ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΠΡΟΪΔΡΥΣΕΩΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ

ΠΑΠΠΙΚΗ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ 7 / 09 - 10 - 2021

Η ΜΕΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΪΔΡΥΣΙΣ, ΗΤΟΙ, Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΗΣΕΩΣ, ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ ΕΓΕΝΕΤΟ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 1 / 09 - 03 - 2021 ΠΑΠΠΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΟΣ (Α.Ε.Θ.Α.) ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄ (ΤΟΥ ΣΙΩΚΟΥ) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗΝ 9ΗΝ ΜΑΡΤΙΟΥ 2021, ΑΦ' ΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ ΗΡΞΑΤΟ Η ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ (ΠΡΟΣΥΜΒΑΤΙΚΗ) ΕΝΝΕΑΜΗΝΟΣ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΛΗΡΗΣ, ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ, ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΤΟΥ ΑΠΑΓΚΟΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ΤΕΛΕΙΩΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 25ΗΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021. ΕΝ ΔΕ Τῌ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟΥ ΕΒΔΟΜΟΥ ΜΗΝΟΣ ΤΗΣ ΕΝΝΕΑΜΗΝΟΥ ΤΑΥΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ, ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ 9ΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021, ΕΞΕΔΟΘΗ Η ΥΠ' ΑΡΙΘ. 7 / 09 - 10 - 2021 ΠΑΠΠΙΚΗ ΑΥΤΟΥ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗΝ (Α΄) ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΠΡΟΪΔΡΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΑΝΙΣΜΟΥ, ΤΕΛΕΙΩΘΕΙΣΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ (Β΄) ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ ΤΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΚΑΘΙΔΡΥΣΕΩΣ ΑΥΤΗΣ, ΗΤΟΙ, ΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 9 / 25 - 12 - 2021 ΠΑΠΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΥ ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ.

ΠΑΠΠΙΚΗ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ 7 / 09 - 10 - 2021

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑΣ, ΕΡΗΜΟΔΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΣΙΧΕΙΡΙΑΣ ΤΩΝ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 1 / 09 - 03 - 2021

ΕΞΑΠΟΛΥΘΕΙΣΗΣ ΠΑΠΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΥ ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ ΚΑΤΑΓΝΩΣΘΕΝΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

ΥΠΟ ΤΗΣ Α.Ε.Θ.Α. ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΟΥ ΠΑΠΠΑ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ

Κ.Κ. ΙΩΑΝΝΟΥ Ι΄ - Ε΄ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ Α΄ ΤΟΥ ΣΙΩΚΟΥ

*******

Η

ΑΥΤΟΥ ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΣ

(Α.Ε.Θ.Α.)

Ο

ΠΑΠΠΑΣ

ΠΑΛΑΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΕΙΡΗΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΘΗΝΗΣ

ΣΥΜΠΑΣΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

ΚΑΙ

ΑΠΑΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ

ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΥΣΕΒΩΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΡΙΑΔΙΑΝΩΝ

ΙΩΑΝΝΗΣ Ι΄ ‒ Ε΄

ΙΛΑΡΙΩΝ Α΄

(Ο ΣΙΩΚΟΣ)

ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑΣ, ΗΤΟΙ, ΤΗΣ ΥΦ' ΕΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΥ ΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ

ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΔΙΚΙΑΣ, ΗΤΟΙ, ΤΗΣ ΕΡΗΜΗΝ ΤΩΝ ΕΝΕΧΟΜΕΝΩΝ ΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΣΙΧΕΙΡΙΑΣ, ΗΤΟΙ, ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΗΣ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ (ΜΕΤ' ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΥ)

ΤΩΝ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 1 / 09 - 03 - 2021 ΕΞ. ΠΑΠΠ. ΑΥΤΟΥ ΑΠΟΦΑΝΣΕΩΣ

ΚΑΤΑΓΝΩΣΘΕΝΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

ΗΜΕΙΣ ΟΙ ΑΥΤΟΙ ΣΥΝ Τῼ ΕΝ ΣΑΡΚΙ ΤΡΙΣΑΓΙῼ ΘΕῼ ΚΑΙ Τῼ ΧΡΙΣΤῼ ΑΥΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

ΣΥΝΕΙΔΟΤΕΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΑΥΤΩΝ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΟΙΚΕΙΑ ΗΜΙΝ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΤΑ ΑΠΟΡΡΕΟΝΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΗΜΕΤΕΡΟΥ ΥΨΗΛΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΑΡΧΟΥ ΚΑΙ

ΟΜΟΛΟΓΙΑΡΧΟΥ, ΗΤΟΙ, ΤΟΥ ΕΙΣΗΓΗΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, ΚΑΙ ΔΗ ΟΡΘΟΥ, ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑΣ

ΚΑΙ ΔΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΤ' ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΑΥΤΗΣ, Ή ΤΑΥΤΟΝ ΕΙΠΕΙΝ, ΤΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΘΕΟΨΥΧΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΝ ΜΕΣΙΤΗΝ

ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΑΥΤΩΝ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, ΙΗΣΟΥΝ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

ΛΑΒΟΝΤΕΣ ΤΕ ΥΠ' ΟΨΕΙ:

1. Πᾶσαν τὴν τῷ ὄντι Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν εἰσαχθέντος καὶ καθιδρυθέντος «Καινορθοδόξου Δόγματος τοῦ Τριαδιανισμοῦ», καθ' ἣν τὸ ὑφ' Ἡμῶν τῶν ἰδίων λεγόμενον καὶ τοῦ Ἡμετέρου σαφῶς διακρινόμενον ὡς «Παλαιορθόδοξον Δόγμα τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ» ἐπεγνώσθη περιτράνως καὶ κατεγνώσθη ἀμετακλήτως ὑφ' Ἡμῶν τῶν Αὐτῶν ὡς ψευδορθόδοξον, κακόδοξον καὶ αἱρετικόν, βρῖθον καὶ γέμον ὅλον αἱρετικῶν δογμάτων καὶ ἀτόπων δοξασιῶν.

2. Τὸν 15ον Κανόνα τῆς λεγομένης «Πρωτοδευτέρας» καὶ ὑπὸ πολλῶν «ὡσεὶ Πανορθοδόξου» θεωρουμένης καὶ οὐχὶ «Οἰκουμενικῆς», ὡς ἐστί, Παλαιορθοδόξου Συνόδου―ἣν Ἡμεῖς οἱ ἴδιοι καὶ οἱ Αὐτοὶ ἀναγνωρίζομεν ὡς Οἰκουμενικὴν τῶν Παλαιορθοδόξων αἱρετικῶν (καὶ οὐχὶ Ἡμῶν τῶν Καινορθοδόξων καὶ ὄντως ὀρθοδόξων) Σύνοδον καὶ συγκαταλέγομεν ἀνὰ μέσον τῶν λοιπῶν Παλαιορθοδόξων Οἰκουμενικῶν γενομένων Συνόδων―τὸν ὁρίζοντα ῥητῶς, σαφῶς καὶ ἀσφαλῶς ὅτι τὰς αἱρέσεις οὐ μόνον ἐπιγινώσκουσιν ἀλλὰ καὶ καταγινώσκουσι (καταδικάζουσι) καὶ οὐχὶ μόνον αἱ Σύνοδοι ἀλλὰ καὶ οἱ λεγόμενοι «Πατέρες» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤτοι, οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι Ἱερεῖς, ἤ, ἐν γένει, οἱ Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι Διδάσκαλοι Αὐτῆς˙ καὶ ὅτι ἡ λεγομένη «δογματικὴ ἀποτείχισις» τῶν ὀρθοδόξων τὸ φρόνημα κληρικῶν, ἤτοι, ἡ πρὸ συνοδικῆς συγκλήσεως, διαγνώσεως καὶ καταγνώσεως ὑφ' ἑαυτῶν καὶ μόνων, τῇ ἰδίᾳ αὐτῶν πρωτοβουλίᾳ καὶ αὐτεξουσιότητι, αὐτόβουλος ἀποκήρυξις τῆς οἰκείας καὶ προϊσταμένης αὐτῶν ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν αὕτη φανῇ κηρύττουσα «δημοσίᾳ» καὶ διδάσκουσα «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» καὶ «ἐπ' ἐκκλησίας» αἵρεσίν τινα ἐπεγνωσμένην καὶ κατεγνωσμένην, εἴτε ὑπὸ Συνόδου τινός, εἴτε ὑπὸ Πατρός τινος, Ὀρθοδόξου, δηλονότι, Θεολόγου Ἱερέως ἢ Διδασκάλου, οὐχὶ μόνον δὲν κατακρίνεται ὡς σχίσμα, ἀλλὰ τοὐναντίον, ἐπαινεῖται ὡς ὑγιὴς ζῆλος ὀρθοδόξου πίστεως˙ ἐν ᾧ ἱερῷ κανόνι οἱ καθιστάμενοι παλαιορθόδοξοι ἀρχιερεῖς ὁμολογοῦσιν ἐνόρκως καὶ ὡσαύτως ἐμμονὴν καὶ ἀμετάθετον τήρησιν, εἰς τὰ πλαίσια τῆς ὡς κάτω γενικῆς αὐτῶν ἐνόρκου ὁμολογίας περὶ ἐμμονῆς καὶ προσηλώσεως εἰς πάντα τὰ θεῖα δόγματα (ὅρους πίστεως), πάντας τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ πάσας τὰς ἱερὰς παραδόσεις τῆς πίστεως αὐτῶν.

3. Ὅτι ὁ ὡς ἄνω Κανών, εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν καὶ αὐτὸ τὸ Παλαιορθόδοξον Δόγμα, τὸ θεσπίσαν αὐτὸν διὰ τὰς κατὰ τὴν δογματικὴν αὐτοῦ κρίσιν καὶ ἀντίληψιν αἱρέσεις, ἐπιγνωσθῇ καὶ καταγνωσθῇ (καταδικασθῇ), ἔτι καὶ αὐτὸ τοῦτο, ἀληθῶς ὡς αἵρεσις ὑπό τινος ὄντως Ὀρθοδόξου Θεολόγου Ἱερέως ἢ Διδασκάλου, ἐπεκτείνεται συνεπῶς καὶ ἀντιστρέφεται ἀναποφεύκτως καὶ γυρίζει ἐναντίον καὶ εἰς βάρος τοῦ τοιούτου θεσπίσαντος καὶ αἱρετικοῦ καὶ αὐτοῦ ἀποδειχθέντος δόγματος, συμπεριλαμβάνων, πλέον, καὶ αὐτὸ τὸ ἴδιον εἰς τὸν κατάλογον τῶν ἐπεγνωσμένων καὶ κατεγνωσμένων αἱρέσεων καὶ οὕτως ἐξουσιοδοτῶν τὸν ὀρθοτομήσαντα ἐπιγνώστην καὶ καταγνώστην καὶ φορέα τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης (πρεσβύτερον) εἰς τὴν πλήρη, δογματικήν τε καὶ ἐκκλησιαστικήν, ἀποτείχισιν αὐτοῦ, ἤτοι, εἰς τὴν ἵδρυσιν νέας, τῷ ὄντι ὀρθοδόξου, χριστιανικῆς δογματικῆς ὁμολογίας, ἐκκλησίας καὶ ἱεραρχίας, πρὸς ἀποκατάστασιν καὶ ἐπέκεινα διαφύλαξιν ἀνοθεύτου τῆς ὀρθῆς δογματικῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἐν αὐτῇ θείας χάριτος.

4. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ βάσει τοῦ Ὑποδείγματος αὐτοῦ τούτου τοῦ Χριστοῦ, ὡς Πρώτου καὶ Γενικοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς γνωστῆς θρησκείας τοῦ ἐν γένει λεγομένου «Χριστιανισμοῦ»―ὅστις, ἀπὸ τοῦ πνευματικοῦ καὶ συμβολικοῦ, ὁλοκλήρου τε καὶ ἀμερίστου, τουτέστιν, ἐμπεριεκτικοῦ καὶ τῶν ἑπτὰ κάτωθι ἱερατικῶν βαθμῶν, ἱεροῦ χρίσματος καὶ τοῦ τοιούτου θείου βαπτίσματος Αὐτοῦ (ἐξ ὧν, ἐν ταῖς Γραφαῖς, ἀναφέρεται μόνον τὸ πνευματικὸν καὶ συμβολικὸν βάπτισμα, τοῦ χρίσματος, τοῦ προγενομένου μὲν αὐτοῦ συμβολικῶς, ἐπικυρωθέντος δὲ ὁμοῦ μετ' αὐτοῦ πνευματικῶς, ἐν τῇ μιᾷ καὶ τῇ αὐτῇ καταβάσει τοῦ Πνεύματος, δι' εὐνοήτους τινὰς λόγους, παραλειπομένου, ὡς εὐκόλως ἐννοουμένου), δι' ὧν καθῄρεσε τὴν ἰουδαϊκήν, συμβολικὴν μόνην, ἀρχιερωσύνην, καὶ μέχρι τῆς πλήρους, δογματικῆς τε καὶ ἐκκλησιαστικῆς, ἀποτειχίσεως Αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, εἰς ὃν πρότερον διῆγε, καὶ τῆς εὐσήμου ἡμέρας τῆς ἐπισήμου συνάψεως καὶ ἱδρύσεως τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ (ἥτις ἡμέρα ἐπιγινώσκεται ἡ ἡμέρα τῆς «ἐκτὸς τῶν τειχῶν» τῆς Πόλεως Ἱερουσαλὴμ σταυρικῆς θυσίας Αὐτοῦ, ὑποδηλούσης συμβολικῶς τὴν ἀπὸ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ πλήρη, δογματικήν τε καὶ ἐκκλησιαστικήν, «ἀποτείχισιν» Αὐτοῦ), ἐξηκολούθει παραλλήλως καὶ ὅλως τυπικῶς νὰ τηρῇ καὶ τὰ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Νόμου―ἀπὸ τῆς πρώτης ἐπιγνώσεως καὶ καταγνώσεως (καταδίκης) τῆς πάλαι κακοδοξίας ὑπὸ τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς νέας ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ὁ ὁποῖος, κατὰ τὴν θεόσδοτον, ἐν ταῖς Γραφαῖς, ἐντολήν, «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε», μέλλει νὰ ἀποτειχισθῇ πλήρως, δογματικῶς τε καὶ ἐκκλησιαστικῶς, ἀπὸ τῆς ὑπ' αὐτοῦ ὡς κακοδόξου ἐπιγνωσθείσης καὶ καταγνωσθείσης ὁμολογίας, εἰς ἣν πρότερον διῆγε, καί, σὺν θεῷ, νὰ ἱδρύσῃ ἐπισήμως τὴν ὀρθόδοξον, ἕως τῆς εὐσήμου ἡμέρας τῆς τοιαύτης ἐπισήμου καὶ πλήρους, δογματικῆς τε καὶ ἐκκλησιαστικῆς, ἀποτειχίσεως αὐτοῦ καὶ τῆς ὑπ' αὐτοῦ ἱδρύσεως τῆς νέας ὀρθῆς δογματικῆς ὁμολογίας, μεσολαβεῖ καὶ διαρκεῖ ἀρκούντως μέση καὶ μεταβατικὴ καὶ μικτὴ καὶ προπαρασκευαστική τις περίοδος («προσυμβατική»), καθ' ἣν ἡ νέα ὀρθόδοξος ὁμολογία τελεῖ «ὑπὸ ἵδρυσιν» καὶ ὁ ἱερὸς Ἱδρυτὴς κηρύσσει αὐτὴν «ἐν ἐγρηγόρσει», τουτέστιν, ὑφ' ἱδρυτικὴν ἑτοιμότητα, καί, παραλλήλως πρὸς τὴν ἑτοιμασίαν τῆς ἱδρύσεως αὐτῆς, ἐξακολουθεῖ ἔτι διάγων, ὅλως τυπικῶς, καὶ ἐν τῇ κακοδόξῳ ὁμολογίᾳ.

5. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, ὡς «ἱερεῖς», ἐπιγινώσκονται καὶ ὀνομάζονται γενικῶς ἅπαντες οἱ κεκτημένοι οἱονδήποτε ἐκ τῶν ἑπτὰ βαθμῶν ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας―ἤτοι, τηρουμένης καὶ μετεχομένης τῆς ἐντελεχειακῆς κλίμακος αὐτῶν ἀναστρόφως τε καὶ τελειοστρόφως, ἐκ τοῦ ἀτελοῦς ἀντιτύπου (αἰτιατοῦ), διὰ τῶν ἡμιτελῶν τύπων (αἰτιατοῦ αἰτίου ἢ μεσαιτίου), πρὸς τὸ τέλειον ἀρχέτυπον (αἴτιον ἢ πρωταίτιον), τοῦ Μύστου ἢ Πιστοῦ ἢ Μαθητίου (ἀντιτύπου), τοῦ φέροντος τὴν Γενικὴν Ἱερωσύνην (Χρῖσμα) καὶ κοινῶς λεγομένου «λαϊκοῦ», τοῦ Ψάλτου ἢ Μαθητοῦ (ἐκτύπου), τοῦ Ἀναγνώστου ἢ Ἑταίρου (προτύπου), τοῦ Προφήτου ἢ Διδασκάλου (προτεροτύπου), τοῦ Ὑποδιακόνου ἢ Ὑπηρέτου (πρωτοτύπου) καὶ τοῦ Διακόνου ἢ Ὑποτελεστοῦ ἢ Πρέσβεως (πρωτιστοτύπου), τῶν φερόντων τὴν Μέσην Ἱερωσύνην, καὶ τοῦ κατ' ἐξοχὴν ὀνομαζομένου «Ἱερέως» ἢ Τελεστοῦ ἢ Πρεσβυτέρου (ἀρχετύπου), τοῦ φέροντος τὴν Εἰδικὴν Ἱερωσύνην, ὡς ὀγδόου, ἐμπεριεκτικοῦ καὶ ὑπερβατικοῦ πάντων βαθμοῦ, συλλειτουργοῦντος μετὰ πάντων τῶν ἑπτὰ βαθμῶν καὶ δι' αὐτῶν ἐπενεργοῦντος, λογιζομένου αὐτοῦ τούτου τοῦ Ὑπεριερέως ἢ Ὑπερτελεστοῦ ἢ Πρεσβυτάτου Θεοῦ, ἤτοι, τῆς ὕπερθεν Θείας Τελεταρχικῆς Χάριτος―διὸ καὶ ὁ ὅρος «καθαίρεσις» χρησιμοποιεῖται δι' ἕκαστον καὶ διὰ πάντας τοὺς ἑπτὰ ἱερατικοὺς βαθμοὺς καὶ ἐλλείπει ὁ ὅρος «ἀφορισμός», ἅπας δὲ καθαιρούμενος καθαιρεῖται καὶ ἐκπίπτει ἀφ' ἁπάντων τῶν ὑπ' αὐτοῦ κεκτημένων ἱερατικῶν βαθμῶν καὶ ἐκβάλλεται ἐκτὸς τοῦ μυστικοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας «ὡσεὶ ἀνίερος», μηδὲ εἰς αὐτὴν τὴν Γενικὴν Ἱερωσύνην (Χρῖσμα) παραμένων.

6. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος ἡ Ἀρχιερωσύνη εἰς τὴν ἰσχύουσαν ἱερατικὴν τάξιν τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ ὅλως ἀντιθέτως πρὸς τὴν ἐν τῇ Καινῇ καταργηθεῖσαν ἱερατικὴν τάξιν τῆς Παλαιᾶς, δὲν ἀποτελεῖ μείζονα τῆς Ἱερωσύνης καὶ μέγιστον πάντων διάφορον βαθμὸν τελετουργικῆς καὶ μυσταγωγικῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, τουτέστι, χειροτονίαν―ὡς μὴ τελετουργοῦσα μεῖζόν τι μυστήριον τῆς μείζονος θείας εὐχαριστίας, τῆς ὑπὸ τῆς Ἱερωσύνης (ὑπὸ πάντων τῶν Πρεσβυτέρων) ὁλοκλήρου, ἀσφαλῶς, καὶ οὐχὶ ἡμισείας τελεσιουργουμένης, καὶ δεδομένου ὅτι τὸ μυστήριον τῆς Ἱερωσύνης, ὡς χρισματικὸν μυστήριον, εἶναι, σαφῶς, κατώτερον τοῦ κορυφαίου εὐχαριστιακοῦ μυστηρίου, ὑπάρχον καὶ ἀποσκοποῦν εἰς τὴν τέλεσιν αὐτοῦ καὶ πάντων τῶν εἰς αὐτὸ ἀφορώντων καὶ τελειουμένων ἱερῶν καὶ θείων μυστηρίων, διὸ καὶ τοῦτο, ἀσφαλῶς, τελεῖται ὑπὸ πάντων τῶν τὴν εὐχαριστίαν τελούντων Πρεσβυτέρων, πλήν, τοῦτο, ἁρμόζει μᾶλλον νὰ τελῆται ὑπὸ τοῦ Πρώτου τῇ τάξει Πρεσβυτέρου, τοῦ κεκτημένου τὸν πρῶτον ἱερατικὸν τίτλον καὶ τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιερέως―ἀλλὰ μείζονα καὶ μέγιστον πάντων ἱερατικὸν τίτλον καὶ ὀφφίκιον ἐπισκοπικῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας, ἀπονεμόμενον, ὡς εἴθισται, εἰς ἀνάλογον διοριστήριον τελετήν, ἤτοι, δι' ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας˙ ἥτις, ὡς πᾶσαι αἱ διοριστικαὶ τῶν ἱερῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων χειροθεσίαι, δὲν κρίνεται ὡς «ἄκρως ἀναγκαία» καὶ «ἀπολύτως ἀπαραίτητος» καὶ δύναται ἔτι καὶ νὰ παραλειφθῇ, ὡς μὴ ἀναφερομένη, μηδαμῶς συγχεομένη καὶ μηδόλως ἐπηρεάζουσα αὐτὴν τὴν ἱερὰν δρᾶσιν αὐτῆς ταύτης τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας μηδὲ τὰ ἱερὰ δράματα αὐτῆς, τὰ ὑπ' αὐτῆς ταύτης καὶ μόνης τῆς χειροτονίας τῆς Ἱερωσύνης τελούμενα καὶ οὐχὶ ὑπὸ τῶν χειροθεσιῶν τῶν ἱερατικῶν αὐτῆς τίτλων καὶ ὀφφικίων˙ δι' ὧν, ἀσφαλῶς, δὲν παρέχεται τελετουργικὴ καὶ μυσταγωγικὴ μείζων τις, τῆς διὰ τῆς χειροτονίας ἤδη κεκτημένης, «καθαγιαστικὴ» χάρις, ἡ λεγομένη «ἱεροποιός», ἤτοι, χάρις θείας καὶ μυστικῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, εἴτε πρὸς ἐπιτέλεσιν τῶν ἱερῶν καὶ τῶν θείων μυστηρίων καὶ τῶν ἱερῶν μυστηριακῶν τελετῶν, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, μυστηριοειδῶν («εἰδικὴ ἱερωσύνη»), εἴτε δι' οἱανδήποτε ἄλλην ἱερὰν ἱκάνωσιν, ἢτοι πρὸς ἱκάνωσιν δευτερευούσης ἱερᾶς ὑπηρεσίας αὐτῶν («μέση ἱερωσύνη»), ἢ εἰς ἱκάνωσιν ἁπλῆς καὶ μόνης ἱερᾶς συμμετοχῆς εἰς αὐτὰ («γενικὴ ἱερωσύνη»), ἀλλ' ἐκλεκτικὴ καὶ διακριτική τις «ἁγιαστικὴ» χάρις, ἡ λεγομένη «διοριστήριος», χάρις, δηλαδή, θείας καὶ μυστικῆς προτιμήσεως, ἐπιλογῆς, ἐκλογῆς, προβολῆς καὶ διακρίσεως τοῦ τιτλούχου καὶ ὀφφικιούχου ὡς «πρώτου τῇ τάξει», ἢ παντοιοτρόπως ἄλλως «πρωτεύοντος», ἀνὰ μέσον τῶν πολλῶν καὶ λοιπῶν κατὰ τὴν ἱερωσύνην, κατὰ τὴν ἱερατικήν, δηλονότι, δύναμιν καὶ ἐνέργειαν, ὁμοβάθμων αὐτῷ, τουτέστιν, ὁμοδυνάμων καὶ ὁμοενεργῶν.

7. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, ἀντὶ τῆς χειροθεσίας, δύναται νὰ τελεσθῇ καὶ χρῖσμα ἰσοδύναμον μετ' αὐτῆς καὶ ἐνθησαυρίζον ἐν αὐτῷ τὴν ἀνάλογον διοριστήριον θείαν χάριν, ὁπωσδήποτε διάφορον καὶ διακρινόμενον τοῦ χρίσματος τῆς χειροτονίας καὶ τῆς ἱεροποιοῦ θείας χάριτος˙ ἐν δὲ τῇ τοιαύτῃ περιπτώσει, εἶναι, ἀσφαλῶς, δυνατὴ καὶ ἡ αὐτοχρισία τοῦ τελετουργοῦ ἱερέως (ὡς ἀρχιερέως, πρωθιερέως κ.τ.ὅ.), ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν αὐτοχειροθεσίαν τοῦ ἱερέως τελεστοῦ, ἡ ὁποία δὲν ἐπιτρέπεται˙ δεδομένου ὅτι εἰς πᾶσαν περίπτωσιν καθ' ἣν ἔχομεν μετάδοσιν τῆς θείας χάριτος δι' ὑλικοῦ τινος στοιχείου, ὡς συμβόλου καὶ δοχείου αὐτῆς, εἶναι ἐπιτρεπτὴ ἡ αὐτομετάδοσις τοῦ μυστηρίου ὑπὸ τοῦ τελετουργοῦ ἱερέως εἰς ἑαυτόν, διότι ἡ ἱερατικὴ αὐτοῦ, ἁγιαστικὴ ἢ καθαγιαστική, ἐνέργεια, κατὰ μὲν ἄμεσον τρόπον, ἐφαρμόζεται εἰς τὸ ὑπ' αὐτοῦ εὐλογούμενον καὶ ἁγιαζόμενον ἢ καθαγιαζόμενον ὑλικὸν στοιχεῖον, τὸ ὁποῖον συνδέεται μετὰ τῆς ἐξαιτουμένης ἀναλόγου θείας χάριτος, κατὰ δὲ ἔμμεσον τρόπον, ἐπιστρέφεται εἰς ἑαυτόν, διὰ τῆς αὐτομεταδόσεως τοῦ μυστηρίου, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν περίπτωσιν τῆς αὐτοχειροθεσίας, καθ' ἥν, ἥ τε ἐφαρμογὴ καὶ ἡ ἐπιστροφὴ εἰς ἑαυτὸν εἶναι ἄμεσος˙ διὸ καὶ ἔχομεν τὴν αὐτοτέλεσιν καὶ αὐτομετάδοσιν τοῦ ἀνωτάτου μυστηρίου τῆς θείας εὐχαριστίας ὑπ' αὐτοῦ καὶ μόνου τοῦ λειτουργοῦ ἱερέως (πρεσβυτέρου) καὶ εἰς ἑαυτόν, τὴν λεγομένην «αὐτοκοινωνησίαν» ἢ «αὐτομεταληψίαν», καθ' ἣν ὁ λειτουργῶν, κοινωνῶν καὶ μεταλαμβάνων, αὐτὸς καὶ μόνος, ἱερεὺς (πρεσβύτερος) λέγει τὸ τύποις γεγραμμένον, «μεταδίδοταί μοι τῷ ἀναξίῳ Πρεσβυτέρῳ», τὸ δηλοῦν καὶ ἐπικυροῦν τὴν αὐτομεταδοτικότητα τοῦ κορυφαίου τούτου καὶ θείου μυστηρίου καί, ἀναλόγως καὶ συνεπῶς, πᾶσαν αὐτομεταδοτικότητα παντὸς ἱεροῦ καὶ θείου μυστηρίου καὶ παντὸς ἱεροῦ μυστηριοειδοῦς (μυστηριακῆς τελετῆς), ὡς καὶ τὴν αὐτοτέλεσιν καὶ αὐτομετάδοσιν τοῦ κατωτέρου χρισματικοῦ μυστηρίου τοῦ εὐχελαίου, ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ καὶ μόνου καὶ εἰς ἑαυτόν, τὴν καλουμένην «αὐτοχρισίαν», ἄρα, καὶ τὴν ὑφ' Ἡμῶν τῶν Αὐτῶν, τὸ πρῶτον, ὀρθοδόξως τε καὶ κανονικῶς, εἰσαγομένην αὐτοτέλεσιν καὶ αὐτομετάδοσιν τοῦ ὑποδεεστέρου μυστηριοειδοῦς (μυστηριακῆς τελετῆς) τῆς ἀρχιερατικῆς χρίσεως (χρίσματος), τῆς πρὸς τὴν ἀρχιερατικὴν χειροθεσίαν ἰσοδυνάμου, ὑπ' αὐτοῦ καὶ μόνου τοῦ ἀρχιερατικῶς χριομένου ἱερέως (πρεσβυτέρου) καὶ εἰς ἑαυτόν, καὶ ὑφ' Ἡμῶν ἐπικαλουμένην «ἀρχιερατικὴν αὐτοχρισίαν», τόσον εἰδικῶς, εἰς τὴν ἰδιάζουσαν καὶ σπανίαν περίπτωσιν τῆς δογματικῆς τε καὶ ἐκκλησιαστικῆς ὅλης ἀποτειχίσεως, μεθ' ἱδρύσεως νέας καὶ ὄντως ὀρθοδόξου χριστιανικῆς δογματικῆς ὁμολογίας, εἰς τὰ θρησκευτικὰ πλαίσια τοῦ ἐν γένει Χριστιανισμοῦ, ὅσον καὶ γενικῶς, εἰς πᾶσαν ἰδίαν καὶ σπανίαν περίπτωσιν ἐπιγινωσκομένην εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν πρᾶξιν.

8. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, ἡ κατάστασις εἰς τὸν ἱερατικὸν τίτλον καὶ τὸ ὀφφίκιον τῆς ἀρχιερωσύνης ἐπιγινώσκεται ἐξελισσομένη ἐντελεχειακῶς, συστρόφως τε καὶ τελειοστρόφως, εἰς τρία στάδια˙ πρῶτον, εἰς τὸ τοῦ ἀτελοῦς «τοποτηρητοῦ», τοῦ καὶ ἄνευ δευτερευούσης ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) καὶ ἄνευ πρωτευούσης ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας (μὴ ἐπιτρεπτῆς τῆς αὐτοχειροθεσίας), ἢ χρίσεως (χρίσματος) ἰσοδυναμούσης πρὸς αὐτὴν (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς αὐτοχρισίας), ἀσκοῦντος «ἀφῃρημένως» ἀρχιερατικὰ καθήκοντα ἱερέως (πρεσβυτέρου), ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «τοποτηροῦντος» ἐπισκοπήν τινα, τουτέστι, τηροῦντος τὸν τόπον καὶ τὴν τάξιν καὶ τὴν ἀρχὴν αὐτῆς, αὐτῇ καὶ μόνῃ τῇ κανονικῇ ἀδείᾳ καὶ γραπτῇ ἐξουσιοδοτήσει τῆς ἁρμοδίας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς˙ δεύτερον, εἰς τὸ τοῦ ἡμιτελοῦς «ἀρχιερατεύοντος», τοῦ μετὰ δευτερευούσης, μέν, ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως), ἀλλ' ἄνευ, ἔτι, πρωτευούσης ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας (μὴ ἐπιτρεπτῆς τῆς αὐτοχειροθεσίας), ἢ χρίσεως (χρίσματος) ἰσοδυνάμου πρὸς αὐτὴν (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς αὐτοχρισίας), ἀσκοῦντος «διακεκριμένως» ἀρχιερατικὰ καθήκοντα ἱερέως (πρεσβυτέρου)˙ καὶ τρίτον, εἰς τὸ τοῦ τελείου «ἀρχιερέως», τοῦ καὶ μετὰ δευτερευούσης ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) καὶ μετὰ πρωτευούσης ἱερολογίας ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας (μὴ ἐπιτρεπτῆς τῆς αὐτοχειροθεσίας), ἢ χρίσεως (χρίσματος) ἰσοδυνάμου πρὸς αὐτὴν (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς αὐτοχρισίας), ἀσκοῦντος «συγκεκριμένως» ἀρχιερατικὰ καθήκοντα ἱερέως (πρεσβυτέρου)˙ καὶ συσχετίζεται μετὰ τῆς ἐντελεχείας τῆς ἐν γένει καταστάσεως, εἴτε εἴς τινα ἱερατικὸν βαθμόν, εἴτε εἴς τινα ἱερατικὸν τίτλον καὶ ὀφφίκιον, τῆς ἐξελισσομένης, μέν, ἀντιστρόφως καὶ ἀτελοστρόφως, εἰς τὰ τρία στάδια τῆς μυστικῆς, τῆς συμβολικῆς καὶ τῆς κανονικῆς, ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, καταστάσεως, τουτέστι, καταστατικῆς πράξεως, ἐν δὲ προκειμένῳ, τηρουμένης ἀναστρόφως τε καὶ τελειοστρόφως, καὶ διασπωμένης ἀκριβῶς ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς καὶ εἰς δύο μέρη˙ πρῶτον, εἰς τὴν κανονικήν, ἢ προσέτι καὶ νομικήν, κατάστασιν, ἤτοι, τὴν ἔγγραφον, ἐνυπόγραφον καὶ ἐνσφράγιστον ἐκκλησιαστικήν, ἢ προσέτι καὶ πολιτειακήν, καταστατικὴν πρᾶξιν («πιττάκιον») τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως), καὶ τὴν δευτερεύουσαν συμβολικήν τε καὶ μυστικὴν κατάστασιν, ἤτοι, τὴν ἱερολογίαν τῆς τοιαύτης κανονικῆς, ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, προγενομένης καταστατικῆς πράξεως τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) μετὰ τῶν διασήμων ἢ εὐσήμων ἢ παρασήμων τοῦ ἀρχιερατικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου, τῶν μὴ λειτουργικῶν, δηλονότι, καὶ τελετουργικῶν ἱερῶν ἀμφίων, τῶν σημαινόντων αὐτὸν τὸν κατὰ χάριν κεκτημένον βαθμὸν αὐτῆς ταύτης τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας (ἱερωσύνης), ἀλλ' ἁπλῶς, τυπικῶς καὶ συμβατικῶς, τῶν διακριτικῶν συμβόλων τοῦ κατὰ χάριν ἐπικτήτου ἱερατικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου, τῶν ἐπὶ τοῖς λειτουργικοῖς καὶ τελετουργικοῖς ἱεροῖς ἀμφίοις τοῦ κεκτημένου ἐκ τῶν ἑπτὰ ἱερατικοῦ βαθμοῦ «διακοσμητικῶς» καὶ «ἐπιδεικτικῶς» προσαρτουμένων˙ καὶ δεύτερον, εἰς τὴν κυρίαν καὶ κατ' ἐξοχὴν καὶ αὐτὴν ταύτην τὴν μυστικὴν κατάστασιν, ἤτοι, τὴν μέθεξιν τῆς διοριστηρίου καὶ ἐν προκειμένῳ ἀρχιερατικῆς θείας χάριτος, καὶ τὴν πρωτεύουσαν συμβολικὴν κατάστασιν, ἤτοι, τὴν ἱερολογίαν τῆς ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας (μὴ ἐπιτρεπτῆς τῆς αὐτοχειροθεσίας), ἢ τῆς ἀρχιερατικῆς χρίσεως (χρίσματος), τῆς ἰσοδυνάμου πρὸς αὐτὴν (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς αὐτοχρισίας)˙ δι' ἧς ἡ διοριστήριος καὶ ἀρχιερατικὴ θεία χάρις θεόθεν παρέχεται καὶ γίνεται μεθεκτὴ ὑπὸ τοῦ ἀρχιερατικῶς χειροθετουμένου, συνδεομένη μυστικῶς μετὰ τῶν ὡς ἄνω ἀρχιερατικῶν διασήμων ἢ εὐσήμων ἢ παρασήμων καὶ σημαινομένη συμβολικῶς δι' αὐτῶν˙ ἥτις ἐντελέχεια τῆς μυστικῆς, τῆς συμβολικῆς καὶ τῆς κανονικῆς, ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, καταστάσεως, ἐν πάσῃ τοιαύτῃ περιπτώσει, ἐφαρμοζομένη εἰς πᾶσαν διοριστήριον χειροθεσίαν, καὶ ὅλως ἀντιθέτως πρὸς τὴν περίπτωσιν τῆς ἱεροποιοῦ χειροτονίας, εἰς ἣν αὕτη ἐφαρμόζεται ἀδιάσπαστος, ἐν μιᾷ καὶ τῇ αὐτῇ ἱερᾷ τελετῇ, δύναται ἀλλὰ καὶ πρέπει, δι' ἐντελεχειακοὺς λόγους καὶ πρὸς ἀνάπτυξιν, γενικῶς, τῆς ἐντελεχείας τῆς εἰς πάντα ἱερατικὸν τίτλον καὶ ὀφφίκιον καταστάσεως, νὰ διασπασθῇ εἰς τὸ μέσον καὶ εἰς τὰς ὡς ἄνω δύο ἱεροτελεστίας, εἰς μὲν τὴν δευτερεύουσαν ἱερολογίαν τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως), εἰς δὲ τὴν πρωτεύουσαν ἱερολογίαν τῆς ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας (μὴ ἐπιτρεπτῆς τῆς αὐτοχειροθεσίας), ἢ χρίσεως (χρίσματος) ἰσοδυναμούσης πρὸς αὐτὴν (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς αὐτοχρισίας), διὰ τὸν προεκτεθέντα λόγον˙ ἐπειδή, δηλαδή, πρόκειται περὶ διασήμων ἢ εὐσήμων ἢ παρασήμων, τουτέστι, διακριτικῶν, διακοσμητικῶν καὶ ἐπιδεικτικῶν ἱερῶν ἀμφίων − συμβόλων ἱερατικοῦ τινος τίτλου καὶ ὀφφικίου, ἅτινα, ὡς ἐκ τῆς ἰδίας αὐτῶν φύσεως, δὲν εἶναι ἄκρως ἀναγκαῖον καὶ ἀπολύτως ἀπαραίτητον νὰ συνδέωνται μετὰ τῆς ἀναλογούσης διοριστηρίου θείας χάριτος, τῆς διὰ τῆς προσιδιαζούσης διοριστικῆς χειροθεσίας παρεχομένης, ἀλλὰ δύνανται νὰ ἀπονέμωνται καὶ νὰ φέρωνται καὶ ἁπλῶς, ἄνευ μυστικῆς συνδέσεως μετ' αὐτῆς, εἴτε δι' αὐτῆς καὶ μόνης τῆς κανονικῆς, ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, καταστατικῆς πράξεως («πιττακίου») τῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως), ὥσπερ πάντα τὰ κοινὰ διάσημα, εὔσημα καὶ παράσημα τῶν πολιτειακῶν τίτλων καὶ ἀξιωμάτων, εἴτε καὶ ἔν τινι δευτερευούσῃ, ἐν σχέσει πρὸς τὴν πρωτεύουσαν χειροθεσίαν, συμβολικῇ τε καὶ μυστικῇ ἱερολογίᾳ τῆς τοιαύτης κανονικῆς, ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, καταστατικῆς πράξεως, οὕτως δὲ ἢ ἄλλως καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει, εἴτε ἄνευ οὐδεμιᾶς, εἴτε μετά τινος ἱερολογίας φερόμενα, οὐδαμῶς διατελοῦσιν ἄμοιρα θείας τινὸς χάριτος, καθότι φέρονται προσηρτημένα ἐπ' αὐτοῖς τοῖς ἱεροῖς, λειτουργικοῖς τε καὶ τελετουργικοῖς, αὐτῆς ταύτης τῆς ἱερωσύνης ἀμφίοις καὶ «ἐν ἐνεργείᾳ» αὐτῆς˙ διὸ καὶ πᾶσαι αἱ διοριστικαὶ τῶν ἱερατικῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων χειροθεσίαι δύνανται ἔτι καὶ νὰ παραλείπωνται, πλήν, ὅμως, ὅστις θέλει νὰ διατελῇ ἐν πάσῃ τελειότητι καὶ εὐταξίᾳ, πρέπει νὰ μεριμνᾷ καὶ νὰ μὴν ἀμελῇ διὰ τὴν ἐπιτέλεσιν ἔτι καὶ τῶν τοιούτων.

9.Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, τὸ μὲν ἀφῃρημένον καὶ ἀτελὲς στάδιον τοῦ «τοποτηρητοῦ», νοεῖται ὡς «σύλληψις τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως», τὸ δὲ διακεκριμένον καὶ ἡμιτελὲς στάδιον τοῦ «ἀρχιερατεύοντος», ὡς «κύησις τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως», τὸ δὲ συγκεκριμένον καὶ τέλειον στάδιον τοῦ «ἀρχιερέως», ὡς «γέννησις τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως»˙ καὶ ἡ μὲν ἀρχιερατικὴ σύλληψις τοῦ δογματάρχου καὶ ὁμολογιάρχου ἱδρυτοῦ, τουτέστι, τὸ «τοποτηρητεῖν», ἀναλογεῖ πρὸς τὴν ὑπ' αὐτοῦ σύλληψιν τῆς δογματικῆς ὁμολογίας˙ καθ' ἥν, ὡς «θεῖος τοποτηρητής», ποιεῖ τὴν αὐτοδικίαν καὶ τὴν ἐρημοδικίαν, ἐπιβάλλων τοῖς ἐνεχομένοις κακοδόξοις καὶ ψευδορθοδόξοις αἱρετικοῖς, ὡς μὲν ὑποδίκοις, τὴν ἀργίαν, ὡς δὲ καταδίκοις, τὴν καθαίρεσιν˙ ἡ δὲ ἀρχιερατικὴ κύησις αὐτοῦ, τουτέστι, τὸ «ἀρχιερατεύειν», ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὴν ὑπ' αὐτοῦ κύησιν τῆς ὁμολογίας˙ καθ' ἥν, ὡς «θεεξονόμαστος καὶ θεένδυτος ἀρχιερατεύων», τελεῖ τὴν τελετὴν τῆς καθαιρέσεως (ἀρσιχειρίαν) τῶν ὡς ἄνω καταγνωσθέντων, ὁμοῦ μετὰ τῆς δευτερευούσης ἱερολογίας τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) ἑαυτοῦ˙ ἡ δὲ ἀρχιερατικὴ γέννησις αὐτοῦ, τουτέστι, τὸ «ἀρχιερεύειν», προσιδιάζει πρὸς τὴν ὑπ' αὐτοῦ γέννησιν τῆς ὁμολογίας, ἤτοι, πρὸς τὴν ἐπίσημον ἵδρυσιν αὐτῆς˙ καθ' ἥν, ὡς «θεόχριστος ἀρχιερεύς», τελεῖ τὴν πρωτεύουσαν ἱερολογίαν τῆς πρὸς τὴν ἀρχιερατικὴν χειροθεσίαν ἰσοδυνάμου ἀρχιερατικῆς χρίσεως (χρίσματος) αὐτοῦ, κωλυομένης, ἐν προκειμένῳ, οὐχὶ μόνον τῆς αὐτοχειροθεσίας, ἀλλά, κατ' ἀκρίβειαν, καὶ αὐτῆς τῆς ἑτεροχειροθεσίας, ἔτι καὶ εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν αὕτη ἐλεγχθῇ δυνατή, καὶ ἐπιτρεπομένης μόνης τῆς αὐτοχρισίας˙ καθότι ὁ δογματάρχης καὶ ὁμολογιάρχης ἱδρυτής, ἐν σχέσει, μέν, πρὸς τοὺς ὑπ' αὐτοῦ διαφωτιζομένους καὶ ἐντασσομένους εἰς τὴν δογματικὴν ὁμολογίαν καὶ ἐκκλησίαν καὶ ἱεραρχίαν ἣν οὗτος ἱδρύει, προσήκει νὰ διατελῇ ὁ αὐτὸς πατὴρ ἁπάντων, χειροτονητής τε καὶ χειροθετητὴς αὐτῶν, καὶ υἱὸς οὐδενός, καὶ ὑπ' οὐδενὸς ἐξ αὐτῶν οὔτε χειροτονούμενος οὔτε χειροθετούμενος˙ ἐν σχέσει δὲ πρὸς τοὺς κακοδόξους, πρῴην ὁμοδόξους αὐτῷ, ἐκ τῆς αἱρέσεως τῶν ὁποίων δογματικῶς τε καὶ ἐκκλησιαστικῶς ὅλως ἀποτειχίζεται, ἁρμόζει νὰ τυγχάνῃ μόνον εἰς πρεσβύτερον χειροτονηθείς, οὐχὶ δὲ καὶ ἀρχιερατικῶς, ἐπιπλέον, ὑπ' αὐτῶν χειροθετηθεὶς καὶ οὕτω πληρώσας τὴν πνευματικὴν μετ' αὐτῶν σύσχεσιν καὶ τὴν τοιαύτην ἐξ αὐτῶν καταγωγὴν καὶ οὐδὲν ἴδιον καὶ καινὸν ἔχων ἐπ' αὐτοῦ˙ δεδομένου ὅτι ἡ μὲν πρωτογενὴς ἱερωσύνη, ἀποτελεῖ κοινὸν μεταξὺ πασῶν τῶν χριστιανικῶν δογματικῶν ὁμολογιῶν ἀγαθόν, ἀνῆκον εἰς τὴν κοινὴν χριστιανικὴν παράδοσιν καὶ κληρονομίαν˙ ἡ δὲ ὑπὸ τῆς πρωτογενοῦς καὶ κατὰ χάριν κεκτημένης ἱερωσύνης (χειροτονίας) τελεσιουργουμένη, τουτέστιν, ἐν ἱερᾷ τελετῇ δι' αὐτῆς θεόθεν ἀπονεμομένη, δευτερογενὴς καὶ κατά χάριν ἐπίκτητος ἀρχιερωσύνη (χειροθεσία), διακρίνεται ὡς ἴδιον καὶ διάφορον, διδόμενον καὶ ἰσχύον, κατὰ κανόνα, εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια ἑκάστης ὁμολογίας˙ ἡ δὲ προτέρα κατάστασις αὐτοῦ, ὡς πρεσβυτέρου, ὑφισταμένου τὴν ὀρθόδοξον δογματικὴν ἀφύπνισιν καὶ ἀποδεχομένου τὸν θεῖον ἐπανευαγγελιστικὸν διαφωτισμόν, ἀναλογεῖ πρὸς ἀμφοτέρας τὰς «προσυλληπτικὰς περιόδους», τήν τε προκαταστατικήν, τοῦ ἀρχιερέως, καὶ τὴν προϊδρυτικήν, τῆς ὁμολογίας.

10.Ὅτι ὁ μὲν μὴν Μάρτιος, ὀνομασθεὶς οὕτως ἐκ τοῦ λατινικοῦ ὀνόματος "Mars−Martis", τοῦ κατ' ἀπόδοσιν τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος «Ἄρης−Ἄρεως», δι' οὗ ὠνομάζετο ὁ ἀρχαιοελληνικὸς εἰδωλολατρικὸς «θεὸς τοῦ πολέμου», παρὰ μὲν τοῖς ἀρχαῖοις, ἦτο ὁ καθιερωμένος μὴν τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐτησίων πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων, παρὰ δὲ τοῖς νεοέλλησιν, ἐγένετο ὁ μὴν ἐπικηρύξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, παρὰ δὲ πᾶσιν, ἐπιγινώσκεται ὡς ὁ μὴν τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ ἡλιακοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀναζωογονήσεως τῆς φύσεως, λόγῳ τῆς κατ' αὐτὸν γινομένης Ἐαρινῆς Ἰσημερίας, τῆς σηματοδοτούσης τὴν ἀρχὴν τῆς Ἀνοίξεως˙ διὸ καὶ ἐκλαμβάνεται συμβολικῶς ὡς ὁ μὴν πάσης «καινῆς» ἀρχῆς καὶ πάσης «ἐπαναστατικῆς» ἀλλαγῆς˙ ὁ δὲ ἀριθμὸς ἐννέα (9), ὡς μὲν ἑπόμενος μετὰ τὸν ἀριθμὸν ὀκτὼ (8), τὸν συμβολίζοντα τὴν Καινὴν Διαθήκην, ὡς ὑπερβᾶσαν τὴν Παλαιάν, τὴν διὰ τοῦ ἀριθμοῦ ἑπτὰ (7) συμβολικῶς ὑποδηλουμένην, συμβολίζει τὴν προσέτι, δογματικήν τε καὶ ἐκκλησιαστικήν, ἀνακαίνισιν καὶ μετάλλαξιν, εἰς τὰ αὐτά, ἐν γένει, ἐξελισσόμενα καὶ διευρυνόμενα θρησκευτικὰ πλαίσια τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς δὲ ἐπιγινωσκόμενος ἀνατρέπων ἐπακριβῶς τὸν ἀριθμὸν ἓξ (6), τὸν ὑπὸ τῶν υἱῶν τοῦ διαβόλου ἐκλαμβανόμενον ὡς συμβολικὸν αὐτοῦ, συμβολίζει πᾶσαν ἀντισατανικότητα καὶ τὴν ἀνατροπὴν παντὸς σατανισμοῦ˙ ὁ δὲ ἀριθμὸς εἴκοσι καὶ ἓν (21), εἰς ὃν λήγει τὸ τρέχον ἔτος, δισχιλιοστὸν καὶ εἰκοστὸν καὶ πρῶτον (2021), ἐπιγινώσκεται ὑφ' Ἡμῶν τῶν Αὐτῶν ὡς συμβολίζων τὸ τριαδικὸν ἐντελεχειακὸν σχῆμα τῶν εἴκοσι καὶ ἓν (21) βαθμίδων τῆς κλίμακος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, ἀποκορυφουμένης εἰς τὴν πρωτοκορυφαίαν εἰκοστὴν καὶ πρώτην (21ην) βαθμίδα τοῦ Ἡμετέρου Παππικοῦ ἱερατικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου˙ αὐτὸ δὲ τοῦτο τὸ τρέχον ἔτος 2021, ἀποτελεῖ, τὴν μὲν ἐπέτειον τῶν διακοσίων (200) χρόνων ἀπὸ τῆς κηρύξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, τὸ δὲ πλήρωμα τοῦ τεσσαρακοστοῦ καὶ πρώτου (41ου) ἔτους τῆς Ἡμετέρας ἡλικίας, ἀριθμοῦ συμβολικῶς ἀντιστοιχοῦντος, εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, πρὸς τὸν Ἡμέτερον ἱερατικὸν τίτλον καὶ τὸ ὀφφίκιον τοῦ Πατριάρχου˙ δεδομένου ὅτι πᾶν Καινορθόδοξον Πατριαρχεῖον, συντίθεται καὶ συναπαρτίζεται ἐκ τεσσαράκοντα καὶ ἓν (41) Ἐκκλησιαρχείων, αὐτῇ καὶ μόνῃ τῇ ἐξαιρέσει τοῦ ἀσυνθέτου, μέν, Ἡμετέρου Πατριαρχείου Πρωταρχαίας Βάσεως, ἀλλ' ἰσοδυνάμου καὶ αὐτοῦ πρὸς πάντα τὰ σύνθετα, διὸ καὶ διὰ τοῦ αὐτοῦ ἀριθμοῦ 41 συμβολικῶς, ὡς καὶ ἐκεῖνα, δυναμένου καὶ τούτου νὰ ὑποδηλῶται˙ ἄρα, ὅτι ἡ 9η Μαρτίου 2021, ἐπιγινώσκεται ὡς ἡ πλέον κατάλληλος ἡμερομηνία καὶ ἡ κατ' ἐξοχὴν ἰδανικὴ ἡμεροχρονολογία καὶ διὰ τὴν ἀρχιερατικὴν σύλληψιν καὶ διὰ τὴν εὐθὺς ἢ ὀλίγον μετ' αὐτὴν ἀρχομένην ἀρχιερατικὴν κύησιν τοῦ Δογματάρχου καὶ Ὁμολογιάρχου Ἱδρυτοῦ τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος, καὶ ὡς Τοποτηρητοῦ καὶ ὡς Ἀρχιερατεύοντος, ἤτοι, καὶ διὰ τὴν ὑπ' αὐτοῦ σύλληψιν καὶ διὰ τὴν εὐθὺς ἢ ὀλίγον μετ' αὐτὴν ἀρχὴν τῆς κυήσεως τῆς Καινορθοδόξου Χριστιανικῆς Ὁμολογίας τοῦ Τριαδιανισμοῦ, ὡς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς, δογματικῆς τε καὶ ἐκκλησιαστικῆς, ὅλης ἀνακαινίσεως, ἐπανιδρύσεως καὶ ἐπαναστάσεως, ὑπὸ τὸ νόημα τοῦ ὑπὲρ τῆς ὄντως ὀρθοδόξου ἀληθείας πνευματικοῦ πολέμου καὶ ἀγῶνος κατὰ πασῶν τῶν ἐναντίων δυνάμεων.

11. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ βάσει τῆς διακρίσεως τῆς λεγομένης «φυσικῆς» ἀπὸ τῆς καλουμένης «ἠθικῆς» τελειότητος, ὡς καὶ τῆς ἀναλόγου καὶ συνεποῦς διακρίσεως τοῦ λεγομένου «φυσικοῦ» ἀπὸ τοῦ καλουμένου «γνωμικοῦ» θελήματος καὶ προσώπου, διακρίνεται, ἀναλόγως καὶ συνεπῶς, καὶ ἡ λεγομένη «φυσική», τουτέστιν, «ὑπερφυσική», δηλαδή, «μυστικὴ» ἢ «μυσταγωγικὴ» ἢ «τελετουργική», ἱερωσύνη ἀπὸ τῆς καλουμένης «ἠθικῆς» ἱερωσύνης, τῆς ἱερότητος, δηλονότι, τοῦ ἠθικοῦ χαρακτῆρος τοῦ ἐπικαλουμένου ὡς «ἠθικοῦ» ἀνθρώπου˙ διὸ καὶ οὐδὲν «ἠθικὸν» λεγόμενον κώλυμα ἀναγνωρίζεται καὶ ἰσχύει διὰ τὴν κτῆσιν καὶ τὴν χρῆσιν τῆς ὑπερφυσικῆς ἱερωσύνης, ὡς μὴ συγχεομένης μετὰ τῆς ἠθικῆς ἱερωσύνης ἢ ἱερότητος τοῦ ἠθικοῦ χαρακτῆρος˙ καὶ δεδομένου ὅτι οὔτε ἡ κτῆσις τῆς φυσικῆς τελειότητος συνεπάγεται καὶ κτῆσιν τῆς ἠθικῆς τελειότητος, ὡς τοῦτο καταφαίνεται, πρῶτον, εἰς τὸν πρωθαμαρτήσαντα, δυστυχῶς, ὡς ὑφ' Ἡμῶν καὶ ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Ἡμῶν Δόγματι, ἀπεδείχθη, Θεόν, καὶ δεύτερον, εἰς τὸν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ χωρισθέντα καὶ ἐφαμαρτήσαντα διάβολον, οἵτινες ἀμφότεροι κέκτηνται τὴν ὑπερφυσικὴν ἢ φυσικὴν αὐτῶν δύναμιν παρὰ τὴν ἑαυτῶν ἁμαρτίαν˙ οὔτε ἡ ἀπώλεια τῆς ἠθικῆς τελειότητος συνεπάγεται καὶ ἀπώλειαν τῆς φυσικῆς τελειότητος, παρὰ μόνον εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν αὕτη ἐπιβληθῇ αὐθαιρέτως, βιαίως, δυναστικῶς, τιμωρητικῶς καὶ ἐκδικητικῶς, ἐνδεχομένως δὲ καὶ ὑποκριτικῶς, ὑπὸ τὸ πρόσχημα, δῆθεν, καὶ τὸ προσωπεῖον τῆς ἀγάπης, ὑπὸ τοῦ ἰσχυροτέρου εἰς τὸν ἀσθενέστερον, διά τινα ἠθικὴν αὐτοῦ παράβασιν, ἐπιγινωσκομένην κατὰ τὸ «δίκαιον τοῦ ἰσχυροῦ», τὸ ὁποῖον, σημειωτέον, δὲν ταυτίζεται πάντοτε καὶ καθόλου πρὸς τὸ «ὀρθὸν δίκαιον», ἀλλὰ δύναται ἔτι καὶ νὰ ἀντιτιθῆται πρὸς αὐτό˙ ἀλλ' ἀναγνωρίζονται καὶ ἰσχύουσι μόνον τὰ ἐπιγινωσκόμενα καὶ ἐπικαλούμενα ὡς «τελετουργικὰ» κωλύματα, ὅπως ἡ ἀλλαξοπιστία, ὁριζομένη, εἴτε ὡς ἵδρυσις, εἴτε ὡς ἔνταξις καὶ προσχώρησις εἰς ἄλλην θρησκείαν ἢ εἰς ἑτέραν αἱρετικὴν δογματικὴν ὁμολογίαν, τὸ ἐκκλησιαστικὸν σχίσμα, ὁριζόμενον εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς αὐτῆς καὶ τῆς ἰδίας ἀκριβῶς δογματικῆς ὁμολογίας καὶ τῆς ἐν γένει ἐκκλησίας καὶ ἱεραρχίας αὐτῆς, ἡ σιμωνία, ὁριζομένη εἰς δύο εἴδη, ὡς κάτωθι, ἡ διπλοχειροτονία, ἡ βεβήλωσις ἱερῶν τελετῶν καὶ ναῶν κ.τ.ὅ.

12. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ ὡς προκύπτει ἐκ τῆς παραλλήλου καὶ συνοπτικῆς ἐξετάσεως τῶν ἐντελεχειῶν τῆς ἱερωσύνης καὶ τῆς ἠθικῆς, τῆς μὲν ἐντελεχείας τῆς ἱερωσύνης, ἐπιγινωσκομένης, ἐν προκειμένῳ, γενικῶς καὶ τριαδικῶς, ὡς «εἰδικῆς − μέσης − γενικῆς ἱερωσύνης», τῆς δὲ ἐντελεχείας τῆς ἠθικῆς, ἐπιγινωσκομένης γενικῶς καὶ δὶς τριαδικῶς, ἤτοι, συνθέτως, ἐκ δύο ἀντιρρόπων καὶ ἀποκλινουσῶν τριαδικῶν ἐντελεχειῶν μετὰ κοινοῦ ἀρχετύπου, ἐκ μὲν τῆς φθινούσης (κάτω) ἐντελεχείας, «ἠθικός − ἡμιηθικός − ἀνήθικος», ἐκ δὲ τῆς αὐξούσης (ἄνω) ἐντελεχείας, «ἠθικός − ἠθικώτερος − ἠθικώτατος», ἡ ἐν λόγῳ φθίνουσα ἐντελέχεια τῆς ἱερωσύνης («εἰδική − μέση − γενικὴ ἱερωσύνη») παραλληλίζεται καὶ ἀντιστοιχεῖ, ἀναστρόφως τε καὶ τελειοστρόφως, μόνον πρὸς τὴν αὔξουσαν (ἄνω) ἐντελέχειαν τῆς ἠθικῆς, τὴν ὑπὲρ τὴν ἠθικὴν βάσιν˙ καὶ ἡ μὲν γενικὴ ἱερωσύνη, ἀναλογεῖ πρὸς τὸν ἠθικόν, ἡ δὲ μέση ἱερωσύνη, πρὸς τὸν ἠθικώτερον, ἡ δὲ εἰδικὴ ἱερωσύνη, πρὸς τὸν ἠθικώτατον χαρακτῆρα, καὶ ἐπ' οὐδενὶ πρὸς τὸν ἀνήθικον, τὸν ἡμιηθικὸν καὶ τὸν ἠθικὸν χαρακτῆρα τῆς φθινούσης (κάτω) ἠθικῆς ἐντελεχείας, τῆς ὑπὸ τὴν ἠθικὴν βάσιν˙ τὸ ὁποῖον ἀκριβῶς σημαίνει ὅτι εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν ὑποτεθῇ ὅτι ἰσχύουσιν ἠθικὰ κωλύματα, κωλύοντα τὴν μυστικήν, μυσταγωγικὴν καὶ τελετουργικὴν ἱερωσύνην, ταῦτα ἐπιγινώσκονται τὰ ἴδια ἀκριβῶς καὶ τὰ αὐτὰ ἀπαραλλάκτως δι' ἅπάντας, καὶ τοὺς ἑπτὰ ἱερατικοὺς βαθμούς, καὶ οὐχὶ μόνον διὰ τοὺς ἀνωτέρους βαθμοὺς τῆς μέσης ἱερωσύνης καὶ τὸν ἀνώτατον βαθμὸν τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης, τουτέστι, δι' ἅπαντα ἀνεξαιρέτως τὰ μέλη τοῦ ἱεροῦ μυστικοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας, ἀπὸ τοῦ ἁπλοῦ πιστοῦ, τοῦ φέροντος τὴν γενικὴν ἱερωσύνην (χρῖσμα), τοῦ κοινῶς λεγομένου «λαϊκοῦ», ἕως τοῦ πρεσβυτέρου, τοῦ φέροντος τὴν εἰδικὴν ἱερωσύνην˙ ὅπερ ἀποδεικνύει τὸ ἄτοπον τοῦ τοιούτου, περὶ δῆθεν ἰσχύος ἠθικῶν κωλυμάτων τῆς μυστικῆς ἱερωσύνης, κακοδόξου, ὄντως, δόγματος τῶν παλαιορθοδόξων ἠθικιστῶν αἱρετικῶν (παλαιορθοδόξου ἠθικιστικῆς αἱρέσεως), διότι, ἐφαρμοζόμενον εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν πρᾶξιν, κωλύει, καθαιρεῖ καὶ διαλύει πᾶν τὸ μυστικὸν ἐκκλησιαστικὸν σῶμα.

13. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος ὑφίσταται μετάδοσις, ὑφίσταται δέσμευσις, ὑφίσταται καὶ ἀποδέσμευσις τῆς ἱερατικῆς ἐνεργείας παντὸς ἐκ τῆς κλίμακος τῶν ἑπτὰ ἱερατικῶν βαθμῶν―αὐτῆς ταύτης τῆς ἱερατικῆς δυνάμεως, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, τῆς «σφραγῖδος» τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας, μηδέποτε ἐκλειπούσης ἀλλὰ μόνον ἀπενεργοποιουμένης ἄχρι καιροῦ ἐπανενεργοποιήσεως αὐτῆς―ἑκάστη τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ ἴδιον ἱερὸν μυστήριον καὶ μέρος τοῦ ὅλου τριαδικοῦ μυστηρίου τῶν τριῶν ἐν ἀντεπιδείξει μετ' ἀλλήλων διατελουσῶν ἱερατικῶν ἕξεων («μετάδοσις − ἀποδέσμευσις − δέσμευσις»)˙ διὸ καὶ ἐνεργεῖται, τῷ ὄντι καὶ τῷ πράγματι, ἀπολύτως καὶ μόνον διὰ τῆς ἀναλόγου μυστικῆς καὶ συμβολικῆς ἱεροτελεστίας, εὐχολογίας καὶ ἱεροπραξίας, ἤτοι, διὰ τῆς προσιδιαζούσης μυστικῆς καὶ συμβολικῆς πράξεως, εὐχῆς καὶ τελετῆς, καὶ οὐχὶ διὰ σχετικῆς κανονικῆς, τουτέστιν, ἐκκλησιαστικῆς (συνοδικῆς), ἢ προσέτι καὶ νομικῆς, τουτέστι, πολιτειακῆς, πράξεως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ, ἁπλῶς καὶ προϋποθετικῶς, τὴν δευτερεύουσαν πρᾶξιν (ἀπόφασιν) τῆς ἐγκρίσεως καὶ οὐχὶ αὐτὴν τὴν κυρίαν πρᾶξιν αὐτῆς ταύτης τῆς ἐκτελέσεως τοῦ ἐγκριθέντος˙ καὶ ἡ μὲν ἀρχέτυπος μετάδοσις τῆς ἱερωσύνης, ὡς ἴδιον μυστήριον, τελεσιουργεῖται διὰ τῆς «τάσεως τῶν χειρῶν», ἤτοι, διὰ τῆς τελετῆς τῆς λεγομένης «χειροτονίας», τῆς ἐντὸς τῆς θείας λειτουργίας, ὡς πράξεως κατατάξεως, τελουμένης καὶ ἀπαιτούσης τὴν φυσικὴν παρουσίαν καὶ τὴν ἱερὰν συμμετοχὴν τοῦ χειροτονουμένου˙ ἡ δὲ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος τῆς μεταδόσεως, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, ἀντίτυπος, δέσμευσις τῆς ἱερωσύνης, ὡς ἴδιον μυστήριον, τελετουργεῖται διὰ τῆς «ἄρσεως τῶν χειρῶν», ἤτοι, διὰ τῆς τελετῆς τῆς ὑφ' Ἡμῶν καλουμένης «ἀρσιχειρίας», τῆς ἐκτὸς τῆς θείας λειτουργίας, ὡς πράξεως ἀποτάξεως, τελουμένης καὶ μὴ ἀπαιτούσης τὴν φυσικὴν παρουσίαν καὶ τὴν ἱερὰν συμμετοχὴν τοῦ ἀρσιχειρουμένου˙ ἡ δὲ μέση καὶ ἔκτυπος ἀποδέσμευσις τῆς ἱερωσύνης, ὡς ἴδιον μυστήριον καὶ ὡς εἰκὼν τῆς μεταδόσεως, τελεῖται διὰ τῆς «ἐπανατάσεως τῶν χειρῶν», ἤτοι, διὰ τῆς τελετῆς τῆς ὐφ' Ἡμῶν, ἀναλόγως μὲν καὶ ἀντιστρόφως πρὸς τὴν ἀρσιχειρίαν, ἐν σχέσει δὲ καὶ διακρίσει πρὸς τὴν χειροτονίαν, ὀνομαζομένης «τασιχειρίας», τῆς ἐντὸς τῆς θείας λειτουργίας καὶ αὐτῆς, ὡς πράξεως ἐπανεντάξεως, τελουμένης, ὡς καὶ ἡ μετάδοσις, καὶ ἀπαιτούσης τὴν φυσικὴν παρουσίαν καὶ τὴν ἱερὰν συμμετοχὴν τοῦ τασιχειρουμένου.

14. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν παραλειφθῶσι καὶ δὲν ἐπιτελεσθῶσιν αἱ πάντῃ ἀπαράλειπτοι καὶ ὑποχρεωτικαὶ τελεταί, εἴτε τῆς ἀρσιχειρίας, εἰς περίπτωσιν καθαιρέσεως, εἴτε τῆς τασιχειρίας, εἰς περίπτωσιν ἀποκαταστάσεως, ἡ Θεία Χάρις δὲν ἀναπληροῖ τὰ ἐλλείποντα τοιαῦτα, πάντες δὲ οἱ πρὸς καθαίρεσιν, μένουσιν ἀκαθαίρετοι, καὶ πάντες οἱ πρὸς ἀποκατάστασιν, ἀναποκατάστατοι˙ ὅπως ἀκριβῶς καὶ εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν παραλειφθῇ καὶ δὲν ἐπιτελεσθῇ καὶ ἡ ὅλως ἀπαράλειπτος καὶ ὑποχρεωτικὴ τελετὴ τῆς χειροτονίας τῶν προβαλλομένων εἴς τινα ἱερατικὸν βαθμόν, πάντες οὗτοι μένουσιν ἀκατάστατοι εἰς αὐτόν˙ διότι ἡ τοιαύτη ἀναπλήρωσις ἰσχύει μόνον ὑπὸ τὰς δύο ἀπαραιτήτους προϋποθέσεις τοῦ «κατὰ τὴν τέλεσιν» καὶ τοῦ «κατὰ τὴν δύναμιν» καὶ οὐχὶ τοῦ «ἄνευ τῆς τελέσεως» καὶ τοῦ «ὑπὲρ τὴν δύναμιν», τὸ ὁποῖον σημαίνει ὅτι ὑπὸ τῆς Τελεταρχικῆς Θείας Χάριτος ἀναπληροῦνται, ἀφ' ἑνός, μέν, μόνον τὰ ὑφ' Ἡμῶν λεγόμενα «συγγνωστά», ὅσα, δηλονότι, κατὰ τὴν τέλεσιν συγχωροῦνται νὰ παραλειφθῶσιν ὑπὸ τοῦ τελεστοῦ ἱερέως, ὅσα, δηλαδή, δὲν συνιστῶσι τελετουργικὰς πράξεις μείζονος σημασίας καὶ τῶν ὁποίων ἡ κατὰ τὴν τέλεσιν παράλειψις χαρακτηρίζει τὴν ὅλην τελετὴν ὡς «παράτυπον», οὐχὶ δὲ καὶ τὰ ὑφ' Ἡμῶν λεγόμενα «ἀσύγγνωστα», ἤτοι, αἱ μείζονος σημασίας τελετουργικαὶ πράξεις, τῶν ὁποίων, ἀσφαλῶς, ἡ κατὰ τὴν τέλεσιν παράλειψις δὲν συγχωρεῖται καὶ χαρακτηρίζει καὶ ἀκυροῖ «ἐν τῇ πράξει» τὴν τελετὴν ὡς «κακότυπον»˙ ἀφ' ἑτέρου, δέ, οἰκονομοῦνται μόνον τὰ ὑφ' Ἡμῶν λεγόμενα «οἰκεῖα», ὅσα, δηλαδή, κατὰ τὴν τέλεσιν παραλειπόμενα ἐμπίπτουσιν εἰς τὴν ἰδίαν καὶ διὰ τῆς χειροτονίας κατὰ χάριν κεκτημένην ἱερατικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν τοῦ τελετουργοῦ καὶ δὲν ὑπερβαίνουσι τὰ ἴδια αὐτοῦ μέτρα, τοῦ κεκτημένου ὑπ' αὐτοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ˙ εἰ δὲ μή, ἡ τοιαύτη, εἴτε καθόλου, εἴτε ἐν μέρει, ὑπέρμετρος καὶ ὑπερδυναμικὴ τελετὴ χαρακτηρίζεται καὶ ἀκυροῦται ἅπασα καὶ ὁλόκληρος, ἐξ ἀρχῆς ἕως τέλους αὐτῆς, ἐν τῇ τελετουργικῇ πράξει, ὡς «κακότυπος»˙ δεδομένου ὅτι ἡ Θεία Τελεταρχικὴ Χάρις, οὔτε «αὐτολειτουργεῖ», ἀφ' ἑαυτῆς, αὐτὴ καὶ μόνη, οὔτε «ἡμιαυτολειτουργεῖ», τουτέστιν, «ἡμισυλλειτουργεῖ», ἀλλὰ πάντοτε «συλλειτουργεῖ» ὁμοῦ μετὰ τοῦ λειτουργοῦ Αὐτῆς καὶ καθόλου καὶ οὐχὶ μόνον κατὰ τὸ ἥμισυ τῆς τελετῆς, ἤτοι, συλλειτουργεῖ μετ' αὐτοῦ πάντοτε κατὰ τὸ μέτρον τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, τὸ δοθὲν αὐτῷ ὑπ' Αὐτῆς, καὶ οὐδέποτε ὑπερμέτρως καὶ ὑπερδυναμικῶς, συνενεργεῖ, δηλονότι, καὶ συντελεσιουργεῖ μετ' αὐτοῦ ἁπάσας ἀνεξαιρέτως καὶ ὁλοκλήρους τὰς εἰς τὴν ἰδίαν αὐτοῦ δύναμιν ἐμπιπτούσας καὶ οἰκείας αὐτῷ ἱερὰς τελετὰς καὶ οὐδεμίαν ἀπολύτως ἄλλην ὑπερβαίνουσαν, καθόλου ἢ ἐν μέρει, τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ ἀνοικείαν ἢ ἡμιοικείαν αὐτῷ˙ οὔτε δυνάμεθα, ἀσφαλῶς, νὰ ἔχωμεν προσωρινὴν ἐπίτασιν τῆς οἰκείας δυνάμεως τοῦ λειτουργοῦ ὑπὸ τῆς Χάριτος, μόνον διὰ τὸν χρόνον διαρκείας τῆς ὅλης ὑπὲρ δύναμιν αὐτοῦ τελετῆς, ἢ τοῦ ὑπὲρ δύναμιν αὐτοῦ μέρους αὐτῆς, τουτέστι, προσωρινὴν καὶ καθ' ἑκάστην τέλεσιν ἐπαναληπτὴν ὑπ' αὐτῆς καὶ μόνης τῆς Χάριτος χειροτονίαν, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «ἐλαστικὴν ἱερωσύνην», διὰ μικρόν, μόνον, χρόνον ἐκτανυομένην ὑπὲρ τὰ οἰκεῖα μέτρα καὶ πάλιν ἀποτανυομένην καὶ ἐπιστρέφουσαν εἰς τὰ ἴδια αὐτῆς μέτρα, κατὰ τὴν φύσιν καὶ τὸν τρόπον τοῦ ἐλάσματος˙ οὐδὲ ἐλέγχεται δυνατὴ ἡ «ἐξ ἀποστάσεως συλλειτουργία» ἐλάσσονος τὴν δύναμιν ἱερέως καὶ μείζονος τὴν δύναμιν ἀρχιερέως, ἀμφοτέρων εὑρισκομένων εἰς δύο διαφόρους καὶ χωριστοὺς τόπους καὶ ἱεροὺς ναοὺς καὶ λειτουργούντων, αὐτῶν καὶ μόνων, εἰς δύο διάφορα καὶ χωριστὰ ἱερὰ θυσιαστήρια καὶ συγκροτούντων δύο διαφόρους καὶ χωριστὰς εὐχαριστιακὰς συνάξεις καὶ τελεσιουργούντων δύο διαφόρους καὶ χωριστὰς θείας λειτουργίας, ἤτοι, ἡ πόρρω καὶ μακρόθεν διπλῆ εὐχαριστιακὴ εὐλογία, ὁ εἰς διπλοῦν, δηλαδή, καθαγιασμὸς δύο διαφόρων καὶ χωριστῶν εὐχαριστιακῶν ἄρτων, προτιθεμένων επὶ δύο διαφόρων καὶ χωριστῶν ἱερῶν θυσιαστηρίων, ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ λειτουργοῦ καὶ μείζονος τὴν δύναμιν ἀρχιερέως καὶ ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου ὅπου αὐτὸς οὗτος λειτουργεῖ.

15. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν τύχωσιν ὡς συλλειτουργοὶ εἷς ἀκαθαίρετος καὶ ἐνεργὸς ἱερεὺς καὶ εἷς καθῃρημένος καὶ ἀνενεργὸς ἱερεύς, καθαιρεθεὶς τῷ ὄντι καὶ τῷ πράγματι διὰ τελετῆς καθαιρέσεως, τουτέστιν, ἀρσιχειρίας, αὐτὴ αὕτη ἡ μετ' ἀλλήλων συλλειτουργία δὲν δύναται νὰ ἀποβῇ ἰσοδύναμος, οὔτε πρὸς τελετὴν καθαιρέσεως, ἤτοι, ἀρσιχειρίας, διὰ τὸν ἀκαθαίρετον καὶ ἐνεργόν, καὶ νὰ ἀπενεργοποιήσῃ αὐτόν, οὔτε πρὸς τελετὴν ἀποκαταστάσεως, ἤτοι, τασιχειρίας, διὰ τὸν καθῃρημένον καὶ ἀνενεργόν, καὶ νὰ ἐπανενεργοποιήσῃ ἐκεῖνον˙ ὥσπερ καὶ εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν ἐπιγνωσθῶσιν ὡς συλλειτουργοὶ εἷς κεχειροτονημένος καὶ εἷς ἀχειροτόνητος, αὐτὸ μὲν τοῦτο τὸ μετ' ἀλλήλων συλλείτουργον, δὲν δύναται νὰ ἀποβῇ, διὰ τὸν ἀχειροτόνητον, ἰσοδύναμον πρὸς τελετὴν χειροτονίας καὶ μεταδοτικὸν τοῦ ἀναλόγου ἱερατικοῦ βαθμοῦ, ὅσον δὲ ἀφορᾷ εἰς τὴν ἐγκυρότητα ἢ ἀκυρότητα τῆς τελετῆς καὶ τὰς ἐπιβαλλομένας ποινάς, ἰσχύουσιν ἀναλόγως πάντα τὰ ἐφεξῆς˙ καὶ εἰς μὲν περίπτωσιν καθ' ἣν ὡς κύριος λειτουργὸς φανῇ ὁ ἀκαθαίρετος καὶ ἐνεργὸς ἱερεύς, τελῶν πάσας τὰς κυρίας τελετουργικὰς πράξεις, καὶ ὡς δευτερεύων συλλειτουργὸς αὐτῷ, ὁ καθῃρημένος καὶ ἀνενεργός, ἐπιτελῶν τὰς δευτερευούσας, ἡ τελετὴ κρίνεται ὡς «παράτυπος» καὶ «ἔγκυρος», εἰς δὲ τὴν ἀντίστροφον περίπτωσιν, ἡ τελετὴ ἐλέγχεται ὡς «κακότυπος» καὶ «ἄκυρος»˙ καὶ εἰς μὲν περίπτωσιν καθ' ἣν ἀποδειχθῇ ὅτι ὁ μετὰ τοῦ καθῃρημένου καὶ ἀνενεργοῦ συλλειτουργήσας ἀκαθαίρετος καὶ ἐνεργὸς ἱερεύς, βουληθείς, ἐπεδίωξε καὶ ἐπέτυχε καὶ προεκάλεσεν ὁ ἴδιος καὶ ὁ αὐτὸς τὴν τοιαύτην συλλειτουργίαν, ἤ, ἐρωτηθείς, συγκατετέθη τῇ ἰδίᾳ ἑαυτοῦ βουλήσει εἰς αὐτήν, καὶ εἴτε τὸ ἕν, εἴτε τὸ ἄλλο, εἴτε ἀμφότερα ἐν συνδυασμῷ, ἐποίησε κατ' ἐπανάληψιν, τρὶς ἢ τετράκις, τιμωρεῖται διὰ καθαιρέσεως˙ εἰς δὲ περίπτωσιν καθ' ἣν ἐλεγχθῇ ὅτι παρὰ τὴν βούλησιν καὶ τὴν ἄρνησιν ἢ ἐν ἀγνοίᾳ αὐτοῦ ἤχθη εἰς τὴν τοιαύτην συλλειτουργίαν ἐκ τῶν δυσχερῶν πραγμάτων καὶ περιστάσεων ἢ ἐκ δόλου, καὶ τρὶς καὶ τετράκις καὶ πολλάκις, οὗτος μέν, ὡς ἀνεύθυνος, ἀπαλλάσσεται πάσης ποινῆς, διὰ τὴν βίαν καὶ δυναστείαν, περίστασιν ἢ ἄγνοιαν˙ οἱ δὲ βίᾳ καὶ δυναστείᾳ, περιστάσει ἢ δόλῳ χρησάμενοι καὶ οὑτωσὶν ἐκταπεινώσαντες αὐτόν, ἔστω καὶ ἅπαξ, καὶ διὰ μίαν καὶ μόνην φοράν, ὡς ὑπεύθυνοι, καθῃρημένοι μὲν καὶ ἀνενεργοὶ ὄντες, ἐπιβαρύνουσιν ὑπερλίαν τὴν ἤδη βεβαρυμμένην καὶ χαλεπὴν θέσιν ἑαυτῶν καὶ κινδυνεύουσι σφόδρα σφόδρα ὡς πρὸς τὴν ἀποδέσμευσιν καὶ ἀποκατάστασιν αὐτῶν, ἀκαθαίρετοι δὲ καὶ ἐνεργοί, καθαιροῦνται καὶ δεσμεύονται ἅπαντες.

16. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ δεδομένου, ὡς προείρηται, ὅτι ἡ «ἱεροποιὸς» καὶ «καθαγιαστικὴ» χάρις τῆς χειροτονίας, ἡ παρέχουσα αὐτὴν ταύτην τὴν ἱερατικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν καὶ τελεσιουργοῦσα πάντα τὰ μυστήρια καὶ τὰ μυστηριοειδῆ, τὰς μυστηριακάς, δηλονότι, τελετάς, δὲν συγχέεται πρὸς τὴν «διοριστήριον» καὶ «ἁγιαστικὴν» χάριν τῆς χειροθεσίας, τὴν ἀπονέμουσαν τοὺς ἱερατικοὺς τίτλους καὶ τὰ ὀφφίκια καὶ ἐπιγινωσκομένην ἁπλῶς, τυπικῶς καὶ συμβατικῶς, ὡς «διακοσμητικὴν» καὶ οὐχὶ «λειτουργικήν», τόσον ὁ ἱερεὺς (πρεσβύτερος) ὁ δι' ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας, ἢ ἰσοδυνάμου πρὸς αὐτὴν ἀρχιερατικῆς χρίσεως (ἐπιτρεπτῆς καὶ τῆς ἀρχιερατικῆς αὐτοχρισίας), διακεκοσμημένος μετὰ τοῦ ἱερατικοῦ τίτλου καὶ τοῦ ὀφφικίου τοῦ «ἀρχιερέως» καὶ οὕτω τετελειωμένος ὡς πρὸς τὴν ἀρχιερατικὴν κατάστασιν αὐτοῦ, ὅσον καὶ ὁ ἱερεὺς (πρεσβύτερος) ὁ κεκτημένος πρᾶξιν (κανονικήν, ἢ προσέτι καὶ νομικήν, κατάστασιν) καὶ ἱερολογίαν (δευτερεύουσαν συμβολικήν τε καὶ μυστικὴν κατάστασιν) ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) καὶ οὕτως εὑρισκόμενος ἔτι εἰς τὸ μέσον στάδιον τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, τὸ τοῦ «ἀρχιερατεύοντος», ὅσον καὶ ὁ ἱερεὺς (πρεσβύτερος) ὁ ἐπιγινωσκόμενος ἁπλῶς καὶ ἀτύπως ὡς «τοποτηρητής», ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐπισήμου καὶ τυπικῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, αὐτῇ καὶ μόνῃ τῇ κανονικῇ ἀδείᾳ καὶ γραπτῇ ἐξουσιοδοτήσει τῆς ἁρμοδίας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, καὶ οὕτως, ἔτι εὑρισκόμενος εἰς τὸ ἀρχικὸν στάδιον τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, ὅσον καὶ ἅπαντες ἀνεξαιρέτως καὶ γενικῶς οἱ ἔχοντες χειροτονίαν πρεσβυτέρου ἱερεῖς καὶ δι' ὅσον χρόνον κέκτηνται ἐνεργὴν ταύτην, δύνανται, ἀσφαλῶς, νὰ ἐπιτελῶσι καὶ πάσας τὰς χειροτονίας καὶ πάσας τὰς ἀρσιχειρίας καὶ πάσας τὰς τασιχειρίας˙ πλήν, εἰς ἀμφοτέρας τὰς περιπτώσεις τῆς καθαιρέσεως καὶ δεσμεύσεως (ἀρσιχειρίας) καὶ τῆς ἀποκαταστάσεως καὶ ἀποδεσμεύσεως (τασιχειρίας) συμπρεσβυτέρων ἱερέων ἐχόντων τὸν ἱερατικὸν τίτλον καὶ τὸ ὀφφίκιον καὶ τὴν στολὴν τοῦ ἀρχιερέως, εἴτε τελείως, ὡς «ἀρχιερέων», εἴτε ἡμιτελῶς, ὡς «ἀρχιερατευόντων», θὰ ἦτο καλύτερον, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, τυπικώτερον, οἱ πρεσβύτεροι οἱ τελοῦντες τὴν ἀρσιχειρίαν («ἀρσιχειροῦντες») ἢ τὴν τασιχειρίαν («τασιχειροῦντες»), νὰ εὑρίσκωνται, τοὐλάχιστον, εἰς τὸ μέσον στάδιον τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, διάγοντες ὡς ἀρχιερατεύοντες˙ ὡσαύτως δὲ προτιμητέον καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν πρεσβυτέρων τῶν εἰς συμπρεσβυτέρους τελούντων τὴν ἀρχιερατικὴν χειροθεσίαν («χειροθετούντων»).

17.Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ δεδομένου ὅτι ὁ πνευματικὸς γάμος τοῦ ἱερέως (πρεσβυτέρου) μετὰ τῆς ἐκκλησίας, ὡς ὢν μυστήριον καὶ οὐχὶ μυστηριακὴ τελετὴ (μυστηριοειδές), συνάπτεται μυστικῶς κατὰ τὸ μυστήριον τῆς εἰς πρεσβύτερον χειροτονίας αὐτοῦ καὶ οὐχὶ κατὰ τὴν μυστηριακὴν τελετὴν (μυστηριοειδὲς) τῆς εἰς ἀρχιερέα χειροθεσίας αὐτοῦ˙ διὸ καὶ νοεῖται μεθ' ὁλοκλήρου τοῦ μυστικοῦ εὐχαριστιακοῦ σώματος, τουτέστι, τοῦ πληρώματος, αὐτῆς, καὶ οὐχὶ μόνον μετὰ τοῦ τοπικοῦ ἐκκλησιάσματος τῆς ἐπισκοπῆς αὐτοῦ˙ καὶ τοῦτο, διότι ἡ ἐκκλησία, κατὰ μὲν τὴν μυστηριακὴν καὶ εὐχαριστιακήν, τὴν «πραγματικὴν» ὕπαρξιν αὐτῆς, εἰς ἣν ἀφορᾷ ἡ ἱεροποιὸς χειροτονία καὶ ὁ δι' αὐτῆς συναπτόμενος πνευματικὸς γάμος, διατελεῖ ἓν καὶ ἀδιαίρετον μυστικὸν καὶ εὐχαριστιακὸν σῶμα, κατὰ δὲ τὴν διοικητικὴν καὶ διαρθρωτικήν, τὴν «συμβατικὴν» ὕπαρξιν αὐτῆς, εἰς ἣν ἀναφέρεται ἡ διοριστήριος χειροθεσία καὶ ἡ δι' αὐτῆς ἐπίσημος ἀπονομὴ τοῦ ἀρχιερατικοῦ τίτλου καὶ ὀφφικίου, διαιρεῖται καὶ καταμερίζεται εἰς πλείονας κατὰ τόπους ἐπισκοπάς˙ διὸ καὶ δὲν στοιχειοθετεῖται, κατ' ἀλήθειαν, τὸ πνευματικὸν ἔγκλημα τῆς λεγομένης «μοιχεπιβασίας», ἀλλὰ μόνον τὸ κανονικὸν ἀδίκημα τῆς λεγομένης «εἰσπηδήσεως» εἰς ἑτέραν ἐπισκοπικὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν˙ ὅτι ἡ ποιμαντικὴ εὐθύνη καὶ ἡ κανονικὴ δικαιοδοσία τοῦ ἱερατικοῦ τίτλου καὶ τοῦ ὀφφικίου τοῦ ἐπισκόπου ἀνατίθεται θεόθεν καὶ κατ' ἐξοχὴν διὰ τῆς διοριστηρίου ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας, δι' ἧς συνίσταται τὸ τέλειον ἀρχιερατικὸν σχῆμα τοῦ «ἀρχιερέως», προηγουμένων ἐντελεχειακῶς τοῦ ἡμιτελοῦς ἀρχιερατικοῦ σχήματος τοῦ «ἀρχιερατεύοντος» καὶ τοῦ ἀτελοῦς ἀρχιερατικοῦ σχήματος τοῦ «τοποτηρητοῦ»˙ καὶ ὅτι ἡ ἀνάθεσις ἐπισκοπικῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας εἰς ὡρισμένον τόπον ἰσοδυναμεῖ πρὸς τὴν ἀνάθεσιν ἱεραποστολικῆς εὐθύνης καὶ δράσεως, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «εὐαγγελισμοῦ», τουτέστι, «διαφωτισμοῦ», τῶν ἀνθρώπων εἰς ὡρισμένην περιοχήν˙ ὅτι, δηλαδή, ὁ Ἰσαπόστολος (Μείζων ἢ Μείων) ἢ ὁ ἁπλοῦς Ἱεραπόστολος, ὡς πνευματικὸς Εὐαγγελιστὴς καὶ Φωτιστὴς καὶ Πατὴρ τῆς ὑπ' εὐθύνην αὐτοῦ χώρας, εἶναι συνάμα καὶ ὁ κανονικὸς Ἀρχιερεὺς καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ὁ Πρῶτος τῇ τάξει Ποιμὴν αὐτῆς˙ προκειμένου νὰ τιτλοφορηθῇ ἢ ἐξονομασθῇ καὶ ἀμφιοφορηθῇ ἢ ἐνδυθῇ τις κανονικῶς ὡς ἀρχιερατεύων, θὰ πρέπει νὰ ἔχῃ διατελέσῃ πρότερον ὡς τοποτηρητὴς ἐπισκοπικῆς τινος ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας˙ νὰ μέλλῃ νὰ ἱδρυθῇ, ἢ ἐπανιδρυθῇ, ἱεραποστολικῶς καὶ ἐξ ἀρχῆς ἐπισκοπή τις, εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια δογματικῆς τινος ὁμολογίας καὶ τῆς ἐν γένει ὁμολογιακῆς αὐτῆς ἀνὰ τὸν κόσμον (ἐξωτερικῆς) ἱεραποστολῆς, ἧς ὑπὸ ἵδρυσιν ἐπισκοπῆς τὴν πλήρη, πνευματικὴν καὶ κανονικήν, ἢ προσέτι καὶ νομικήν, ἱδρυτικὴν εὐθύνην καὶ τὴν ἐπὶ τούτῳ προαπαιτουμένην ἱεραποστολικὴν δρᾶσιν εἰς τὴν χώραν αὐτῆς ἀναλαμβάνῃ ὁ διὰ τοῦ ἐπισκοπικοῦ τίτλου αὐτῆς ἀναλόγως καὶ προληπτικῶς, ἐν προκειμένῳ, τιτλοφορούμενος («προτιτλοφορούμενος») ἱδρυτὴς ἢ ἐπανιδρυτής, εἴτε ὡς Ἰσαπόστολος (Μείζων ἢ Μείων), εἴτε ὡς ἁπλοῦς Ἱεραπόστολος˙ ὅπως ἀκριβῶς, κατὰ τὴν παράδοσιν, συνέβη καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν τοῦ Χριστοῦ Ἀποστόλων, μετὰ τὴν Πεντηκοστήν, ὅτε οἱ Ἀπόστολοι, βαλόντες κλῆρον, πρῶτον διένειμαν μετ' ἀλλήλων τὰς χώρας τῶν ἐθνῶν καὶ καθώρισαν προληπτικῶς τὴν ἱεραποστολικὴν ὁμοῦ καὶ ἀρχιεπισκοπικὴν δικαιοδοσίαν ἑκάστου, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «προΐδρυσαν» τὰς ὑπὸ ἵδρυσιν ἐπισκοπὰς ἑκάστου ἐξ αὐτῶν, καὶ ὕστερον ἤρξαντο τοῦ ἱεραποστολικοῦ ὁμοῦ καὶ ἀρχιεπισκοπικοῦ ἔργου Αὐτῶν, ὡς Ἀπόστολοι ὁμοῦ καὶ Καθολικοὶ Ἀρχιεπίσκοποι, καθιδρύοντες τὰς προλαχούσας Αὐτοῖς ἐπισκοπάς˙ ἐν ἀμφοτέραις δὲ ταῖς περιπτώσεσι, τόσον τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων, τῶν καθισταμένων ὑπὸ τοῦ Μείζονος Ἰσαποστόλου, ὅσον καὶ τῶν ἁπλῶν Ἱεραποστόλων, τῶν καθισταμένων, εἴτε ὑπὸ τοῦ Μείζονος Ἰσαποστόλου, τοῦ Πάππα Ἱδρυτοῦ τῆς Ὁμολογίας, εἴτε ὑπὸ τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων Αὐτῆς, τῶν Συνεργῶν Αὐτοῦ, εἴτε ὑπὸ τῆς ἑκάστοτε ἁρμοδίας ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς Αὐτῆς, προκειμένου νὰ προτιτλοφορηθῶσιν ὡς ἀρχιερατεύοντες, προαπαιτεῖται σχετικὴ κανονικὴ ἀπόφανσις τῆς καταστατικῆς ἑκάστου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς περὶ τῆς ὡς ἄνω ἱεραποστολικῆς προϊδρύσεως τῶν ἀναλόγων ἐπισκοπῶν˙ εἰς δὲ τὴν ἰδίαν καὶ μόνην καὶ πρωταρχικὴν περίπτωσιν αὐτοῦ τούτου τοῦ Πάππα Ἱδρυτοῦ τῆς Ὁμολογίας, οὗτος, πρῶτον προτιτλοφορεῖται, αὐτὸς καὶ μόνος, ὡς ἀρχιερατεύων, καὶ ὕστερον ἐξαπολύει κανονικῶς τὰς περὶ τῆς προϊδρύσεως ἁπασῶν τῶν ἐπισκοπῶν Αὐτῆς (συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἰδίας καὶ οἰκείας ἐπισκοπῆς, διὰ τοῦ τίτλου τῆς ὁποίας προτιτλοφορεῖται) Παππικὰς Αὐτοῦ Ἀποφάνσεις, καθότι ὁ αἴτιος Ἱδρυτὴς (Ἐπίσκοπος) πρέπει νὰ προηγῆται τοῦ αἰτιατοῦ Ἱδρύματος (Ἐπισκοπῆς) καὶ οὐχὶ ἀντιστρόφως, ὡς εἰς τὰς περιπτώσεις τῶν Συνεργῶν καὶ τῶν Διαδόχων Αὐτοῦ˙ νὰ προϋπάρχῃ ἤδη πνευματικῶς καὶ κανονικῶς, ἢ προσέτι καὶ νομικῶς, καθιδρυμένη ἐπισκοπή τις (ἢ ἄρτι καθιδρυθεῖσα ἐξ ἀποσπάσεως ἐξ ἄλλης τινὸς ἐπισκοπῆς), εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια δογματικῆς τινος ὁμολογίας καὶ τῆς ἐν γένει ἐκκλησιαστικῆς διαρθρώσεως αὐτῆς, ἐπὶ τῆς διαδοχῆς (ἢ τῆς ἀρχῆς) τοῦ θρόνου τῆς ὁποίας ἐπισκοπῆς θὰ προβληθῇ ὡς διάδοχος (ἢ ὡς πρῶτος ἐπίσκοπος) ὁ ἀρχιερατικῶς ἐξονομασθησόμενος («ἐπιτιτλοφορούμενος»)˙ πλήν, ἐπ' οὐδενὶ αὕτη νοεῖται ὡς «πάλαι ποτὲ διαλάμψασα ἐπισκοπή», ἡ ὁποία δὲν πρόκειται νὰ ἐπανιδρυθῇ πάλιν ἱεραποστολικῶς καὶ ἐξ ἀρχῆς ὑπὸ τοῦ διὰ τοῦ ἐπισκοπικοῦ τίτλου αὐτῆς τιτλοφορουμένου («παρατιτλοφορουμένου») καὶ ἡ ὁποία μάλιστα ἐνδέχεται νὰ ἔχῃ ἤδη συμπεριληφθῇ εἰς τὰ κανονικὰ ὅρια νεωτέρας τινὸς ἐπισκοπῆς ἐχούσης ἐπίσκοπον˙ εἰ δὲ μή, ἐπιγινώσκεται τὸ κανονικὸν ἄτοπον τῆς εἰς τὸ κενὸν πιπτούσης (οὐτοπικῆς) ἀρχιερατικῆς χειροθεσίας, ἤ, ἐνδεχομένως, καὶ τὸ κανονικὸν ἀδίκημα τῆς εἰσπηδήσεως εἰς ξένην ἐπισκοπικὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν˙ καὶ νὰ ὑπάρχῃ διαθέσιμος ἀρχιερατικός τις τίτλος, σημαίνων ἐπισκοπικὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν μὴ ἑτέρῳ ἤδη ἀνήκουσαν, κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως) αὐτοῦ, εἰς τὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς αὐτῆς καὶ τῆς ἰδίας ἀκριβῶς δογματικῆς ὁμολογίας˙ εἰ δὲ μή, στοιχειοθετεῖται τὸ κανονικὸν ἀδίκημα τῆς καλουμένης «εἰσπηδήσεως» εἰς ἄλλην ἐπισκοπικὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν.

18.Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, προκειμένου νὰ τιτλοφορηθῇ ἢ ἐξονομασθῇ καὶ ἀμφιοφορηθῇ ἢ ἐνδυθῇ τις κανονικῶς ὡς ἀρχιερατεύων, θὰ πρέπει νὰ λάβῃ, οὐχὶ μόνον εἰδικῶς, ἀλλὰ καὶ γενικῶς διαθέσιμον ἀρχιερατικόν τινα τίτλον, σημαίνοντα ἐπισκοπικὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν μὴ ἑτέρῳ ἤδη ἀνήκουσαν, κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας καὶ τοῦ ἐξονομασμοῦ αὐτοῦ, οὐχὶ μόνον εἰς τὰ εἰδικὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια τῆς αὐτῆς καὶ τῆς ἰδίας ἀκριβῶς δογματικῆς ὁμολογίας, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ γενικὰ δογματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ πλαίσια πασῶν τῶν δογματικῶν ὁμολογιῶν τῆς ἐν γένει θρησκείας τοῦ Χριστιανισμοῦ˙ εἰ δὲ μή, ὑποπίπτει εἰς τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς ἀποδεχόμενος τὴν δογματικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν καὶ συνύπαρξιν ἀνὰ μέσον πασῶν τῶν χριστιανικῶν δογματικῶν ὁμολογιῶν καὶ τὴν ἀμοιβαίαν ἀναγνώρισιν μεταξὺ πάντων τῶν ἐπισκόπων αὐτῶν, ὅτι, δηλαδή, δύνανται νὰ συνυπάρχωσι δογματικῶς καὶ ἐκκλησιαστικῶς εἰς τὸν αὐτόν, ἐν γένει, τόπον δύο ἢ πλείονες ἐπίσκοποι δύο ἢ πλειόνων χριστιανικῶν δογματικῶν ὁμολογιῶν φέροντες τὸν αὐτόν, ἐν γένει, ἐπισκοπικὸν τίτλον καὶ ἀναγνωρίζοντες ἀλλήλους, χωρὶς νὰ καθαιρῶσιν ὁ εἷς τὸν ἄλλον˙ τὸ ὁποῖον ἀκριβῶς σημαίνει, ὅτι εἴτε πρὸ τῆς ἱερολογίας τῆς ἀρχιερατικῆς τιτλοφορίας (ἐξονομασμοῦ) καὶ ἀμφιοφορίας (ἐνδύσεως), εἴτε, καλύτερον, κατὰ τὰ προεκτεθέντα, καὶ τυπικώτερον, κατ' αὐτὴν καὶ εἰς τὴν αὐτὴν ἱερὰν τελετήν, θὰ πρέπει νὰ ἔχῃ ἤδη προτελεσθῇ, ἤ, προτιμώτερον, νὰ συντελεσθῇ ὁμοῦ καὶ ἡ ἀρσιχειρία, δέσμευσις καὶ καθαίρεσις πάντων τῶν λοιπῶν ὁμοτίτλων ἢ ὁμοιοτίτλων αἱρετικῶν ἐπισκόπων πασῶν τῶν λοιπῶν αἱρετικῶν χριστιανικῶν δογματικῶν ὁμολογιῶν.

19. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, πᾶς μὲν ὁ θρασέως καὶ τελετουργικῶς ἐπικαλούμενος τὴν ἀρσιχειρητικήν, καθαιρετικὴν καὶ δεσμευτικὴν Θείαν Τελεταρχικὴν Χάριν καὶ ὀργίλως, ἀδίκως, ἐκδικητικῶς, αὐθαιρέτως, βιαίως καὶ δυναστικῶς ἀρσιχειρῶν, καθαιρῶν καὶ δεσμεύων ἑτέρους, ἀντιστρέφει τὴν τοιαύτην χάριν ἐναντίον καὶ εἰς βάρος ἑαυτοῦ καὶ οὕτως ὅλως ἀρσιχειρεῖ καὶ καθαιρεῖ καὶ δεσμεύει ἑαυτόν, κακόδοξοι δὲ καὶ ψευδορθόδοξοι ὀρθοδόξους καθαιροῦντες, ἑαυτοὺς καθαιροῦσι καὶ οὐρανοὺς λιθοβολοῦσι καὶ πρὸς κέντρα λακτίζουσιν.

20. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, βάσει τῆς ἠθικοφυσικῆς τριαδικῆς ἀντεπιδείξεως, μεταξὺ τῶν δύο ἄκρων, τοῦ μὲν ἀπτώτου ἢ προπτώτου ἢ προπτωτικοῦ, τοῦ δὲ ὁλοπτώτου ἢ μεταπτώτου ἢ μεταπτωτικοῦ, καὶ τοῦ μέσου, τοῦ ἡμιπτώτου ἢ ἀποπτώτου ἢ ἀποπτωτικοῦ, τοῦ μεσολαβοῦντος καὶ ἀμφότερα τὰ ἄκρα ἑνοῦντος, συνίσταται τὸ ὅλον εὐχαριστιακὸν μυστήριον τῆς ἐκκλησίας, ὡς μυστικὴ εὐχαριστιακὴ ἕνωσις ἀνὰ μέσον τοῦ πρώτου ἀκραίου, τοῦ προαδαμιαίου καὶ προπτωτικοῦ Θεοψυχανθρώπου, καὶ τοῦ ἐσχάτου ἀκραίου, τοῦ ἀδαμιαίου καὶ μεταπτωτικοῦ Ψυχανθρώπου, διὰ τοῦ μετ' ἀλλήλων μεσολαβοῦντος Μεσίτου, τοῦ ἀδαμιαίου καὶ ἀποπτωτικοῦ Ψυχανθρώπου Ἰησοῦ, καὶ ἑρμηνεύονται ὀρθοδόξως οἱ εὐαγγελικοὶ ἐκκλησιολογικοὶ λόγοι τοῦ Χριστοῦ, «οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν»˙ τουτέστιν, «ὅπου εὑρίσκονται συνηγμένοι εἰς τὸ ὄνομά μου, ἀναγνωρίζοντες τὴν μετ' ἀλλήλων Μεσιτείαν μου, δύο ἀκραῖοι, εἷς ἐξ ἑκάστου ἄκρου, εἷς, ἔστω, προαδαμιαῖος καὶ προπτωτικὸς Θεοψυχάνθρωπος, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Θείας Ἐνανθρωπησάσης Τριάδος, καὶ εἷς, ἔστω, ἀδαμιαῖος καὶ μεταπτωτικὸς Ψυχάνθρωπος, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς ἀδαμιαίας καὶ μεταπτωτικῆς Ψυχανθρωπότητος, ἤ, βέλτιον, τρεῖς ἀκραῖοι ἑκατέρωθεν, τρεῖς ἐξ ἑκάστου ἄκρου, καὶ οἱ τρεῖς προαδαμιαῖοι καὶ προπτωτικοὶ Θεοψυχάνθρωποι, καὶ ἰσάριθμοι τρεῖς ἀδαμιαῖοι καὶ μεταπτωτικοὶ Ψυχάνθρωποι, ὡς Ἐκπρόσωποι τῆς ἀδαμιαίας καὶ μεταπτωτικῆς Ψυχανθρωπότητος, ἐκεῖ εὑρίσκομαι καὶ ἐγώ, εἰς τὸ μέσον αὐτῶν, ὡς ἀδαμιαῖος καὶ ἀποπτωτικὸς Μεσίτης, συμβάλλων εἰς τὴν μετ' ἀλλήλων ὑπερφυῆ ἕνωσιν»˙ τὸ ὁποῖον ἀκριβῶς σημαίνει ὅτι πᾶσαι αἱ τελεταὶ ἃς τελετουργεῖ αὐτὴ καὶ μόνη ἡ Τελετουργικὴ Ἱερωσύνη, ἔστω εἷς καὶ μόνος ἱερεὺς τελεστής, πολλῷ δὲ μᾶλλον, αὐτὸς οὗτος καὶ μόνος ὁ Πάππας Ἱδρυτὴς τῆς Ὁμολογίας, ἄνευ συμμετοχῆς οὐδενὸς ἑτέρου, διατελοῦσιν ἔγκυροι εἰς τὸ παντελές, μηδεμιᾶς στερούμεναι ἐκκλησιαστικότητος.

21. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, διακρίνεται ἡ λεγομένη «ἱδρυτικὴ» τῆς καλουμένης «διαδοχικῆς» φάσεως μιᾶς χριστιανικῆς δογματικῆς ὁμολογίας, τῆς ἐκκλησίας καὶ τῆς ἱεραρχίας αὐτῆς˙ καὶ ἡ μὲν «ἱδρυτικὴ» φάσις, ταυτίζεται πρὸς τὴν ἀντίστροφόν τε καὶ ἀτελόστροφον ἐντελεχειακὴν κίνησιν, ἐν τῇ ἐπιγινωσκομένῃ ὡς «Ἐντελεχείᾳ τῆς Ποίμνης», καθ' ἣν ἡ ἐντελέχεια κινεῖται ἐκ τοῦ Ἀρχιποίμενος, διὰ τῶν Ποιμένων, πρὸς τὸ Ποίμνιον, ἤτοι, ἐκ τοῦ τελείου ἀρχετύπου, τοῦ αἰτίου, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, πρωταιτίου, διὰ τῶν ἡμιτελῶν τύπων, τοῦ αἰτιατοῦ αἰτίου, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, μεσαιτίου, πρὸς τὸ ἀτελὲς ἀντίτυπον, τὸ αἰτιατόν, ἀρχετυποῦντος, ἐν προκειμένῳ, ὡς Ἀρχιποίμενος (ἀρχετύπου), τοῦ Τρισυποστάτου Θεοψυχανθρώπου, τῶν Τριῶν, δηλονότι, Θεοψυχανθρώπων, πρωτιστοτυποῦντος, ὡς Πρωτιστοποίμενος (πρωτιστοτύπου), τοῦ Μεσίτου τῆς Καινῆς Διαθήκης, Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρωτοτυπούντων, ὡς Πρωτοποιμένων (πρωτοτύπου), τῶν Δώδεκα καὶ τῶν, ὡς συντόμως εἰπεῖν, Ἑβδομήκοντα, ἢ μᾶλλον, κατὰ Σωφρόνιον, εἰπεῖν, Ἑβδομήκοντα καὶ Δύο, ὡς δὲ ἀληθῶς, καθ' Ἡμᾶς, εἰπεῖν, Ἑβδομήκοντα καὶ Ὀκτώ, καὶ τῶν, ὡς συνελόντι εἰπεῖν, Δύο Ἀποστόλων (Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοχρίστου καὶ Παύλου τοῦ Φιλοχρίστου), ὡς δὲ ἀκριβῶς, καθ' Ἡμᾶς, εἰπεῖν, Πέντε Ἀποστόλων (Ἰακώβου, Ἰωσῆ, Ἰούδα καὶ Σίμωνος, τῶν Ἀδελφοχρίστων, καὶ Παύλου τοῦ Φιλοχρίστου), προτεροτυπούντων, ὡς Προτεροποιμένων (προτεροτύπου), τοῦ μὲν Μείζονος Ἰσαποστόλου, τουτέστι, τοῦ Πάππα Ἱδρυτοῦ τῆς Ὁμολογίας, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἱεραρχίας Αὐτῆς, τῶν δὲ Μειόνων Ἰσαποστόλων, τουτέστι, τῶν ὑπὸ τοῦ Μείζονος Ἰσαποστόλου ἐν τῇ ἱδρύσει καθισταμένων Συνεργῶν, προτυπούντων, ὡς Προποιμένων (προτύπου), τῶν ὑπὸ τοῦ Μείζονος καὶ τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων ἐν τῇ ἱδρύσει καθισταμένων Ἐπισκόπων, ἐκτυπούντων, ὡς Ποιμένων (ἐκτύπου), τῶν λοιπῶν Πρεσβυτέρων καὶ πάντων τῶν λοιπῶν Κληρικῶν, τῶν ὑπὸ τοῦ Μείζονος καὶ τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων καὶ τῶν Ἐπισκόπων ἐν τῇ ἱδρύσει καθισταμένων, καὶ ἀντιτυπούντων, ὡς Ποιμνίου (ἀντιτύπου), τῶν Πιστῶν, τῶν ὑπὸ τοῦ Μείζονος καὶ τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων καὶ τῶν Ἐπισκόπων καὶ τῶν λοιπῶν Πρεσβυτέρων καὶ πάντων τῶν λοιπῶν Κληρικῶν καὶ διὰ τῆς ἐν γένει ἱεραποστολικῆς δράσεως ἁπάντων τούτων ἐν τῇ ἱδρύσει τῆς Ὁμολογίας ἐντασσομένων εἰς Αὐτήν, τουτέστι, κατηχουμένων καὶ φωτιζομένων καί, διὰ τῆς προσηκούσης τελετῆς μυήσεως, καθισταμένων ὡς μελῶν Αὐτῆς˙ ἡ δὲ «διαδοχικὴ» φάσις, ἤτοι, ἡ δι' ἐκλογῆς ἐκ τῆς συγκροτηθείσης κληρικολαϊκῆς ἐκκλησιαστικῆς κυριαρχίας τῆς προκαθιδρυθείσης Ὁμολογίας διαδοχὴ τοῦ Μείζονος καὶ τῶν ὑπ' Αὐτοῦ ἐν τῇ ἱδρύσει κατασταθέντων Μειόνων Ἰσαποστόλων καὶ τῶν ὑπὸ τοῦ Μείζονος καὶ τῶν Μειόνων Ἰσαποστόλων ἐν τῇ ἱδρύσει κατασταθέντων Ἐπισκόπων, τῶν διὰ τῆς ὅλης ἱεραποστολικῆς δραστηριότητος αὐτῶν συγκροτησάντων τὴν μὴ πρὸ ταύτης καὶ πρὸ τούτων ὑπάρχουσαν τοιαύτην κληρικολαϊκὴν ἐκκλησιαστικὴν βάσιν ἐξουσίας, διὸ καὶ μηδὲν ἐπ' αὐτῶν ἐκλογικὸν δικαίωμα ἔχουσαν, ὡς «φύσει» καὶ «καταβολῇ» καὶ οὐχὶ «κρίσει» καὶ «δοκιμῇ» οὐδὲ «αἱρέσει» καὶ «ἐκλογῇ» ταγῶν αὐτῆς, ταυτίζεται πρὸς τὴν ἀνάστροφόν τε καὶ τελειόστροφον ἐντελεχειακὴν κίνησιν, ἐν τῇ ἐν λόγῳ καὶ ὡς ἄνω ἐντελεχείᾳ, ἐπιγινωσκομένην, ἐκ τοῦ ὑπὸ τῶν ἐν τῇ ἱδρυτικῇ φάσει τῆς Ὁμολογίας ὡς ἄνω Ποιμένων συγκροτηθέντος καὶ μὴ ἐκείνων ἀλλὰ τῶν διαδόχων ἐκείνων προϋπάρχοντος Ποιμνίου, πρὸς τοὺς τῶν τοιούτων διαδόχους Ποιμένας, ἐπιτρέπεται δὲ κανονικῶς καὶ ἐπέρχεται χρονικῶς μόνον μετὰ θάνατον πάντων αὐτῶν, καθότι πάντες οὗτοι, ὡς πρὸ τῆς ἱδρύσεως, ὡς Ἱδρυταί, προϋπάρχοντες, ἢ ὡς ἐν τῇ ἱδρύσει, ὡς Συνεργάται, κατασταθέντες, διατελοῦσι «Στύλοι» τῆς Ὁμολογίας, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἱεραρχίας Αὐτῆς, ἰσόβιοι, δηλονότι, καὶ διαχρονικοὶ καὶ πάγιοι˙ διὸ καὶ κατ' ἐξοχὴν ὁ Θεοπρόβλητος Πάππας Ἱδρυτής, ὁ καὶ Θεοδίδακτος Διδάσκαλος Εἰσηγητής, τῆς Ὁμολογίας, ὡς προϋπάρχων τῆς Ἱδρύσεως καὶ τοῦ Ἱεροῦ Ἱδρύματος Αὐτῆς, οὐδέποτε καὶ οὐδαμῶς καὶ ὑπ' οὐδενὸς ἐπιλέγεται, οὐδέποτε καὶ οὐδαμῶς καὶ ὑπ' οὐδενὸς ἐκλέγεται, οὐδέποτε καὶ οὐδαμῶς καὶ ὑπ' οὐδενὸς καθίσταται καὶ οὐδέποτε καὶ οὐδαμῶς καὶ ὑπ' οὐδενὸς παύεται˙ ἀλλ' ὡς Μείζων Ἰσαπόστολος, θεόθεν ἐπιλεγόμενος, οὐρανόθεν ἐκλεγόμενος, ὕπερθεν καθιστάμενος καὶ «Ἐλέῳ Θεοῦ» καὶ τοῦ Χριστοῦ Αὐτοῦ «εἰς τύπον καὶ τόπον» αὐτοῦ τούτου τοῦ Πρώτου «κατ' ἄνθρωπον» Ἱδρυτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἱστάμενος, πάντοτε καὶ παντοίως καὶ πάντας ἐπιλέγει, πάντοτε καὶ παντοίως καὶ πάντας ἐκλέγει, πάντοτε καὶ παντοίως καὶ πάντας καθίστησι καὶ πάντοτε καὶ παντοίως καὶ πάντας παύει, ὑπερκείμενος ἅπαντος Ἱεροῦ Συνοδικοῦ Σχήματος Αὐτῆς, αὐτὸς καὶ μόνος ἀποφαινόμενος καὶ αὐτενεργῶν, ὅλως αὐτεξουσίως καὶ αὐτοβούλως, κατὰ τὴν ἔμφρονα καὶ θεόφρονα κρίσιν Ἑαυτοῦ καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς συνοδικῆς γνώμης καὶ ἐξουσιοδοτήσεως, καὶ ἐπικυρῶν παντοίως καὶ πάντοτε ἅπαν Ἱερὸν Συνοδικὸν Σχῆμα Αὐτῆς καὶ ἅπασαν ἀπόφασιν Αὐτοῦ καὶ μηδαμῶς καὶ μηδέποτε ὑπ' Αὐτοῦ καὶ τῶν ἀποφάσεων Αὐτοῦ ἐπικυρούμενος˙ καὶ οὕτως ὅλως διατελεῖ θεοπροτίμητος, θεεπίλεκτος, θεέκλεκτος, θεοπρόβλητος, θεοκατάστατος, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, θεόχριστος, θεεξούσιος καὶ θεοπαγής, ἰσόβιος, δηλονότι, Ποιμήν, καὶ εἷς καὶ μόνος Πατὴρ Αὐτῆς.

22. Ὅτι πᾶς ἐπιγνωσθεὶς αἱρετικὸς καὶ κακόδοξος δὲν καταγινώσκεται, τουτέστι, καταδικάζεται, «διὰ τὸ πεσεῖν εἰς αἵρεσιν», ἀλλὰ «διὰ τὸ ἐμμένειν τῇ αἱρέσει»˙ προκειμένου δὲ νὰ ἐπιβεβαιωθῇ ἡ ἐμμονὴ ἢ νὰ διαπιστωθῇ ἡ τυχὸν μετάνοια αὐτοῦ ἐγκαλεῖται ὡς αἱρετικὸς καὶ καλεῖται πρῶτον εἰς δίκην καὶ ἀπολογίαν ἐνώπιον τῆς ἁρμοδίας ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς˙ εἰς δὲ περίπτωσιν καθ' ἣν οὗτος ἀρνηθῇ πεισμόνως νὰ παραστῇ, ἢ εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν οὗτος ἀποστείλῃ ἐγγράφως καὶ ἐνυπογράφως δήλωσιν ἐμμονῆς ἐν τῇ αἱρέσει αὐτοῦ, ἢ εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν ἡ εἰς τὴν αἵρεσιν ἐμμονὴ αὐτοῦ ἐλεγχθῇ ὑπάρχουσα ἤδη «δημοσίᾳ προδεδηλωμένη» καὶ «τοῖς πᾶσι γνωστὴ» καὶ «ἐκ τῶν πραγμάτων ὁλοφάνερος» καὶ «καθ' ὅλα ἀναμφισβήτητος», καθίσταται, ἀσφαλῶς, σεβαστὴ ἡ οὑτωσὶ «δεδηλωμένη» καὶ «ἐκπεφρασμένη» θρησκευτικὴ αὐτοῦ συνείδησις καὶ ἐλευθερία―ὁ βιασμὸς τῆς ὁποίας ἄλλωστε ἀπαγορεύεται καὶ κατὰ νόμον ὡς «προσηλυτισμός»―καὶ ἐν τέλει θεωρεῖται ὡς «ἐμμένων τῇ αἱρέσει» καὶ «ἀμετάθετος τῇ πλάνῃ»˙ διὸ καὶ ἐν πάσῃ τοιαύτῃ περιπτώσει διεξάγεται ἐρημοδικία, δικάζεται καὶ καταδικάζεται ἐρήμην καὶ προχωρεῖ καὶ τελεσιδικεῖ καὶ τελεσιουργεῖται ἡ καθαίρεσις αὐτοῦ ὡς ἀμετανοήτου αἱρετικοῦ.

23. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, αἱ τρεῖς ἱερατικαὶ καταστάσεις τῆς μεταδόσεως, τῆς ἀποδεσμεύσεως καὶ τῆς δεσμεύσεως τῆς ἱερωσύνης, ἤτοι, τῆς χειροτονίας, τῆς τασιχειρίας καὶ τῆς ἀρσιχειρίας, ἀντιστοιχοῦσι πρὸς τὰς τρεῖς ἠθικοφυσικὰς καταστάσεις τοῦ προπτωτικοῦ, τοῦ ἀποπτωτικοῦ καὶ τοῦ μεταπτωτικοῦ˙ διὸ καὶ πᾶς κεκτημένος παντοίαν ἱερωσύνην, εἴτε εἰδικήν, εἴτε μέσην, εἴτε γενικήν, καὶ πεσὼν καὶ ἐμμένων τῇ αἱρέσει δὲν δύναται, ἀσφαλῶς, νὰ μένῃ ἀτιμώρητος καὶ ἀκαθαίρετος, ἀλλά, πρῶτον, ὑποβάλλεται εἰς καθαίρεσιν καὶ δέσμευσιν, ὕστερον, παραμένει, δι' ἱκανὸν χρόνον, ἐν τῇ καθαιρέσει καὶ τῇ δεσμεύσει, ἄχρις ὡριμάνσεως καὶ ἐπιγνώσεως τῆς εἰλικρινοῦς καὶ ἀνυποκρίτου μετανοίας αὐτοῦ, καὶ μεθύστερον ἀποκαθίσταται καὶ ἀποδεσμεύεται καὶ ἐπανεντάσσεται ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ ἐκκλησίᾳ, κατὰ τὴν κρίσιν τῆς ἁρμοδίας ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς.

24. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, οὔτε δικάζονται, οὔτε καταδικάζονται, οὔτε καθαιροῦνται, οὔτε αὐτὸς οὗτος ὁ Θεός, οὔτε οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, εἴτε ζῶντες, εἴτε κεκοιμημένοι, ὡς ὑπερβαίνοντες τὰ ἀνθρώπινα φυσικὰ μέτρα, ἀλλ' οὔτε καὶ οἱ κεκοιμημένοι, γενικῶς, ὡς μεταστάντες ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἀνήκοντες, πλέον, εἰς τὴν θείαν κρίσιν καὶ δικαιοδοσίαν.

25. Ὅτι πᾶς Ἀρχιερεὺς ἐν τοῖς ὑφ' Ἡμῶν καλουμένοις Παλαιορθοδόξοις τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ, κατὰ τὴν ἱερολογουμένην τελετὴν τῆς ἀρχιερατικῆς αὐτοῦ καταστάσεως καὶ συμφώνως πρὸς τὸ τελετουργικὸν αὐτῆς τυπικόν, πρὸ τοῦ κατασταθῆναι ἀρχιερεύς, ὑποχρεοῦται, πρῶτον, νὰ ὁμολογήσῃ ἐπ' ἐκκλησίας καὶ νὰ ἱερολογήσῃ ἐνόρκως τὴν βεβαίαν αὐτοῦ καὶ ἀμετάθετον πίστιν, ἐμμονὴν καὶ προσήλωσιν ἐν πᾶσι τοῖς δόγμασι (ὅροις πίστεως) καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ἱεροῖς κανόσι καὶ ἐν πάσαις ταῖς παραδόσεσι τῆς πίστεως αὐτοῦ, ἀμφιοφορῶν καὶ φέρων τὸ ἱερὸν ἐπιτραχήλιον ὁμοῦ μετὰ τοῦ ἱεροῦ φελωνίου αὐτοῦ καὶ οὕτως ἐνεργῶν αὐτὴν ταύτην τὴν ἱερωσύνην αὐτοῦ, ἐν ᾧ διατελεῖ ἀπαγγέλλων τὸ ἱερὸν κείμενον τῶν συνθηκῶν τῆς πίστεως, καὶ οὐχὶ ἁπλῶς ἐπικαλούμενος τὸ τῆς ἱερωσύνης αὐτοῦ ἱερὸν ὄνομα˙ ἥτις, ἐν προκειμένῳ, ἐπίκλησις περιττεύει, μηδόλως οὖσα ἀπαραίτητος δι' αὐτὴν τὴν σύστασιν καὶ ἐπίγνωσιν τοῦ ὅρκου, δεδομένου ὅτι καθ' ἣν ὥραν ἀπαγγέλλονται αἱ συνθῆκαι τῆς πίστεως ὑπὸ τοῦ φέροντος τὰ ἱερὰ ἄμφια ἱερέως (πρεσβυτέρου), τοῦ καθισταμένου ὡς ἀρχιερέως, ἐνεργεῖται αὐτὴ αὕτη ἡ ἱερωσύνη αὐτοῦ καὶ ἱερολογεῖται πᾶν τὸ ἀπαγγελλόμενον ἱερὸν κείμενον καὶ πᾶσα λέξις αὐτοῦ˙ ὅπερ ἐστὶν ὁ τελειότερος καὶ ὁ βαρύτερος καὶ ὁ δεσμευτικώτερος πάντων ὅρκος, εἰδικῶς, «ἐπ' αὐτῇ ταύτῃ τῇ ἱερωσύνῃ» διδόμενος, τουτέστιν, «ἐπὶ τῇ ἱερᾷ ἀμφιοφορίᾳ καὶ τῇ ἐνεργείᾳ τῆς ἱερωσύνης», καὶ οὐχὶ γενικῶς, «ἐπὶ τῇ ἐπικλήσει τοῦ ἱεροῦ ὀνόματος αὐτῆς», ἥτις, βεβαίως, ἐπίκλησις συνιστᾷ καὶ αὕτη ὅρκον, πλήν, ἐλαφρότερον.

26. Ὅτι τὸ τοιοῦτον ἐπίσημον καὶ διὰ τῶν ἱερῶν ἀμφίων ἱερολογούμενον κείμενον τῶν ὅρκων τῆς ἀρχιερατικῆς καταστάσεως, ἢ ἀρχιερατικῶν ὅρκων, τῶν Παλαιορθοδόξων Ἀρχιερέων, τὸ συμπεριληφθὲν καὶ ἐν τῷ Μεγάλῳ Εὐχολογίῳ αὐτῶν―τὸ ὁποῖον, σημειωτέον, ἕκαστος ἐξ αὐτῶν ὑπογράφει προσέτι καὶ τῇ ἰδίᾳ αὐτοῦ ὑπογραφῇ καὶ ὑποβάλλει καὶ ἐγγράφως καὶ ἐνυπογράφως τῇ οἰκείᾳ ἱερᾷ συνόδῳ―χαρακτηρίζεται ὑπὸ σαφεστάτης, ἀκριβεστάτης καὶ τελειοτάτης γραφῆς, μηδεμιᾶς ἀπολύτως ἀμφισβητήσεως καὶ γενικῆς ἑρμηνείας ἢ παρερμηνείας ἐπιδεχομένης, ἔχον, ἐν τῷ ὑπερλίαν ἐπιμάχῳ αὐτοῦ σημείῳ, αὐτολεξεὶ ὡς ἑξῆς˙ «μηδὲν προστιθείς, μηδὲν ἀφαιρῶν, μηδὲν μεταβάλλων, μήτε τῶν δογμάτων μήτε τῶν παραδόσεων, ἀλλὰ τούτοις ἐμμένων».

27. Τὸν 7ον Κανόνα τῆς καλουμένης «Τρίτης» (Γ΄) Παλαιορθοδόξου Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸν ἐπὶ τῇ ἐσχάτῃ ποινῇ τοῦ ἀναθεματισμοῦ δι' ἅπαντας τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἀντιφρονοῦντας ἀνακηρύσσοντα ὁλόκληρον τὸ παλαιορθόδοξον σύμβολον τῆς πίστεως (Νικαίας-Κων/πόλεως) καὶ ἅπαν τὸ κείμενον αὐτοῦ ὡς ὅλως καὶ ἀπολύτως δογματολογικῶς ἀδιαπραγμάτευτον, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «ἀναντίρρητον», καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας ἀπαρασάλευτον, ἔτι δὲ καὶ μέχρι λέξεως καὶ συλλαβῆς καὶ γράμματος ἀπαράλλακτον καὶ ἀμετάβλητον, τὸ ὑφ' Ἡμῶν τῶν αὐτῶν καὶ ἐν τῷ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξῳ Δόγματι ὡς αἱρετικόν, κακόδοξόν τε καὶ ψευδορθόδοξον τρανῶς καὶ περιφανῶς ἐπιγνωσθέν τε καὶ καταγνωσθέν˙ ἐν ᾧ ἱερῷ κανόνι οἱ καθιστάμενοι παλαιορθόδοξοι ἀρχιερεῖς ὁμολογοῦσιν ἐνόρκως καὶ ὡσαύτως ἐμμονὴν καὶ ἀμετάθετον τήρησιν, εἰς τὰ πλαίσια τῆς ὡς ἄνω γενικῆς αὐτῶν ἐνόρκου ὁμολογίας περὶ ἐμμονῆς καὶ προσηλώσεως εἰς πάντα τὰ θεῖα δόγματα (ὅρους πίστεως), πάντας τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ πάσας τὰς ἱερὰς παραδόσεις τῆς πίστεως αὐτῶν.

28. Ὅτι οὐδεὶς τῶν λοιπῶν παλαιορθοδόξων ἱερέων ἱερολογεῖ προσωπικῶς, εἰδικῶς καὶ τελετουργικῶς καὶ ὑποβάλλει κανονικῶς, ἐγγράφως καὶ ἐνυπογράφως τοιούτους ὅρκους καὶ τοιαύτας συνθήκας πίστεως βεβαιοῦντας ῥητῶς, σαφῶς καὶ ἀσφαλῶς τὴν ἐμμονὴν αὐτοῦ ἐν τῇ πίστει, προκειμένου νὰ κατασταθῇ, εἴτε διὰ χειροτονίας, εἴς τινα βαθμὸν ἱερατικῆς δυνάμεως καὶ ἐνεργείας, εἴτε διὰ χειροθεσίας, εἴς τινα τῶν ἱερατικῶν τίτλων καὶ ὀφφικίων, ἢ ἔστω, καὶ μετὰ τὴν οἵαν κατάστασιν αὐτοῦ˙ διὸ καὶ οὗτοι δὲν ἐρημοδικοῦνται ἀλλ' ἐγκαλοῦνται ὡς αἱρετικοὶ καὶ καλοῦνται, πρῶτον, εἰς δίκην καὶ ἀπολογίαν, πρὸ τῆς καταδίκης αὐτῶν ὡς ἀμετανοήτων αἱρετικῶν, προκειμένου νὰ διαπιστωθῇ τὸ ἔμμονον κακόδοξον αὐτῶν φρόνημα ἢ ἡ τυχὸν δογματικὴ αὐτῶν μεταμέλεια.

29. Τὸν 68ον Κανόνα τῶν ἐπ' ὀνόματι τῶν Ἀποστόλων φερόμενον, ἐκ τοῦ Παλαιορθοδόξου Κανονικοῦ Δικαίου―ὃν καὶ Ἡμεῖς οἱ αὐτοὶ ἐν τῷ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξῳ Δόγματι ἀναγνωρίζομεν καὶ ἐπικυροῦμεν, καὶ συναριθμοῦμεν καὶ ἐν τοῖς κανόσιν Αὐτοῦ ἀπολύτως, ἄνευ ὁρισμοῦ καὶ ἐφαρμογῆς οὐδεμιᾶς κανονικῆς οἰκονομίας―τὸν τὰς διπλοχειροτονίας διὰ καθαιρέσεως κολάζοντα, τὸν ἐπικυρωθέντα ὑπὸ τοῦ 2ου Κανόνος τῆς λεγομένης «Πενθέκτης» Παλαιορθοδόξου Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὡς καὶ ὑπὸ τοῦ 1ου Κανόνος τῆς λεγομένης «Ἑβδόμης» (Ζ΄) τοιαύτης, καὶ ἤδη ἀπὸ τῶν τελῶν τοῦ 7ου μ.Χ. αἰῶνος ἰσχύοντα˙ ἐν ᾧ ἱερῷ κανόνι οἱ καθιστάμενοι παλαιορθόδοξοι ἀρχιερεῖς ὁμολογοῦσιν ἐνόρκως καὶ ὡσαύτως ἐμμονὴν καὶ ἀμετάθετον τήρησιν, εἰς τὰ πλαίσια τῆς ὡς ἄνω γενικῆς αὐτῶν ἐνόρκου ὁμολογίας περὶ ἐμμονῆς καὶ προσηλώσεως εἰς πάντα τὰ θεῖα δόγματα (ὅρους πίστεως), πάντας τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ πάσας τὰς ἱερὰς παραδόσεις τῆς πίστεως αὐτῶν.

30. Τὸν μὲν 22ον Κανόνα τῆς λεγομένης «Πενθέκτης» Παλαιορθοδόξου Οἰκουμενικῆς Συνόδου―ὃν καὶ Ἡμεῖς οἱ αὐτοὶ ἐν τῷ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξῳ Δόγματι ἀναγνωρίζομεν καὶ ἐπικυροῦμεν, καὶ συναριθμοῦμεν καὶ ἐν τοῖς κανόσιν Αὐτοῦ ἀπολύτως, ἄνευ ὁρισμοῦ καὶ ἐφαρμογῆς οὐδεμιᾶς κανονικῆς οἰκονομίας―τὸν τὴν «ἐπὶ καταστάσει εἰς ἱερατικήν τινα ἀξίαν ἢ ἀρχὴν» σιμωνίαν διὰ καθαιρέσεως κολάζοντα, τὴν δι' οἵων, δηλονότι, ἀνταλλαγμάτων, ἐπιτελουμένην χειροτονίαν, ἢ χειροθεσίαν, δηλαδή, τὴν ἀντὶ χρημάτων ἢ κτημάτων ἢ πραγμάτων κατὰ χάριν κτῆσιν ἱερατικοῦ τινος βαθμοῦ, ἢ κατὰ χάριν ἐπίκτησιν ἱερατικοῦ τινος τίτλου καὶ ὀφφικίου˙ τὸν δὲ 23ον τῆς Αὐτῆς―ὃν καὶ Ἡμεῖς οἱ αὐτοὶ ἐν τῷ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξῳ Δόγματι ὡσαύτως ἀναγνωρίζομεν καὶ ἐπικυροῦμεν, καὶ συναριθμοῦμεν καὶ ἐν τοῖς κανόσιν Αὐτοῦ, πλήν, μεθ' ὁρισμοῦ τῆς κατ' ἐπανάληψιν ἐπιγνώσεως τῆς πράξεως, τρὶς ἢ τετράκις―τὸν καὶ τὴν «ἐπί τινι ἱεροτελεστίᾳ καὶ ἱεροπραξίᾳ» σιμωνιακὴν ἀπαίτησιν διὰ καθαιρέσεως πάλιν τιμωροῦντα, τὴν κατ' ἀπαίτησιν, δηλονότι, ἀποδοχὴν οἵων ἀνταλλαγμάτων, ἢ χρημάτων ἢ κτημάτων ἢ πραγμάτων, ὑπὸ τοῦ τελεστοῦ ἱερέως ἐκ τῶν οἵων ἱεροτελεστιῶν καὶ ἱεροπραξιῶν, καὶ δή, ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς θείας κοινωνίας καὶ μεταλήψεως˙ ὅστις ἱερεύς, προκειμένου νὰ προβῇ εἰς τὴν τέλεσιν ἱερᾶς τινος πράξεως ἢ τελετῆς, καὶ δή, εἰς τὴν μετάδοσιν τοῦ εὐχαριστιακοῦ μυστηρίου, προβάλλει τὴν σιμωνιακὴν ἀπαίτησιν τῆς δοσοληψίας, ἤτοι, τῆς ἀποδοχῆς ἀνταλλάγματός τινος ἢ δώρου (χρημάτων, κτημάτων ἢ ἄλλων τινῶν πραγμάτων), ἐκ τῶν πιστῶν, πρὸς ἴδιον αὐτοῦ ὄφελος, ἢ καὶ πρὸς ὄφελος ἑτέρου˙ μετὰ τῆς λίαν ἀπαραιτήτου διευκρινίσεως ὅτι ἡ αὐτοπροαίρετος καὶ ἐλευθέρα καὶ μὴ βιαία καὶ δυναστική, βίᾳ καὶ δυναστείᾳ καὶ ἀπαιτήσει τοῦ ἱεροτελεστοῦ, εὐγνώμων ἀνταπόδοσις χρημάτων καὶ ἐν γένει ὑλικῶν ἀγαθῶν ὑπὸ τῶν πιστῶν, «ἐξ ἀφορμῆς», μόνον, οὐχὶ δὲ καὶ «ἐξ αἰτίας», τῶν οἵων ἱεροτελεστιῶν καὶ ἱεροπραξιῶν, οὐχὶ μόνον δὲν κολάζεται ὡς ἐφάμαρτος, ἀλλὰ τοὐναντίον, ἐπαινεῖται ὡς θεάρεστος πρᾶξις, ὡς ἐφαρμόζουσα τὴν ἀποστολικὴν προτροπήν, «τὸ ὑμῶν περίσσευμα εἰς τὸ ἐκείνων ὑστέρημα», καὶ οὕτω ποιοῦσα τὴν «ἀλληλοσυμπλήρωσιν» ἀνὰ μέσον ἱερέων καὶ πιστῶν, τῶν μὲν ἱερέων, ἐκ τοῦ πνευματικοῦ αὐτῶν περισσεύματος τῆς ἱερωσύνης, ἀναπληρούντων τὸ πνευματικὸν ὑστέρημα τῶν πιστῶν, τῶν δὲ πιστῶν, ἐκ τοῦ ὑλικοῦ ἐκείνων περισσεύματος τῶν ἀγαθῶν, ἀναπληρούντων τὸ οἷον ὑλικὸν ὑστέρημα τῶν ἱερέων˙ ὑπὸ τὴν ἀνυπέρθετον, βεβαίως, προϋπόθεσιν, ἔτι καὶ ἡ τοιαύτη ἐλευθέρα καὶ αὐτοπροαίρετος, ἀμοιβαία καὶ ἀμφίδρομος μετ' ἀλλήλων σύσχεσις νὰ διαμείβηται ὑπὸ τὸ τοιοῦτον ὀρθόδοξον καὶ παύλειον νόημα τῆς «ἀλληλοσυμπληρώσεως» ἱερατείου καὶ ποιμνίου, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἱεροτελεστιῶν», καὶ οὐχὶ ὑπὸ τὸ κακόδοξον καὶ σιμωνιακὸν νόημα τῆς «ἀγοραπωλησίας» τῆς ἀπράτου θείας χάριτος, ἢ ταὐτὸν εἰπεῖν, «ἐξ αἰτίας τῶν ἱεροτελεστιῶν», καὶ τῆς ἀνταλλαγῆς αὐτῆς ἀντὶ χρημάτων καὶ ἐν γένει ὑλικῶν ἀγαθῶν˙ ἐν οἷς ἱεροῖς κανόσιν οἱ καθιστάμενοι παλαιορθόδοξοι ἀρχιερεῖς ὁμολογοῦσιν ἐνόρκως καὶ ὡσαύτως ἐμμονὴν καὶ ἀμετάθετον τήρησιν, εἰς τὰ πλαίσια τῆς ὡς ἄνω γενικῆς αὐτῶν ἐνόρκου ὁμολογίας περὶ ἐμμονῆς καὶ προσηλώσεως εἰς πάντα τὰ θεῖα δόγματα (ὅρους πίστεως), πάντας τοὺς ἱεροὺς κανόνας καὶ πάσας τὰς ἱερὰς παραδόσεις τῆς πίστεως αὐτῶν.

31. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, εἰς περίπτωσιν μέν, καθ' ἥν τις ἀλλαξοπιστήσῃ, ἤτοι, ἐνταχθῇ διὰ τελετῆς μυήσεως καὶ οὕτω προσχωρήσῃ εἰς ἄλλην θρησκείαν ἢ εἰς ἑτέραν δογματικὴν ὁμολογίαν, ἡ τοιαύτη μέν, τελετὴ τῆς ἀλλαξοπιστικῆς μυήσεως ἰσοδυναμεῖ πρὸς τελετὴν ἀρσιχειρίας καὶ καθαιρέσεως ἀπὸ παντὸς ὑπ' αὐτοῦ κεκτημένου ἱερατικοῦ βαθμοῦ καὶ δεσμεύσεως πάσης ὑπ' αὐτοῦ φερομένης ἱερωσύνης˙ δεδομένου ὅτι ἡ Θεία Χάρις δὲν δύναται νὰ συνυπάρχῃ ὁμοῦ μετὰ τῆς σατανικῆς ἐπενεργείας, διὸ καὶ ἐν πάσῃ τοιαύτῃ περιπτώσει, Αὕτη ὑπείκει, ἀποχωρεῖ καὶ φυγαδεύεται, σεβομένη τὴν προσωπικὴν ἐλευθερίαν, βούλησιν, προαίρεσιν καὶ ἐπιλογὴν καὶ παραδιδοῦσα τὸν οὕτως ἀλλαξοπιστήσαντα εἰς τὸν σατανᾶν, καὶ διὰ τῆς ὁριστικῆς ἀποχωρήσεως Αὐτῆς ἐπικυροῖ «ἐκ τοῦ ἀντιθέτου» τὴν οἵαν τελετὴν τῆς ἀλλαξοπιστικῆς μυήσεως, ὡς καὶ διὰ τῆς παρουσίας Αὐτῆς ἐπικυροῖ πάντα τὰ ὑπ' Αὐτῆς τελεταρχούμενα˙ ἡ δὲ εἰς ἀπάντησιν αὐτῆς τελετὴ τῆς ἀρσιχειρίας, καθαιρέσεως καὶ δεσμεύσεως, ὁμοῦ μετ' ἀναθεματισμοῦ, ἡ διὰ τυπικοὺς καὶ μόνον λόγους τελουμένη ὕστερον ὑπὸ τῆς ἁρμοδίας ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, μεταχαρακτηρίζεται ἔχουσα ἁπλῶς καὶ τυπικῶς τὸ νόημα τῆς ἐπιβεβαιώσεως καὶ ἐπαυξήσεως τῆς ὡς ἄνω προτετελεσμένης ἤδη δεσμεύσεως˙ εἰς περίπτωσιν δέ, καθ' ἣν ἡ τελετὴ τῆς ἀλλαξοπιστικῆς μυήσεως δὲν δυνηθῇ νὰ φανερωθῇ καὶ νὰ ἐλεγχθῇ, ἐν τῷ κρυπτῷ γινομένη καὶ διαμένουσα, αὐτὸς μὲν ὁ κρυφίως ἀλλαξοπιστήσας καὶ μυηθείς, διατελεῖ δεδεσμευμένος πάσῃ ἱερωσύνῃ, πάντα δὲ τὰ ἱερατικὰ ὑπ' αὐτοῦ ἐπ' ἐκκλησίας τελούμενα ἔργα, θεωροῦνται «κατ' οἰκονομίαν» ὡς ἔγκυρα, χάριν τοῦ ἐν ἀγνοίᾳ τῆς μυστικῆς ἀλλαξοπιστίας αὐτοῦ διατελοῦντος θείου λαοῦ καὶ ἄχρι τῆς ἐπιγνώσεως αὐτῆς καὶ τῆς μετὰ τὴν ἐπίγνωσιν τυπικῆς, ὡς ἄνω, τελέσεως τῆς τελετῆς τῆς ἀρσιχειρίας, ἢ μέχρι τῆς ἄνευ ἐπιγνώσεως αὐτῆς καὶ μετ' ἐρημοδικίαν ἐπιτελέσεως τῆς τοιαύτης διὰ πάντας τοὺς μυστικῶς ἀλλαξοπιστήσαντας, «ὧν τὰ ὀνόματα Κύριος οἶδεν».

32. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, εἰς περίπτωσιν καθ' ἣν ἡ ἀλλαξοπιστικὴ μύησις τελεσθῇ ἐν τῷ κρυπτῷ καὶ δὲν καταστῇ δυνατὸν νὰ ἐπιγνωσθῇ, ὡς ἡ τῶν λεγομένων «τεκτόνων» ἢ «μασσώνων» καὶ πάντων τῶν ἐν πᾶσι τοῖς τεκτονιστικοῖς προθαλάμοις ἢ παρακλάδοις ἢ τάγμασι μεμυημένων, διατάσσεται καὶ διεξάγεται ἐρημοδικία καὶ ἐπιβάλλεται καὶ τελετουργεῖται ἡ ὡς ἄνω τυπικὴ ἀρσιχειρία, δέσμευσις καὶ καθαίρεσις ἁπάντων τῶν μυστικῶς ἀλλαξοπιστησάντων, «ὧν τὰ ὀνόματα καὶ τὰ πρόσωπα καὶ τὰ κρύφια Κύριος γινώσκει», καθότι οἱ τοιοῦτοι κρύφιοι, βέβηλοι καὶ δόλιοι δὲν συγχωρεῖται νὰ διαμένωσιν ἀτιμώρητοι, πολλῷ δὲ μᾶλλον καὶ ἐπ' ἐκκλησίας ἱεροπρακτοῦντες, μετὰ δὲ τὴν τέλεσιν τῆς τοιαύτης, πάντα τὰ ὑπ' αὐτῶν ἐπ' ἐκκλησίας ἱερουργούμενα διατελοῦσιν ἄκυρα, μηκέτι χάριν τοῦ ἐν ἀγνοίᾳ θείου λαοῦ κατ' οἰκονομίαν ὑπὸ τῆς θείας χάριτος ἐγκυρούμενα˙ ὡσαύτως δέ, καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν πάντων τῶν κρυπτοσιμωνιακῶν, καὶ δή, τῆς «ἐπὶ καταστάσει εἰς ἱερατικήν τινα ἀξίαν ἢ ἀρχὴν» σιμωνίας, τῶν ἐπὶ χρήμασι, δηλονότι, ἢ κτήμασιν ἢ πράγμασι χειροτονιῶν, ἢ χειροθεσιῶν, ὡς καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν διπλοχειροτονιῶν, τόσον τῶν κρυφῶν, τῶν μὴ δυναμένων ἐπιγνωσθῆναι, ὅσον καὶ τῶν φανερῶν καὶ ἐκ τῶν πραγμάτων ἐπεγνωσμένων καὶ τοῖς πᾶσι γνωστῶν, τῶν μὴ χρῃζουσῶν, οὔτε τῆς δικαστικῆς βασάνου, προκειμένου νὰ ἀποδειχθῇ ἡ πραγματικότης αὐτῶν, οὔτε τῆς ἐνδίκου παρουσίας καὶ τῆς κανονικῆς ἀπολογίας τῶν ἐνεχομένων, προκειμένου νὰ ἐπιβεβαιωθῇ ἡ ἀμετανοησία ἢ νὰ διαπιστωθῇ ἡ μετάνοια αὐτῶν καὶ ἀναλόγως, νὰ ἐπιβληθῇ ἢ νὰ ἀποφευχθῇ ἢ νὰ μετριασθῇ ἡ ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς, ἡ ὁποία, ἐν προκειμένῳ, ἐπιβάλλεται ὅλως καὶ ἀπολύτως καὶ οὕτως ἢ ἄλλως, ἄνευ ὁρισμοῦ καὶ ἐφαρμογῆς οὐδεμιᾶς κανονικῆς οἰκονομίας, μηδὲ τοῦ ἐλαφρυντικοῦ τῆς ἀγνοίας ἀναγνωριζομένου.

33. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος, εἰς περίπτωσιν μέν, καθ' ἣν κρυφίως τις καὶ ἐν τελετῇ μυήσεως ἀλλαξοπιστήσας καὶ οὑτωσὶ τὴν Θείαν Χάριν ἀπ' αὐτοῦ ἐκδιώξας καὶ αὐθωρεὶ ὑπ' Αὐτῆς, ὑπεικούσης καὶ φευγούσης, κατὰ πᾶσαν φερομένην ἱερωσύνην, δεσμευθείς, μετὰ τὴν τελεσθεῖσαν μυστικὴν ἀλλαξοπιστίαν καὶ τὴν παραχρῆμα, ἅμα τῇ φυγῇ τῆς ὑπειξάσης Χάριτος, ἱερατικὴν δέσμευσιν αὐτοῦ, ἀποτολμήσας, χειροτονηθῇ ὑποκριτικῶς καὶ θρασέως εἰς ἀνώτερον τοῦ κατὰ τὴν Χαριτοφυγίαν κεκτημένου καὶ δεσμευθέντος ἱερατικὸν βαθμόν, ἐμπαίζων θεῷ, ἑαυτῷ καὶ ἀνθρώποις, ἡ τοιαύτη χειροτονία, ὡς καὶ πᾶσα ἄλλη μετ' αὐτήν, ἐπιγινώσκεται, ἀσφαλῶς, ἄκυρος˙ εἰς περίπτωσιν δὲ εἰλικρινοῦς μεταμελείας καὶ φανερᾶς ὁμολογίας τοῦ τοιούτου, πρῶτον, ἐπιβάλλεται καὶ τελεῖται αὐτῷ ἡ ὡς ἄνω μεταχαρακτηριζομένη ἀρσιχειρία, ὑπὸ τὸ ὡς ἄνω τυπικὸν νόημα τῆς ἐπιβεβαιώσεως καὶ ἐπαυξήσεως τῆς ἤδη προτετελεσμένης, ἐν τῇ τελετῇ τῆς ἀλλαξοπιστικῆς μυήσεως, δεσμεύσεως αὐτοῦ ὑπὸ τῆς ὑπειξάσης καὶ φυγούσης Χάριτος˙ ὕστερον, οὗτος διατελεῖ ἐν μετανοίᾳ καὶ συντριβῇ, παραμένων ἐν τῇ καθαιρέσει καὶ τῇ δεσμεύσει ἐπὶ χρόνον ἱκανόν˙ μεθύστερον, ἀποδεσμεύεται καὶ ἀποκαθίσταται, τελουμένης τῆς τασιχειρίας˙ καὶ ἐν τέλει, κατὰ τὴν περὶ τῆς ἀξιότητος αὐτοῦ κρίσιν τῆς ἁρμοδίας ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἐπαναχειροτονεῖται, τελουμένων ἐξ ἀρχῆς πασῶν τῶν ἀκύρων χειροτονιῶν αὐτοῦ, ἄνευ οὐδεμιᾶς «κατ' οἰκονομίαν» ἀναγνωρίσεως αὐτῶν˙ δεδομένου ὅτι κατὰ τὸν χρόνον τῆς τελέσεως αὐτῶν διετέλει ἔτι ἐν τῇ ἐν τῷ κρυπτῷ ἐπιτελεσθείσῃ ἀλλαξοπιστικῇ μυήσει, ἄνευ τελείας ἀποταγῆς αὐτῆς καὶ εἰλικρινοῦς μεταμελείας καὶ φανερᾶς ὁμολογίας καὶ ἱερᾶς τελετουργίας, πρῶτον, ἀρσιχειρίας καὶ ἐν συνεχείᾳ τασιχειρίας―ἥτις, σημειωτέον, τασιχειρία δὲν ἀναπληροῦται τελετουργικῶς ὑπὸ τῆς χειροτονίας καὶ δὲν συγχέεται ὁμοῦ μετ' αὐτῆς, ἀλλ' ἀποτελεῖ τελετουργικὴν προϋπόθεσιν αὐτῆς εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ἀρσιχειρίας, καθαιρέσεως καὶ δεσμεύσεως―δεδεσμευμένος ὑπὸ τῆς ὑπειξάσης καὶ φυγούσης Θείας Χάριτος, τῆς μηδέποτε καὶ μηδαμῶς καὶ μηδόλως συνυπαρχούσης, μήτε συμμειγνυμένης, μήτε ἐναλλασσομένης, μετὰ τῆς σατανικῆς ἐπενεργείας, ἐν τῷ ἐπαράτῳ οἰκουμενιστικῷ σχήματι τῆς πανθρησκείας καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ.

34. Ὅτι συμφώνως πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Δογματολογίαν τοῦ ὑφ' Ἡμῶν Καινορθοδόξου Δόγματος καὶ βάσει τῆς ἰδίας συντάξεως καὶ τῶν ἐπιτηδείων ἑρμηνευτικῶν δυνατοτήτων τοῦ ἀμφισήμου καὶ πολυσήμου ἀρχαιοελληνικοῦ λόγου τῶν λειτουργικῶν καὶ τῶν ἐν γένει τελετουργικῶν ἐν χρήσει κειμένων τοῦ Παλαιορθοδόξου Δόγματος, κατὰ τὴν ὡς ἄνω, ἀπὸ 9ης Μαρτίου 2021 ἀρξαμένην, μεταβατικὴν περίοδον μεταξὺ Παλαιορθοδόξου καὶ Καινορθοδόξου Δόγματος, ἐπιτρέπεται μέν, «κατ' οἰκονομίαν» καὶ «κατ' ἀνοχήν», ἡ φανερὰ καὶ εἰς ἐπήκοον ἐπ' ἐκκλησίας μνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τῶν ἀπὸ 9ης Μαρτίου 2021 καὶ διὰ τῆς ὑπ' ἀριθ. 1 / 09 - 03 - 2021 ἱερολογηθείσης Ἡμετέρας Παππικῆς Ἀποφάνσεως ἐν εὐχῇ, πράξει καὶ τελετῇ ἀρσιχειρίας, καθῃρημένων, ὡς καὶ τῶν καθ' ἑκάστην 9ην ἑκάστου ἐπέκεινα Μηνὸς καθαιρουμένων, ὡσαύτως, ὑφ' Ἡμῶν, ὡς ἐνόρκων καὶ ἐμμόνων αἱρετικῶν, παλαιορθοδόξων ἀρχιερέων, ὑπὸ τῶν ὑπὸ ἔνταξιν καὶ προσχώρησιν εἰς τὸ ὑπὸ ἵδρυσιν Καινορθόδοξον Ἡμῶν Δόγμα παλαιορθοδόξων λειτουργῶν καὶ τελετουργῶν ἱερέων (πρεσβυτέρων) καὶ παραλλήλως πρὸς τὴν μυστικὴν ὑπ' αὐτῶν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος Ἡμῶν―Ἡμῶν τῶν Αὐτῶν, ὡς Ὁμολογιακῶν Ἱδρυτῶν καὶ Ἰσαποστόλων, ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Ἡμῶν Δόγματι, δοκούντων, κατὰ τὴν ἐν λόγῳ μεταβατικὴν περίοδον, μνημονευόντων παραλλήλως καὶ μυστικῶς «ὑπὲρ τῆς Ἁγίας καὶ Ἀποστολικῆς Ἡμῶν Συνόδου»―πρὸ τῆς εὐσήμου ἡμέρας τῆς ὑφ' Ἡμῶν ἐπισήμου ἱδρύσεως τοῦ Καινορθοδόξου Δόγματος, ὡς καὶ κατὰ τὴν μετ' αὐτὴν δοθησομένην ὑφ' Ἡμῶν «περίοδον χάριτος», ἀλλὰ μόνον ὑπὸ τὴν γραμματικὴν καὶ ἑρμηνευτικὴν προϋπόθεσιν τῆς γενικῆς «ἡμῶν» ὡς «ὑμῶν» ἐν τῇ συνήθει ἐκφωνήσει «ὑπὲρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (τάδε)», τουτέστι, μόνον ὡς «ὑπὲρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ὑμῶν (τάδε)», ὡς «ὑμῶν» ἐννοουμένου, ἐν προκειμένῳ, τοῦ παλαιορθοδόξου ἐκκλησιάσματος˙ καὶ μόνον ὑπὸ τὴν εὐχετικὴν τῆς μετανοίας καὶ ἀποκαταστάσεως ἑρμηνείαν καὶ ἔννοιαν τοῦ τοιούτου λόγου, ἤτοι, «ὑπὲρ μετανοίας καὶ ἀποκαταστάσεως τοῦ καθῃρημένου ἀρχιεπισκόπου ὑμῶν (τάδε)»˙ ἀπαγορεύεται δὲ ἡ ἐξαγωγὴ τῆς ἀρχιερατικῆς μερίδος τῶν καθῃρημένων παλαιορθοδόξων αἱρετικῶν ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ δισκαρίου κατὰ τὴν προσκομιδὴν καὶ ἀντικαθίσταται ὑπὸ τῆς ἐξαγωγῆς τῆς μερίδος Ἡμῶν, ὡς ἐν τῷ Καινορθοδόξῳ Ἡμῶν Δόγματι, τὰ μὲν νῦν, ἀρχιερατευόντων, εἶτα δέ, ἀρχιερευσόντων˙ ὅσον δὲ ἀφορᾷ εἰς τὴν μετ' ἐκείνων καὶ πάντων τῶν καθῃρημένων συλλειτουργίαν, ἰσχύουσι πάντα τὰ ὡς ἄνω.

ΟΡΘΩΣ ΤΕ ΑΥΤΟΔΙΚΗΣΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣ ΕΡΗΜΟΔΙΚΗΣΑΝΤΕΣ

ΤΗΝ ΤΗΣ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΚΑΤΑΓΝΩΣΙΝ ΟΜΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΥ

ΩΣ ΕΠΙ ΜΙΚΡΟΝ ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΑΙ (ΤΡΙΩΝ ΚΑΙ ΗΜΙΣΕΙΩΝ ΩΡΩΝ)

ΔΙΚῌ ΘΕΙᾼ ΕΠΕΒΑΛΟΜΕΝ

ΕΚ ΠΑΣΗΣ ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΩΝ «ΠΑΛΑΙΟΡΘΟΔΟΞΩΝ»

ΚΑΙ ΕΚ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΥΣ ΟΛΩΣ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΩΣ ΟΥΔΕ ΚΑΤΩΝΟΜΑΣΑΜΕΝ

ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΕΝΤΕ (5) ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΩΘΙ «ΤΟΙΟΥΤΩΝ»:

1ΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΩΣ ΕΝΟΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΕΜΜΟΝΟΥΣ Τῌ ΑΙΡΕΣΕΙ

2ΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΙΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΚΟΥΣ ΩΣ ΜΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΥΦΛΟΥΣ

3ΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΙΜΩΝΙΑΚΟΥΣ ΩΣ ΒΕΒΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΟΛΙΟΥΣ

4ΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΤΕΚΤΟΝΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣΣΩΝΟΥΣ ΩΣ ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΥΣ

ΚΑΙ 5ΟΝ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ ΩΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΑΣ

ΜΟΝῌ Τῌ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΖΩΝΤΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΩΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ

ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΔΕ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΑΡΧΙΚΗΝ ΧΑΡΙΝ ΩΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΥΟΝΤΕΣ ΟΥΡΑΝΟΘΕΝ ΕΠΙΚΑΛΕΣΑΜΕΝΟΙ

ΕΠΕΤΕΛΕΣΑΜΕΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤ' ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΥ ΑΡΣΙΧΕΙΡΙΑΝ

ΕΠΑΓΑΓΟΝΤΕΣ ΑΥΤΗΝ ΕΦ' ΕΚΑΣΤΟΝ ΚΑΙ ΕΠΙ ΠΑΝΤΑΣ (ΕΦ' ΩΡΑΣ ΕΞ) ΟΥΣ ΩΣ «ΤΟΙΟΥΤΟΥΣ» ΩΣ ΑΝΩ ΚΑΤΕΓΝΩΚΑΜΕΝ

ΤΟΥΣ ΔΕ ΛΟΙΠΟΥΣ ΤΟΥΣ «ΜΗ ΤΟΙΟΥΤΟΥΣ» ΠΑΝΤΑΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΑΦΗΚΑΜΕΝ ΑΧΡΙ ΚΑΙΡΟΥ ΚΡΙΣΕΩΣ ΑΥΤΩΝ

Τῌ ΤΡΙΤῌ 9ῌ ΜΑΡΤΙΟΥ 2021

ΩΣ ΕΝ Τῌ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 1 / 09 - 03 - 2021 ΕΞΑΠΟΛΥΘΕΙΣῌ ΠΑΠΠΙΚῌ ΗΜΩΝ ΑΠΟΦΑΝΣΕΙ

ΚΑΙ ΕΝ ΤΑΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΣ ΗΜΩΝ ΚΑΛΩΣ ΑΠΕΦΑΝΘΗΜΕΝ

ΤΑΥΤΑ ΔΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑ ΒΑΘΕΙΑΣ ΛΥΠΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΧΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΠΟΙΗΣΑΜΕΝ

ΕΠΕΥΧΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΠΑΝΤΩΝ

ΕΠΕΓΝΩΜΕΝ, ΚΑΤΕΓΝΩΜΕΝ, ΚΑΘΕΙΛΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ

ΕΒΔΟΜΗ ΠΑΠΠΙΚΗ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ (7)

ΕΞΑΠΟΛΥΘΕΙΣΑ ΥΦ' ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΑΥΤΩΝ ΕΝ ΚΑΛΑΜΑΙΣ Τῌ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΑΒΒΑΤῼ 9ῌ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021 (09-10-2021)

ΠΛΗΝ Η ΙΣΧΥΣ ΑΥΤΗΣ ΑΡΧΕΤΑΙ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΩΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΘΟΥΣΗΣ ΤΡΙΤΗΣ 9ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 (09-03-2021)

ΕΝ ῌ ΕΤΕΛΕΣΘΗ ΚΑΙ ΙΕΡΟΛΟΓΗΘΗ Ο ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΗ ΠΑΠΠΙΚΟΣ ΕΞΟΝΟΜΑΣΜΟΣ ΗΜΩΝ

ΟΜΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΑΙ ΦΡΙΚΤΗΣ ΑΡΣΙΧΕΙΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΥ

ΤΩΝ ΕΝ Τῌ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 1/09-03-2021 ΗΜΕΤΕΡᾼ ΠΑΠΠΙΚῌ ΑΠΟΦΑΝΣΕΙ ΟΡΙΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΝ Τῌ ΑΥΤῌ ΙΕΡᾼ ΤΕΛΕΤῌ

ΕΝ ΤΑΥΤῼ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΕΙΣ ΚΑΙ ΟΜΟΥ ΣΥΝΙΕΡΟΛΟΓΗΘΕΙΣ ΔΙ' ΑΠΟΧΡΩΝΤΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ

† Ο ΠΑΛΑΙΑΣ, ΝΕΑΣ ΕΙΡΗΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΘΗΝΗΣ

ΣΥΜΠΑΣΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ Ι΄ − Ε΄

ΙΛΑΡΙΩΝ Α΄

(Ο ΣΙΩΚΟΣ)

ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΠΡΟΪΔΡΥΣΕΩΣ ΚΑΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ

(ΠΑΠΠΙΚΗ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ 7 / 09 - 10 - 2021)