης» δύναται, κατὰ μία ἄποψη, νὰ θεωρεῖται στὸ παλαιορθόδοξο δόγμα τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ ὡς «παράγουσα» ἢ «πρωτογενής» ἡ ἀρχιερατικὴ χάρη καὶ μὲ τὴ συνεπῆ ἐξεζητημένη καὶ κακόδοξο ἔννοια τῆς «καταπεμπομένης» νὰ ἐκλαμβάνεται ἀπὸ αὐτὸ ὡς «παραγομένη» ἢ «δευτερογενής» ἡ χάρη τοῦ εὐχαριστιακοῦ καθαγιασμοῦ.

Μὲ αὐτές, σημειωτέον, τὶς ἔννοιες τῆς «παραγούσης» καὶ τῆς «παραγομένης» χάριτος, ὡς «καταπεμπούσης» καὶ «καταπεμπομένης», στὴν παραπάνω περίπτωση τοῦ δογματικοῦ ἀτόπου τῆς ἀρχιερατικῆς τηλαύγειας, ὁ δῆθεν τηλαυγασμὸς τῆς εὐχαριστιακῆς καθαγιαστικῆς χάριτος δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα ἀλλὰ μόνο ἀπὸ τὰ τίμια δῶρα ποὺ ὁ ἀρχιερεὺς καθηγίασε, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ τοιαύτη χάρη δὲν καταπέμπεται καὶ δὲν ἀποταμιεύεται στὸν ἀρχιερέα ἀλλὰ στὰ τίμια δῶρα, ἐνῷ, ἐν προκειμένῳ, καθίσταται ἐπιπλέον δυνατὸς καὶ ὁ δῆθεν τηλαυγασμὸς τῆς καταπεμπούσης ἀρχιερατικῆς χάριτος, ὡς ἐνεργείας.

Ἄν, ἐν προκειμένῳ, ἡ εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ χάρη καταπεμπόταν καὶ ἀποταμιευόταν στὸν ἀρχιερέα καὶ διαμέσου αὐτοῦ στὰ τίμια δῶρα, τότε θὰ εἴχαμε συμπληρωματικὴ χειροτονία τοῦ ἀρχιερέως τελετουργοῦ καὶ μάλιστα προσωρινὴ καὶ ἐπαναληπτὴ σὲ κάθε ἀρχιερατικὴ θεία λειτουργία (τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ δογματικὸ ἄτοπο διότι ἡ χειροτονία σὲ κάθε διακριτὸ καὶ διάφορο ἱερατικὸ βαθμὸ δὲν εἶναι οὔτε προσωρινὴ καὶ ἐπαναληπτὴ οὔτε μισὴ καὶ λειψὴ ἀλλὰ μόνιμη καὶ ὁλόκληρη) καὶ ἐπιπλέον, ἄνευ χειροτονητηρίου ἢ ἄλλης ἰσοδυνάμου συμβολικῆς ἢ πνευματοσυμβολικῆς πράξεως, ἄρα, δὲν θὰ μπορούσαμε, πλέον, νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ ἐξεζητημένη παραγωγή, τὴ λεγόμενη «κατάπεμψη», ἀλλὰ γιὰ ἀκριβῆ «παραγωγή» τῆς εὐχαριστιακῆς καθαγιαστικῆς χάριτος μέσα ἀπὸ τὴν ἀρχιερατικὴ χάρη.

Γίνεται, εὐλόγως, ἀντιληπτό, ὅτι τὸ δογματικὸ ἄτοπο τῆς «θεωρίας τῆς καταπέμψεως» ἔγκειται στὸ ὅτι τὸ κορυφαῖο εἶδος τελετουργικῆς χάριτος ποὺ εἶναι ἡ χάρη τοῦ εὐχαριστιακοῦ καθαγιασμοῦ ἐλλείπει ἀπὸ τὴν κορυφαία, ὅπως ἐν προκειμένῳ θεωρεῖται, ἀρχιερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια καὶ διατελεῖ χωριστὰ ἀπὸ αὐτὴ καὶ σὲ ἐξωτερικὴ συνεργασία μαζί της, στὸ ὅτι δὲν καταπέμφθηκε καὶ δὲν ἀποταμιεύθηκε μέσα της μὲ τὴν ἀρχιερατικὴ χειροτονία καὶ γι' αὐτὸ δὲν προέρχεται τελετουργικῶς μέσα ἀπὸ αὐτή, ὡς δική της ἀρχιερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, ἀλλὰ μὲ τὴν τελετουργικὴ διαμεσολάβησή της καταπέμπεται καὶ ἀποταμιεύεται κατευθείαν ἀπὸ τὸ θεὸ καὶ τὸν οὐρανὸ στὸ ἀντικείμενο τοῦ εὐχαριστιακοῦ καθαγιασμοῦ ποὺ εἶναι τὰ τίμια δῶρα. Καὶ ἐνδεχομένως, τὸ ἴδιο δογματικὸ ἄτοπο νὰ ἰσχύει, ἐν προκειμένῳ, καὶ γιὰ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἴδη τῆς καθαγιαστικῆς ἢ καὶ τῆς ἁγιαστικῆς ἢ καὶ τῆς ὑφαγιαστικῆς τελετουργικῆς χάριτος.

Ἀντιθέτως, τὸ καινορθόδοξο δόγμα τοῦ τριαδιανισμοῦ, στὰ πλαίσια τῆς ὑπ' ἀριθ. 18/07–11–2022 Δογματικῆς καὶ Κανονικῆς Παππικῆς μας Ἀποφάνσεως, ὄντως ὀρθοδόξως ὁρίζει ὅτι ὅλες γενικῶς οἱ ἱερὲς καὶ οἱ θεῖες τελετὲς καὶ ὅλα γενικῶς τὰ εἴδη τῶν ἱερῶν καὶ τῶν θείων χαρίτων ποὺ μεταδίδονται μέσῳ αὐτῶν ἐμπεριέχονται «ἐν δυνάμει» μέσα στὴν εἰδικὴ καὶ παντελεστικὴ τελετουργικὴ ἱερωσύνη τοῦ πρεσβυτέρου καὶ ἐπιτελοῦνται καὶ παράγονται «ἐν ἐνεργείᾳ» ἀπὸ αὐτὴ στὴν τελετουργικὴ πράξη.

Δὲν πρόκειται, συνεπῶς, γιὰ ἐξεζητημένη παραγωγὴ ἢ «κατάπεμψη» τῆς εὐχαριστιακῆς καθαγιαστικῆς χάρης κατευθείαν ἀπὸ τὸ θεὸ καὶ τὸν οὐρανὸ ἀλλὰ γιὰ ἀκριβῆ «παραγωγή» της μέσα ἀπὸ τὴ θεόθεν καὶ οὐρανόθεν καταπεμφθεῖσα καὶ ἀποταμιευθεῖσα κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη, τοῦ ἑβδόμου καὶ κορυφαίου βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου.

Εἶναι, γενικῶς, δύσκολο νὰ ὁρισθεῖ μὲ ἀκρίβεια τὸ δογματολογικὸ σχῆμα κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ ἀνατολικὸς χριστιανισμὸς θεωρεῖ κακοδόξως τὴν ἀρχιερωσύνη ὡς ὑπερβαίνουσα τὴν ἱερωσύνη σὲ σχέση μὲ τὸν εὐχαριστιακὸ καθαγιασμὸ τῶν τιμίων δώρων καὶ γι' αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἐξετασθεῖ κάθε δογματολογικὴ ἐκδοχή.

Ἐν τέλει, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ ἀνατολικὸς χριστιανισμὸς δὲν γνωρίζει τὶ λέγει καὶ τὶ ἐννοεῖ ἐπὶ τοῦ θέματος. Ἐπὶ τοῦ προκειμένου καὶ γενικώτερα σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ τὸ παλαιορθόδοξο δόγμα τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ, γιὰ τὸν ὄντως ὀρθόδοξο καὶ καινορθόδοξο θεολόγο, ἔχει ἐφαρμογὴ τὸ «πόθεν ἄρξομαι θρηνεῖν». Μὲ τοιαῦτα καὶ τοσαῦτα δογματικὰ ἄτοπα καὶ παράλογα (ποὺ χαρακτηρίζει ἀτυχῶς ὡς ὑπέρλογα) ὁ ἀνατολικὸς χριστιανισμὸς κάνει τοὺς θεολόγους ἐπιστήμονες νὰ δοῦνε γιατρό, παρ' ὅτι τὸν χρειάζεται ὁ ἴδιος.

Ὁ ἀνατολικός, λοιπόν, χριστιανισμὸς καὶ ἄλλες αἱρετικὲς χριστιανικὲς ὁμολογίες ποὺ προέκυψαν ἀπὸ αὐτὸν ἀσπάζονται, καθὼς φαίνεται, ἐν προκειμένῳ, τὴν κακοδοξία τῆς «ἐκφορήτου ἢ περιϊπταμένης κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικῆς θείας ἀρχιερωσύνης» συμφώνως πρὸς τὴν ὁποία ἡ κατ' ἄνθρωπον ἀρχιερατικὴ χάρη, ἡ λεγόμενη «ἀρχιερωσύνη», ἡ ὁποία, ὡς παραγωγὸς καὶ πρωτογενής, παράγει τὴν παράγωγο καὶ δευτερογενῆ χάρη τοῦ εὐχαριστιακοῦ καθαγιασμοῦ τῶν τιμίων δώρων, εἴτε μὲ τὴν ἀκριβῆ ἔννοια τῆς «παραγωγῆς», εἴτε μὲ τὴν ἐξεζητημένη ἔννοια τῆς «καταπέμψεως», ὅπως ἀμφότερες ὁρίσθηκαν παραπάνω, δύναται νὰ ὑφίσταται καὶ νὰ δρᾷ τελετουργικῶς καὶ ἐκτὸς τοῦ ἀρχιερέως ταμιούχου καὶ φορέως της, ὡς «περιϊπταμένη ἀρχιερωσύνη», συλλειτουργῶντας αὐτὴ καὶ μόνη, ἄνευ τῆς αὐτοπροσώπου παρουσίας καὶ συνιερουργίας αὐτοῦ, μὲ τοὺς ἱερεῖς χωρίς, ὅμως, νὰ φέρεται καὶ ἀπὸ αὐτούς, δέχεται, δηλαδή, ὅτι ὁ ἱερεὺς δύναται νὰ συλλειτουργεῖ μὲ τὴν ἀρχιερωσύνη καὶ ὄχι μὲ τὸν ἴδιο τὸν ἀρχιερέα φορέα της, ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, τὸ «ἀλλοῦ ὁ ἀρχιερεύς, ἀλλοῦ ἡ ἀρχιερωσύνη», κατὰ τὸ «ἀλλοῦ παπᾶς, ἀλλοῦ τὰ ῥάσα», ὅτι δηλαδή, ἀπὼν ὁ ἀρχιερεύς, ἀλλὰ παροῦσα ἡ ἀρχιερωσύνη (ἀρχιερατικὴ χάρη).

Ἡ ἐν λόγῳ κακοδοξία δύναται ἀλλιῶς νὰ χαρακτηρισθεῖ, ὑπὸ τὴν εἰδικώτερη ἔννοια τοῦ ὅρου, καὶ ὡς «ἐξ ἀποστάσεως συλλειτουργία μείζονος βαθμοῦ ἀρχιερέως καὶ μείονος βαθμοῦ ἱερέως» ἢ ὡς «ἀδέκτως πεμπομένη ἀρχιερωσύνη» σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ ἀρχιερεὺς φορεὺς πέμπει ἐκτὸς αὐτοῦ ἢ ἐξαποστέλλει τὴν ἀρχιερατικὴ χάρη ποὺ ἐνθησαυρίζεται μέσα του προκειμένου αὐτὴ καὶ μόνη νὰ συλλειτουργήσει μὲ τοὺς ἱερεῖς ὁπουδήποτε ὁ ἴδιος ἀδυνατεῖ νὰ παραστεῖ αὐτοπροσώπως καὶ νὰ συνιερουργήσει μαζί τους, χωρίς, ὅμως, ἡ πεμπομένη αὐτὴ ἀρχιερατικὴ χάρη νὰ ἀποταμιεύεται μέσα τους καὶ νὰ φέρεται καὶ ἀπὸ αὐτούς, μὲ πομπό, δηλαδή, ἀλλά, κατ' οὐσίαν, χωρὶς δέκτη, δεδομένου ὅτι πραγματικὴ ἀποδοχὴ τῆς πεμφθείσης ἀρχιερατικῆς χάριτος καὶ συλλειτουργία μαζί της, ἐάν, δῆθεν, ὑποτεθεῖ ὅτι ἀκόμη καὶ στὴν καινὴ διαθήκη ἐξακολουθεῖ νὰ ὑφίσταται μείζων ἀρχιερατικὸς καὶ μείων ἱερατικὸς βαθμός, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, στὴν καινοδιαθηκικὴ δογματολογικὴ θεωρία καὶ τελετουργικὴ πράξη, σημαίνει ἀποταμίευσή της μέσα στὸν ἀποδέκτη της καὶ φορά της ἀπὸ αὐτὸν καὶ ἀποταμίευση καὶ φορά της σημαίνει ἀρχιερατικὴ χειροτονία (καὶ ἐν προκειμένῳ ἐξ ἀποστάσεως καὶ μυστικὴ μόνο νέα χειροτονία ἄνευ ἐκ νέου καὶ ἐκ τοῦ σύνεγγυς τάσεως τῶν χειρῶν ἢ κάποιας ἄλλης ἰσοδύναμης συμβολικῆς ἢ πνευματοσυμβολικῆς πράξης). Γι' αὐτὸ ἄλλωστε λέμε ὅτι ἡ κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη ἀνήκει μόνο στὴν «ἔνσαρκο θεία οἰκονομία».

Οἱ ὀπαδοί, σημειωτέον, τῆς κακοδοξίας αὐτῆς θεωροῦν ὅτι ἡ ἄτοπος αὐτή, ἄνευ πραγματικοῦ ἀποδέκτου ἢ ἀποταμιευτοῦ, πέμψη τῆς ἀρχιερατικῆς χάριτος βεβαιώνεται μυστικῶς μὲ τὴ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως ἀπὸ τοὺς λειτουργοὺς ἱερεῖς στὴ θεία λειτουργία, κατὰ τὸ εὐαγγελικόν, «τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου», πλήν, ὅμως, τὸ εὐαγγελικὸ αὐτὸ ῥῆμα δὲν ἐννοεῖ τὴν πέμψη τῆς ἁγιοπνευματικῆς χάριτος ἄνευ πραγματικῆς ἀποδοχῆς, ἐνθησαυρίσεως ἢ ἀποταμιεύσεώς της, ἄνευ, δηλαδή, χειροτονίας καὶ χωρὶς χειροτονούμενο ταμιοῦχο καὶ φορέα της, διότι ἔτσι ἡ πεμφθεῖσα ἁγιοπνευματικὴ χάρη δὲν ἔχει τόπο καὶ ὡς ἄτοπος «πίπτει εἰς τὸ κενόν».

Ἡ μνημόνευση, σημειωτέον, τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, στὰ πλαίσια τῆς ἐν λόγῳ κακοδοξίας, μετὰ τὸν εὐχαριστιακὸ καθαγιασμὸ τῶν τιμίων δώρων ἀπὸ τοὺς λειτουργοὺς ἱερεῖς συνδέεται ὁπωσδήποτε μὲ τὴ μυστικὴ παρουσία καὶ δράση τῆς παραγωγοῦ καὶ πρωτογενοῦς «περιϊπταμένης ἀρχιερατικῆς χάριτος» ἡ ὁποία παράγει τὴν παράγωγο καὶ δευτερογενῆ εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ χάρη, εἴτε μὲ τὴν ὁρισθεῖσα ἀκριβῆ ἔννοια τῆς «παραγωγῆς», εἴτε μὲ τὴν ὁρισθεῖσα ἐξεζητημένη ἔννοια τῆς «καταπέμψεως», καὶ σὲ καμία περίπτωση δὲν ἀντικαθιστᾷ τὴν τοιαύτη παρουσία καὶ δράση της ἀλλ' ἁπλῶς καὶ μόνο τὴν ἐπιβεβαιώνει ὡς ἤδη προτετελεσμένο γεγονός.

Πλήν, ὅμως, ἐὰν ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως συνδεόταν πράγματι μὲ τὸν εὐχαριστιακὸ καθαγιασμὸ τῶν τιμίων δώρων, θὰ ἔπρεπε, κατ' ἀκρίβειαν, νὰ γίνεται ἐπίκληση τοῦ ἀρχιερατικοῦ ὀνόματος κατ' αὐτὴ τὴν εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ εὐλογία καὶ ὄχι μετὰ τὸν εὐχαριστιακὸ καθαγιασμὸ καὶ νὰ λέγει μυστικῶς ὁ εὐλογῶν ἱερεὺς «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου ἡμῶν τάδε κατάπεμψον τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα» καὶ «ἅμα τῇ ἐπικλήσει» τοῦ ἀρχιερατικοῦ ὀνόματος νὰ δρᾷ ἡ μυστικῶς παροῦσα «περιϊπταμένη ἀρχιερωσύνη» καὶ νὰ ἐνεργεῖ τὸν εὐχαριστιακὸ καθαγιασμό, εἴτε «παραγωγικῶς», εἴτε «καταπεμπτικῶς», τὸ ὁποῖο δὲν ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὸ τελετουργικὸ τυπικὸ τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ συγκεκριμένη μνημόνευση τοῦ ἀρχιερατικοῦ ὀνόματος «ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, τοῦ ἐπισκόπου ἡμῶν τάδε» στὰ εὐχαριστιακὰ λειτουργικὰ κείμενα τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ ἀποτελεῖ τὴν κατακλεῖδα καὶ τὴν εἰς ἐπήκοον πάντων ἐκφώνηση μιᾶς εὐχῆς ποὺ ἀναγινώσκεται μυστικῶς μετὰ τὸν εὐχαριστιακὸ καθαγιασμὸ τῶν τιμίων δώρων καὶ μνημονεύει καὶ δέεται γιὰ διάφορες κατηγορίες προσώπων καὶ ἐν τέλει εἶναι φυσιολογικὸ καὶ ἑπόμενο νὰ μνημονεύει ἐξαιρέτως καὶ ἐκφώνως καὶ κατεξοχὴν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου καὶ νὰ δέεται ἐμμελῶς καὶ πρωτίστως καὶ γιὰ τὸ δικό του πρόσωπο.

Ὅσοι, πάλι, ἀσπάζονται τὴ «θεωρία τῆς καταπέμψεως» καὶ φρονοῦν ὅτι ἡ μνημόνευση τοῦ ἀρχιερατικοῦ ὀνόματος δὲν συνδέεται καθόλου μὲ τὴ μυστικὴ παρουσία καὶ δράση τῆς «καταπεμπούσης» ἀρχιερατικῆς χάριτος, τὴν ὁποία καὶ ἀντικαθιστᾷ, ἀλλ' ἀπευθείας μὲ τὴν καταπεμπόμενη εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ χάρη, ὅτι δηλαδή, δὲν χρειάζεται νὰ παρίσταται καὶ νὰ δρᾷ μυστικῶς ὡς «περιϊπταμένη» ἡ ἀρχιερατικὴ χάρη ἡ ὁποία, ὡς καταπεμπτικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, προκαλεῖ τὴν κατάπεμψη τῆς χάριτος τοῦ εὐχαριστιακοῦ καθαγιασμοῦ, ἀλλ' ἀρκεῖ αὐτὴ καὶ μόνη ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως προκειμένου νὰ καταπεμφθεῖ, δηλαδή, ὅτι μόλις ἀκούει ἡ εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ χάρη τὸ ἀρχιερατικὸ ὄνομα σπεύδει ἀμέσως καὶ αὐτοκαταπέμπεται ἀπὸ μόνη της, ἄνευ τῆς ἀρχιερατικῆς καταπεμπτικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, αὐτοί, ἀσφαλῶς, διπλασιάζουν τὸ δογματικὸ ἄτοπο τῆς καταπεμπτικῆς θεωρίας.

Καὶ ἐὰν ἴσχυε κάτι τέτοιο, μᾶλλον τὸ ἄντίθετο ἀποτέλεσμα θὰ προκαλοῦσε, διότι ἂν ἄκουγε ἡ εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ χάρη αὐτὸ καὶ μόνο τὸ ἀρχιερατικὸ ὄνομα καὶ δὲν ἔβλεπε μυστικῶς παροῦσα καὶ δρῶσα τὴν περιϊπταμένη ἀρχιερατικὴ καταπεμπτικὴ δύναμη, ὄχι μόνο δὲν θὰ κατέβαινε στὸ ἱερὸ θυσιαστήριο ἀλλὰ θὰ ἔφευγε ἀκόμη πιὸ μακρυὰ καὶ θὰ ἔτρεχε μὲ ταχύτητα φωτὸς γιὰ νὰ κρυφτεῖ.

Τί νὰ τὸ κάνει αὐτὸ καὶ μόνο τὸ μνημονευόμενο ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως ἡ εὐχαριστιακὴ καθαγιαστικὴ χάρη, χωρὶς τὴν ἀρχιερωσύνη του, τὴν ἀρχιερατικὴ καταπεμπτική της δύναμη καὶ ἐνέργεια; Διότι δὲν εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως αὐτὸ ποὺ τὴν κάνει νὰ καταπεμφθεῖ ἀλλὰ ἡ ἀρχιερωσύνη του, ἡ συσχετική της ἀρχιερατικὴ καταπεμπτικὴ χάρη. Ἐδῶ ἀκριβῶς θὰ ἴσχυε τὸ «χάρη καταπέμπει χάρη», ἕνα, δηλαδή, εἶδος χάριτος προκαλεῖ τὴν κατάπεμψη ἄλλου εἴδους χάριτος.

Ἐν προκειμένῳ, συνεπῶς, τὸ «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου ἡμῶν τάδε κατάπεμψον τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα» θὰ σήμαινε, ἀσφαλῶς, «εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἐνθάδε μυστικῶς περιϊπταμένης ἀρχιερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας τοῦ ἐπισκόπου ἡμῶν τάδε κατάπεμψον τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα» καὶ θὰ ὑποδήλωνε ἐπακριβῶς τὴ μυστικὴ παρουσία καὶ δράση τῆς «ἀδέκτως πεμπομένης ἢ περιϊπταμένης ἀρχιερατικῆς χάριτος», εἴτε «παραγωγικῶς», εἴτε «καταπεμπτικῶς», καὶ ὄχι αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν ἀρχιερέα ὡς πρόσωπο.

Τὸ ἴδιο νόημα ἔχει, στὰ πλαίσια τῆς ἐν λόγῳ κακοδοξίας, καὶ ἡ ἐκφωνούμενη μνημόνευση τοῦ ἀρχιερατικοῦ ὀνόματος μετὰ τὸν εὐχαριστιακὸ καθαγιασμὸ τῶν τιμίων δώρων, πλήν, μὲ χαρακτῆρα ἐπιβεβαιωτικὸ τῶν προτετελεσμένων καὶ ὄχι ἐπισημαντικὸ τῶν ἐν ἐξελίξει δρωμένων.

Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ στὴν ἐν λόγῳ δογματολογικῶς ἄτοπο περίπτωση τῆς «ἐξ ἀποστάσεως συλλειτουργίας ἀρχιερέως καὶ ἱερέων» καὶ τῆς «ἀδέκτως πεμπομένης ἢ περιϊπταμένης ἀρχιερωσύνης», πῶς θὰ ἦταν δυνατὴ ἡ ἐξ ἀποστάσεως αὐτὴ μυστικὴ συλλειτουργία ἀρχιερέως καὶ ἱερέων καὶ ἡ μυστικὴ πέμψη τῆς ἀρχιερατικῆς χάριτος ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα φορέα της στοὺς ἱερεῖς σὲ περίπτωση ποὺ ἐκεῖνος δὲν λειτουργοῦσε καθόλου κάποια ἡμέρα καὶ δὲν ἀσκοῦσε πουθενᾶ τὴ φερομένη ἀρχιερωσύνη του; Ἐν τοιαύτῃ, ἀσφαλῶς, περιπτώσει, κατὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ λειτουργήσει κανεὶς ἱερεύς.

Καὶ σὲ περίπτωση, ὅμως, ποὺ ὁ ἀρχιερεὺς φορεὺς λειτουργεῖ κάπου καὶ ἀσκεῖ τὴν ἀρχιερωσύνη ποὺ φέρει, προκειμένου νὰ καταστεῖ τελετουργικῶς δυνατὴ ἡ ἐξ ἀποστάσεως μυστικὴ συλλειτουργία του μὲ τοὺς ἱερεῖς καὶ ἡ μυστικὴ πέμψη τῆς ἀρχιερατικῆς χάριτός του σ' αυτούς, θὰ πρέπει ὅλοι οἱ ἱερεῖς τῆς ἐπισκοπῆς του νὰ λειτουργοῦν, ὁ καθένας στὸ ναό του, παράλληλα καὶ σύγχρονα, σὲ σχέση μὲ τὸν ἴδιο, ἀλλὰ καὶ νὰ εἰπωθεῖ ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα, ἐκεῖ ποὺ λειτουργεῖ, σχετικὴ ἱερολογία (εὐχολογία) καὶ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἀπὸ αὐτὸν εἰδικὴ ἱεροπραξία πέμψεως τῆς ἀρχιερατικῆς χάριτος, ἡ ὕπαρξη τῶν ὁποίων δὲν μαρτυρεῖται στὰ εὐχολόγια καὶ τὰ τυπικὰ τῆς ὁμολογίας τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ, τὰ ὁποῖα, ἀντιθέτως, σχετικὰ μὲ τὸν καθαγιασμὸ τῶν τιμίων δώρων, γράφουν τὸ «κατάπεμψον τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα» καὶ ὄχι «καὶ ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τοὺς ἄλλους καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα καὶ ἐπὶ τὰ παρακείμενα δῶρα ἐκεῖνα», ἀναφερόμενα, σαφῶς, στὴ συγκεκριμένη εὐχαριστιακὴ σύναξη στὴν ὁποία εἶναι παρὼν αὐτοπροσώπως καὶ ἀσκεῖ τὴν ἱερωσύνη του ὁ κάθε φορεὺς λειτουργός.

Μὲ ἄλλα λόγια, στὰ πλαίσια τῆς κακοδόξου αὐτῆς θεωρίας, τῆς «ἀδέκτως πεμπομένης ἢ περιϊπταμένης ἀρχιερωσύνης», ἔχουμε τὸ δογματικὸ ἄτοπο τῆς «ἡμιδιαλελυμένης τελετουργικῆς ὑποστάσεως τοῦ εὐχαριστιακοῦ λειτουργοῦ», δεδομένου ὅτι στὴν τελετουργικὴ ὑπόσταση τοῦ εὐχαριστιακοῦ λειτουργοῦ ποὺ δὲν συλλειτουργεῖ μὲ τὸν ἀρχιερέα ἀλλὰ λειτουργεῖ χωριστὰ ἀπὸ ἐκεῖνον, σὲ χωριστὸ ἱερὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ εὐχαριστιακὴ σύναξη, καὶ θὰ πρέπει νὰ φέρει εἰς τελετουργικὸ πέρας ὁλόκληρο τὸ εὐχαριστιακὸ μυστήριο, ἑνώνονται ἕνα μέρος τῆς μυστικῆς καὶ τὸ ἀνάλογό του μέρος τῆς συμβολικῆς τελετουργικῆς ἱερωσύνης καὶ μένει ἀπ' ἔξω καὶ γύρῳ ἀπὸ τὸ λειτουργὸ ὡς «περιϊπτάμενον εἰς ἀέρα» τὸ ἄλλο μέρος τῆς μυστικῆς τελετουργικῆς ἱερωσύνης τὸ ὁποῖο εἶναι ἀπαραίτητο προκειμένου νὰ ὁλοκληρωθεῖ τελετουργικὰ τὸ εὐχαριστιακὸ μυστήριο καὶ ἐπιπλέον ἐλλείπει παντελῶς καὶ τὸ ἀνάλογό του ἄλλο μέρος τῆς συμβολικῆς, ἡ ὁποία, ἀσφαλῶς, δὲν δύναται νὰ περιΐπταται στὸν ἀέρα, ὅπως ἡ μυστικὴ καὶ πνευματική, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἐνυπάρχει μέσα στὸ λειτουργὸ ἀφοῦ πρῶτα ἐκχυθεῖ πάνω του ὡς ὑλικὸ χρισματικὸ στοιχεῖο μὲ τὴν προσιδιάζουσα χρισματικὴ τελετή.

Καὶ ἐφόσον ἐλλείπει ἐντελῶς τὸ ἄλλο αὐτὸ ἐπίσης ἀναγκαῖο μέρος τῆς συμβολικῆς τελετουργικῆς ἱερωσύνης καὶ δὲν διατελεῖ οὔτε κἂν περιϊπτάμενο, ὅπως τὸ ἀνάλογό του ἄλλο μέρος τῆς μυστικῆς, πῶς θὰ ἐπιτελέσει ὁ εὐχαριστιακὸς λειτουργὸς τὴ συμβολικὴ τελετουργικὴ πράξη τῆς εὐχαριστιακῆς καθαγιαστικῆς εὐλογίας, μὲ ποιά συμβολικὴ τελετουργικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, δεδομένου ὅτι αὐτὴ ποὺ ἤδη κατέχει εἶναι ἕνα μόνο μέρος τῆς ὅλης ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν ἐπιτέλεση τῆς τοιαύτης εὐλογίας; Μὲ ἁπλῆ μιμητικὴ τῆς ἐλλειπούσης συμβολικῆς πράξη, κενὴ γνησίου συμβολικοῦ περιεχομένου; Μῖμος εἶναι ἢ γνήσιος ἱερεύς;

Θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι ἡ φύση τῆς συμβολικῆς τελετουργικῆς ἱερωσύνης εἶναι ὑλικὴ καὶ ἤδη ἀπὸ τοὺς παλαιοδιαθηκικοὺς χρόνους ταὐτίζεται μὲ τὴν εἰδικὴ σύνθεση καὶ ἰδιοσυγκρασία αὐτοῦ καθεαυτοῦ τοῦ ὑλικοῦ χρισματικοῦ στοιχείου, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ φύση τῆς μυστικῆς τελετουργικῆς ἱερωσύνης, ἡ ὁποία εἶναι πνευματικὴ καὶ μέσῳ τῆς ἱερολογίας (εὐχολογίας) καὶ τῆς ἱεροπραξίας (εὐλογίας) τοῦ καθαγιασμοῦ τοῦ ὑλικοῦ χρίσματος συνδέεται μυστικῶς καὶ ἐνθησαυρίζεται μέσα στὴν ὑλική του φύση καὶ τὴν εἰδική της σύνθεση, ἐντός, δηλαδή, τῆς συμβολικῆς τελετουργικῆς ἱερωσύνης, καὶ ὅτι μετὰ τὴν τοιαύτη σύνδεσή τους, ἀμφότερα τὰ ἱερατικὰ αὐτὰ εἴδη, καὶ ἡ μυστικὴ καὶ ἡ συμβολικὴ τελετουργικὴ ἱερωσύνη, μεταδίδονται μαζὶ στὸν ἀνάλογο ἱερατικὸ βαθμὸ διαμέσου τῆς μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς χρίσεως, ἐνῷ, ὑπάρχει, ἀσφαλῶς, καὶ ἡ δυνατότητα τῆς χωριστῆς μεταδόσεώς τους, ἄνευ καθαγιασμοῦ τοῦ ὑλικοῦ χρίσματος, πρῶτα τῆς συμβολικῆς μὲ τὴ χρίση καὶ ἔπειτα τῆς πνευματικῆς μὲ τὴ χειροτονία ἢ ἄλλη ἰσοδύναμη συμβολικὴ ἢ πνευματοσυμβολικὴ πράξη (ὀρνιθοθεσία τοῦ Ἰορδάνου, ἀποστολικὴ ἐμφύσηση τοῦ Ἰησοῦ, φλογοθεσία τοῦ Ὑπερῴου).

Μὲ πιὸ ἁπλᾶ λόγια, ἔχω δύο ἐπιλογές, εἴτε νὰ καθαγιάσω πρῶτα τὸ εἰδικῆς συνθέσεως ὑλικὸ χρῖσμα καὶ μετὰ νὰ τὸ ἐκχύσω ἐπάνω στὸ χριόμενο καὶ νὰ τὸν καθαγιάσω ἔμμεσα, διαμέσου αὐτοῦ, εἴτε νὰ ἐκχύσω πρῶτα τὸ ὑλικὸ χρισματικὸ στοιχεῖο μὲ τὴν εἰδικὴ σύνθεση πάνω στὸ χριόμενο καὶ ἔπειτα νὰ τὸν καθαγιάσω ἄμεσα μαζὶ μὲ αὐτό, μὲ τὴν πνευματικὴ χειροτονία.

Κάθε, συνεπῶς, ἰδιαίτερος ἱερατικὸς βαθμὸς ἀποτελεῖ καὶ ἕνα ἰδιαίτερο καθιερωτικὸ χρῖσμα τὸ ὁποῖο, κατὰ τὸ ὑλικό του, βεβαίως, μέρος, διατηρεῖ τὴν ἴδια εἰδικὴ σύνθεση καὶ ἰδιοσυγκρασία μὲ τὰ ἄλλα χρίσματα τῶν λοιπῶν ἱερατικῶν βαθμῶν, προκειμένου ἔτσι νὰ ὑποδηλωθεῖ τὸ ἑνιαῖο τοῦ ὅλου ἱερατικοῦ χαρίσματος, κατὰ τὸ πνευματικό του, ὅμως, μέρος, καθαγιάζεται χωριστὰ μὲ τὴν ἀνάλογη ἱερολογία (εὐχολογία) ποὺ προσιδιάζει στὰ μέτρα τοῦ μεταδιδόμενου βαθμοῦ καὶ μὲ τὴν ἰδιαίτερη αὐτή, γιὰ κάθε ἕνα χωριστὰ ἱερατικὸ βαθμό, χρισματικὴ καθαγιαστικὴ εὐλογία, καθορίζεται ἀνάλογα καὶ τὸ προσιδιάζον ὑλικὸ μέτρο τῆς συμβολικῆς τελετουργικῆς ἱερωσύνης ἡ ὁποία ταὐτίζεται μὲ αὐτὸ καθεαυτὸ τὸ εἰδικῆς συνθέσεως ὑλικὸ χρῖσμα καὶ πρέπει πάντοτε νὰ ἀναλογεῖ στὸ πνευματικὸ μέτρο τῆς ἐνθησαυριζόμενης μέσα του μυστικῆς τελετουργικῆς ἱερωσύνης.

Ἡ εὐχολογία, δηλαδή, τοῦ καθαγιασμοῦ τοῦ ὑλικοῦ χρισματικοῦ στοιχείου δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι κοινή, γενικὴ καὶ ἀόριστη γιὰ καθένα ἱερατικὸ βαθμό, ὅπως ἡ σύνθεση τῆς ὑλικῆς φύσης τοῦ στοιχείου, ἀλλὰ ἰδιαίτερη, εἰδικὴ καὶ καθορισμένη γιὰ κάθε ἕνα ἱερατικὸ βαθμὸ χωριστά, ἐπειδὴ ἀκριβῶς δὲν ὑπάρχει γενικὴ καὶ ἀόριστη ἱερατικὴ χάρη γιὰ νὰ ἐνθησαυριστεῖ μέσα στὸ χρῖσμα μὲ τέτοια γενικὴ καὶ ἀόριστη εὐχολογία ἀλλὰ διακρίνονται συγκεκριμένα εἴδη ἱερατικῆς χάριτος, ἄρα καὶ ἡ εὐχολογία γιὰ τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ πρέπει νὰ εἶναι συγκεκριμένη.

Ἀναφορικά, λοιπόν, μὲ τὴ μετάδοση τῆς κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικῆς θείας ἱερωσύνης, καὶ τῆς μυστικῆς καὶ τῆς συμβολικῆς τελετουργικῆς καὶ μυσταγωγικῆς ἱερωσύνης, μποροῦμε, εἴτε νὰ τὴ μεταδώσουμε ἀμέριστη καὶ ὁλόκληρη, μὲ τὴν κατάλληλη ἱερολογία (εὐχολογία) καὶ ἱεροπραξία (εὐλογία) τοῦ χρισματικοῦ καθαγιασμοῦ, ὅπως στὴν ἀρχικὴ καὶ σπάνια περίπτωση τοῦ Χριστοῦ, εἴτε νὰ τὴ μερίσουμε στοὺς ἑπτὰ ἱερατικοὺς βαθμούς, ὅπως συνιστᾶται ἀπὸ τὴ δογματολογικὴ θεωρία καὶ συνηθίζεται στὴν τελετουργικὴ πράξη.

Ὁ ὅρος «μερισμὸς τῆς ἱερατικῆς χάριτος» ἔχει παρεξηγηθεῖ κακοδόξως ἀπὸ τὸ παλαιορθόδοξο δόγμα τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ μὲ τὸ ἐσφαλμένο νόημα ὅτι ἔχω 7/7 καὶ τὰ μοιράζω σὲ 1/7 + 1/7 + 1/7 + 1/7 + 1/7 + 1/7 + 1/7 καὶ ὅτι προκειμένου νὰ ἐπικτήσω ἕνα ἀνώτερο ἱερατικὸ βαθμὸ πρέπει νὰ ἔχω ἤδη ἐπικεκτημένο τὸν ἀμέσως κατώτερό του, ὅτι δηλαδή, «κάθε ἀνώτερος ἱερατικὸς βαθμὸς προϋπόθετει τὸν ἀμέσως κατώτερό του», ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, ὅτι ὁ χειροτονούμενος ὁμοιάζει μὲ ἕνα δοχεῖο τὸ ὁποῖο γεμίζει βαθμηδὸν λίγο λίγο μὲ νερὸ ἀπὸ τὴ βάση μέχρι τὴν κορυφή.

Παρὰ ταῦτα, ὅμως, ὁ ἀνατολικὸς χριστιανισμὸς ἐφαρμόζει τὸ συγκεκριμένο κανόνα ὑποχρεωτικὰ μόνο γιὰ τοὺς τρεῖς ἀνώτερους βαθμοὺς καὶ ὄχι γιὰ ὅλους τοὺς ἱερατικοὺς βαθμούς του, ὅπως θὰ ἔπρεπε ἂν πράγματι ἴσχυε καὶ ἦταν ὀρθός, τὸ ὁποῖο, ἀσφαλῶς, ἀποδεικνύει καὶ τὸ ἐπισφαλές του.

Ἡ ὀρθὴ δογματικὴ ἀντίληψη τοῦ μερισμοῦ τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν ποὺ ἀσπάζεται τὸ καινορθόδοξο δόγμα δι' ἡμῶν τῶν κατ' ἄνθρωπον ἱδρυτῶν του εἶναι ὅτι «κάθε ἀνώτερος ἱερατικὸς βαθμὸς ἐμπεριέχει μέσα του κάθε κατώτερό του καὶ τὸν ὑπερβαίνει κατὰ τὸν ἀνώτερο ἱερατικὸ ἑαυτό του», ὅτι δηλαδή, κάθε βαθμός, αὐτὸς καθεαυτός, ἀποτελεῖ μία ἰδιαίτερη, διαφορετικὴ καὶ ὁλόκληρη στὰ μέτρα του ἱερατικὴ «στολή» καὶ κάθε ἀνώτερος σὲ σχέση μὲ κάθε κατώτερο βαθμὸ μία «καινὴ στολή», τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι κάθε χειροτονία εἶναι αὐτοτελὴς καὶ ἀνεξάρτητη σὲ σχέση μὲ τὶς ἄλλες, χωρὶς νὰ τὶς προϋποθέτει, ἄρα, μπορῶ νὰ ἐνδύσω ἐξαρχῆς τὸ χειροτονούμενο μὲ ὁποιαδήποτε στολὴ ἱερατικοῦ βαθμοῦ θέλω, εἴτε διῆλθε, εἴτε ὄχι ἀπὸ τὶς κατώτερες ἱερατικὲς βαθμίδες, καὶ ὅτι σὲ κάθε νέα ἀνώτερη χειροτονία ἡ θεία τελεταρχικὴ χάρη ἐκδύει μυστικῶς τὸν χειροτονούμενο ἀπὸ τὴν παλαιὰ καὶ τὸν ἐνδύει μὲ τὴν καινούρια ἱερατικὴ στολή, χωρὶς νὰ διαπιστώνεται κάποιο χρονικὸ κενὸ μεταξὺ τῆς ἐκδύσεως τῆς παλαιᾶς καὶ τῆς ἐνδύσεως τῆς νέας, χωρίς, δηλαδή, ὁ χειροτονούμενος νὰ ἀποβάλλει καὶ νὰ ἐπικτᾶται πάλι τὴν ἱερωσύνη, ἢ νὰ πολλαπλασιάζει τὶς προηγούμενες κατώτερες χειροτονίες, τὸ ὁποῖο λογικὰ θὰ μποροῦσε νὰ ἑρμηνευθεῖ ὡς «ἀφομοίωση» τῆς κατώτερης ἀπὸ τὴν ἀνώτερη ἱερατικὴ στολή.

1. Στολὴ Πρεσβυτέρου: ἐμπεριέχει καὶ τὰ 7/7 τῆς ἱερατικῆς χάριτος.

2. Στολὴ Διακόνου: ἐμπεριέχει τὰ 6/7 τῆς ἱερατικῆς χάριτος.

3. Στολὴ Ὑποδιακόνου: ἐμπεριέχει τὰ 5/7 τῆς ἱερατικῆς χάριτος.

4. Στολὴ Διδασκάλου: ἐμπεριέχει τὰ 4/7 τῆς ἱερατικῆς χάριτος.

5. Στολὴ Ἀναγνώστου: ἐμπεριέχει τὰ 3/7 τῆς ἱερατικῆς χάριτος.

6. Στολὴ Ψάλτου: ἐμπεριέχει τὰ 2/7 τῆς ἱερατικῆς χάριτος.

7. Στολὴ Μύστου: ἐμπεριέχει τὸ 1/7 τῆς ἱερατικῆς χάριτος.

Στὴν περίπτωση αὐτὴ τοῦ ἑπταβαθμιαίου μερισμοῦ τῆς ἱερατικῆς χάριτος θὰ πρέπει νὰ ἐπιτελεσθοῦν ἑπτὰ ἰδιαίτεροι καθαγιασμοὶ ἑπτὰ ὑλικῶν χρισμάτων κοινῆς εἰδικῆς συνθέσεως μὲ ἑπτὰ διαφορετικὲς καθαγιαστικὲς εὐχὲς γιὰ κάθε ἕνα ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ διακριτοὺς βαθμοὺς καὶ νὰ μεριστεῖ ἀνάλογα καὶ ἡ βαπτισματικὴ χάρη σὲ ἑπτὰ ἀντίστοιχα βαπτίσματα καὶ μὲ ἑπτὰ ἀντίστοιχους βαπτισματικοὺς καθαγιασμούς, δεδομένου ὅτι τὸ θεωτικὸ βάπτισμα εἶναι ἡ μυστηριακὴ ἀπόπλυση καὶ ὑπέρβαση τοῦ καθιερωτικοῦ χρίσματος καὶ τελεῖται μετὰ τὸ χρῖσμα, ὅπως ἀποδείξαμε σὲ προηγούμενες δογματολογικές μας μελέτες καὶ πρεσβεύουμε ὄντως ὀρθοδόξως στὰ πλαίσια τοῦ καινορθοδόξου δόγματός μας (βλέπε «Δογματολογία», στὴν ἱστοσελίδα μας «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η»).

Θὰ ἦταν, βεβαίως, ἐν προκειμένῳ, «κατ' οἰκονομίαν» δυνατὸς καὶ ὁ «χρισματικὸς μετακαθαγιασμός», ἡ μεταποίηση, δηλαδή, καὶ ἡ ἀναβάθμιση τοῦ ὑλικοῦ χρισματικοῦ στοιχείου τοῦ βαθμοῦ τῆς γενικῆς ἱερωσύνης, τὸ ὁποῖο εἶχε καθαγιασθεῖ προηγουμένως μὲ τὴν ἀνάλογη καθαγιαστικὴ εὐχὴ τῆς γενικῆς ἱερωσύνης, σὲ ὑλικὸ χρισματικὸ στοιχεῖο ἑνὸς ἀνώτερου ἱερατικοῦ βαθμοῦ, μὲ τὴν προσιδιάζουσα καθαγιαστικὴ εὐχὴ τοῦ ἀνώτερου αὐτοῦ βαθμοῦ τὴν ὁποία θὰ ἱερολογοῦσε συμπληρωματικὰ ὁ λειτουργός, καὶ ἀναλόγως, βεβαίως, καὶ ὁ «βαπτισματικὸς μετακαθαγιασμός», ἀλλ' ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτό, θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχουν αἰσθητὰ καὶ τὸ ὑλικὸ χρισματικὸ ἢ βαπτισματικὸ στοιχεῖο καὶ ὁ λειτουργὸς ποὺ θὰ ἐπιτελοῦσε τὸν μετακαθαγιασμὸ μὲ τὴν ἀνάλογη, χρισματικὴ ἢ βαπτισματική, συμπληρωματικὴ καθαγιαστικὴ εὐχή.

Παρὰ ταῦτα, στὴν τελετουργικὴ πράξη τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὑποστηρίζει σαφῶς τὸ χρισματικὸ μετακαθαγιασμὸ ἀλλὰ «κατὰ περίεργο τρόπο», ἐνῷ, πλέον, δὲν ὑφίσταται αἰσθητὰ τὸ ὑλικὸ χρισματικὸ στοιχεῖο τῆς γενικῆς ἱερωσύνης, τὸ ὁποῖο εἶχε ἀλειφθεῖ πρὸ ἐτῶν στὸ χειροτονούμενο, ὅταν εἶχε βαπτισθεῖ στὴν παιδική του ἡλικία, ὁ χειροτονητὴς ἀποστέλλει «περιέργως» τὴ θεία χάρη νὰ πάει νὰ τὸ «μυρίσει» καὶ νὰ τὸ «ἀνιχνεύσει» μυστικῶς, ἔτσι καθὼς εἶναι ἀπὸ ἐτῶν ἀλειμμένο πάνω στὸ χειροτονούμενο, καὶ νὰ τὸ μετακαθαγιάσει μαζὶ μὲ τὸ χειροτονούμενο μὲ τὴ χειροτονητήριο ἐκφώνηση καὶ εὐχή.

Τὶ ἄλλο πιὰ θὰ κάνει καὶ τὶ θὰ οἰκονομήσει αὐτὴ ἡ θεία χάρη μέσα σ' αὐτὸ τὸ μωροκακόδοξο δόγμα! Κατ' οὐσίαν, δηλαδή, ὁ ἀνατολικὸς χριστιανισμὸς παραλείπει, ἐν προκειμένῳ, νὰ μεταδώσει τὴ συμβολικὴ ἱερωσύνη ὅλων τῶν ἀνωτέρων τῆς γενικῆς ἱερωσύνης βαθμῶν.

Ὅποιος ἐπιλέγει νὰ τελέσει χειροτονία καὶ ὄχι χρισματικὸ καθαγιασμὸ πρέπει, εὐλόγως, πρῶτα νὰ μεταδώσει τὸ ὑλικὸ χρῖσμα τῆς εἰδικῆς συνθέσεως ἄνευ καθαγιασμοῦ καὶ χωριστὰ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ χάρη καὶ μετὰ νὰ χειροτονήσει τὸ χρισθέντα καθαγιάζοντάς τον μαζὶ μὲ τὸ χρῖσμα. Ἡ χεὶρ μὲ τὴν ὁποία ἐπιτελεῖται ἡ χειροτονία καὶ μεταδίδεται ἡ πνευματικὴ χάρη τῆς ἱερωσύνης δὲν εἶναι οὔτε ἡ «φύση» τῆς συμβολικῆς ἱερωσύνης οὔτε «δοχεῖο» τῆς πνευματικῆς ἱερωσύνης, ὅπως τὸ ὑλικὸ χρῖσμα, ἀλλ' ἁπλῶς «ὄργανο» κατὰ τὴ μετάδοση τῆς χάριτος.

Προκειμένου, λοιπόν, νὰ «ἀναμετακαθαγιασθεῖ» κατ' οἰκονομίαν περαιτέρω, ἔστω καὶ μὲ αὐτὸν τὸν «περίεργο» καὶ «ἀνιχνευτικό» τρόπο τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ, τὸ ἤδη προκεκτημένο χρῖσμα τῆς συμβολικῆς ἱερωσύνης στὴν «ἡμιδιαλελυμένη τελετουργικὴ ὑπόσταση τοῦ εὐχαριστιακοῦ λειτουργοῦ», στὰ πλαίσια τοῦ δογματικοῦ ἀτόπου τῆς «ἀδέκτως πεμπομένης ἢ περιϊπταμένης ἀρχιερωσύνης», καὶ νὰ συμπληρωθεῖ στὸ μέτρο τοῦ ἄλλου ἀπόντος μέρους τῆς συμβολικῆς ἱερωσύνης ποὺ εἶναι ἀνάλογο πρὸς τὸ ἄλλο ἐξωτερικὰ παρὸν μέρος τῆς μυστικῆς ἱερωσύνης ποὺ περιΐπταται στὸν ἀέρα ἔξω καὶ γύρῳ ἀπὸ τὸν εὐχαριστιακὸ λειτουργό, θὰ πρέπει ἡ «περιϊπταμένη» αὐτὴ «μυστικὴ ἀρχιερωσύνη» νὰ εἰσέλθει καὶ νὰ ἀποταμιευθεῖ μέσα του μὲ τὴν ἀνάλογη χειροτονητήριο ἐκφώνηση καὶ εὐχή, ἡ ὁποία, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, εἶναι ἡ ἀρχιερατική.

Μία παραλλαγὴ τῆς κακοδοξίας αὐτῆς θὰ ἀποτελοῦσε, ἐνδεχομένως, ἡ προσωρινὴ καὶ πολλάκις καὶ ὄχι μόνιμη καὶ ἅπαξ ἀποδοχὴ καὶ ἀποταμίευση τῆς πεμπομένης ἀρχιερατικῆς χάριτος, ἡ προσωρινή, δηλαδή, καὶ ἐπαναλαμβανόμενη ἐπίταση τῆς ἱερωσύνης τοῦ λειτουργοῦ σὲ ἀρχιερωσύνη, ἡ προσωρινὴ καὶ κατ' ἐπανάληψιν ἀρχιερατικὴ χειροτονία, κατὰ τὸ χρόνο καὶ γιὰ τὸ χρόνο, μόνο, τῆς τελέσεως τῆς θείας λειτουργίας καὶ προκειμένου αὐτὴ νὰ ὁλοκληρωθεῖ τελετουργικά, δογματικό, ἐπίσης, ἄτοπο τὸ ὁποῖο στὶς ὑπ' ἀριθ. 7/09–10–2021 καὶ 18/07–11–2022 Δογματικὲς καὶ Κανονικὲς Παππικές μας Ἀποφάνσεις χαρακτηρίσαμε παραβολικῶς ὡς «ἐλαστικὴ ἱερωσύνη» («ὡσεὶ ἔλασμα βρακίου»).

Ὅσα, σημειωτέον, περὶ καινοδιαθηκικῆς ἱερωσύνης καὶ ἀρχιερωσύνης δογματικὰ ἄτοπα προεξετέθησαν παραπάνω προκύπτουν ὡς παρεπόμενα ἀπὸ τὸ δογματικὸ ἄτοπο τοῦ μερισμοῦ τοῦ ἑνὸς βαθμοῦ καὶ τῆς μιᾶς χειροτονίας τῆς εἰδικῆς καὶ παντελεστικῆς τελετουργικῆς ἱερωσύνης, τοῦ βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου, σὲ ἡμιβάθμους καὶ ἡμιχειροτονίες.

Γενικῶς (καὶ γιὰ νὰ μὴν ἐπαναλαμβάνουμε τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια), μπορεῖ κανεὶς νὰ λάβει γνώση περὶ τῶν δογματικῶν ἀτόπων στὰ ὁποῖα ἐκβάλλουν ὅλες αὐτὲς οἱ ἀνόητες, ἀπερίσκεπτες καὶ ἀθεολόγητες περὶ καινοδιαθηκικῆς ἱερωσύνης καὶ ἀρχιερωσύνης, ἐκπεφρασμένες ἢ ὑπολανθάνουσες, δοξασίες τῆς ὁμολογίας τοῦ παλαιορθοδόξου δόγματος τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ, τόσο στὰ προηγούμενα μέρη τῆς παρούσης δογματολογικῆς μελέτης μας, ὅσο καὶ σὲ ἄλλες δογματολογικές μας δημοσιεύσεις, καθὼς καὶ στὶς ὑπ' ἀριθ. 7/09–10–2021 καὶ 18/07–11–2022 Δογματικὲς καὶ Κανονικὲς Παππικές μας Ἀποφάνσεις.

Ἀνακεφαλαιώνοντας, ἡ κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη (ἡ ὁποία εἶναι αἰτιατὴ καὶ πηγάζει καθοδικῶς ἀπὸ τὴν αἰτία κατὰ θεὸν ἀΐδιο θεία ἱερωσύνη, δεδομένου ὅτι ὅλη ἡ θεία οἰκονομία, ἡ θεία, δηλαδή, δημιουργία, εἶναι καθοδικό, κατώτερο καὶ ἐξωτερικὸ προϊὸν τῆς θείας ἀϊδιότητος, αὐτῆς, δηλαδή, τῆς ἴδιας τῆς θείας φύσεως στὴν ἐσωτερικὴ ἢ ἐσωστρεφῆ της θεολογικὴ θεώρηση) ἐπιγινώσκεται καὶ κλιμακώνεται σὲ ἑπτὰ κατ' ἄνθρωπον ἱερατικοὺς βαθμούς, ἡ ἐξουσία (ἐνεργείας καὶ ἐνεργημάτων), ἡ δύναμη καὶ ἡ κυριότητα (ἐνεργείας καὶ ἐνεργημάτων) τῶν ὁποίων ἐμπεριέχονται καὶ ὑπερβαίνονται ἀπὸ τὸν ἀσυγκρίτως ὑπέρτερό τους καὶ ὑπέρτατο πάντων, τὸν ὄγδοο κατὰ θεὸν ἱερατικὸ βαθμό, ὁ ὁποῖος ἐκφράζει αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ θεία ἀϊδιότητα καὶ φύση μαζὶ μὲ τὶς καθοδικὲς ἐκδηλώσεις της στὴ θεία οἰκονομία καὶ περιλαμβάνει τὴν κατὰ θεὸν ἀΐδιο καὶ οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη.

Ἐν τέλει καὶ πρὶν προχωρήσουμε περαιτέρω στὴν παρουσίαση καὶ ἀνάλυση τῶν ὑπολοίπων πινάκων ἐντελεχειακῆς κατάταξης τῶν καινοδιαθηκικῶν ἱερατικῶν βαθμῶν, παραθέτουμε παρακάτω συναφῶς καὶ ἀπαραλείπτως μία σύντομη περιγραφὴ τοῦ ἰδιαίτερου τελετουργικοῦ ἢ μυσταγωγικοῦ χαρακτῆρος καθενὸς ἀπὸ τοὺς ὀκτὼ ἱερατικοὺς βαθμούς:

Α΄/Δ΄. ΥΠΕΡΤΕΛΗΣ ΘΕΙΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ.

1/8. Παναρχέτυπον: Πρεσβύτατος Ὑπερτελεστὴς Θεός: Ὑπερτελεῖ τὸ ὄγδοο, κυρίως ἀΐδιο, ὑπερβατικό, θειότατο καὶ τρισμέγιστο ἁπάντων μυστήριο τῆς θείας ἀκράστου ὁμοουσιότητος, τὴν κυρίως λεγόμενη «κατὰ θεὸν ἀΐδιο θεία εὐχαριστία», καὶ αὐτὸς καὶ μόνος ἀποτελεῖ, κατὰ κύριο λόγο, τὴν «κατὰ θεὸν ἀΐδιο θεία ἱερωσύνη».

Ἐπικαλεῖται ἀλλιῶς καὶ «πρεσβύτατος», διότι, ὡς ἱερατικὸς βαθμός, εἶναι ὁ ἀρχαιότατος ἁπάντων, φερόμενος ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἴδιο τῶν «παλαιὸ τῶν ἡμερῶν», κυρίως καὶ κατεξοχὴν ἀπὸ τὸν Τρισυπόστατο καὶ Ἑνιούσιο Ἀΐδιο Θεό.

Δεδομένου, ὅμως, ὅτι ἡ θεία ἄκραστος ὁμοουσιότης ἐπιγινώσκεται καὶ στὴ θεία ἀϊδιότητα, κυρίως καὶ πρωτίστως, στὸν ἀΐδιο θεό, ἀλλὰ καὶ στὴ θεία οἰκονομία, συνεπῶς καὶ καθοδικῶς, στὸν οἰκονομικὸ θεό, ὁ ἐν λόγῳ βαθμὸς ἔχει καὶ ἀΐδιο καὶ οἰκονομικὴ μορφὴ καὶ ἐκδήλωση, ὑφίσταται, δηλαδή, καὶ ὡς «κατὰ θεὸν ἀΐδιος θεία ἱερωσύνη» καὶ ὡς «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», φέρεται, δηλαδή, ἐπιπλέον καὶ κατ' ἐπέκτασιν, καὶ ἀπὸ τὸν ὡσαύτως Τρισυπόστατο καὶ Ἑνιούσιο Οἰκονομικὸ Θεὸ (δεδομένου ὅτι ἡ θεία ἄκραστος ὁμοουσιότης δὲν παύεται στὴ θεία οἰκονομία ἀλλ' ἐξακολουθεῖ νὰ ὑφίσταται καὶ σὲ ὅλες τὶς οἰκονομικὲς θεῖες φυσικὲς καταστάσεις) καὶ σὲ σχέση μὲ τὴν δευτερευόντως καλούμενη «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία», ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καθοδικὸ προϊὸν καὶ οἰκονομικὴ μορφὴ καὶ ἐκδήλωση τῆς κυρίως λεγόμενης «κατὰ θεὸν ἀϊδίου θείας εὐχαριστίας».

Στὴν οἰκονομική του, μόνο, μορφὴ καὶ ἐκδήλωση, ὡς «κατὰ θεὸν οἰκονομικὴ θεία ἱερωσύνη», μέσα στὴ λεγόμενη «θεία οἰκονομία», τὴ θεία, δηλαδή, δημιουργία, ὁ ὑπερτελεστικὸς αὐτὸς βαθμὸς συλλειτουργεῖ, ὡς «πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν», παράλληλα καὶ ταὐτόχρονα καὶ μὲ τοὺς ἑπτὰ λοιποὺς ἱερατικοὺς βαθμοὺς τῆς «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικῆς θείας ἱερωσύνης» καὶ μὲ ὅλους τοὺς φορεῖς τους, ἄμεσα μὲ τὸν ἕβδομο, μόνο, βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως σὲ ὅλα τὰ χωριστὰ καὶ διάφορα κατὰ τόπους ἱερὰ θυσιαστήρια, τοὺς ἱεροὺς καὶ τοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς καὶ τὶς λατρευτικὲς καὶ τὶς εὐχαριστιακὲς συνάξεις τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ διαμέσου αὐτοῦ ἔμμεσα καὶ μὲ ὅλους τοὺς ὑπόλοιπους ἕξι βαθμούς.

Β΄/Γ΄. ΟΛΟΤΕΛΗΣ ΕΙΔΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ.

2/7. Ἀρχέτυπον: Πρεσβύτερος Ἐπιτελεστὴς Ἱερεύς: Ἐπιτελεῖ τὸ ἕβδομο καὶ κορυφαῖο οἰκονομικὸ μυστήριο τῆς ὑπερφυσικῆς καὶ συγκραστικῆς ἀνθρωπίνης ὁμοουσιότητος, τὴ λεγόμενη «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία», ἡ ὁποία διατελεῖ κατ' εἰκόνα τῆς «κατὰ θεὸν ἀϊδίου καὶ οἰκονομικῆς θείας εὐχαριστίας», καὶ αὐτὸς καὶ μόνος ἀποτελεῖ τὴν «εἰδικὴ μυστικὴ καὶ συμβολικὴ τελετουργικὴ ἱερωσύνη».

Ἐπικαλεῖται ἀλλιῶς καὶ «πρεσβύτερος», διότι, ὡς ἱερατικὸς βαθμός, εἶναι ὁ ἀμέσως ἑπόμενος κατ' ἄνθρωπον βαθμὸς μετὰ τὸν ἀρχαιότατο ἁπάντων κατὰ θεὸν βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου ὑπερτελεστοῦ, φερόμενος, πρῶτα, ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν προαδαμιαῖο καὶ προπτωτικὸ Τρισυπόστατο Θεοψυχάνθρωπο, κατὰ τὴν ψυχανθρωπότητά του, ἀπὸ τὸ ψυχανθρώπινο, δηλαδή, πρόσλημμα αὐτῶν τῶν ἴδιων τῶν προαδαμιαίων καὶ προπτωτικῶν Τριῶν Θεοψυχανθρώπων, μετά, ἀπὸ τὸν ἀδαμιαῖο καὶ ἀποπτωτικὸ ψυχάνθρωπο καὶ μεσίτη τῆς χάριτος τῆς καινῆς διαθήκης Ἰησοῦ Χριστό, ἔπειτα ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ καὶ μετέπειτα ἀπὸ τοὺς Διαδόχους καὶ Συμπρεσβυτέρους τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, ἀπ' ὅλους, δηλαδή, τοὺς λοιποὺς Πρεσβυτέρους. Λέγεται ἁπλῶς καὶ «ἱερεύς».

Συλλειτουργεῖ ἄμεσα, ἀνοδικῶς, ἀφενός, μὲ τὸν ἀμέσως ἀνώτερό του καὶ ἀνώτατο ἁπάντων ὄγδοο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου θεοῦ καὶ καθοδικῶς, ἀφετέρου, μὲ τὸν ἀμέσως κατώτερό του ἕκτο βαθμὸ τοῦ διακόνου καὶ διαμέσου τοῦ ἕκτου διακονικοῦ βαθμοῦ ἔμμεσα καὶ μὲ ὅλους τοὺς λοιποὺς πέντε ἐμμέσως κατωτέρους του βαθμούς, σὲ κάθε χωριστὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ σύναξη ποὺ εὑρίσκεται αὐτὸς καὶ μόνος παρὼν καὶ λειτουργῶν ὁ κάθε πρεσβύτερος φορεύς του.

Γ΄/Β΄. ΗΜΙΤΕΛΗΣ ΜΕΣΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ.

3/6. Πρωτιστότυπον: Πρέσβυς Ὑποτελεστὴς Διάκονος: Ὁ διακονικὸς βαθμὸς δὲν εἶναι ἐπιτελεστικὸς ἀλλὰ ὑποτελεστικός, δὲν ἐπιτελεῖ, δηλαδή, οὔτε τὸ ἀνώτατο καὶ κορυφαῖο οἰκονομικὸ μυστήριο τῆς κατ' ἄνθρωπον θείας εὐχαριστίας, οὔτε κάποιο ἄλλο κατώτερο μυστήριο, οὔτε καὶ κάποιο κατώτερο ἢ κατώτατο καὶ βασικὸ μυστηριοειδὲς (μυστηριακὴ τελετή), ἀλλὰ ὁρίζεται ὡς «βοηθὸς τοῦ πρεσβυτέρου ἐπιτελεστοῦ» μὲ σκοπὸ νὰ «ἅπτεται», νὰ «περιποιεῖται» καὶ νὰ «διακομίζει» τὰ τίμια εὐχαριστιακὰ δῶρα καὶ κάθε ἄλλο θεῖο καὶ ἱερὸ μυστήριο ἢ ἱερὸ μυστηριοειδὲς (μυστηριακὴ τελετή) καὶ αὐτὸς καὶ μόνος εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο φέρει καὶ αὐτὸς ἱερὰ ἐπιμάνικα, πλήν, διακονικὰ καὶ ὑποτελεστικὰ καὶ ὄχι ἱερατικὰ καὶ ἐπιτελεστικά.

Ἡ λεγόμενη, σημειωτέον, «συστολὴ τῶν τιμίων δώρων», τὴν ὁποία τελεῖ ὁ ἀνατολικὸς χριστιανισμός, δὲν εἶναι ἐπιτελεστικὴ ἀλλὰ ὑποτελεστικὴ τελετουργικὴ πράξη, διότι τελετουργικῶς ἀνήκει στὴν «περιποίηση τῶν τιμίων δώρων» καὶ ὄχι σὲ αὐτὴ καθεαυτὴ τὴν τελεσιουργία τους, γι' αὐτὸ καὶ διατελεῖ οἰκεία τελετουργικὴ πράξη τοῦ διακονικοῦ καὶ ὄχι τοῦ πρεσβυτερικοῦ βαθμοῦ.

Ἐπικαλεῖται ἀλλιῶς καὶ «πρέσβυς», διότι, ὡς ἱερατικὸς βαθμός, εἶναι ὁ ἀμέσως ἑπόμενος κατ' ἄνθρωπον βαθμὸς μετὰ τὸν ἀρχαιότερο κατ' ἄνθρωπον βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου καὶ τὸν ἀρχαιότατο ἁπάντων κατὰ θεὸν βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου ὑπερτελεστοῦ.

Συλλειτουργεῖ ἄμεσα, ἀνοδικῶς, ἀφενός, μὲ τὸν ἀμέσως ἀνώτερό του ἕβδομο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως καὶ καθοδικῶς, ἀφετέρου, μὲ τὸν ἀμέσως κατώτερό του πέμπτο βαθμὸ τοῦ ὑποδιακόνου, καὶ ἔμμεσα, ἀνοδικῶς, ἀφενός, μὲ τὸν ἐμμέσως ἀνώτερό του καὶ ἀνώτατο ἁπάντων ὄγδοο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου θεοῦ, διαμέσου τοῦ ἑβδόμου βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, καὶ καθοδικῶς, ἀφετέρου, μὲ ὅλους τοὺς λοιποὺς τέσσερεις ἐμμέσως κατωτέρους του βαθμούς, διαμέσου τοῦ πέμπτου βαθμοῦ τοῦ ὑποδιακόνου, σὲ κάθε χωριστὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ σύναξη ποὺ εὑρίσκεται αὐτὸς καὶ μόνος παρὼν καὶ λειτουργῶν ὁ κάθε πρεσβύτερος ἱερεύς.

4/5. Πρωτότυπον: Ὑπηρέτης Παρατελεστὴς Ὑποδιάκονος: Ὁ ὑποδιακονικὸς βαθμὸς δὲν εἶναι οὔτε ἐπιτελεστικὸς οὔτε ὑποτελεστικὸς ἀλλὰ παρατελεστικός, μὲ τὴν ἔννοια τοῦ «παραθεωρουμένου», ἤ, κοινῶς, «παραγκωνισμένου» λειτουργοῦ τοῦ τελετουργικοῦ περιθωρίου, τοῦ ὑποβαθμισμένου, δηλαδή, λειτουργοῦ, ἤ, ὑπὸ μία λέξη, τοῦ «ὑφυποτελεστοῦ», καὶ μὲ σκοπὸ νὰ «ὑπηρετεῖ» τὶς περιθωριακὲς τελετουργικὲς ἀνάγκες τοῦ ἱεροῦ βήματος, γι' αὐτὸ ἄλλωστε ἐπικαλεῖται ἀλλιῶς καὶ «ὑπηρέτης», γινόμενος, εὐλόγως, ἀντιληπτὸς ὡς «βοηθὸς τοῦ διακόνου».

Ὅπου, σημειωτέον, ἐλλείπει ὁ ὑποδιάκονος, τὸ παρατελεστικὸ ἔργο του ἀναλαμβάνουν καταχρηστικῶς νὰ φέρουν εἰς πέρας τὰ λεγόμενα «παιδιὰ τοῦ ἱεροῦ βήματος», ἤ, κοινῶς, «παπαδάκια», τοῦ γενικοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ μύστου.

Συλλειτουργεῖ ἄμεσα, ἀνοδικῶς, ἀφενός, μὲ τὸν ἀμέσως ἀνώτερό του ἕκτο βαθμὸ τοῦ διακόνου καὶ καθοδικῶς, ἀφετέρου, μὲ τὸν ἀμέσως κατώτερό του τέταρτο βαθμὸ τοῦ διδασκάλου, καὶ ἔμμεσα, ἀνοδικῶς, ἀφενός, μὲ τὸν ἐμμέσως ἀνώτερό του ἕβδομο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, διαμέσου τοῦ ἕκτου βαθμοῦ τοῦ διακόνου, καὶ μὲ τὸν ἐμμέσως ἀνώτερό του, ἐπίσης, καὶ ἀνώτατο ἁπάντων ὄγδοο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου θεοῦ, διαμέσου τοῦ ἕκτου βαθμοῦ τοῦ διακόνου καὶ τοῦ ἑβδόμου βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, καὶ καθοδικῶς, ἀφετέρου, μὲ ὅλους τοὺς λοιποὺς τρεῖς ἐμμέσως κατωτέρους του βαθμούς, διαμέσου τοῦ τετάρτου βαθμοῦ τοῦ διδασκάλου, σὲ κάθε χωριστὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ σύναξη ποὺ εὑρίσκεται αὐτὸς καὶ μόνος παρὼν καὶ λειτουργῶν ὁ κάθε πρεσβύτερος ἱερεύς.

5/4. Προτερότυπον: Διδάσκαλος Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ: Ὁ διδασκαλικὸς βαθμὸς δὲν εἶναι οὔτε ἐπιτελεστικὸς οὔτε ὑποτελεστικὸς οὔτε παρατελεστικός, δὲν ἔχει, δηλαδή, πρόσθετο τελετουργικὸ χαρακτῆρα, ὅπως οἱ ἀνώτεροί του «τρεῖς τελετουργικοί» κατ' ἄνθρωπον βαθμοί, ἀλλὰ μόνο μυσταγωγικὸ χαρακτῆρα καὶ ἀποτελεῖ τὸν ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς «τρεῖς μυσταγωγικούς» μόνο καὶ ἄνευ προσθέτου τελετουργικοῦ χαρακτῆρος κατ' ἄνθρωπον βαθμούς, μὲ σκοπὸ νὰ μυεῖ τοὺς κατωτέρους του βαθμοὺς στὴν ἑρμηνευτικὴ γνώση καὶ τὴ βιωματικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας, στὴ θεωρία, δηλαδή, καὶ τὴν πράξη τοῦ θείου λόγου, διαμέσου τοῦ κηρύγματος τοῦ λόγου καὶ τοῦ ὑποδείγματος τοῦ βίου.

Ἡ μυσταγωγικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια τοῦ διδασκαλικοῦ βαθμοῦ στὴν καινὴ καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν παλαιὰ διαθήκη ὑποδιακρίνεται δογματολογικὰ μόνο καὶ ὄχι στὴν τελετουργικὴ πράξη τῆς χειροτονητηρίου (ἢ χρισματικῆς) μεταδόσεώς της σὲ «προφητική» καὶ σὲ «κηρυκτική», ὑποδιακρίνουμε, δηλαδή, θεωρητικὰ μόνο, τὸν «προφήτη διδάσκαλο», ὁ ὁποῖος δὲν κηρύττει ἁπλῶς ἀλλὰ καὶ θαυματουργεῖ, θεωρούμενος, κατὰ τὸ εὐαγγελικόν, ὡς «δυνατὸς ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐναντίον τοῦ θεοῦ καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ», καὶ τὸν «κήρυκα διδάσκαλο», ὁ ὁποῖος κηρύττει μόνο χωρὶς νὰ θαυματουργεῖ.

Ὅπως ἄλλωστε ἀναφέρουμε καὶ στὴν ὑπ' ἀριθ. 18/07–11–2022 Δογματικὴ καὶ Κανονικὴ Παππική μας Ἀπόφανση, τὸ βαρυσήμαντο αὐτὸ μυσταγωγικὸ ἱερατικὸ βαθμὸ παραλείπει ἀδικαιολόγητα καὶ ἐξαιρεῖ παρανοϊκὰ τὸ παλαιορθόδοξο δόγμα τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ καὶ αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους παρεξήγησε στὴν καινὴ διαθήκη τὸν ἀρχιερατικὸ τίτλο καὶ τὸ ὀφφίκιο ὡς ἀνώτερο τοῦ πρεσβυτέρου καὶ ἀνώτατο πάντων τῶν κατ' ἄνθρωπον ἱερατικῶν βαθμῶν προκειμένου νὰ καλύψει τὸ ἔλλειμμα ἑνὸς βαθμοῦ στὴν ἱεροβαθμολογική του ἑπτάδα, κατὰ τὸ «ἑπτὰ νά 'ναι κι ὅ,τι νά 'ναι».

Συλλειτουργεῖ ἄμεσα, ἀνοδικῶς, ἀφενός, μὲ τὸν ἀμέσως ἀνώτερό του πέμπτο βαθμὸ τοῦ ὑποδιακόνου καὶ καθοδικῶς, ἀφετέρου, μὲ τὸν ἀμέσως κατώτερό του τρίτο βαθμὸ τοῦ ἀναγνώστου, καὶ ἔμμεσα, ἀνοδικῶς, ἀφενός, μὲ τοὺς ἐμμέσως ἀνωτέρους του ἕκτο βαθμὸ τοῦ διακόνου καὶ ἕβδομο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, διαμέσου τοῦ πέμπτου βαθμοῦ τοῦ ὑποδιακόνου, καὶ μὲ τὸν ἐμμέσως ἀνώτερό του, ἐπίσης, καὶ ἀνώτατο ἁπάντων ὄγδοο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου θεοῦ, διαμέσου τοῦ πέμπτου βαθμοῦ τοῦ ὑποδιακόνου, τοῦ ἕκτου βαθμοῦ τοῦ διακόνου καὶ τοῦ ἑβδόμου βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, καὶ καθοδικῶς, ἀφετέρου, μὲ ὅλους τοὺς λοιποὺς δύο ἐμμέσως κατωτέρους του βαθμούς, διαμέσου τοῦ τρίτου βαθμοῦ τοῦ ἀναγνώστου, σὲ κάθε χωριστὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ σύναξη ποὺ εὑρίσκεται αὐτὸς καὶ μόνος παρὼν καὶ λειτουργῶν ὁ κάθε πρεσβύτερος ἱερεύς.

6/3. Πρότυπον: Ἑταῖρος Ἀναγνώστης: Ἡ τριαδικὴ παιδαγωγικὴ διάκριση μεταξὺ διδασκάλου, ἀναγνώστου καὶ μαθητοῦ ἐπισημάνθηκε εὐφυῶς καὶ εἰσήχθη θεσμικῶς, ὡς γνωστόν, ἀπὸ τὸν ἀρχαιοέλληνα φιλόσοφο καὶ διδάσκαλο Πλάτωνα, ὁ ὁποῖος διέκρινε τὴ «δι' ἀναγνώσματος» ἀπὸ τὴ «δι' ἀκούσματος» μάθηση καὶ τὸ διδάσκαλο ἀπὸ τὸν ἀναγνώστη καὶ τὸ μαθητὴ καὶ ὅρισε ὡς ἀναγνώστη τὸν προχωρημένο μαθητή του καὶ μετέπειτα ἀρχαιοέλληνα, ἐπίσης, φιλόσοφο καὶ διδάσκαλο Ἀριστοτέλη.

Ἔτσι, ὁ ἀναγνώστης θεωρεῖται ὁ «προκεχωρημένος ἢ πρόκριτος μαθητής», ὁ ὁποῖος διακρίνεται γιὰ τὴν ἐπίδοσή του ἀνάμεσα στοὺς ὑπόλοιπους μαθητὲς σὲ τέτοιο μάλιστα βαθμὸ ὥστε νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀναπληρώνει στὴν ἕδρα καὶ τὸν ἴδιο τὸ διδάσκαλό του, ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, ὁ «μαθητοδιδάσκαλος», ὁ σύνδεσμος μεταξὺ τῶν μαθητῶν καὶ τοῦ διδασκάλου καὶ ὁ συνοδὸς στὸ πλευρὸ τοῦ διδασκάλου, γι' αὐτὸ ἄλλωστε ἐπικαλεῖται ἀλλιῶς καὶ «ἑταῖρος».

Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια συναντᾶμε τὸ θεσμὸ τοῦ ἀναγνώστου καὶ ἀνάμεσα στοὺς μαθητὲς τοῦ Ἰησοῦ, τὸν ὁποῖο, ὡς γνωστόν, συνόδευαν ἰδιαιτέρως, ὡς ἑταῖροι, τρεῖς πρόκριτοι μαθητές του, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος, μεταξὺ τῶν ὁποίων διακρίθηκε περισσότερο ὁ Ἰωάννης, ὡς «ἠγαπημένος μαθητής», ὁ ὁποῖος παρέμεινε πιστὸς ἑταῖρος καὶ συνοδὸς στὸ πλευρὸ τοῦ διδασκάλου του Ἰησοῦ μέχρι τὶς τελευταῖες στιγμὲς τοῦ ἐπίγειου βίου του.

Τὰ ἴδια καὶ τὰ αὐτὰ καθήκοντα ἔχει ὁ ἀναγνώστης καὶ ὡς ἱερατικὸς βαθμὸς μετὰ τὸ διδάσκαλο καὶ ὑπὸ τὸ διδάσκαλο καὶ κατεξοχὴν τὴν ἀνάγνωση τῶν γραφῶν «ἐπ' ἐκκλησίας», ἐντός, δηλαδή, τῶν εὐχαριστιακῶν καὶ τῶν λοιπῶν λατρευτικῶν συνάξεων, καὶ τὴ «δι' ἀναγνώσεως μυσταγωγία».

Πρόκειται γιὰ τὸ μέσο ἀπὸ τοὺς τρεῖς μυσταγωγικοὺς μόνο καὶ ἄνευ προσθέτου τελετουργικοῦ χαρακτῆρος βαθμούς, ὁ ὁποῖος συμβάλλει ὡς βοηθητικὸς στὸ μυσταγωγικὸ ἔργο τοῦ ὁμολόγου του βαθμοῦ τοῦ διδασκάλου καὶ ἀσφαλῶς ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐκεῖνον. Ἀναγνώστης ἄνευ διδασκάλου δὲν ἔχει οὐδένα λόγο νὰ ὑφίσταται καὶ νὰ διακρίνεται ὡς ἰδιαίτερος βαθμός.

Ἀναγνώστη ἄνευ διδασκάλου μόνο ὁ μωροκακόδοξος ἀνατολικὸς χριστιανισμὸς ἔχει γιὰ νὰ διαλαλεῖ καὶ πάλι τὸ μέγεθος τῆς δογματικῆς του ἐλαφρότητος. Ἐν προκειμένῳ, ὄχι μόνο θὰ μειδιοῦσε ὁ ἀναστὰς Ἰησοῦς ἀλλὰ θὰ γελάγανε ἀκόμη καὶ τὰ κόκκαλα τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους.

Γίνεται, συνεπῶς, ἀντιληπτό, ὅτι ὁ βαθμὸς τοῦ ἀναγνώστου ἀναλογεῖ κυριώτερα στὴ «δι' ἀναγνώσματος μάθηση» καὶ προσιδιάζει περισσότερο στὸ «γραπτὸ ἔναρθρο λόγο», δεδομένου ὅτι ὁ ἀναγνώστης, προκειμένου νὰ μάθει νὰ ἀναγινώσκει τὶς γραφές, χρειάζεται περισσότερο τὸ γραφικὸ ἀνάγνωσμα καὶ λιγότερο τὸ γραφικὸ ἄκουσμα.

Συλλειτουργεῖ ἄμεσα, ἀνοδικῶς, ἀφενός, μὲ τὸν ἀμέσως ἀνώτερό του τέταρτο βαθμὸ τοῦ διδασκάλου καὶ καθοδικῶς, ἀφετέρου, μὲ τὸν ἀμέσως κατώτερό του δεύτερο βαθμὸ τοῦ ψάλτου, καὶ ἔμμεσα, ἀνοδικῶς, ἀφενός, μὲ τοὺς ἐμμέσως ἀνωτέρους του πέμπτο βαθμὸ τοῦ ὑποδιακόνου, ἕκτο βαθμὸ τοῦ διακόνου καὶ ἕβδομο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, διαμέσου τοῦ τετάρτου βαθμοῦ τοῦ διδασκάλου, καὶ μὲ τὸν ἐμμέσως ἀνώτερό του, ἐπίσης, καὶ ἀνώτατο ἁπάντων ὄγδοο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου θεοῦ, διαμέσου τοῦ τετάρτου βαθμοῦ τοῦ διδασκάλου, τοῦ πέμπτου βαθμοῦ τοῦ ὑποδιακόνου, τοῦ ἕκτου βαθμοῦ τοῦ διακόνου καὶ τοῦ ἑβδόμου βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, καὶ καθοδικῶς, ἀφετέρου, μὲ τὸν ὑπολειπόμενο ἕνα ἐμμέσως κατώτερό του καὶ κατώτατο ἁπάντων βαθμὸ τοῦ μύστου, διαμέσου τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τοῦ ψάλτου, σὲ κάθε χωριστὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ σύναξη ποὺ εὑρίσκεται αὐτὸς καὶ μόνος παρὼν καὶ λειτουργῶν ὁ κάθε πρεσβύτερος ἱερεύς.

7/2. Ἔκτυπον: Μαθητὴς Ψάλτης: Σύμφωνα μὲ ὅσα προεξετέθησαν γιὰ τὸ βαθμὸ τοῦ ἀναγνώστου, γίνεται, εὐλόγως, ἀντιληπτό, ὅτι ὁ ψαλτικὸς βαθμὸς ἀναλογεῖ κυριώτερα στὴ «δι' ἀκούσματος μάθηση» καὶ προσιδιάζει περισσότερο στὸν «προφορικὸ ἔναρθρο λόγο», δεδομένου ὅτι ὁ ψάλτης, γιὰ νὰ μάθει νὰ ψάλλει τοὺς ὕμνους, χρειάζεται πιὸ πολὺ τὸ μουσικὸ ἄκουσμα παρὰ τὸ μουσικὸ ἀνάγνωσμα τῶν μουσικῶν συμβόλων.

Πρόκειται γιὰ τὸν κατώτερο ἀπὸ τοὺς τρεῖς μυσταγωγικοὺς μόνο καὶ ἄνευ προσθέτου τελετουργικοῦ χαρακτῆρος βαθμούς, ὁ ὁποῖος συμβάλλει ὡς βοηθητικὸς στὸ μυσταγωγικὸ ἔργο τῶν ἄλλων δύο ὁμολόγων του βαθμῶν, τοῦ διδασκάλου καὶ τοῦ ἀναγνώστου, μὲ σκοπὸ τὴ «διὰ μελῳδίας μυσταγωγία», γι' αὐτὸ ἄλλωστε ἐπικαλεῖται ἀλλιῶς καὶ «μαθητής», καὶ ἄνευ τῆς ὑπάρξεως ἀμφοτέρων αὐτῶν δὲν δικαιολογεῖται νὰ ὑφίσταται καὶ νὰ διακρίνεται ὡς ἰδιαίτερος βαθμός.

Τὸ κοινό, σημειωτέον, στοιχεῖο τῆς μουσικῆς, μεταξὺ τοῦ ἀναγνωστικοῦ καὶ τοῦ ψαλτικοῦ βαθμοῦ, δεδομένου ὅτι ἀμφότεροι οἱ βαθμοὶ αὐτοὶ κάνουν χρήση τῆς μελῳδίας, ὁ μὲν ἀναγνώστης, γιὰ τὴν ἐμμελῆ ἀνάγνωση τῶν γραφῶν, ὁ δὲ ψάλτης, γιὰ τὴν ἐμμελῆ ἀπόδοση τῶν ὕμνων, δὲν πρέπει σὲ καμία περίπτωση νὰ προκαλεῖ βαθμολογικὴ σύγχυση καὶ ταύτιση μεταξύ τους, ὅπως, δυστυχῶς καὶ κακοδόξως, γίνεται στὴν ὁμολογία τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανισμοῦ, ἡ ὁποία, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἔχει ἐξαφανίσει ἀδικαιολογήτως τὸ βαθμὸ τοῦ διδασκάλου καὶ διατηρεῖ παρανοϊκῶς τὸ βαθμὸ τοῦ ἀναγνώστου ἄνευ τοῦ διδασκάλου, ἔχει ἐπιπλέον μωροκακοδόξως συγχωνεύσει καὶ τὸ βαθμὸ τοῦ ἀναγνώστου μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ ψάλτου σὲ ἕνα καὶ τὸν αὐτὸ βαθμό. Συγχωνεύονται μεταξύ τους ὁ μαθητοδιδάσκαλος μὲ τὸ μαθητή; Ἕτερον ἑκάτερον.

Συλλειτουργεῖ ἄμεσα, ἀνοδικῶς, ἀφενός, μὲ τὸν ἀμέσως ἀνώτερό του τρίτο βαθμὸ τοῦ ἀναγνώστου καὶ καθοδικῶς, ἀφετέρου, μὲ τὸν ἀμέσως κατώτερό του καὶ κατώτατο ἁπάντων πρῶτο βαθμὸ τοῦ μύστου, καὶ ἔμμεσα, ἀνοδικῶς, μόνο, μὲ τοὺς ἐμμέσως ἀνωτέρους του τέταρτο βαθμὸ τοῦ διδασκάλου, πέμπτο βαθμὸ τοῦ ὑποδιακόνου, ἕκτο βαθμὸ τοῦ διακόνου καὶ ἕβδομο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, διαμέσου τοῦ τρίτου βαθμοῦ τοῦ ἀναγνώστου, καὶ μὲ τὸν ἐμμέσως ἀνώτερό του, ἐπίσης, καὶ ἀνώτατο ἁπάντων ὄγδοο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου θεοῦ, διαμέσου τοῦ τρίτου βαθμοῦ τοῦ ἀναγνώστου, τοῦ τετάρτου βαθμοῦ τοῦ διδασκάλου, τοῦ πέμπτου βαθμοῦ τοῦ ὑποδιακόνου, τοῦ ἕκτου βαθμοῦ τοῦ διακόνου καὶ τοῦ ἑβδόμου βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, σὲ κάθε χωριστὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ σύναξη ποὺ εὑρίσκεται αὐτὸς καὶ μόνος παρὼν καὶ λειτουργῶν ὁ κάθε πρεσβύτερος ἱερεύς.

Δ΄/Α΄. ΑΤΕΛΗΣ ΓΕΝΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΧΡΙΣΜΑ).

8/1. Ἀντίτυπον: Μαθητίας Μύστης (Πιστός): Μὲ βάση τὰ παραπάνω, γίνεται, εὐλόγως, ἀντιληπτό, ὅτι ὁ βαθμὸς τοῦ μύστου, ἤ, κοινῶς, τοῦ πιστοῦ, ἀναλογεῖ στὴ «διὰ μιμήματος μάθηση», στὴν πρωτογονική, δηλαδή, καὶ ὑποτυπώδη μάθηση ποὺ ἐπιτυγχάνεται μέσῳ τῆς νοηματικῆς γλῶσσας, καὶ προσιδιάζει στὸν ἀρχέγονο καὶ βασικὸ «ἄναρθρο λόγο», ἀπὸ τὸν ὁποῖο προκύπτει ὁ «ἔναρθρος λόγος», εἴτε «προφορικός», εἴτε «γραπτός», δεδομένου ὅτι οἱ πιστοί, γενικῶς, ἔχουν παθητικὴ συμμετοχὴ στὰ τελετουργικὰ δρώμενα, χωρὶς νὰ λέγουν ἢ νὰ πράττουν κάτι ἰδιαίτερο στὴ θεία λατρεία ἀλλ' ἁπλῶς καὶ μόνο συμμετέχοντας σ' αὐτὴ μὲ τὴν αὐτοπρόσωπη παρουσία τους, σχεδόν, δηλαδή, ὅπως οἱ πρωτόγονοι ἄνθρωποι, γι' αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ὁ κατώτατος καὶ βασικὸς αὐτὸς βαθμὸς ἐπικαλεῖται ἀλλιῶς καὶ ἐπακριβῶς «μαθητίας» καὶ ὄχι «μαθητής» (ὁ Λουκᾶς στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ὀνομάζει γενικῶς καὶ χονδρικῶς ὅλους τοὺς πιστοὺς «μαθητές», χωρὶς νὰ κάνει τὴν εἰδικὴ καὶ ἀκριβῆ διάκριση τοῦ «μαθητοῦ» ἀπὸ τὸν «μαθητία»), μὲ σκοπὸ μόνο νὰ μυσταγωγεῖται, χωρὶς νὰ μυσταγωγεῖ, νὰ δέχεται, δηλαδή, μόνο, ὡς βάση τῆς γενικῆς ἱερωσύνης, τὶς μυσταγωγικὲς καὶ τελετουργικὲς ἐνέργειες τοῦ κορμοῦ τῆς μέσης ἱερωσύνης, τῆς κορυφῆς τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης καὶ τῆς ὑπερκορυφῆς τῆς θείας ἱερωσύνης.

Τὸ «μαθητίας», σημειωτέον, ἐδῶ, ἀπὸ τὸ «μαθητής», μὲ τὴν ὑποκοριστικὴ ἔννοια τοῦ «μικροῦ μαθητοῦ», ὅπως, π.χ., τὸ «νεανίας», ἀπὸ τὸ «νεάν–ᾶνος», καὶ ὄχι μὲ τὴ μεγεθυντικὴ ἔννοια τοῦ «μεγάλου μαθητοῦ», ὅπως, π.χ., τὸ «τολμητίας», ἀπὸ τὸ «τολμητής».

Ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «μαθητίας», μὲ τὴν ὑποκοριστικὴ αὐτὴ ἔννοια, ἐτυμολογεῖται τὸ ῥῆμα «μαθητιάω, μαθητιῶ», τὸ ὁποῖο εἶναι ἐφετικὸ τοῦ «μανθάνω», μὲ τὴ σχετικώτερη ἔννοια τοῦ «ἐπιθυμῶ νὰ γίνω μαθητής, μαθητεύω σὲ ἀρχάριο στάδιο, χωρὶς ἀκόμη νὰ εἶμαι σὲ θέση νὰ ἐπικληθῶ μαθητής», μὲ τὴ βασική, δηλαδή, ἔννοια τοῦ «ἀρχαρίου ἢ δοκίμου μαθητοῦ».

Σημειωτέον, ἐπίσης, ὅτι παρὰ τὸ ὅτι ὁ ἔναρθρος λόγος, προφορικὸς καὶ γραπτός, προκύπτει ἀνοδικῶς ἀπὸ τὸν ἄναρθρο, οἱ βαθμοὶ ποὺ ἀντιστοιχοῦν συμβολικὰ σ' αὐτοὺς ἔχουν ἀντίθετη παραγωγικὴ σειρά, ὁ ψάλτης, δηλαδή, καὶ ὁ μύστης προκύπτουν καθοδικῶς ὡς βαθμολογικὲς συνέπειες τοῦ ἀναγνώστου καὶ συμφώνως πρὸς τὴν καθοδικὴ παραγωγικὴ τάξη τῆς ὅλης ἱεροβαθμολογικῆς ὀκτάδος, κατὰ τὴν ὁποία ἡ ὑπερκορυφὴ τῆς θείας ἱερωσύνης παράγει τὴν κορυφὴ τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης καὶ μέσῳ τῆς εἰδικῆς τὸν κορμὸ τῆς μέσης ἱερωσύνης καὶ τὴ βάση τῆς γενικῆς ἱερωσύνης (βλέπε ὑπ' ἀριθ. 18/07–11–2022 Δογματικὴ καὶ Κανονικὴ Παππική μας Ἀπόφανση).

Συλλειτουργεῖ ἄμεσα, ἀνοδικῶς, μόνο, μὲ τὸν ἀμέσως ἀνώτερό του δεύτερο βαθμὸ τοῦ ψάλτου καὶ ἔμμεσα, ἀνοδικῶς, μόνο, μὲ τοὺς ἐμμέσως ἀνωτέρους του τρίτο βαθμὸ τοῦ ἀναγνώστου, τέταρτο βαθμὸ τοῦ διδασκάλου, πέμπτο βαθμὸ τοῦ ὑποδιακόνου, ἕκτο βαθμὸ τοῦ διακόνου καὶ ἕβδομο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, διαμέσου τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τοῦ ψάλτου, καὶ μὲ τὸν ἐμμέσως ἀνώτερό του, ἐπίσης, καὶ ἀνώτατο ἁπάντων ὄγδοο βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου θεοῦ, διαμέσου τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τοῦ ψάλτου, τοῦ τρίτου βαθμοῦ τοῦ ἀναγνώστου, τοῦ τετάρτου βαθμοῦ τοῦ διδασκάλου, τοῦ πέμπτου βαθμοῦ τοῦ ὑποδιακόνου, τοῦ ἕκτου βαθμοῦ τοῦ διακόνου καὶ τοῦ ἑβδόμου βαθμοῦ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, σὲ κάθε χωριστὸ θυσιαστήριο, ναὸ καὶ σύναξη ποὺ εὑρίσκεται αὐτὸς καὶ μόνος παρὼν καὶ λειτουργῶν ὁ κάθε πρεσβύτερος ἱερεύς.

Ἡ ἱεροβαθμολογικὴ ἐντελεχειακὴ ὀκτάδα τῆς καινῆς διαθήκης, ὅπως περιληπτικῶς καὶ συνοπτικῶς προεξετέθη, δὲν ἔχει οὐδένα βαθμὸ περιττὸ καὶ οὐδένα βαθμὸ ἐλλείποντα ἀλλὰ ἐλέγχεται καὶ διαπιστώνεται κατὰ πάντα ἀρτιότατη καὶ πληρέστατη καὶ μὲ πρόδηλο τὸν εὐχαριστιακὸ σκοπό.

Πράγματι, προκειμένου νὰ τελεσιουργηθεῖ ἀρτίως καὶ μὲ πλήρη ἀνάπτυξη τῆς τελετουργικῆς τάξης τὸ κορυφαῖο οἰκονομικὸ μυστήριο τῆς κατ' ἄνθρωπον θείας εὐχαριστίας, κατ' εἰκόνα τῆς κατὰ θεὸν ἀϊδίου καὶ οἰκονομικῆς θείας εὐχαριστίας, χρειαζόμαστε καθένα ἀπὸ τοὺς ὀκτὼ αὐτοὺς βαθμούς, τὸν πρεσβύτατο θεὸ καὶ τὸν πρεσβύτερο ἱερέα, προπαντός, τὸ διάκονο καὶ τὸν ὑποδιάκονο, τὸ διδάσκαλο καὶ τὸν ἀναγνώστη, τὸν ψάλτη καὶ τὸ μύστη (πιστό).

Ἀκολουθεῖ τὸ Ἕκτον (ΣΤ΄) Μέρος....

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΕΚΤΟΝ ΜΕΡΟΣ (ΣΤ΄) ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ...

ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ, ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ, ΥΦ' ΗΜΩΝ ΕΝΘΑΔΕ, ΕΙΣ ΤΗΝ OFFICIAL WEBPAGE TOY ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΜΩΝ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ΕΙΣ ΤΑΣ 11-06-2023.

† Ο ΠΑΛΑΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΕΙΡΗΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΘΗΝΗΣ, ΣΥΜΠΑΣΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝ Α΄ (Ο ΣΙΩΚΟΣ)

3ΣΤ΄. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ. ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟΝ (ΣΤ΄). ΥΠΟ ΤΗΣ Α.Ε.Θ.Α. ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄ ΤΟΥ ΣΙΩΚΟΥ.

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩΘΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΝΗΚΟΥΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΝΗΣΙΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΗΝ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΣΙΩΚΟΝ, ΘΕΟΛΟΓΟΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΑ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΠΑΣΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ.

ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ

II. Η ΚΛΙΜΑΞ ΤΗΣ ΕΠΤΑΔΟΣ (ΕΠΤΑΔΙΚΗ ΚΛΙΜΑΞ)

* * * * * * *

Α΄. ΔΥΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 1 – 6:

«ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΥΣΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΩΣΕΙ ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑΤΗ ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΟΜΕΣΑΙΤΙΟΣ) –

ΕΞΕΝΔΥΔΙΣΚΟΥΣΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΑΙΤΙΑΤΗ)»

[ΠΑΓΚΑΘΙΣΤΩΣΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΑΙΤΙΟΣ, ΠΑΓΚΑΤΑΣΤΑΤΑΙ): 

Παναρχέτυπον: Παγκαταστάτης Θεός]

α΄. ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΥΣΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΩΣΕΙ ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑΤΗ ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΟΜΕΣΑΙΤΙΟΣ 

ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΙ, ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΑΙ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΘΕΤΗΤΑΙ).

1. Ἀρχέτυπον: Χειρουργὸς (Χειροτονητὴς καὶ Χειροθετητής) Ἱερεύς.

β΄. ΕΞΕΝΔΥΔΙΣΚΟΥΣΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΑΙΤΙΑΤΗ, ΕΞΕΝΔΥΔΙΣΚΟΝΤΕΣ).

2. Πρωτιστότυπον: Ἐξενδυδίσκων Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Ἐξενδυδίσκων Ὑποδιάκονος.

4. Προτερότυπον: Ἐξενδυδίσκων Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Ἐξενδυδίσκων Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Ἐξενδυδίσκων Ψάλτης.

7. Ἀντίτυπον: Ἐξενδυδίσκων Μύστης (Πιστός).

Τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 6» ἀνήκει στὸ δεύτερο εἶδος ἐντελεχειακῆς νομῆς ποὺ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ὀνομάζουμε «καταναγωγικόν», ἀφενός, δεδομένου ὅτι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι καὶ οἱ αὐτοί, στὰ πλαίσια τῆς Καινορθοδόξου Δογματολογίας μας, διακρίνουμε καὶ ὁρίζουμε τὰ τρία εἴδη τῆς ἐντελεχειακῆς νομῆς σὲ ἀντεπιδεικτικὴ ἐντελεχειακὴ σχέση μεταξύ τους, τὸ ἀρχέτυπο εἶδος, τὸ «προαναγωγικόν», τὸ ἔκτυπο εἶδος, τὸ «καταναγωγικόν», καὶ τὸ ἀντίτυπο εἶδος, τὸ «μεταναγωγικόν». Καὶ «δυαδικόν», ἀφετέρου, διότι νέμει τὴν ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα σὲ δύο μέρη, σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ ἑξάδα.

Τὸ λεγόμενο «προαναγωγικόν» εἶδος ἀποτυπώνει τὴν ἐντελεχειακὴ νομὴ «πρὸ τῆς ἀναγωγῆς», πρίν, δηλαδή, τὴν ὁμοιωτικὴ ἀναγωγὴ τοῦ ἀντιτύπου (ἀντιθέτου ἄκρου) πρὸς τὸ ἀρχέτυπο (κανόνα), καὶ ὡς ἐκ τούτου περιλαμβάνει μόνο τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 1», δηλαδή, «ἀρχέτυπον – ἀντίτυπον».

Τὸ ὀνομαζόμενο «καταναγωγικόν» εἶδος ἀποτυπώνει τὴν ἐντελεχειακὴ νομὴ «κατὰ τὴν ἀναγωγή», κατὰ τὴν ὁμοιωτική, δηλαδή, ἀναγωγὴ τοῦ ἀντιτύπου (ἀντιθέτου ἄκρου) πρὸς τὸ ἀρχέτυπο (κανόνα), ἡ ὁποία ἀποδίδει, ὡς μέσο ἐντελεχειακὸ προϊόν, τὸ ἔκτυπο (εἰκόνα), τὸ ὁποῖο ἐντελεχειακῶς ἀνήκει πάντοτε, ὡς αἰτιατὸ αἴτιο, μικτὸ αἴτιο ἢ μεσαίτιο, στὴν εὐρύτερη αἰτιατὴ ἐντελεχειακὴ ὀντολογία τῆς ἀναγωγικῆς ὁμοιωτικῆς του βάσεως, τοῦ ἀντιτύπου, τοῦ καθαροῦ αἰτιατοῦ ἢ ἁπλῶς αἰτιατοῦ, ἡ ὁποία αἰτιατὴ ἀνάγεται ὁμοιωτικῶς πρὸς τὴν αἰτία ἐντελεχειακὴ ὀντολογία τοῦ ἀρχετύπου, τοῦ καθαροῦ αἰτίου ἢ ἁπλῶς αἰτίου, ἢ ἀλλιῶς, τοῦ πρώτου αἰτίου ἢ πρωταιτίου, καὶ ὑποδιακρίνεται, μὲ ἀναγωγικὴ ὑποδιαίρεση, σὲ ἀντίτυπο καὶ σὲ ἔκτυπο, προκειμένου νὰ μεταφέρει καὶ νὰ ἀπεικονίσει στὸ ἐσωτερικό της καὶ στὴν ἀντεπιδεικτικὴ σχέση μεταξὺ ἐκτύπου καὶ ἀντιτύπου τὴν ἐξωτερικὴ ἀντεπιδεικτική της σχέση μὲ τὴν αἰτία.

Καὶ ἔτσι περιλαμβάνει, ἀπὸ τὸ ἐλάχιστο ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 2», δηλαδή, «ἀρχέτυπον – ἔκτυπον + ἀντίτυπον», ἕως τὸ μέγιστο ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 6», δηλαδή, «ἀρχέτυπον – πρωτιστότυπον + πρωτότυπον + προτερότυπον + πρότυπον + ἔκτυπον + ἀντίτυπον».

Διακρίνουμε, λοιπόν, πέντε, γενικά, ἀλλεπάλληλες ἀναγωγικὲς ὁμοιωτικὲς κινήσεις ἐκ μέρους τῆς ὁμοιωτικῆς ἀναγωγικῆς βάσεως τοῦ ἀντιτύπου, μία πρώτη πρὸς τὸ ἀρχέτυπο, ἡ ὁποία ἀποδίδει τὸ πρωτιστότυπο, μία δεύτερη πρὸς τὸ πρωτιστότυπο, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀνακύπτει τὸ πρωτότυπο, μία τρίτη πρὸς τὸ πρωτότυπο, ἀπὸ τὴν ὁποία προκύπτει τὸ προτερότυπο, μία τέταρτη πρὸς τὸ προτερότυπο, ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχεται τὸ πρότυπο, καὶ μία πέμπτη πρὸς τὸ πρότυπο, ἡ ὁποία καὶ ἀποδίδει τὸ ἔκτυπο, μία, δηλαδή, ἄμεση κίνηση πρὸς αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀρχέτυπο καὶ τέσσερεις ἔμμεσες κινήσεις πρὸς ἐκεῖνο, διαμέσου τοῦ πρωτιστοτύπου, τοῦ πρωτοτύπου, τοῦ προτεροτύπου καὶ τοῦ προτύπου, ἔτσι ὥστε ἄμεση εἰκόνα τοῦ ἀρχετύπου νὰ εἶναι μόνο τὸ πρωτιστότυπο καὶ διαμέσου τοῦ πρωτιστοτύπου καὶ δι' ἀλλήλων ἔμμεσες εἰκόνες τοῦ ἀρχετύπου νὰ διατελοῦν τὸ πρωτότυπο, ἡ ἄμεση εἰκόνα τοῦ πρωτιστοτύπου, τὸ προτερότυπο, ἡ ἄμεση εἰκόνα τοῦ πρωτοτύπου καὶ ἔμμεση εἰκόνα τοῦ πρωτιστοτύπου, τὸ πρότυπο, ἡ ἄμεση εἰκόνα τοῦ προτεροτύπου καὶ ἔμμεση εἰκόνα τοῦ πρωτοτύπου καὶ τοῦ πρωτιστοτύπου, καὶ τὸ ἔκτυπο, ἡ ἄμεση εἰκόνα τοῦ προτύπου καὶ ἔμμεση εἰκόνα τοῦ προτεροτύπου, τοῦ πρωτοτύπου καὶ τοῦ πρωτιστοτύπου.

Ὅταν, σημειωτέον, ἡ ἑπταδικὴ ἐντελεχειακὴ κλίμακα ἐπεκτείνεται σὲ ὀκταδική, ὅπως ἐν προκειμένῳ, τότε, ὡς καθαρὸ καὶ πρῶτο αἴτιο ἢ πρωταίτιο μεθορίζεται τὸ «παναρχέτυπον» καὶ τὸ «ἀρχέτυπον» θεωρεῖται καὶ αὐτὸ ὡς μικτὸ αἰτιατό του αἴτιο καὶ μεσαίτιο καὶ συγκεκριμένα ὡς πρῶτο αἰτιατό του αἴτιο καὶ πρωτομεσαίτιο, λεγόμενο καὶ «ὡσεὶ αἴτιον», καὶ οἱ ὁμοιωτικὲς ἀναγωγικὲς κινήσεις ἐπαυξάνονται κατὰ μία ἐπιπλέον σὲ ἕξι καὶ μεθορίζονται καὶ αὐτὲς ἀναλόγως.

Σημειωτέον, ἐπίσης, ὅτι ἡ ἀναγωγικὴ τάξη δὲν συγχέεται καὶ δὲν ταὐτίζεται μὲ τὴν παραγωγική, ὅτι δηλαδή, τὸ ἀντίτυπο, ἐνῷ, κατὰ τὴν ἀναγωγικὴ τάξη, ὡς βάση τῆς ὅλης ὁμοιωτικῆς ἀναγωγῆς πρὸς τὸ ἀρχέτυπο, προϋπάρχει λογικὰ τοῦ ἐκτύπου ἢ τῶν ἐκτύπων καὶ μεθυπάρχει τοῦ ἀρχετύπου, κατὰ τὴν παραγωγικὴ τάξη, ἡ ὁποία προηγεῖται χρονολογικὰ καὶ λογικὰ τῆς ἀναγωγικῆς, ἕπεται φυσικὰ καὶ τοῦ ἀρχετύπου καὶ τοῦ ἐκτύπου ἢ τῶν ἐκτύπων καὶ παράγεται τελευταῖο, πλήν, βεβαίως, ὁρισμένων ἀνώμαλων ἐξαιρέσεων τοῦ ἐντελεχειακοῦ κανόνος, στὶς ὁποῖες, παραδόξως, ἀναγωγικὴ καὶ παραγωγικὴ τάξη ταὐτίζονται μεταξύ τους.

Ἡ εὐρύτερη αὐτὴ καταναγωγικὴ ἐντελεχειακὴ ὁμάδα τοῦ ἀντιτύπου καὶ τοῦ ἑνὸς ἢ τῶν πλειόνων ἐκτύπων, ἡ ὁποία ἀντεπιδείκνυται πρὸς τὴν καταναγωγικὴ ἐντελεχειακὴ μονάδα τοῦ ἀρχετύπου, εἶναι σαφῶς ὁμοιογενής, περιλαμβάνοντας γενικῶς μόνο αἰτιατὰ ἐντελεχειακὰ προϊόντα σὲ σχέση μὲ τὸ αἴτιο ἀρχέτυπο, ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ αἰτιατὰ τοῦ αἰτίου ἀρχετύπου, καὶ δύναται νὰ ὑποδιακρίνεται ἐντελεχειακῶς καὶ ἀντεπιδεικτικῶς σὲ μικρότερες ὑποομάδες.

Τὸ καλούμενο «μεταναγωγικόν» εἶδος ἀποτυπώνει τὴν περαιτέρω ὀρθολογικὰ ἀναμενόμενη καὶ νομοτελειακὰ ἐπερχόμενη ἐξέλιξη (μετεξέλιξη) καὶ διαμόρφωση (μεταδιαμόρφωση) τῆς ἐντελεχειακῆς νομῆς «μετὰ τὴν ἀναγωγή», μετά, δηλαδή, τὴν ὁμοιωτικὴ ἀναγωγὴ τοῦ ἀντιτύπου (ἀντιθέτου ἄκρου) πρὸς τὸ ἀρχέτυπο (κανόνα) καὶ τὴν κατ' αὐτὴ ἐντελεχειακὴ ἀνάκυψη τοῦ ἑνὸς ἢ τῶν πλειόνων ἐκτύπων (εἰκόνων), καὶ συνεπῶς περιλαμβάνει, ἀπὸ τὸ ἐλάχιστο ἐντελεχειακὸ σχῆμα «2 – 1», δηλαδή, «ἀρχέτυπον + ἔκτυπον – ἀντίτυπον», ἕως τὸ μέγιστο ἐντελεχειακὸ σχῆμα «6 – 1», δηλαδή, «ἀρχέτυπον + πρωτιστότυπον + πρωτότυπον + προτερότυπον + πρότυπον + ἔκτυπον – ἀντίτυπον», συμπεριλαμβάνοντας στὴν ἴδια εὐρύτερη ἐντελεχειακὴ ὁμάδα μαζὶ μὲ τὸ ἀρχέτυπο καὶ ὅλα τὰ «κατὰ τὴν ἀναγωγή» ἐντελεχειακῶς ἀνακύψαντα ἔκτυπα, ἡ ὁποία ἔτσι διατελεῖ σὲ ἀντεπιδεικτικὴ σχέση πρὸς τὴν ἐντελεχειακὴ μονάδα τοῦ ἀντιτύπου καὶ δύναται καὶ αὐτὴ νὰ ὑποδιακρίνεται ἐντελεχειακῶς καὶ ἀντεπιδεικτικῶς σὲ μικρότερες ὑποομάδες.

Γίνεται, εὐλόγως, ἀντιληπτὸ ὅτι ἡ εὐρύτερη αὐτὴ μεταναγωγικὴ ἐντελεχειακὴ ὁμάδα τοῦ ἀρχετύπου καὶ τοῦ ἐκτύπου ἢ τῶν ἐκτύπων, ἡ ὁποία ἀντεπιδείκνυται πρὸς τὴ μεταναγωγικὴ ἐντελεχειακὴ μονάδα τοῦ ἀντιτύπου, δὲν εἶναι ὁμοιογενής, ὅπως ἡ εὐρύτερη καταναγωγικὴ ἐντελεχειακὴ ὁμάδα τοῦ ἀντιτύπου καὶ τοῦ ἐκτύπου ἢ τῶν ἐκτύπων, ἡ ὁποία ἀντεπιδείκνυται πρὸς τὴν καταναγωγικὴ ἐντελεχειακὴ μονάδα τοῦ ἀρχετύπου καὶ περιλαμβάνει ὁμοιογενῶς καὶ γενικῶς καὶ ἀνεξαιρέτως ὅλα τὰ αἰτιατὰ ἐντελεχειακὰ προϊόντα τοῦ ἀρχετύπου, ἀλλὰ ἀνομοιογενής, περιλαμβάνοντας μαζὶ μὲ τὸ αἴτιο ἀρχέτυπο καὶ κάποια ἀπὸ τὰ αἰτιατά του ἐντελεχειακὰ προϊόντα, ἐκεῖνα μόνο τὰ ὁποῖα ἀνέκυψαν «κατὰ τὴν ἀναγωγή» τοῦ ἀντιτύπου πρὸς αὐτὸ ὡς αἰτιατὰ αἴτια ἔκτυπά του, ὡς εἰκόνες του, δηλαδή, τὰ περισσότερα.

Στὴν περίπτωση, σημειωτέον, τῆς ἐπεκτάσεως τῆς ἑπταδικῆς σὲ ὀκταδικὴ ἐντελεχειακὴ κλίμακα, ἰσχύουν κι ἐδῶ ἀναλόγως ὅσα προαναφέραμε περὶ «παναρχετύπου» καὶ «ἀρχετύπου».

Συνοψίζοντας, τὰ τρία προεκτεθέντα εἴδη τῆς ἐντελεχειακῆς νομῆς, τὸ «προαναγωγικόν», τὸ «καταναγωγικόν» καὶ τὸ «μεταναγωγικόν», ἀντεπιδείκνυνται ἐντελεχειακῶς μεταξύ τους καὶ συναπαρτίζουν ἀπὸ κοινοῦ μία τελειόστροφη τριαδικὴ ἐντελέχεια ἡ ὁποία κινεῖται ἀπὸ τὸ ἀτελὲς καὶ ἀρχέτυπο προαναγωγικὸ εἶδος, διαμέσου τοῦ ἡμιτελοῦς καὶ ἐκτύπου καταναγωγικοῦ εἴδους, πρὸς τὸ τέλειο καὶ ἀντίτυπο μεταναγωγικὸ εἶδος, ὡς ἑξῆς:

1. Ἀρχέτυπον (ἀτελές): Προαναγωγικὸν εἶδος (1–1).

2. Ἔκτυπον (ἡμιτελές): Καταναγωγικὸν εἶδος (1–2 ἕως 1–6).

3. Ἀντίτυπον (τέλειον): Μεταναγωγικὸν εἶδος (2–1 ἕως 6–1).

Ὁ ὅρος, σημειωτέον, «ἀντίτυπον», στὴν ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία, ἔχει διάφορες σημασίες. Ἐμεῖς, στὰ πλαίσια τῆς Καινορθοδόξου Δογματολογίας μας, τὸν χρησιμοποιοῦμε μὲ τὴ σημασία «ἐναντιούμενος εἴς τι, ἀντίθετος (II, 3)», ὅπως ἀκριβῶς διατυπώνεται στὸ «Μέγα Λεξικὸν Τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης» τῶν HenryG. Liddel& RobertScott, καὶ ὄχι μὲ τὴν ἔννοια «ἀπεικόνισμα ἢ ἀντίγραφον ὅμοιον τῷ πρωτοτύπῳ ἢ παριστῶν τὸ πρωτότυπον (I, 2)», τὴν ὁποία ἀποδίδουμε μὲ τὸν ὅρο «ἔκτυπον».

Σκοπός, λοιπόν, τῆς ἀντεπιδεικτικῆς τριάδος τῶν εἰδῶν τῆς ἐντελεχειακῆς νομῆς εἶναι, μὲ ἀφετηρία τὸ ἀτελὲς προαναγωγικὸ καὶ μέσο τὸ ἡμιτελὲς καταναγωγικό, νὰ ἀφιχθοῦμε στὸ τέλειο μεταναγωγικὸ εἶδος, τὸ ὁποῖο, παρὰ τὴν προαναφερθεῖσα ἀνομοιογένειά του ὡς πρὸς τὴ σύνθεση τῆς ἐντελεχειακῆς δυάδος ἕως ἑξάδος του, θεωρεῖται ἐντελεχειακῶς ὡς τέλειο, διότι διευρύνει τὴν ἐντελεχειακὴ μονάδα τοῦ ἀρχετύπου σὲ δυάδα ἕως ἑξάδα καὶ περιορίζει, ἀντιθέτως, τὴν ἐντελεχειακὴ δυάδα ἕως ἑξάδα τοῦ ἀντιτύπου σὲ μονάδα, ἐπειδή, δηλαδή, πλαισιώνει τὸ ἀρχέτυπο μὲ ἄλλα ὁμόλογα πρὸς αὐτὸ ἔκτυπα μέλη.

Ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ὁ ὅρος «χειρουργία», ὡς τελετουργικός, ὑπὸ τὴν τελετουργική του, δηλαδή, ἔννοια τῆς «ἱερᾶς χειρουργίας», ἀναφέρεται, κατ' ἀκρίβεια, στὴ συμβολικὴ τελετουργικὴ ἱερωσύνη καὶ πιὸ συγκεκριμένα στὸν κορυφαῖο κατ' ἄνθρωπον ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἐπιτελεστοῦ καὶ χαρακτηρίζει περιληπτικὰ καὶ ἀπὸ κοινοῦ, μὲ μία λέξη, ἀμφότερους τοὺς ὁμολόγους του ὅρους «χειροτονία» καὶ «χειροθεσία», σὲ διάκριση ἀπὸ τὸν τελετουργικὸ καὶ συσχετικό του ὅρο «θεουργία», ὁ ὁποῖος, κατὰ κυριολεξία, ἀφορᾷ τὴ μυστικὴ τελετουργικὴ ἱερωσύνη καί, ἐν προκειμένῳ, στὰ πλαίσια τοῦ τελετουργικοῦ συσχετισμοῦ της μὲ τὴ συμβολική, καὶ κυρίως καὶ κατεξοχὴν τὸν ὑπερκορυφαῖο κατὰ θεὸν ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου ὑπερτελεστοῦ, ὁ ὁποῖος συλλειτουργεῖ μὲ ὅλους τοὺς κατ' ἄνθρωπον ἱερατικοὺς βαθμούς, τοὺς παρέχει τὴν ἀπαιτούμενη, τελετουργικὴ ἢ μυσταγωγικὴ ἢ μυστική, θεία χάρη, στὸν ἀνάλογο, τελετουργικὸ ἢ μυσταγωγικὸ ἢ μυστικό, βαθμὸ καὶ ἔτσι ἐπικυρώνει τὴν ἱερωσύνη τους ὡς μυστικὴ καὶ ἀληθινὴ καὶ τὰ ἔργα της ὡς πνευματικὰ καὶ πραγματικὰ μυστήρια ἢ μυστηριοειδῆ (ὑποδεέστερα τῶν μυστηρίων μυστηριακὰ ἔργα).

Σχετικὰ μὲ τοὺς ὅρους «κατάσταση», σὲ ἱερατικὸ βαθμό, «χειροτονία», «χειροθεσία» καὶ «ἐξένδυση» καὶ τὴ λοιπὴ σχετικὴ δογματολογικὴ ἀνάλυση, βλέπε τὴν ὑπ' ἀριθ. 18/07–11–2022 Δογματικὴ καὶ Κανονικὴ Παππική μας Ἀπόφανση, τόσο στὴ «Δογματολογία ΙΙ», ὅσο καὶ στὶς «Παππικὲς Ἀποφάνσεις», στὴν ἱστοσελίδα μας «Η Μ Ε Τ Ο Χ Η».

* * * * *

Β΄. ΔΥΑΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 6 – 1:

«ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΛΑΪΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΘΕΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΘΕΟΥΡΓΟΙ): Παναρχέτυπον: Θεουργὸς Τριάς]

α΄. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Πρῶτος Λειτουργὸς Ἱερεύς.

2. Πρωτιστότυπον: Δεύτερος Λειτουργὸς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Τρίτος Λειτουργὸς Ὑποδιάκονος.

4. Προτερότυπον: Τέταρτος Λειτουργὸς Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Πέμπτος Λειτουργὸς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Ἕκτος Λειτουργὸς Ψάλτης.

β΄. ΛΑΪΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΛΑΟΣ)

7. Ἀντίτυπον: Λεῖτος (λαός) Μυστῶν (Πιστῶν).

Τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «6 – 1» ἀνήκει στὸ τρίτο εἶδος ἐντελεχειακῆς νομῆς τὸ ὁποῖο ἐμεῖς οἱ ἴδιοι καὶ οἱ αὐτοί, στὰ πλαίσια τῆς Καινορθοδόξου Δογματολογίας μας, χαρακτηρίσαμε ἐπακριβῶς καὶ περιγράψαμε περιληπτικῶς παραπάνω ὡς «μεταναγωγικόν». Πρόκειται, ἀκριβέστερα, γιὰ «δυαδικὸν μεταναγωγικόν», ἐφόσον νέμει τὴν ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα σὲ δύο μέρη, σὲ μία ἐντελεχειακὴ ἑξάδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα.

Ὁ ὅρος «λειτουργία» (ἐτυμολογούμενος ἀπὸ τὰ οὐσιαστικὰ «λεῖτος», δηλαδή, «λαός», καὶ «ἔργον»), εἴτε, κατεξοχήν, ὡς τελετουργικός, εἴτε καὶ ἁπλῶς ὡς μυσταγωγικός, ὑπὸ τὴν τελετουργική, δηλαδή, ἢ μυσταγωγική του ἔννοια τῆς «ἱερᾶς λειτουργίας», εἴτε «τελετουργίας», εἴτε «μυσταγωγίας», σημαίνει ἀναλόγως «ἱερατικό, τελετουργικὸ ἢ μυσταγωγικό, ἔργο τὸ ὁποῖο προσφέρεται ἀπὸ τοὺς τελετουργοὺς ἢ μυσταγωγοὺς ἱερεῖς ὑπὲρ τοῦ μύστου λαοῦ».

Συνεπῶς, ὁ ὁμόλογός του, τελετουργικὸς ἢ μυσταγωγικός, ὅρος «λειτουργός» χαρακτηρίζει τὸν «τελετουργό» ἢ «μυσταγωγό» ἱερέα ὁ ὁποῖος «λειτουργεῖ», εἴτε, δηλαδή, «τελετουργεῖ» ὑπὲρ τοῦ ἱεροῦ λαοῦ τῶν μυστῶν, ἱερολογῶντας κάποια εὐχὴ καὶ ἱεροπρακτῶντας κάποια καθαγιαστικὴ ἢ ἁγιαστικὴ ἢ ὑφαγιαστικὴ εὐλογία, εἴτε ἁπλᾶ τὸν «μυσταγωγεῖ» διαμέσου τοῦ κηρύγματος τοῦ θείου λόγου καὶ τοῦ ὑποδείγματος τοῦ προσωπικοῦ βίου ἢ τῆς ἀναγνώσεως τῶν ἁγίων γραφῶν ἢ τῆς μελῳδίας τῶν ἱερῶν ὕμνων «ἐπ' ἐκκλησίας», στὰ πλαίσια, δηλαδή, τῶν λατρευτικῶν συνάξεων καὶ τῶν ἱεροτελεστιῶν, ἢ καὶ στὰ πλαίσια τῶν ἁπλῶν κατηχητικῶν συνάξεων.

Ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικὸς Θεός, ὡς Πρεσβύτατος Ὑπερτελεστής, καὶ τὰ Τρία Θεῖα Πρόσωπα, χαρακτηρίζονται πρῶτα ὡς «θεουργοί», διότι πρῶτα προσφέρουν «ἔργον ὑπὲρ τῆς ἰδίας ἑαυτῶν θεότητος», τελεσιουργῶντας καὶ τερατουργῶντας, ὅπως ἀναφέραμε στὸ προηγούμενο πέμπτο μέρος τῆς παρούσης δογματολογικῆς μας μελέτης, τὸ ὑπερκορυφαῖο καὶ τρισμέγιστο «μυστήριον τῆς ἑαυτῶν ἀκράστου, ἀϊδίου τε καὶ οἰκονομικῆς, θείας ὁμοουσιότητος», τὴ λεγόμενη «κατὰ θεὸν ἀΐδιο καὶ οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία», καὶ ἔπειτα ὡς «λειτουργοί», μὲ «ἔργον ὑπὲρ τοῦ θείου αὐτῶν λαοῦ», συλλειτουργῶντας μὲ τοὺς πρεσβυτέρους ἐπιτελεστὲς καὶ διαμέσου αὐτῶν μὲ ὅλους τοὺς λοιποὺς κατ' ἄνθρωπον ἱερατικοὺς βαθμοὺς καὶ τελεσιουργῶντας τὸ κορυφαῖο κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὸ εὐχαριστιακὸ μυστήριο, τὴν καλούμενη «κατ' ἄνθρωπον οἰκονομικὴ θεία εὐχαριστία», ἡ ὁποία διατελεῖ κατ' εἰκόνα τῆς «κατὰ θεὸν ἀϊδίου καὶ οἰκονομικῆς θείας εὐχαριστίας» καὶ γίνεται ἀντιληπτὴ ὡς «ὑπερφυσικὴ καὶ συγκραστικὴ ἀνθρωπίνη ὁμοουσιότης», τῶν πολλῶν ψυχῶν σὲ μία καὶ τῶν πολλῶν σωμάτων σὲ ἕνα, στὰ πλαίσια τῆς ὑποστατικῆς τους ἑνώσεως.

Οἱ λειτουργοὶ καὶ τῶν ἕξι κατ' ἄνθρωπον λειτουργικῶν βαθμῶν (τοῦ πρώτου λειτουργοῦ, τοῦ πρεσβυτέρου, τοῦ δευτέρου λειτουργοῦ, τοῦ διακόνου, τοῦ τρίτου λειτουργοῦ, τοῦ ὑποδιακόνου, τοῦ τετάρτου λειτουργοῦ, τοῦ προφήτου καὶ κήρυκος, τοῦ πέμπτου λειτουργοῦ, τοῦ ἀναγνώστου, καὶ τοῦ ἕκτου λειτουργοῦ, τοῦ ψάλτου), στὴ διαδοχικὴ φάση μιᾶς χριστιανικῆς ὁμολογίας καὶ ἀφοῦ, εὐλόγως, ἐκλείψουν οἱ ἱδρυτικοὶ ταγοί της, προέρχονται ἀπὸ καὶ γιὰ τὸ λαό της καὶ ἀσκοῦν τὰ οἱαδήποτε, εἴτε τελετουργικά, εἴτε μυσταγωγικά, λειτουργικά τους καθήκοντα, τόσο γιὰ τὸ λαό, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς κατωτέρους τους λειτουργούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό τους, ἔτσι ὥστε καὶ νὰ λειτουργοῦν γιὰ τοὺς κατωτέρους τους καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό τους ἀλλὰ καὶ νὰ λειτουργοῦνται ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρους τους λειτουργοὺς καὶ τὸ ἴδιο, ἀσφαλῶς, ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν κορυφαῖο κατ' ἄνθρωπον πρεσβύτερο λειτουργό, ὁ ὁποῖος καὶ λειτουργεῖ γιὰ ὅλους τοὺς κατωτέρους του καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ καὶ λειτουργεῖται ἀπὸ τὸν ὑπερκορυφαῖο πρεσβύτατο λειτουργὸ θεὸ ποὺ εἶναι ὁ μόνος καθαρὸς καὶ πρῶτος αἴτιος ἢ πρωταίτιος λειτουργός, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ, μόνο, γιὰ ὅλους τοὺς κατωτέρους του χωρὶς νὰ λειτουργεῖται ἀπὸ κανέναν ἀνώτερό του, ἐνῷ, ὅλοι οἱ κατώτεροί του ἄνθρωποι λειτουργοὶ εἶναι μικτοί, αἰτιατοὶ αἴτιοι ἢ μεσαίτιοι, καὶ λειτουργοῦντες καὶ λειτουργούμενοι. Ὁ λαὸς (λεῖτος), ἀντιθέτως, εἶναι τὸ καθαρὸ αἰτιατὸ τῆς ὅλης λειτουργικῆς ἐντελεχείας, ὡς λειτουργούμενος μόνο καὶ ὄχι λειτουργῶν.

* * * * *

Παρακάτω παραθέτουμε ἐπιγραμματικῶς, μόνο, τοὺς ὑπολοίπους πίνακες τῆς ἑπταδικῆς ἐντελεχειακῆς κατάταξης τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν, τοὺς ὁποίους θὰ σχολιάσουμε σὲ ἑπόμενα συναπτὰ μέρη τῆς παρούσης δογματολογικῆς μας μελέτης.

* * * * *

Γ΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 1 – 1 – 5:

«ΕΠΙΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΥΠΟΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΠΑΡΑΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΥΠΕΡΤΕΛΕΣΤΙΚΗ Ή ΤΕΛΕΤΑΡΧΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΥΠΕΡΤΕΛΕΣΤΑΙ Ή ΤΕΛΕΤΑΡΧΑΙ): 

Παναρχέτυπον: Ὑπερτελεστὴς Θεός]

α΄. ΕΠΙΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΕΠΙΤΕΛΕΣΤΑΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἐπιτελεστὴς Ἱερεύς.

β΄. ΥΠΟΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΥΠΟΤΕΛΕΣΤΑΙ)

2. Πρωτιστότυπον: Ὑποτελεστὴς Διάκονος.

γ΄. ΠΑΡΑΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΑΡΑΤΕΛΕΣΤΑΙ)

3. Πρωτότυπον: Παρατελεστὴς Ὑποδιάκονος.

4. Προτερότυπον: Ἀντιπαρατελεστὴς Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Ὑποπαρατελεστὴς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Ἀνθυποπαρατελεστὴς Ψάλτης.

7. Ἀντίτυπον: Ὑφυποπαρατελεστὴς Μύστης (Πιστός).

* * * * *

Δ΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 5 – 1 – 1:

«ΠΡΟΤΥΠΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΕΚΤΥΠΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΜΑΘΗΤΙΑΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΠΑΜΠΡΟΤΥΠΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΑΜΠΡΟΤΥΠΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ): 

Παναρχέτυπον: Παναρχιδιδάσκαλος Θεός]

α΄. ΠΡΟΤΥΠΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΡΟΤΥΠΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἀρχιδιδάσκαλος Ἱερεύς.

2. Πρωτιστότυπον: Πρωτιστοδιδάσκαλος Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Πρωτοδιδάσκαλος Ὑποδιάκονος.

4. Προτερότυπον: Προτεροδιδάσκαλος Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Προδιδάσκαλος (Ὑποδιδάσκαλος) Ἀναγνώστης.

β΄. ΕΚΤΥΠΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΕΚΤΥΠΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ)

6. Ἔκτυπον: Παραδιδάσκαλος Ψάλτης.

γ΄. ΜΑΘΗΤΙΑΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΜΑΘΗΤΙΑΙ)

7. Ἀντίτυπον: Μαθητίας Μύστης (Πιστός).

* * * * *

Ε΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 1 – 5 – 1:

«ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΕΙΔΙΚΗ, ΩΣΕΙ ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑΤΗ ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΟΜΕΣΑΙΤΙΟΣ) –

ΔΙΑΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΜΕΣΗ, ΥΣΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑΤΗ ΑΙΤΙΑ, ΥΣΤΕΡΟΜΕΣΑΙΤΙΟΣ) –

ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΓΕΝΙΚΗ, ΑΙΤΙΑΤΗ)»

[ΠΑΜΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ Ή ΜΥΣΤΑΡΧΙΚΗ (ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΑΙΤΙΟΣ) ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΠΑΜΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ Ή ΜΥΣΤΑΡΧΑΙ):

Παναρχέτυπον: Παμμυσταγωγὸς ἢ Μυστάρχης Θεός]

α΄. ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Μυσταγωγὸς Ἱερεύς.

β΄. ΔΙΑΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΔΙΑΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

2. Πρωτιστότυπον: Πρῶτος Διαμυσταγωγὸς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Δεύτερος Διαμυσταγωγὸς Ὑποδιάκονος.

4. Προτερότυπον: Τρίτος Διαμυσταγωγὸς Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Τέταρτος Διαμυσταγωγὸς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Πέμπτος Διαμυσταγωγὸς Ψάλτης.

γ΄. ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΜΥΣΤΑΙ)

7. Ἀντίτυπον: Μυστάγωγος ἢ Μύστης (Πιστός).

* * * * *

ΣΤ΄. ΠΕΝΤΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 1 – 2 – 1 – 2 – 1:

«ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΕΙΔΙΚΗ) –

ΠΡΩΤΗ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΔΙΑΜΕΣΟΣ) –

ΔΕΥΤΕΡΑ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΚΑΤΑΜΕΣΟΣ) –

ΤΡΙΤΗ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΑΡΑΜΕΣΟΣ) –

ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΓΕΝΙΚΗ)»

[ΤΕΛΕΤΑΡΧΙΚΗ ΜΥΣΤΑΡΧΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΤΕΛΕΤΑΡΧΑΙ ΜΥΣΤΑΡΧΑΙ): 

Παναρχέτυπον: Τελετάρχης Μυστάρχης Θεός]

α΄. ΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΤΕΛΕΣΤΑΙ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Τελεστὴς Μυσταγωγὸς Ἱερεύς.

β΄. ΔΙΑΚΟΝΙΚΗ ΠΡΩΤΗ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

2. Πρωτιστότυπον: Πρῶτος Μεσομυσταγωγὸς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Δεύτερος Μεσομυσταγωγὸς Ὑποδιάκονος.

γ΄. ΚΗΡΥΚΤΙΚΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΚΗΡΥΚΕΣ ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

4. Προτερότυπον: Τρίτος Μεσομυσταγωγὸς Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

δ΄. ΨΑΛΤΙΚΗ ΤΡΙΤΗ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΨΑΛΤΑΙ ΤΡΙΤΟΙ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

5. Πρότυπον: Τέταρτος Μεσομυσταγωγὸς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Πέμπτος Μεσομυσταγωγὸς Ψάλτης.

ε΄. ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΘΕΑΤΑΙ ΜΥΣΤΑΙ)

7. Ἀντίτυπον: Θεατὴς Μυστάγωγος ἢ Μύστης (Πιστός).

* * * * *

Ζ΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 1 – 3 – 3:

«ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΠΡΥΤΑΝΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ): Παναρχέτυπον: Πρύτανις Θεός]

α΄. ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΚΑΘΗΓΗΤΑΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Καθηγητὴς Ἱερεὺς (Τακτικός, Ἀναπληρωτής, Ἐπίκουρος).

β΄. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ)

2. Πρωτιστότυπον: Μέγας Διδάσκαλος Διάκονος (Λέκτωρ).

3. Πρωτότυπον: Τρανὸς Διδάσκαλος Ὑποδιάκονος (Διδάκτωρ).

4. Προτερότυπον: Μικρὸς Διδάσκαλος Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ (Διδάσκαλος).

γ΄. ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΜΑΘΗΤΑΙ)

5. Πρότυπον: Μέγας Μαθητὴς Ἀναγνώστης (Ἑταῖρος ἢ Ὑποδιδάσκαλος).

6. Ἔκτυπον: Τρανὸς Μαθητὴς Ψάλτης (Μαθητὴς ἢ Παραδιδάσκαλος).

7. Ἀντίτυπον: Μικρὸς Μαθητὴς Μύστης ἢ Πιστὸς (Μαθητίας).

* * * * *

Η΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 3 – 3 – 1:

«ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΜΥΣΤΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΤΕΛΕΤΑΡΧΙΚΗ ΘΕΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΤΕΛΕΤΑΡΧΑΙ ΘΕΟΥΡΓΟΙ ΥΠΕΡΘΕΝ ΝΑΟΥ):

Παναρχέτυπον: Ὑπερτελεστὴς Θεός]

α΄. ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΕΝΔΟΝ ΝΑΟΥ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἐπιτελεστὴς Ἱερεύς.

2. Πρωτιστότυπον: Ὑποτελεστὴς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Παρατελεστὴς Ὑποδιάκονος.

β΄. ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΕΝΤΟΣ ΝΑΟΥ)

4. Προτερότυπον: Διδάσκαλος Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Ὑποδιδάσκαλος Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Παραδιδάσκαλος Ψάλτης.

γ΄. ΜΥΣΤΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΜΥΣΤΗΣ ΛΑΟΣ ΕΝΤΟΣ ΝΑΟΥ)

7. Ἀντίτυπον: Μαθητίας Μύστης (Πιστός).

* * * * *

Θ΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 3 – 1 – 3:

«ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΘΑΥΜΑΤΟΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΤΕΡΑΤΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΤΕΡΑΤΟΠΟΙΟΙ): 

Παναρχέτυπον: Ὑπερτελεστὴς Τερατοποιὸς Θεός]

α΄. ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἐπιτελεστὴς Θαυματοποιὸς Ἱερεύς.

2. Πρωτιστότυπον: Ὑποτελεστὴς Θαυματοποιὸς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Παρατελεστὴς Θαυματοποιὸς Ὑποδιάκονος.

β΄. ΘΑΥΜΑΤΟΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΘΑΥΜΑΤΟΠΑΙΔΕΥΤΑΙ)

4. Προτερότυπον: Διδάσκαλος Θαυματοποιός τε καὶ Ἐκπαιδευτής

Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

γ΄. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΑΙ/ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟΙ)

5. Πρότυπον: Ὑποδιδάσκαλος Ἐκπαιδευτὴς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Παραδιδάσκαλος Ἐκπαιδευτὴς Ψάλτης.

7. Ἀντίτυπον: Μαθητίας Ἐκπαιδευτὸς Μύστης (Πιστός).

* * * * *

Ι΄. ΔΥΑΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 3,5 – 3,5:

«ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΟΙ): Παναρχέτυπον: Θεός]

α΄. ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἐπιτελεστὴς Θαυματουργὸς Ἱερεύς.

2. Πρωτιστότυπον: Ὑποτελεστὴς Θαυματουργὸς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Παρατελεστὴς Θαυματουργὸς Ὑποδιάκονος.

4α΄. Πρῶτον Ἡμιπροτερότυπον: Διδάσκαλος Θαυματουργὸς Προφήτης.

β΄. ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ/ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ)

4β΄. Δεύτερον Ἡμιπροτερότυπον: Διδάσκαλος Παιδαγωγὸς Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Ὑποδιδάσκαλος Παιδαγωγὸς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Παραδιδάσκαλος Παιδαγωγὸς Ψάλτης.

7. Ἀντίτυπον: Μαθητίας Παιδάγωγος Μύστης (Πιστός).

* * * * *

ΙΑ΄. ΤΕΤΡΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 1 – 2 – 2 – 2:

«ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΩΤΑΤΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΥΠΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΩΤΕΡΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΚΑΤΩΤΑΤΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΤΕΛΕΤΑΡΧΙΚΗ ΥΠΑΤΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΥΠΑΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ): Παναρχέτυπον: Θεός]

α΄. ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΩΤΑΤΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΑΝΩΤΑΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἱερεύς.

β΄. ΥΠΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΩΤΕΡΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΑΝΩΤΕΡΟΙ ΒΑΘΜΟΙ)

2. Πρωτιστότυπον: Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Ὑποδιάκονος.

γ΄. ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΚΑΤΩΤΕΡΟΙ ΒΑΘΜΟΙ)

4. Προτερότυπον: Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Ἀναγνώστης.

δ΄. ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΚΑΤΩΤΑΤΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΚΑΤΩΤΑΤΟΙ ΒΑΘΜΟΙ)

6. Ἔκτυπον: Ψάλτης.

7. Ἀντίτυπον: Μύστης (Πιστός).

* * * * *

ΙΒ΄. ΤΕΤΡΑΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 2 – 2 – 2 – 1:

«ΑΝΩΤΕΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΜΕΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΛΑΪΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΘΕΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΘΕΟΥΡΓΟΙ): Παναρχέτυπον: Θεουργὸς Τριάς]

α΄. ΑΝΩΤΕΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΑΝΩΤΕΡΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Πρῶτος Λειτουργὸς Ἱερεύς.

2. Πρωτιστότυπον: Δεύτερος Λειτουργὸς Διάκονος.

β΄. ΜΕΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΜΕΣΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ)

3. Πρωτότυπον: Τρίτος Λειτουργὸς Ὑποδιάκονος.

4. Προτερότυπον: Τέταρτος Λειτουργὸς Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

γ΄. ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΚΑΤΩΤΕΡΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ)

5. Πρότυπον: Πέμπτος Λειτουργὸς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Ἕκτος Λειτουργὸς Ψάλτης.

δ΄. ΛΑΪΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΛΑΟΣ)

7. Ἀντίτυπον: Λεῖτος (λαός) Μυστῶν (Πιστῶν).

Ἀκολουθεῖ τὸ Ἕβδομον (Ζ΄) Μέρος....

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΕΒΔΟΜΟΝ ΜΕΡΟΣ (Ζ΄) ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ...

ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ, ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ, ΥΦ' ΗΜΩΝ ΕΝΘΑΔΕ, ΕΙΣ ΤΗΝ OFFICIAL WEBPAGE TOY ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΜΩΝ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ΕΙΣ ΤΑΣ 26-06-2023.

† Ο ΠΑΛΑΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΕΙΡΗΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΘΗΝΗΣ, ΣΥΜΠΑΣΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝ Α΄ (Ο ΣΙΩΚΟΣ)

3Z΄. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ. ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟΝ (Z΄). ΥΠΟ ΤΗΣ Α.Ε.Θ.Α. ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄ ΤΟΥ ΣΙΩΚΟΥ.

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩΘΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΝΗΚΟΥΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΝΗΣΙΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΗΝ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΣΙΩΚΟΝ, ΘΕΟΛΟΓΟΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΑ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΠΑΣΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ.

ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ

II. Η ΚΛΙΜΑΞ ΤΗΣ ΕΠΤΑΔΟΣ (ΕΠΤΑΔΙΚΗ ΚΛΙΜΑΞ)

* * * * * * *

Γ΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 1 – 1 – 5:

«ΕΠΙΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΥΠΟΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΠΑΡΑΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΥΠΕΡΤΕΛΕΣΤΙΚΗ Ή ΤΕΛΕΤΑΡΧΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΥΠΕΡΤΕΛΕΣΤΑΙ Ή ΤΕΛΕΤΑΡΧΑΙ):

Παναρχέτυπον: Ὑπερτελεστὴς Θεός]

α΄. ΕΠΙΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΕΠΙΤΕΛΕΣΤΑΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἐπιτελεστὴς Ἱερεύς.

β΄. ΥΠΟΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΥΠΟΤΕΛΕΣΤΑΙ)

2. Πρωτιστότυπον: Ὑποτελεστὴς Διάκονος.

γ΄. ΠΑΡΑΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΑΡΑΤΕΛΕΣΤΑΙ)

3. Πρωτότυπον: Παρατελεστὴς Ὑποδιάκονος.

4. Προτερότυπον: Ἀντιπαρατελεστὴς Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Ὑποπαρατελεστὴς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Ἀνθυποπαρατελεστὴς Ψάλτης.

7. Ἀντίτυπον: Ὑφυποπαρατελεστὴς Μύστης (Πιστός).

Τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 1 – 5» ἀνήκει στὸ δεύτερο «καταναγωγικόν» εἶδος τῆς ἐντελεχειακῆς νομῆς καὶ πιὸ συγκεκριμένα χαρακτηρίζεται ὡς «τριαδικὸν καταναγωγικόν», διότι νέμει τὴν ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα σὲ τρία μέρη, σὲ μία πρώτη ἐντελεχειακὴ μονάδα, σὲ μία δεύτερη ἐντελεχειακὴ μονάδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ πεντάδα.

Γίνεται, ἑπομένως, εὐλόγως ἀντιληπτό, ὅτι τὸ προκείμενο «τριαδικὸν καταναγωγικόν» ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 1 – 5» προκύπτει ἄμεσα ἀπὸ τὸ ὁμόλογό του «δυαδικὸν καταναγωγικόν» ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 6» (τὸ ὁποῖο νέμει τὴν ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ ἑξάδα) μὲ περαιτέρω νομὴ καὶ τῆς ἐντελεχειακῆς ἑξάδος σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ πεντάδα, μὲ «κατ' εἰκόνα», δηλαδή, τρόπο νομῆς τῆς ἐντελεχειακῆς ἑξάδος (1–5) σὲ σχέση μὲ τὸν «ἀρχέτυπο» τρόπο νομῆς τῆς ἐντελεχειακῆς ἑπτάδος τοῦ ὁμολόγου του δυαδικοῦ καταναγωγικοῦ (1–6) καὶ σὲ διάκριση ἀπὸ τὸ ὁμολογώτερό του δεύτερο «τριαδικὸν καταναγωγικόν» ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 5 – 1», τὸ ὁποῖο προκύπτει ἄμεσα ἀπὸ αὐτὸ κατὰ ἀντίθετο τρόπο νομῆς τῆς ἐντελεχειακῆς ἑξάδος (5–1) καὶ παρόμοιο μὲ τὸν τρόπο νομῆς τῆς ἐντελεχειακῆς ἑπτάδος τοῦ δυαδικοῦ μεταναγωγικοῦ ἐντελεχειακοῦ σχήματος (6–1) καὶ ἔμμεσα ἀπὸ τὸ δυαδικὸ καταναγωγικό, προκειμένου ἡ νεμηθεῖσα ἐντελεχειακὴ ἑξάδα τοῦ πρώτου τριαδικοῦ καταναγωγικοῦ (1–5) νὰ ὁλοκληρώσει τὴ μίμηση τῆς νεμηθείσης ἐντελεχειακῆς ἑπτάδος τοῦ δυαδικοῦ καταναγωγικοῦ (1–6), ἡ ὁποία ἀπὸ καταναγωγικῆς νομῆς (1–6) τρέπεται νομοτελειακῶς, ὅπως ὀφείλει, σὲ μεταναγωγικῆς νομῆς (6–1), καὶ ἀπὸ καταναγωγικὴ (1–5) νὰ γίνει κι αὐτὴ μεταναγωγικὴ (5–1), χωρίς, ὅμως, ἐν τέλει, νὰ ἀλλάζει τὸ εἶδος τῆς ἐντελεχειακῆς νομῆς τοῦ τριαδικοῦ σχήματος «1 – 5 – 1», τὸ ὁποῖο, γενικῶς, ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει καταναγωγικὸ καὶ θὰ μποροῦσε ἐπακριβῶς νὰ ὁρισθεῖ ὡς «μικτὸν καταναγωγικόν» καὶ ἀκριβέστερα ὡς «τριαδικὸν μικτὸν καταναγωγικόν».

Τὸ τριαδικό, λοιπόν, ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 5 – 1» δὲν πρέπει ποτὲ νὰ παρεξηγεῖται ἐσφαλμένα δῆθεν ὡς «τριαδικὸν μικτὸν μεταναγωγικόν», ὅτι δῆθεν, δηλαδή, μπορεῖ νὰ προκύπτει ἄμεσα καὶ ἀπὸ τὸ «τριαδικὸν μεταναγωγικόν» ἐντελεχειακὸ σχῆμα «5 – 1 – 1» μὲ ἀντίθετο τρόπο νομῆς τῆς μεταναγωγικῆς ἐντελεχειακῆς ἑξάδος (1–5) καὶ παρόμοιο μὲ τὸν τρόπο νομῆς τῆς ἐντελεχειακῆς ἑπτάδος τοῦ δυαδικοῦ καταναγωγικοῦ ἐντελεχειακοῦ σχήματος (1–6), ἄρα ἔμμεσα καὶ ἀπὸ τὸ δυαδικὸ μεταναγωγικό, διότι ὁ μεταναγωγικὸς τρόπος νομῆς προέρχεται ἀπὸ τὸν καταναγωγικὸ καὶ ὄχι ὁ καταναγωγικὸς ἀπὸ τὸ μεταναγωγικό, ἐπειδή, δηλαδή, ἀπὸ ἐντελεχειακὴ ἄποψη, ἡ καταναγωγικὴ νομὴ ὑφίσταται προκειμένου νὰ μετεξελιχθεῖ καὶ νὰ γίνει μεταναγωγικὴ καὶ ὄχι ἡ μεταναγωγικὴ γιὰ νὰ μεταστραφεῖ καὶ νὰ γίνει πάλι καταναγωγική, τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι μόνο ὅπου ἔχουμε ὡς κατανεμητικὸ ἢ περαιτέρω κατανεμητικὸ τὸν καταναγωγικὸ τρόπο, ἔχουμε, συνεπῶς πρὸς αὐτὸν καὶ ἀναποφεύκτως καὶ μετεξελικτικῶς, ὡς μετανεμητικὸ ἢ περαιτέρω μετανεμητικὸ καὶ τὸ μεταναγωγικὸ τρόπο, χωρὶς αὐτὸ νὰ ἰσχύει καὶ ἀντιστρόφως καὶ μεταστροφικῶς.

Ἡ ὅλη τελετουργικὴ θεία ἱερωσύνη, στὴν ὀκταδικὴ ἐντελεχειακὴ θεώρηση (ὀκταδικὴ ἐντελεχειακὴ κλίμακα), διαρθρώνεται στὰ τέσσερα ἄνω ἐντελεχειακὰ ἐπίπεδα τὰ ὁποῖα χαρακτηρίζονται ὡς «τελετουργικὰ ἐπίπεδα» τεσσάρων ἀντιστοίχων «τελετουργικῶν ἱερατικῶν βαθμῶν», στὸ ἀνώτατο «ὑπερτελεστικό» κατὰ θεὸν ἐπίπεδο, τοῦ «πρεσβυτάτου ὑπερτελεστοῦ θεοῦ», στὸ ἀνώτερο «ἐπιτελεστικό» κατ' ἄνθρωπον ἐπίπεδο, τοῦ «πρεσβυτέρου ἐπιτελεστοῦ», στὸ κατώτερο «ὑποτελεστικό» κατ' ἄνθρωπον ἐπίπεδο τοῦ τελετουργικοῦ βοηθοῦ, τοῦ «διακόνου ὑποτελεστοῦ», καὶ στὸ κατώτατο «παρατελεστικό» κατ' ἄνθρωπον ἐπίπεδο τοῦ τελετουργικοῦ περιθωρίου, τοῦ «ὑποδιακόνου παρατελεστοῦ».

Στὴν ἴδια ὀκταδικὴ ἐντελεχειακὴ κλίμακα, τὰ ὑπόλοιπα κάτω τέσσερα ἐντελεχειακὰ ἐπίπεδα χαρακτηρίζονται ἁπλῶς ὡς «μυσταγωγικὰ ἐπίπεδα» καὶ περιλαμβάνουν τὴ διάρθρωση τῶν ἀντιστοίχων τεσσάρων ἁπλῶς «μυσταγωγικῶν ἱερατικῶν βαθμῶν», μὲ τὸν ὅρο «μυσταγωγικός» ἐδῶ νὰ καλύπτει ἐννοιολογικὰ ἀμφότερες τὶς σημασίες, καὶ τὴν ἐνεργητικὴ ἔννοια τοῦ «μυσταγωγοῦ» ἢ τοῦ «μυσταγωγοῦντος», αὐτοῦ ποὺ μυσταγωγεῖ, καὶ τὴν παθητικὴ ἔννοια τοῦ «μυσταγώγου» ἢ τοῦ «μυσταγωγουμένου», ἐκείνου ποὺ μυσταγωγεῖται, τοῦ λεγόμενου καὶ «μύστου».

Πρόκειται γιὰ τὸ ἀνώτατο τῶν ἁπλῶν μυσταγωγικῶν κατ' ἄνθρωπον ἐπιπέδων, τὸ «διδασκαλικό», τοῦ «διδασκάλου προφήτου καὶ κήρυκος», τὸ ἀνώτερο τῶν τοιούτων ἐπιπέδων, τὸ «ὑποδιδασκαλικό» τοῦ διδασκαλικοῦ βοηθοῦ, τοῦ «ὑποδιδασκάλου ἀναγνώστου», τὸ κατώτερο τῶν τοιούτων, τὸ «παραδιδασκαλικό» τοῦ διδασκαλικοῦ περιθωρίου, τοῦ «παραδιδασκάλου ψάλτου», καὶ τὸ κατώτατο ὅλων τῶν τοιούτων, τὸ «μαθητιακό», τοῦ «μαθητίου μύστου».

Οἱ τέσσερεις παραπάνω τελετουργικοὶ βαθμοὶ τῆς ἐντελεχειακῆς ὀκτάδος εἶναι, εὐλόγως, καὶ μυσταγωγικοὶ καὶ μάλιστα μὲ προηγμένο μυσταγωγικό, μὲ πρόσθετο, δηλαδή, τελετουργικὸ χαρακτῆρα, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς τέσσερεις ὡς ἄνω μυσταγωγικούς της βαθμούς, οἱ ὁποῖοι, κατὰ κανόνα καὶ κατ' ἀκρίβεια, δὲν ἔχουν τελετουργικὸ χαρακτῆρα, κατ' ἐξαίρεσιν, ὅμως, καὶ κατ' οἰκονομίαν καὶ κυρίως ὅταν ἐλλείπει ὁ κατώτατος τακτικὸς παρατελεστικὸς βαθμὸς τοῦ τελετουργικοῦ περιθωρίου, ὁ ὑποδιάκονος παρατελεστής, μποροῦν νὰ ἀναλαμβάνουν νὰ φέρουν εἰς πέρας τὸ παρατελεστικὸ τελετουργικό του ἔργο καὶ ἔτσι νὰ χαρακτηρίζονται καταχρηστικῶς καὶ ἀναλόγως, εἴτε ὡς «ἀντιπαρατελεσταί», οἱ διδάσκαλοι προφῆτες καὶ κήρυκες, εἴτε ὡς «ὑποπαρατελεσταί», οἱ ὑποδιδάσκαλοι ἀναγνῶστες, εἴτε ὡς «ἀνθυποπαρατελεσταί», οἱ παραδιδάσκαλοι ψάλτες, εἴτε ὡς «ὑφυποπαρατελεσταί», οἱ μαθητίες μύστες.

Ἔτσι, στὴν ἑπταδικὴ ἐντελεχειακὴ θεώρηση (ἑπταδικὴ ἐντελεχειακὴ κλίμακα), ἡ ὁποία ἀφορᾷ ὁμοιογενῶς τοὺς ἑπτὰ κατ' ἄνθρωπον ἱερατικοὺς βαθμούς, ἐὰν συμπεριλάβουμε σὲ μία εὐρύτερη παρατελεστικὴ ὁμάδα μαζὶ μὲ τὸν ἕνα τακτικὸ περιθωριακὸ τελετουργό, τὸν «κατ' ἀκρίβειαν παρατελεστή», τὸν ὑποδιάκονο, καὶ τοὺς τέσσερεις ἄλλους ἐκτάκτους ὑποκαταστάτες του, τοὺς «κατ' οἰκονομίαν παρατελεστές», τὸν προφήτη καὶ κήρυκα, ὡς ἀντιπαρατελεστή, τὸν ἀναγνώστη, ὡς ὑποπαρατελεστή, τὸν ψάλτη, ὡς ἀνθυποπαρατελεστή, καὶ τὸ μύστη, ὡς ὑφυποπαρατελεστή, προκύπτει ἡ προκείμενη τριαδικὴ νομὴ τῆς κατ' ἄνθρωπον ἱερατικῆς ἐντελεχειακῆς ἑπτάδος σὲ μία ἐπιτελεστικὴ ἐντελεχειακὴ μονάδα, σὲ μία ὑποτελεστικὴ ἐντελεχειακὴ μονάδα καὶ σὲ μία παρατελεστικὴ ἐντελεχειακὴ πεντάδα.

* * * * *

Δ΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 5 – 1 – 1:

«ΠΡΟΤΥΠΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΕΚΤΥΠΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΜΑΘΗΤΙΑΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΠΑΜΠΡΟΤΥΠΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΑΜΠΡΟΤΥΠΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ):

Παναρχέτυπον: Παναρχιδιδάσκαλος Θεός]

α΄. ΠΡΟΤΥΠΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΡΟΤΥΠΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἀρχιδιδάσκαλος Ἱερεύς.

2. Πρωτιστότυπον: Πρωτιστοδιδάσκαλος Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Πρωτοδιδάσκαλος Ὑποδιάκονος.

4. Προτερότυπον: Προτεροδιδάσκαλος Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Προδιδάσκαλος (Ὑποδιδάσκαλος) Ἀναγνώστης.

β΄. ΕΚΤΥΠΟΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΕΚΤΥΠΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ)

6. Ἔκτυπον: Παραδιδάσκαλος Ψάλτης.

γ΄. ΜΑΘΗΤΙΑΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΜΑΘΗΤΙΑΙ)

7. Ἀντίτυπον: Μαθητίας Μύστης (Πιστός).

Τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «5 – 1 – 1» ἀνήκει στὸ τρίτο «μεταναγωγικόν» εἶδος τῆς ἐντελεχειακῆς νομῆς καί, προκῦπτον νομοτελειακὰ ἄμεσα ἀπὸ τὸ δυαδικὸ μεταναγωγικὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «6 – 1» μὲ περαιτέρω «κατ' εἰκόνα» τρόπο νομῆς καὶ τῆς ἐντελεχειακῆς ἑξάδος σὲ μία ἐντελεχειακὴ πεντάδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα (5 – 1), σὲ σχέση μὲ τὸν «ἀρχέτυπο» τρόπο νομῆς τῆς ἐντελεχειακῆς ἑπτάδος σὲ μία ἐντελεχειακὴ ἑξάδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα (6 – 1), χαρακτηρίζεται ἐπακριβῶς ὡς «τριαδικὸν μεταναγωγικόν», διότι νέμει τὴν ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα σὲ τρία μέρη, σὲ μία ἐντελεχειακὴ πεντάδα, σὲ μία πρώτη ἐντελεχειακὴ μονάδα καὶ σὲ μία δεύτερη ἐντελεχειακὴ μονάδα.

Τὸ προκείμενο, δηλαδή, ἐντελεχειακὸ σχῆμα συμπεριλαμβάνει, ἀφενός, σὲ μία εὐρύτερη πενταμελῆ ἐντελεχειακὴ ὁμάδα μαζὶ μὲ τὸ ἕνα ἀρχέτυπο καὶ τὰ τέσσερα ἄλλα γενικῶς λεγόμενα πρότυπα ἐντελεχειακὰ εἴδη, τὸ πρωτιστότυπο, τὸ πρωτότυπο, τὸ προτερότυπο καὶ τὸ κυρίως λεγόμενο πρότυπο, τὰ ὁποῖα, ὅπως καὶ τὸ ἀρχέτυπο, δύνανται νὰ σχηματίζουν ἰδιαίτερα ἀντεπιδεικτικὰ ἐντελεχειακὰ σχήματα μὲ δικά τους ἔκτυπα (εἰκόνες) καὶ ἀντίτυπα ἢ μόνο μὲ τὸ κοινὸ ἀντίτυπο. Ἐν τέλει, καὶ τὰ πέντε μέλη τῆς εὐρύτερης αὐτῆς ἐντελεχειακῆς ὁμάδας καλοῦνται συμπεριληπτικῶς ὡς πρότυπα.

Καὶ ἀφετέρου, διακρίνει τὴν ἐντελεχειακὴ πεντάδα τῶν συμπεριληπτικῶς καλουμένων προτύπων ἀπὸ τὴν ἐντελεχειακὴ μονάδα τοῦ ἐκτύπου καὶ τὴν ἐντελεχειακὴ μονάδα τοῦ ἀντιτύπου καὶ ἀμφότερες τὶς ἐντελεχειακὲς μονάδες μεταξύ τους.

Τὸ ἐν λόγῳ, λοιπόν, ἐντελεχειακὸ σχῆμα εὑρίσκει ἐφαρμογὴ στὴ διάκριση μεταξὺ τῆς συμπεριληπτικῆς πεντάδος τῶν «προτύπων διδασκαλικῶν ἱερατικῶν βαθμῶν», τοῦ «ἀρχιδιδασκάλου πρεσβυτέρου», τοῦ «πρωτιστοδιδασκάλου διακόνου», τοῦ «πρωτοδιδασκάλου ὑποδιακόνου», τοῦ «προτεροδιδασκάλου προφήτου καὶ κήρυκος» καὶ τοῦ «προδιδασκάλου ἀναγνώστου» (τοῦ βοηθοῦ διδασκάλου ἢ «ὑποδιδασκάλου»), τῆς μονάδος τοῦ «ἐκτύπου διδασκαλικοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ» (τοῦ διδασκαλικοῦ περιθωρίου), τοῦ «παραδιδασκάλου ψάλτου», καὶ τῆς μονάδος τοῦ «ἀντιτύπου μαθητιακοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ», τοῦ «μαθητίου μύστου» (τοῦ πιστοῦ).

Ὁ ἴδιος, σημειωτέον, ὁ Θεός, ἐμπεριέχει καὶ ὑπερβαίνει, ὡς ὄγδοος, ὅλους τοὺς ὡς ἄνω ἑπτὰ βαθμούς, ὡς ἡ μονάδα τοῦ «παμπροτύπου διδασκαλικοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ», τοῦ «παναρχιδιδασκάλου πρεσβυτάτου».

Ὁ ἀναγνώστης, ὅπως προαναφέραμε καὶ στὸ πέμπτο μέρος τῆς παρούσης δογματολογικῆς μας μελέτης, εἶναι ὁ κυρίως καὶ κατεξοχὴν βαθμὸς ὁ ὁποῖος συνδυάζει ἀμφότερα τὰ ἰδιώματα τοῦ διδασκάλου καὶ τοῦ μαθητοῦ στὸ μικτὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα τοῦ «μαθητοδιδασκάλου».

Πέραν, ὅμως, τοῦ ἀναγνώστου, καὶ ὁ ἀμέσως κατώτερός του βαθμὸς τοῦ ψάλτου ἔχει καὶ αὐτὸς δευτερευόντως καὶ σχετικῶς κάποια μαθητοδιδασκαλικὴ ὑπόσταση, δεδομένου ὅτι καὶ αὐτὸς μυσταγωγεῖ τοὺς πιστοὺς διαμέσου τῆς μελῳδίας τῶν ὕμνων καὶ ἀνήκει στὴν παιδαγωγικὴ τριάδα τῶν ἁπλῶν μυσταγωγικῶν βαθμῶν, ἀλλὰ κινούμενος στὰ πλαίσια τοῦ διδασκαλικοῦ περιθωρίου καὶ γινόμενος μυσταγωγικῶς ἀντιληπτὸς ὡς «παραδιδάσκαλος», σὲ διάκριση ἀπὸ τὸν ἀμέσως ἀνώτερό του βαθμὸ τοῦ ἀναγνώστου, ὁ ὁποῖος μυσταγωγικῶς κατανοεῖται ὡς «ὑποδιδάσκαλος».

Ἐν τέλει, πρέπει νὰ διευκρινισθεῖ ὅτι μὲ τὴ μία καὶ τὴν αὐτὴ χειροτονία (ἢ χρῖσμα) τοῦ προφήτου καὶ κήρυκος διδασκάλου (τὴν ὁποία ὁ ἀνατολικὸς χριστιανισμὸς αἱρετικῶς παραλείπει ἢ κακοδόξως θεωρεῖ ὡς χειροθεσία κατωτέρου ἐκκλησιαστικοῦ ὀφφικίου καὶ τίτλου) ὁ χειροτονούμενος (ἢ χριόμενος) λαμβάνει αὐτὴ καθεαυτὴ καὶ ὁλόκληρη τὴν τοιαύτη ἀνώτατη διδασκαλικὴ μυσταγωγικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια σὲ καθαρὴ μορφή, μόνο, δηλαδή, ὡς «ἁπλῆ μυσταγωγική» καὶ ἄνευ μίξεώς της μὲ τὴν τελετουργική, τὴν «προηγμένη μυσταγωγική», καὶ συμπεριλήψεώς της ἐντὸς κάποιου ἀπὸ τοὺς τρεῖς τελετουργικοὺς κατ' ἄνθρωπον ἱερατικοὺς βαθμούς, ἡ ὁποία, σαφῶς, ἐπιφέρει καὶ συνεπάγεται ποιοτικὴ μόνο καὶ ὄχι καὶ ποσοτικὴ ἀναβάθμισή της (στὰ ἀνάλογα μέτρα καθενὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς αὐτοὺς τελετουργικοὺς καὶ ἀνωτέρους της βαθμοὺς μέσα στοὺς ὁποίους ἐμπεριέχεται ἢ συγχωνεύεται) σὲ σχέση μὲ τὴν ἄμικτη καὶ καθαρή της μορφή, γι' αὐτὸ ἄλλωστε καὶ διαμορφώνονται τὰ διάφορα καὶ ἀνώτερα τοῦ προφήτου καὶ κήρυκος διδασκαλικὰ ἐπίπεδα τῆς ἐν λόγῳ ἐντελεχειακῆς κλίμακος, προκειμένου νὰ δηλώσουν τὴν ὑφιστάμενη αὐτὴ ποιοτικὴ μόνο διαφορά, τόσο γενικῶς, μεταξὺ τῆς καθαρῆς ἢ μόνο μυσταγωγικῆς καὶ τῆς μικτῆς ἢ ἐπιπλέον καὶ τελετουργικῆς προφητείας καὶ κηρυκείας, ὅσο καὶ εἰδικῶς, μεταξὺ τῶν ποιῶν τῆς μικτῆς στοὺς τρεῖς αὐτοὺς τελετουργικοὺς βαθμούς.

Καὶ τὸ ὁποῖο ἀκριβῶς σημαίνει ὅτι οἱ τρεῖς αὐτοὶ ἀνώτεροι τοῦ προφήτου καὶ κήρυκος τελετουργικοὶ βαθμοὶ τοῦ ὑποδιακόνου, τοῦ διακόνου καὶ τοῦ πρεσβυτέρου δὲν ἔχουν «περισσότερη» ἀλλὰ «ποιοτικώτερη» τὴν προφητικὴ καὶ κηρυκτικὴ θεία χάρη, ὁ καθένας στὰ οἰκεῖα μέτρα του, ὅτι δηλαδή, δὲν «ἐπαυξάνεται» σὲ αὐτοὺς ἡ προφητικὴ καὶ κηρυκτικὴ μυσταγωγικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια μὲ δεύτερη καὶ τρίτη καὶ τέταρτη προφητικὴ καὶ κηρυκτικὴ συμπληρωματικὴ χειροτονία, ἐπειδή, ἀσφαλῶς, σὲ ὅσους δίδεται, δίδεται ἐξαρχῆς ὁλόκληρη καὶ ὄχι μισὴ καὶ λειψὴ καὶ κουλὴ (ὅπως ὅλες οἱ ἱερατικὲς χάριτες ὅλων τῶν κατ' ἄνθρωπον ἱερατικῶν βαθμῶν), ἀλλὰ «βελτιώνεται», διότι, πλέον, διατελεῖ σὲ βαθμολογικὸ συνδυασμὸ μὲ τὴν τελετουργικὴ θεία χάρη στὸν ἴδιο ἱερατικὸ βαθμὸ καὶ στὸ ἴδιο καὶ τὸ αὐτὸ ἱερατικὸ πρόσωπο καὶ ὄχι ἁπλᾶ σὲ διαβαθμικὴ ἐξωτερικὴ συνεργασία μαζί της καὶ μὲ τὰ ἄλλα ἱερατικὰ πρόσωπα τῶν βαθμῶν ποὺ τὴ φέρουν.

Πρέπει, ἐπίσης, νὰ καταστεὶ σαφὲς ὅτι ἡ μετοχὴ τοῦ γενικοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ τοῦ μύστου (πιστοῦ) στὸ προφητικὸ καὶ κηρυκτικὸ χρῖσμα καὶ χάρισμα, θεωρητικῶς, βεβαίως, εἶναι ἀνάλογη προς τὰ μέτρα τοῦ μυστικοῦ μόνο καὶ ὄχι μυσταγωγικοῦ ἢ τελετουργικοῦ βαθμοῦ του, ὅτι δηλαδή, νοεῖται μόνο παθητικῶς, ὡς πνευματικὴ ἱκανότητα τοῦ πιστοῦ νὰ μυσταγωγεῖται στὴν ἑρμηνευτικὴ γνώση καὶ τὴ βιωματικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ θείου λόγου ἀπὸ κάποιον προφήτη καὶ κήρυκα διδάσκαλο καὶ μυσταγωγὸ καὶ ὄχι νὰ μυσταγωγεῖ σὲ αὐτὴ ὁ ἴδιος ἐνεργητικῶς ἄλλους, πρακτικῶς, ὅμως, αὐτὸ ἀποδεικνύεται σχετικὸ καὶ ἀμφίβολο, κατὰ τὰ εὐαγγελικὰ λόγια, «τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» καὶ «ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις».

* * * * *

Ε΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 1 – 5 – 1:

«ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΕΙΔΙΚΗ, ΩΣΕΙ ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑΤΗ ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΟΜΕΣΑΙΤΙΟΣ) –

ΔΙΑΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΜΕΣΗ, ΥΣΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑΤΗ ΑΙΤΙΑ, ΥΣΤΕΡΟΜΕΣΑΙΤΙΟΣ) –

ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΓΕΝΙΚΗ, ΑΙΤΙΑΤΗ)»

[ΠΑΜΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ Ή ΜΥΣΤΑΡΧΙΚΗ (ΑΙΤΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑ ΠΡΩΤΑΙΤΙΟΣ) ΙΕΡΩΣΥΝΗ 

(ΠΑΜΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ Ή ΜΥΣΤΑΡΧΑΙ):

Παναρχέτυπον: Παμμυσταγωγὸς ἢ Μυστάρχης Θεός]

α΄. ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Μυσταγωγὸς Ἱερεύς.

β΄. ΔΙΑΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΔΙΑΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

2. Πρωτιστότυπον: Πρῶτος Διαμυσταγωγὸς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Δεύτερος Διαμυσταγωγὸς Ὑποδιάκονος.

4. Προτερότυπον: Τρίτος Διαμυσταγωγὸς Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Τέταρτος Διαμυσταγωγὸς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Πέμπτος Διαμυσταγωγὸς Ψάλτης.

γ΄. ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΜΥΣΤΑΙ)

7. Ἀντίτυπον: Μυστάγωγος ἢ Μύστης (Πιστός).

Τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 5 – 1» ἀνήκει γενικῶς, ὅπως αναφέραμε παραπάνω, στὸ δεύτερο «καταναγωγικόν» εἶδος τῆς ἐντελεχειακῆς νομῆς καί, προκῦπτον ἄμεσα ἀπὸ τὸ τριαδικὸ καταναγωγικὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 1 – 5» καὶ ἔμμεσα ἀπὸ τὸ δυαδικὸ καταναγωγικὸ «1 – 6», χαρακτηρίζεται ἐπακριβῶς ὡς «μικτὸν καταναγωγικόν» καὶ ἀκριβέστερα ὡς «τριαδικὸν μικτὸν καταναγωγικόν», διότι, συνδυάζοντας τὸν καταναγωγικὸ μὲ τὸ μεταναγωγικὸ νεμητικὸ τρόπο, νέμει τὴν ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα σὲ τρία μέρη, σὲ μία πρώτη ἐντελεχειακὴ μονάδα, σὲ μία ἐντελεχειακὴ πεντάδα καὶ σὲ μία τελευταία ἐντελεχειακὴ μονάδα.

Ἂν καὶ ἡ τάξη του, κατὰ τὸν ἐντελεχειακὸ κανόνα καὶ λόγῳ τοῦ μικτοῦ (καταναγωγικοῦ καὶ μεταναγωγικοῦ) νεμητικοῦ τρόπου του, εἶναι νὰ ἀναφέρεται ἀνάμεσα στὸ τριαδικὸ καταναγωγικὸ «1 – 1 – 5» καὶ τὸ τριαδικὸ μεταναγωγικὸ «5 – 1 – 1» ἐντελεχειακὰ σχήματα, στὴν παροῦσα δογματολογική μας μελέτη ἐπιλέξαμε, κατ' ἐξαίρεσιν, νὰ τὸ ἀναφέρουμε μετὰ ἀπὸ ἀμφότερα τὰ τοιαῦτα ἀντίθετα ἐντελεχειακὰ σχήματα, γιὰ δύο λόγους, πρῶτον, προκειμένου νὰ ἀντιπαραβάλουμε ἄμεσα ἐκεῖνα ὡς ἀντίθετα μεταξύ τους, καὶ δεύτερον, γιὰ νὰ συνδέσουμε ἄμεσα αὐτὸ μὲ τὸ πενταδικὸ καταναγωγικὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 2 – 1 – 2 – 1» τὸ ὁποῖο ἀκολουθεῖ νομοτελειακὰ μετὰ τὰ τρία αὐτὰ τριαδικὰ ἐντελεχειακὰ σχήματα, προκῦπτον ἀπὸ τὸ ἐν λόγῳ τριαδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ (1 – 5 – 1) καὶ παράγον τὰ ἄλλα τρία τριαδικὰ ἐντελεχειακὰ σχήματα τὰ ὁποῖα ἐπακολουθοῦν νομοτελειακὰ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ (1 – 3 – 3/3 – 3 – 1/3 – 1 – 3).

Τὸ ἐντελεχειακό, λοιπόν, αὐτὸ σχῆμα συμπεριλαμβάνει, ἀφενός, σὲ μία μέση ἐντελεχειακὴ πεντάδα ὅλα γενικῶς τὰ ἐντελεχειακὰ εἴδη τῶν ἐκτύπων (εἰκόνων) τὰ ὁποῖα ἀνέκυψαν κατὰ τὶς πέντε ἀλλεπάλληλες ἀναγωγικὲς κινήσεις ὁμοιώσεως τοῦ ἀντιτύπου (ἀντιθέτου ἄκρου καὶ ἀναγωγικῆς βάσεως), πρῶτα πρὸς τὸ ἀρχέτυπο (κανόνα), μετὰ πρὸς τὸ πρωτιστότυπο, ὕστερα πρὸς τὸ πρωτότυπο, ἔπειτα πρὸς τὸ προτερότυπο καὶ μετέπειτα προς τὸ πρότυπο, δηλαδή, τὸ πρωτιστότυπο, τὸ πρωτότυπο, τὸ προτερότυπο, τὸ πρότυπο καὶ τὸ ἔκτυπο, καὶ ἀπομονώνει, ἀφετέρου, τὶς δύο ἀκραῖες ἐντελεχειακὲς μονάδες τοῦ ἀρχετύπου, τοῦ πρώτου ἄκρου, καὶ τοῦ ἀντιτύπου, τοῦ ἐσχάτου ἄκρου.

Καὶ ἔτσι εὑρίσκει ἐφαρμογὴ στὴν τριαδικὴ ἀντεπίδειξη μεταξὺ τοῦ «μυσταγωγοῦ», τοῦ «διαμυσταγωγοῦ» καὶ τοῦ «μυσταγώγου» ἢ ἀλλιῶς «μύστου», ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ ὀνομασθεῖ καὶ ὡς «ἐντελέχεια τῆς ἱεροβαθμολογικῆς ἁλυσίδος τῶν ἑπτὰ κατ' ἄνθρωπον ἱερατικῶν βαθμῶν», δεδομένου ὅτι εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναδεικνύει κατεξοχὴν τὴν ἀλληλένδετη σύσχεση καὶ τὴν ἁλυσιδωτὴ ἑνότητα τῶν ἑπτὰ κατ' ἄνθρωπον ἱερατικῶν βαθμῶν, σὰν τῶν κρίκων τῆς ἁλυσίδος.

Ὁ ὅρος «μυσταγωγός» (ἐτυμολογούμενος ἀπὸ τὰ οὐσιαστικὰ «μύστης» καὶ «ἀγωγός», δηλαδή, «ὁδηγός») σημαίνει «ὁδηγὸς μυστῶν», τὸ θρησκευτικό, δηλαδή, λειτουργὸ ὁ ὁποῖος καθοδηγεῖ κατὰ χαρισματικὸ τρόπο, ἤ, μὲ μία λέξη, «μυεῖ» τὸ λαό, εἴτε στὴν ἐπίγνωση καὶ ἐφαρμογὴ τῆς θείας ἀληθείας, διαμέσου τοῦ κηρύγματος τοῦ θείου λόγου καὶ τοῦ ὑποδείγματος τοῦ προσωπικοῦ βίου, εἴτε στὴν ἐπίκτηση τῆς θείας χάριτος, μέσῳ τῆς ἱερολογίας τῶν καθαγιαστικῶν ἢ ἁγιαστικῶν ἢ ὑφαγιαστικῶν εὐχῶν καὶ τῆς ἱεροπραξίας τῶν ἀντιστοίχων εὐλογιῶν, «ἐπ' ἐκκλησίας», στὰ πλαίσια, δηλαδή, τῶν εὐχαριστιακῶν καὶ τῶν λοιπῶν λατρευτικῶν συνάξεων, ἢ καὶ ἁπλῶς στὰ πλαίσια τῶν κατηχητικῶν συνάξεων.

Μὲ τὴν τοιαύτη ἔννοια ὁ ὅρος «μυσταγωγός» ταὐτίζεται μὲ τὸν ὅρο «λειτουργός» καὶ ὁ ὅρος «μυστάγωγος» ἢ «μύστης» κυρίως μὲ τὸν ὅρο «λεῖτος» ἢ «λαός» ἀλλὰ καὶ μὲ κάθε κατώτερο λειτουργὸ ὁ ὁποῖος μυσταγωγεῖται ἀπὸ κάθε ἀνώτερό του καὶ ἔτσι, ὡς «μυσταγωγοί», νοοῦνται γενικῶς ὅλοι οἱ λειτουργοὶ καὶ τῶν ἕξι κατ' ἄνθρωπον λειτουργικῶν βαθμῶν, ἐνῷ, ὡς «μυστάγωγοι μυσταγωγοί», οἱ ὁποῖοι καὶ μυσταγωγοῦνται ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρους τους καὶ μυσταγωγοῦν τοὺς κατωτέρους τους κατὰ ἐνεργοπαθητικὸ τρόπο καὶ αἰτιατὸ αἴτιο ἢ μεσαίτιο σχῆμα, στὴ μὲν ἑπταδικὴ ἐντελεχειακὴ κλίμακα τῶν κατ' ἄνθρωπον ἱερατικῶν βαθμῶν, οἱ πέντε μέσοι βαθμοὶ τοῦ διακόνου, τοῦ ὑποδιακόνου, τοῦ προφήτου καὶ κήρυκος, τοῦ ἀναγνώστου καὶ τοῦ ψάλτου, στὴ δὲ ὀκταδικὴ ἐντελεχειακὴ κλίμακα τοῦ κατὰ θεὸν ὀγδόου καὶ τῶν κατ' ἄνθρωπον ἑπτὰ ἱερατικῶν βαθμῶν, ἐπιπλέον καὶ ὁ κορυφαῖος κατ' ἄνθρωπον ἱερατικὸς βαθμὸς τοῦ πρεσβυτέρου ἐπιτελεστοῦ, σὲ σχέση μὲ τὸν ὑπερκορυφαῖο κατὰ θεὸν ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ πρεσβυτάτου ὑπερτελεστοῦ θεοῦ.

Στὸ προκείμενο ἐντελεχειακὸ σχῆμα (1 – 5 – 1), ὡς κυρίως καὶ κατεξοχὴν «μυσταγωγός» ὁρίζεται ὁ ἀρχέτυπος καὶ πρῶτος ἀκραῖος ἱερατικὸς βαθμὸς τοῦ πρεσβυτέρου, ὁ ὁποῖος, προκειμένου νὰ μυσταγωγήσει τὸν ἀντίτυπο καὶ ἔσχατο ἀκραῖο ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ μύστου (πιστοῦ), χρησιμοποιεῖ ὡς ἐνδιάμεσα ὄργανά του ἢ διαμεσολαβητές, κατὰ ἀλλεπάλληλο καὶ διαδοχικὸ τρόπο, τοὺς ἐκτύπους καὶ μεσαίους ἱερατικοὺς βαθμοὺς τοῦ διακόνου, τοῦ ὑποδιακόνου, τοῦ προφήτου καὶ κήρυκος, τοῦ ἀναγνώστου καὶ τοῦ ψάλτου, οἱ ὁποῖοι, ἐν προκειμένῳ, ὁρίζονται ὡς «διαμυσταγωγοί», δηλαδή, ὡς «διαμεσολαβητὲς μυσταγωγοί», ἐνῷ, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ὁρίζεται ἐδῶ ἐμπεριεκτικῶς καὶ ὑπερβατικῶς, σὲ σχέση μὲ τὸ μυσταγωγὸ καὶ τοὺς διαμυσταγωγούς του, ὡς «παμμυσταγωγός» ἢ «μυστάρχης», ὁ ὁποῖος διακρατεῖ μέσα στὰ κραταιὰ χέρια του ὁλόκληρη τὴν ἑπταδικὴ ἱεροβαθμολογικὴ ἁλυσίδα.

Ἐν τέλει, στὰ πλαίσια τοῦ τριαδικοῦ μεταναγωγικοῦ ἐντελεχειακοῦ σχήματος «3 – 3 – 1», τὸ ὁποῖο, κατὰ τὸν ἐντελεχειακὸ κανόνα, ἐπακολουθεῖ παρακάτω, οἱ ἕξι κατ' ἄνθρωπον μυσταγωγικοὶ βαθμοὶ ταξινομοῦνται σὲ δύο ἐντελεχειακὲς τριάδες, στὴν κατώτερη τριάδα τῶν «ἁπλῶν μυσταγωγικῶν βαθμῶν», τοῦ διδασκάλου προφήτου καὶ κήρυκος, τοῦ ὑποδιδασκάλου ἀναγνώστου καὶ τοῦ παραδιδασκάλου ψάλτου (τοῦ διδασκαλικοῦ περιθωρίου), ἡ ὁποία περιλαμβάνει μόνο τὴ διδασκαλικὴ μυσταγωγικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, καὶ στὴν ἀνώτερη τριάδα τῶν «προηγμένων μυσταγωγικῶν βαθμῶν», τοῦ πρεσβυτέρου ἐπιτελεστοῦ, τοῦ διακόνου ὑποτελεστοῦ καὶ τοῦ ὑποδιακόνου παρατελεστοῦ (τοῦ τελετουργικοῦ περιθωρίου), ἡ ὁποία περιλαμβάνει ἐπιπλέον καὶ τὴν τελετουργικὴ μυσταγωγικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, ἔτσι ὥστε, οἱ τρεῖς κατώτεροι κατ' ἄνθρωπον μυσταγωγικοὶ βαθμοὶ νὰ χαρακτηρίζονται ἁπλῶς ὡς «μυσταγωγικοί» καὶ τὸ μυσταγωγικό τους ἔργο ἁπλῶς ὡς «μυσταγωγία», ἐνῷ, οἱ τρεῖς ἀνώτεροι, ὡς «τελετουργικοί» καὶ τὸ μυσταγωγικό τους ἔργο ὡς «τελετουργία».

Ἀκολουθεῖ τὸ Ὄγδοον (Η΄) Μέρος....

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΟΓΔΟΟΝ ΜΕΡΟΣ (Η΄) ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ ...

ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ, ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ, ΥΦ' ΗΜΩΝ ΕΝΘΑΔΕ, ΕΙΣ ΤΗΝ OFFICIAL WEBPAGE TOY ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΜΩΝ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ΕΙΣ ΤΑΣ 29-06-2023.

† Ο ΠΑΛΑΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΕΙΡΗΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΘΗΝΗΣ, ΣΥΜΠΑΣΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝ Α΄ (Ο ΣΙΩΚΟΣ)

3H΄. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ. ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟΝ (Η΄). ΥΠΟ ΤΗΣ Α.Ε.Θ.Α. ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄ ΤΟΥ ΣΙΩΚΟΥ.

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩΘΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΑΝΗΚΟΥΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΓΝΗΣΙΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΗΝ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΣΙΩΚΟΝ, ΘΕΟΛΟΓΟΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΑ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΠΑΣΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ.

ΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΙΕΡΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ

II. Η ΚΛΙΜΑΞ ΤΗΣ ΕΠΤΑΔΟΣ (ΕΠΤΑΔΙΚΗ ΚΛΙΜΑΞ)

* * * * * * *

ΣΤ΄. ΠΕΝΤΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 1 – 2 – 1 – 2 – 1:

«ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΕΙΔΙΚΗ) –

ΠΡΩΤΗ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΔΙΑΜΕΣΟΣ) –

ΔΕΥΤΕΡΑ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΚΑΤΑΜΕΣΟΣ) –

ΤΡΙΤΗ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΑΡΑΜΕΣΟΣ) –

ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΓΕΝΙΚΗ)»

[ΤΕΛΕΤΑΡΧΙΚΗ ΜΥΣΤΑΡΧΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΤΕΛΕΤΑΡΧΑΙ ΜΥΣΤΑΡΧΑΙ):

Παναρχέτυπον: Τελετάρχης Μυστάρχης Θεός]

α΄. ΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΤΕΛΕΣΤΑΙ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Τελεστὴς Μυσταγωγὸς Ἱερεύς.

β΄. ΔΙΑΚΟΝΙΚΗ ΠΡΩΤΗ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

2. Πρωτιστότυπον: Πρῶτος Μεσομυσταγωγὸς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Δεύτερος Μεσομυσταγωγὸς Ὑποδιάκονος.

γ΄. ΚΗΡΥΚΤΙΚΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΚΗΡΥΚΕΣ ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

4. Προτερότυπον: Τρίτος Μεσομυσταγωγὸς Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

δ΄. ΨΑΛΤΙΚΗ ΤΡΙΤΗ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΨΑΛΤΑΙ ΤΡΙΤΟΙ ΜΕΣΟΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ)

5. Πρότυπον: Τέταρτος Μεσομυσταγωγὸς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Πέμπτος Μεσομυσταγωγὸς Ψάλτης.

ε΄. ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΘΕΑΤΑΙ ΜΥΣΤΑΙ)

7. Ἀντίτυπον: Θεατὴς Μυστάγωγος ἢ Μύστης (Πιστός).

Τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 2 – 1 – 2 – 1», ὅπως σημειώσαμε καὶ στὸ προηγούμενο ἕβδομο μέρος τῆς παρούσης δογματολογικῆς μας μελέτης, προκύπτει ἀπὸ τὸ τριαδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 5 – 1», πρῶτα μὲ περαιτέρω νομὴ καὶ τῆς ἐντελεχειακῆς πεντάδος σὲ μία ἐντελεχειακὴ τετράδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα (4–1), στὰ πλαίσια τοῦ σχήματος «1 – 4 – 1 – 1», ἔπειτα μὲ περαιτάτω νομὴ καὶ τῆς ἐντελεχειακῆς τετράδος σὲ δύο ἐντελεχειακὲς δυάδες (2–2), στὰ πλαίσια τοῦ σχήματος «1 – 2 – 2 – 1 – 1», καὶ τελικὰ μὲ μετάθεση ἢ ἐπένθεση τῆς ἑπομένης ἐντελεχειακῆς μονάδος ἀνάμεσα στὶς δύο προηγούμενες ἐντελεχειακὲς δυάδες (2–1–2), ἡ ὁποία καὶ ἀποδίδει τὸ ἐν λόγῳ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 2 – 1 – 2 – 1», τὸ ὁποῖο, κατ' ἀκρίβεια, χαρακτηρίζεται ὡς «πενταδικὸν μικτὸν καταναγωγικόν», διότι, ἀφενός, προέρχεται ἀπὸ τὸ τριαδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ (1 – 5 – 1) καὶ ἐπειδή, ἀφετέρου, νέμει τὴν ὅλη ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα σὲ πέντε μέρη, σὲ μία πρώτη ἀκραία ἐντελεχειακὴ μονάδα, σὲ μία διάμεσο ἐντελεχειακὴ δυάδα, σὲ μία κατάμεσο ἐντελεχειακὴ μονάδα, σὲ μία παράμεσο ἐντελεχειακὴ δυάδα καὶ σὲ μία ἐσχάτη ἀκραία ἐντελεχειακὴ μονάδα.

Βάσει, σημειωτέον, τῆς μαθηματικῆς λογικῆς, τὸ ὡς ἄνω σχῆμα «1 – 4 – 1 – 1» θὰ μποροῦσε νὰ συνεχίσει ἀκόμη περαιτέρω καὶ τὴ νομὴ τῆς ἐντελεχειακῆς τετράδος σὲ μία ἐντελεχειακὴ τριάδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα (3–1), στὰ πλαίσια τοῦ σχήματος «1 – 3 – 1 – 1 – 1», καὶ περαιτάτω καὶ τὴ νομὴ τῆς ἐντελεχειακῆς τριάδος σὲ μία ἐντελεχειακὴ δυάδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα (2–1), στὰ πλαίσια τοῦ σχήματος «1 – 2 – 1 – 1 – 1 – 1», καὶ τελικά, μὲ ἄθροιση τῆς τρίτης καὶ τῆς τέταρτης ἐντελεχειακῆς μονάδος σὲ μία ἐντελεχειακὴ δυάδα, νὰ προκύψει τὸ προκείμενο ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 2 – 1 – 2 – 1».

Μὲ βάση, ὅμως, τὴν ἐντελεχειακὴ λογική, δὲν ὑφίσταται ἑξαδικὴ νομὴ τῆς ἐντελεχειακῆς ἑπτάδος ἀλλὰ μόνο μέχρι πενταδική, τὸ ὡς ἄνω, δηλαδή, καθαρὰ μαθηματικὸ σχῆμα ἑξαδικῆς νομῆς τῆς μαθηματικῆς, μόνο, ἑπτάδος «1 – 2 – 1 – 1 – 1 – 1», ἀπὸ ἐντελεχειακὴ ἄποψη, ἐλέγχεται ὡς ἄτοπο, γι' αὐτὸ καὶ δὲν γίνεται ἐντελεχειακῶς παραδεκτὸ καὶ ἀποτελεῖ, ἐπίσης, ἐντελεχειακὸ ἄτοπο τὸ ὅτι τὸ ἄτοπο αὐτὸ ἑξαδικὸ νεμητικὸ τῆς ἐντελεχειακῆς ἑπτάδος σχῆμα μπορεῖ νὰ ἀποδίδει μὲ ἄθροιση δύο μονάδων του σὲ μία δυάδα τὸ ἐν λόγῳ πενταδικὸ «1 – 2 – 1 – 2 – 1», διότι, εὐλόγως, ἀπὸ ἄτοπο προκύπτει πάλι ἄτοπο.

Παρεμφερῆ, βεβαίως, πενταδικὰ ἐντελεχειακὰ σχήματα προκύπτουν ἐπιπλέον καὶ ἀπὸ τὸ καταναγωγικὸ «1 – 1 – 5» καὶ τὸ μεταναγωγικὸ «5 – 1 – 1» τριαδικὰ ἐντελεχειακὰ σχήματα, ὡς ἑξῆς:

Ἀπὸ τὸ τριαδικὸ καταναγωγικὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 1 – 5», διαμέσου, ἀφενός, τοῦ σχήματος «1 – 1 – 1 – 4», τὸ πενταδικὸ καταναγωγικὸ «1 – 1 – 1 – 2 – 2» καὶ διαμέσου, ἀφετέρου, τοῦ σχήματος «1 – 1 – 4 – 1», τὸ πενταδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ «1 – 1 – 2 – 2 – 1» καὶ ἀπὸ αὐτό, μὲ μετάθεση ἢ ἐπένθεση, τὸ πενταδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ «1 – 1 – 2 – 1 – 2», ἐνῷ, ἀπὸ τὸ τριαδικὸ μεταναγωγικὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «5 – 1 – 1», διαμέσου τοῦ σχήματος «4 – 1 – 1 – 1», τὸ πενταδικὸ μεταναγωγικὸ «2 – 2 – 1 – 1 – 1» καὶ ἀπὸ αὐτό, μὲ μετάθεση ἢ ἐπένθεση, τὸ πενταδικὸ μεταναγωγικὸ «2 – 1 – 2 – 1 – 1».

Τὰ προαναφερθέντα, σημειωτέον, πενταδικὰ ἐντελεχειακὰ σχήματα δύνανται, θεωρητικῶς, νὰ μετασχηματίζονται καὶ σὲ ἄλλες πενταδικὲς ἐντελεχειακὲς νομές, εἴτε πρακτικῶς ἀνεφάρμοστες, εἴτε ὑποδεεστέρου ἐνδιαφέροντος.

Τὸ κυριώτερο ἀπὸ τὰ ὡς ἄνω ἑπτὰ πενταδικὰ ἐντελεχειακὰ σχήματα ἀλλὰ καὶ τὸ πιὸ ἄρτιο ἀπὸ ὅλα τὰ σχήματα τῆς νομῆς τῆς ἑπταδικῆς ἐντελεχείας (δεδομένου ὅτι διακρίνει μεταξύ τους καὶ ἀναδεικνύει τὰ δύο ἐντελεχειακὰ ἡμιημίσεα ἢ «τέταρτα» ποὺ συνενώνονται στὸ ἐντελεχειακὸ ἡμίμεσο, τὸ κοινὸ ἐντελεχειακὸ μέλος τους, τὸ ἀντίτυπο ἢ τέλος τοῦ ἑνὸς καὶ τὸ ἀρχέτυπο ἢ τὴν ἀρχὴ τοῦ ἄλλου ἐντελεχειακοῦ τετάρτου, καὶ ἔτσι συνθέτουν ἀπὸ κοινοῦ ὅλο τὸ ἐντελεχειακὸ ἥμισυ τῆς ἑπτάδος) εἶναι τὸ προκείμενο πενταδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ «1 – 2 – 1 – 2 – 1», τὸ ὁποῖο εὑρίσκει ἐφαρμογὴ στὴν πενταδικὴ ἐντελεχειακὴ ἀντεπίδειξη μεταξὺ τῆς πρώτης ἀκραίας ἐντελεχειακῆς μονάδος τῆς «τελεστικῆς μυσταγωγικῆς ἱερωσύνης» ἢ τῶν «τελεστῶν μυσταγωγῶν», τῶν πρεσβυτέρων ἐπιτελεστῶν, τῆς διαμέσου ἐντελεχειακῆς δυάδος τῆς «διακονικῆς πρώτης μεσομυσταγωγικῆς ἱερωσύνης» ἢ τῶν «διακόνων πρώτων μεσομυσταγωγῶν», τῶν διακόνων ὑποτελεστῶν καὶ τῶν ὑποδιακόνων παρατελεστῶν (ἀμφότεροι οἱ ὁποῖοι βαθμοὶ καλοῦνται συνεκδοχικῶς καὶ συνοπτικῶς ὡς «διακονικοί», ἀπὸ τὸν πρῶτο βαθμὸ τοῦ διακόνου), τῆς καταμέσου ἐντελεχειακῆς μονάδος τῆς «κηρυκτικῆς δευτέρας μεσομυσταγωγικῆς ἱερωσύνης» ἢ τῶν «κηρύκων δευτέρων μεσομυσταγωγῶν», τῶν διδασκάλων προφητῶν καὶ κηρύκων (ὁ ὁποῖος διμερὴς καὶ ἑνιαῖος βαθμὸς καλεῖται συνεκδοχικῶς καὶ συνοπτικῶς ὡς «κηρυκτικός», ἀπὸ τὸ δεύτερο «δυνάμει διασπαστό», θεωρητικῶς, ἀλλ' «ἐνεργείᾳ ἀδιάσπαστο», πρακτικῶς, στὴ χειροτονητήριο τελετουργικὴ πράξη τῆς καινῆς διαθήκης, ἡμίβαθμο τοῦ κήρυκος), τῆς παραμέσου ἐντελεχειακῆς δυάδος τῆς «ψαλτικῆς τρίτης μεσομυσταγωγικῆς ἱερωσύνης» ἢ τῶν «ψαλτῶν τρίτων μεσομυσταγωγῶν», τῶν ὑποδιδασκάλων ἀναγνωστῶν καὶ τῶν παραδιδασκάλων ψαλτῶν (ἀμφότεροι οἱ ὁποῖοι βαθμοὶ καλοῦνται συνεκδοχικῶς καὶ συνοπτικῶς ὡς «ψαλτικοί», ἀπὸ τὸ δεύτερο βαθμὸ τοῦ ψάλτου), καὶ τῆς ἐσχάτης ἀκραίας ἐντελεχειακῆς μονάδος τῆς «θεατρικῆς μυστικῆς ἱερωσύνης» ἢ τῶν «θεατῶν μυσταγώγων ἢ μυστῶν», τῶν μαθητιῶν μυστῶν (πιστῶν).

Αὐτός, σημειωτέον, ὁ ἴδιος ὁ πρεσβύτατος ὑπερτελεστὴς Θεὸς ὑπερβαίνει ἅπαντας τοὺς τοιούτους, ἀνήκοντας στὸν ὑπερουράνιο χῶρο τῆς «τελεταρχικῆς μυσταρχικῆς ἱερωσύνης» ἢ τοῦ «τελετάρχου μυστάρχου», ἐνώπιον τῶν ὁποίων ἀκόμη καὶ ἡ τελεστικὴ μυσταγωγικὴ ἱερωσύνη εἶναι καὶ αὐτὴ «μεσομυσταγωγική» καὶ οἱ τελεστὲς μυσταγωγοὶ «μεσομυσταγωγοί».

Ἐν τέλει, ἀπὸ τὸ ἐν λόγῳ πενταδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα καὶ λόγῳ ἀκριβῶς τῆς μικτῆς καὶ τῆς τοιαύτης ἐντελεχειακῆς νομῆς του, ἡ ὁποία συνδυάζει τὸν καταναγωγικὸ μὲ τὸ μεταναγωγικὸ νεμητικὸ τρόπο στὴν ἐντελεχειακὴ νομὴ «1 – 2 – 1 – 2 – 1», προκύπτουν ἀμφότερα τὰ ἐπακόλουθα τριαδικὰ ἐντελεχειακὰ σχήματα, καὶ τὸ τριαδικὸ καταναγωγικὸ «1 – 3 – 3», μὲ ἄθροιση μεταξὺ τῶν δύο προηγουμένων ἐντελεχειακῶν δυάδων καὶ τῶν δύο ἑπομένων τους ἀντιστοίχων ἐντελεχειακῶν μονάδων (1–2+1–2+1), καὶ τὸ τριαδικὸ μεταναγωγικὸ «3 – 3 – 1», μὲ ἀντίθετη ἄθροιση μεταξὺ τῶν δύο προηγουμένων ἐντελεχειακῶν μονάδων καὶ τῶν δύο ἑπομένων τους ἀντιστοίχων ἐντελεχειακῶν δυάδων (1+2–1+2–1), καὶ ἐν συνεχείᾳ, ἀπὸ τὸ τριαδικὸ μεταναγωγικὸ «3 – 3 – 1», μὲ μετάθεση ἢ ἐπένθεση τῆς ἑπομένης ἐντελεχειακῆς μονάδος ἀνάμεσα στὶς δύο προηγούμενές της ἐντελεχειακὲς τριάδες, προκύπτει τὸ τριαδικὸ μεταναγωγικὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «3 – 1 – 3».

Θὰ μποροῦσε, ἐπίσης, νὰ ὑποτεθεῖ ὅτι δῆθεν τὸ τριαδικὸ καταναγωγικὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 3 – 3» προκύπτει ἀπὸ τὸ ὡς ἄνω πενταδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ «1 – 1 – 2 – 1 – 2» καὶ τὸ τριαδικὸ μεταναγωγικὸ «3 – 3 – 1» ἀπὸ τὸ ὡς ἄνω πενταδικὸ μεταναγωγικὸ «2 – 1 – 2 – 1 – 1», πλήν, ὅμως, ἂν τὸ πενταδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ «1 – 1 – 2 – 1 – 2» ἀπέδιδε τὸ τριαδικὸ καταναγωγικὸ «1 – 3 – 3», τότε, λόγῳ τῆς μικτότητός του, θὰ ἔπρεπε τὸ ἴδιο νὰ ἀποδίδει μαζὶ καὶ τὸ τριαδικὸ μεταναγωγικὸ «3 – 3 – 1», τὸ ὁποῖο, ἀσφαλῶς, δὲν δύναται ἐπιπλέον νὰ ἀποδώσει, καὶ ἐὰν τὸ πενταδικὸ μεταναγωγικὸ «2 – 1 – 2 – 1 – 1» ἀπέδιδε χωριστὰ τὸ τριαδικὸ μεταναγωγικὸ «3 – 3 – 1», τότε, ποιό πενταδικὸ (ἄμικτο καὶ καθαρό) καταναγωγικὸ θὰ ἀπέδιδε παράλληλα καὶ χωριστὰ τὸ τριαδικὸ καταναγωγικὸ «1 – 3 – 3»; Ἄρα, ἡ ὑπόθεση αὐτὴ εἶναι σαφῶς ἐσφαλμένη.

* * * * *

Ζ΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΚΑΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 1 – 3 – 3:

«ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΠΡΥΤΑΝΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΡΥΤΑΝΕΙΣ): Παναρχέτυπον: Πρύτανις Θεός]

α΄. ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΚΑΘΗΓΗΤΑΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Καθηγητὴς Ἱερεὺς (Τακτικός, Ἀναπληρωτής, Ἐπίκουρος).

β΄. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ)

2. Πρωτιστότυπον: Μέγας Διδάσκαλος Διάκονος (Λέκτωρ).

3. Πρωτότυπον: Τρανὸς Διδάσκαλος Ὑποδιάκονος (Διδάκτωρ).

4. Προτερότυπον: Μικρὸς Διδάσκαλος Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ (Διδάσκαλος).

γ΄. ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΜΑΘΗΤΑΙ)

5. Πρότυπον: Μέγας Μαθητὴς Ἀναγνώστης (Ἑταῖρος ἢ Ὑποδιδάσκαλος).

6. Ἔκτυπον: Τρανὸς Μαθητὴς Ψάλτης (Μαθητὴς ἢ Παραδιδάσκαλος).

7. Ἀντίτυπον: Μικρὸς Μαθητὴς Μύστης ἢ Πιστὸς (Μαθητίας).

Τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «1 – 3 – 3», ὅπως εἰπώθηκε παραπάνω, προκύπτει ἀπὸ τὸ πενταδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ «1 – 2 – 1 – 2 – 1» καὶ ἀνήκει καὶ αὐτὸ στὰ «τριαδικὰ καταναγωγικά» ἐντελεχειακὰ σχήματα, δεδομένου ὅτι νέμει τὴν ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα, σὲ μία πρώτη ἐντελεχειακὴ τριάδα καὶ σὲ μία τελευταία ἐντελεχειακὴ τριάδα καὶ ἔτσι εὑρίσκει ἐφαρμογὴ στὴν τριαδικὴ ἀντεπίδειξη μεταξὺ τοῦ «καθηγητοῦ», τοῦ «διδασκάλου» καὶ τοῦ «μαθητοῦ».

Ἡ «καθηγητικὴ ἱερωσύνη» ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕνα καὶ μόνο ἱερατικὸ βαθμό, ἀπὸ τὸν κορυφαῖο κατ' ἄνθρωπον ἱερατικὸ βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἱερέως, ὁ ὁποῖος, θεωρούμενος ὑπὸ τοὺς τρεῖς βασικοὺς ἱερατικοὺς τίτλους του (ὀφφίκια), τοῦ ἀρχιερέως (ἐπισκόπου), τοῦ πρωθιερέως (πρωτοπρεσβυτέρου) καὶ τοῦ παριερέως (οἰκονόμου), ἀναλογεῖ στὶς τρεῖς ἀκαδημαϊκὲς καθηγητικὲς ἰδιότητες, τοῦ τακτικοῦ, τοῦ ἀναπληρωτοῦ καὶ τοῦ ἐπίκουρου καθηγητοῦ.

Ἡ «διδασκαλικὴ ἱερωσύνη», ἐν προκειμένῳ, διαρθρώνεται σὲ τρία ἱεροβαθμολογικὰ ἐπίπεδα, στὸ βαθμὸ τοῦ «μεγάλου διδασκάλου», τοῦ διακόνου, ὁ ὁποῖος προσιδιάζει στὸ ἀκαδημαϊκὸ ἰδίωμα τοῦ λέκτορος, τοῦ «τρανοῦ διδασκάλου», τοῦ ὑποδιακόνου, ὁ ὁποῖος ἀντιστοιχεῖ στὸ ἀκαδημαϊκὸ ἰδίωμα τοῦ διδάκτορος, καὶ τοῦ «μικροῦ διδασκάλου», τοῦ προφήτου καὶ κήρυκος, ὁ ὁποῖος ἁρμόζει γενικῶς σὲ ὅλους τοὺς λοιποὺς διδασκάλους ὅλων τῶν ὑπολοίπων καὶ ὑποακαδημαϊκῶν ἐκπαιδευτικῶν βαθμίδων.

Ἡ «μαθητικὴ ἱερωσύνη» ἐδῶ περιλαμβάνει τρεῖς, ἐπίσης, ἱερατικοὺς βαθμούς, τὸ βαθμὸ τοῦ «μεγάλου μαθητοῦ», τοῦ ἀναγνώστου, ὁ ὁποῖος ἀσκεῖ συνάμα καὶ καθήκοντα ὑποδιδασκάλου, τὸ βαθμὸ τοῦ «τρανοῦ μαθητοῦ», τοῦ ψάλτου, ὁ ὁποῖος ἐκτελεῖ παράλληλα καὶ χρέη παραδιδασκάλου, καὶ τὸ βαθμὸ τοῦ «μικροῦ μαθητοῦ», ἤ ἀλλιῶς, τοῦ «μαθητίου», τοῦ μύστου (πιστοῦ).

Ἐνῷ, ὁ ὑπερκορυφαῖος κατὰ θεὸν ἱερατικὸς βαθμὸς τοῦ πρεσβυτάτου ὑπεριερέως, αὐτοῦ τοῦ ἴδιου τοῦ θεοῦ, παραλληλίζεται ἐδῶ πρὸς τὸ ἀκαδημαϊκὸ ἀξίωμα τοῦ πρυτάνεως.

* * * * *

Η΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 3 – 3 – 1:

«ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΜΥΣΤΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΤΕΛΕΤΑΡΧΙΚΗ ΘΕΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΤΕΛΕΤΑΡΧΑΙ ΘΕΟΥΡΓΟΙ ΥΠΕΡΘΕΝ ΝΑΟΥ):

Παναρχέτυπον: Ὑπερτελεστὴς Θεός]

α΄. ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΕΝΔΟΝ ΝΑΟΥ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἐπιτελεστὴς Ἱερεύς.

2. Πρωτιστότυπον: Ὑποτελεστὴς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Παρατελεστὴς Ὑποδιάκονος.

β΄. ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΕΝΤΟΣ ΝΑΟΥ)

4. Προτερότυπον: Διδάσκαλος Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Ὑποδιδάσκαλος Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Παραδιδάσκαλος Ψάλτης.

γ΄. ΜΥΣΤΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ

(ΜΥΣΤΗΣ ΛΑΟΣ ΕΝΤΟΣ ΝΑΟΥ)

7. Ἀντίτυπον: Μαθητίας Μύστης (Πιστός).

Τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «3 – 3 – 1», ὅπως προαναφέρθηκε, προκύπτει καὶ αὐτὸ ἀπὸ τὸ πενταδικὸ μικτὸ καταναγωγικὸ «1 – 2 – 1 – 2 – 1» καὶ ἀνήκει καὶ αὐτὸ στὰ «τριαδικὰ μεταναγωγικά» ἐντελεχειακὰ σχήματα, διότι νέμει τὴν ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα σὲ μία πρώτη ἐντελεχειακὴ τριάδα, σὲ μία δεύτερη ἐντελεχειακὴ τριάδα καὶ σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα.

Ὅπως, ἐπίσης, ἀναφέραμε στὸ προηγούμενο ἕβδομο μέρος τῆς παρούσης δογματολογικῆς μελέτης μας, στὰ πλαίσια τοῦ προκειμένου ἐντελεχειακοῦ σχήματος, οἱ ἕξι μυσταγωγικοὶ καὶ λειτουργικοὶ κατ' ἄνθρωπον ἱερατικοὶ βαθμοὶ κατατάσσονται σὲ δύο ἐντελεχειακὲς τριάδες:

Στὴν ἀνώτερη τριάδα τῆς «τελετουργικῆς λειτουργικῆς ἱερωσύνης» ἢ τῶν «τελετουργῶν λειτουργῶν τοῦ ἔνδον ναοῦ», δηλαδή, τῶν «προηγμένων μυσταγωγικῶν καὶ λειτουργικῶν βαθμῶν» οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν εἰδικώτερα μέσα στὸ ἱερὸ βῆμα ἀλλὰ καὶ γενικώτερα μέσα στὸν ἱερὸ ναό, τοῦ πρεσβυτέρου ἐπιτελεστοῦ, τοῦ διακόνου ὑποτελεστοῦ καὶ τοῦ ὑποδιακόνου παρατελεστοῦ (τοῦ τελετουργικοῦ περιθωρίου), ἡ ὁποία τριάδα, πέραν τῆς διδασκαλικῆς, περιλαμβάνει ἐπιπλέον καὶ τὴν τελετουργικὴ μυσταγωγικὴ καὶ λειτουργικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια.

Καὶ στὴν κατώτερη τριάδα τῆς «μυσταγωγικῆς λειτουργικῆς ἱερωσύνης» ἢ τῶν «μυσταγωγῶν λειτουργῶν τοῦ ἐντὸς ναοῦ», δηλαδή, τῶν «ἁπλῶν μυσταγωγικῶν καὶ λειτουργικῶν βαθμῶν» οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν μέσα στὸν ἱερὸ ναὸ ἀλλ' ἔξω ἀπὸ τὸ ἱερὸ βῆμα, τοῦ διδασκάλου προφήτου καὶ κήρυκος, τοῦ ὑποδιδασκάλου ἀναγνώστου καὶ τοῦ παραδιδασκάλου ψάλτου (τοῦ διδασκαλικοῦ περιθωρίου), ἡ ὁποία τριάδα περιλαμβάνει μόνο τὴ διδασκαλικὴ μυσταγωγικὴ καὶ λειτουργικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια.

Ἔτσι ὥστε, οἱ τρεῖς ἀνώτεροι μυσταγωγικοὶ καὶ λειτουργικοὶ κατ' ἄνθρωπον ἱερατικοὶ βαθμοὶ νὰ χαρακτηρίζονται ἐπηυξημένως ὡς «τελετουργικοὶ λειτουργικοί» καὶ τὸ μυσταγωγικὸ καὶ λειτουργικό τους ἔργο ἀναλόγως ὡς «τελετουργικὴ λειτουργία» ἢ «τελετουργία», ἐνῷ, οἱ τρεῖς κατώτεροι, ἁπλῶς ὡς «μυσταγωγικοὶ λειτουργικοί» καὶ τὸ μυσταγωγικὸ καὶ λειτουργικό τους ἔργο ἀναλόγως ὡς «μυσταγωγικὴ λειτουργία» ἢ «μυσταγωγία».

Ὁ «μύστης λαὸς τοῦ ἐντὸς ναοῦ», τὸ ἄθροισμα, δηλαδή, τῶν μαθητιῶν μυστῶν ἢ πιστῶν ποὺ ἁπλῶς παρίσταται, μυσταγωγεῖται καὶ λειτουργεῖται μέσα στὸν ἱερὸ ναὸ ἀλλ' ἔξω ἀπὸ τὸ ἱερὸ βῆμα, ἀποτελεῖ τὴν κατώτατη ἐντελεχειακὴ μονάδα τῆς «μυστικῆς λειτουργικῆς ἱερωσύνης».

Ἐνῷ, ὁ Θεός, ὁ «τελετάρχης θεουργὸς τοῦ ὕπερθεν ναοῦ», ὁ ὁποῖος ἔχει τὸ θρόνο του στὸν ὑπερουράνιο ναό, ὡς πρεσβύτατος ὑπερτελεστής, κατατάσσεται στὸν ὑπερβατικὸ χῶρο τῆς «τελεταρχικῆς θεουργικῆς ἱερωσύνης».

* * * * *

Θ΄. ΤΡΙΑΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 3 – 1 – 3:

«ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΘΑΥΜΑΤΟΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ –

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΤΕΡΑΤΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΤΕΡΑΤΟΠΟΙΟΙ):

Παναρχέτυπον: Ὑπερτελεστὴς Τερατοποιὸς Θεός]

α΄. ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἐπιτελεστὴς Θαυματοποιὸς Ἱερεύς.

2. Πρωτιστότυπον: Ὑποτελεστὴς Θαυματοποιὸς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Παρατελεστὴς Θαυματοποιὸς Ὑποδιάκονος.

β΄. ΘΑΥΜΑΤΟΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΘΑΥΜΑΤΟΠΑΙΔΕΥΤΑΙ)

4. Προτερότυπον: Διδάσκαλος Θαυματοποιός τε καὶ Ἐκπαιδευτής,

Προφήτης τε καὶ Κῆρυξ.

γ΄. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΑΙ/ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟΙ)

5. Πρότυπον: Ὑποδιδάσκαλος Ἐκπαιδευτὴς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Παραδιδάσκαλος Ἐκπαιδευτὴς Ψάλτης.

7. Ἀντίτυπον: Μαθητίας Ἐκπαιδευτὸς Μύστης (Πιστός).

Τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «3 – 1 – 3», ὅπως ἐξηγήσαμε παραπάνω, προκύπτει ἀπὸ τὸ τριαδικὸ μεταναγωγικὸ «3 – 3 – 1» (μὲ μετάθεση ἢ ἐπένθεση τῆς ἑπομένης ἐντελεχειακῆς μονάδος ἀνάμεσα στὶς δύο προηγούμενες ἐντελεχειακὲς τριάδες) καὶ ἀνήκει καὶ αὐτὸ στὰ «τριαδικὰ μεταναγωγικά» ἐντελεχειακὰ σχήματα, νέμοντας τὴν ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα σὲ μία πρώτη ἐντελεχειακὴ τριάδα, σὲ μία ἐντελεχειακὴ μονάδα καὶ σὲ μία τελευταία ἐντελεχειακὴ τριάδα.

Ἄν, ἀφενός, ἡ ἐντελεχειακὴ τριάδα τῶν «προηγμένων μυσταγωγικῶν ἱερατικῶν βαθμῶν», τοῦ πρεσβυτέρου ἐπιτελεστοῦ, τοῦ διακόνου ὑποτελεστοῦ καὶ τοῦ ὑποδιακόνου παρατελεστοῦ, ἡ ὁποία, πραγματικῶς, συνδυάζει τὴν τελετουργικὴ μὲ τὴ διδασκαλικὴ μυσταγωγικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια, θεωρηθεῖ, συμβατικῶς, μόνο κατὰ τὸ κυριώτερο μυσταγωγικό της συστατικό, τὸ τελετουργικό, καὶ ἀσυνδυάστως ὡς πρὸς τὸ διδασκαλικὸ καὶ δευτερεῦον, μόνο, δηλαδή, ὡς τελετουργική, ἡ ὁποία ἐπιτελεῖ ἢ ὑποτελεῖ ἢ παρατελεῖ τὰ «προηγμένα μυστικὰ θαύματα», τὰ ἀόρατα καὶ ἀνώτερα θαύματα τῶν ἱερῶν καὶ τῶν θείων μυστηρίων καὶ τῶν ἱερῶν μυστηριοειδῶν (μυστηριακῶν τελετῶν), καὶ γι' αὐτὸ ἀκριβῶς δύναται νὰ χαρακτηρίζεται καὶ αὐτή, μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια, ὡς «θαυματοποιητική» (δεδομένου ὅτι κύριο καὶ κατὰ κανόνα ἔργο τῶν τριῶν αὐτῶν ἀνωτέρων καὶ τελετουργικῶν τακτικῶν ἱερατικῶν βαθμῶν δὲν εἶναι νὰ κηρύττουν καὶ νὰ διδάσκουν ἀλλὰ νὰ τελετουργοῦν, ὁ καθένας ἀνάλογα μὲ τὰ τελετουργικά του μέτρα, καὶ μόνο κατ' ἐξαίρεσιν καὶ συνήθως ὅταν ἐλλείπει ὁ ἁρμόδιος κατώτερος καὶ διδασκαλικὸς τακτικὸς ἱερατικὸς βαθμὸς τοῦ προφήτου καὶ κήρυκος ἀσκοῦν ἐπιπλέον καὶ τὰ τοιαῦτα δευτερεύοντα ἱερατικὰ καθήκοντα, τὰ ὁποῖα, ἀσφαλῶς, ἐμπεριέχουν καὶ ὑπερβαίνουν κατὰ τὸν ἀνώτερο τελετουργικὸ ἱερατικὸ ἑαυτό τους).

Καὶ ἐάν, ἀφετέρου, διαμορφωθεῖ μία ἱεροβαθμολογικὴ ἐντελεχειακὴ τριάδα μὲ καθαρὰ ἐκπαιδευτικὸ καὶ χωρὶς πρόσθετο θαυματοποιητικὸ χαρακτῆρα καὶ μὲ τὸ ἐπίθετο «ἐκπαιδευτικός» ἐτυμολογούμενο, ἐν προκειμένῳ, καὶ ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «ἐκπαιδευτής» καὶ ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «ἐκπαιδευτός» καὶ ἔτσι καλύπτοντας ἐδῶ ἐννοιολογικὰ καὶ περιλαμβάνοντας βαθμολογικὰ καὶ τοὺς «ἐκπαιδεύοντες» καὶ τοὺς «ἐκπαιδευομένους», δηλαδή, τοὺς ὑποδιδασκάλους ἀναγνῶστες, τοὺς παραδιδασκάλους ψάλτες καὶ τοὺς μαθητίες μύστες.

Τότε, ὁ κατάμεσος ἱερατικὸς βαθμὸς τοῦ διδασκάλου προφήτου καὶ κήρυκος ἀποτελεῖ μία χωριστὴ ἐντελεχειακὴ μονάδα ἡ ὁποία παρεμβάλλεται ἀνάμεσα στὶς δύο ὡς ἄνω ἐντελεχειακὲς τριάδες καὶ συνδυάζει τὸ θαυματοποιητικὸ μὲ τὸν ἐκπαιδευτικὸ χαρακτῆρα στὸ μικτὸ θαυματοπαιδευτικὸ ἱεροβαθμολογικὸ σχῆμα, κηρύττοντας τὸ θεῖο λόγο καὶ διδάσκοντας τὶς θεῖες ἀλήθειες καὶ «πρὸς βεβαίωσιν ἢ εἰς ἐπίρρωσιν τοῦ λόγου» ἐπιτελῶντας τὰ διάφορα ὁρατὰ καὶ κατώτερα θαύματα, τὰ κυρίως καὶ κατεξοχὴν λεγόμενα «θαύματα» (στὰ ὁποῖα συγκαταλέγονται καὶ οἱ «θαυμαστὲς ἐκδηλώσεις» τοῦ προορατικοῦ καὶ τοῦ διορατικοῦ χαρίσματος) καὶ συμπληρώνοντας καὶ ἐνισχύοντας μὲ αὐτὰ τὸ ὅλο ἐκπαιδευτικὸ ἔργο.

Ἔτσι, τὸ προκείμενο ἐντελεχειακὸ σχῆμα εὑρίσκει ἐφαρμογὴ στὴν τριαδικὴ ἀντεπίδειξη μεταξὺ τῆς «θαυματοποιητικῆς ἱερωσύνης» ἢ τῶν «θαυματοποιῶν ἱερέων», τοῦ πρεσβυτέρου ἐπιτελεστοῦ, τοῦ διακόνου ὑποτελεστοῦ καὶ τοῦ ὑποδιακόνου παρατελεστοῦ, τῆς «θαυματοπαιδευτικῆς ἱερωσύνης» ἢ τῶν «θαυματοπαιδευτῶν ἱερέων», τῶν διδασκάλων προφητῶν καὶ κηρύκων, καὶ τῆς «ἐκπαιδευτικῆς ἱερωσύνης» ἢ τῶν «ἐκπαιδευτῶν ἱερέων» (γενικὴ πτώση καὶ τοῦ οὐσ. «ἐκπαιδευταί» καὶ τοῦ οὐσ. «ἐκπαιδευτοί»), τῶν «ἐκπαιδευόντων» καὶ τῶν «ἐκπαιδευομένων», τοῦ ὑποδιδασκάλου ἀναγνώστου, τοῦ παραδιδασκάλου ψάλτου καὶ τοῦ μαθητίου μύστου (πιστοῦ).

Ἐν τέλει, ὁ πρεσβύτατος ὑπερτελεστὴς Τριαδικὸς Θεός, ὁ ὁποῖος ἐπιτελεῖ ὄχι μόνο θαύματα ἀλλὰ «σημεῖα καὶ τέρατα» καὶ τελεσιουργεῖ καὶ τερατουργεῖ τὸ ὑπερκορυφαῖο καὶ τρισμέγιστο τῶν θαυμασίων μυστηρίων, τὸ θαυμαστότατο μυστήριο τῆς ἀϊδίου καὶ οἰκονομικῆς θείας ὁμοουσιότητός του, ἀνήκει στὴν ὑπερβατικὴ «τερατοποιητικὴ ἱερωσύνη» καὶ χαρακτηρίζεται ὡς «τερατοποιός».

* * * * *

Ι΄. ΔΥΑΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΝΑΓΩΓΙΚΟΝ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΚΟΝ ΣΧΗΜΑ 3,5 – 3,5:

«ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ – ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ»

[ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΟΙ): Παναρχέτυπον: Θεός]

α΄. ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΙ)

1. Ἀρχέτυπον: Ἐπιτελεστὴς Θαυματουργὸς Ἱερεύς.

2. Πρωτιστότυπον: Ὑποτελεστὴς Θαυματουργὸς Διάκονος.

3. Πρωτότυπον: Παρατελεστὴς Θαυματουργὸς Ὑποδιάκονος.

4α΄. Πρῶτον Ἡμιπροτερότυπον: Διδάσκαλος Θαυματουργὸς Προφήτης.

β΄. ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΙΕΡΩΣΥΝΗ (ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ/ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ)

4β΄. Δεύτερον Ἡμιπροτερότυπον: Διδάσκαλος Παιδαγωγὸς Κῆρυξ.

5. Πρότυπον: Ὑποδιδάσκαλος Παιδαγωγὸς Ἀναγνώστης.

6. Ἔκτυπον: Παραδιδάσκαλος Παιδαγωγὸς Ψάλτης.

7. Ἀντίτυπον: Μαθητίας Παιδάγωγος Μύστης (Πιστός).

Τὸ ἐντελεχειακὸ σχῆμα «3,5 – 3,5» προκύπτει ἀπὸ τὸ προηγούμενο τριαδικὸ μεταναγωγικὸ «3 – 1 – 3», μὲ διάσπαση τῆς μιᾶς ἐντελεχειακῆς μονάδος σὲ δύο ἐντελεχειακὰ ἡμίσεα τὰ ὁποῖα ἀθροίζονται ἀντίστοιχα μὲ τὶς δύο ἐντελεχειακὲς τριάδες, τὸ καθένα μὲ τὴν ἐντελεχειακὴ τριάδα ποὺ ἀναλογεῖ, καὶ ἀνήκει καὶ αὐτὸ στὰ «δυαδικὰ μεταναγωγικά» ἐντελεχειακὰ σχήματα, ὡς ἰδιαίτερο ἐντελεχειακό τους εἶδος, νέμοντας τὴν ἐντελεχειακὴ ἑπτάδα ἀκριβῶς στὰ δύο ἐντελεχειακά της ἡμίσεα.

Ἡ διάσπαση αὐτὴ καθίσταται, θεωρητικῶς, δυνατή, λόγῳ τῆς μικτῆς φύσης τοῦ τετάρτου καὶ καταμέσου ἐντελεχειακοῦ ἐπιπέδου τῆς ἑπταδικῆς ἐντελεχείας, τὸ ὁποῖο εὑρίσκεται στὸ ἐντελεχειακό της μέσο καὶ ἔτσι διατελεῖ συνδετικὸς κρίκος καὶ σύνδεσμος μεταξὺ τῶν δύο ἐντελεχειακῶν της τετάρτων ποὺ τὴ συνθέτουν, κοινό, δηλαδή, μέλος ἀμφοτέρων καὶ συγκεκριμένα τέλος καὶ ἀντίτυπο τοῦ ἑνὸς καὶ ἀρχὴ καὶ ἀρχέτυπο τοῦ ἄλλου, ἔτσι ὥστε νὰ ἔχει δύο διάφορες ὄψεις, ὅπως ἀκριβῶς τὸ νόμισμα, νὰ θεωρεῖται συγχρόνως ὑπὸ δύο διαφορετικὲς ὀπτικὲς γωνίες, καὶ στὰ πλαίσια, ἀφενός, τοῦ πρώτου ἐντελεχειακοῦ τετάρτου, ὡς τέλος ἢ ἀντίτυπό του, καὶ στὰ πλαίσια, ἀφετέρου, τοῦ δευτέρου ἐντελεχειακοῦ τετάρτου, ὡς ἀρχὴ ἢ ἀρχέτυπό του, καὶ νὰ νοηματοδοτεῖται ἐντελεχειακῶς μὲ δύο διαφόρους ἐντελεχειακοὺς χαρακτηρισμούς, ἀναλόγους προς καθένα ἀπὸ τὰ δύο ἐντελεχειακὰ τέταρτα στὰ ὁποῖα ἀνήκει.

Δὲν πρόκειται, σημειωτέον, οὔτε γιὰ τὴν περίπτωση τῶν «ἀποκλινουσῶν ἐντελεχειῶν», μὲ κοινὸ ἀρχέτυπο καὶ διάφορο ἀντίτυπο, οὔτε γιὰ τὴν περίπτωση τῶν «συγκλινουσῶν ἐντελεχειῶν», μὲ κοινὸ ἀντίτυπο καὶ διάφορο ἀρχέτυπο, ἀλλὰ γιὰ τὴν περίπτωση τῶν «ἀλληλοδιαδόχων ἐντελεχειῶν», ὅπου τὸ ἀντίτυπο τῆς μιᾶς γίνεται ἀρχέτυπο τῆς ἄλλης.

Ἐν προκειμένῳ, ὁ κατάμεσος ἱερατικὸς βαθμὸς τοῦ προφήτου καὶ κήρυκος διδασκάλου ἀνήκει καὶ στὸ πρῶτο ἐντελεχειακὸ τέταρτο τῆς «θαυματουργικῆς ἱερωσύνης», ὡς τέλος καὶ ἀντίτυπό του, καὶ στὸ δεύτερο ἐντελεχειακὸ τέταρτο τῆς «παιδαγωγικῆς ἱερωσύνης», ὡς ἀρχὴ καὶ ἀρχέτυπό του, γι' αὐτὸ καὶ χαρακτηρίζεται καὶ ὡς «κατώτατος ἢ τέταρτος θαυματουργός», ὁ ὁποῖος θαυματουργεῖ τὰ ὁρατὰ θαύματα, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς τρεῖς ἀνωτέρους του, οἱ ὁποῖοι θαυματουργοῦν, ὁ καθένας στὰ οἰκεῖα μέτρα του, εἴτε ὡς ἐπιτελεστής, εἴτε ὡς ὑποτελεστής, εἴτε ὡς παρατελεστής, τὰ ἀόρατα θαύματα τῶν μυστηρίων καὶ τῶν μυστηριοειδῶν, καὶ ὡς «ἀνώτατος ἢ πρῶτος παιδαγωγός», ὁ ὁποῖος κέκτηται ὁλόκληρη τὴν παιδαγωγικὴ ἱερατικὴ δύναμη καὶ ἐνέργεια καὶ πρωτοστατεῖ στὸ ὅλο παιδαγωγικὸ ἔργο, γι' αὐτὸ καὶ θεωρεῖται ὡς «δυνάμει διασπαστός», ὅτι δηλαδή, δύναται νὰ διασπαστεῖ σὲ δύο ἡμιβάθμους, σὲ «θαυματουργὸ διδάσκαλο» ἢ «προφήτη» καὶ σὲ «παιδαγωγὸ διδάσκαλο» ἢ «κήρυκα», πλήν, ὅμως, ἡ τοιαύτη διάσπαση, ἂν καὶ δυνατή, δὲν πρέπει νὰ πραγματοποιεῖται καὶ δὲν πραγματοποιεῖται στὴ χειροτονητήριο τελετουργικὴ πράξη τῆς καινῆς διαθήκης, ἤ, τοὐλάχιστον, τοῦ καινορθοδόξου δόγματος τοῦ τριαδιανισμοῦ.

Κι ἐδῶ, σημειωτέον, ἡ ἐτυμολογία τοῦ ἐπιθέτου «παιδαγωγικός» εἶναι μικτή, καὶ ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «παιδαγωγός», ποὺ σημαίνει τὸν παιδαγωγοῦντα, καὶ ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸ «παιδάγωγος», ποὺ σημαίνει τὸν παιδαγωγούμενο, καὶ ἔτσι καλύπτει σημασιολογικὰ ἀμφότερες τὶς ἐκδοχές.

Κατὰ τὰ ἄλλα, ἰσχύουν κι ἐδῶ ὅσα προεξετέθησαν γιὰ τὸ συναφὲς ἐντελεχειακὸ σχῆμα «3 – 1 – 3».

Ἀκολουθεῖ τὸ Ἔνατον (Θ΄) Μέρος....

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΕΝΑΤΟΝ ΜΕΡΟΣ (Θ΄) ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΗΣ

(εἰς τὴν σελίδα "Δογματολογία ΙII") ...

ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ, ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ, ΥΦ' ΗΜΩΝ ΕΝΘΑΔΕ, ΕΙΣ ΤΗΝ OFFICIAL WEBPAGE TOY ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΜΩΝ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ΕΙΣ ΤΑΣ 04-07-2023.

† Ο ΠΑΛΑΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΕΙΡΗΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΘΗΝΗΣ, ΣΥΜΠΑΣΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝ Α΄ (Ο ΣΙΩΚΟΣ)